tijd van het vergeten
diep onder de wouden
zal ik ze vinden
de sporen van eerste vormloze ideeën
en het zich wenden en keren ervan
opdat er ruimtes ontstaan
voor gedichten die ik kan vangen
zonder dat ik juist weet
waar zij vandaan komen
en of zij van mij zijn
wanneer zij mij passeren
ikzelf voel me soms ook een gedicht
omgeven door slaap
en ondanks een trouwhartige
vluchtige substantie
weet ik hen ’s ochtends nog
versta hen zonder hen te begrijpen
ver voorbij mijn denken
ook al sterven zij soms uit
net zoals ik ook zal verdwijnen
in de tijd van het vergeten
*********************
sunset 01-07-2020
als grenzen vervagen
waar wij extase ontdekken
reizend aan het oppervlak van de ander
hijgen wij door dalen en valleien
ontdekken toppen en heuvels
in detail van het nog verborgene
rusten uit voor een volgende klim
die vervulling belooft en een vloed
stromen laat in getijden van de maan
als grenzen vervagen
dring ik dieper in je beloftevolle krater
wijl jouw lust door handen bediend wordt
jij je rekt en strekt en drijft
in golven van een opstijgende stroom
*********************
sunset 01-07-2020
Mijn eerste keer Venetië
ik was éénenveertig jaar toen ik de eerste keer over de Rhialto-brug ging. Toen, herinner ik mij nu, waren er ook al veel toeristen, maar niet zoveel Japanners, niet zoveel in elkaar versmolten gezichten in groepen die slechts camera’s of reisleiders voor hun neus hadden. Per familie één camera. En altijd de duim bereid op de afsluitknop. Men draaide zich, men schoot foto’s. En altijd had men reserverolletjes bij.
Er werd druk overlegt welke compositie de beste was: de piazza San Marco, de duiven, de mensen die, één hand aan hun zonnehoed, naar de daken keken.
Ik keek niet naar de daken maar naar wat donker haar en witte kleding op licht gebruinde huid. Omdat ik met haar, mijn lief, de brug was opgegaan en zij enkele treden hoger stond terwijl zij beslist niet daaraan dacht hoe verliefd ik wel op haar was.
Zij stond simpelweg daar met haar blote nek en haar donker haar dat zich goed voelde onder de zon en straalde alsof iemand er glinsters over gestrooid had.
Dat moment toen heeft zich bij mij voor altijd ingeprent. Want waar ik ook was, altijd zocht ik weer naar die glinstering op haar haar onder een zon. Of ik nu op vakantie was of gewoonweg thuis, mijn handen werden er als magneten naar toe getrokken. En slechts op het allerlaatste moment realiseerde ik mij dat je zoiets niet hoort te doen: Haren met je vingers in het openbaar betasten, intens strelen
Waarom eigenlijk? Waarom zou men zich moeten inhouden omdat anderen dat leuk vinden. Want misschien sterft men dan wel zonder dat men zichzelf leuk gevonden heeft.
*********************
sunset 01-07-2020
jouw bloeiende mond
ik was mezelf in dood en leven
en het is smerig, laat me tranen
die zich diep bij mij inslijpen
naakt verkies ik schaduwen
en hang mijn huid daar
waar zwarte vlinders mij
als bruidegom kiezen
kom nog wat dichterbij
want mijn voeten zijn wond gelopen
en mij houdt hier anders niets
dan enkel jouw bloeiende mond
*********************
sunset 02-06-2020
onopgemerkt
op sommige dagen
ligt mijn lijf zwaar
in schaduw van
zijn eigen naam
tot hij door het licht
verschrikkelijk lees-
baar gesneden
in lettergrepen
gedeeld wordt
ik mij terug sleep
in het woud en hoop
dat mij misschien
een boom verslindt
waarvan de wortels
ononderbroken
gedichten schrijven
’s avond in mijn dag-
boek blijf ik steeds
onopgemerkt
*********************
sunset 02-07-2020
alsof er nooit tevoren
met jou in hete lava verbranden
wanneer jouw vulkaan uitbreekt
zich de volgende eruptie al aankondigt
in elkaar verstrengeld
verstikken in diepten van wellust
in een steeds weer op en neer
het stijgen van de vloed ondergaan
een vage spleet tussen jouw oksels
wanneer lava stroomt
en ik in jouw armen uitgeput rust
alsof er nooit tevoren
een andere man noch vrouw bestonden
*********************
sunset 02-07-2020
wij laten ons dragen
zetten wij ons bij een kampvuur
waar wij ons laten dragen
naar hen die verhalen vertellen
mij verveelt het niet om uit jullie bekers te drinken
en te zien hoe oud jullie nog kunnen worden
als generatie van vaandel- en fakkeldragers
zwaluwen cirkelen boven vrije hoofden
en ondanks alle regels verbindt liefde toch alle harten
wijl ik langzaam verander in een witte duif
eentje zoals wij die ooit in de lucht wierpen
*********************
sunset 03-07-2020
’s avonds op ons dakterras
ik kijk door takken van wat bomen
de spitse kerktoren is, door dansende lichtstipjes
overtrokken alsof het schimmel is
en onder een door glanzende sluiers bedekte hemel
zijn slechts hier en daar de sterren zichtbaar;
nog geurt het vers gemaaide gras
verspreidt het oude hout een regengeur
’t ruikt niet naar zout noch naar moeras
ik fladder in haar buik als vlinder
zo als zij daar nu staat, haar armen wijd gespreid
vergeet zij alles behalve het gevoel van hout
onder haar blote voeten en ook het strelen van de wind
