tussenruimtes van gevoel
en dan is plots de dag
een echte dag
met een ochtend, een middag
en een heel lange avond
die in mij uitloopt
in haar schemer
bloei ik nieuwe uren tijd
in tussenruimtes van gevoel
*********************
sunset 01-02-2019
ook ik ben boom
een deel van mij
leeft net als jij
bij tijd en wijl
al voel ik wel
ook ik ben boom
en groei bestendig
naar het leven
laat mij van herfst
met al zijn stormen
tot op de laatste twijg
ontbladeren
en zelfs wanneer
de wilde zwijnen
zich aan mij wrijven
verhef ik trots mijn kroon
en rust in ’t oude hout
tot ‘k weer ontbot
en mij met bloesems tooi
*********************
sunset 01-02-2019
in moeders armen
huis
zonder betekenis
hongerde ik
steeds
een blik
vanuit liefde
uit haar komend
eentje maar
een halve?
niets
*********************
sunset 02-02-2019
vrede op aarde
ik vertel
over de sneeuwstilte
van januari
over het gedempt zwijgen
dat al wat gezegd
gedacht, beleefd
bedekt
een nieuw begin
wervelt geen stof op
maar ademt enkel vrede
op aarde
*********************
sunset 02-02-2019
een heel kleine jongen, nog
grootvader was burgemeester
sluit deuren en zwijgt een leven lang
terwijl grootmoeder volle gieters
naar het kerkhof draagt
vader tekent sparren en berken
in zijn vrije tijd kruipen de wortels
onder de aarde terwijl hij rookt
moeder zet de kookpot op de vuurplaat
het aanmaakhout kromt zich
zwart gekrenkt in het vuur
en ik klim soms in bomen tot in de wolken
schrijf verhalen over mensen
die en masse onder mij voorbijgaan
ben af en toe nog een heel kleine jongen
*********************
sunset 03-02-2019
wees mij vrouw en lief
jij vraagt me
wie jij mij bent
in mijn leven
ben jij gedicht
het vers
draagt woord
en tekst
over stenen
jouw vuur
warmt huid
en stem
leg je bij mij
en wees mij
vrouw en lief
in dit leven
en minnen
*********************
sunset 03-02-2019
over de stoelleuning
hangt uitgewassen
het tijdloze
van muren bladert
een lied van kleuren
maanzuchtig streelt
de nacht het huis
laat verlangens verkreukelen
onder heet geworden lakens
steeds weer sta jij
naast jouw schaduw
werpt de zon naar mij
*********************
sunset 04-02-2019
uit ogenblikken
dromen weven
waarin ik ons vang
mijn mond en taal
onder jouw huid spreken
als bewijs van mijn zijn
en hoe wij dan soms vluchten
uit angst dat wij daarna
geen eigen leven meer kennen
*********************
sunset 04-02-2019
ochtendlijke winterschets (het einde van de winter?)
en aan de oevers stil verstarren
golven tot ijzige lamellen
zelfs ‘t venster blijft voor vorst gesloten
al lijkt het wel een vlak uit glas gegoten
tot op zijn allerlaagste punt
van boven stuurt de zon wat stralen
die dansend met kristallen pralen
zelfs het water ermee bevlekken
en zij met lichtsandalen
voortschrijdt en plek na plek verdringt
ijs en sneeuw langzaam laat weglekken
*********************
sunset 05-02-2019
tot op het eind
uit mijn herinnering
pellen zich scherven af
woorden kleven op lippen
die vuurrood lonken
en jouw hand,
hoe zij vluchtig, steels
en hoe jij speels
in mijn gedichten sluipt
en wij dan samen
met overdaad aan liefde
over dit levenspad gaan
tot op het eind
*********************
sunset 05-02-2019
hoor mij
fonkelende sterren van de nacht
en leidt mij
weg
bewaar mij
geef mij de kracht
luister
schemerende engelen der nacht
draag mij op vleugels
hemelthuis
bij d’ eerste zonnestraal
wanneer een niemand ’t nog verwacht
*********************
sunset 06-02-2019
altijd nog
dit gevecht
met woorden
en adem
dit eeuwig
vreemd zijn
in mezelf
deze eenzaamheid
