mist draagt
ons fluisterlied
over slapend land
weg
ik leg me
naast jouw neer
houd in droom-volle
handen
een stil amen
*********************
sunset 01-12-2017
vooruitlopend op kerst
(ook voor mijn eerstgeborene)
houtsplinters van de kribbe
gevormd tot doornen
weven in de tuin des leven
vissersnetten
wie slaat de eerste nagel
breekt het brood
maakt van water wijn
en wast zelfs de voeten?
in kookpotten van rijken
braden vette kerstkalkoenen
maar Gods armen
leggen rozenblaadjes
op tongen van vermoorde kinderen
en nemen hen liefdevol op
in Zijn eeuwigheid
*********************
sunset 02-12-2017
eerste Advent
vandaag sprak mij een man aan
zo ongeveer rond de dertig
zomaar een wildvreemde, niet van hier
een mij totaal onbekende
vroeg mij waar ik heen ging
en of ik getrouwd was
kinderen, kleinkinderen had
volgens mij had hij net gegeten
broodkruimels hingen nog in zijn baard
- maar hij moest weer gaan, zei hij
terug naar zijn vrijwilligerswerk
en of ik hem omarmen wou
- en zo stonden wij daar
ik weet niet hoe lang op de stoep
tot hij afscheid nam
met zijn fiets wegreed
en ik, in gedachten verzonken,
in mijn auto stapte
plots zo veel rijker
*********************
sunset 03-12-2017
echo van een bescheiden leven
in schemer van avondzon rusten duiven
ik zie hun warmte glanzen
hun gekoer een bestendig roepen
echo van een bescheiden leven
slechts één vleugelslag scheidt mij van de hemel
en deze ochtend is helder
al dien ik de dag nooit voor de avond te loven
maar steeds op eender willekeurig moment
de duiven zijn mooi
als blauwe streep in een grijze lucht,
een geel blad dat traag neerdwarrelt
-volheid openbaart zich in ‘t rustig ademen
*********************
sunset 03-12-2017
mijn innerlijke ik
soms probeert iemand in mij,
zo intens
dat het zich bijna materialiseert,
het zich voor te stellen:
de oneindigheid
en hij bedenkt zich
dat er daar en dan genoeg ruimte is
[en genoeg nacht]
beslist!
ik streel hem over het haar
laat hem geworden
reeds de aanblik van een grassprietje
dat zich traag opricht
in de schemering van de dag
nadat zomer en herfst voorbij zijn
lijkt dan reeds te veel
en terwijl ik dit denk
[weet] voel ik
dat iemand het mij gedoogt
mij in ‘t voorbijgaan
zacht over mijn wang aait
*********************
sunset 04-12-2017
waar en waarom
waar ben je
als nachten zich vastklampen
het maanlicht schaduw vreet
een donkere vogel onder gaat
zich in de ribben klauwt
en ik in ‘t vallen bid
dat deze storm
niet langer een naam draagt
slechts zand tussen de vingers
geen goud in de voren
van deze akkers
waar laarzen holle handen drukken
of een leeg hart in dit aarden graf
[waarom verdorie dit gevoel
van een roemloos einde]
morgen sneeuwt het in de koude
beweegt het duister zich in delen
mij gaat dat weer nauw aan ’t hart
[daar, waar het mij mijn leven kost]
op een bord in ’t bed
voel ik rondom mij de rijkdom
door de vergrendelde poorten
op doorzichtig glas
schilderen vlokjes hun kleur
vederlicht op het ijs
leggen zich zacht op weiden;
elke heuvel een berg wit
zachter mijn ademen nu
tot in mijn borst
de sterren mij steken
*********************
sunset 04-12-2017
jij vult de stilte met ons
liefde rankt
uit jouw vingertopjes
mij omhoog
ongetemd
vertakt
als wilde aardveil
koortsige blaadjes
befluisteren mijn hals
blikdichte tussenruimtes
worden groen
en ik verroer mij niet
voel veel liever
de talloze vlinders
en lustdronken bijen
uitnodigend lach jij
vult wachtende stilte
met ons
*********************
sunset 05-12-2017
jouw warmte laat ik node achter
soms zou ik willen schreeuwen
als ik mij weer verloren voel; extatisch
de wereld, een kleurrijke petit four
die ik opvreten will, haar suikerige korst
