laat mij je ontvoeren
naar het hart van onze dromen
daar waar de ziel bloesems draagt
gevoelens wonderen verrichten

sluit je ogen en duik onder
in de werkelijkheid van onze liefde
die alles wat gedaan
in het goddelijke stelt
*********************
sunset 01-12-2018
 



een lied over leven en liefde

herfst zingt een lied
over verzamelde zonnestralen
groei, rijkdom en volheid
in dankbare overgave
maar ook over gelatenheid
breekbare schoonheid
en over afscheid en weerzien

een lied over rust en geborgenheid
inkeer en adem halen
over licht en duisternis
en over intens diep verlangen
dat naar de ander leidt
in vertrouwen en sterkte
die ontspruit aan de wortels

van leven en liefde
*********************
sunset 01-12-2018



de dag ontwaakt
belicht de nacht
die zeldzaam stilstaat
onder stomme schaduw

en ‘k lig alleen
zonder vertrouwdheid van de ander
ben wakker tot in d’ ochtend
jij mij weer plots nabij bent

en ik zelfs niet
het zachte fluisteren
van jouw adem heb gehoord
*********************
sunset 02-12-2018




doorheen voortschrijdende tijd

onder de mij beloofde hemel
niet het licht noch de wolken
al kan ik wel troost van heldere dagen
weven doorheen voortschrijdende tijd
voor jou zacht en teder bloeien
wanneer koude nachten jou bezwaren

er rest niets toe te voegen
aan de wijdte van het uitspansel
geen luchtvleugels en ook geen zonnebedden
als ik jou simpelweg mag vasthouden
zoals een angstig vogeltje
jou met mijn liefde verwarmen
wanneer koude alles bevriest
*********************
sunset 02-12-2018




jij

jouw zoenen wissen
het stof van mijn ledematen
je traag ademen
laat mijn ogen stralen

handen dwalen
langs lange banen
dieper en dieper trekken zij
mijn hart naar jou toe

jouw lijf is als verse aarde
warm en geurend
mag ik jou beplanten
tot in de kern van je zijn
*********************
sunset 03-12-2018




over vallen, vleugels en dies meer (leven)

en schaduwen over mijn gemoed
ben ik gekomen

begrijp niet wat er gebeurt
als ik val
mij zie in een film
zonder enige spraak

ben ik bruin of groen,
zwart misschien of zelfs wit?

toch leeft alles zich uiteindelijk weg
ook na elk vallen
zie ik vragen in ogen
die ik niet begrijp

hoe kan ik zijn
wanneer ik de echo
niet leer?

het maakt steeds bang
de kelder die mij roept
in donkere winternachten
wanneer ik mij weer kind voel
uit vensters en door deuren spring

zal ik dan toch
eindelijk vleugels krijgen
om elk vuil te verdragen
*********************
sunset 03-12-2018



over-leven

onbeweeglijk gezicht
dat bevroren stilstaat
in de monotonie
van het leven
elk spoor verloren
in nevelen der tijd

de gloed van lava gekust
om de horizon te verlichten
edoch op de weg erheen
tot as verbrand
en verstrooid in de wind
als grijze stippeltjes kleur

met alle zinnen verhuld
warm ik mij aan de vorst
van een slapende tijd
en voel me goed
in dit regenlandschap
waarin mijn stap,
magisch aangetrokken,
vanzelf houvast vindt
in de oerbron
van het verder leven
van mijn diepste zelf
*********************
sunset 04-12-2018




ik verberg
manmoedig 
mijn angst

jij neemt haar
behoedzaam
in jouw hand

en diep in mij flakkert
een nieuw straaltje hoop
*********************
sunset 04-12-2018



verhitte woorden

niet dat de schaduw
zijn smart verliest
maar steeds zeldzamer
valt hij van de hemel
uit het wolkengrauw
met een handvol troost

nu valt hij van mensen
aan hun zinnen hangt
de adem van verhitte woorden
en overstemt wat vroeger
stil aan mijn voeten lag
*********************
sunset 05-12-2018



achter elk van mijn dromen

[cyclussen van het verleden eindigen nooit
en de herinnering straft eenieder
die in ogenblikken van vreugde
probeert te vergeten]

