ik wil in je kunnen zien
waar zekerheid steels loert
afgelegd en opgespaard
en ik een voedingsbodem
onderhoud voor ’t zwijgen
de bomen in mijn hand
transporteer naar verre einders
waar ik jouw exponeer
je lichaam in dat vlak
daar in je willen kunnen zien
wijd omarmd door de zee
met jonge scheuten
in het hoge helmgras
huizen leunen tegen ‘t strand
nog kwelt mij nachtmerrie
van dag als horizontale
inhumane dramaturgie
die uitnodigt om op te geven
toch wens ik net
als iedereen van ons
te denken iemand, iets
verdedigen te moeten
al was het maar de liefde
*********************
sunset 01-06-2017
in stil gebed
vouw ik mijn handen, keer hen om
en zie hoe zich mijn wereld draait
elk motief zich weer herhaalt
dezelfde koe tot tweemaal toe
stil op de groene weide staat
kleuren tussen goed en kwaad
beginnen aan de rand van dag
rusten tussen vingertoppen
in een dessin, ernstig gemeend
waar als ontbijt de warme zon
laatste onweerstranen zweet
vouw ik mijn handen, keer hen om
en zie hoe zich de wereld draait
elk motief zich weer herhaalt
dezelfde koe tot tweemaal toe
stil op de groene weide staat
*********************
sunset 01-06-2017
zalig stil onzegbaar mild
regen stijgt mij in mijn mond
zoekt zich een aanlegsteiger
met weggeefrecht voor
de geplande avondwandeling
ik woel door associaties
gezang door mijn gevoel
niet aan wat ooit gedacht
ken ik niet eens de stem
vanuit de goten langs de straat
spatten de druppels hoog
laten mijn wangen wenen
de wandelpaden zijn drijfnat
nog is de avond mij gewijd
zo zalig stil onzegbaar mild
*********************
sunset 02-06-2017
soms duizelt ’t mij nog steeds
nadat ‘k je heb ontmoet is dit het eerste:
dat ik mezelf als showobject bekijk
en na de aangedikte schrik
van wat ik in de spiegel zie
komt daarna snel het juichende gevoel
geluk nog voor een onvermijdelijke val
en bij een volgend dichterbij
vind ik de juiste houding met veel moeite
meet ik jou af aan een elkeen die jij niet bent;
het dansen slaat mij met geweld te neer
ik kan mij amper uiten
en zelfs de woorden doen mij zeer
s avonds zoek ik resten van wat blijft
probeer opnieuw om elke hint te plaatsen
herinneringen in onafgewerkte patch
kan ik uiteindelijk bemerken:
de kleuren uitgewerkt tot één
laten mij hetzelfde beeld steeds zien
dat mij uiteindelijk doet duizelen
*********************
sunset 02-06-2017
schreeuwend luid
grif stem ik hemel toe
wanneer ik mij in haar begeef
zij weet waarvan ik spreek
als ‘k in haar engte schreeuw
zelfs niet meer weet
of ik mezelf begrijp
laat in haar alles los
geef mij volledig bloot
alleen al voor ’t gevoel
uiteindelijk thuis te komen
is het hetgeen verbind
enkel wat telt
als onverhoopt geschenk
houd ik haar in mijn handen
zacht warm ligt huid tegen huid
laat mij verstijven
en benen om mij heen geslagen
verstar ik en,
kom schreeuwend luid
*********************
sunset 03-06-2017
dan heb je tijd genoeg
wacht tot de zomer
wanneer daar weer de muggen zijn
onscherp aan randen van je blikveld
maken een kooi, gebiedend groen
en mocht je dorst bekomen
van het aanschouwen
zoek dan de stroom
waaruit je water drinkt
leefruimte voor de roos
wacht tot de mieren komen
als vorsers van de aarde
jou met hun nachtkijkers omsingelen
strepen op je lijf daar lopen
bijtwonden snel maskeren
voor andere kadavervreters
die zelfs de dood stabiliseren
wacht elke dag in eeuwigheid
wanneer de vegetatie heel beslist
omgeving inneemt van de onder boven ruimte
jouw knoken zilver wit
voel jij je nimmer meer bezorgd
wanneer je in je keel een kriebel voelt
is ’t enkel slechts een roos
die zich naar boven
*********************
sunset 03-06-2017
onweer komt begroeten