en het moederloze
onder mijn voeten
altijd nog
dit gisteren
*********************
sunset 06-02-2019
maart 1985 (begin van een liefde)
toevallig ontmoet jij mij
en bent bang dat ik kom
om jouw vrede te verstoren
het spijt mij, zeg jij
maar ik heb geen tweede bed
waarin jij slapen kunt
het is maanden geleden
dat ik ergens nog rustig gelegen heb
dus een plaatsje op de bank
is okay voor mij, zeg ik
ik heb ook geen bank, antwoord jij
en laat me hangen in de lucht
wijl ik zwijgend naar mijn voeten staar
en met stomheid geslagen ben
*********************
sunset 07-02-2019
bijna mei (dromen van lente)
vandaag vliegen de zwaluwen uit
lege eieren blijven in nesten liggen
en daaronder een hoop uitwerpselen
stalactieten die naar de bodem druipen
gisteren nog keken de tsjilpende jongen
met wijd opengesperde bekken
alsof zij op het punt stonden te verhongeren
nu mist de lucht bijna hun duik
tot plots: hun overwinningskreet
na het openen van vleugels
die hen sierlijk door de hemel dragen
*********************
sunset 07-02-2019
onze, mijne
tussen façades een lied
in de ogen van kinderen
tijd kerft beelden in muren
en in het stof op het asfalt
verstomt de spraak
het zwijgen kruipt
van mijn zweetbedekt voorhoofd naar mijn borst
terwijl jou glimlach
door slecht een enkele zucht
wegwaait en er niets blijft, niets
dan nacht en regen
en slechts dat kind
dat fluisterend vraagt
of ik het nog weet
hoe ik heimelijk een lied zing over vrede
jij houdt mijn hartslag
in jouw kleine hand
terwijl ik eindelijk weer licht vorm
het in je mondhoeken wens
waar een glimlacht valt
jou lach en de mijne
voor altijd verweven
over alle huizen
een wereld bonte bruggen
onze, mijne
*********************
sunset 08-02-2019
in jou, of nimmermeer
mijn licht flakkert bestendig
en leven doe ik in de wind
strek mij stil naar hem uit
met alles wat nog in mij is
heb hem soms in mijn rug
en draai me naar hem om
denk nooit aan tijd
die altijd met mij is
in schemerlicht van maan
waai ik mij stil om haar heen
tracht niet te vallen, voel
hoe jij mijn verte bent
dan vlieg ik, ook vandaag
zelfs waar het windstil is
en heb mij nooit belogen
wanneer ik tijden keer
om mij terug te vinden
in jou, of nimmermeer
*********************
sunset 08-02-2019
een eeuwige stilte (uit: vroeger)
zo als je blik nu
over de muur kruipt
en traag terug
houd ik je vast
enkel je ogen
kennen altijd nog
dat stralende
de spraak heeft men
gedood in jou
je handen, je benen …
wat ik je nog zeggen wil
(en ‘k wil nog zo veel zeggen)
zwijg ik met jou
in eeuwige stilte
*********************
sunset 09-02-2019
nog steeds alleen
de straten, wel zeven
en vijf passen breed
wis ik mij mijn bloed
van twaalf huizenblokken
uit ijzige wateren
verheffen zich deuren
gebouwd en geschapen
uit druipende steen
aan een van hen, ginder
- vijf passen ver -
een roestige sleutel
als welkom, treed binnen
toch voel ik mij
nog steeds alleen
*********************
sunset 09-02-2019
de nachtlichten
in dag
zijn in nacht
lantaarn-helder
stemmen
als windorgels
breken
het stille
wintergezang
*********************
sunset 10-02-2019
mij steeds nabij
opgeklopt de oevers, schuin-
vaag geschilderd in heimweeblauw
- een zachte wind draagt dit herinneren
legt het diep-warm in mijn hart
hoop laat wolken zwellen
droefheid vlucht voor ‘t licht
meeuwgekrijs klinkt als het zingen
van vreugde dat op golven danst
de tijd ontstaat hier nieuw
verrijkt door liefde
sterk levendig en onverwoestbaar
blijft zij mij steeds nabij
*********************
sunset 10-02-2019
ironische zelfspot
lyriek!
