ik hef het glas
achter mijn bril met verkleurende glazen
denken mensen dat ik niets zie
maar hoe verduidelijk ik hen kleur
die niet zwart is en ook niet echt bruin
wanneer hun ogen gesloten blijven
[ook al fixeer ik mij op een punt
ontglipt mij alles toch
achter gordijnen die zich niet openen]
en ik hef het glas op poëtische rijmen
- mijn oude hart pompt vers bloed -
en neem mijn hemd, mijn broek
schoenen, ja zelfs een nieuwe huid
en laat niets nutteloos uit ‘t leven glijden
*********************
sunset 01-04-2019
weer zo’n dag
wanneer regen op mijn huid
wonden van jaren wast
er geen hand
liefdevol opmijn schouders rust
pijnlijk verlangen
mijn ziel smart
dán is het weer zo’n dag
*********************
sunset 01-04-2019
buitenstaander
zo-even was het nog muisstil
enkel af en toe een zuchten
van nog jonge twijgjes
en het hese geblaf van een hond
ik omhels nog vaster de stam
wrijf mijn wang tegen zijn ruwe schors
- groene blaadjes ritselen zacht
en takken strelen over mijn rug
één enkele zonnestraal
valt door het lover op mijn hoofd
verwarmt mij even
en ik adem diep in en uit
dan verschuilt de zon zich achter wolken
de plotse kilte laat mij huiveren
en ik laat de boom los
loop recht de mensenmassa in
weldra kan ik verdwijnen
*********************
sunset 02-04-2019
sneeuwkerselaar
wij zijn als Adam en Eva
gelukkig en jong
in dagen die wij samen beleven
zaaien wij onze dromen
jij wenst jou op Mauritius
en ik dichter te zijn
- onze wensen liggen bij elkaar
zoals ik bij jou en jij bij mij
tot ver na dit leven
en uit mijn zaad groeit een boom
die nog nooit heeft bestaan
een sneeuwkerselaar
die ik eeuwig zal beschermen
wij zullen haar steeds gedenken
wanneer in de lente
bloesems sneeuwen
*********************
sunset 02-04-2019
nacht en ontij
vallen mijn woorden uiteen op het naakte lijf
zinken zij als stof in het duister, ademen tonen
nacht bestormend begraven in de geest
en weggezwommen, verdrongen door slaap
bloeien in wandelgangen onder hamerslagen
dreunend, slingerend, stijgend door voren
fladderend als wimperslagen oorverdovend
als is het een vloed - dijken en oevers brekende
beelden stormen als dansende klanken
neigen in helmgras en scheuren zinnen
in duizend stukken jij - en nergens plaats
in deze tijd de wind een nest te bouwen
nacht en ontij mij nabij
*********************
sunset 03-04-2019
een meisje wordt vrouw (uit: gisteren)
het gebeurt wanneer het meisjeslichaam
dat kort daarvoor nog als een niet geboren iets
onder water sliep, plotseling ontwaakt
waarschijnlijk in een lente
wanneer zij in het gras op een weide ligt
en margrieten weelderig bloeien
misschien met een jongen naast haar
of gewoon heel alleen
haar lijfje niet meer knop noch bloem of vrucht
zij zal veel wenen (zoals ik in mijn jeugd)
en nooit geloven dat zij dit kan overleven
- al gebeurt dat uiteraard wel
want in het oog van een orkaan
is het altijd windstil
*********************
sunset 03-04-2019
tot maan dooft in het ogenlicht
en op het eind klinkt op dit strand
het lied van verre einders en van zee
tot in het ochtendgloren golven ruisen
de adem voor het laatst gedrenkt in wijn
is alleen toon en klank
wanneer ‘k mijn lippen drenk in ’t duister
klinkt uit de oesterschelp weerom liefdesgezang
totdat de maan dooft in het ogenlicht
en ook dat uur drinken wij leeg
al dragen kieuwen van de vissen
toch reeds de eeuwigheid in zich
*********************
sunset 04-04-2019
be-wondering
onder eeuwig groene dennen
streelt mijn hand de jouwe
mijn blik jouw borst
wat jou verwondert
hart aan hart elkaar nabij
voel ik je magische getover
en altijd nog
verwondert ’t mij
