01 november
toen stonden klokjesbloemen
daar nog stil in ‘t groene gras
en uit hun kelken kwamen tonen
als van het fijnste glas
en toch verschrok ik mij
als was het reeds het trage luiden
van een verre doodsklok
voor een pas gedolven graf
*********************
sunset 01-11-2017
zo ken ik jou
(voor Christel - geb.01-11)
waar jij het leven
reinigt van de distels, doornen
in wind en weer
- al komt er nooit een einde aan
stormende winden
leeg gevaagde podia,
is jouw liefde niet in te tomen
noch te bevatten
tegen alle bloedbanden in
toch steeds het mooie zien
voelbare woorden spreken
met reikende open handen
over alle grenzen heen
steeds blijven lachen
*********************
sunset 01-11-2017
jouw hart vouw ik te saam
het wordt,
zeg jij,
nu al vroeg donker
rent snel naar binnen
de dag wordt inderdaad
een lichte streep,
antwoord ik jou,
en streel met vingers die verlangen
jouw zachte dijen en wat donzig haar
ontsteek jouw poriën
laat gloeien huid
en adem stamelen
en wij beroeren ons
op schaal van één tot tien
zendt liefdestaal
treuz’lende uren
en ik vouw stil
jouw hart te saam
en berg het in het mijne
*********************
sunset 02-11-2017
stilstand en stroom
doe alles uit, het licht, het leven
ook wat jij zojuist zei
- wij willen niet spreken
maar enkel over water lopen
en wel zolang tot onze tenen
rood zien van het bloed; verstaan
doen wij niets, maar dat is ons eender
want onderweg kleurt zon zich vaal
en valer en het lichtend teken
op je voorhoofd straalt steeds feller
dan ooit tevoren, en ook jouw tepels
op je borsten schijnen als heldere
sterren, oplichtend in de schemer
ontdekken wij de bron van dat wat is
naar voren snellend bereiken wij
uiteindelijk voldaan stilstand en stroom
*********************
sunset 02-11-2017
zo gaan de jaren
dauwwind komt
en sneeuw smelt in de zon
maar lente gaat voorbij
als smartelijk verlangen
zomer volgt
met beloftevolle dagen
die fluisterend wisselen
met bloedhete nachten
dan rijpt de herfst
vogels vliegen in scharen
hen en weer
overbrengen geen berichten
daarna komt winter
valt er sneeuw
in onwerkelijke stilte
onophoudelijk
*********************
sunset 03-11-2017
het einde van een dag
het einde van de dag
draag ik op mijn rug
door de uren verder
tot in de ochtend
traag volgen schaduwen
in kamers; zoenen verder
mijn lijf vast op het jouwe
zwaarder dan de zomer kan
en onder jouw billen
branden handen in schemer
fluisteren onze monden
opdat wij ons niet verliezen
*********************
sunset 03-11-2017
huid omvattend
begraven in grijs novemberschemer
venster gesloten en lamellen dicht
met onze lijven, naakt op het laken
- een stuk blote schouder
vangt de blik en ook halfopen monden
kreunen tong-spelend in elkaar
verhit door dit gebeuren en gevoed
door ’t opbloeien van jouw schoot
in deze tijd die nog steeds droomt
van lentes, zomers en de warmte
van nachten die zacht lijven strelen
strekken vingers zich en tillen
voor heel even de lamellen op
in het kort verhelderen van ’t moment
verlaat plots het duister onze kamer
valt snel terug in het huid omvattende
- kaarsen flakkeren in elke ademzucht
*********************
sunset 04-11-2017
novembervenster
afschrikkende opkomende koude
’s avond: grove banen rood
in schemerende fronten
en momenten die zich glad smelten
net als nougat die ik van jouw borst lik
spitsroeden in weerloze novembervensters
schijnen er doorheen en houden mij recht:
stoffige beloftes van uit het raam springende
stripfiguren en hun terugkeer, lichtjaren geleden
door de dood geveld hun hemelvlees
hier nu achteloos verstrooid
*********************
sunset 05-11-2017
en dat al sinds jaren