mijn schuld is het niet dat lente zomers is
en ik mij niet verstoppen kan
hoofdsilhouetten tegen late zon
dat oranje lila ding boven het water
daarnaast de stad met asfaltpleinen
en nog warme stenen die het afleggen
tegen groene parken met kiezelzandwegen
een muggenweer maar ook jouw geur
die er nog altijd is tot heel laat op de dag
en op mijn hoede voor elk plots gebeuren
gaan de lantaarns aan zo tegen middernacht
hoor ik het fietsgerammel vanaf stratenranden
slingert een wilde roos zich langs een poort
drukt zwaar de lucht in ‘t trappenhuis
vensters wijd open en alles veel te groot
en te intens voor een ontmoeten
scheurt bliksem oplichtend de hemel open
en met wat donderende slagen
komt ’t onweer mij luidkeels begroeten
*********************
sunset 04-06-2017
in deze ruimte
die naadloos in mij overgaat
is het gemakkelijk licht uit te doen
wanneer ik slechts een klok
in het achteruitlopen volg
daar plots dan alles zie
mijn sporen werpen schaduw
verliezen zich in ruimte
en ik vind de weg
naden los te tornen
met de klok steeds verder weg
te wandelen in dat gat
dat mij omzoomt
daar waar een schaduw sporen werpt
*********************
sunset 04-06-2017
met liefde op mijn lippen
niemand wenst een goedemorgen
wanneer ik opgefrist en vroeg natuur betreed
is t al te laat, de sperwers schreeuwen
hun verlangen als droog krassend krijt
voor mij is ’t niet het simpele eenvoudige
van vroeger achteloos gespuw op grond
al blikt de dag mij als voorheen
indringend in de ogen
de hemel laat zijn koren zingen
en ‘k sluit mij bij hen aan
met liefde op mijn lippen
*********************
sunset 05-06-2017
nu wil ik leven en lieven
in zoemende vijvers ademen de schrijvertjes
- die nooit slapen liggen op de bodem -
krinkelend dwaalt jong en oud vooruit
zwarte tonen de grens tussen blad en blad
waar ik met open mond toekijk:
daar zie ik jou, een vluchtende ree
en iets nieuws schuift zich de wereld in
dat hier ooit iemand alleen geweest is
met een aarden mond zijn tehuis had
zijn hart vol van gevleugelde woorden
om zich heen smeet, door dauw bezwaard
tot ’s zomers het hert, ogen gesloten
in zijn wapen sprong en kinderen
zich onder bomen zoenden
takken waaien over ons en het lover sluit ons in
nu het Pinksteren is, struikel ik midden in de lucht
sta op en schrijf: ik zie jou, ondanks dat ik oud ben
zoals ik ook ver verwijderde vleugelslagen hoor
en eender waar, wanneer, ik ben blij dat het zo is
nu het nog kan, wenk ik je toe, over veld en zee
die zich uit mijn blikveld verwijderen
in deze aan aardbeien rijke tijd
een prikkelend gevoel achter mijn oogleden
laat mij niet los: dit heilloze, deze plaag
ik zie je in deze wereld
dus roep mij asjeblieft terug
*********************
sunset 05-06-2017
Rome
mijn vingers die ik leg, vallen in de stad
net als de massa, als duizend zomers
bevend in de haren, levensgroot
ik steel het beeld uit televisieschermen
die overal op pleinen hangen
op de parkeerplaats geeft een faun
mij een hand, laat mij beduusd achter
geesten uit het verleden huppelen vrolijk
voor mij uit, nooit alleen en van tijd tot tijd
verloren in musea en kerken
kruipen salamanders in mijn oor
verliest het hoofd zich in vergeten verhalen
waar kunst en cultuur gestreeld en afgestoft
van hand tot hand gaan
in een al eeuwen dagelijks gebeuren
*********************
sunset 06-06-2017
Rome (2)
in het park busselen bloemen
storten zich van alle dakranden
mij lijkt het dat niets werkelijk is
teenagers dompelen zich onder
in alle wonderen gekocht als wijsheid
schreeuwend en wijzend
naar het mooie vanuit eeuwen
razende auto’s waartussen scooters slingeren
werpen nieuwigheden over de pleinen