in vage schaduw van een heldere warme maan;
stil ruisen bomen alsof zij enkel zijn getekend
en lucht hen wil omarmen, naar boven dragen
tot midden in een lichtend pad van manestraal
die tot beneden op de aarde reikt
*********************
sunset 03-07-2020
laat ons samen vliegen, liefste
het zijn de toevalligheden die ons bij elkaar brengen
de altijd weer dezelfde dagelijkse vergissingen;
dát zijn wij in al onze momenten van aankomen in
en weggaan uit twee uitkomsten die nog niet bestaan
- jouw gemis is ook het mijne en ik zou je misschien
nooit ontmoet hebben of misschien wel telkens weer
[zwaluwen vliegen bedachtzaam hun vluchten door de tijd]
vanaf de dag dat wij ons voor het eerst zagen
was het die lange, laatste blik waardoor wij bleven
op het perron, de luchthaven en ook in de ochtenden
bij het ontwaken wanneer jij je ogen dichtknijpt
als ik het doe, moet jij er hard om lachen
al zou ik heel mijn leven loslaten, zou ik je nog altijd hebben
[laat ons samen met de zwaluwen vliegen, liefste]
normaal vereent mensen het onherroepelijk weten
van ergens in liefde aangekomen te zijn en te blijven
al is dat meestal niet in rust maar eerder in haast
want niet het blijven maar wel het samen gaan
is de ware tover in dit leven
want hoe kan men het voorbijgaande ooit veroordelen
in een avondrood wordt alles intiem belicht
zelfs elke nostalgische vergissing
*********************
sunset 04-07-2020
om ons heen
achter je geloken wimpers
aan oevers van nachtelijke wateren
klinkt hees een teder fluisteren
zacht-rood zwemt wijn
in bloesemkelken van zinnen
kussen branden op de huid
met elke golvenslag
loopt het zout
stroomafwaarts van de adem
en om ons heen
als door paarlemoeren hand gestrooid
laatste sterren in ochtendrood
*********************
sunset 04-07-2020
niet alles is symbolisch
de zee ligt roerloos stil
en waar de wereld zwijgt
kijken mensen over water
hun denken vrij
vullen zij ruimte en verte
als pauze voor een wereld
waarin de tijd blijft stilstaan
slechts één seconde lang
zwemt traag een witte zwaan
heel langzaam naderbij
valt plotseling in slaap
niet alles is symbolisch
*********************
sunset 05-07-2020
en in jouw adem
ik vlij me in de ochtend
bouw mij een bed
uit zonnestralen
en liedjes van
de nachtegalen
de rode hemel
is met kersen
vol gehangen
maar in jouw adem
woont mijn dag
*********************
sunset 05-07-2020
de tranen
in schaduw
van weiden
het waren
jaren van
liefde als
lettergrepen
dicht en nabij
en ik die
benoemde
jouw adem
verzonk
in dat wat
geweest en
ergens begon
als een lente
*********************
sunset 06-07-2020
in graven druppelen vijvers
geen idee hoe men
een muur beschildert
wanneer de hemel
dagenlang huilt
het valluik naar de zomer
potdicht lijkt te zijn
soms klop ik op de deur
en wacht tot ik de wind
hoor fluiten over het einde
roestige reuzen slapen
in verlaten straten
en op rode daken
zitten acht raven:
rozen uit ijzer
bloemen uit ijs
tuinen dicht gelegd
met vierkante tegels
en hoe ik bevries
als ster in een winter
waarop ik sta te staren
hoe koud ik het heb
in lentes waarin ik sterf
in graven druppelen vijver
door handen van herders
brullen papieren leeuwen;
zomers lang zaait de dichter
en ’s nachts drinkt een fee
bekers vol bonte tranen
tot groene eiken
uit de zon stappen
waarachter regen hinkt
zelf ga ik daarheen terug
waar elke ochtend
het leven begint
*********************
sunset 06-07-2020
enkel maar die droom
wat ik zie
achter vensters
van dromen
nachtslapend denken
over vroeger
toen alles anders was
vroeger is voorbij
nu is de tijd
waarin dromen
dagen verlevendigen
en regen doorstaan
lachend en vrij
want alles wat blijft
is enkel maar die droom
*********************
sunset 07-07-2020
wat echter
als nacht
dagen drinkt
tot op de bodem
waaruit putten
wanneer lege woorden
slechts paden zomen
en elke stap
mij enkel wat as
voor de voeten waait
*********************
sunset 07-07-2020
hoeveel ik van je hou
dichten wil ik jou
je voor altijd in mijn hart schrijven
en ook in de hele wereld
overal om mij heen
opdat ik je lezen kan
telkens wanneer ik maar wil
gedichten schrijf ik mezelf
over mijn geluk,
verbaas me telkens weer
over hun verwoording
alsof ik het reeds wist,
het geen wonder is
dat wij elkaar lieven
mijn woorden zijn als een zomerwind
warm van liefde
die ik jou onophoudelijk wil dichten
opdat jij mij altijd vindt,
steeds opnieuw kunt lezen
hoeveel ik van je hou
*********************
sunset 08-07-2020
soms is ’t gemoed grijs [als de dag]
ontwaken begint
met gedachten over gisteren,
morgen en vandaag;
als onwelkome gasten
zitten zij in mijn hoofd
voor het open raam
vind ik ook geen hoop
wind blaast bladeren van bomen
werpt hen gebroken neer
het donker troost niet meer
zwaar en droef
schrijdt de nacht voort
en langzaam wordt het licht
maar niet in mij
*********************
sunset 08-07-2020
enkel met jou
dromende ochtend
als ik de zomer kus
overweldigd word
door haar zoetheid
wanneer de hemel
blauw open breekt
smaakt de dag
