de zon-dag op mijn gezicht
jij bent de zon in mijn herfst
gaat blootvoets over mijn gezicht
klautert met mij naar de sterren
de hemel blijft ons een woning
en ik lach meer dan dat de zomers
uren hebben; schrijf jou zoete verzen
voor winters zonder ijs
opdat zij ons voldoende warmen
vermenigvuldigt liefde zich
laat haar vruchten vallen in mijn handen
rijpen in het licht van de ochtend
op mijn gezicht straalt een zon-dag
zelfs wanneer het regent
**********
sunset 01-07-2017
waarde van liefde
de liefde heeft slechts waarde
in haar moeite zich te hangen
aan de ander
aan het kruis der rechtvaardigen
zonder dewelke niets bestaat
is zij gewoon, simpelweg
als wordende in het oeverloze
laat zij niet met zich sollen
vanaf de eerste ademtocht
zo diep haar schreeuw van verlangen
in een ieder van ons
vanaf het allereerste begin
**********
sunset 01-07-2017
zij verstrooien zich snel
het wit blad papier
beeft onder mijn hand
een smal strookje krant, onbedrukt
ik vis naar beelden van mijn dromen
zoek de woorden
maar vind hen niet
zij verstrooien zich snel
omhoog gewerveld als stofwolken
drijven zij ver van mij vandaan
ik veeg mij over mijn voorhoofd
en gloei nog steeds
**********
sunset 02-07-2017
het wordt zomer
bruggen zwemmen in waterplassen
ik dompel mijn handen in hun spiegels
voel jouw vingertopjes
onder stille zolen
zucht de aarde in haar slaap
draag ik jouw adem naar de ochtend
lichtdronken, met rozenblaadjes in mijn haar
voel ik de warmte van jouw borst
dein mee op de golfslag van je hart
ergens valt een ster
zijn helder licht verscheurt de donkere hemel
traag zoen ik je lippen
het wordt zomer, hoe dan ook
**********
sunset 02-07-2017
liggend in ebbenhuid
wij verliezen ons in de tijd
bladeren door vergeelde fotoalbums
en jij, twee vingers op mijn lippen
legt woorden tussen de bladzijden
tot de plank volledig leeg
boeken verloren op de grond liggen
en wachten op het verslindend vuur
altijd, zeg jij
en ‘t maakt blij dat beelden mij warmen
ik in ebbenhuid lig
tot het licht als honing
traag door de ramen druppelt
**********
sunset 03-07-2017
mijn hart klopt niet meer
[toen ik het vaststelde
trokken juist grasvogels
over verdorde velden
en ik dacht hoe plots
de weg veel zwaarder liep]
de wind in onze haren,
voel ik hoe jouw hand
traag uit de mijne glijdt
hoe jij op je knieën valt
leegte zich ijlings
om mijn vingers windt
ik grijp het pad voor ons
stoot het als een speer
in het hemelgewelf,
stervende wolkenbuiken
en vleermuizen
leg mijn woorden zacht
tegen je oor, mijn lippen
aan de pols van je slaap
tot het tonen worden
jij ze in jou stromen laat
huid- en bloedafwaarts
ik zie hen vallen
door jouw armen
en je handen
willen geen mond
geen handen meer zijn
mijn hart klopt niet meer
wanneer jouw hoofd
niet op mijn schouders ligt
**********
sunset 03-07-2017
zo vertrouwd
elke avond
toont jouw gezicht
verstrooide rimpels
wanneer je lacht
schaduwen op jouw wangen
over de dag vertellen
serene rust met de zon
in jouw stem verzinkt
het warme van je armen
de nacht draagt
en ook de wereld
die jij liefdevol
over ons heen legt
**********
sunset 04-07-2017
lief, hoe heb ik jou lief
blij ben ik
om de helderheid van vertrouwde muren
om de pluisjes van de bedsprei
die ons telkens weer liefdevol omarmt
jouw witte op en neer rijzende borst
steekt fel af tegen mijn huid
en ik adem plagend in jouw haar
glimlach wanneer ik naar je kijk
[ wij verschuilen ons
in het duister van de nacht
storten hongerige monden op elkaar
tot lettergrepen uit de lucht vallen
waarvan echo’s ons naar beneden trekken
heel ons zijn rilt en beeft -
over ons is er geen hemel
enkel een spiegelglad plafond
dat ik in jouw ogen weerkaatst zie
en liefdevol fluister ik jouw naam
als ik op jouw huid kleef]
op lege plaatsen hang ik
jouw gezicht, zoek het raam
en luister naar het vertragend
bonzen van mijn hart
waaraan ik mij overgeef
in een bodemloos verlangen naar jou
lief, hoe heb ik jou lief
**********
sunset 04-07-2017
Sarah, 04-07
tussen gisteren en morgen
de uren gevouwen
waarin ik woordjes druppel
en het ademen
het stille ademen
van de nieuwe generatie
vandaag wandel ik in licht
dat zich rond mij legt
en bleker en bleker
worden de nachten
en alles daartussen
is het onbelangrijke van tijd
[na die laatste donkere nacht
vluchtte het verwachten
bloeide het licht op
en zong ik jouw naam:
Sarah!]
