gouden oktober
warmende zon
het bonte kleuren
van bladeren

bloeitijd van herfst
verzoet ons het afscheid
van de zomer

natuur wordt stil
*********************
sunset 01-10-2018


meer is er niet

meer is er niet
dan ademen
onder water
een laatste slaap
in armen
van de hemel

dagen vallen
als kastanjes
zachte woorden
in gedichten

vredige stilte
in een leegte
*********************
sunset 01-10-2018


Charles Aznavour [22-05-1924 / 01-20-2018]

ik werp wat bloemen in de wind
en wolken zingen nog heel lang jouw lied

ook al is ’t stil geworden nu
neig jij heel diep en dankt ‘t publiek

en nimmer word jij ooit vergeten
want harten bloeden toch

zwaluwen vliegen traag door hemel
waarvan jij voor je dood al wist
*********************
sunset 01-10-2018


er hangt afscheid in de lucht
in deze nevel-grijze dagen
hangt ach en wee al bevend
aan reeds bladerloze twijgen
tast met vorst-berijpte vingers
naar ’t hart en leert mij stilte nemen
nabijheid geven, licht doen branden
en enkel liefd’ uitdragen in de wereld

zelfs in een immer zwijgen
*********************
sunset 02-10-2018


over de regenboog (uit: gisteren)

het uitzichtloze van een liefdeloze jeugd
verstopte elk intens verlangen
stuwde de plannen in de ochtend

in de rook van bruine cafés
spande ik toekomstplannen
over ravijnen van het gisteren

met een mantel van ijs over mijn ziel
liep ik langs oevers van brede stromen
de zomer aan de andere zijde

maar toen duisternis zich naast mij vlijde
kwam jij over een regenboog
sprak mij alleen nog over liefde
*********************
sunset 02-10-2018


komen en gaan [uit:gisteren]

de nachten aan vissen gevoerd
en jij die zegt, dat wij ons
uit elkaar geliefd hebben
op het spoor dwarsliggers geteld
tot niemand meer iets begrijpt

zo ben jij: een geur van vis
gemaaid gras en onrijpe bramen
balancerend op mijn vingertopjes
onze naakte lijven onder bomen
en geen schrik voor een laatste eerste keer

gemanipuleerde wissels leiden naar huizen
met vensters uit dubbel glas
en altijd toch te eng voor het zwijgen
komt steeds weer die stilte
wanneer de dag op een barometer valt
en soms ook het koude licht van een trein
*********************
sunset 03-10-2018



[je haar ruikt naar voorbereidingen
en na het avondeten kan ik
uien van knoflook onderscheiden]

jouw mond ligt op mijn naakte borst
en tussen ons rust een voldane stilte
die gelukkige momenten weerspiegelt
evenals oktober-grauwe dagen

liefde heeft geen behoefte aan praten
*********************
sunset 03-10-2018


tussen zuilen van smart

ik betaal tol aan het leven
word teruggeworpen door een wind
wijl jij, met blote handen, elke storm aanvalt
en mijn hart, de hele nacht lang
gedichten over onze tijd voorleest

over stemmen, schaduwen
en de doorzichtigheid van vleugels van bonte libellen
maar ook over de breekbaarheid van het licht

stormen verweren zich, zenden mij hun toorn
maar jij stuurt hen terug naar niemandsland
biedt mij bescherming tot het einde van dit zijn

tussen zuilen van smart, geraak ik toch niet verloren
*********************
sunset 04-19-2018


winter nadert nu met rasse schreden

ik sluit de venters, luister naar
de echo van mijn schreden
en ook naar hen beneden mij
die steeds te luid toch praten

het ergste zijn de avonden, de nacht
waarin de uren rekken en ik me moe voel
- of toch niet - en ‘k heb geen vrede met mezelf,
ben rusteloos in heel mijn denken