kraait de haan
volmaakte spraak
feest van poëzie
en dans van klank en metriek
lyriek!
kraait de haan
met fiere trotse borst,
als ware cultuur
summum van uitdrukken
in woorden van hoog niveau
tot edele kunst gesmeed
lyriek!
kraait de haan
in glans van zijn kam,
slechts in ware vorm
mag zij existeren
door de bekwaamste dichters
poëtisch geboren
om de geest te verblijden
lyriek!
kraait de haan
en zijn stem
dreigt te haperen
in taalvaardige perfectie
zal ik haar verdedigen
tot aan mijn laatste adem
jij staat ook maar
op een mesthoop
knort het varken
blubbert wat poëzie
in het slijk
*********************
sunset 11-02-2019
sterren bied ik
mijn dromen aan
en bekijk ons
hoe wij ons laven
aan strelingen
van pure lust
steeds weer
neem jij me mee
in een roes
van tederheden
*********************
sunset 12-02-2019
en nog droom ik mij
sneeuw voor het raam
met een weidse blik
op de vrede
in vouwen van liefde
wandel ik
door nog niet geleefde dagen
samen
*********************
sunset 12-02-2019
jouw zijn liefdeszacht
wolken en regen en jij
die mij lente verkoopt
in het licht van de maan
wat zachte muziek
van tedere harpen
weldra geuren weer rozen
jouw warmrode lippen
lepelen mij
steeds zoete honing
blank-harde knopjes
nodigen tot plukken
in intiem zwoele nacht
drink ik van de bron
en sterf om te leven
jouw zijn liefdeszacht
*********************
sunset 13-02-2019
steeds weer liefde
nat-kil klinkt spraak
wanneer wij de zon
vragen voor ons te lachen
vinden wij in onze tuinen
slechts rottende vruchten
’s ochtends nadat de nacht
overwonnen en druiven
volrijp in de hemel hangen
spreken onze harten
steeds weer van liefde
*********************
sunset 13-02-2019
wij spreken slechts liefde
wij spreken slechts liefde en snijden twijgen
uit een bloeiende Japanse kerselaar
op ons balkon bloeien enkel zuivere verzen
en al waait er sneeuwlucht vanuit het noorden
blijven mensen staan voor ons huis
ik breng hen als lafenis zoete wijn
en vers afgesneden liefdevolle rijmen
*********************
sunset 14-02-2019
simpelweg stilte
jij wekt in mij een warme lach
zo helemaal nostalgisch,
woordeloos
kijk ik, zucht na zucht,
al mijn dromen na
zonder enig vermoeden
wat rondom en in mij gebeurt
in mij nestelt zich
simpelweg stilte
*********************
sunset 14-02-2019
moeder
vannacht doorboor ik
mijn hart, moeder
smeer jou mijn rood
op jouw lippen
en met bloed schrijf ik dan:
ik hou van jou
want ik wil dat je mooi bent
wanneer je dát tegen mij
een allereerste keer zegt
*********************
sunset 15-02-2019
wanneer niets meer in mij brandt
de grijze ouderdom van aarde
het trage schuren van uren
en hoe sterren om ons lachen
zelfs niet beseffen dat wij bestaan
[ondanks dat ik hen reeds
heel veel verhalen verteld heb]
groter dan ik ben, word ik niet
enkel misschien in mijn mislukken
en in oorverdovende stiltes daarna
wanneer niets meer in mij brandt
*********************
sunset 15-02-2019
in liefde die nooit loog
en in de stilte hoor ik huilen
als een wild beven in de tijd
de storm die steeds harder brult
nu wind zich heeft bevrijd
in golven die steeds hoger slaan
sta ik te midden dit geweld
ook als, ondanks de leugensprookjes,
de waarheid ligt geveld
op het moment dat ik, verblind
door water, huizenhoog
alleen hier niet mijn weg nog vind
ben jij het die mijn hand vasthoudt
in liefde die nooit loog
*********************
sunset 16-02-2019
en ook niet het einde
vanochtend ben ik dood wakker geworden
mijn sluipmoordenaar kon ik in de ogen kijken