**********
sunset 04-07-2017
verder dan ik ooit kan roepen
niets op ’t wit papier
schrijf ik mijn rijmverzen
vat in woorden mijn lief
zoals die wolk daarboven
zacht drijvend
zend ik je mijn intens voelen
waarop ik bouw
[alles straalt uit een midden:
aarde verstrooit in het heelal
als schepen die verten komen
omarmen zich verliefden
maken hun sponde op
verlangen zich niet weg
maar naar elkaar
ongelukkig gelukkig verblijven zij
onder en tussen hemel en aarde]
veel verder dan ik ooit kan roepen
ik hou van jou
ben jij mij herberg
**********
sunset 06-07-2017
verlangen (uit: gisteren)
onder de deurmat
ligt een sleutel
in jouw hand
opent hij de deur
achter verzegelde poorten
ook mijn hart
neem hem
wanneer je wilt
is hij van jou
draai je hem in ’t slot
draagt het geluid
van knarsende scharnieren
jou over de dorpel
naar mij
**********
sunset 06-07-2017
eros die de weg bereidt
rood bedekt heel snel jouw wangen
als ik jou mijn lichaam schenk
weg de pijnen en het bangen
eros die de weg bereidt
armen die jou vast omvatten
zoenen vol van tederheid
alsof zeeën golven brengen
zijn ’t geen tranen die benatten
diep verzonken in een lust
’t rillend beven op je huid
is ’t mijn man-zijn die jou kust
tot jij in mijn liefde smelt
**********
sunset 07-07-2017
stromen vluchtelingen
op golven
van zeeën
reist angst
het zoeken
naar vrede
vrijheid, geluk
maar waar
te vinden
deze wereld
ergens
nergens
overal
liefdesmoe
**********
sunset 07-07-2017
ben jij mij vrouw
doorheen de spiegel waar, liefste
jij je ziet, omvat ik stil jouw sterrenglans
houd hem voor eeuwig in mijn hart
hoe meer ik weet van treurnis die jou diep beweegt
bewonder ik wat jij daarachter stil verbergt
jouw bevend zijn - wordt stiller
vijver die jij me bent, het eiland dat in avondzon
als was ’t van stralend goud
intens fel gloeit en waarin ik mij verdrink
laat jou in ’t licht van sterren zien, bewonderend de stille
ondoorgrondelijke schoonheid jij, liefste,
gehuld in lichte sluiers van de maan
ben jij mij vrouw en ik voor eeuwig man
**********
sunset 08-07-2017
ronde van Frankrijk
de wijn hangt
blauw in weidse
horizon vol van
de gloed van
zomer zonnen-
dol door opge-
stuwde lust
toch telkens
druivenblauw
zwaarmoedig
en verlangend
wie ervan drinkt
is meer dronken
dan van liefde zodat
hij bijna sterft
[en over stoffige
wegen kronkelt
als een slang
de renners-caravaan]
**********
sunset 08-07-2017
in schaduw van mijn wortels
zoet geurt de ochtend
nog zwaar van nacht
vlinders dansen, wespen dollen
geen enkele zonnestraal
houdt hier zijn baan
het hart klopt blije slagen
mijn hoofd: één enkel
zuidelijk denken
in deze stortbui licht
mijn voeten nog gebonden
weemoedig aan de aarde
in schaduw van mijn wortels