en overal zittende, spelende kinderen
ik loop verder naar het volgende
alles wordt groot en krimpt weer
alsof ik een kans krijg terug te vallen
op Romulus en Remus en hun wolvin
nog blijven stenen waar je ook kijkt
eerst wit dan blauw dan grijs dan groen
en overal voel je het sacrale
over het plein loopt een heilige
alles is fluïde zegt hij, één hete brei
en wij laten het gebeuren
*********************
sunset 06-06-2017
ik voel het vlinderen
sinds kort loop ik lantaarnpalen achterna
word gevolgd door inkooptassen en een wilde hond
met schuim op de lippen (door mij erop geblazen)
hang ik lege glazen aan elke mond
een zandkorrel vertelt mij over de woestijn
waarin wij ons thuis voelen (zeg jij)
tussen avonturiers en vagebonden
en waar ik mij in mijn innerlijk zoek
vind ik één, misschien wel twee danspasjes
die jij en ik nog niet kennen
en leeft hoogspanning in onze lijven
ik voel het vlinderen tussen de lenden
jaag gieren als kraaien naar het licht
en wil dit bed nooit werkelijk verlaten
waar ik mij voor altijd in jou verstop
*********************
sunset 07-06-2017
in mijn ogen straalt licht
een week waarin alles pijn doet
en al datgene wat intens raakt
zwaar is om te dragen
wanneer ik op een straal licht hoop
is zelfs mijn verlangen bijgesteld
wacht ik tot diepe felle smarten
eindelijk iemand anders zoeken
de boot draait terug en legt aan in de haven
en al mijn koffers voelen lichter aan
nog snel een ontbijt tijdens vallende hagel
van onder naar onder en overal
zie ik toevalswolken boven de aarde
breekt het buiten de tijd in mijn woning;
in mijn ogen straalt licht
*********************
sunset 07-06-2017
niet zonder doel
zorgeloos struin ik in mijn herfst
room en koffie zorgvuldig gescheiden
vertroebelen soms schuifwijzers vensters
toch breekt een glimlach door; jij draagt
jouw borsten
puur natuur en spreekt heel open
over ongeremde liefde, houdt weersberichten
nauwlettend in het oog en ik bestel ons
oesters en champagne
ik houd de tijd niet in de gaten, leg ons in d’’ avond
en ontkleed ons langzaam tergend traag
niet zonder doel verpoos ik bij de zachte rondingen
van jouw warm lijf
en stop uiteindelijk bij je dijen,
jouw schoot vol met erotische geheimen
waarin ik uren dwalen kan
pijnen voor een wijl verdwijnen
*********************
sunset 08-06-2017
onze hand streelt blaadjes
onder ’t daglicht ligt iets verschraald
in de netels een restant turquoise
geplet door springgrage kindervoeten
in de ochtend: twee gemiste gesprekken
en wij die in een wagen rijden
met gapende wonden en gesloten ogen
ik treur droefheid in borstholtes
wil je aanraken, je verwennen
in de ochtend en avond nooit goodbye zeggen
- de koeien in de wei dragen melk
op hun rug liggen verkeerd getransplanteerde vleugels
voor onze deur bevallen wolken
toch zijn wij nog altijd alles wat wij vergeten
liggen onze monden in kelken van bloemen
waaruit schitterende kleuren druppelen
onze hand streelt zacht over de blaadjes
*********************
sunset 08-06-2017
grof gepenseeld
in willekeurige ogenkleuren
lippen hongerend zoet
en wangen zout
als tekening aan de muur
in kleur van huidschilfersstof
loop ik door daggetijden
*********************
sunset 09-06-2017
steeds meer van hetzelfde
één stap richting stad
in laatste woorden
slagroom-stijf, fruitig ijs
en zomerzondagen
van hetzelfde
in vensters het plezier
nu met lang haar
in bagage gezichten
de blik op doelloze hielen
op het asfalt van dagen
vrolijke mimiek bewaren
onder schamel lachen
over schuim springen
dat telkens weer komt
linkshandig het strand
steeds dezelfde promenades
schimmig geschaduwde passanten