als jouw laat-ontbrander
breng ik ’s nachts vlammend vuur
jouw laarzen staan
op het vloerkleed voor het bed
en van de kalender aan de muur
scheuren wij bloesemblaadjes af
de één na de ander
en dat al sinds jaren
onze lijven uit licht
en lamellen waaien
wind op onze blote huid
en wanneer wij ons bereiken
wil ik nooit vergeten
*********************
sunset 05-11-2017
de wereld ontzorgt de lijven
schemering gaat over in een nacht
die geleidelijk haar deuren sluit
en eenzaamheid nog nooit
veilig naar bed heeft gebracht
- achter deuren een zwaar ademen
alsof een naald woorden aaneen rijgt
in een hemd dat geen zakken heeft
ontzorgt de wereld mijn lijf
*********************
sunset 06-11-2017
sterren houden hun adem in
op het wrijfoppervlak van voetzolen
blijft onder het wandelen lachen hangen
openen zich alle dijken van binnenmeren
en overstromen verdorde oevers
jouw liefelijke stem ankert in mijn buik
en in de lente leg je bloemen op mijn schoot
zijn het kleine zwaluwen die uit jouw ogen
in mijn mond fladderen en mij voeden
wanneer akkers niet meer gevuld zijn
jij neemt me mee in jouw winterslaap
wanneer koude de lucht laat stilstaan
sterren aan een hemel adem inhouden
tot krokussen eindelijk weer bloeien
*********************
sunset 06-11-2017
taal trekt verbindende lijnen
laat lettergrepen spreken
al wrijft syntaxis
soms de zinsbouw wond
hengelen stille ruimtes
naar het drijfgoed van mijn verzen
raken zwevende woorden
luisterende oren toch
*********************
sunset 07-11-2017
vroege winterlucht
schemerende ochtend, zoals hij
langzaam uit de nevel opstijgt
en het laatste lover doorweekt
in schetsende slierten pellen zich
reeds kale takken uit het dwarrelend grijs
nu de wereld nog geen lijf heeft
alles hunkert het komend lentegroen
wanneer naakte twijgen zachtjes in wind
zwaaien alsof armen bewegen
in vroege winterlucht
*********************
sunset 07-11-2017
simpel kinderplezier (uit: gisteren)
dagen verlengen adem
op de schommel
armen en benen
in de hemel
als een metafoor
om de zwaai te halen
tot in dat onbegrijpelijke
jeugdige blauw
het bovenlijf naar voren
voeten van de grond
in ultieme vrijheid
het loslaten van de stang:
spring! …
en smak op harde grond
*********************
sunset 08-11-2017
non-acceptatie
mijn dromen bouwt bruggen
tussen oevers jou, van mij
maar door het grenzeloze fanatisme
houden zij geen stand
vandaag groeien er tussen balken
distels en metershoge brandnetels
vreet zout water geduldig de pijlers
op betere dagen bouwen wij
vloten uit talloze vragen
en lopen toch vast op het zand
*********************
sunset 08-11-2017
wij zijn de optelsom van gisteren; ook
[het lemmet loopt door mijn innerlijk
ademt flakkerend vlammetjes]
‘s nachts gaan uren
op stelten, groter dan wij
ooit zullen zijn
geven onze dromen zwemvleugels
maar als zij met nat haar
uit het water komen
hebben wij geen handdoeken
enkel maar vragen
waaraan zij zich droog wrijven
jij zegt,
herinneringen groeien in schaduw
tussen oud stenig puin
toch hangen gedachtenketens
soms zwaar tussen ons in
*********************
sunset 09-11-2017
wij worden gedragen
waar woorden
uit bomen vallen
regent het
buigt aarde zich
tot een holle hand
en haal jij
emmer en paraplu
maar onze dromen
gaan zelfs over distels
en ik stel me voor
dat wij in de hemel wonen
daar hebben wij ons
uit het zwijgen geleefd
en in zijstromen
tijd verstopt
een boot draagt ons
jou, mij
en de emmer met woorden
*********************
sunset 09-11-2017
jou vind ik immer daar
soms vervelt zich tijd
en uit zijn binnenste
klinken melodieën vroegere dromen
adem klopt traag ritmisch
het vermoeden van een vage toon