**********
sunset 09-07-2017
de laatste voor mij
over mij maan
en onder mij steen
gemalen tot zand
bergen en been
[volkeren in massagraf]
dat ik je lief had
is te lezen
op papier gestanst
in zeeën geplant
in wind geschreven
[wanneer alle lieven]
daar vind je mij
midden in ‘t leven
een knook voor vader
en eentje voor mama
de laatste voor mij
**********
sunset 09-07-2017
een overstromende tijd
heel graag ga ik naar Rome
bouw mij daar een woning
aan de oevers van de Tiber
hang in bomen mijn vleugels
die groen, blauw glanzen
zweef door vage nevels
van deze eeuwige stad
’s nachts keer ik naar huis terug
in de armen van het zachte
witte vlees van mijn liefste
met ogen zo helder klaar
dat ik tot op haar bodem kijk;
de wegen van mijn lippen
doordringen haar diepste zijn
aan de oevers van de stroom
verorber ik mijn buit, lees haar
wijl ik wankel op stenen sta
in een altijd overstromende tijd
**********
sunset 10-07-2017
al wandelend door de natuur
in ’t bos bewegen nauwelijks schaduwen
volhardt het hoge gras
beweegt als een steels zuchten
langs kleine waterstromen
mijn kuiten strelen amper varens
en zolen dwalen over het bedauwde
wat nieuw jong groen en wat klimop
beklimt de stammen
de blik omhoog toont ’t grijze van een hemel
doorheen het blauw en donkergroen
heel achterbaks gefilterd
in schaduw tot aan kromming
toch vloeit het levenbrengend sap
in diepte van de bodem
grijpen wortelen zich stevig vast
baden paddenstoelen in schemer
traag adem ik mij voorwaarts
over paden slingerend naar de einder
**********
sunset 10-07-2017
zilver-parelende regensnoeren
’s avonds dalen dromen op mij neer
glijden langs zilver-parelende regensnoeren
wanneer ik jou een bed maak onder mijn oogleden
rond als het nest van een zwaluw
gevoerd met zachte vlindervleugels
van droom naar droom draag ik je dan
op rusteloze handen
tot jij van mij wegzwemt op tranen geluk
van onder mijn lendenen
over zilver-parelende regensnoeren
**********
sunset 11-07-2017
als donkere vloed
vlijt zich de avond
om jouw lendenen
vogels zingen
hun laatste lied van de dag
in jouw haar
op jouw borsten
nog altijd warm
gloeien late zonnestralen
**********
sunset 11-07-2017
op ’t strand
op ’t mensenlege strand
heb ik me laten gaan
trok met sandalen...
sporen in het zand
‘k liep tussen dijk en golven
die traag het slijk aflikten
onmiskenbaar grijs ’t gezicht
de slapen, rond de ogen
en op het rieten dak
van ’t laatste huis nu achter mij
bijna verdekt door ’t helmgras
zit stil een haan uit blik
gekruist mijn armen, vuisten
tegen mijn borst geklemd
ben ik weer heengegaan
in ’t vallen van de regen
**********
sunset 12-07-2017
in ’t zomerwoud zingen de nachtegalen
in jou leef ik
jouw lijf mijn huis
vanuit jouw ogen...