breken met mijn lippen, likkend en smakend
op deze kil grijze winterochtend
die maar traag de slaap uit de ogen drinkt
in mij nog de rest van afgelopen nacht
van zoete wijn, fonkelende glinsterdingen
en liefdespoëzie; tranen geluk [die snel opdrogen]
benatten lichtjes mijn wangen;
ergens zal ik toch moeten opstaan
de warmte van jouw lijf node achterlatend
pel ik ons uit zwoel geurende lakens
*********************
sunset 05-12-2017
de planken van de steigers,
niet geaard en ongeschikt
houvast te bieden,
houden wortels uit de zee
verbrokkeld hout
geeft open vaart ruim baan
*********************
sunset 06-12-2017
een halve zoen verslindt de tong
wanneer ‘k ontwaak, een kalend hoofd
op ‘t kussen; in het park de honden
in het eerste licht stramme lijven
moe en geschonden in klamme lakens parend
regen dringt door het dak van onbedekte dagen
bevriest gelijk tot ijs-verstarde nachten
geen tijd lijkt koosjer dan dit ongebruikte wachten
een halve zoen verslindt de tong bij ’t feesten
hoe raar voelt mij het bier in ’t bloed
als eerste gaat het geel in d’ oleander over
voelen seringen zich onwel
en ik sta naakt in uitgestorven lanen
val in wat kleine deeltjes uit elkaar
om ras in uitlaatgassen te vernevelen
*********************
sunset 06-12-2017
Erzgebirge
onmiddellijk proef ik
de herkenbare geur
ook al is het donker
toch ruikt het naar kaarsvet
het bakken
en naar de winter
honger begint steeds
in de handen: ik zie het
want soms pulseert
herinnering in al zijn kleuren
op avonden
dat niemand er aan denkt
om de balkondeur te sluiten
zie ik sneeuw
alles maagdelijk wit bedekken;
dit voelt zo thuis
*********************
sunset 12-12-2017
schrijven moet ik
schrijven moet ik, ook als niemand mij gelooft
schrijf ik toch alsof er niets gebeurt
schrijf over geesten en zelfs over dat
wat niemand mij vergeeft
mijn woorden zijn voor mezelf een thuis
en ook wanneer men mij uitlacht
zal ik het alledaagse onrecht
steeds aanklagend verwoorden
en ook over de liefde blijf ik schrijven
vertellen dat ik haar geheim ken
dat liefdeswoorden geschreven worden voor
maar pas echt gelezen worden na de liefde
*********************
sunset 12-12-2017
de tijd is reeds ver gevorderd
iemand vertelt over mijn land
herinnert mij aan zijn regen
maar ook aan zijn uitgestrekte vlakheid;
vormt woord na woord
als honing en taal
de tijd reeds ver gevorderd
iemand verhaalt over zonsondergangen
die de aarde in ‘t zand verbranden
maar in het felste licht
is het de wereld zelf die mij toelacht
en toch is de tijd reeds ver gevorderd
voor mij
*********************
sunset 13-12-2017
de herfst weggesneden
in bomen
glanzen lippen
van jonge meisjes
bij ’t denappels plukken
brandt vurig rood
in mijn ogen
de wind stijgt
hellingen omhoog
tot aan de top
vormen zich
wolkensluiers
slepen over ’t land
regen druist
tegen holle ruggen
van kale twijgen
valt sneeuw
loopse krolse katers
jammeren als grasmaaiers
snijden herfst
definitief weg
*********************
sunset 13-12-2017
ik verwonder mij niet
wensvervuld verheldert mijn hemel
raken jouw stralen mij
als meeuwenveren in windgespeel
kort voor hun val, het zweven
over grof zandzeewenen
verstomt elke schreeuw tussen ons
en ik verwonder mij niet
sinds jouw adem mij verwarmt
in ons liefdesleven
*********************
sunset 14-12-2017
dichter(l)i(j)k
ben als een sjamaan
de voeten in ‘t stof
het hoofd in de hemel
dans ik mij woorden
in tuimelende reien
grijp ik het vuur
spreek met de geesten
en ben als de vissen
zwijgend in ‘t water
zie ik de zon
op de bodem
groen en vergloeiend
of slechts als een kind
uit vuur en uit water
uit water en vuur
steeds roepend en zoekend