naar rijke oogst
drink ik het geluk
met volle teugen
in elke bocht van de weg
een verwonderd verbazen
over alles wat leeft
en rondom mij bloeit
dit alles vervult me
met diep verlangen
dat enkel met jou
het leven ontwaakt
*********************
sunset 09-07-2020
een onuitgesproken woord
taal draag ik met me mee
als een vat vol uitstervende echo’s
gevuld met tweedracht
daag ik de wereld uit
waaruit zij geboren werd
ik ben het onuitgesproken woord
elke lettergreep is mij een vuurteken
wanneer alles op zijn einde gaat
word ik simpelweg stof
een vage schaduw in een herinnering
van hen die mij willen kennen;
nog
*********************
sunset 09-07-2020
vast in onze handen
julikoelte, zacht geblazen
over klimop en struik-
bomenkoepels
vochtig glanzende parel-
draden gesponnen
door feeënhanden
betokkeld door
achtbenige droomvangers
als snaren van gitaren
myriaden magische klanken
waarin fonkelend het licht breekt
- geen val voor jou of mij
jij, ik houden onze levens
vast in onze handen
*********************
sunset 10-07-2020
letter na letter
wanneer wij ons willen lieven
moeten wij snel zijn
sneller dan wij ooit dachten
want zelfs het uur
waarin een zwaan
zijn hals in overgave buigt
verglijdt tergend traag
in het vroege ochtendlicht
letter na letter
openen zich jouw armen
tot aan het verste punt
van onze hartstocht
in het diepe van jouw ogen
zwemt tederheid
die het zuchten van de nacht raakt
misschien proberen wij
het leven in het zwevend licht
proberen de toppen ervan
maar ook alle afgronden
van ons totale zijn
tot jouw ogen zich, uitgeput,
zich met slaap vullen
en een zachte warme wind
al het onafgemaakte beschermt
hoe vol van geheimen toch, de toekomst,
waarnaar wij intens verlangen
*********************
sunset 10-07-2020
drijf mij
neem me
adem mij
in jou
wil ik
onzichtbaar
in de zee
en meer
voren op het strand
zoals eens
wij zwelgen
in modder
woelend
door golven
adem mij uit
zeewind, windzee
zijn wij
een bevend lijf
stekende wesp
vloed-etende
lust
*********************
sunset 10-07-2020
enkel liefde
jouw woorden zijn klank, zeg jij mij,
en kust mij noten en golven in mijn lijf
en wanneer ik spreek, trommel jij zacht
met je vingers op mijn huid
jouw handen vluchten naar mij
ik ben de stem en jij bent mij muziek
zo groeien wij samen tot een melodie
met elke zachte vingerdruk verbonden
verliezen wij ons, al vinden wij ons weer
sparen wij ins niet en geven ons
in het scheppen van enkel die liefde
die heel de wereld omvat
*********************
sunset 11-07-2020
tijdloos het groeien
een traag woord
naar de toekomst
schrijven, lezen
en zeggen
dat het moed kost
om over velden te vliegen
met de hemel in je hand
en in je blik twijgen
met bloeiende beloftes
tijdloos het groeien
en het ademen
tussen de zinnen
*********************
sunset 12-07-2020
vang ik mij met een vlindernet
in de ochtendschemer
zing ik op Donaukusten
schepen naderbij
het bonte gewemel
op de cruiseboten
betovert mij
ik schrik hen echter af
en zij nemen mij niet mee
naar de Zwarte zee
daarom zet ik
mijn woordentent
op in de woestijn
links en rechts
springen kamelen
schrikachtig weg
*********************
sunset 12-07-2020
toch nog wat regen
een middagzon
legt haar regenboog
in mijn oog
door de stortregen licht
stromen gouden banen
over de tafel
de rolgordijnen
heb ik neergelaten
en vastgesnoerd
aan sporendronken bomen
leunen stekelige
weelderig bloeiende rozen
vuurvonkjes worden
vanaf onze kristallen glazen
de hemel in gegooid
de wijn in de karaffen
beeft onder eerste donderslagen
aan het begin van de avond
hemelsluizen openen zich
*********************
sunset 12-07-2020
al leef ik reeds in haar
ten gunste van het verdeelde
beeldvergiftigingen tegenhouden
of uit onze genen spoelen
zonder derden te schaden
[zonder omgevingslucht
is het uitademen dodelijk]
hurkend omruilen zonder huilen
wil de derde de slimste zijn
in plaats van de beschuldigde
wanneer de tekst wordt geopend
elke terugkeer niet meer mogelijk is
zonder hoofdletters geschreven
zijn woorden op hun best
bewaren in hun midden de essentie
waardoor zij van huis tot huis gaan
al blijven vensters en deuren dicht
de toekomst wendt zich mij toe
ook al leef ik reeds in haar
*********************
sunset 13-07-2020
Srebrenica
toen waren er namen
en zwangere woorden in de ruimte
geuren groeiden door de huid
wat zich met elkaar verbond
torende zich tot wolken
en het begon te regenen
op het onuitspreekbare
dat gevoel heette
en grijpbaar werd
een naam kreeg
en ook een woord
dat zich over het leven legde
zich spiegelde in afgronden
en tussen het grijpbare
schraal werd, bedrieglijk
en de huid scheurde open
het bloed stroomde
tussen al die woorden
de namen vervaagden
verdwenen in het niets
*********************
sunset 13-07-2020
voor Erich [Uit: vroeger]
een nachtelijk hoesten
dringt door alle muren
stopt voor de bedstee
waarin wij slapen
nog steeds kind [of weer]
met glazige ogen
als die van een beer
die wij tegen ons hart drukken
in een angst voor het wurgend duister