*********************
sunset 04-04-2019
in mij een maan
gaan doe jij niet, wel stil verder vloeiend
in stromen als eens witte zwanen gedaan
hun kop niet gedraaid en ook nimmer wachtend
glanst vliedend het water met goud overgoten
en ik heb gewacht als ooit eens haar partner
edoch heeft de stroom nooit stille gestaan
volhard heb ik toch en hoopte op weerkeer
oneindig in leegte, het diepblauw te veel
sterren en nacht, op ons neergezonken
het water dat stroomt, wij bewegen ons niet
- zwanen zo helder met sneeuwwitte veren
met in mij een maan die mij toont jouw gezicht
*********************
sunset 05-04-2019
ik werp mij willoos op jouw kusten
eens …
een heuvelige eindeloosheid
nachtelijk vlinderen en fladderen
in eenzaamheid die bevrijdt
als samenzijn waar jij mij blijft
en ook …
glazen tafels
gepolijst
onder zacht waakzame bomen
de slang, die zich in volle behaaglijkheid
het zich op onze weg gemakkelijk maakt
met een oude jagershond
die eigenlijk een prins is
en kleine wilde katjes ernaast
die ons zeggen willen
dit oord is magie
en lang, eeuwig lang
brengen mijn dromen
jou bij mij [en omgekeerd]
neemt jouw gekmakende zuiderwind
mij al mijn tegenstribbelen
en zelfs mijn angsten
verstopt hen in plooien
van mooie zonsondergangen
gevuld met gloeiend hete lusten
en ‘k werp mij willoos op jouw kusten
*********************
sunset 05-04-2019
in diepe open wonden
(I.M. voor alle slachtoffers van aanslagen)
de hemel legt stil machtig
Gods beeld in jouw en mijn hart
wij kennen tranen
wanneer wij in ons innerlijk
zacht voelen wie wij echt zijn
diepe open wonden
nagelen de mens in de aarde
*********************
sunset 06-04-2019
wat er dan blijft?
de natuur is mij basiliek
en ik slaap onder dennen
bid tot bloemen
en verstop me
verstop me veel te goed
heel diep in mezelf
ik ben de tweeënzeventig voorbij
sta onder een waterval
die alles wegwast wat is:
het willen, het geloven
en ook dit omhulsel
van mijn sterfelijk lijf
wat er dan blijft?
God, die onder korsten vuil
simpelweg bestaat in mijn ziel
zoals een paarlemoeren
bewoonde oester
op de bodem
van een spiegelgladde zee
*********************
sunset 06-04-2019
mijn denken danst
zo graag, ik
in vrijheid
ongebonden
altijd
een danser door het leven
klank-beschenen
waar ik mijn ogen sluit
induik in deze
andere wereld
die slechts voelt
nooit weet
zelfs niet probeert
te weten
onder water
in smaragdgroene diepte
mijn ogen open
het einde zoek
dat ik nooit bereik
enkel vermoed
en hoop
en mijn denken danst
tot in het oneindige
waar zij zich
aan het zwijgen overgeeft
al is het maar
voor slechts één enkel ogenblik
van d’ eeuwigheid
*********************
sunset 07-04-2019
vaal zilverige waterdruppels
vloeien traag golvend door de zee
zwermen lucifers-grote visjes
duiken af en toe onder, op
hun kringen doorstrepen
het vlakke wateroppervlak
en ik ben jou nabij
*********************
sunset 08-04-2019
hoe wij ons lieven
jouw tepels gloeien zacht in ’t licht
en in het stille hijgen van jouw adem
verheft jouw borst zich, zinkt weer neer
jouw schoot welft zich mij tegemoet
en buiten ontwaakt maneschijn
een zee van sterren verlicht de nacht
jouw lippen vormen tedere woordjes
wijl ergens in ´t heelal
de zon verblindend explodeert
*********************
sunset 08-04-2019
nooit eindigend verlangen
trekt water zich terug
wordt hetgeen vergeten, zichtbaar
door randen schuim omspoeld
het wrakhout van het leven
dat inkijk geeft in wie we zijn
ogen dwalen weg van ’t lijfelijke
voorbij de eindeloze einders
nemen zij ons mee door tulpenvelden
die wachten om prachtvol te bloeien
zeilend op zeeën van tijd