*********************
sunset 14-12-2017
handen schenken kleuren
’s nachts jouw armen
voelen in mijn ontwaken
mij herinneren dat jij er bent
ook al zou het een engel
of zelfs mijn moeder kunnen zijn
- iets wat er nimmer was
enkel haar afdruk in mij -
de eerste wens
van elke pas geborene
in ’t moederlijf,
ook in de holen
van toen zij paarden
mammoets schilderden
hun handen schenken
kleuren aan de tijden
*********************
sunset 15-12-2017
tussentijd
aan de einder een zeil
wit licht herinnering op
aan dagen vol toekomst
avonden zwoel en warm
en snelle hartslagen
waterblauw kleurt mijn blik
de rustig kabbelende zee
aan d’ oever een visskelet
tussen algen en steen
dwarrelt zand door de tijd
aan de kim een boot
het haalt de zeilen in
meeuwen schrijven dromen
over mensenlege dijken
waaien stille afscheidswoorden
*********************
sunset 15-12-2017
jouw lachen doorheen de dag
wanneer een haan kraait
laat jij je vallen in een laatste droom;
‘s ochtends ben jij de maan nabij
en jouw lachen keert huiswaarts
in ogen vol vragen schitteren sterren
waarvan jij de vluchtweg kent;
‘s middags zijn oplossingen ver
en hangt jouw lachen windscheef
met langzame stap
het getsjirp van de mussen volgend
tel jij grassprietjes en kiezelstenen
om hen ‘s namiddags te oogsten
en na gedane dagtaak
wanneer armen en benen moe zijn
dek jij met graagte de dis;
‘s avonds zijn dagen weer lang
maakt jouw lachen mij blij
*********************
sunset 16-12-2017
al is het maar voor dit moment
reeds kan ik lente ruiken,
al is het maar voor een moment,
wanneer wij samen blijven staan
spelen schaduwen, licht en teer
waar jij je stappen zet
de ene voet na d‘ andere
lopen wij steeds verder weg
zeggen stad en haar rumoer adieu
al is het maar voor dit moment
alles schijnt mogelijk te zijn
wanneer ik samen met jou
richting avondzon ga
*********************
sunset 16-12-2017
een engelen ochtendzang (3de Advent)
nog lig ‘k in jou in zacht
droomslapen van een nacht
als koude rotsen steen
door haar heel stil omvat
en voel plots hoe de dag
zich in de steen met licht
vervangt en helder, liefdevol
zich aan het leven hangt
tot ik ontwaak en ‘k mij herinner
aan een tere zilveren klank
heel wonderbaar en om mij heen
een engelen ochtendzang
*********************
sunset 17-12-2017
het jaar 2017
de wereld weent
alsof zelfs God is overleden
vallen loden schaduwen
liggen grafzwaar op schouders
laten wij dicht bij elkaar blijven
nu ‘t leven ligt in weinig harten
en in te vele houten zerken
ons innig liefdevol diep kussen
niet aan ‘t verlangen sterven
van hartstocht brandend in ons bloed
*********************
sunset 18-12-2017
van al dat wat je ooit verloren bent
zwijgen is als een lange rechte weg
waar woorden de hals toeknijpen
het schijnt dat uit zongebleekte wolken
nog nooit één iemand gevallen is
geen droomverloren engel
of verkeerd bedoelde regen;
iemand, toevallig voorhanden, probeert mij
het alledaagse te laten begrijpen
wanneer je steeds weer balanceert
op de rand van leven
heel diep inademt en daarna snel uit
zelfs op de meest onpassende momenten
toveren herinneringen
op elke splitsing van jouw paden
versleten kaarten te voorschijn
blijft er geen ruimte voor ontmoeten
noch een tijd voor tederheden
enkel slechts de pijn van verlies
want leven is ook de smart
van al dat wat je ooit verloren bent
*********************
sunset 18-12-2017
‘s nacht
stil is de stad
lantaarns snijden het duister
het licht van een maan
houdt hen gezelschap
kleuren zonder betekenis
zweven in nevelkleden
door lege straten
bladeren waaien stil
tussen bergen
grijze betonwoestijnen
een dronken stroompje
slaapt vredig in zijn roes