die zacht in mij echoot
jou vind ik immer daar
in perfecte harmonie
tussen dag en slaap
*********************
sunset 10-11-2017
het verwachten groeit
tot in het uiterste hoge
ik loop het tegemoet
word dol van vreugde
voor dat ik ergens
in het vroege voorjaar
land in de schoot van aarde
onder een gesmeed kruis
mag ik nog eenmaal
mijn pen voeren
voorwaarts schrijven
waaraan ik nu
traag rugwaarts
stil voorbijga
dag na dag
en mens na mens
schilder ik mijn droom
en keer op ‘t eind
telkens weer terug
*********************
sunset 10-11-2017
een stukje land ben ik
een stukje land ben ik
in de wijde wereldzee
mijn gedachten het gras
op de dijken
steeds weer trekt water
aan mijn heuvels
vreet hen aan
en brengt hun zand
tot op vreemde stranden
ik laat mijn verlangen
als helder vuurtorenbaken
schijnen tot ver over zee
in de hoop dat boten
in mijn haven
voor anker gaan
dromen vervangen zich
telkens weer
in de netten van vissers
ook al reiken zij soms nooit verder
dan slechts één enkele dag
*********************
sunset 11-11-2017
pas later komt weer zon
luchten zwijgen in het grijze
zitten bonte bladeren fier
wachten op de stormwinden
wijl zij drogen tot papier
grauwe wolken ‘t licht versluieren
dag heeft het onnoemelijk zwaar
donker lijkt nu ’t dagelijks leven
voor ’t gemoed dreigt er gevaar
’t lover neigt zich naar de aarde
zwaar verzadigd door het nat
van het vallen van de regen
heeft het wel genoeg gehad
en pas later komt weer zon
verjaagt koude van de nacht
en neemt weg het troost ’loos natte
al is het slechts maar voor één dag
*********************
sunset 12-11-2017
struikelen
tijdens opeenvolgende zomers
verdampt mijn kindertijd
tussen paardenbloemen en rode klaver
nu zijn kleuren verbleekt
en smaken soms appels
zelfs vreemd op mijn tong
ik spring van de schommel
struikel door lucht
en tuimel in het gras
over mijzelf
*********************
sunset 12-11-2017
langzaam wordt het kouder
jij zegt dat herinneringen
in schaduwen groeien
tussen brokstukken gletsjerpuin
maar bergtoppen liggen nog steeds
in nevels en de lucht is zo ijl
dat zij breekt onder de last
van laatste vogels
wanneer wij stromen
dooit het ijs op de hellingen
waaien haren als zeilen van boten
van je voorhoofd pluk ik mos
laat het simpelweg liggen
- lang voor de eerste sneeuwvlokjes
dwarrelen de liefdevolle verzen
*********************
sunset 13-11-2017
uit het oog verloren
weet jij nog hoe wij, toen
luchtsprongetjes in een toekomst maakten
met heldere open ogen
naar voren keken;
wij wilden de tijd vruchtbaar zien
onze ideeën ontplooien
maar wij zaaiden ons op het verkeerde moment
pakten ons beet aan handen
die ons toch telkens weer afstootten
nu zit jij reeds lang gesetteld,
bent één van het totaal geheel
terwijl ik aan de rand leef
dankbaar ben voor elke woord
die passanten in mijn bedelend hart werpen
voor een brief aan jou
ben ik te arm
*********************
sunset 13-11-2017
een huid uit spraak
steeds blijft een stukje ziel
van mij achter
tijdens mijn voorbijgaan hier
in deze tijd van leven
verzamel ik mezelf
raap zelfs de kleinste restjes op
van het klagelijke onverbloemde
ziften en wegen, het blijvende
dat mij vooruit snelt
als een engel die mij soms
een huid uit spraak schenkt
*********************
sunset 14-11-2017
wij laten het sterven aan hen
(op de straten
en in paleizen, kerken
wandelt God
over beenderen van doden
die zich omdraaien en zien:
alles is goed
vandaag worden mensen gemaakt
en morgen reuzen)
voordat steen vlees wordt
en hoop minimalistisch glanst
- zoals soms bijmeisjes door rozenolie -
begeleidt marmottenfluiten
ons zoeken naar knokige sporen
van hen die waren
