achter schaduw
bloeit licht

de nacht geurt
wetend zwijgen

angsten fladderen
wild in de wind
*********************
sunset 01-11-2018


nog leef ik zomer en begeer de zee
als is zij een blauwgroene maîtresse
die mij dubbelvolle glazen inschenkt
mij laat drinken van haar ultraviolet

tot mijn dorst volledig gelest is
zuigt zijbloed als schuim uit mij op
terwijl golven ons withoofdig bekijken
de wereld voor even stilstaat
*********************
sunset 01-11-2018


ver voorbij scherpe kanten

verleid met zachte stem
tot leven aan de zonnezijde
vind in nevel van koude dagen
het lachen van nieuwe wegen
ver voorbij scherpe kanten
van uitgeleefde horizonten

diep uitgeholde woorden
het blauw van de zee in de ogen
die, gevuld tot aan de rand
met warmte van een open hart
niet bang zijn voor levenspijn
noch afgeschrikt door een winter

waarin duister licht bewaart
*********************
sunset 02-11-2018


in open armen vallen sterren
uit schuimende golven
als geweefde dromen
wandelend door de tijd
van vandaag en morgen

vrij van voornemens
rotsvast gegrond
zoeken zij vindend
nevelige wolken
bij zeewaartse wind

parels in blauw en grijs
*********************
sunset 02-11-2018


hinderlijk of niet,
waterstraten stromen
wild in een herfstwind

een zachte vroegte
opent zich
voor mensen in huizen

wij drijven de tijd voorwaarts
tot zij pijnvol schreeuwt
en alle wolken verteert

in een blauw uitspansel
dat harten bekleedt
met ontelbare sterren
*********************
sunset 04-11-2018 


jij scheurt mijn hemd open
wijl buiten de klaver
reeds lang is gezeisd

en groen de melk
net als de wind
die regen brengt

geen woorden
klimmen meer
als de clematis

in ogen, blauw
en onversaagd,
breken de wolken

vóór de eerste druppels
naai jij tranenknopen
op mijn huid
*********************
sunset 04-11-2018


de bijslaap rust nog uit

wij rijden vierbaans door de nacht
het licht van de lantarens
ijlt ons in twee lange snoeren vooruit

mijn arm heb ik om je heengeslagen
en jou een kusspoor op je wang gelegd
- jij slaapt en bent heel ergens anders

misschien dat ik je strakjes nog ontmoet
op de andere kant van jouw slaap
maar meestal sluip jij heel snel weg

laat jij mij alleen in ongewisheid
met steeds het dromen over jou
- blauwe verkeersborden belichten jouw beeld

op jouw wangen rust onze bijslaap zich nog uit
*********************
sunset 05-11-2018


vooruitblik op kerst

een stadsherberg vol vee en stro
en het begint met barensweeën
waarna schokkende krampen
op het einde van het gesteun

loopt het jaar op laatste benen
overleeft winterse sneeuw
op de hoogste toppen
en levend zaad
wordt onbevlekt ontvangen

maakt toch de hemel heel
*********************
sunset 05-11-2018


witte flarden dag

ik adem uit
en overdenk mijn lot
- dit pad is een weggetje
niet meer dan slechts
platgetrapt gras
twijgen verdrinken
in een houten nevel

mijn blik volgt de stam
misvormd gegroeid
en vol scheuren
ergens een oud nest
tussen afgebroken twijgen

een timide geel
en als laatste
witte flarden dag
- de hemel hijgt mij
in mijn mek
*********************
sunset 06-11-2018


nog heft de wind
het lover gewichtloos
door de gelatenheid
van de herfst

de hemel is bedekt
en er zijn geen getuigen
wanneer hij zich ontfermt
over de laatste bladeren

later pas neemt hij die
die slecht loslaten kunnen
om met kale zwarte takken
de lucht te beschrijven
*********************
sunset 06-11-2018


regen

zelfs wolken weten niet
hen te lezen
wanneer zij een kleed
voor de aarde knopen
wijl zij hemelsluizen openen
met druppels
verder van vuur dan van water

vandaag begroet ik het nat
met warme hand
*********************
sunset 07-11-2018


schaduwen rekken zich

de stofrein gespoelde dag
kent enkel nog de triomf
van een opkomende zon

afscheid staat reeds lang
in tegels van mijn pad
gebeiteld

in struiken rekken zich
schaduwen als herfstaanbidders
en verslinden hun eigen lied