in smalle steegjes vogels
klevend aan de wanden
gisteren nog champagneontbijt
*********************
sunset 09-06-2017
roerloos / nooit
tussendoor
gevangen
gevraagd
soms vermoed ik
de geur van donderwolken
toch snel daarna
werp ik blikken in ’t blauwe
nek-stijf
trekken wolken verder
altijd nog vallen de buien
glijden naar beneden langs het glas
doornatte voeten en van ’t wandelen
roerloos
is koud niet onderweg
zeg nooit
nimmer
aankomen
*********************
sunset 10-06-2017
niet bang zijn (uit: vroeger)
ik bouw je een plaggenhut
op een duin; in jouw buik
leeft een krokodil
door de evolutie vergeten
hij vreet zo veel
dat hij een naam nodig heeft;
steen op steen, steen op steen
hamert ons liefste slaaplied
nagels in blauwe vensterluiken
ik hoor de zee wanneer het binnen
donker is, kan ik schilder zijn, poëet
- de krokodil is vriendelijk
hij wordt ons huisdier als je wilt
ook al stinkt hij, hij laat zich kammen
niet bang zijn
ik beloof jou een rieten dak
en af en toe een lege fles
voor de post
*********************
sunset 11-06-2017
van heel ver boven (uit: vroeger)
beelden op prentbriefkaarten
met verkorte naakte tenen;
het herinneren draait zich
nog een keer om in de dekens
blootsvoets in zwarte kleren
koffie en toast met confituur
toevallige vlakken
van een vreemd gelaat
eigen adem hemelwaarts
twee wimpers in de wasbak
de voordeur dichtgeslagen
van heel ver boven
*********************
sunset 11-06-2017
entropie van liefde
gedempte stoten in de nacht
herhalend zuchten onder pendelende
wolken die een hemel breed uitrekken
onder het sterrenstof, geel op de tong
wij vallen op elkaar zoals regen gulzig
gedronken wordt door droge aarde
- van boven naar onder een wonder
dat ik al jaren beleef:
mijn mondholte, jouw ogen
entropie van liefde
*********************
sunset 12-06-2017
minder is meer
slaap is niet verkwikkend
maar eerder wedstrijd
minder is meer
hoofden neigen naar maan
die op een beat glittert
tot niemand nog de geur van alcohol ruikt
over vurige liefde twittert
als zwart niet meer donker is
maar een wegwijzer
schuren idealen zacht tegen mij aan
vooraleer op toppen van tenen weg te sluipen
*********************
sunset 12-06-2017
nat killig ruw
woorden verfrommeld
in winderige lentedagen
afgeluisterd het vermolmende hout
achter schuurtjes opgehoopte bladeren
uit de voorbije herfst
stil geritsel van lettergrepen
die ik nog net te pakken krijg
wanneer haastige schreden
voorbij komen en zich luid toeroepen
omdat waarschijnlijk de ene
slecht horend is en ook
omdat de wind elke schreeuw
uit de monden scheurt
hij buitelt, springt
in openingen van huizenrijen
door tuinen waar soms iemand staat zoals ik
die met een slingerende afvalemmer
op iets wacht dat anders spreekt
terwijl de wind mij, zonder enig respect
met nat killig ruw toevals-gestamel
om de oren slaat
*********************
sunset 13-06-2017
Aleppo, juni 2017
[elk zaad is een verlangen
[Kahlil Gibran, Syrisch dichter,
geboren Chalil Djoebraan]
na de laatste gevechten
wordt het plots herfst
dragen huizen inslaggaten
als zomersproeten
rijpen op velden
kruizen aan veldranden
verzamel het zaad
wie eenzaam is
leeft nog alleen tussen doden
die herinneringen laten ontwaken
- aan bomen hangen olijven
zo groot als babyknuisten
*********************
sunset 13-06-2017
daarna
de uren slaan me terneer
en ik ben te uitgeput om te zeggen
dat er nog dagen zijn
uit hetzelfde hout gesneden dan ik
alsof iets waakt, waardig wordt
en zich niet verspreekt
in de jaren die wij tussen lakens lig
ons overgeven aan vermoedens
van sedimenten van een slaap
heel lang daarna
*********************
sunset 14-06-2017
zou het kunnen?
