niet helemaal gefantaseerd

toch kan ik niet de hele wereld meenemen
de bergen en velden, zeeën en stromen
- onder mijn oksels kunnen karpers niet groot worden -
zo moest men vroeger voor de inquisitie
boeken verbergen opdat zij niet verbrand werden

met ploeg en geld verdienen wij het zout des levens
ook al ben ik mij daarvan niet zeker, ik zie wel
dat ik de hele wereld niet meenemen kan
- het is alsof ik iets probeer te smokkelen dat verboden is

en ik weet, ik moet moeite doen om te luisteren
wanneer bij het barsten van de schalen de slapen pulseren
want onverhoeds komen de draken uithun eieren
keren zich tegen hen die hen voeden met melk

de hemel verduistert voor hen die sterrenkaarten tekenen
van datgene waar zij thuis zijn, waar Venus opgaat
dan zegt men: Onze draken vliegen naar hun planeten
elk van hen draagt een vergiftigd geschenk in zijn klauwen

ik wacht, bedwing vlammen en besluit buiten te slapen
zet twee landingsbanen uit
blijf waakzaam, probeer de vlammen gelijkmatig te houden
als mijn draak landt op de splitsing van hemel en aarde
*********************
sunset 01-02-2020



woordeloos zwijgen

[onze droom,
niet gemaakt om te sterven]

zacht lippen met lippen beroeren
woorden zeggen
waarop enkel zwijgen
het antwoord kan zijn
en hem dan ’s nachts
jou in je schoot werpen

ik ben nog steeds te jong
om echt te leven
te oud, om ten strijde te trekken
mijn schande is mijn roem
en wat mij voedt
is onze droom,
niet gemaakt om te sterven

zacht lippen met lippen beroeren
en woordeloos zwijgen
’s nachts, in de liefdevolle omhelzing
van jouw warme schoot
*********************
sunset 01-02-2020


en na de poëzie

de nacht zweemt zich naar dag
laat uren dansen
tot in de vroege avond
de punten zijn geteld
prijzen hoog worden geheven

ook dat ben ik
en is een deel van ’t leven dat ik leid
waar ik genieten mag
van jeugd en kleurenrijke pracht
in sierlijkheid tentoongespreid

waar vriendschap overheerst
nadat de strijd gestreden
verbroedert klein en groot
- ook dat ben ik
in vreugd die mij gegeven
als deel van mijn rijk leven
*********************
sunset 02-02-2020


ik ben geen mens

ik ben geen mens
want hoe kunnen deze zeilengrote oren
zulk een ellenlange neus
bij een mens horen

mensen ademen niet zoals ik
en mijn fladderend hart
voelt al eeuwen
als schrijnende wonde in mijn borst

zo worden mensen geboren
zo gewiegd, geliefd
millimeter na millimeter
miniatuur na miniatuur
huid tegen minimale huid

men vertelde me
dat ik een mens ben
maar in werkelijkheid ben ik vis of beer
misschien wel zelfs een hond
die zijn poten lekt in de zon

ben noch mens
noch ben ik individu
ben wijd geopende armen
timide, verwonderde ogen
en een kern, een weke kern

hunkerend naar liefde en warmte
*********************
sunset 03-02-2020


een warrige nacht

in de holtes van uitgebluste tafelridders
zilverdistels en hoofdpijn gevende ochtenden
zonder zwaartekracht bijna onmogelijk
en of ik van aantrekkingskracht houd of niet
alles buigt zich naar de vertwijfeling

ik schrijf het onder de huid, schrijf
dat het mij verteert, en alles waarvoor ik bang ben
wat tegenwoordig nog groent, kan ik nog amper zien
wel de potentie van een tikkende tijdbom, nu