al kon ik niets vasthouden
enkel maar doorheen de dingen grijpen
- en over alles heen ben jij
sinds deze ochtend ben ik dood
al kende gisteren nog zorgen
is er nu slechts een bevend rillen, een zuchten
en draag ik voor dergelijke gevallen
mijn smart als bloem tegen mijn borst
steek haar achter mijn oor als het moet
begiet haar met tranen en alcohol
en leg haar op mijn graf
schep er aarde overheen
alsof het niets niet bestaat
en ook niet het einde
*********************
sunset 16-02-2019
[bijna] een nieuw levensjaar
nog een weinig moe
van het bijna voorbije jaar
slenter ik traag
naar het nieuwe
een zon begeleidt mij
brandt mij belofte van een lente
in het gezicht
- en ik lach
nieuwsgierig ga ik hem tegemoet,
dat nieuwe jaar,
bedachtzaam, rustig
kijk ik vooruit
- haast heb ik in het gisteren gelaten
vier reeën,
elk voor ieder jaargetijde,
kijken naar mij
vanaf de rand van het bos
kennen geen angst
*********************
sunset 17-02-2019
ik slinger woorden in de lucht
woorden slinger ik door de lucht
zoals rotsen in een storm
tast ik mij voorwaarts
tussen het gekreun van keien
verzwaar mijn ledematen
- roerloos volhard ik in de koude
mijn verkrampte arm, bevroren
toch breekt mijn haar, mijn adem niet
draagt mijn mond
een echo van laatste lettergrepen
die steeds tegen de muren botsen
tot zij vermoeid in stilte vallen
ik heb gezegd wat er te zeggen is
reeds sedert lang geleden
- nu verbind ik mijn ziel
met zand, zon en bloemen
laat mijn zijn in de ruimte hangen
*********************
sunset 17-02-2019
gelukzalige stilte
jij wekt in mij een warme lach
zo liefdevol nostalgisch
zonder een overvloed van woorden
en ik kijk, zucht na zucht,
een elk van al mijn dromen na
nog immer levend voelbaar
zonder enig vermoeden
van wat er rondom en in mij gebeurt
nestelt zich heel diep in mij
gelukzalige stilte
*********************
sunset 18-01-2019
zo diep heb ik je lief
samen zittend rond het vuur
hoor ik het zachte knisteren
wrijf mijn vingers door jouw adem;
warm stromen onze harten door de stilte
geen klagend woord dat spreekt
enkel de echo uit vergeten wonden
stroomt als een vloed, als wind over de zee
en duikt heel diep, tot op de bodem
zo diep heb ik je lief
*********************
sunset 18-02-2019
en ik terugkeer naar mezelf
‘k heb mij gevolgd
tot heel diep in mijn hart
waar ik het kloppen
luide hoor
het flikkeren zie van harteslag
en al wat is
hangt in dit leven
klinkt als een heldere klokkenklank
wanneer ik simpel mij beweeg
of stil sta en slechts kijk
naar wazige schemer van een toekomst
waar hoop steeds oplicht
zelfs als de regen valt
en ik terugkeer naar mezelf
*********************
sunset 19-02-2019
het maakt niet uit
wat ik op al mijn wonden
probeer te planten
het gedijt niet
onder lavendel
en zoet geurende rozen
verbergt zich nog steeds
een leegte van eenzaamheid
*********************
sunset 19-02-2019
wanneer het zilver vloeit
diep in de nacht is al het licht
uit de vensters gestroomd
heeft zich uitgegoten
in het zwart van de straten
het donkere van mijn wimpers
vangt met zijn vleugels
enkel nog wat flarden
en ook de laatste mens
sluit nu zijn deur
dan is het enkel nog wat is:
armen van de hemel
die tot in de wereld groeien
en zich ingraven in
de harten van de slapenden
reeds neigt zich mijn hoofd
en ik zink op mijn kussen neer
wanneer het zilver vloeit
over de daken van de huizen
ik sterren sterven zie
*********************
sunset 20-02-2019
nog steeds zo koud als ijs
de nacht zoek ik,