maar wanneer jouw schreden
mij nader komen
bloeien zelfs de stenen
*********************
sunset 07-11-2018


de dood wordt rust

daar strekt novemberboom
zijn kruis omhoog in hemel
heeft witte bladeren, zwart omrand
als zijn het uitroeptekens
voor onuitgesproken woorden

en in een laatste droom
wordt dood de rust
in pauzes van het leven
- en ook de beelden
zonder enige adem
*********************
sunset 08-11-2018



ochtenden bloeien

wanneer rijp schittert
beven bomen
want uit kristal zijn nu
de bloemen en het blad

als fragiel kantwerk
hangt het van de twijgen,
duizend keer gebroken
fonkelt bevroren licht

ochtenden bloeien
wonderbaarlijk feeëriek
- maar die het betreft
houden geen stand in winter
*********************
sunset 08-11-2018



mijn hart staat open

mijn hart staat open
in dit uitzonderlijke
niets vast te houden

zelfs wanneer ik stop
met het dichten
beschrijft de wind
op bijzondere wijze
al mijn voelen

ook al hangen zwarte kraaien
onbeweeglijk
in een blauwe herfsthemel
*********************
sunset 09-11-2018


dát wil ik

jouw lippen branden een zoen
als warme bedwelmende gloed
van papavers in het maanlicht
en laten ogen schitterend stralen

jouw vuurrode mond waarin ik,
jij ik jij …
- en dan voor immer in jou wonen
diep onder jouw huid

dát wil ik
*********************
sunset 09-11-2018


nog mooier dan

het is stilte die de herfst vult
wanneer licht, vermoeid
van glans van zomergloed,
zeldzamer wordt, verzinkt
in nevels die ons klam omringen
tot natte kilte overheerst
steeds sneller grijpt naar ‘t blad
dat week, gebroken
zich overgeeft aan dat wat komt

maar liefde is en blijft en voedt zich,
zelfs aan het zwijgen dat verwarmt,
en gloeit en bloeit nog mooier dan
de niet te tellen herfsttijlozen
*********************
sunset 10-11-2018


bedekt
de schaamte
van nachten

gedoofd
het liefdesvuur
in harten

de aarde schreeuwt,
gewond

omwentelingen
gaan neerwaarts
*********************
sunset 10-11-2018


en dan laat ik mijn woorden vrij

j
ij bent dat beeld
bont en abstract
en ik sta voor jou
schrijf een gedicht
en ik weet
jij vloeit in mij
over alle grenzen
en wij worden één
- jij als dat schilderij
en ik mijn gedicht -
en de hemel gaat open

woorden zijn vogels
en vliegen, vliegen
ver door de lucht
over bergen en zeeën
en ik, ik vlieg met hen mee
tot in nesten
waarin ik rust
eindelijk
rust in ons

en misschien
heel misschien
heb ik ergens
schaduw geworpen
*********************
sunset 11-11-2018


heel simpel ons

ik bedoel jou
wanneer ik het diep rood
van papavers beschrijf
de blauwe kleuren van water
aan hagelwitte stranden
of het groen
van eeuwenoude bomen

jou zie ik
in het stille waaien van winden
en in het wit van mijn ogen
in het schemeren van avonden
en in de warm-zachte woorden
waarmee ik jou dicht

en als ik over je praat
bedoel ik elke stap
naar de oever van jouw zee
en naar wat mij raakt
minder de woorden
waarmee de hemel zich vult
en die jou lachen laten

want ik ben een man
en de liefde laat zich nimmer herhalen
enkel slechts vernieuwen
en innig koesteren
- want als ik over jou praat
bedoel ik heel simpel ons
*********************
sunset 11-11-2018


en ik brand dromen tot tegeltjes
bedek hiermee muren
die ik niet slechten kan

tot er gras groeit tussen de stenen
gedichten bressen slaan
wij op elkaar toe durven gaan

en in liefde elkaar raken
*********************
sunset 12-11-2018



dag na dag na dag

van al mijn zomers
zijn het die met jou
die de rijkste oogst dragen
en de liefde tussen ons
wordt elke ochtend
opnieuw ingezworen

in de stilte ervoor
geurt het naar vochtig mos
spreekt onze huid van uitputting
wanneer regen hitte heeft geblust
blijven bomen toch in hun warmte
en laten vruchten uitbundig rijpen