telkens wanneer boven mijn hoofd
een verschrikkelijke catastrofe dreigt
barst de zon uiteen in duizend bloemen

verschijnen er tig nieuwe gezichten
die mij laten beseffen dat wat ik zie
slechts het eenvoudige begin is

dat, zelfs wanneer ik mijn ogen sluit
ik toch nog altijd
achter elk van mijn dromen kan kijken
*********************
sunset 05-12-2018



face to fake


half,
alsof het zo moet zijn
de dag naar voren halen
of misschien zelfs twee
waarin nog geboren wordt
en die van de dood
niets willen weten

ik spreek andere zinnen
en hun ritme betekent
dat ik bruggen bouw
tussen zijn en zin
over gruis en grachten

dagvolle vermoeidheid
zie ik in gezichten
wijl ik toch,
face to fake,
de mens erin
wil accentueren
*********************
sunset 06-12-2018



samen leven

[zo ligt in rust wat gaapt
als diepe wonde onder woorden
bezwaart het toch
elk achterwege laten

verover ’t verre vreemde oord
voordat je droom verbleekt]

hoe wij samen eten
drinken, spelen en lachen
werken, schrijven, spreken
en soms ook samen wenen

hoe wij samen zitten aan tafels
in elkaars blik en elkaars hart
zo open en vertrouwd

hoe wij met en voor elkaar
teder edoch ook sterk
helemaal daar zijn

en samen leven
*********************
sunset 06-12-2018



liefdessymfonie

af en toe helpteen paardans
je weer op weg
naar de zevende hemel

gespreid als staartveren van witte duiven
landen handen
in magische mondingsbekken

vingers als zachte klauwen
beklimmen heuvels en verkennen dalen
op zoek naar verborgen kostbaarheden

in een altijd zacht beroeren
als symfonie
van de eeuwige liefde
*********************
sunset 07-12-2018



pel woorden
van je gezicht
en laat toe
dat zij zich vernieuwen

draag jezelf naakt
naar het nieuwe jaar
en ontwerp voor jezelf
een liefdeskleed

geef jezelf
aan de wereld
en ga naar buiten
- onder een vrije hemel
ben jij waarlijk licht
*********************
sunset 07-12-2018



eeuwig verlangen

en toch zoek ik jou
in herfstelijke straten
waar schemerlicht hangt
en later in de avond
wanneer de hemel oplicht
het niet echt helder wordt
door deneon lichtreclames
tijdens mijn wandel langs paden
ik het uitdoven van de hemel zie
rood aan de einder en de dood nabij
de echo’s hoor van jouw stappen
over brede voetpadpaden
in het nachtelijk donker

en ik jou toch zoek
*********************
sunset 09-11-2018



voelbaar zwart

ik schrijf mij
in het herinneren
van gras en bomen
vul volledige zinnen
met dit ene woordje:
liefde

toch blijft mij ook
het niet vergeten
van het gisteren
dat achter deuren loert
als voelbaar zwart
*********************
sunset 09-12-2018


teder zoen je mijn huid
en het gekriebel in mijn buik
laat vlinders vliegen
doorheen het voelen
van de liefde, lust

jouw knopjes zwellen
als ik je kus
en onze lijven beven
in het intieme van ’t moment
staat zelfs de aarde stil

en laat ons expanderen
*********************
sunset 10-12-2018



lieven, lieven

[niet in het zwijgen
noch in de overbrenging
van het verstomde

het is weefsel,
verward, met daarin
eindeloze draden

hoeveel ruimte
is ooit voldoende
voor een dergelijke
hartenkreet]

wij willen ons
steeds samensmelten
ons overgeven aan
oeroude wensen

zij aan zij
zacht wiegen
in de wind

niet enkel hopen
maar ook krijgen
tijd en twijfels
samen overwinnen

en ons immer
lieven, lieven
*********************
sunset 10-11-2018



al is ’t maar tijdelijk

nog kan mijn mond
je niet beschrijven
niet in gedichten
noch in story’s
die ik breed deel
met allen
die hier zitten

hoofden reppen zich
zijn halve uren verder
waar mensen dansen
op oevers van
in de tijd begrensde kusten
waar zij zich overgeven
aan het nieuwe;