[op het reisbureau liggen glanzende brochures
en de bladzijden aan de binnenzijde
lichten op als beginnende woordkettingen
foto’s rijen zich de één na de ander

tien vingers heb ik aan elk hand
vijfentwintig aan handen en voeten
tien vingers heb ik, aan elke hand vijf
en twintig aan handen en voeten]
*********************
sunset 04-02-2020


tango des levens

steeds deel ik mij
zelfs wanneer woorden
treuzelen in mijn hart

wanneer ik hen wil grijpen
blijken zij ongrijpbaar te zijn
want hoe kan ik ooit verklaren
wat in mij gebeiteld staat

de echo van meeslepende melodieën
van steeds weer verliefde dagen
het licht van zon, maan en sterren
dat glanzend op jou rust

wanneer ik ’s ochtends ontwaak
mijn ogen opensla en je zie
neem jij mij bij de hand
en begint met mij te dansen

onze tango des levens
*********************
sunset 04-02-2020


al is het maar voor uren

reeds schemert de dag
verduistert vensters die zwijgen
vroege stappen echoën bodemdiep
en mijn ogen zoeken vastigheid

straatlantarens flakkeren
nerveus licht in de kamers
schilderijen trekken grimassen
en ik vraag jou te blijven

ik mis de warmte van je zijn
telkens wanneer je de deur
al is het maar voor uren
achter je dichttrekt
*********************
sunset 05-02-2020


twee handenvol geluk

lang heeft mijn oog jullie gevolgd
tot aan het ondergaan
van het licht in de avond
waar gras wiegt in de wind

tot helemaal aan de zee
waar de duinen wandelen
het strand nog verlaten leeg is

twee handenvol geluk
de vleugelslag van reigers
over het stille water
*********************
sunset 05-02-2020


‘k schrijf mijn gedichten
die alles willen zeggen over deze wereld
misschien de ogen opent van mensen
zo lang voor de gek gehouden
en hen de kans geven
zich eindelijk zelf te begrijpen:

dat droefheid die er is
niet de strop wordt waarin jij je ophangt
tot die jou de adem neemt
wanneer vrijheid
die ons toegestaan is
beursgenoteerd wordt
*********************
sunset 06-02-2020


het grote naast het kleine

leven, enkel een droom
van zee, bergen en winterse sneeuw
in verstilde landschappen
en weidse verten

hier enkel het grijs van appartementen
het hectische ochtendverkeer
naar het pseudo-zijn van bureauruimtes
productiecijfers en winstopbrengsten

het irrationele van het heden
begrijp ik niet
al dat schijn-leven
zonder ruimte voor liefde, genegenheid

ofschoon, er is dat grote
naast het kleine, bedenk dát
wanneer je in de schaduw stapt
van winterse wouden

en jij smartelijk herinnerd wordt
aan een rode avondzon
en jouw hunkering naar vrede
*********************
sunset 06-02-2020


mijn hart weent

achter de einder
is de wereld ten einde
branden de vragen
en mijn hart weent

vloeibare smart
laat tranen stromen
waar het herinneren
in het oneindige blijft
schemert het niets
*********************
sunset 06-02-2020

 

wij zijn nog steeds op zoek

alles is nog open
het helpend licht
van sterren in de nacht
lijkt op een gedicht
hun vormen, glanzend
en samengevoegd
spinnen gouddraden
van droefenis

mooie verzen herinneren ons
het eigen dansen in zinnen
fantaserend over
een ongrijpbare wereld
van het nooit bereikte Arcadië
naar waar wij
sinds het allereerste begin
nog steeds op zoek zijn
*********************
sunset 07-02-2020


eens gebeurt het, beslist

oude herinneringen knabbelen aan oevers
van pijnvolle dagen in het vage
zien die het neerwaartse opnieuw speelt

ik strek mij uit in bloedige straten
als deel van het geheel, geef mij over aan het strand
dat het licht van de dag terughaalt

waar ik ben, zonder enig nadenken
als een zwalpend schip op een geslepen vloed
of een pad dat zich doorheen het groen slingert

het is de nacht die mij overzet naar de andere kant
als ik opnieuw naar mezelf vraag
terwijl ik toch niet meer twijfel noch dwaal

hier zijn krachten aan het werk
die het verval laten stoppen
het ontbondene weer verenen

eens gebeurt het, beslist
*********************
sunset 07-02-2020


winterwandeling

ik wandel langs
het oude kerkhof

in de verte slaat
de kerktorenklok twaalf

eerst zacht en schemerend
dan steeds maar luider
klinkt mooi haar stem
bijna als zomers

en ’t lijkt alsof
mijn eerstgeborene
mij naar huis roept
*********************
sunset 08-02-2020


nooit ver verwijderd

doden zijn niet ver verwijderd
zij zijn aan de andere kant
ik leg mijn oor te luisteren
schep ruimte tussen beide zijden