dag na dag na dag
*********************
sunset 12-11-2018


maar altijd nog bij mij

nog hoor ik jouw adem
telkens weer
op de dorpel die leven deelt
in binnen en buiten

jouw lijfje zit voor eeuwig
vastgeroest in weg en hier zijn
en ’s ochtends ga ik door je heen
voel de warmte van je lichaam
en ruik nog steeds
die penetrante ziekenhuisgeur

voor jou heb ik me nooit afgesloten
sinds je geboorte en je sterven
ben jij steeds weg
maar altijd nog bij mij
*********************
sunset 13-11-2018 


duisternis is een wild dier

het hoekig beeld
van vers geploegde akkers
in hun gedwongen zwijgen

’s nachts schitteren sterren
tussen gevouwen schaduwen
bloeit soms de maan

duisternis is een wild dier
zeg ik, die zwaarmoedigen
de huid van hun lijf trekt
verder blijft het stil

in de novemberkilte
worden gedichten wegwijzers
zij glinsteren als vleugels
die jou tegen de koude beschermen
*********************
sunset 13-11-2018


van harte liefste

mijn lippen raken
jouw mond
zacht en warm

mijn zoen ontlokt
jouw lijf begeerte
bij het ontwaken

mijn handen in de jouwe
streel ik liefdevol
door jouw haar

als een harpspeler
bespeel ik jouw snaren
vol overgave

de top nabij
*********************
sunset 14-11-2018


mijn oudste jongste kind

gebogen licht
wist laatste druppels rood
in dit novembergrauw

boomkronen spannen
zich als regenschermen
over mij uit

tranen druppelen
tussen vingers
waar pijn blijft hangen

voel ‘k me verloren
vertwijfeld, hulpeloos
zoals een blad in d’ herfst

en treur om jou
mijn oudste jongste kind
*********************
sunset 14-11-2018


uit verzwegen tijden


mijn woorden leunen
tegen bomen die ik omarm
wijl stammen metaforen
tot in hun kronen zenden

en hoger nog waar merels
geen weet van hebben jou
en toch, jij bent
hun gezang genegen

- uit verzwegen tijden
groeien zonnebloemen
zó geel als het beeld
dat ik mij maak

wanneer jouw handen
zich in mijn schoot leggen
jouw lippen mij vinden
en mij liefdevol laten zwijgen
*********************
sunset 15-11-2018



gedempt klinken wat vroege stemmen

na lange maanden zomerhitte
die niet van wijken wilde weten
is het nu eindelijk herfst,
ook ’s nachts, en dagen
worden merkelijk korter
hullen zich in witte nevels
die eerst des middags
traag zich luchten

ik zit voor ’t venster, kijk
tussen de orchideeën door
naar buiten waar
de laatste sluiers waaien
en nog gedempt
wat vroege stemmen klinken
traag drijven wolken
zwijgend voort
wijl uren kabbelend
in stroom van tijd verzinken
*********************
sunset 16-11-2018


tot in ons einde

in gras liggen zilver de stemmen
wij spreken stil met zachte klanken
en maneschijn raakt onze woorden
jouw stem klinkt zoetgevooisd

steeds hoor ‘k jouw echo
ruik lavendelgeur
wanneer wind zachtjes streelt
zich neervlijt op de huid

en bladert door ons lachen, wenen;
zijn warme handen bewaken
onze zoenen tot in ons einde

opdat jij mij, ik jou
toch nimmer ooit vergeet
*********************
sunset 16-11-2018


de nacht neigt voor de dag

novemberzon vloeit traag
doorheen een bonte zee van bladeren

[liefde laat zich nooit beëindigen]

geruist in opgeschoonde hemel
het hier en nu, gebrand
in ’t winterse verwachten

een zuivere levenstoon
die niet versleuteld
zich vallen laat en ’t hart bevrijdt
wanneer de nacht
zich stil de dag weer neigt
*********************
sunset 18-11-2018



hoe jij mij ‘t harte opent
met jouw adem

nachtnatte huid mij streelt
en lente plant in mijn gezicht

hoe jij de sterren snijdt
uit teer geweven stralen

licht met mij deelt
in ‘t liefdevolle zwijgen

sunset 18-11-2018


de herfstwind ruist

de herfstwind ruist
zijn dodendans voor bladeren
blaast zich omhoog
tot naar de laatste tak

getooid door zwart
gevederde gezellen
vibreert de lucht
in ’t droevig grijs van dag

en onder bomen
verzamelen zij zich allen
waarvan ’t bestaan
nu kent een kleurig einde