zelfs vóór het woord
in het duister klinken in de nacht
meervoudige hatende stemmen
ook al voelen zich vele harten
nog steeds op moederlijke paden
geven wij aan allen de ruimte
toch slaan vuisten ons bloedend
verscheurt hun verdorde ziel ons
met vleugels strak gespannen
verlaten wij deze globe
laten het sterven aan hen
*********************
sunset 14-11-2017
al is slechts maar voor één dag
luchten zwijgen in het grijze
zitten bonte bladeren fier
wachten op de stormwinden
wijl zij drogen tot papier
grauwe wolken ‘t licht versluieren
dag heeft het onnoemelijk zwaar
donker lijkt nu ’t dagelijks leven
voor ’t gemoed dreigt er gevaar
’t lover neigt zich naar de aarde
zwaar verzadigd door het nat
van het vallen van de regen
heeft het wel genoeg gehad
en pas later komt weer zon
verjaagt koude van de nacht
en neemt weg het troost ’loos natte
al is het slechts maar voor één dag
*********************
sunset 15-11-2017
naar de warmte van mijn huis
in het park tussen schemerstruiken
haasten zich herinneringen
ik, op het koele balkon
trek mijn vest enger om me heen
wijl alle gestorvenen
met ijskoude vingers
mij schijnen aan te tikken
ik zie blaadjes van mijn kalender vallen
in deze herfst
die niet van mijn zijde wijkt
en blijf hangen in nostalgische gedachten;
langzaam ga ik
droefheid bij de hand
weer naar binnen
naar de warmte van mijn huis
*********************
sunset 15-11-2017
Brel
wanneer ik in mijn hart te schuilen sta
vind ik heel dikwijls nog
jouw stem, de liedjes die jij zong
hoor ik jouw schilderende teksten:
*-
Wanneer de lage lucht vlak over 't water scheert
Wanneer de lage lucht ons nederigheid leert
Wanneer de lage lucht er grijs als leisteen is
Wanneer de lage lucht er vaal als keileem is
Wanneer de noordenwind de vlakte vierendeelt
Wanneer de noordenwind er onze adem steelt
Dan kraakt mijn land, mijn vlakke land
-
nog immer actueel
ik weet hoe zelfs jouw kortste songs
altijd intens liefdesverhalen schreven
verdriet en hunkerend verlangen bleven
het tragische
dat altijd al in jouw besloten lag
bekroond werd in jouw dood
want juist dat wat jouw stem
de kracht en klank gaf
hield er mee op
nu,
iets meer dan vijfendertig jaar geleden
* Brel
*********************
sunset 15-11-2017
Brel (2)
een lachen op ’t asfalt
een laarsentrap als handigheid
door vensterkieren
een arm uit stro
gestreept de blik
als laatste vlaggenseinen
en dan, een vrouwenmond
enkel wat zoenen niezend
als is ’t gerijmd
gedempt muziek onder hun tekst
en later dan
het zwoele strelen niet alleen van oren)
zijn toon, zijn klank
kort uitgelicht
zijn stem, zijn zang
en uitgeknipt
’t goodbye
tegen de tijd bestand
*********************
sunset 15-11-2017
november
laat ik gewoon gebeuren
als is het een vrucht
die ik niet oogsten moet
om te lezen
draag ik een gouden bril
overstijg, nog eenmaal
al mijn denken
warm jouw sjaal om mijn hals
*********************
sunset 17-11-2017
dit vel papier
nog ontvlucht licht mijn kamer niet
’s nachts door gesloten vensters
met dichtgetrokken lamellen
schijnt het niet helderder over de tafel
en dwalen mijn blikken over het laken
in de kilte van de ochtend
slaat de verveling toe
en moet ik bekennen dat alle geluiden
nog slapen in stilte
mijn adem hangt buiten aan twijgen
een eekhoorn draagt het weg
als een noot in zijn muil
en ik zie slechts glinsterende oogjes
die alles verdubbelen
op dit vel papier
*********************
sunset 17-11-2017
voordrachten zijn
als een uitgestald buffet
soms genuttigd in ‘t staan
gebogen over volle glazen
’t genot dichters te beluisteren
stil en aandachtig …
liefde vergeet nooit iets
*********************
sunset 18-11-2017