- zij zijn niet echt, de vogels
die de dag beheersen
en met hun donkere veren
één na de ander uit de hemel vallen

wijl ik slechts vrede wil, een simpel leven
dat ‘k nu en dan vind in ‘t gedoofde licht
waarin mij sterren wenken, jaargetijden
die hen nacht zijn, mij vage schemer
die op een echte lente wacht
*********************
sunset 04-10-2018



wagenwijd geopend

wat blijft
is niet meer dan een oever
of maar een simpele smalle veldweg

en tot voorbij de laatste lichten
door niets of niemand opgehouden
loop ik tot in jouw mond

zo ver wil ‘k gaan
nu mijn ziel reis-klaar is
en hemel slechts een kleine deur

wagenwijd geopend
*********************
sunset 05-10-2018


zó dat ‘k weer mij ben

ik ben nu eindelijk geslaagd
ben opgelost opnieuw geboren
en ik herinner mij geen aandrang meer
van afruim-mij tot opruim-mij
droom enkel mij nog als wat woorden

en ‘k laat dit oude lijf waarin ik leven mag
weer tot mij komen
wijl het onzichtbare doorheen mij trekt
leef ik gelukkig nog in ‘t heden
zó dat weer mij ben en ook blijf

al loopt er toch die band door mij
waarvan ik niet de einden zie
wijl iemand zegt: dat is je zielenstreng
onlosmakelijk onwrikbaar
met jou en met dit lijf verbonden

je lichaam heb je tijdelijk te leen
*********************
sunset 05-10-2018


Indian Summer

ik schreeuw niet want duivels hebben mij
nog niet bij mijn haarwortels vastgegrepen
al heeft mijn hoop nooit vliegen geleerd
echt vliegen zoals kraaien, behoedzaam met de wind
de wilde schedels van kastanjes in hun blikveld

God heeft mij naar Haar toegetrokken
door ’t licht dat mij uit honderdduizend ankers hief
- ik wil de doden niet meer tellen
veeg hen, droevig, tot glanzende bergen bij elkaar
zo licht als spookverschijningen ’s ochtends
wanneer kraaien zich zat vreten
aan groen behaarde daken en ik niet schreeuw

het wordt nog eenmaal zonnig
met zachte briesjes en wat schaduw
een Indian Summer voor mijn vensters
die ik open om een laatste keer te verluchten
- en ik pluk kastanjes uit hun stekelige pruiken
streel zacht blonde binnen-velletjes lippen-glad
vóór dat ik hen genoegzaam verteer
*********************
sunset 06-10-2018


regenbogen verbinden

ik sla mijn hemel op
onder mijn bed
daar in het donker
waar in een koud Rome
ik als nomade droom
over rustige wateren,
regenbogen verbinden
de luchten en aarde

er bestaat geen terugkeer
uit deze slaap noch uit gene zijde
van mijn immer bonzend hart
*********************
sunset 06-10-201


’s avonds een appel schillen
wachten hoe het mes de dag
langzaam in repen snijdt

hoe een hand,
nu weer rustig,
partjes de mond inschuift

en een pit
onverwachts glanzend
die op het tafelblad springt,

opneemt
*********************
sunset 07-10-2018


eindelijk zwijgt de herfstwind


en eindelijk zwijgt de herfstwind
in bomen het eerder luide ruisen
en lucht neemt afstand van de ruiten,
deuren, legt zich als een hond
neer op de voeten van zijn baasje

- één van die herfstige winden
die in het donker woorden stal

en onmiddellijk is daar weer
het gehamer van bouwplaatsen
het ratelen van passerende treinen
het geforceerd klik klak van hoge hakken
sirenes van politiewagens en ambulances

- stilte is nergens te horen
zelfs niet in ’t duister van de nacht
*********************
sunset 07-10-2018


deuren varen op de stroom
met zeilen, wit als kamerkasten

twee bruggen zijn de oevers, twee bedden
en op de derde oever wachten doden

want iedereen wil zijn als alle anderen:
druppels die in zeeën van liefde vallen
*********************
sunset 08-10-2018


die ene deur

dan rust ik uit
van ’t dagelijks werk
mij in de liefd´ te storten

en strek mij uit
op ´t dek van boten
ver buiten op de zee

die alle stemmen opslokt
in stille eenzaamheid
van in de diepten
tot in de weidse hemel

jij slaapt
bent in mijn dromend leven
die ene witte open deur
*********************
sunset 08-10-2018