*********************
sunset 19-12-2017
tonen zo zacht
de bladeren zijn wit
en herinneren mij
aan gekristalliseerde druppels
wanneer zij vallen
en de bodem raken
hoor je zachte tonen
als van duizende harpen
iemand die ik niet ken
raapt hen op
verstouwt hen zorgvuldig
in zijn zakken
nog voor dat hij de hoek om gaat
stopt hij plots
en beweegt niet meer
bladeren druppelen uit zijn mond
en wanneer je ernaar kijkt
blijken het gedichten te zijn
en alles wordt schimmig grijs
de hele wereld wit
net als ’t verlangen
op elk vallend blad
*********************
sunset 19-12-2017
december
tot schemer hen weer verjaagt
zoals herfstwind lover heel hoog omhoog wervelt
of op het zomereinde geel rijpe peren
met dof ploffende geluiden op de grond vallen
zitten onder grijze laaghangende wolken
kraaien die opvliegen voor de koude wind
uit het zwart van vers omploegde velden
en zich zetten op de kale twijgen
waar zij zwijgende bomen
voor een paar uren
hun bladeren vervangen
*********************
sunset 20-12-2017
en ik mijn houvast
vol wolken drijft hemel
water van zeeën naar zich toe
gespand tussen veren die meeuwen verloren
loop ik mijmerend verloren uren achterna
de wind heeft bladeren gescheurd
die nu sneller verrotten
als elke gedachte aan hun herinnering
en ik ben alleen
handen vol schaduwen die naar mij reiken
waar het zwijgen tussen woorden verstomt
ben ik een vreemde, een gast
leeg ik mijn schreden over ’s Heeren wegen
en kom niet meer terug
nu tranen in mijn oog het licht verliezen
en ik mijn houvast
*********************
sunset 20-12-2017
ik schilder mij mijn eigen wereld
[‘k ben naar een simpel schrijvertje
ook al beleef ik mijn jaren in verzen
en verzoet mij nu reeds met mijn dood]
staar een gat in de dagen
tot zij gaan slapen
speel op harpensnaren
een ieder mijn leven voor
breng de stilte ertoe
mij verhalen te vertellen
verfrommel blanco bladen
tot zij hun geduld verliezen
werp kiezelsteentjes over ’t water
en hoor vissen spreken
wijl ik mijn eigen wereld schilder
met tere penseelstreken
*********************
sunset 21-12-2017
nooit is de winter echt veraf
in d’ oogopslag tussen twee sterren
gloeit hoop voor deze dag:
als in een droom openen zich poorten licht
de blijde dans in het gezang van vleugelslag
en d’ ochtend wervelt kleurrijk in het nieuwe
bestofte herinneringen, vers afgespoeld
dromen van voorbije tijden
neigen zich naar hun eind’
verloren in heen grijze hoop
op enkele neervallende vlokjes
glanst d’ eerste stond in eindeloos grauw
eindigt de dag met wolkentranen
nooit is de winter echt veraf
*********************
sunset 21-12-2017
en dat voor heel mijn leven
haar naam schrijft zij met vingers op mijn huid
van rechts naar links onleesbaar op mijn rug
zo dat in ‘t bad en voor de spiegel, de hand
nog warm van haar mond zij zich niet schuwt
om mij te zoenen ik het niet berouw
dat ik geleerd heb haar te lezen
als ik haar aanrakingen in mijn herinnering schrijf
haar vingers die met hete hand en liefde
figuren in mijn huid masseren
en zoek en vind, verbaas mij telkens weer
dat wat ik mij herinner ook terugvind en herken
en proef, voel hoe onder siroopbruine ogen
haar lijf zich steeds maar dieper in mij brandt
en dat voor heel mijn leven
*********************
sunset 22-12-2017
’t is bijna kerst (Erzgebirge)
in dorpen slingert wit met rood
en huizen stralen zilver licht
het wandelen langs de vele kribben
- tijd telt men hier al eeuwig niet
en rond de kerstboom op de markten
verbroederen zich uit alle streken
wordt wijn gedeeld en ook het leed
al worden dromen niet vergeten
tot schemer drenkt hen met zijn zwijgen
en ’t al versmelt tot een geheel
en boom en mens en ook de velden