in schalen rust fruit, staart een lege
mannelijkheid fluit grotesk onder platanen
ontmoet ik het wisselend gemoed
- jurken fladderen in bonte kleuren
misschien regent het wel zuren
of Griekse goden met borsten
- zou het kunnen dat ik verander?
de woestijn brandt, veegt onverzettelijk
zand tot steen, koestert als romantiek
twee groene ogen; mijn elleboog draagt
reeds een baard, zij weer een korset
en nauwgezet bouw ik ons een tent
van koper dat traag van kleur verandert
slechts eenzame nachten zijn koud
*********************
sunset 14-06-2017
jij toont mij leven
in verschrote stilte
laat de liefde na
een dam op te werpen
tussen de haat en mij
de voorgeschiedenis:
mijn heel leven al
geef ik mij bloot
door mijn spreken
woorden als tornado’s
hameren een patroon
voor de voeten
waar de evenaar rust
ben jij nog steeds
toont mij dit leven
als verwarrend fenomeen
[ik interesseer mij meer
voor alles dat is
dan dat heel dit zijn
zich voor mij interesseert]
*********************
sunset 15-06-2017
de aarde lijkt overvol
over velden en weiden
lopen de wegen haaks
over zanderige grond;
de vele naaktslakken in herinnering
lijkt de aarde reeds overvol
woontorens stoten hard tegen de hemel
weerspiegelen in ’t glas beelden van hitte
elektriciteitsmasten rijzen hoog op
verslinden de bomen en leidingen
verdwijnen onder de verre wolken
het bos wiegt zijn droefheid
een treurig lied om mee te zoemen
*********************
sunset 15-06-2017
het Bodenmeer
door bomen ruiselt zacht
een wind die over water fluistert
vanaf de oever hoor ik luid
het lachen van een kind
en in gedachten stil verzonken
wandel ik traag langs de façaden
van al wat uit het gisteren pronkt
vanuit de hoogte luiden klokken
zij vragen mij de nodige aandacht
vegen het jachtige van dit leven uit
ik hoor het zoemen van insecten
ja zelfs het groeien van de halmen
waar vruchten kleven aan de ranken
rode bessen struiken tooien
legt ‘s avonds zich met laatste stralen
de zon zich in het Bodenmeer
en doet de dag zijn lichten uit
*********************
sunset 20-06-2017
het Bodenmeer (2)
verweerde stenen bekleden
de pracht van ‘t koor en het altaar
in stilte sereen gebleven
walmen wat kaarsen gebeden
gedimd de atmosferen
door gekleurde ramen in lood
balans van het licht en de schaduw
van leven en ook van de dood
ik kuier langs stenen getuigen
’t verleden herleeft in mijn oog
wil eerbied voor ’t gisteren betuigen
neig respectvol en kleintjes mijn hoofd
*********************
sunset 20-06-2017
waar tijden wenden
lang reeds heeft dag
zich in de horizon
te neer gelegd
uren dichtgeslagen
en naar de ochtend uitgekeken
net als het woud, de maan
nog immer niets gewonnen
dreunt lang gerekt
enkel een stem die,
eeuwig niet gehoord,
een eenzaamheid betoont
en ook zijn echo kleeft
‘s nachts hunkerend
nog immer aan mijn oor
in mij klinkt ‘t na
en wil er eindelijk uit
al zweeft heel slim
mijn schaduw traag
nog altijd voor mij uit
*********************
sunset 22-06-2017
leven is liefde
de wolken die zich jagen
en sinds kort
de horizon aan het wankelen brengen
en ook dit bed waarop wij slapen