’t regent vandaag

’t regent vandaag
en bomen wringen
het natte uit hun twijgen

en als een schip
schommelt ons huis
voortdurend heen en weer

jou kan ik heel de nacht
twee eender mooie
heldere tonen zingen

opdat jij nimmer zult vergeten
mocht zij ooit eindigen
hoe zich de liefde voelt
*********************
sunset 09-10-2018


ik leef en lief en droom


dagen minderen wijl ik de weiden volg
waarop de paarden paren
de nacht draag ik als anorak
en met de maan volg ik de velden

mijn kloppend hart is rood en rond
ik zweef intiem op wolken
en leef en lief en droom
*********************
sunset 09-10-2018


afgezet tegen een tijdloze hemel

zelfs wanneer je van de rand van de velden komt
is dit toch een verderzetting van weidse betegelde vlaktes
van brede voetpaden met een blik in een verte
waar zich geen mensen bevinden in de directe omgeving
dichtbij een glazen toren en hoog opstijgende woonblokken

hier rusten geen dode farao’s
noch anderen die als goden worden vereerd
enkel slechts het kapitalisme als internationaal concern
die, gezien de schrijnende nood aan woningen,
er een cultuurcentrum voor de elite in onderbrengt

wat kun je als eenling tegen zulke monstrums doen
anders dan weerloos, stil toekijken
hoe al het sociale tot mislukken gedoemd is
afgezet tegen de tijdloze hemel
*********************
sunset 10-10-2018


bedachtzaam traag

vandaag vlieg ik
door elk geplaatst gedicht
zoals een pijl over bomen
hoog tot ver voorbij hun kronen
hoger nog, en dan terug

ren over het veld, de straat
tot aan de rand van het woud
en verder, tot voorbij de horizon
waar ik ademloos blijf staan

daar stop ik mijn geren
loop bedachtzaam traag
weer verlangend op jou toe
*********************
sunset 10-10-2018


tussen vleugels van vogels

aan de rand van het kanaal
drijven afgeknakte takken traag voorbij
en ‘t zwaarste gedeelte van mijn wandeling
werp ik in warrig struikgewas

dikke middagtongen verdwijnen
want in klei leven slechts enkelen
die ongezien blijven
mijn stem houdt allen in evenwicht

ik vertraag het tellen van woorden en val in slaap
droom van skeletten op een podium en vers gestrooid hooi
nieuwe dieren vanuit coulissen verschijnen
en elders hangen in het blauw geverfde

palmen dragen kaarsen en buiten wordt het frisser
op de wijnbergen tussen corrigerende draden
schrijft zich de herinnering van de dag op mijn natte huid
en laat ik mijn kleren drogen tussen de vleugels van vogels
*********************
sunset 11-10-2018


en ook altijd ik

wees mij bode, ochtendlicht
in hemel strak en stralend blauw
al verwarm jij niet meer onze aarde

het woud reeds bont, deels bladerloos
met hier en daar wat zonneschijn tussen de twijgen
de velden leeg, wachtend het zaad

ach lente kom weer snel terug
want alles hunkert toch reeds jou
de vogels, bloemen en het bos

samen met hen, ook altijd ik
*********************
sunset 11-10-2018


ons trekt het steeds naar zee

er is voldoende brandstof tot aan de zee, zeg jij,
terwijl de hittegolven branden door het raam
vult jouw opwinding de binnenruimte van de wagen
lachend schrijf ik jouw naam naast de mijne

jij roept dat jij het reeds ruikt
het zoute in de wind gelegen
weekt elke kalk en lost hem op
zoals uiteindelijk ook de knoken