een lachen draagt op eigen wijze
en in het donker van de nacht
als hier en daar wat lichtjes gloeien
wordt blij op ’t goddelijk kind gewacht
*********************
sunset 23-12-2017
jou heb ik lief
nooit afgemaakte gedichten, fragmenten
die ik, sinds ‘k woordeloos door dagen drijf
jou schrijf
- leven is zoveel meer dan enkel maar wat poëzie
ik voel gedachten schuchter, steels ontkiemen
al mis ik soms een vers, dat laatste woord,
ontglipt er mij toch regelmatig ook de hoop
en kan ik nooit het tot een einde rijmen
blijven het niet afgemaakte zinnen
waarin nog veel te veel onuitgesproken
maar desondanks wil ik niet dat wat is verzwijgen
jou heb ik toch voor altijd lief
*********************
sunset 24-12-2017
kerst(diner)
rood wentelt het in je aderen
smaakt als herfsthoning met kleine kaneelkruimels
die in je hals blijven steken
leven wekt je altijd
al geloof je soms niet aan zijn kracht
zijn zachte adem die elke nachtmerrie stilt
luister, luister dan toch
de wereld gaat door jou mond naar beneden
door jouw keel borst en ribben
huid is je enigste hemd
draag het in eren
en ga op tenen, met je ziel als kleed
het s nog niet te laat voor een laatste tango
zwijg en adem
het is het leven dat jij proeft
*********************
sunset 24-12-2017
kerst 2017
leg een riem om je hals
en pers er elke toon uit
ook al hoort de wereld je niet
de hemel kijkt
toch altijd op je neer
haal alle muren weg
rond je hart
en heel diep adem
open jouw ogen
en laat je stem klinken
bergen praten niet
maar luister hoe de zon
reeds onderweg is
naar ieders hart,
ook naar het jouwe
*********************
sunset 25-12-2017
met licht gebogen vingers
in mijn onrustnacht geboren droom
kijk ik tot diep in het oneindige
van sterrenzand en stormbliksem
neem jouw gezicht zacht in mijn hand
donderend verlang ik stromen vloed
vanuit het pure van jouw zijn
verlies mij waar ik tijd
met licht gebogen vingers
tot in jouw schalen breng
*********************
sunset 26-12-2017
de hemel is mijn vriend
rechts hangen vage sporen
van het voorbije jaar;
een vogel roept en de zon wijkt
mijn blik niet uit
- regen verschuilt zich in lege notendopjes
het water is nooit ver
en met vaste tred
zijn wegen goed begaanbaar
- de hemel is een vriend
die nooit slaapt
ik hoor reeds het leven dat zingt
zich door de aarde en ‘t hout wil baren
het geeft mijn hart moed
armen en ogen te openen
mij thuis te voelen
*********************
sunset 26-12-2017
moeder
jouw hand, half en als laatste,
voelt mijn wang
nog is zij daar
wandelen wij rustig
door de nacht
lucht sluipt door mijn droom
legt zich op mijn gerimpelde huid
en vangt mijn tranen op
moeder, zie jij de sneeuw
die zich zorgeloos
over onze adem legt
woorden houden in mijn armen
tijdens een geluidloze sprong
al leidt er geen spoor naar jou
geen enkel spoor terug
en bloeien violen
zwijgend tussen jouw lippen
vertel hen, fluisterend,
hoe het met mij gaat
*********************
sunset 27-12-2017
bijna oudjaar
nu is het tijd
de voeten in de aarde te planten
en telkens weer opnieuw
het slapen te leren
in de wijzer van de wortels
is het mijn tijd
en niet in de wijzers van klokken
hun gaan ligt brak
op straten van nu-wijzers
die tussen mijn tenen en tanden wegsnellen
niet onder de ogen van daken
vind ik mijn rust
enkel in de schaduw van twijgen en bladeren
waar ik bloesems kan tellen
met sterke wijzers onder mijn voeten
groei ik in de andere richting
wordt het tijd deze en gene schaduw te volgen
*********************
sunset 27-12-2017
jou houd ik vast bij de hand
de zon valt mij reeds in mijn arm
en om middernacht kleven
handen voetzolen en oogkassen
vast aan stoelen