neen, teder weigeren kan niet
mooier weigeren kan niet
zoals regen in het licht
van deze novemberochtend
wandelt het hunkeren
willen vingers in de tuin
onder jouw bloes
waar vruchten uitnodigend pronken
dwalen verder naar beneden
onder strak gespannen stof
waar op het donkerste plekje
kort voor een schemerend zwart
hen een gefluisterd ‘niet nu
en niet hier’ tegemoet zweeft
wat blijft is ademloosheid
knisterend nekhaar
en een gloeiend gelaat
neen, een teder weigeren kan niet
*********************
sunset 18-11-2017
het duurt geen eeuwigheid van jaren
op mijn lijf tekende ik nacht na nacht
vrouwelijk slanke jongen lijnen
verheerlijkte hen al brak ik ‘t vlees
met harde spitse lustroede
begroef ‘k mijn jeugd diep in hen in
en in de vrouwenlijven lag verkwist
de kracht van ’t zaad en woekerde daar
omspoelt van ’t bloed groeide het op
- misschien; of het verrinde
ik tekende op mijn lijf en met mij
groeven vele andere handen
alert wakker in de nacht
slurpten met rijpe monden
het zoete van mijn schacht
in nooit gestilde hebzucht
schiepen zij ringen onder ogen
wanneer zij buigend zich benatten
zwom ik naar zonnige stranden
door smart en bitterheid, door honger
in niet gestild verlangen nimmer ooit ontvangen
in dronkenschap of slapeloosheid
niet door mijn voelen noch door het dichten
roze rozetten als edele punten
op witte achtergrond feestelijk geschilderd
dit spel van littekens op ’t laken
en op de huid gloeit een diep rood
als beenderenklang oeroud muziek:
witte tonen van een waanzin
opstijgend uit dit diepe zijn
duurt het geen eeuwigheid van jaren
tot de verslapping rijpt
en dood het lid dat zwijgt
*********************
sunset 19-11-2017
dwalend door 't leven
middags ga ik op weg
vol stralende hoop in de ontluikende zon
na een doornatte ochtend
wandel door onbewoond gebied
vol paardenbloemen en vergeet-mij-nietjes
heldere bronnen en beschermende struiken
waar ik verdwaal
en strompel door stenig land en naakte woestenij
nevels mij elk uitzicht weigeren
tot de avond valt
en ik niet weet waar ‘k zal verblijven
nog welke weg ik morgen dien te gaan
*********************
sunset 19-11-2017
verder is er niets dan licht
hoe op hun trek
ganzen zich onder mensen mengen
ik zit en jij huppelt langs het treinspoor
dicht begroeid met wilde rozen
hoornbloemen in de railsbedding
je wandelschoenen ben je vergeten
en plots draag ik vleugels van angst
keren ganzen terug met hun gekrijs:
wanneer komt de trein
verloren veren van ’t aflopend jaar
raap jij op wijl een glimlach verschijnt
streel en herschik jij deze vuile dingen
en als is het een spel: jij zit en ik ren
verder is er niets dan licht
*********************
sunset 20-11-2017
zoete nectar van lust
in het uur
van maanbloesems
volg ik
wilde stemmen
in de nacht
dans op
drakentongen
over blauw-
gedrenkte velden
prikkelend sterrendauw
lik glanzend
zoete nectar
van lust
*********************
sunset 20-11-2017
droef makend het besef
dat de zin van het door mij verwoorde
niemand bereikt
word overmand door paniek
wanneer ik voel
dat ik mezelf verlies
in de draaikolk
van geweende woorden
sunset 21-11-2017
cirkelende kringen
mijn ogen wandelen
in horizonten
uit mij uit
in jou in
woorden die zich ankeren
als woordenvloed in een zilvermeer
mijn stem
zinkt in jouw zijn
trekt cirkelende kringen
in de stroom
van mijn verzen
*********************
sunset 21-11-2017
wat echter
wanneer nacht
de dagen drinkt
tot zij zich neigen
waaruit scheppen
als enkel slechts
wat dode woorden
paden zomen
elke stap
bergen as
mij voor mijn voeten
waait
*********************
sunset 22-11-2017
november(blues)
wanneer het hemels