gooien wij onze netten uit
waarin wij onze dromen vangen
met hen een maaltijd bereiden
van nooit eindigend verlangen
*********************
sunset 09-04-2019
jij bent mij toverheks en fee
een stralenkrans valt als een regen
als goud op weiden, velden
wanneer de nacht zijn deuren sluit
zoek ik de diepte van jouw ogen
in het ontwakend licht van zon
jij bent mij toverheks en fee
wanneer jij zoete woordjes fluistert
brengen mijn zachte zoenen
een warme glans op jouw gelaat
en duik ik in jouw liefde onder
*********************
sunset 09-04-2019
als as verwaaien
hoe oud rivieren zijn
onbuigzaam in hun eeuwige loop
net als de vogels in hun ritme
blijft duister het verlangen
naar hemel in de hoogte
- iets anders rest ons niet
geen getallen meer
waarmee geweten wordt bezwaard
alsof elk weten
ons op het lijf geschreven staat
met handen die vergaan
kan eindelijk iets nieuws ontstaan
[een bottenfeest:
het louterende vuur
waarin wij als wat as verwaaien]
*********************
sunset 10-04-2019
de leugens van de politiek
beloftes rollen
als stenen van de tong
stoffige egale kiezels
in dichte nevelschaduw
elke blinde verheugt zich om
al was het maar een enkel ogenblik
het bont gekleurde te kunnen zien
de wereld kent geen waarheid meer
enkel alleen nog maar een taal
*********************
sunset 10-04-2019
de maan hier boven ons
nu, daar de klank van ‘t laken
ons ritselen zoekt
tem ik het luide kloppen van mijn hart
adem traag, donker licht
en denk mij jou in het tasten
met zacht lippende vingertopjes
verzink ik en ver-inner
als getijdesteen en verenkind
[jij weet toch nog
dat wij slechts schemerend leven]
vergeef en toch riskeer
het zwijgen van mijn mond
in het weke van jouw warme lijf
neigt dieper zich mijn hoofd
naar jouw hof van Eden
de maan hier boven ons
glimlacht reeds
naar een nieuwe zomer
*********************
sunset 11-04-2019
wat er is (God is voor mij vrouw)
ik heb geen bewijs nodig
van jouw bestaan
in tijden dat ik mij vuil en vies voel
het buiten slechts
als grauw in grauw waarneem
en ik deze wereld
als een regendruppel
die terug wolk wordt
verlaten wil
dan herinner jij mij er aan
hoe mooi zij is:
alle liefelijke jaren,
de stralende warme zon
die door boomkruinen schemert,
een lichtende sterrenhemel
ja, zelfs de mens
en altijd weer
toon jij mij
jouw oneindige liefde
*********************
sunset 11-04-2019
helemaal vanzelf
het lachen van kinderen parelt van mijn vel
als waren het eerder geweende tranen
voor het overige blijf ik vaag zomers bruin
vanaf de grond stijgt nevel op
alsof de aarde ademt, enkel uitademt
- losse gedachten verscheuren het spel
en wat blijft is enkel slechts hoop
kiezelsteentjes onder naakte voeten
persen hun afdruk in zolen
en bloed, eens rood geweest, verbleekt
met de wind in de haren
val ik bewusteloos uiteen tot stof
en verwaai, helemaal vanzelf
*********************
sunset 12-04-2019
veel meer dan dat
achter jouw ogen die zich mij spiegelen
schildert zich stom een stilte af
tussen contouren van uiterste randen
het ontmoeten dat meer zegt dan
wat lippen zeggen in tijden van herfst
vergeelt het oud lover blad na blad
achter een strooisel van licht en regen
stromen gevoelens uit het diepst van dit hart
en lach ook jij jouw geheimen bloot
tussen woordeloze zwijgen
veel meer dan wat gezegd
zal jouw hart mijn liefde kennen
en kijkt de hemel genoeglijk op ons neer
*********************
sunset 12-04-2019
terugreis van Alphen a/d Rijn
tot het dromen stopt
blijven uren, flessen en schijnwerpers-
paren onbestemd en hun namen voorlopig
terwijl zeldzaam licht
op een enkel daarom zichtbare lijn
van venster naar venster glijdt