zoals lippen aan honing
[met lippenstift veegt zij mij
mijn ziel blank]
ik houd je vast bij de hand
net zoals aan mijn moeders graf
waar ik achtergelaten werd
zo zonder schommel noch borst
’t goud plakt op het kerstgebak
als de zon mijn dromen smelt
die in mijn schoenen druppelen
ik over plassen spring die ons drinken
stil liggen de doden in hun kisten
en ik houd de deksels vast,
vast zoals jouw hand
*********************
sunset 28-12-2017
verlangend wachten
wind ligt in de zon
zonder uitweg noch omweg
tussen hoge muren
windstil leven ontdekt
en in de lucht geplant
uit vingers druppelt liefde
en door ogen en rook
woorden die oren strelen
op mijn knieën laat ik je slapen
wijl buiten de tijd fluit
ik geen weet heb van een herfst
of van ik hoe jij het meent;
- zelfs met gesloten mond
is jouw antwoord een overgave
wanneer het buiten sneeuwt
en wij tijd ontvluchten
blijft licht in een eeuwige slaap
schenkt mijn geschrijf jou rust
en liggen mij lendenen op de jouwe
in een simpel verlangend wachten
*********************
sunset 29-12-2017
woorden van leven, liefde
onder mijn borstbeen voel ik jou
heb jij mij vastgehouden, de hele weg lang
tot in het duister der aarde
voel ik jouw druk op mijn pols;
de wereld is stom en wij zijn haar woord (heb jij gezegd)
terwijl jij mijn lippen laat ontwaken
rood worden wanneer de spraak komt
ik volg jou door zeeën waar ik zwem en droom
en jij mij vasthoudt in taal die ons een brug is
onze liefde tot in de hemel draagt;
want op jouw buik slaap ik veilig enwarm
ga ik door het merg van de tijd
laat bruggen verdwijnen onder mij zolen
opdat er niets staat tussen jou en mij
jij opent jouw hand wijl droomvogels mijn ogen eten
en ik jou in het water hoor onder mijn zijn
jou voel in het lippenwoord van de nacht
waar jij nog slaapt en mij vrij gelaten heb
ik steeds verder en verder over de straten loop
- de dood is enkel de smaak tussen jou en mij,
fluister jij in mijn mond, terwijl jij mij intens lieft
*********************
sunset 29-12-2017
gezeefd door de tijd
als eerste stokt het woord
in een nevelschreeuw in mijn spiegel
met jouw naam op mijn lippen
in het merg van mijn beenderen
zoek ik wanhopig mijn roots
en het duurt dagen
voor deze mens die niemand wil
ik naar de steen loop
die op de borst van mijn ouders ligt
zonder enige liefdevolle omarming
tellen zij enkel de jaarringen
dwingen mij op hun wagen
alle herinneringen achter te laten
en verlaten door elke liefde
voel ik mij steen, lucht
kijk ik intens naar mezelf
breng schaduwen in beweging
smartelijk voelt eenzaamheid
ook al wordt die gezeefd door de tijd
*********************
sunset 30-12-2017
afgescheurde blaadjes
slechts half beschreven
bruggen uit verbrande boekruggen
gebouwd uit lachen, as en tranen
in al het onzekere
blijf jij mij toch
een nooit eindigend gedicht
*********************
sunset 30-12-2017
tussen vingertopjes gevangen
ontpopt zich mijn droom
draagt mij naar daar
waar de zon altijd schijnt
net als het sterrenlicht
in het donker van de nacht
*********************
sunset 31-12-2017
I.M. (moeder, al jaren overleden)
over ons schrijf ik geen gedichten meer
wij zijn als compost
al draagt ons gezamenlijk afval
al lang geen vruchten meer
vele voetzolen heb ik wond gelopen
zoveel verlangens doodgezwegen
en na mijn laatste gedicht
dacht ik bij ons uitgekomen te zijn
ik echter wil leven voelen, liefde en vreugd’
genieten van zon en regen
wijl jouw herinnering langzaam vervaagt
jij klein geworden bent op die andere oever
ergens in dat duister van jouw onvermogen
van gewoon lief te hebben
laat het jou goed gaan, daar,
moeder
en herinner mij niet
*********************
sunset 31-12-2017