wees hier bij mij
tussen ruimte en zijden
niet simpel koud steen

doden zijn nooit ver verwijderd
zij zijn aan de andere kant van het zijn
*********************
sunset 08-02-2020


bang wachten op Ciara

vroeger waren de winters steenkoud
veegde de storm dagenlang
over de onbeschermde velden
en hield hij zich soms even in
liet ik kraaien stijgen
en hoopte op eender welk teken
tot ook zij, stijf bevroren
uit de hemel kwamen vallen

uiteindelijk viel metershoge sneeuw
begroef het land onder groteske figuren
al bleef de winter hoe hij was
want niets brandt dieper
dan het onverschillig lachen
van de ijskoningin

vandaag volg ik
achter gesloten vensters
de trek van regenwolken
druppels zijn allemaal eender
en toch heel verschillend
soms blijft er eentje tergend hangen
om dan snel en krachteloos
zijn bestemming te volgen

de korte droom
over een kus van de ijskoningin:
voorbij;
het vriest en sneeuwt
al jaren niet meer echt

wat blijft is bang wachten op Ciara
*********************
sunset 08-02-2020


als jij dan naast me ligt

laat in de avond echoot luid mijn stap
alsof hij mij waarschuwen wil
dat ‘k meer ben dan zomaar een thuiskomer

de hele nacht hoor ik de regen tegen ruiten
alsof hij mijn adem aftast op wat stoorgeluiden
van ’t lied dat ik probeer te zingen

in d’ ochtend overbrug ik d’ afstand tussen jou en mij
verleg mijn lijf richting de zonsopkomst
en als jij naast mij ligt sta ik ‘t herinneren toe

zich te herhalen voor ons beiden
*********************
sunset 09-02-2020


‘s zondagsochtend

ochtend schemert op de witte muur
gordijnen vallen nors in vouwen
en lijken heel snel dichtgetrokken

de keuken is een waar stilleven nog
de vuilnisemmer snurkt met open mond
glazen van gisteren staan op het aanrecht

de tafel is reeds wakker, wacht geduldig
op de bordjes en de kopjes voor ’t ontbijt
ik tast mij heel voorzichtig door de ruimte

op het dressoir hoor ik het slaan van tijd
de buren zijn nog stil en slapen
doorheen het buitelen van de wind

de halve ochtend is bijna voorbij
en na de zeven tonen van de klok
besluit ‘k voor jou eerst een gedicht te schrijven

[ik vraag me af of deze dag wel echt bestaat
of ik wel wakker ben of nog steeds slaap
en of het buiten stormt of weer stil is
of onze toekomst altijd verder gaat]
*********************
sunset 09-02-2020


soms leef ik mijn memoires

iedere dag zit ik met een boek in mijn luie stoel
kijk naar het komen en gaan van de wolken
met mijn duim hou ik de bladzijden vast
elk woord is een overtrekkende zwaluw

met mijn blik in de verte gericht, lees ik
het meeste ervan ken ik van buiten
versleten herinneringen stijgen als vliegers omhoog

waar ik mijn vingers op vergeelde foto’s leg
voel ik de huid van vergeten gezichten
praat met de langer wordende schaduwen

de heldere sterren aan 't firmament
vraag ik mij mijn laatste weg bij te lichten
*********************
sunset 10-02-2020


en niet Ciara

waar uit mijn handen
de dag valt
vluchten wolken voor hem uit
bevelen luid de uren
te dromen tot in avond
eer vroege nacht
zich legt over het grijze, zwarte

toch blijft het zingen
dat je van boven af hoort
het klinkt als de bulderende wind
en ik luister stomverbaasd
met open mond
waar tijd vergaat in de roes
van het huilen van zijn klanken

tot ik ontwaak
uit sluimerende slaap
waarin ik gevangen was
al bleef ik ver van razernij
eens die voorbij
verwarmt mij enkel nog jou zijn
en pure liefdeslust
- en niet Ciara -
laat mij beven
*********************
sunset 10-02-2020


steeds ga ik mijns weegs

mijn tekens laat ik achter
op de weg waarop k herkenbaar ben
en zeg jullie:
zo wil ik zijn, zo ben ik
en zal ik altijd blijven