ook al kan niemand
dat begrijpen noch verstaan
doorheen de dag
hebben wij steentjes verzameld
beneden aan het beekje
en in de weiden
witte veertjes van vogels
en nu dit constant hoesten
die ons in de nacht luisteren laat
en tastend naar hand zoeken
onder het dekbed
slechts veren en stenen vinden
waar ben je en op welke boot drijf je
stroomafwaarts met een bonte knikker
stevig in je vuistjes gekneld
meer heb je niet bij je
wanneer je ergens aan land gaat
om het grote onbekende
door je lieftallige onschuld
jouw vrede te brengen
*********************
sunset 14-07-2020
naar vredevolle overgave
en hoe de dag zich in mij stort
als nachten zich ontbladeren
voor jou en voor jouw blik
die heel diep in mijn dringt
en mij totaal ontwapent
geen laken nog zo dicht gesponnen
uit tedere zachte liefdeswoorden
weerstaat het sidderende
dat uit jouw handen valt
en lustvol zich in hitte koestert
geen droom ben jij wanneer jij
huidnabij verlangend bij me ligt
al fluistert reeds het eerste licht
een zoet ontwaken mij in ’t oor
wijl nog mijn adem zich
naar vredevolle overgave vecht
*********************
sunset 14-07-2020
Ik wil de hemel plukken
[de waarheid bestaat niet
naast elke levende boom
wordt een leugen geplant]
tochtig mijn huis
waar vensters niet sluiten
de wind vrij spel heeft
en mijn dromen met zich meeneemt
daar leunt nog een ladder tegen een boom
die ik vergat in te graven
opdat hij wortelt in het nieuwe jaar
en toch wil ik de hemel plukken
bewaren zoals fruit in glas
er aan ruiken en proeven
of de sterren zoet smaken
daarna keer ik op mijn schreden terug
om naar de wind te luisteren
al weet ik al lang dat ik hem nooit vangen kan
edoch wel al mijn dromen
die ik vast hou, soms, achter
mijn open ogen
*********************
sunset 15-07-2020
als ik jou lees
weerklinkt muziek in mij
jij speelt mij oude
bijna vergeten tonen
heel dicht tot mij
wendt zich jouw innerlijk
wanneer ik je omarm
in het boek van jouw liefde
beschrijf ik mijn hele zijn
*********************
sunset 15-07-2020
voor eeuwig weg
wonderlijke werelden die ik in mijn dromen zie
wanneer onvermoede beelden tot mij komen
sprekende vlinders met een goudstof bedekt
dat in het zonlicht als sterrenstof straalt
fluisterende bladeren aan zwijgende twijgen
die zich veranderen in groen golvend water
wanneer een lichte bries hen slechts maar aanraakt
ontroerende winden ontstaan in dromen
waaien zacht over haren, langs wangen
om dan, met een eerste wimperslag,
in de ochtend als vluchtig moment
voor eeuwig weg te zweven
*********************
sunset 16-07-2020
in het blauw [uit: vroeger]
tussen ons stonden:
acht terrasstoeltjes vier tafels
en zestig jaar en twee tegengestelde
levensrichtingen
op het vasteland
sprak ik je niet maar
hier zijn wij
na uren water
om ons heen
en toen jij jouw limonade
over mijn gedichtenboek knoeide
wist ik: jij laat sporen na
en noteerde dit als gedicht:
een meisje als zeemeermin
dat nooit verveelt
later lagen wij, achter elkaar
op de ongemakkelijke banken
terwijl de andere passagiers
ons wilden verdrijven
deden wij alsof wij sliepen
en alles daarna: legende -
nadat het schip afmeerde
en ik van boord ging
draaide ik mij kort om
en zag jou boven alleen
op de loopplank
het was de allerlaatste mogelijkheid
om afscheid te nemen [wat ik niet deed]
maar ik benutte het moment
en prentte jou nog snel
in het blauw dat ons omringde
*********************
sunset 16-07-2020
mij smart zelfs de lucht, zeg ik
nu de schemer reeds valt in de ochtend
met mijn handen op mijn knieën
als afgebroken takken
schommelen tussen knoestige vingers
bloeiende woorden van liefde
terwijl de lucht een weinig beeft
op de vale, door zon vergeten
zijde van deze dagen
*********************
sunset 16-07-2020
de tijden vóór ons
zo mooi is mijn lief
slim en soms ook zo vreemd
wanneer zij haar ziel voor mij opent
en ik in haar diepte luisteren mag
naar het ruisen van een enkele eik
op zijn wortels uitgestrooid
herken ik elk woord van liefde
en ik ben de enige
die hen in zijn handen houd
zij kijkt mij aan
zoals ik mij neig naar het verleden
en haar zeg dat elk van haar woorden
zich doorheen mijn leven weeft
dat zonlicht mij nooit zal schaden
zij luistert naar mij, zegt
dat enkel warmte van buiten niet genoeg is
en dat zij al tevreden is dat wij
elke ochtend weer
in het leven te ontwaken
en dat ik, vóór ons, het niet waagde
om alleen door het leven te gaan
zonder echt van binnen te stralen
*********************
sunset 17-07-2020
aan jou
ik heb wat woorden poëzie
onrustige handen
en warme lippen
ook een borst
waarop je rusten mag
een lijf dat je kan warmen
ogen die je zien
en met oren
kan ik je lachen horen
vingers dansend over huid
ben ik niet meer
dan enkel maar gevoel
en dat, dat geef ik vrijelijk
aan jou
*********************
sunset 18-07-2020
fladderende vlinders
in buik
en op lippen
zoals huid nagloeit
’s nachts
na het liefkozen
door zoenen
lippen herhalen lippen
zeg niets meer
niet
dat bladeren
op twijguiteinden
dansen met een wind