zie ik lente
rode kastanjes
jij zwemt elke dag
over deze rivier
staat op met de zon
en brengt mij
over elke heuvel
zelf heb ik handen
tien vingers en
voeten die mij dragen
dichter naar jou
om je te omarmen
heel diep kijk ik in jou
en zie ons beiden
achter mijn woorden
leeft jouw roerloos luisteren
naar mijn stem
in hem voel je mijn hart
dat begint te gloeien
wanneer golven lust
mij overspoelen
met jouw liefdesgeur
en in het zomerwoud
zingen de nachtegalen
**********
sunset 12-07-2017
zoen na zoen
ongehinderd doorkruisen wij
wilde wateren, nemen probleemloos
elke waterval
zoen na zoen,
als zoete merkmalen
randen van oevers verloochenen het meer
wat blijft is een sjofele jas
uit zand
en een bed in de duinen
die wil ik dragen
daar wil ik zijn
**********
sunset 14-07-2017
enkel ademend
stil golft de vloed traag naar me toe
brengt mij de diepe stilte
toch ben ik schreeuw van mosselbanken
het donkerte van slijk
het schuim van eeuwige golven
niet slapend noch wakend
niet voelend noch denkend
enkel slechts ademend
**********
sunset 14-07-2017
hartevuur
kussen, in tijd gegroeid
de dans der lippen
nooit verloren hartevuur
zoekt houvast aan jouw mond
en aan jouw lijf
als eindeloze strand
waarop liefde flaneert
zomerdagen
simpele vlindervleugelslagen
verwijderd van het zuiden
**********
sunset 15-07-2015
’t rijk der hoertjes
kuilen in ‘t wegdek
trappen mij na
terwijl vuile gordijnen
uit grauwe gaten staren
spottend naar mij grijnzen
gestrand in zwanenzang
van eens jonge zomernachten
haalt zij haar lippenstift
uit haar handtas
groen, geel, rood
kwellen lichten het asfalt
op gebroken hakken
net zoals elke hoop
**********
sunset 15-07-2015
bij elke innige zoen
je mond, half open
vertelt van melk en honing
van een verlangen
al was het maar één druppel
van een rozendauw
die de begeerte vrij laat stromen
zo zien mijn ogen enkel
het purperrood
en ook hoe weelderig, een lust
jouw vrouwelijkheid
die zich mij presenteert
wanneer jouw lippen lokken
als witte puntjes
het weten van jouw ogen
een bittere amandelspoor
verliest zich in het rode zoete
bij elke innige zoen
alsook de smart, immer vermoed,
ligt in een diepe slaap
en jij leeft immer in mijn bloed
**********
sunset 16-07-2015
nachten vervagen
adem van woorden
door mij gebeiteld
in jouw vlees
in vrije val
regent het zonlicht
op onze huid
bloeien de dagen
vervagen de nachten
**********
sunset 16-07-2015
nooit krijg ik genoeg van jou
woelend verlangend in jou
droom ik lindebloesems
wek het bruisend opwellen
dat het zelfs verlegen maakt
in jouw afwezigheid,
die ik dikwijls verzuim,
is enkel ruisende tijd
in jouw opbollend kleed
altijd aanwezig in mij
vlinders in mijn buik
dartelen door het denken
en ik krijg er nooit genoeg van
om onmiddellijk, windsnel
met jou en dit leven
- en ook wel met mij -
dol door de dagen te dwazen
**********
sunset 17-07-2017
instorting van het platteland
(een artikel in het ED)
stil het landschap van
eenzame dreven en
bont gespikkelde bosjes
met vluchtende fazanten
naar waar de avondzon
in ’t bleek gemaaid gras
zich te rusten legt
ergens bukken zich
boerderijen in schaduw
van vermoeide heggen
niemand klopt er meer aan
om taal in woningen te dragen
vensters met maskers te vullen
muren kijken daar naar binnen
waar alles nog zijn plaats kent
edoch geen vleugels heeft
om uit te vliegen
omdat er niemand is die lieft
lacht of weent; er geen woorden zijn
als prachtige wilde bloemen
of weelderige geurende rozen
over brede openstaande poorten
zelfs de zee vergeet
wat hij ons vertellen wil
al raast hij nog van tijd tot tijd
nog over zijn eigen naïviteit
en over rotsige stranden
met ver buiten de schepen
zwart als stille silhouetten
die geluidloos voorbij zeilen
naar waar ik nooit wil zijn
**********
sunset 17-07-2017
een moment eeuwigheid
lichtgrijze wolkenkopjes drijven,