en koude wind voor het huis
om het huis en over het huis
niet meer af te nemen schijnt
vermindert mijn klein reservoir
aan adem, woorden en aan kussen
zienderogen
slechts twee ogen heb ik
en geen vierentwintig
en beiden zijn geen blusboten, edoch
hopelijk veerponten
die oplichtend heen en weer varen
door dit donker
waar eentje de straat op gaat
de ander voor het huis staat
en iets verder weg twee praten en lachen
terwijl een noorderwind luid,
luidkeels verder en verder leest
in het onophoudelijke duister
*********************
sunset 13-04-2019
alles zit alleen maar tussen de oren
twee lieftallige meisjes
giechelen voor de toonbank
over welk ijs bestaat er geen discussie
hoogstens over hun bloesjes
en te korte rokjes
[de radio verdeelt op dit moment
een diagnose: ik wil harde zeep, weet je
het liefst die uit knoken]
vleermuizen, de echte
zijn eigenlijk vliegende honden
met horens en reuzegrote oren
en te dikke neuzen
hun beet is nog altijd gevaarlijk
en ergens bestaat er ook een kraam
waar je machinegeweren kunt kopen
en drinken uit glazen als lampen
met zaklampen aan rietjes
wijl ik verder door het leven slenter
beneemt het mij de adem
verdrink bijna in mijn eigen tranen
- alles zit alleen maar tussen de oren
net zoals mijn ogen
*********************
sunset 13-04-2019
slaap mijn lief, slaap
lachend, met heldere stemmen
van frisgroene bomen in het park
vertellen meisjes giechelend
elkaar hun geheimen
ik kijk in onze kamer
waar jij nog slaapt
alhoewel ik je al hoor
want jij bent in elke stem
slaap mijn lief, slaap
want nog is de stad grauw
en weet ik niet
waar de zon zich verschuilt
zonder jou in mijn dagen
*********************
sunset 14-04-2019
onderweg naar Pasen
spijkers door handen
slaan wij in het hout
ontbranden het kruis
in het rad van de tijd
draaien hoofden weg
al rusten droevige blikken
onder smartvolle tranen
op het lijf en de nagels
in nacht verdreven
stil gezwegen
is nu de dood
op deze heuvel
vieren wij het lam
delen het brood
alsook genade
ons gegeven
*********************
sunset 14-04-2019
het ontwaken van lentedag
een nacht zonder sterren
komt door de avondlijke deur
sluipt op nevelwolken
naar beneden
de gouden hemelladder
die ons over kronen van bomen draagt
leunt vergeten tegen een eik
engelen gaan niet meer op en af
slechts zwarte kraaien en een enkele raaf
zitten op vers omgeploegde aarde
speuren eenogig in het rond
zij onderscheiden waarheid van leugen
in de ochtend duikt de hemel, van oost naar west
onder in een schuchter teer-zacht rozerood
waarin de zon haar haren kamt
water lijkt als uit blauw glas
verrukt luisteren vogels
naar het ontwaken van deze lentedag
nu het licht overuren maakt
*********************
sunset 15-04-2019
zou ik mezelf een vreemde zijn
neem ik het met een glimlach
begeleid mezelf
als ‘k word verleid door ruimte, tijd
verdraag ook al mijn luimen
bekijk mezelf
en ben steeds weer
opnieuw verwonderd
*********************
sunset 15-04-2019
jij bent mij een orkaan
al blijf ik rustig
waar jij mij in je armen gevangen houdt
voel ik mij opnieuw jeugdig
jij fluistert mij wat zoete woorden
over een hemel, de zevende op rij
en dartelt met je leden
laat me daarna weer vrij
*********************
sunset 16-04-2019
ik schrijf mij in jouw handen
hoe ben ik tot hier gekomen
en wat is er gebleven van de jongeling
die door het koren struinde
en probeerde wind te lezen
wat moet ik doen
nu mijn lijf zich oplost
al mijn plannen voor morgen
over elkaar heen struikelen
en luidkeels lachen
vertelt het verhaal zichzelf verder
en vind ik dan eindelijk mijn thuis
tussen regels van gedichten