zoek hem tot in de dag
en schilder mij een zon
in strakke blauwe hemel
duw haar dan zachtjes
richting einder
’s avonds krijg ik het fris
sluit mijn ogen om te slapen
bedek me met mijn woorden
praat met hen tot ‘k droom
over een liefdevolle wereld
zwaar zijn mijn leden
als ik traag wakker word
en ook al schemert het
vraag ik me waar ‘k ben
schilder een kamer zonder ramen
en sluit de wereld buiten
mijn hart laat ik dan
wachten in het duister
of eerder, in het grijze
dat als verdampend ether
het witte laat verdwijnen
al voelt toch deze ochtend
nog steeds zo koud als ijs
*********************
sunset 20-02-2019
traag nu mijn adem
ergens aan water
ver van de mensen
zitten zeemeerminnen
wanneer het nacht wordt
snijdt een zon
zich bloedend in de einder
[klagend ontwaakt een mens
een ander slaapt zuchtend in]
het leven is als weidenevels
strekt armen hoog ten hemel
- ik vloei sterren tegemoet
en zoek de stilte
wanneer in de lucht
ochtend ontwaakt
traag nu mijn adem
waar dag de nacht breekt
*********************
sunset 21-02-2019
ik geef jou mijn naam
onder aarde begraven
vind ik vreugde
ik bedek haar zorgvuldig
en draai me tien maal in het rond
opdat ik deze plaats
nooit meer terug kan vinden
langs een eindeloze weg loop ik
vol modder en stenen
- in mijn leven heb ik veel geweend
al kan ik daarover niets vertellen
want ik heb geen mond
maar ogen heb ik wel
de nacht breng ik door
met parels op een ketting te rijgen
terwijl jij als een foetus slaapt
ga ik, in de vroege dageraad
hem voor eeuwig begraven
en geef jou mijn naam
*********************
sunset 21-02-2019
elk liefdevol moment
elk liefdevol moment
als trage wimperslag
in deze snelle tijd
gaat snel verloren
wanneer ik het benijd
of uit het oog verlies
daarom heb ik het opgepakt
zacht in mijn ziel geweefd
opdat het dan van daar
in eeuwen die nog voor mij liggen
de liefde verder geven kan
zelfs wanneer ’t leven mij
enkel als as hier achterlaat
*********************
sunset 22-02-2019
ik het leven zie vluchten
ik zing een lied over lentedood
over stormwinden, helden en angst
tot mijn oogleden dicht vallen
ik stuiptrekkend wakker word
van applaus voor mezelf
de tonen sterven uit in de kamer
die leeg is en de stilte gestapeld
pijnen ken ik niet meer
slechts wat steken in mijn hart
nu sterren zich verduisteren
ik het leven zie vluchten
*********************
sunset 22-02-2019
woorden
uitgestrooid over kuststroken
van zachte vaste tekens
vloeiend in silicaat
woord na woord,
voor eeuwig,
openbaar
als eenzaat
herken ik geen terugweg
in woorden
die ik zelf geleefd
geliefd, geleden heb,
door mij benoemt
omdat ik stilte ken
*********************
sunset 23-02-2019
vlinders in mijn buik
warm omarmen mij
zoete liefdesuitingen
laten mijn hart ontbranden
scheuren mijn buik
en maken plaats voor vlinders
vurige blikken
striemen mijn huid
en hunkerende zoenen
maken knieën week
willoos, naakt
zink ik in lakens
om onder je strelende
tastende handen
als ijs in de zon
weg te smelten
*********************
sunset 23-02-2019
nacht nestelt
in vroege zonnezeilen
blauwt schaduw
in gescheurde hemeldelen
de ochtendroep
lokt vogelstemmen
doorheen tere nevelsluiers
die in de lucht verwaaien
in toppen van oude eiken
druppelt nog zilver
van verdwijnende maan
aan de wolkeneinder
*********************
sunset 24-02-2019
nu ‘k weer kom bovendrijven
de rijp lost zich
van ochtendtwijgen
aardebezield
rust stom het zwijgen
in waterglans
in wolkenzee
heerst harmonie
in sprekend nat
dat afglijdt
van de tak