ik leg bloemen op het strand
hun bloesems schaduwen zich op ‘t laken
jij streelt de golven glad, lacht schuchter stil
en weet dat het nu avond worden wil
*********************
sunset 12-10-2018


ik betwijfel of het echt is

de tijd kruipt mij fris in mijn mouwen
een soortement dood
van een nog te beleven avontuur

een vrouw verdeelt plassen met haar kinderwagen
en het kind, door een zon verblind, krijst
- ik betwijfel of het echt is

licht verheldert niet altijd
al bestaan er altijd twee beelden:
het ene is waar en het andere helder
*********************
sunset 12-10-2018



soms voel ‘k me al ont-aarden

de nacht meandert als een hoofddoek
om de omtrekken van de maan
een paar sterren gluren er nog langs
tot in onze wereld snijden zij mijn blikveld
en zeven mij

laatste lichtstralen golven en vonken
tussen duisternis en kale twijgen
bestaat geen enkele hoop
het begin ooit nog te vinden

ik voel reeds de lichtheid
van een traag ont-aarden
*********************
sunset 13-10-2018


nachtelijk gezwets

nachtelijk gezwets van hen
die ik als spoken betitel
die niets kennen
niets weten
en al helemaal niet
het licht in mij zien
verbannen door hen
achter tralies spraak

verdrinkend,
ja, verdronken
in zulk een duister
zwevend, kijkend
edoch gekweld
door hun blinde taal
ontwaak ik uit as
doof, stom in lege lucht

door wind gedragen
mijn ziel, zwervend,
als wandelende duin
*********************
sunset 13-10-2018


naar de dijk over ’t land na de dijk

ik kijk in de duinen heel ver over zee
naar de dijk over ’t land na de dijk
krijg van dit kijken nimmer genoeg
naar de dijk over ’t land na de dijk

slechts slib ziet mijn oog in het weidse wad
voor ’t strand aan de dijk voor het strand
enkel maar slib tussen wat rotsige steen
voor het strand aan de dijk voor het strand

opeens komt de vloed die ik amper bemerk
over het wad aan het strand onder de dijk
heel blij schalt mijn stem: nu is het goed
op de dijk over ’t strand en het wad

in het besef, er is hier slechts mij
en de vloed, de dijk en het niets
en liefde voor jou die ik ken of ook niet
slechts jij en ook jij, anders niets

sunset 14-10-2018


liefde is meer

in mijn hand ligt de jouwe
teder, zacht en warm
de vingers schrijven
ongezegde woorden

regel na regel
leunen zij liefdevol
tegen de volgende
tasten voorzichtig
naar je ziel

mijn linker hand
houdt mij het hoofd
mijn ogen houden
jou gevangen

en vragen jou
jouw vleugels
uit te spreiden
over velden
van het woord

te zweven om
enkel maar verder
te willen vliegen
- zo’n grote oogst
uit zoveel kleine woordjes

liefde is meer
dan een paar warme handen
*********************
sunset 15-10-2018



om wind te voelen
moet glas breken
helend water verdwijnen
en verkoelend lover
in rook opgaan

aan de rand van duinen
moet de blik verder gaan
dan de bodem splinters
onder de voeten

reeds hoor ik het knarsen
*********************
sunset 15-10-2018


oktober

woorden slippen van de tong
balanceren op de rand van de afgrond
dwarrelen dansend neer

weekwarme handen van de zomer
vermageren tot op beenderen
knijpen je de hals dicht

traag zingt de dood
- en alles luistert naar hem
*********************
sunset 16-10-2018


naast elkaar toch samen

de open deur
nog een vlucht-weg
muren, helder wit
het raam
lokt zwoele wind

ik ken jouw spraak
zelfs terwijl jij lacht
herken ik de taal van je lijf
begin met de woorden
en kleed mij uit

hier bij jou
ligt het zich goed
de zon maakt het compleet
werpt bewegende schaduwen
die ons verraden