tenger gebeeldhouwd
door de weidse hemel
als sluierende wolken
opgebolde rokken
op ruggen van witte ruiters
uitstervend in de avondzon
over daken
barsten sterren open
in maanheldere nacht
een moment eeuwigheid
snel sluit ik mijn raam
om de onschuld van het kind
in mij te beschermen
**********
sunset 18-07-2017
mijn eeuwige droom
hoe verrassend het steeds is:
het veelkleurige groen
onder het groen van bomen
bladeren en struiken
en over dat groen
de hemelblauwe zomer;
een bank
waar wandelaars ons verrassen
in de zwoele avond
dansen libellen op het water
een dozijn eendjes in het riet
herinneren zich de warme dag
ik weet:
het groen, dat blauw
die stralende zon
als eeuwige droom in mijn hart
**********
sunset 18-07-2017
nog is mijn kamer koel
bomen, weiden en wolken
gedompeld in warm licht
en ik op een witte bank
onder een gouden regen
tegen het hek geuren klimrozen
en in een bloemperk huppelt een zwaluw
zoekt tussen verwelkte blaadjes
zoals elke avond naar voedsel
het avondlijke rood komt van de overkant
waar eksters op elektriciteitsmasten zitten
muggen in zwermen zich tonen;
vanuit eikengroen klinkt klagelijk een vogel
nog is het in mijn kamer koel
tot vroeg in ochtend, tussen dag en nacht
de zon weer glorieus ontwaakt
**********
sunset 19-07-2017
liefde staat weerloos
waar lage wolken grijs in hemel hangen
daar roept vadertje dood zijn zwarte kraaien
laat op de lege velden doodshoofden zaaien
en ’t zilte nat stroomt over bleke wangen
sindsdien verdwijnen niet meer duistere nachten
waar ik de schaduwen zie elk licht bedwingen
op maneschijn is het vergeefs een wachten
en zelfs de liefde is gestopt met zingen
de duistere tijd is al reeds lang begonnen
toen gekte in de wereld kwam tot leven
en wie dit alles heeft verzonnen
niemand die er een zinnig antwoord op kan geven
de oorlogsgod waart rond en grijpt meedogenloos
de mensen, of zij nu grijsaard zijn of kind
de liefde wringt haar handen en staat weerloos
weent luid haar tranen in deze stormwind
**********
sunset 19-07-2017
zichzelf steeds weer bedriegen
wat opleiding betreft wil zij slechts elite klas
en overdaad: van alles tussen Irish Pub en Sushi snack
ideeën, drugs, dit zonder fout en wel en masse
slechts hangen aan een zijden strik
het lukt haar wonderwel ’t proces te doen verdagen
(zij zaagt aan pumps van d’ andere partij
vergeet hen die hun nek nog uitgestoken hadden)
haar eigen ingewikkeld leven
wordt zo eenvoudiger, vindt zij
’s nachts echter, werkend aan het ingewikkelde
van haar systeem tot op de bodem van de coördinaten
‘schot of touw’ spint zij met wonde vingers,
dief van eigen dag,
een wankele levensdraad weer gauw
**********
sunset 20-07-2017
telkens weer
met jou graas ik op weelderige weiden
in ’t diepe hunkeren naar onze huid
ben ik het kind aan jouw volle borsten
zijn wij samen man en vrouw
voor jou wil ik blouses met alleen maar knopen
een handschoen die vingers vermeerdert
zolang jij mijn tong lieft in al jouw holtes
in lust door niemand ons geleerd
zijn onze poriën gulzige monden
hongerend naar meer en steeds maar meer
in waanzinnig geluk door mij gevonden
sterf ik deze dood toch telkens weer
en ’s ochtends als in alle vroegte
ik dronken zwem in ’t warme van jouw vloed
blijf ik met elke vezel in jou verbonden
klopt slechts dit hart alleen maar door jouw bloed
**********
sunset 25-07-2017
jouw mond is mijn oever
het weidse tussen
jouw roomwitte huid
en mijn bruikbare zoenen
verlaten wij nooit
zelfs niets wanneer nacht
het goud van onze lendenen
ontvoert naar uitgedoofde sterren
voor mij geuren jouw handen
naar lavendel en zomerdagen
is jouw mond mijn zachte oever
boren jouw liefdevolle ogen
zich teder in mijn ziel
**********
sunset 25-07-2017
‘t ontwaken van de dag
haar wonder-adem
korenblauw
geheimzinnige toverij
omhoog stijgend
als lucht van de zee