al is ’t maar tijdelijk
*********************
sunset 11-12-2018


onder hemelen vuur

willekeurig deel ik
brood en aarde
aan de zon
wanneer ik haar vind
achter wolken grauw

nachten redden mij
met hun dunne
schilferende huiden
uit dromen
en een betere wereld

wat ik kan zien
wanneer ik slaap
is een mogelijkheid
waarmee ik verder trek
onder hemelen vuur

zolang ik maar blijf geloven
*********************
sunset 11-12-2018


dát delen wij ook

ik heb honger
zeg jij
en ik bied je
een stuk brood

ik wil een woord
zeg jij
en ik antwoord
dat ik enkel woorden heb
die niemand nodig heeft

dat zijn de enigste
die te pruimen zijn
zeg jij
hoezo dat, vraag ik

omdat zij vrij
van elke pretentie zijn
antwoord jij
en het brood? vraag ik

dat delen wij samen
net als het woord
dát delen wij ook
zeg jij
*********************
sunset 12-12-2018



het internaat (uit: vroeger)

deuren, dichtgeslagen
als donkere vleugels van engelen
openen zich
wanneer wij naar buiten gaan
in het verblindend licht en schaduwkoelte

's avonds wanneer zij zich weer sluiten
zijn wij verdoemd;
nooit echt thuis
*********************
sunset 12-12-2018


besneeuwde weiden

de avond legt zich neer
als een bescheiden vuur
dat langzaam uitdooft
in de einder

en in het oog
verblijft een zachte gloed
en ook de boom
op witte vlakte
met slechts twee takken
aan de gewonde stam

toch wacht, als steeds
in verte van de uren
de schaduw van de liefde
*********************
Seiffen / Erzgebirge, sunset 17-12-2018

 

mijn vader ken ik niet

ik hoor de bel, boven; vader! Vader?
staat hij misschien achter het hek, het venster
of achter vergeelde gordijnen
en kijkt hij nu van binnen naar buiten

door mij, of door niets als door zichzelf
en de gordijnen, de vensters
het hek, de spiegel en de lucht
steeds een zelf gerold sjekkie in de hand

van hieruit gezien ben ik hem vreemd,
misschien uit schaamte
- dan, jaren later, daagt het begrip:
hij doet het liefst alsof hij er niet is

uit angst ik had hem kunnen vinden
*********************
sunset 17-12-2018


tijd, met ons onderweg

de warmte, een grote hand
gebakken uit lucht
wij drinken liters water
horen de dorst die gelest wordt
langs zweetnaden van ons lijf

onze namen lossen zich op
onder luchtwortels zijn het enkel nog
gedeelde letters zonder eigendomsbevestiging
slechts een vibratie op de tong
in de rotatie van vleugels

jouw lippen zijn de klankschalen
waar aan het einde
elk zichtbare woord verdwijnt
wanneer enkel nog de tijd
met ons onderweg is
*********************
sunset 18-12-2018


een liefdeszegen


nacht legt zich stil over het land
geen woord, geen zuchtje wind
is nog te horen en velden liggen
stom in donkere lange voren

angst kennen wij niet meer

wij zijn, hoe zal ´k het zeggen, uitgeput
tasten met onze oren
naar radio´s met lege woorden

zelfs onze harten: leeg
waar duister heerst in de pupillen
is alles met een as bedekt
toch eisen wij het leven

en willen zingen, dansen, dromen
op onze kerst-versierde straten
ondanks het rood dat te veel kleeft aan handen
wordt ’t Kind toch telkens weer geboren

al eeuwenlang als liefdeszegen
*********************
sunset 18-12-2018


mezelf altijd het dichtst

ik meet mij een pak aan uit regen
om er dichtbij te zijn, dichter

een paar schoenen maak ik mij
eentje uit adelaarsveren
en het ander van een magneet

uit een wortel snijd ik een wandelstok
en met een hoed uit wolken
bedek ik mijn kalend hoofd

draag een hemd zonder zakken
en aan mijn voeten sokken
uit pure blootsvoetsnachten