de hele kamer
in slaap, daarna
glijden wij weg
- naast elkaar
toch samen
*********************
sunset 16-10-2018


licht blijkt zo gewoontjes

licht vervloeit in de bovenste lagen
legt de dagen zonder regen bloot

sijpelt in de hooggeslagen kragen

hun geur blijft hangen in de gang
en op mijn wegen door de stad
zwelt het op in de voering

nog merk ik niet in de vroege avond
dat straatlantarens nu al branden
omdat licht zo gewoontjes blijkt
dat ik zelfs geen angst meer ken

voor het duister in mezelf

*********************
sunset 17-10-2018



dichterbij dan ik dacht

ik plant verzen in een wind
die langs wegen waait
door wijken van steden

reeds begint men mij
de vruchten ervan te brengen
hoor ik niets meer over gisteren

en leven bespringt mij
lacht en danst
strijdt tegen elke smart

- op die dagen is geluk
onder een stralende zon
heel gemakkelijk te vinden

veel dichterbij dan ik dacht
*********************
sunset 17-10-2018


15 september 2018

ik verlang naar ziekenhuisbedden
die zijn zoals boten; witte lakens
- alles wil ik doneren: armen,
benen, ja zelfs mijn romp

druppel na druppel zingt het infuus
in een traag naderende schemering
en handen draaien en keren mij
zoeken naar ’t blauw van mijn aderen

achter mijn gesloten ogen hoor ik
stappen en haar ziekenhuistuniek
slobbert om haar slanke heupen
- nog is het geen tijd voor chrysanten
*********************
sunset 18-10-2018


het laatste hert
(geïnspireerd door de Netfllix –serie ‘de 100’
maar ook door 15 september 2018)

het laatste hert
angstig, de ogen gesloten
met verdroogd bloed
rent het
weg, weg
en keert niet terug

in zijn flank
afgebroken
steekt als waarschuwing
een speer
vermoeid rent het verder
ver hiervandaan

het verbergt zich
in dichte struiken
woelt zich traag neer
lekt het bloed uit wonden
in zijn mond
een bitter smakkende zee

het laatste ree
bijna doorzichtig
valt, verdwijnt
net opgeven vaandel
en gesluierde ogen
die roepen om eenzaamheid

rent verder, verder
tot diep onder mijn huid
*********************
sunset 18-10-2018


die ene vage schaduw

ik zal niets schrijven over een wind
die door het lover van bomen waait
zal zelfs helemaal niets over bomen schrijven

geen enkel woord wil ik verspillen
aan de beuk in de tuin van ons huis
die me vertelt over het sterven van een zoon

noch zal ik iets vertellen over de eiken in het park
waaronder jij en ik urenlang zitten
en zo doen alsof onze zoon enkel echt is
in mijn geschreven gedichten over hem

van het schemeren van bomen in het licht
geef ik alleen maar de kronen prijs
en de naalden van dennen die eeuwig groen blijven

en ik zal doen alsof slechts het broze flikkerende licht
gestikt in de hangende massa bladeren van treurwilgen
heel echt is, en niet alleen maar de stam

waarover ik wel schrijf is die ene vage schaduw:
het woud, de bomen en ik
*********************
sunset 19-10-2018


toch zie je reeds knoppen schemeren

bijna november zegt het kalenderblad
de zon verschuilt zich na haar gloriedagen
nu heerst het grauwe van de grijze wolken

kragen worden hoog gedragen
en bloezen dichtgeknoopt
in herfstelijk winters zwijgen

onder de bast van bast van naakte bomen
zie je reeds knoppen schemeren
als kleine sterren in de donkere nachten
die zelfs in ’t diepste duister hoop ons schrijven
*********************
sunset 19-10-2018


nimmer uitgeblust

zonder afscheid wil ik kunnen zijn
zonder enige andere wens
toch uit vergissingen mogen bestaan
gespaard blijven van eenzaamheid
en door liefde aangeraakt
wil ik weten naar waar ik ga