als ik het brood beschrijf
is niet met de eetlust van de zelfvoldane
en dorst ook niet als de vermetele
die het water terug in de bron giet

er is iets in mij
dat moeilijk te verklaren valt
en waar het vandaan komt
weten enkel al mijn moeders die zwijgen
omdat zij mij lief hebben

en dus ga ik mijns weegs
laat tekens achter die zeggen
goed is het om daar en hier te zijn
en zij vertellen
dat het zo zou kunnen worden

ons leven op deze aarde
*********************
sunset 11-02-2020


de winter komt niet

dit is het land waarvan gezegd wordt
dat alles hier eindigt en ook alles begint
waar de dorpen in slaap over mij heen kruipen
de kerken met hun zware fundamenten
en altijd weer die blaffende honden

dit zijn de dorpen met hun leegte
waarin ik ’s ochtends sta als ik ontwaak
in de dag waar de dauw mijn aan dorst herinnert
dorpen die mij zeggen dat mijn leven eenvoudig is
terwijl zij zelf drie keer stoppen met zijn
en één keer zelfs het begin niet vinden

en dat, onder het dekbed, ben ik
terwijl huilende honden mij ’s nachts wakker houden
en het lege land in de morgen voor mij knielt
is mijn slaap mij een doornen zie ik
dorpen tergend traag levend sterven
elk geduld aan is hen niet besteed

maar de winter kwam niet
anders dan het onweer en natte sneeuw
toen ik gisterenavond over de snelweg naar huis reed
en de temperatuur plots vijf graden daalde
ik stuurde hemmijn jeugdherinneringen
en nog heeft hij geen enkel moment aan terugkeer gedacht
*********************
sunset 11-02-2020


levenslang

zilvergrijze tijd weeft ons in zijn eindeloos tapijt
waarin zich stijgende en dalende lijven bevinden
voortschrijdende uren zijn lichtende gouddraden

ik word vader van een zoon maar zijn moeder weent
zij trekt mij naar haar toe en fluistert droef
dat zij hem ziet liggen, lijkbleek en koud als marmer

voor hemel en zee wordt hetzelfde azuurblauw genomen
want er bestaat geen grens tussen hen
en wij beiden zwijgen omdat wij de woorden niet vinden

de vrucht van onze liefde hield ik voor een belofte
zij duurde, in tijd gemeten, slecht tweeënzeventig uren
- de pijnen bleven echter levenslang
*********************
sunset 12-02-2020


zou ik niet dichten

het is pas februari en bloemen bloeien
iemand duikt reeds in zee
en zwemt de zonsondergang tegemoet

sinds wolven elkaar opeten
leeft het eenvoudiger, gemakkelijker
en komt er het moment dat ik,
ondanks de brok in mijn keel,
al mijn verhalen vertel

vlinders in buik branden
onder het gespeel van bewegelijke vingers
en uit de zonnevlecht bevrijdt zich het roze
alles klopt en gloeit en sijpelt warm
op lijven die zich in en met elkaar lieven

de tijd verliest al zijn betekenis
nu de zin van het leven
zich onder lakens afspeelt

zou ik niet dichten
was ik verplicht
poëzie elke dag onuitgesproken
in mijn hart mee te dragen
*********************
sunset 12-02-2020


het voelt allemaal zo chaotisch, soms

wanneer ik daar sta
waar het zo stil is
dat ik merk
wanneer het denken stopt
en het horen begint
en ophoudt
en het zien komt
waar een vogel vliegt
glijdt en schreeuwt
en ik spreken wil
in de donkere lucht
over alles en niets
en het niet zeggen kan
omdat het licht zo is
als op de eerste keer
en ik enkel schaduw ben
die zegt dat hij blijft
zelfs als dit land vergaat
door wat nu waar is
en dat het goed is
om alles te riskeren

dan kan ik eindelijk
deze woestenij
zijn naam geven
*********************
sunset 13-02-2020


veeleer lief ik

[let op je smart
hij is een vogel
die enkel voor jou zingt
daarbuiten is de wereld doof]

ik hou niet van bergen
die pralen met hun kracht
al laat ik me wel
door hen veroveren

veeleer lief ik stille bergen
die van binnen donker worden
hun woede tonen, ongeduldig
en bijna niet te temmen zijn

zij braken mij
hun meest woeste verhalen
tegemoet
*********************
sunset 13-02-2020