bedek al de rest met blaren
omhul mij met schaduw
en ga de deur uit, naar buiten

ik ben mijzelf altijd het dichtst
*********************
sunset 19-12-2018


sinds de alleroudste tijd
weent de regen

zijn tranen steeds weer jong
net als de dauw

en altijd al
loopt magere hein zijn ronden

toch is elke stilte nieuw
net als de smart
*********************
sunset 19-12-2018


zijn bloemen blijven steen

de namiddag ligt samengevouwen in mijn koffer
als een ding dat de zon mist, een on-bloem

en het is mij alsof ik in oergrond van stilte sterven zal
zonder enige scheidingslijn mij helemaal ontdubbelen
en ontwortelen uit elke voeg en toch aarde nabij blijf

als ik het uit mijn koffer neem en het berg geworden is
draagt hij kleine asfaltstroken die ik nog niet ken
- heilig is hij, vertelt men mij bij elke gelegenheid

en ik leg zakdoekjes om hem heen als teken van hoop
val uit alle hemelen; maar zijn bloemen blijven steen
*********************
Seiffen / Erzgebirge, sunset 20-12-2018


winterse waterval

bevroren hangt hij aan het gesteente
ijsblauw zijn wortels en in het niets
hoor je de windgeluiden als wat glasgetinkel

onzichtbare verborgen opgestuwde tranen
voor het waterorgel in de lente
*********************
Seiffen / Erzgebirge, sunset 20-12-2018



dons dwarrelt uit wolken


nu de bloedrode bladeren zijn afgeworpen,
toont de herfst zijn naakt lijf
waarover dikke regendruppels stromen

nog klopt in de aders van bomen
en in de slapen van de hemel
de wil en de hartstocht van ’t leven

intussen hangt de winter zijn beddekes uit
en dwarrelt dons zachtjes uit wolken
legt een maagdelijke deken over de aarde

en de wereld zwijgt en is stil
*********************
sunset 21-12-2018


ik houd van het leven

in de wereld waarin ik leef
worden honden heel oud
schrijven dichters met pennen
en geloven aan heling door de natuur

zelden wordt er meer gelezen dan
krantenkoppen in gezichten van voorbijgangers
en terwijl men mij een naam geeft
roept men mij alsof men mij kent

ik ben de man met de pen
die steeds bij rood
over het zebrapad gaat
en toch van het leven houd

ook al hangt het soms
aan een roestige nagel
*********************
sunset 21-12-2018



buiten de rauwe realiteit


de wind die jij veroorzaakt heb ik lief
als stille kracht
van jouw reinigende storm

jouw zachte vleugelslag
maakt uit de donkerste nacht
een heldere dag

‘k houd van de wind die jij veroorzaakt
en die mij teder streelt

een zweem van werkelijkheid
als stukje leven
buiten de rauwe realiteit
*********************
sunset 22-12-2018


soms geurt de lucht
naar miljoenen herinneringen
en diepe emoties

en toch ,
in de geur van een lenteochtend
verbergt zich het geluk
van simpele liefdes
*********************
sunset 22-12-2018



deze wereld herken ik niet meer

de hemel zegent mij
nu het nog warm is einde december
[ik denk niet dat god mij tranen schonk
opdat ik ze niet zou wenen]

ergens is er vandaag weer geschoten
en heb ik mezelf ontmoet
in de kerk [al wist ik niet meer
wat te bidden]

het liefste wil ik mijn ogen sluiten
en heel simpel blijven slapen
ook al vliegen helikopters
luidruchtig over mij

toch kan ik enkel maar denken
dat deze wereld gek geworden is
ik haar niet meer herken
*********************
sunset 23-12-2018



waar altijd ik zal zijn

een geweeklaag uit altijd heilige hoogtes
- zou dat kunnen ? – en mijn knarsende gebeden
die zich eisend in jouw almacht boren
steeds met een zuchtend amen als refrein

ik besef dan in mijn hart bloemen groeien uit bloed
en tel vanaf nu reeds ontbottende dagen
terwijl jij mij vraagt of ik moet gaan
- gaan moet ik niet, antwoord ik, ik moet rennen