ons in de ochtend lieven
als witte beenderen van vogels
zo licht dat zelfs de wind
ze verder draagt
alles zien wij eens terug
omdat niets echt verloren gaat
al vluchten wij naar schaduw
blijft het enkel een proberen
gommen wij niets uit
leven is liefde
en liefde is
*********************
sunset 22-06-2017
het Bodenmeer (3)
dat moment op het terras
wanneer plots aan de einder
reuzen zich verheffen
in een staalblauwe hemel
zo-even lag er nog
een nevel over de toppen
was er slechts het vermoeden
van waar de bergen lagen
en nu zit ik hier en kijk
met open mond naar de verte
het wolkeloze blauw en het landschap
verstoren mijn zicht niet
en over alles
een rustgevende stilte
*********************
sunset 23-06-2017
dromen kennen geen tijd
op het heetst van de dag
vlucht ik naar ’t water onder bomen
eindelijk koelte in verduisterde kamers
door kieren tussen lamellen
schemeren fluisterende jeugdjaren
over andere zomers
die in het geheugen branden
over eeuwig groene paden
door heiden die nooit stoppen
alsof in het verleden
junimaanden minder heet waren
mijn dromen kennen geen tijd
net als alle bomen in het woud
overgeplant vanuit het paradijs
ergens klinkt nog steeds gezang
echo van een kind
waarvan de foto vergeeld is
*********************
sunset 23-06-2017
eindeloos ’s zomers blauw
Ik betreed de dag
met vederlichte voeten
en slechts het ruwe
in mijn hals zegt me
dat ik sterfelijk ben
voor de rest jubileert
het eindeloze blauw
in zonovergoten einders
als aquariums van verten
enkel stijg- of valwinden
strelen je zo af en toe
met verkwikkende koelte
en het weerlichten belooft
misschien wat regen
*********************
sunset 24-06-2017
bijna zon-dag
lauwwarme wind
bindt de bomen groen
de pas geveegde hemel
en mijn hart
ik zet mij op mijn balkon
aan het zonneblanke venster
werp mijn schoenen in het gras
als twee nutteloos schepen
kijk hoe vrolijk lui de mensen zijn
die op hun rug liggen
het is bijna zon-dag
*********************
sunset 24-06-2017
‘s zomers
half doorzichtig-licht bollen rokken
in wind op, prikkelen de ogen
handtassen zwemmen door de menigte
monden klappen open en dicht
stoplichten: rode robijnen
als patrijspoorten
het zebrapad: een walvisgeraamte
in een zee van auto’s
en ik genoegzaam op ‘t terras
*********************
sunset 25-06-2017
net als de wind
licht ontvlambaar en sterfelijk
lijfloos als de wind
draag ik zeeën van sterren
op breekbare schouders
de schaduw van een zwaluw
is genoeg om mij ’s middags te breken
en op witgeschilderde muren, bedrieglijk
als gast uit verre landen, de zon
zo ben ik lijfloos en sterfelijk
geketend aan gevoelens
en aan geheimen van aeonen
leef ik een ziekte die niet doodt
mocht ik ooit sterven
gebeurt het in een volmaaktheid
want de dood laat mij onverschillig
ook hij is lijfloos en sterfelijk
net als de wind
*********************
sunset 25-06-2017
het Bodenmeer (4)
de dorpen liggen traag
voor anker in mijn dromen
lachen staat mij in ’t gezicht
zacht blaast wind over het water
avond dempt langzaam het licht
dat hangen blijft in lentebomen
kerken luiden luid hun klokken