het is een spel
dat elke maart
weer opnieuw begint
spel begint spel
zeg niet
dat alles goed is
niet
dat de hond
hondsdolheid heeft
wanneer hij je aanvalt
in jouw slaap
waar hij enkel
jouw dromen kent
slaap dromen slaap
*********************
sunset 18-07-2020
ik neem mij tijd en ook de liefde
het bos ontrolde zich in mijn blik
plassen glansden in de stilte
’t asfalt liep ver voorbij de kromming
met in de verte het geluid van wat motoren
boven het groen van ’t weelderige bladerdak
brandde de zon in middaguren
pedalen draaiden soepel rond - ’t was biljartvlak
ik voelde mij als nieuw geboren
en luisterde het zoemen van insecten
ook vogels floten om ter mooist
ik zag wel duizend andersoortige boeketten
tot ik verstilde tot een enkel woord
leven is mooi in ’t ongeziene
waaraan zo achteloos snel voorbijgegaan
neem ik mij tijd en ook de liefde
laat ‘t jachtige aan mij voorbij nu gaan
*********************
sunset 19-07-2020
onze gouden taal
onze gouden taal vol schoonheid
die soms toch afgunst oproept
en zoveel vooroordelen
in het bloed onzer naasten
[jij verscheurt delen ervan
uit je eigen aderen]
die gouden spraak
die zichzelf soms begraaft
hoge muren optrekt
tussen zusters en broeders
[wij allen dragen haar
gezamenlijk naar het graf]
onze mooie gouden taal
welke waarde kennen wij haar toe
als wij eeuwig met elkaar strijden
zelfs wanneer wij enkel nog maar
het melodieuze van haar klank horen
*********************
sunset 19-07-2020
telkens weer opnieuw
ik geloof dat zwijgen
in de tijd wintert
wanneer in nachtelijke vertes
adem in koude sterft
en enkel halt houdt
voor versplinterde dromen
en dat het lover
heuvelt naast alle wegen
waarin schreden verzinken
in het denken aan
een zomerse ochtend
en aan jou
't verlangen slingert
door tralies van hekken
probeert het verweerde
te doordringen
tot waar het oog lokt
met de belofte
aan stralende kleuren
voorbij elk wachten
en al wat blijft
is een hoopvolle blik
gericht op de dag
van morgen
waar telkens weer
het nieuwe begint
*********************
sunset 19-07-2020
niets is verloren
bloeiende rozen tussen banen
in het onmogelijke van paden
rechtlijnig getrokken en wandelend
over alle verzwegen gedachten
dansen bonte vogels over papier
en in laaghangende wolken
staat tijd treffend beschreven:
voorbestemd en onomstotelijk
één enkele stap voorwaarts
uit onze dromen en toch is niets
voor altijd onherroepelijk verloren
rimpels liggen om mijn lachen
onzichtbaar voor een snelle blik
beschrijf ik wegen van een vlucht
regel na regel en blad na blad
alles begint telkens opnieuw
*********************
sunset 20-07-2020
ontwaken in de dag
een vlammende vloed ochtendrood
in fleurige lichtende golven
als laaiende oplichtende gloed
laat dag heel snel ontwaken
legt over bergen, waters, veld
verliefd haar warme sluiers
spiegelt weelderig zonnestralen
in beekjes, stromen, plassen
schildert een kleurenprachtig beeld
waar nacht verzinkt in ’t helder
heerst enkel zij nu, brandend, wild
en laat de huid ras branden
net als de liefd’ van jou en mij
hunkert naar wederzijds verkwikken
als wij ons laven aan de bron
die ons lust zal stillen
*********************
sunset 20-07-2020
op een ochtend
blijft de nacht stil
in jouw armen
liggen sterren
verstrooid
gestreeld door
jouw adem
zoenen je lippen
de tijd
daartussen leeft
diep verlangen
naar ons
*********************
sunset 20-07-2020
sommigen horen mij
ik leg de vinger in ’t zand
en beschrijf verbleekte wonden
met een etiket
als op een inmaakglas
zet het weg op een plank
laat het als embryo groeien
het wonder baren
dat al lang groot is
tot er iemand naast mij
probeert te lezen
wat ik in ’t zand op dit strand
neerschreef - wat niet lukt -
ook al knikt hij instemmend
wijl etter eruit vloeit
en een volgende golf
de wonde dichtnaait
in omgekeerde richting
nog steeds weent mijn hart
om de voelbare ontsteking
in het herinneren
en wordt het mij bewust
driemaal daags
als getijden van een gebed
hele steden zijn op zand gebouwd
en de ’s nachts verlichte ramen
lijken op open wonden
waarin ik mijn pijnen
ophang als guirlandes
die ik iedereen toon
wijl ik door de lucht gondel
sommigen horen mij
en ook de wind in mijn zeilen
*********************
sunset 21-07-2020
al lacht mij een droom
ik blauw mij
door alle hemelen
die bedekt zijn
strek mij uit
naar een vrijheid
verder dan elke grens
als een haas
dwing ik mij
door het struikgewas
naast gebaande paden
gaat mijn stap
ook al steken mij doornen
mijn gezicht
stroomt over
door tranen
al lacht mij
een droom
in de dag
die ik liefdevol vasthoud
*********************
sunset 21-07-2020
de bomen ruisen
voor mijn venster
zelfs in de donkerste nacht
ik weet hen bebladerd
wanneer de wind gaat
en regen valt
dan luister ik
slaap veilig, zacht
*********************
sunset 21-07-2020
zoenen laten verstommen
mijn hart is een woordhuis
een huis voor het bewaren
van herinneringsdraden
die ik ooit weefde in het duister
als stille witte vogels
trekken zij nu met een mistral