een zee van mijn tranen voelt zich in dit duister thuis
ook al ben ik twee wildvreemde die zich omarmen
- waarmee ik zeggen wil dat ik veel geleerd heb
en toch veel te weinig vergeten ben -

wat verder nog komt is mij welkom
zoals de spraak de taal de aarde
en ook het landschap waarvan ik je vraag
er niet over te struikelen [behalve misschien dansend]

waar altijd ik zal zijn, is ook het eeuwige verlangen
en waar ik ben, blijft altijd mijn herinneren
*********************
sunset 23-12-2018



en het gebeurde in die dagen

op het einde is daar kaf
waar het koren heeft gestaan
en bokken zijn
gescheiden van de lammeren
in dagen dat
de oude tijd beëindigd wordt

je hoort het schallen
van het oneindige lied
en bazuinen klinken
jou heel ver vooruit
ben jij de tijd
die nog moet komen

na de geboorte
*********************
sunset 24-12-2018



spreek ik slechts met ogen

tegen ‘t verlangen
zet zij nog haar talmen
en houdt het voor haar
haar liefdevol streven
en is zij dan daar
zaai ik zacht in haar
geen wilde romance
maar hoop voor het leven

begeerlijke geluiden
ontspruiten de adem
verbinden de lijven
in bijslaap het drinken
van ’t zweet van de ander

getroost in de nacht
tussen avond en ochtend
verlangend gevangen
in liefdevolle harten
zoek ‘k poëtische woorden
alleen al om jou
spreek ik slechts met ogen
hoe ik van je hou
*********************
sunset 24-12-2018


een zalig kerstmis 2018

de dagen worden langzaam langer
en nachten hollen achteruit
om harten wordt het alsmaar banger
God doet misschien de lichten uit

de zon stijgt bloedrood op aan d’ einder
verbrandt het laatste restje duister
en ook mijn hoop wordt alsmaar kleiner
geen mens die nog naar liefde luistert

de straten stralen, zingen luid
maar alles lijkt gemaakt, een spel
mijn hart weent, veegt de taferelen uit
en trekt uiteindelijk aan de bel

stop met het schransen en ’t beschenken
en bij dat alles medemens vergeten
laat ons opnieuw in eerbied weer gedenken
geboorte van het Licht, opdat weer vrede leve
*********************
sunset 25-12-2018



jou adem ik altijd

liefdevol, in beschutting
van nachtelijke schaduwen
- verblind uitgestrooid zoekend -
adem ik jou (altijd)

liefste, tegen jouw verlangen
plaats ik mijn beven
en laat niets vergaan
van dat waarvan wij houden

één als moedermond
twee door navelstreng
drie … maar dan zwijgen wij
ochtend fris vuurrood

jouw ogen als sterren
trekken wolken-ver
over heuvels en dalen
van onze lijven
*********************
sunset 25-12-2018


ik echter

weet je,
de hemel daar
blijft heel je leven,
laat je verlangen
stijgen, vallen

’t is goed om weten
dat jij alles
in hem dromen mag

geluidloos schemerend
jezelf erin verzamelen
en over de verte kruipen
als zwart zand
dat het vergankelijke
laat vermoeden

ik echter leg ons
een warme huid
over dit leven
*********************



het moet nog blijken wat het wordt

wat wordt dat moet nog blijken
al droomt in d’ appelboom
het rood reeds in de twijgen

is winter nog steeds ver
hullen nachten zich in ’t zwijgen
en is het nog steeds kerst

als van de zoom van ’t woud
ragdunne nevelsluiers stijgen
is ’t jaar zich traag aan ’t neigen

moet het nog blijken wat het wordt
*********************
sunset 26-12-2018


stil, zo stil (op ’t einde van het jaar)

onder duizend draden
die gevonden die mij vrij maakt
hij houdt mij, en ik hem
losjes in de hand

stil, zo stil
dat ik het water ruisen hoor
voorbij, omheen
de voeten naakt

[hoe vele levens kennen wij?]