daar bestaan werelden,
werelden uit water en ijs
zij zijn, beginnen zich aards te vormen
liggen als kleine eilandjes aan mijn blinkend oog
aan mijn aangeboden hals
en ik ben, om in hen te blijven

taaie twijgen verstrengelen zich
zij wisselen en laten los, vergaan
maar ik blijf en ben, altijd

nimmer uitgeblust
*********************
sunset 20-10-2018


geen toverij

deze ochtend een nieuwe dag
als uit een bast gesneden
[ik word graag verblind
door deze oktoberzon]

leeggewaaid een opening
in de hemel tegen het licht
dat de schaduwen verdeelt
van herinneringen die zich

niet smeken laten, net als mussen
die in scharen in de bomen slapen
- elke vleugelslag verlamd -
en van daaruit toch de verte zoeken

sinds de zomer zichzelf verbrandt
heb ik een ander sprookje nodig
die mij vertelt dat dit geen toverij is:
een steeds wisselende kleurenpracht
ondanks ras vallende bladeren
*********************
sunset 20-10-2018


een simpele tentoonstelling
[Abbaye aux Hommes in Caen}

het strand leeg
en bewolkt
de grijze hemel

de mens is
kathedraal
baksteenrood

binnen in
foto´s van
Vietnam

zwart/witte
lichamen
grotesk verminkt

ik wend mij af
geen verklaring
noch tekst helpt

op de tegels
van de markt
schijnt een zon

er is ijs, taart,
slagroom
en dies meer

maar ook:
het gruwelijke
dat bloederig plakt

aan ieder van ons
*********************
sunset 21-10-2018


onbekend maakt onbemind
(nacht van de nacht)

reeds is het jaar oud
wordt het donker
nu de winter komt

onze adem misschien
een signaal om ’s nachts
angst weg te dromen

wij praten over liefde
later ook over God
en ik lach om ons

omdat er geen licht is
anders dan een maan

en ontelbare sterren
*********************
sunset 21-10-2018


het kloppen van mijn hart

nog steeds valt er iets te zeggen
blijft mijn mond geopend
en slechts heel af en toe gesloten

pijnpunten die jij op mij richt zijn vergiftigd
en wanneer je stilte kunt fotograferen
is mijn zwijgen een slanke vis

die zilverkleurig glad
uit de diepste diepte
hoopvol naar jou omhoog kijkt
*********************
sunset 22-10-2018


het warme zwijgen
(nacht van de nacht)

wij blijven tot de avond
tot de maan die helder geel
er voortreffelijk uitziet
bij koeien die grauw
op weiden die blauw zijn
onder een open hemel
waarin sterren zich tonen

ik mis slechts jouw mond
al hoor ik het zacht ritselen
van jouw kleren
- alle feeën slapen al
en wensen liggen braak -
met beide ogen dicht
zoek ik jouw kus

[nu licht aandoen
zou doodzonde zijn]

kleine wolkjes geuren
stromen ons toe
en wij staan
geband verloren
in de juiste voren
altijd!
in warm zwijgen
van echt duister
*********************
sunset 22-10-2018


winterschaduw

de winterschaduw
schenkt mij eerste adem
en nimmer stond
een engel voor het vaderloze huis

het stroombed vlak
ondanks de sneeuw nog uitgedroogd
komt van de dodenakker
enkel het luide blaffen van een hond

en alle jaren die er waren
heb ik verkocht aan vader tijd
zo vele vreemden
onder rimpels van mijn huid
maar enkel slechts de doden
liggen op hun oude plaatsen

wat ben ik voor een vrucht
een slechte kruising van
Engelse genen met Duitse
leef ik de uren slechts
als in een droom
die mij nog veel te dikwijls kwelt
*********************
sunset 23-10-2018



wij buigen voor de schaduw
(nacht van de nacht)

wij lopen de dag na
die rood aan een horizon verdwijnt
alsof hij zich schaamt voor de nacht