geen klank beroert
nabije grond
in eerste schemer
beeft slechts licht
mijn mond
nu ‘k weer kom bovendrijven
*********************
sunset 24-02-2019
omdat jij nooit weet
nog kan de tijd wachten
in de afdruk van lijven
gestapeld: jouw, mijn
tedere toespelingen
steeds en waarschijnlijker
zijn wij elkaars adem
hier is de bron
de waterschede
en het weten
dat elke beplanting
ten hemel groeit,
dat smalle vingers
het zwijgen prikkelen
ik vorm nieuwe beelden
met telkens andere namen
voor jou het enige onbekende
wanneer ik tot jou kom
in nieuw zacht aanraken
omdat jij nooit weet
waar en wanneer
en elke beweging
ademen is in verdubbeling
wij kunnen niet wachten
*********************
sunset 25-02-2019
taal
geboorte van taal
ligt vóór het woord
het zijn is al taal
maar zonder woorden
de blik, de geste
de afstand tot de andere
in nabijheid
mimiek en houding
het draaien bij het bekijken
en hoe je jouw hoofd houdt
geboorte van taal
ligt voor elk woord
het simpele zijn is reeds taal
maar dan zonder woorden
*********************
sunset 25-02-2019
lente voelen in de winter, buiten
in lenterige ochtendstilte
dromerig over legen velden kijken
en na een korte wandeling
pré ochtendlijk ontwaakt
de rijp van handschoenen wrijven
aan de hemel een wolkenfeest
en in nog kale bomen
een windorgel beluisteren
lente voelen in de winter, buiten
*********************
sunset 26-02-2019
je hart, breekbaar als ijs
met te vele woorden
praat zich mijn hand
heel diep in je
en alles heet, ook nu nog,
net als vroeger, jij
zelf versta ik niet
hoe vingers stillen
die in ons plagend
met gebarentaal
schaduwen verdrijven
wij oefenen mens-zijn
[dat niemand anders
voor ons kan doen]
sluiten zo de wonden
van hemel en aarde
waar ik jou zie en lief
zonder enige vergissing
en je telkens weer vind
in mijn stoutste dromen
is jouw huid zilverig getint
en je hart, breekbaar als ijs
van laatste winternacht
*********************
sunset 26-02-2019
ik herinner mij nog
ik herinner mij nog een dag in maart
het was koud en er lag ijs op de plassen
wij zaten samen intiem op het bed
kusten teder elkaars handen
ergens bloeiden krokussen
wijl wij elkaar liefden zoals de zomer het zuiden
ook dagen in november herinner ik mij
het was niet koud
toch weende de hemel bittere tranen
en verdampten bladeren over het sterfbed;
in een kapel vocht ik lange uren met God
streelde het rijp van jouw wangen
*********************
sunset 27-02-2019
lente ontwaakt in winter
ik zwem in aarde
waar heuvels golven stuwen
in mijn weggezonken mond
mijn armen draaien in kolken
de zon brandt mijn gezicht
diep ademend hap ik naar lucht
terwijl het landschap verder trekt
zwem en zwem ik maar door
en hemel strooit met broze hand
zon uit over de wereld
lente ontwaakt in winter
*********************
sunset 27-02-2019
een golvend woordenspel
de tong breekt
elk woord
uit jouw mond
deelt de aandacht
in twee
een warme toon
vertakt zich
in ’t drijfgoed
der zinnen
en hongerig
likt de afgrond
zijn echo,
zoekt het verlorene
het ongeziene,
het ongehoorde
een golvend woordenspel
danst op je lippen
*********************
sunset 28-02-2019
de achtste dag
van onze tongen
weerklinken pijnvolle kreten
de echo’s van stenen
worden nimmer gehoord
in de woestijnen
maar ook in de zeeën
een ignorant schreeuwen
de achtste dag:
eindelijk brandt de hel
voorgoed achter mij
verzengen harnassen
onder de zon
weiden strijdrossen
op een kristalzilveren landouw
kom, kijk en aanschouw
*********************
sunset 28-02-2019