van de ver uitgespreide zee
tot over de wandelende duinen
enkel daar wortelen zij
gedrenkt door blauwe wateren
groeien zij onder filigrane netten
in nevelzucht van de zomer
waar jij wandelt door mijn woorden
die zoet als nectar zijn
zich geven in jouw dagdutjes
en diep zinken in jouw ziel
weelderig jouw zoenen
van heet-warme lippen
die mijn spraak verstommen
mij in liefdeslust ontvlammen
en in ons beider verhit bloed
hartstochtelijk verder leven
*********************
sunset 22-07-2020
ook al wordt de tijd oud
in de toekomst laat ik
het verleden sterven
overgaan in het licht
de herinnering beëindigen
als lezer struikel ik, soms
stoot mijn hoofd
tegen de woordenschat
en schram mijn knieën open
toch sta ik weer op
en lees verder
omdat iets magisch zich verbergt
in prozaïsche teksten
[het is belangrijk
regendruppels te horen vallen
zij bouwen een hemelbrug
tussen jou en mij
maar nu bloeien de rozen
en dans ik door dit leven
blijf ik samen met jou jong
ook al wordt de tijd oud]
*********************
sunset 22-07-2020
zo ongeveer
dromen
vermoeid door melancholie
in stille heesters en bloesems
ligt de nacht
nog als een kind
zonder wortels
een jongen
een niemandbloem de pauze
tussen twee vlakken
gekromd
in sommige mensen
is iets
dat zich wil bevrijden
in altijd nieuwe metaforen
op oud papier
zo ongeveer
als het blad
dat de boom overtreft
en toch valt
*********************
sunset 23-07-2020
traag nog de zon,
niet te fel,
die mij laat branden
in overvloed van jou
een hete gloed
door ’t warme bloed
verstrooit
lijven verzinken
in bliksem en donder
als liefdesgefluister
waar aarde en hemel
verenen
het drukkende
bevrijden
*********************
sunset 23-07-2020
een nieuwe zomerdag
nu, waar de klank van de zeis
een ritselen zoekt
tem ik mijn longbeven
draag schemerlicht in mijn armen
en denk mij jou, voel naar je
met zacht omlipte vingertopjes
zink ik en ver-inner
getijdensteen en verenkind
[jij weet nog
dat wij bandeloos
in de liefde zijn]
vergeet en waag
zwijgt mijn mond
op jouw warm wolfsmelklijf
neigt dieper mijn hoofd
en over ons legt zich
een nieuwe zomerdag
*********************
sunset 23-07-2020
stiekem blij
onder stille zolen
zucht aarde in haar slaap
en draag ik jouw adem
dagwaarts, waar jij,
lichtverslaafde,
berkentwijgen
onder mijn huid graaft
wij ombladeren ons
in vergeelde fotoalbums
en jij legt hete zoenen
op mijn lippen
terwijl ik woorden
tussen de bladzijden plaats
de hoge boekenkast
is al geruime tijd leeg
en alle boeken liggen
zonder enige bescherming
verspreid over de vloer
altijd al, zeg jij
en ik ben stiekem blij
dat opgeroepen beelden
ons beschermen
tot het licht, zoet als honing
door de vensters druppelt
*********************
sunset 24-07-2020
levenslang
soms weet ik niet
of alles niet te veel wordt
zonder enig verweer
ben ik het zwijgen
en op een bepaalde manier
toch niet dezelfde
eenzaamheid breekt meer
en er is niets
wat ik nog aanvoel
leven sijpelt dag na dag
steeds verder weg
in vergeten herinneringen
vanaf het ontbijt
tot ver na middernacht
sterven mijn pupillen af
en zonder gehoor
met vermoeide ledematen
beleef ik de nacht
levenslang
*********************
sunset 24-07-2020
slaapliedje
hoor jij de avond
ruisen in toppen
van statige berken
een zwaluw graaft
zijn vleugelslag
doorheen het niets
over het zachte
lief-jou-haar
van stille nacht
waarin de dood
zich wiegt
mijn lief
[behoedzaam
in de boom
gelegd]
lager verdiepen
schaduwen
in sterrenglans
toch zingt ons
telkens weer
de slaap
wij zullen leven
*********************
sunset 25-07-2020
en jij vraagt mij nog
streel me met handen
zo zacht en warm
als een zomer
over mijn heel lijf
laat me ruiken, proeven
wat een avond is
me inademen
mijn borstholte vullen
met levenbrengende lucht
ik wil een kersenpit inslikken
om te voelen
hoe bomen groeien
hun kruin scheef houden
en luisteren naar de wind
die voor hen zingt
en jij vraagt mij nog
hoe ik me voel,
nu
*********************
sunset 25-07-2020
en wat wanneer
en wat wanneer het duister
enkel zwarte schapen
van mijn nachtmars zijn
elke sterrenslag niet meer
dan slechts een zwakke pols
zo wil ik toch die dromer blijven
en moedig als een heel klein kind
mijn naakt gelaat verheffen in de nacht
ook al buldert de stilte door mijn borst
toch zal ik steeds het leven horen
eens droeg het zandspoor van de loper
het oeroud zonnig tegenspel
al zwijgt zij nu, moet ik toch
deze weg tot op het einde gaan
en elke steen en iedere schaduw
zal mij dan vreugde brengen
wanneer ik ieder dier bij naam benoem
tot ook elk hart, vertrouwensvol,
nooit slapend meer door deze wereld gaat
*********************
sunset 26-07-2020
elke nacht
iedere nacht
draagt jouw gezicht
het rimpelen
om je ogen
wanneer je lacht
en ook de schaduw
op jouw wangen
vertelt, samen met jou,
over een dag
en rust van de zon
die in je stem zinkt
in elke nacht
draagt het warme
van jouw armen
de broze wereld
die jij heel liefdevol
over mij legt
*********************
sunset 26-07-2020
warme dagen behoren aan