Valentijn, ietwat anders

spraak en schrift geven het aan
hoe zeldzaam wonderlijk in het bestaan
waaronder ik niet lijden wil

ik wil er boven staan
mij nimmer eenzaam voelen noch alleen
de wegen van mijn leven gaan

waar ik zovele anderen zie
soms zelf in hun onzichtbaar schemeren
voel ik hen altijd heel nabij

in al het denken, niet alleen van mij
leeft dit gevoel
een ieder wordt door iedereen bekeken

en ’t is gebleken
wie je ook benten hoe je het ook vindt
liefde is nimmer van je zijde geweken
*********************
sunset 14-02-2020


deze winter blijft maar herfst

bij dit weer zit iedereen in de schaduwzijde
en kan het goed zijn dat bussen in bochten
hun evenwicht verliezen, al denk ik dat niet
[want er gebeurt bijna niets van wat verwacht]

op de markt koop je voor negenennegentig centen
twee kilo bruine bananen die uiterst zoet zijn
een heel goedkoop genot, net als sommige woordverbindingen

regen en wind kennen echt geen einde
ondanks dat ik de één na de andere kaars brand
waarin reeds aanwezige muggen knisterend sterven

schoenen blijven in de modder steken – genoeg is genoeg
wijl de bussen weer rechtdoor rijden
en er in deze doornatte stad niets werkelijk gebeurt

langzaam zinkt de hemel neer
door enkele openingen in het grauw
licht haar vuur voor een kort moment
stralend glanzend op
*********************
sunset 14-02-2020


woordschilderingen in uren
van een altijd maar
zich bewegende tijd

penseelstreken
kostbaarheden
die de jaren overspannen

verdwenen woorden
voegen zich naadloos in,
in vergeten landschappen
*********************
sunset 15-02-2020


reeds groeit er droog gras

net als een koffer
in overvolle vliegveldhallen
glijd ik onverstoorbaar verder
op de band; op startbanen
ontspruit hier en daar groen
de laatste erfenis van een winter

mensen zijn hier het onkruid
dat weggeblazen wordt
door een wind die rood fluit
op zijn zijde ligt een vliegtuig
dat breekt, sterft, uitbrandt
in wolken van wit schuim

de zon pulseert het hart
in het lijf van een jongen
en het vlees lijkt meer
op afgevallen bladeren
die op bomen terugkeren

als diamanten oorringen
hangen zij aan oorlellen
kwadratische verzen
zelfs niet te vormen
met een scherpe beitel

reeds groeit droog gras
over al mijn gedichten
*********************
sunset 15-02-2020


in de kelk van haar mond
voelen mijn lippenblaadjes
zich thuis
*********************
sunset 15-02-2020


nu, bijna vijfendertig jaar geleden

kijk hoe wegen
zich in mensen verliezen
hoe de kiosken
onder dikke kranten
nat worden
de hemel doorboord is
met altijd nog te vele hoogspanningskabels
en op het einde van zeeën
rust het gewicht van mammoettankers

hoe paraplu’s vergeten worden
en hoe droef zij dan zijn
op al hun reizen
net als zij die zich vergissen
en veel te vroeg uitstappen
hoe schuw verlegen jij nog waart
nu, bijna vijfendertig jaar geleden

en toch, hoe wij ons jaar najaar
meer naar elkaar toe bogen
en dat wij ons samenleven
vonden in onze zoenen
en het ons telkens en telkens weer lieven
*********************
sunset 16-02-2020


deeltjes van de oer-substantie

bekneld door ’t voorgekauwde zien
beknot in ’t vrije denken
veroordeelt men
in slechts een enkel ogenblik
- en soms zondig ook ik

zijn wij niet allen eender
in ons zijn
een heel klein deeltje
van de oer-substantie
sterrenstof in een weerkaatsing
van het hemellicht
*********************
sunset 16-02-2020


laat mij jou niet nu nog meer lieven
al geef jij mij daar alle reden voor
want ik ben bang dat dan mij leven
daartegen niet meer is bestand
*********************
sunset 16-02-2020



handgeschilderd liefd' geschreven

neen, het is geen innehouden
meer een stil verwachtend beven
een zichzelf uit handen geven
't buiten op een afstand houden