waar vogels weer mogen vliegen
wanneer mijn tijd gekomen is
hoe ben ik toch tot hier geraakt
en wat komt er na de man
die door het koren struint
nu ik mij met gedichten
voor altijd in jouw handen schrijf
*********************
sunset 16-04-2019
eeuwig dronken van jou zijn
in zachte dons wil ik ons bedden
en mij, waar wij nu samen liggen
verwarmen aan jouw hele lijf
in stil en innig, sereen zwijgen
wil uit jouw ogenkelk mij laven
en mij met diepe zware zuchten
de liefde van je lippen nippen
in schaduw van jouw lusten rusten
en zolang jij mij vast omarmt
mijn hart jou liedjes laten zoemen
de rest van al mijn levensdagen
jou als mijn leven steeds benoemen
en eeuwig dronken van jou zijn
*********************
sunset 17-04-2019
gelukzalige stilte
jij wekt in mij een warme lach
zo liefdevol nostalgisch,
woordeloos
en ik kijk, zucht na zucht
een elk van al mijn dromen na
nog immer levend, voelbaar
zonder vermoeden
van wat er rondom en in mij, gebeurt
nestelt zich heel diep van binnen
gelukzalige stilte
*********************
sunset 17-04-2019
diep en ver verzonken (Witte Donderdag 2019)
bloesemblaadjes drijven op koude wind
snijden vele vale wangen in april
als is het een soortement vanoogsten
in het te trage nader sluipen van de lente-wil
schemert berkenbast in de bosschages
diep en ver verzonken in bodemhorizonten
en wat zo-even nog door zon gegeten
is schuw nu en van stralen afgesneden
’t lijkt als kristal(druppels van sterren)
dit grijpen naar de nevelbank
berooft vermoedens van dukaten
als zilverlingen die op fletse ogen liggen
toch sterft eenieders eerdere herinnering
*********************
sunset 18-04-2019
de scherpe kanten afgeslepen
één zaadje van het water
als zachtmoedigheid
in een geduld omhult
het slijpen van de stenen
tot dat wat overblijft
om, ruw bekeken, door stromen
opgenomen en in zichzelf
uiteindelijk verwordt
tot groeiend puin
onmiddellijk verslonden
als sediment dat eens gezet
blokkeert wat eerder nog
de wereld draaiend hield
om in zijn val
te worden opgevangen
uiteindelijk zelfs
niet als een rots bestand
*********************
sunset 19-04-2019
de dood overwonnen (Pasen, 2019)
en kijk, de as stijgt op
naar nieuwe maan
bedekt amper de wolken
noch ’t lijf dat wentelt in het vuur
en langs de berm van de weg
struint split achter een stoet van chroom
om-raamde ogen blikken
naar opgeworpen kiezel achter zich
waar het geboren kind verschijnt
in ’t ritme van alleeën
reiken de kronenbogen
bijna tot schouderhoogte
begraaft zich ‘t hoofd in lover
verwaaien druppels op de wang
waarin het ochtendlicht zacht wiegt
omhoog, stil d’ as toch achterna
*********************
sunset 19-04-2019
liefde, lust
ik spel jou tussen al je zinnen
en wil met elke ademteug verwijlen
in ’t zoete van jouw woord
mij steeds weer spiegelen in jouw ogen
alsook in ’t lippenrood van jou
en op jouw lijf dat zich voor tonggespeel
en tedere vingerschreden
heel willig mij steeds biedt
en ‘k wil van jou
nimmer iets missen
niet ’t diepe lippenrood
noch ’t heldere ogenlicht
of al die ogenblikken stormen vuur
waarin wij samen branden
wijl wij voor liefde, lust
voor eeuwig zijn gezwicht
*********************
sunset 20-04-2019
homo sapiens
en zo begon, uit lucht geboren
in het verwaaien van wat gletsjersneeuw
de droom, zich uitstortend over de aarde
eerst nog in deeltjes slechts
van armen naar de handen
rechtopstaand in een heel stroef lopen
komend uit water van de zeeën
uiteindelijk ontbonden
soms terneergeslagen
gebaard als schuim uit algen
en als bekroning van de schepping
de bloem die ’t strand vermoedde
en het begon
*********************
sunset 20-04-2019