de maan van de avond
verslindende gezangen
over afgronden
het heftig beven
fluisterend
als het stille einde
van de nacht
**********
sunset 26-07-2017
mindere zomerdagen
regenwolken brengen deemsterlicht
zonnebloemen dansen woedend, wild
vermoeide parkbanken herinneren
zich bloeiende gisterendagen
aan stenige grond gelopen
treuren boten in het waterloze
onbekenden in marmer gebeiteld
huichelen onsterfelijkheid
toekomst belooft nog steeds
het lachen van verliefden
onder het bladerdak van bomen
**********
sunset 27-07-2017
juli bijna op zijn einde
sneeuwwitte zeilen ademen de wind
kleuren bevloeien onophoudelijk hemel
heel ver over open zee gespand
wortelt het eeuwig onbegrijpelijk glijden
op de pier begroet je een gemurmel
van water tussen stenen
en ook de onzichtbare erosie
van wegvallende herinneringen
**********
sunset 27-07-2017
herinner jij het je nog
soms is het eenvoudiger
wanneer wij ons
niet verweren tegen de golven
woorden neerleggen
als vage sterren
in schemer van nevel
in stenen muren
openen zich ’s ochtends bloemen
zitten vogels zwijgend
in toppen van bomen
is onze inkt de tranen
van een zomerregen
hoe lang nog schrijf ik verzen
die elkaar al eeuwig kennen
- herinner jij je nog
hoe een wind opstak
de geur van stortbuien
zich door onze gesprekken vlocht
en hoe wij ’s middags gingen schuilen
omdat de dag
veel te vroeg de ogen sloot
om zich te beschermen
tegen een volgende storm
**********
sunset 28-07-2017
omdraaien had gekund
een wind schuift golven
in je mond wuivend riet
een vis kronkelt door jouw ogen
glipt door jouw zwemmershand
vingers als graten
doorploegen de zee
wat volgt
is het intieme bekijken
van de maan
door de voorruit
die beslaat
op onze baan
de zolen van laarzen
wijken uit
in een ultiem gevecht
dat diepe gaten slaat
in de dijk
waarop wij staan
omdraaien had gekund
was daar niet
die eeuwige onmetelijke liefde
**********
sunset 28-07-2017
hoe ‘k aan het leven hecht
hier ben ik
en alles lijkt mij ver
traag slaat mijn hart
in ’t duister
is alles dood
mijn thuis leeg
maar ergens ruist
de levensstroom
en laat mij zingen
jubelen aan het water
wanneer sterren schitteren
en diepe stilte preekt
**********
sunset 29-07-2017
sensueel
mini meteoren
uit onze monden
verschillend
door ons op een bord gespuwd
de mijnen
kaal gelekt
met een heldere ping
rood gestippeld
met een doffe plop
de jouwen
over elkaar heen gebogen
voeren wij ons wederzijds
van mond tot mond
een laatste
heet-gloeiende
kern
**********
sunset 30-07-2017
sporen van mijn leven
wanneer ik je zie
herken ik jou soms niet
ook al bekijk ik
dit mij vertrouwd gezicht;
jouw ogen zijn mij
twee beminde sterren
en je handen
het bed van mijn hart
de lijn van jouw hals
jouw schouders
je warme lendenen
een spel van sierlijk
bewegen en verlangen
in al zijn vergankelijk
en als ik je niet zie
hunker ik je telkens weer
in en ook uit mij
jij, dat licht
dat mijn borst
maar moeilijk kan houden
net als de vloed
neem jij van mijn strand
al mijn zielenpijn mee
en vervloei ik diep in jou
in dit gezicht, deze ogen
sporen van mijn leven
**********
sunset 30-07-2017
vermoeden van later
verdwenen in sterrenstof
ben ik
ondanks vele lichtjes
die op mij toe snellen
weer verdwijnen
in de verte
zichtbaar in de hemel
verdwenen in feeënstof
in ’t vochtige gras
lig ik
de geur omringt mij
sprietjes overal
als een groen dier
dat mij omarmt
verdwenen in feeënstof
ondanks het tikken van de klok
ben ik tijdloos
heb eeuwen in overvloed
van in elke vroegte
tot laat in iedere nacht
ben ik
iemand helpt me overeind
draagt me
naar ’t centrum van het sterrenstof
zelf ben ik moe, zo moe
hoe goed het voelt
zelf geen enkele stap
te moeten doen
gedragen te worden
als kind dat ik ben
slaap ik in armen
van volledige zekerheid
en tevredenheid
en ben eindelijk thuis
**********
sunset 31-07-2017