wind ruist voldaan
door bijna naakte twijgen
scheurt onverbiddelijk
de laatste bladeren af
*********************
sunset 19-11-2018


jouw allereerste zoenen


hoe zich herfst nu oevert
wanneer hij schaduw van de lijven
bewimpert met het eerste licht

gunt mij jouw mond
de allereerste zoenen
in kelk van vroege ochtend

bloeit na een koele nacht
toch reeds het rood
van deze nieuwe dag
*********************
sunset 19-11-2018


steeds weer

over de stoelleuning
hangt tijdloze stilte
en winden ontbladeren
het lied van kleuren

maanzuchtig sluipt
de nacht om het huis
en mijn verlangen
knistert onder de lakens

steeds weer sta jij
in elke schaduw
en werpt zon naar mij
*********************
sunset 20-11-2018


op mijn pad
een stralende zon

zij hangt vast
in twijgen
van kaal struikgewas

wijl de wind
ons veilig draagt
op zijn vleugels

verder nog
dan onze woordjes
van liefde
*********************
sunset 20-11-2018


breekbaar fluisteren

‘s ochtends vind ik
in het bezweet kussen
een simpel woord
nog zacht en warm
van de voorbije stonden

voorzichtig, teder
neem ik het in de hand
dit breekbaar fluisteren
echo van onze liefde
van de voorbije nacht
*********************
sunset 21-11-2018


slechts kort op bezoek


melk bevloeit de velden
legt een ring rond het struikgewas
daar waar jij erbij kunt, grijp jij de rijm
wijl het reeds schemert in de armen van de nacht

zijn wij slechts kort op bezoek, hier
en dertig meter verder
verwaait reeds de vroege nevel;
eenzaamheid verheft zich uit het landschap

belletjes borrelen op
uit de diepten van de vijvers
wervelt water
over de voeten van winterse wilgen
*********************
sunset 21-11-2018


dit beeld mij steeds nabij

zo dicht ben jij bij mij
wijl jij toch verder weg bent
over de rand van mijn kussen
laat jij jouw beeld mij toch nabij
je lijf dat ik liefkoos met mijn tong
daar waar jij vochtig bent
met nat bezwete haren
op de zachte binnenzijde van jouw huid
onder jouw oksels;

later

ontmoeten wij ons weer
bekijken ons herkennend
terwijl rumoer van de straat
opstijgt en ons overmeestert
wij simpel teder zacht
uitdijend neerliggen
met overstromende lichamen
onze ogen wagenwijd open
*********************
sunset 22-11-2018


wind en wolken

vanaf de ochtend
drenkt hij de lucht
met aanhoudende regen

duwt hem hard
tegen de ruiten
en ook het lover
waarvan het rood
als koper glanst
valt moedeloos
op natte bodem

wind en wolken
slijpen de dag
tot grauwe stilte
*********************
sunset 24-11-2018


de Bodenzee (in mijn herinneren)

toen ik de straat afliep
- mijn voeten wierpen stof -
zag ik het eiland drijven
wat verder weg in nevelige lucht
en in het glinsterende water
van stilte, licht en namiddag
de golven, omgebladerd
door zwoele zachte wind

de zomer ging en bleef
nog voor een half jaar lang
terwijl ik daar bleef staan
al had ik niets bij mij
geen brood en ook geen water
zelfs geen papieren zak met druiven
enkel dees ene blik in ruimte
en in mijn troebele ogen
*********************
sunset 24-11-2018


hunkeren naar vrede, rust

is er geen arriveren meer
in deze tijd, geen zijn
maar enkel slechts een streven
naar een nieuwe morgen

en zijn mijn handen
te lang reeds uitgestrekt
vullen het hoofd
maar blijft mijn ziel toch leeg

dan wil ik zwemmen
in vreemde zeeën
graven in andere zand

waar ik mijn hart leg
in kwarts van nieuwe stranden
blijf ik mijn leven lang
hunkeren naar vrede, rust
*********************
sunset 25-11-2018
 


jij geurt in al mijn handen

vaar ik mijn levensboot
op al jouw stromen
drijft het stil maanwaarts
in onze nacht

ligt toch mijn koers
niet enkel op jouw kaarten
want jouw sextant
toont mij de weg

tot waar ‘k je zie onder de huid
en je beroer
geur jij in al mijn handen
en is mijn dis enkel met jou gedekt