daar ben ik mens
het droeve zuchten in kamers
vult nu de leegte
met een totaal niets
jij weet het al
waar in het land van wuivend riet
vergane geur
als dauw opstijgt uit graven
en elke toon
de grenzen overschrijdt
waar alles spreekt
zelfs wordt gehoord
ben ik een zachte stem
tussen de golven een stille bode
van droef-gekleurd water
waar tranen van de wind
in ’t struikgewas gedroogd
en ook zee, zelfs zwijgend
schelpenwouden tonen
daar ben ik mens,
een wandelaar
in ’t klaaglied van de stilte
*********************
sunset 21-04-2019
Pasen
ingebed het wonder
nog onontdekt
net als de liefde
in het centrum, licht
dat uitstroomt
in alle richtingen
nu steen is weggerold
in tuin van Eden
voor eeuwig ingeplant
en geen vergelijken
met welke heiligen ook
zo sterk dit gevoel
bodemloos diep
simpel nameloos
en doodeenvoudig
*********************
sunset 21-04-2019
telkens weer
rood lover in herfst
en sneeuw de dag
van mijn geboorte
regen bij mijn eerste
rendez-vous met blanke
huid onder de bloes
mijn wenken en verlangens
maar ook het mooie
in ‘t heel dicht bij elkaar
zo ga ik door de stad
strooi kruimels van geluk
in schemerende avond
maar voor de dag vergaat
en mij vergeet,
vóór dat de hemel sluit
zelfs voor de kamers zwijgen
de aarde talen wisselt
ik mij niet meer zal uiten
kom ik
toch telkens weer
bij jou terug
*********************
sunset 22-04-2019
weiden zwijgen
en die zich niet als draag-
dier onder lasten kromt
hoogstens de rug
waarin zich regen stouwt
laat weiden zwijgen
hun grenzen openbarsten
als te enge naden
van beschreven huiden
die als gespannen over dragers
rein gewassen worden
vrij van elke schuld
en openhartig
*********************
sunset 22-04-2019
aan de bushalte staan, in een lange rij
wachtende uren zonder in te stappen
wanneer de hemel ’s avonds de stad ontvlucht
met een rose gloed onder de voeten
en niemand meer door uren loopt
koop ik een ticket
en rij mijn eeuwige rondjes
*********************
sunset 23-04-2019
daar wil ik blijven
ongehinderd door wild water
gaan wij lichtvoetig
kus na kus aan land
en nestelen ons
aan oevers van rivieren
en op het brede strand
wat blijftzijn de gekreukte kleren
de afdruk onzer naakte lijven
in het mulle zand
en ’t bed tussen de duinen
- daar wil ik blijven
waar jij zult zijn
*********************
sunset 23-04-2019
en in de knop gebroken
hoe ‘k jullie hoor
en zie
in het bespringen van het land
met schuimende
opengesperde muilen
hoe jullie alles grijpen
en toch zijn jullie
één
alleen maar water
zoutig
vergaan
in minimale tijd
en ondanks dat
toch onvergankelijk
jullie, golven
wij het water
miljoenen tranen
droefheid en geluk
waarin ‘k verhalen
steeds kan horen
die over koppen schuim
voor eeuwig rollen
- zelf ruis ik als de zee
herinner mij
het altijd golven
[en meeuwen krijsen
storten zich
op dat wat wij
aan land gebracht
en in de knop gebroken]
*********************
sunset 24-04-2019
levenslang
baar ik woorden
geef hen namen
en hoed hen
in de warmte
van mijn liefde
ontglippen ze mij
slechts één enkel blijft:
jij
*********************
sunset 24-04-2019
wanneer ’t verlangen weent
wanneer in elke ooghoek
het verlangen weent
op plassen wind zich rimpelt
en uit het niets heel ziltig smaakt
wanneer ik hunkerend reik
richting het warme zuiden
weet ik dat ik moet reizen
meeuwenliederen opnieuw leren
mijn wintertranen snel vergeten
om in azuurblauw te verzinken
in verte die mij nader is
voor altijd bij mij blijft
*********************
sunset 25-04-2019
ik adem jou mijn liefde
jij kleurt mij steeds
mijn adem nieuw
die jij dan steelt
opdat hij smelt
en zich dan nestelt
in jouw haar