het verenzachte vingerweven
fluistert in de lakensvouwen
andere woorden in het heden
om je daar totaal te geven

ongemerkt naar d' ander streven
waar jouw strelen mij doet leven
zonder ooit te wederstreven

zachtgekreund in ’t overgeven
ademloos in het bezwete
handgeschilderd liefd' geschreven
*********************
sunset 17-02-2020


tot bij jou

het is dit moment
die de namiddagen mijn jeugd
aan de oorsprong van haar verwaarlozing
bezegelt

het moment kort vóór de wereld sluit
en ik geboren word
en de verlatenheid als slapeloosheid
door mijn aderen stroomt

dat bevend uur
aan de wortels van mijn zijn
die mijn geschreeuw in het oneindige slingert
waar ik naar lichtkruimels zoek
mij in de stilte vernieuw
en toch niets vind

dat moment waarin ik het gemis duld
en mijn leven verzwijg
omdat ik naar ik weet niet wat dorst
leeg ben en toch meen dat het leven mij vult
en in mij afwezigheid druppelt
als de droge weerspiegeling van het nu

het was toen dat mijn handen leeg bleven
omdat er geen vrede was
en ook liefde niet betreden
noch een blik op de weg gegund werd
die ik dermate miste
dat ik verloren liep

tot bij jou
*********************
sunset 17-02-2020


door de intens beleefde lust

zing wanneer het donker wordt
over de laatste romantici
hier, waar wij hen leven

streel zacht mijn huid en houd mij vast
opdat jij ook in donkere uren
bij mij bent

waar je blik zich in verte verliest
en in mij dit immer diep verlangen ontvlamt
wens ik de nachten uiterst traag voorbij

opdat de ochtend niet te snel ontwaakt
wanneer jij met je knieën opgetrokken
vredig rustend slaapt

al gloeien onze lijven nog steeds fel
door een intens beleefde lust
die als in vlammen ons verbrandt
*********************
sunset 18-02-2020


op dergelijke dagen

vermoedelijk gebeurt veel zonder mij
beelden die ik amper doorheen nevels zie
bloemen van waterlelies in een stormende wind
uitgebloeid zonder dat ik het waarneem
het kind dat jammert over koorts
met hitte over zijn lijf en koude doekjes op het voorhoofd
zwemmers die op voetballers lijken
maar ook mijn roepen dat de veilige kust niet bereikt
al die cafés zonder enige klanten

de koude maakt mijn vingers dunner
en de ring die ons verbindt, glijdt er af
ook bij hen die al jaren samen zijn
gaat zij ongezien verloren
meisjes in bordelen veranderen hun mimiek
wanneer uitgebluste lijven zich loslaten
bij afwezigheid van het intieme strelen
blijven zoete liefdeswoordjes ongehoord
vullen salons zich met onbekenden
en de stoelen met verstorvenen

op dergelijke dagen verdichten zich
rijen van talloze vermisten
en vind ik niet naar huis
*********************
sunset 19-02-2020



mijn engel

als een engel zich, toevallig
als geliefde presenteert
is zij beschermd
door een hard pantser
die haar onkwetsbaar maakt
mijn verlangen verstikt

toch streel ik over glanzende
beschermende huid
opwaarts en dan weer neer
alsof ik blind ben
laat mijn vingers treuzelen

tot zij om middernacht
stil haar schoot opent
een donkere verlenging
van wie zij werkelijk is
die ik, de onwetende
lievend mag ontdekken

ik voel me vrij
om mij mijn engel
met uitgespreide vleugels
voor te stellen
als zij, liggend op haar rug
mij goddelijk verwarmt
haar kern ontbloot
en straalt als de zon
*********************
sunset 19-02-2020


steeds weer opnieuw

’s avonds bezoek ik graven
van vergeten dichters
en bezegel mijn liefde
met poëtische woorden
sterren houden ons gezelschap
wanneer ik luister
naar de klank van hun stem
en ik verbeter gedichten
stem de akkoorden

bij ’t aanbreken van de dag
keer ik weer huiswaarts
eenzamer dan februaridagen
die niet in de kalender passen
was in ijskoud water
het bloed van mijn handen
van harten die breken
onder gewelddadige slagen
in onschuld niet kunnen weten