visarenden over het open water
wijl wij met onze vingernagels,
die op insectenogen lijken,
letters van verzen ontcijferen
geschreven voor ons allemaal
en niet slechts voor dagdromers
die in diepzwarte ondiepten kijkt
en zich afvraagt waarvoor
het nog niet beschreven duiken dient
*********************
sunset 27-07-2020
zondag [en alle andere dagen]
ik leun mij terug en vraag mij af
of anderen ook verveeld zijn
ook al moet ik ietwat opletten
nu de grasmaaiers weer terug zijn
luid over het nieuwe leven rollen
door het dubbelglas van de ramen
en ondanks mijn verstopte oren
kan ik hen nog steeds horen
grijze muizen zijn gewaarschuwd
hun regels gelden hier niet
nu is het hartje zomer
waar alle doden kunnen opstaan
brandt de realiteit van Covid-19
nog steeds door onze samenleving
terwijl zij wachten en praten, praten
bloeiende rozen en bijenkorven
strak blauwe hemels en longfalen
*********************
sunset 27-07-2020
nooit naakter
vandaag lig ik zonnewarm
is er meer gras, meer aarde
en een wetend lachen kruipt
langs mijn arm naar beneden
kietelt mij in mijn elleboog
zoals een grasspriet zou doen
vooraleer ik in slaap val
mijn hoofd ligt in de weide
en ik voel mijn haar wortelen
open door dit stil geluk
mijn mond en proef de tijd
mieren tekenen hun liederen
op mijn huid en daaronder
nooit ben ik naakter geweest
als in dit moment van zomer
waarin ik herfst
reeds in handen draag
*********************
sunset 27-07-2020
zondag [en alle andere dagen]
ik leun mij terug en vraag mij af
of anderen ook verveeld zijn
ook al moet ik ietwat opletten
nu de grasmaaiers weer terug zijn
luid over het nieuwe leven rollen
door het dubbelglas van de ramen
en ondanks mijn verstopte oren
kan ik hen nog steeds horen
grijze muizen zijn gewaarschuwd
hun regels gelden hier niet
nu is het hartje zomer
waar alle doden kunnen opstaan
brandt de realiteit van Covid-19
nog steeds door onze samenleving
terwijl zij wachten en praten, praten
bloeiende rozen en bijenkorven
strak blauwe hemels en longfalen
*********************
sunset 27-07-2020
hoe zou het zijn
in de haven stuiven gedachten uit elkaar
verwaaien het tehuis van gevoelens
de vlinders van nederigheid en harnassen van geloof
ongecontroleerd edoch met zachte dwang
- handstrelen onderworpen, gevangen en vrij gegeven
vloeit er enkel slechts het water
als een ruisen, stromen, klotsen, cirkelen
gedachten, golven, foto’s en mozaïeken
klevend maar niet mythevormend behalve de eigene
geen accenten van het zijn die in het aankomen verbleken
enkel jij, een aankomst meer als afgeleide aanwezigheid
werpt een wind je stem terug, terug naar de zee
en ontledigt zich daar in de volheid van het strand
waar ook het zand golft in een immer bewegen
en jij, lichtgewicht, zeilend op de tijd, eer jij het bewegen
zoals golven die, waar jij staat, zichzelf onderbreken
in een zwijgen dat uiteindelijk wel aankomt
en nog het enige is en toch ook het honderdvoudige
met als rustpunt de maan met wie jij lacht
en ook de dauw, als regen die geen golven kent
in al die nietszeggende gezichten die onpasselijk maken
zó dat jij je ziel verzamelt onder opbollende zeilen
en je afvraagt hoe alles zou zijn als …
*********************
sunset 28-07-2020
mensen, beelden van mensen
en dat is wat werkelijk telt
wanneer het luid is, ’s avonds
op de straten en de dag
heimelijk uit de stad sluipt
als een dief met volle zakken;
wanneer de wind uit zuiden
over hoge daken veegt
en een verdwijnend rood
zich in schoorstenen verliest
ik je bevend kuieren zie
je pak ietwat te groot
een stem als tastende vingers
die in de goot verdwijnen
wanneer jij naar de stilte
schreeuwt en haar omarmt
en ik die aan je lippen hang
waar ik mij wentel, keer en ween
het leven in jouw lijf
wanneer het licht vermoeid
zich overgeeft aan schaduwspel
weerkaatst het glas van ramen
beelden van mensen die voorbij-
gaan; echte beelden van mensen
*********************
sunset 28-07-2020
op het einde het begin
op het eind van een straat
dat kind ver vooraan en jaren
tussen verpauperde huizen
en kuilen in het asfalt
met slechts één zekerheid
dat ik daar sta op het einde
zonder herinneringen van waar
enkel een spiegelende herkomst
wanneer wind een waterplas
als tranen schuifelt naar mij
in kleine stapjes van jou en mij
lijkt de tijd eindeloos en elk beeld
van dat kind onder mijn angst
beweegt zich heel vertrouwd
in het vergeten dat eindelijk
jou en mij benoemt en ik
ten slotte jou bij naam ken
want daar, op het einde
van die straat, dat ben ik
*********************
sunset 29-07-2020
alsof zij weten wat ik zoek
ik kan overal liggen waar ik wil:
in de reisbrochures van Tui
de zevende handdoekenrij
onder de palmen op Ibiza
in golven schommelen
en op kamelen rijden
paragliden in de alpen
al zal ik dat laatste niet meer kunnen
armen en benen zijn stilgelegd
en ik schaam mij
wanneer ik door de stad wandel
in mijn slaap door straten
met verchroomde façaden
camera's op alle hoeken
en aan portalen; enkel op mij gericht