grijze in mijn ziel
valt
zingt zacht
enkel zij
haar lied
tot ’s winters
zij
ook helemaal
verstomt
*********************
sunset 22-11-2017
nog kleurt de herfst de wegen
vlammende alleeën betuigen zijn aanwezigheid
hij weent wanneer ik hem geen aandacht schenk
verbergt zijn gouden glans achter grauwe wolken
bomen buigen onder de last van rijpe appels
rood lover tooit de kronen
een laatste adem beroert zacht de rozen
en laat hun zoete geur nog eenmaal stromen
altijd naderbij komt nu de herfst
tot in mijn huis brengt hij ‘t verwelkte mee
de laatste oogst, de geur van verse aarde
maar ook de tranen onder wolkenzware hemel
*********************
sunset 23-11-2017
onder bladerloze eiken
regenwolken brengen schemer
woedend dansen geel de bladeren
lege parkbanken herinneren
uitgebloeide zomerdagen
en gestrand op stenige grond
treuren boten in fonteinen
namen die gebeiteld staan
huichelen onsterfelijkheid
toch belooft ons toekomst nog
‘t lachen van verliefden
hand in hand en dicht gearmd
onder bladerloze eiken
*********************
sunset 23-11-2017
haat heb ik afgezworen
[de boeken brandden,
de mensen ook]
er viel niets meer te doen
dan je reisvaardig maken
en te vertrekken
liefst met lichte bepakking
de gids ging voorop
over de heuvels in de verte
en daar hield ik halt
schreef mijn naam in hun as
[in mijn herinnering
is jouw troostend lijf
gloeiend warm
met een kaneelsmaak op je huid
als mijn thuis dat mij
met open armen
steeds weer ontvangt]
‘s avonds draag ik nu
warme wollen sokken
al blijft er in mijn mond
een schrale nasmaak van haat
die ik afgezworen heb
met elke handvol geworpen aarde
elke trager wordende stap
*********************
sunset 24-11-2017
diabetes
ik drink de melk van mijn afstamming
en ook al is zij niet koud
de kruik met water weiger ik
haar smaak staat mij tegen
en zelfs honing proeft nu bitter
kruiden hebben hun aantrekkingskracht verloren
en al het andere uit het verleden
is reeds lang geleden geconsumeerd
simpel wandel ik verder
zoek niets meer
nu er niets meer te vinden is
*********************
sunset 24-11-2017
dagdagelijks ritueel
woest en wild de wind
wervelt gouden bladeren over ‘t avondveld
daaronder vers gebroken aarde
met meeuwen die voortdurend achter ploegen krijsen
motregen beitelt jaren, steels voorbij
in mijn gelaat en ‘t ruikt naar aarde
naar dauw en afgevallen lover, hars en paddenstoelen,
schemering en avond
dagdagelijks ritueel van ondergaande zon
in vaag en schemerend oranje
*********************
sunset 25-11-2017
eeuwig voor jouw vallen
[’t voordragen van een vers
als rest uitdijende vocalen
door goed gevormde stem:
Ne’erlandse bodemtaal]
stralende ogen, ook, en ja
mystieke glans jouw firmament
al waag ik toch en telkens weer
met steelse neergeslagen blik
de welving van jouw lijf te strelen
echt, zij bestaat, de ideale vrouw
al mag een ander Mona Lisa prefereren
wil ‘k enkel in jou ondergaan
eeuwig voor jouw vallen
*********************
sunset 25-11-2017
jou vergeet ik nimmer meer
[ik ben enkel een gedachte in jouw droom
dicht bij jouw verlangend ontwaken
lig ik nog gebed in nevelsluiers
onder jouw gesloten oogleden]
in een schaal uit paarlemoer
val ik buiten mijn bewustzijn
en jou uitgeleverd, hoor ik een echo
een dreunende knal van het universum
inslaande bliksemzijn aanvang en einde
nog slechts een zoen verwijderd
in een zachte stil bewegen
een lichte draai naar rechts
vind ik jouw lippen, uitnodigend rood
net als het begin van de evolutie
alsof ik je nu pas ontmoet
en je nimmer meer vergeet
*********************
sunset 26-11-2017
Grieks drama anno 2017
luister niet naar
de mannen; aan hun poort