liefd’ wordt door blinde haat
steeds weer opnieuw verkracht
*********************
sunset 20-02-2020


vierentwintig uur

zoals gebruikelijk bekruipt me een schuldgevoel
wanneer ik niet tot de massa wil behoren
zoals een schaap van een kudde

ik ontbreek eenvoudig de wil mij aan te passen
en het Ave Maria komt mij zelden over mijn lippen
als ik wil spreken met God die ik ken als een vriend

en wanneer ik dood ben
begraaf me dan tussen pen en papier
en schrijf op mijn grafsteen:
hij miste telkens weer de zonsondergang
omdat hij vierentwintig uur per dag liefde
*********************
sunset 20-02-2020


podium De Floeren Aap

het regent, regent late meisjes
zilverengelen naast kaalkoppen
met donkere poelen van ogen
ik zit aan de toog en drink koffie

en bekijk de gasten die komen
en ik, zo ver in ’t land
waar het lang geleden begon
mijn eerste gedicht ooit geschreven

nog draag ik mijn hart op mijn tong
praat met Veerle en dan
breekt de zon door na ’t regenen
zweeft binnen en laat me verstommen

jij ziet me niet, ik ben maar luisteraar
en niet de man van jouw bomen
je stem klinkt zacht door de microfoon
daar in het café De Floeren Aap

laat je ons toehoorders dromen
*********************
sunset 21-02-2020


’t gevoel van eenzaamheid dat blijft

zo bij de slag van enen leg ik me neer
en doe het licht uit, sluit de luiken
van mijn ogen die nog steeds dat zien
wat mij vervult, de slaap wacht
zonder mededogen en ‘k weet:
nog kan de mens niet vliegen
maar ga ik, stap na stap, voorzichtig
over het koord van mijn bureau
door navel van de buik naar ’t bed
waar elke dag zich eindigt

mijn rechterhand ligt langs mijn zijde
waar ik de warmte voel van haar
en ook de warmte van haar schoot
haar buik die als een moederkoek
mij weer omsluit en ‘k laat één voet
onder het dekbed uit, dan slaap ik beter
want wie de wereld lieft
en alles daar om heen
heeft nimmer nood aan zekerheden
ook al voelt hij zich steeds alleen
*********************
sunset 21-02-2020
 


net als dagen

jij wacht op de pauze
die echter nooit komt
alsof de bomen te lang
in de wachtkamer staan
net als dagen, droog-
gevallen dijken, kanalen

het lijkt wel de hemel:
wilgen die hun schaduw
tot in het onherkenbare
in de lengte trekken
van dit een landschap
dan slechts model staat

geen mensen noch bergen
slechts bonsais in de lucht
waar wij onder door glijden
uiterwaarden die  beschermen
voor blikken die er niet zijn

enkel intercity’s hebben nog weet
van levende dorpjes
die al lang niet meer bestaan
*********************
sunset 22-02-2020


als dun getwijg

dat is jouw buigzame rug
die onder mijn handen beweegt
verwaait als dun getwijg in wind
de ruisende glinsterende haartjes
waar zoenen je warm raken
de lust uit mijn handen vloeit
stroomt het verlangen
en de hemel  opent zich
wijl ik jouw dons kam
naar links en naar rechts
over jouw benen en dijen
en ik de hitte voel branden
waar vingers jou bespelen
en jij jouw hart te luisteren legt
tot jij uiteindelijk explodeert
als het getwijg in vuur
*********************
sunset 23-02-2020
 

de optocht afgelast

over straten struinen
verklede vrouwen en mannen,
sommigen in korte broeken
ondanks de koude wind
die wij voor ons uit rollen

de drank wordt geschonken
tot hij soms uit de mond borrelt
en de kastelein pas in de late uurtjes
achteloos tranen van de toog afveegt

bierviltjes liggen als confetti overal
maar nergens staan er nog glazen op
nu iedereen huiswaarts is
en niets meer zeker is wat het lijkt

gisteren werd de optocht afgelast
en ’s ochtends worden kroegen gesloten;
*********************
sunset 23-02-2020


in slaapbomen droomt

door regen ontsteken dagen
draaien uren rond etmalen
en het hoofd volgt gedwee
vlecht draden naar nergens
rafelt de stappen uit elkaar

