Wat je toen zei, over een lach
bracht mij aan 't denken
over mijn ik, mijn zijn
en nu vind ik het leven fijn

ik vind het fijn dat ik je ken
moet 'k mij bukken onder nukken
weet ik dat zelfs je donkerste gezicht
verheldert door een lach bij ochtendlicht

ook boosheid kwetst niet meer
want de getijde van gevoel
geeft warmte bij vloed
en na de eb komt altijd weer ...

zelfs in je zelfverkozen eenzaamheid
die eerder als een angel in mij stak
en warmte en de liefd' deed sterven
raak ik mijn tederheid nooit kwijt

zo kan ik uren verdergaan
om mij op 't eind in dromen te verliezen
maar 't is het nu dat telt, het zijn
ik vind jou en het leven simpel fijn

sunset 17-01-1984