jij bent mij hartespijs
maar ook de wijn
die fonkelt in de gouden kelken
en uit jouw haren drink ik wind

die zingt van hunkerend verlangen
in ons zacht zomerlied
waarin de liefde eeuwig klinkt
*********************
sunset 25-11-2018


in het vale niets

nevelige zee
verdrinkt
in het vale niets
schreeuwen meeuwen
zonder vleugelslag
als wazig gouden
bonte toppen

even later, ordeloos,
verheffen zwermen zich
varen schepen
over het water
heeft het strand
weer zijn gezicht

uit bewolkt regengrauw
vallen hemeltranen
*********************
sunset 26-11-2018


foutief denken


waar wind blaast
met het geluid van oude tijd
blijft de hemel zwart gevlekt
met hier en daar oplichtend geel

later als linnen doek
vaal, door onnauwkeurige herinneringen
van een foutief denken

resten er nog altijd de kraaien
zij overleven alle oude wonden
alsof er nimmer iets gebeurt
weten zij meer en zijn ons ver vooruit

zonder medelijden kijken zij toe
hoe wij, schijnbaar,
overleven
*********************
sunset 26-11-2018


hun schoonheid laat wenen

sporen bewonen het strand
duiken in het verleden
wanneer wind de richting wisselt
en de zee ontketent

duinenzand verliest houvast
legt zich tussen wilde rozen
en plant beelden in de ziel
hun schoonheid laat wenen

woorden vallen uit het innerlijk
beitelen zich in steen
worden één met de golven die vertellen
over gevoelens die zij mengen

elk jaargetijde kent hun blik
*********************
sunset 27-11-2018


voeten, aarde-nabij


herfstland doorkruizen
en al het uiterlijke
als lover afwerpen

bij het zien van dit gekleurd verwelken
betreden voeten, aarde-nabij
een heel ander zwijgen
op de nu lege velden

met bedachtzame stappen
heeft tijd haar haast
voor even verloren
*********************
sunset 27-11-2018


het dorp (uit: gisteren)

liggend tegen stammen
ontbladerde berken
hurkt het dorp

doorploegt de stilte
met hun gekwetter

[waar is des dichters ziel
die zichzelf ontvlucht
uit de vangarmen van dromen?]

in natte weiden
verzinken in de modder
de poten van koeien

roerloos staren zij
in het wazig nevelige
van de novemberochtend
*********************
sunset 28-11-2018


van jouw lippen echter


uit de boom van herinnering
pluk ik mijn tranen
waarmee ik zinnen bekleed
hen versier met hoop

van jouw lippen echter
vallen kussen
die zich weven
tot ons geluk

wijl ik mij verstop
in een vouw van jouw hart
schep jij blauw uit de stilte
*********************
sunset 28-11-2018


de winter dreigt

nu is ´t de maand van manen
die in de sprookjes slapen
zich in de dag in bomen hangen
als zijn het zonnen

de maand van manen die als hartebloed
velden bezaaien en dansen, buiten zinnen
tot in de avond de nacht dan zwijgt

en manen boze dromen krijgen
zich vallen laten, twijg na twijg
door bijna kale bomen
tot angst zich in de ogen schrijft

dáár waar de winter dreigt
*********************
sunset 29-11-2018


shoppingcenter Wijnegem

en dan de stad: in deze namiddag
legt schemer zich tussen de huizen
heerst er verwachtingsvolle drukte
het licht schijnt meermaals opgebruikt

tussen ons en het einde van de etage
bekende etalages waarin ik ons verbazen zie
in weerspiegeling van de ruit
schrijf ik mijn woorden in wat kerstboomlicht

nog één gedicht
en dan mag d’ avond komen
*********************
sunset 29-11-2018


in warme vloed van woorden

de beelden liggen allen mij aan ´t hart
al dansen zwarte vogels in novemberdagen
draaien de weken zich in februari misschien om
en noemen zich dan weer november

toch staat mij alles helder voor de geest
al rest er niets wanneer in vroege avond
ik spiegel ben in warme vloed van woorden

waar witte vogels dansen in december
kijken de dagen in januari reeds vooruit
om naar de lente zich te reppen

in mei schijnt al volop de zomerzon
*********************
sunset 30-11-2018


[uit de hemel geplukt:
alle dromen waarin liefde leeft]

tussen onze huid
parelt hartstocht
op donzige haren
zoenen wij monden wond

nog steeds willen wij niet slapen
*********************
sunset 30-11-2018