’t geluid stijgt op, dan valt het neer
op oude daken waar het geld
schimmelt in vergeten lades
gaat verwonderen van huis tot huis
spoken door de spleten in de muur
*********************
sunset 26-06-2017
liefde maakt sprakeloos
de geur van zomer op je huid
zweetdruppels over je pols
mijn vingertoppen nog verdoofd
van het koude water verkoelen
de brandblazen van de knopjes
op je borst bundelen zonnestralen
tot een plotselinge hete warme regen
voor een kort moment weet ik
niet meer waarheen met mijn geluk
is je buiknavel het gat in mijn hart
dat anders in leegte overloopt
daar dan staan blijft als een dromer
die zijn droom vergeten heeft
********************
sunset 26-06-2017
zoekend naar de juiste woorden
die woorden
als uit honingmond
diep ingedoken
in jouw ziel
heb ‘k jou herkend
gezien aan ’t einde
van de tijd
de donkere poort
wordt helder
en ‘k hoor het bonzen
van jouw hart
doorheen jouw huid
toekomst-brede plaats
op zachte heuvel
van genade
in mij heel stil
dit beeld van jou
in ’t dansen van
de woorden poëzie
wil ‘k mij verliezen
eeuwig in jou
diep verbonden
*********************
sunset 27-06-2017
jij bent mij liefde
het groent daarboven
hemelsblauw en hart-nabij
dit goud van de zon
verguldt jouw huid
als zonnekind
dat uit de zonnestralen komt
nooit slaapt ‘t verlangen
is in elke spriet
op deze wei
zit ik in ’t gras
en jij bent hier en daar
en overal
als helder licht
dat warm, zacht
de dag brengt
in mijn nacht
*********************
sunset 27-06-2017
jij laat liefde spreken
zonnegoud waait door de dag
‘k zie je gaan op het smalle pad
vogels vliegen hoog voorbij
zacht het ruisen van de bomen
leven danst zijn eigen lied
neemt als kind mij bij de hand
elke stap verzinkt in ’t blauw
middaguur doet lomen
zomer is het, zonnelang
uitgestrekt de wijde hemel
waar ik je vol zoen op je mond
laat jij liefde spreken
*********************
sunset 28-06-2017
eindelijk, eindelijk
en waar in duisternis
enkel nachtmerries zijn
elke wimperslag van ster
niets meer is dan een bleke pols
ben ik toch dromer
moedig als een blinde
verhef ‘k mijn aardgezicht uit rauwe nachten
al beeft er stilte in mijn borst
toch zal ik ‘t horen
eens droeg mijn weg het stondenglas
van d’ oude zon zijn schijnen
nu zwijgt zij grijs
en toch en toch,
dit pad zal ik ten einde gaan
zal elke steen
en elke schaduw van een boom
mij tot mijn vreugde temmen
elk dier ook bij zijn naam benoemen
tot ook mijn hart, vertrouwensvol
eindelijk, eindelijk,
niet meer slaapt
*********************
sunset 28-06-2017
dáár, zonder weerstand
ik lig jou in jouw oren
mijn hoofd bereid
lopen mijn ogen over
als ik omhoog kom
om de sprong te wagen
naar jouw borsten
nooit eerder ooit
heb ik kunnen denken
jou te mogen nemen
in je gespleten diepte
mij te verenen
schreeuwen te laten bloeien
dáár,
zonder enige weerstand
heel warm in jou
*********************
sunset 29-06-2017
daar is een vermijden
een ‘ik wil nimmer lijden’
maar liefde is
een steeds constant vloeien
een schreeuw naar meer
in jou
het blauw golvende
vanaf het begin der tijden
*********************
sunset 29-06-2017