het onbegonnen hopen
overstijgt de werkelijkheid
van het te lange grauwe
de zon schudt haar rood
achter de horizon uit

in slaapbomen droomt
een nog ongekend gezicht
*********************
sunset 24-02-2020


ik fluister met de doden
aan de rand van mijn ongeduld
en weet dat mijn bewustzijn
enkel een duplicaat fout is
in de erfopvolging van genen
en zwaarden reeds roesten
op het slagveld van mijn bestaan
*********************
sunset 24-02-2020


venster waar ik door staar

nog hangt de nacht achter de ramen
tussen als door Rubens aan hemel geschilderde wolken
liegen sterren schaamteloos tevoorschijn
slaan hier en daar
lichte gaten in het schemerende donker

regen omnevelt het beeld
waarachter het duister hangt
wordt tot venster waar ik door staar
*********************
sunset 25-02-2020


ver van ons bed

regen laat het water stijgen
en plezierbootjes tot in de vensters
van huizen waaraan het nat
zich dodelijk wrijft tegen het beton

ik duik naar de boomtoppen
met een zaag in mijn rugzak
haren, armen, benen
alles hangt troosteloos slap
is dood als je zo moet leven

water aan de hals, nek
in de oude gezichten
enkel honden zijn jong
en ik speel hun opzichter

huisdraken trommelen tegen deuren
en het vee loeit en krijst
- ik krijg het niet over mijn hart
hen verlossend te slachten
*********************
sunset 25-02-2020


Aswoensdag

uit zware wolken slaat het nat
de bodem uit de vaten
en enkelen gaan, traditioneel,
hun askruisje halen

de straten zijn nu leeg en ' t water stroomt
heeft alles met zich meegenomen
confetti en het ander vuil, de vele stappen
alles van vijf dwaze dagen weggewassen

de regen heeft gehuild, de wind gebruld
toch werd de polonaise nimmer nagelaten
nog in de dromen weggeschuild
staat nu de dageraad van ’t alledaagse

de gisterenkleding en mijn petten
heb 'k ondertussen ook al opgeruimd
*********************
sunset 26-02-2020


de dag tegemoet

vandaag heb ik lang geslapen
die droomgeesten willen blijven
en leiden mij naar witte velden
bij het ontwaken; ik zet mijn kopje

neer en kijk hoe een vogelmeisje
pootafdrukken danst op mijn dak-
terras, denk dat ze uit Ierland komt

zoals zij met haar vleugels wappert
en ik zet mijn hoed op en ga
goed geluimd naar buiten

lantarenlichten schijnen
op ongerepte witte straten nog
enkel wat verse bandensporen
glijden zwart de dag tegemoet
*********************
sunset 26-02-2020


traag wordt het dag

het is telkens weer een wonder
wanneer links van mij
een rij lantarenpalen
zich een weg banen door het donker
en op de bomen voor het terras
rijm ligt te glinsteren als kristal

af en toe wat sterrenlicht schemert
in het nat van de straten
op de daken
een kwart van de nacht ligt
de andere driekwart
heeft een sterkere wil

traag wordt het dag
*********************
sunset 27-02-2020


als het donker wordt

als het donker wordt
verkillen de voeten
struikelt het hart
in nachtstille lakens

op het nachtkastje de klok
oplichtende cijfers tegen de muur
het kraken van botten
in een warm gedeeld bed

met net nog daarvoor
voetsporen in het stof
op weg naar daar
waar alles eindigt

en ik voor altijd slaap
*********************
sunset 27-02-2020


mijn adem heb ik
op jouw borst gelegd
en zacht, heel zacht
strelen mijn lippen jou
daar waar jouw liefde woont
in het verwonderen
dat jij nog altijd bij mij bent
*********************
sunset 28-02-2020


zó dat de waan niet meer bestaat

in mijn dromen valt de regen
er vallen bladeren en ook sneeuw
een kind valt, stoot zij knie tegen
het asfalt, het bloedt en doet behoorlijk wee

in mijn dromen vlucht de zon
verstopt zich achter donkerheid
er vluchten uren, jaren zonder
enige rem doorheen de tijd

in mijn dromen valt de regen
er vallen bladeren en ook sneeuw
ik adem diep, zal elke val weerstreven
zó dat de waan niet meer bestaat
*********************
sunset 29-02-2020