een visje springt
blijft hangen in de lucht
in alle boomkronen ben jij
en …

stil, zo stil omdat ik ‘t wil
zo loont zich ‘t ouder worden
mijn blik dwaalt ver
stopt pas achter de horizon

in ‘t innere ben het slechts ik
die in mijn innerlijk woont
*********************
sunset 27-12-2018



contouren van de hemel

het wintert weer
rookpluimen uit monden
en duistere blikken

denkend aan de dood
en zijn donkere kleuren
uit modder en nevel

zijn mijn nachten
omzoomd
door jouw woorden

helder tekenen zij mij
de contouren van de hemel
*********************
sunset 27-12-2018



het leven

jij, ik
de anderen,
de velen,
het vele

al dat
dat alles
jij, ik
alles inclusief

ook de rust
de storm
inademen
uitademen

al die tijd
en ook ruimte
dag
en nacht

lente,
zomer,
herfst
en

winter
*********************
sunset 28-12-2018


de dag kust de nacht


nu, daar alles grijs gekleed is
ik van het uur van de schemering hou
terwijl ik in mijn warme woonkamer zit
wacht ik tot het buiten helemaal verdwijnt
tot wanneer ook het kleinste licht
door het zwart wordt gedoopt

met een weinig geluk
zie ik de vage streep vuur
van een vallende ster
terwijl alles zwijgend stil is
in dit heilige uur
waar de stervende dag
de komende nacht kust

en wonderen worden geboren
*********************
sunset 28-12-2018


op het einde van het jaar

sprakeloosheid grijpt met lege handen naar geluiden
legt zich zwijgend als een te enge mantel
om lijven en al het eerdere lachen is verstomd

het is aan de tijd zichzelf voor de gek te houden
zichzelf door een wereld zonder verleden te dragen
en elke dag als een nooit eindigend heden te leven

wat was, sluimert diep in gedichten en fotoboeken;
nu schenkt jou elk ontbijtcroissant opnieuw
dat boterige, op de tong voorbijgaande

vóór dat het definitief afscheid neemt
*********************
sunset 29-12-2018


ik adem jou in en uit


jij bent de zee , een golf in de verte
die mij onophoudelijk zeewier en schelpen
als geschenken om mijn voeten spoelt

bent de zon, begeleidt mij door de dag
als een meeuw die steeds aan mijn zijde
verstoppertje speelt en teruggevonden, lacht

jij bent het late uur, mijn slaapmaatje
ik adem jou in en uit, tot wij aan het strand
langs het water lopen, het zilte in onze neus
*********************
sunset 29-12-2018


koelt het branden stil

waar nu de dag traag uitsterft
legt dauw zich op de gisteren-wonden
en koelt hun branden stil

daarbij zingt hemel zacht
een teder klaaglied
zo breekbaar dat zelfs een zuchtje wind
krachtiger lijkt dan een orkaan

weldra tuimelen dorre Rozenblaadjes
als verwarrende dromen door de nacht
bieden geen troost aan d’ uitgeputte slaper

totdat de nieuwe dag
behoedzaam dansend
op tere spinnenweefseldraden
’t verlaten-zijn verdringt
*********************
sunset 30-12-2018



jij,
schrijf ik

en dat is
meer dan voldoende
voor een gedicht
*********************
sunset 30-12-2018


in onbekende vertes

brekers ruziën met klippen
als schuimgeboortes met steenkinderen
die buiten golfbergen ontlopen

gedreven door winden getijden en stromen
en gehouden door het geduw van gelaagde krachten
dansen zij eeuwig en steeds weer opnieuw
hun ongelijke strijd van een afstotend omhelzen

tot zij zich verenen als opgelost zout
in zacht geslepen wit zand
op stranden in onbekende vertes
*********************
sunset 31-12-2018



en zwijgt met mij mee

jij staat op de rand en kijkt neer
op een smalle streep zand
in ’t vallen amper te missen

gebroken ribben en spanten
roeiriemen en kiel al verdwenen
elk teken van leven zoek je vergeefs

smal zijn de kloven en klein de holen
als basis voor ’t meeuwengebroed
hun gekrijs begeleidt steeds hun vluchten
over een traag golvende zee

van benee naar jouw voeten en hoger
scheert de wind koud jouw wenkbrauwen
en onder jouw samengeknepen ogen
ligt dof-zwart het water

en zwijgt met mij mee
*********************
sunset 31-12-2018