automatische deuren en roltrappen
die ik niet mag betreden
en toegang verlenen
tot het nieuwe holentijdperk
heldere verlichte buitenfronten
van etalages en bankreclames
het verlokkend lachen
van reclame-mooie geluk-industrie
zij denken te weten wat ik zoek
maar ik heb reeds lang
mijn liefde en geluk gevonden
*********************
sunset 29-07-2020
tot 't voelbaar wordt
in 't tere groen vervagen vage kleuren
en zachtjes zingt de wind door ’t bladerdak
het stille ruisen laat herinnering ontwaken
legt troost op droevige gezichten
hier druppelt eeuwigheid van jonge twijgen
vloeit loofwaarts, wortelt diep en wijds
de oude stammen hoeden trots de tijd
en schenken helder, nieuwgeboren zwijgen
nog dwingt het velen in een gramschap neer
en grijpt door 't dove hart de uitgestoken hand
dat zien wil, tasten, telkens weer
tot plots een fluisteren van de rand van ’t bos
in lucht weerklinkt en ook wat elfenliederen
en voelbaar wordt de sterke levensband
*********************
sunset 29-07-2020
en alle uren van de dag
[er zweeft een kinderliedje
door de doodstille hal
wervelt het lachen
van chocomonden
en daarbij nog een gedicht
een vingergekleurde maan
op boterhammenpapier]
je noemt me lieverd
en meent het
als je ogen stralen
wanneer ik nog maar met je praat
sijpelt jouw schoonheid in mijn huid
[wat ik op voorhand wist
maar niet zo snel verwachtte]
al toonde jij pas gisteren
waar al jouw dromen wonen
loopt nu jouw weg
tezamen met de mijne
en ’t lachen in je ogen blijft
en ook de warmte van je lijf
dat ik alleen nog maar wil liefkozen
onze dromen liggen nu
onder onze kussens
- voor ’s nachts
en alle uren van de dag
sunset 30-07-2020
de nacht is ondertussen weer gaan slapen
wij fluisteren veel te lang, zeggen de bomen
terwijl mijn stem tegen hun stammen leunt
mijn blik heel ver gericht naar buiten
zie ik de ochtendnevel dwalen over weiden
wanneer de morgen het eerste rood
over mijn schouders legt en houdt
weet ik nog steeds hoe zacht jij voelt
in ’t warme klinken van je lach
hoor ik jou stil mijn naam weer prevelen
wanneer jij denkt dat ik al slaap
tel ik in ‘t wilde gras de zomersproeten
begraaf mijn woorden als wortels in de aarde
waar wij op blauwe nevels dansen
en heimelijk de zon uitblazen in de avond
met onze kussen die het schrijven zijn van monden
en lippen die elkaar steeds willen proeven
urenlang hun liefdeswoordjes fluisteren
de nacht is ondertussen weer gaan slapen
*********************
sunset 30-07-2020
vloeien wij zacht
het wervelen en stromen
doorkruis ik
in 't ontdekken van diepten
begrijp ik, graaf verder
als water en steen
ben jij mij onbuigzaam
jij stevige rots
waar 'k mij aan leun
voel ik nu je rust
uit koude en kracht
vloeien wij zacht
naar 't bemind ongekende
lijkt het op zinken
toch stijgen wij op
in het groeien van dagen
om lachend te vallen
van goudkleurige halmen
als stervende dauw
*********************
sunset 30-07-2020
niet alleen een klein moment
regen wil ik zijn
die zacht jouw gezicht streelt
sporen achterlaat
waardoor jij voelt
dat je nog leeft
ik wil zon zijn
die al jouw tranen droogt
je ogen stralen laat
en jou de warmte schenkt
ook wind wil ik zijn
die door je haren blaast
al het droeve denken
ver weg met zich meeneemt
ik wil sneeuw zijn
waarin jij sporen achterlaat
die altijd blijven
ook wanneer je warme handen
haar laat smelten
het meest van al echter
wil ik met jou samen zijn
door regen zon, wind en sneeuw gaan
zó dat ook jij mij steeds aanraken kunt
wij ons voelen
er voor elkaar zijn
niet enkel voor een klein moment
maar simpel voor altijd
*********************
sunset 31-07-2020
namiddagtijd
de namiddagtijd legt zich in vensters
ik houd er niet zo van, bijna niet te verdragen
wanneer zij verschroeiend in het hete zonlicht luiert
toch reeds de komende schemer inluidt
wanneer al te lang blijvend licht deze zonnedag
langzaam wegglijdt naar het sterven in de avond
en ik het voortschrijden minutieus volg
vanuit verkoelende schaduw van de luifel
neen, ik houd niet van de namiddagtijd
die maar doet alsof alles
gewoon en simpel verder gaat
*********************
sunset 31-07-2020
aloude liefdesliederen
geur van de heide
dringt door in de lucht
en bladeren en struiken
groenen uitbundig
zij pralen met fleur
laten bruidssluiers zweven
als levende liefde
swingen zij kleuren
in heldere klank
bron van een zomerse vrede
gegoten in goud
in het hemelse blauw
schenkt stralende zon
zijn warmte aan elk
laat groeien 't uitbundige leven
de rozen in rood
en met geuren getooid
tot dagen gedicht
voor maanlicht gezwicht
de nacht zacht aan ons zich zal geven
en hand vindt de hand
onder het bloeiende dak
een zilveren band
van sterren die alles belichten
in stilte spontaan
weerklinkt een gezang
van aloude liefdesliederen
*********************
sunset 31-07-2020
de avondzon
legt 't laatste goud
over het dak van bladeren
om zwijgend dan
in purper rood
zacht weg te zinken in de einder
de avond dooft
en nacht ontbloot
de stille donkere uren
*********************
sunset 31-07-2020