als zachte dons
achter je oor
soms stokt hij
bij een kus van jou
sterft langzaam uit
in diepe lust
en plaagt me dan
met elke zucht
steekt mij in ’t hart
en zonder rust
streelt heel mijn zijn
jouw warme lijf
waarin ik wonen mag
mijn liefde schrijf
*********************
sunset 25-04-2019
paden van liefde
open deuren met een vermoeid kloppen
en kijk naar de dichte innerlijke nevels
in ruimtes gekleurd door bonte ideeën
waar hemel naar boven, gedroomd in zijn diepte
en een vermoeden van vage lawines
in altijd maar stapelen en groeien van rots
kijk naar de wegen vanuit de richting van ’t water
bouw ik een bank van het mooiste koraal
waar sluizen van licht alle leegtes doorbreken
met intense stralen in raamloze kamers
nog is het geen dag en valt er geen regen
zijn er geen files en zelfs ook geen adem
op neerwaartse weg, beweegt alles eender
en openen zich schachten in ’t veranderde denken:
het strand in de verte en ’t kalk van de schelpen
in lagen gebouwd net als mijn dromen
waarin ik steeds wandel en nimmer daarbuiten
is alles met alles voor altijd verbonden
is er geen nacht in het voelen en ’t leven
kringelt in cirkels en altijd maar groeiend
door ’t water van zeeën steeds nog omvat
versterkt zich het licht en tekent in harten
paden van liefde die nieuw in ’t ontdekken
vanaf mijn geboorte ik steeds heb gehad
*********************
sunset 26-04-2019
zelfs als ik bij jou ben
het licht schrijft gele bloemen in de weiden
met rondingen vol zinnelijkheid en lust
wijl bonte bloemenpracht die straalt in perken
de zon warmer door dag laat schijnen
doorheen mijnadem zweven schemerend herinneringen
die in het maanlicht violet zich kleuren
ik leef het volle van jouw lijf, je warme lippen
zelfs liefdessmarten in de ochtendstond
tot wanneer nacht, in hitte van je lenden
voorbij gegleden is, de dageraad in ’t raam verschijnt
hartstocht nog altijd niet wil zwijgen
omdat, zelfs als ik bij jou ben, ik je reeds mis
*********************
sunset 27-04-2019
de angst niet meer te zijn
om mij te zien of ik nog ben
moet ik soms
in wel duizend spiegels kijken
en om mezelf te horen
heel zachtjes liefdesliedjes zingen
en om mijzelf te voelen
in al mijn eenzaamheid
moet ik in nacht
door zwoele lakens woelen
en heel misschien dan,
soms,
weet ik
dat ik nog ben
*********************
sunset 27-04-2019
de Notre-Dame (15-04-2019)
ik schrei mij stemmen uit mijn huid
en draai mij in een purperrood
naar vlinders op de graven
waarin ik tijd verscheur
[ik was een kind
en geurde naar de varkensstal
mijn wangen rood als kleine appels
liep ik blootsvoets door wei en sloot]
de vleugelslag van zwanen over mij
die in mijn verzen van gedichten glijdt
valt wit op zwarte marmer waar ik ga
koeren de duiven mij ijlings voorbij
‘k schuur met mijn jas langs gevels van oeroude panden
en volg het rooksignaal van Notre –Dame
- nu brandt de klokkenluider uit zijn huis
en voel ‘k mij nergens veilig
*********************
sunset 30-04-2019
voor mij blijft ‘t ongewis
reeds schemeren vensters blauw
en wrijven wolken zich de ogen
ver weg in oostnoordoost
waar meestal winter woont
- nu dragen meisjes minirokjes
en kort bebroekt
huppelen mannen hen achterna
en niets blijft onbeproefd
de eerste steaks verbranden ’t roest
van barbecues die na het overwinteren
dit jaar vandaag alvast ontvlammen
en in de tuin heerst blinde woede
er wordt gehakt, gespit, gespoten
en hier en daar zelfs al gemaaid
en mij verbaast die razernij
alsof niet elk jaar lente is
en zomer ons nabij
waarin natuur zijn paden gaat
- tot wat dit alles leidt
blijft voor mij ongewis
*********************
sunset 30-04-2019