bewegen geen grendels
wordt het zwaard van de vrijheid
gevangen gehouden
op monden gedrukt
handen
als broederkus
die zusters
niet benijden
zing ik zinnen
over stenen hoofden
op vreemde plaatsen
namen als etterende wonden
die ik zal verzwijgen
en iedereen lacht
hun scherpe tanden
in Griekse nekken;
nergens vluchten zij dommer
dan hier
vandaag denk ik na
over stukjes zomer
en die onafscheidelijke hemel
van eens
*********************
sunset 26-11-2017
des hemel vale lichten wijken
des hemel vale lichten wijken
de stad straalt fel in kerstmisgroen
als in een waan vluchten de ratten
en haasten zich over de lijken
de wind trekt hard aan alle muren
het stelen van verloren macht
wijl tevergeefs de sterren manen
verheldert stil de maan de nacht
en op een stoel ligt een viool
’t geraas van leven laat haar zwijgen
vanuit een hoogte starren sidderend
de oude boom zijn laatste twijgen
*********************
sunset 27-11-2017
dagverwarmers
op verre weiden
betasten handen het gras
hemel zeept wolken
werpt nieuw licht
over grenzen van tijd
herinneringen dragen
nog doornen van gisteren
ook al zwenkt de zon
traag naar het nu
en worden woorden
dagverwarmers
*********************
sunset 27-11-2017
als ik maar had geweten waar jij was
het mes van mijn verloren jeugd was jij
toen ik je nog achterna rende, de kamers door
schrok van de afkeer in jouw ogen
waarin zich meestal woede nestelde
je was ’t gerinkel uit de keuken
toen ik een liefdevolle moeder zocht
als ik maar had geweten waar jij was
dan hadden wij elkaar misschien gevonden
nog kussen elke nacht tranen mijn wangen
die jij rechts streelde en links sloeg;
jouw naam is mij een dolk in ’t hart
sinds jij mijn onschuld daar verbrandde
*********************
sunset 28-11-2017
veilig in jou
een waar genot is het te branden
wanneer jouw hartstocht mij ontvlamt
zou dit verlangen zonde zijn
dan zondig ik graag elke nacht
mijn liefd‘ is puur wanneer ik voor jou kniel
op ons glanst ‘t hunkerend verwachten
ik wil jouw lijf onder het mijne voelen
innig intiem in elk van onze nachten
jij tekent met je scherpe nagels
landschappen op mijn schouderbladen
en laat daar vleugels groeien
ik vlieg en laat mij telkens weer
toch veilig in jou vallen
*********************
sunset 28-11-2017
als de brand in jouw ogen
ik zie wouden, groen
als het schitteren van jouw ogen
die stralend vlammen
enkel slechts as achterlaten
en mij mijn adem roven
wanneer je naar mij kijkt
is het alsof een riem
mijn borst vastsnoert
net zoals jij
wanneer je op mij ligt
wassen jouw haren
mijn voorhoofd
met druppels zweet
als is het de zomerregen
die wij beiden lieven
met zulk een intensiteit
als de brand in jouw ogen
en de as in de mijne
*********************
sunset 29-11-2017
novembermelancholie
wanneer de nacht komt
danst zij zwijgend
op de dodenakker van de ziel
haar kleed draagt vandaag
dromen uit zwart wit
glansloos vallen sterren in het duister
verbleken, zoals eens kleuren
die in ‘t vergeten blijven
achter vermoeide ogen
leggen zich tranen te slapen
en de lucht smaakt
naar bitterzoete eenzaamheid
muren dragen schaduwscheuren
waar het hart breekt
*********************
sunset 29-11-2017
november kruipt diep
november kruipt diep
brandt in mijn huid
vaal licht
ik dicht mij nevel
tot grijze perfectie
blijf dagblind achter
stilte heerst er
onder kale bomen
begraven in ’t lover
ik draag de maan
als gouddraad
op mijn vingertoppen
*********************
sunset 30-11-2017
uit klanken ontstaan
kleuren van de hemel;
tranen ademen
eindeloos blauw
in het branden van wolken
wil ik ingebed zijn
waar jouw echo
mij eeuwig draagt
*********************
sunset 30-11-2017