die over ’t land naderbij komt
als niet te blussen vuur
dat ons te langzaam maakt

wij buigen voor de schaduw
die ons van achter in de knieën
gericht neerslaat terwijl de hemel

de toppen van bomen nog laat oplichten
tot ook zij uiteindelijk zwart worden
en met het duister vergroeien

tenslotte geven wij het op
het licht is ons al zo ver vooruit
dat wij het reeds in een ander land vermoeden

waarom zouden wij donker verlichten
en daarmee uren lengen
die wij stelen van broodnodige rust?
*********************
sunset 23-10-2018


ik weet niet wie

ik hoor mussen kwetteren
die aan de twijgen hangen
en niet naar beneden vallen
ondanks het diepe daar onder

op de bank voel ik plots
mijn hart dat mij bang maakt
omdat het vroeger toch
meestal geluidloos klopte
zonder mij ooit te laten weten
wat voor een werk het verricht

dat ik gisteren nog dronk
en wil zo graag iemand
verontschuldigingen aanbieden

alleen weet ik niet wie
*********************
sunset 24-10-2018


opnieuw onderweg

ja, ik ben opnieuw onderweg
probeer het pad terug te vinden
van mijn vingertopjes naar mijn hartslag
van de zomeronweders in mijn hoofd
naar de nachtelijke stilte op mijn lippen

ik ben begonnen
het oorspronkelijke her te ontdekken
het krachtige, naakte
en ontcijfer elk mens
die ik ooit geweest ben

ik oefen mij
in het ontvangen van geluiden
die mij niet verwarren
probeer uit woorden
kruiken te vormen

die ik met licht vul
*********************
sunset 24-10-2018


inkijk in de toren

hier verliest zich de wind
in respectvolle stilte

een afgescheurde spiraal
uit mosgroen licht
windt zich naar benee

het plafond, een loerende steen
- de blik naar boven is
alsof je in een gladde schacht kijkt

buiten groen verend gras
zo zacht
als is het een troost
*********************
sunset 25-10-2018

 

thuis (uit: gisteren)

dit keuterboerderijtje
waar geluk niet in het kind woonde
en dat nooit sliep
zich om het vee en de fruitbomen bekommerde,
mis ik soms toch

[ik tel de manen:
één twee drie sikkels
die, net zoals toen,
in het duister troostend lachen]

links achter het boerderijtje
liggen de wijers
met statige fiere berken ervoor
- herfst en winter simuleren
op en ondergangen van een waterige zon

moeder is de rots in de branding
zij windelt en baart
het ene kind na het andere
als is zij een geboortefabriek

waarin dagen zich niet onderscheiden
*********************
sunset 25-10-2018


zo ben je ook

zo graag schrijf ik poëzie
die op jou lijkt, is zoals jij
maar verder dan een beschrijven
zal ik nooit komen

jij bent een engel
met zilveren vleugels
een duivelin
met scherpe horens

de ringen onder mijn ogen
lijken ook op jou
en wanneer jij er doorspringt
laat jij me lachen

half zeven ’s avond
en al helemaal donker
- zó ben jij ook
*********************
sunset 26-10-2018


door iedereen bekeken

seizoenen wisselen
bijna dagelijks nu

met liefde in het hart

stijgt de druk van dit wachten
als een plotse invallende herfst
wanneer hemel zich sluit,
als duizendpoot verder trekt

mensen bekijken mij
als ik mij doorheen de massa
vastberaden een weg baan

tot alles zich verschuift

- en nog helemaal niet alles verteerd
wil ik enkel nog verpoppen
*********************
sunset 26-10-2018



een lied dat over liefde zingt

in zwarte nachten lichten sterren op
en nog onschuldig, zonder enig spoor
van angst wordt ‘t duister stil gewekt
door ‘t kind in mij dat enkel slechts

een schriftje bij zich draagt
waarin zorgvuldig woordjes wonen
die voor ’t dagdagelijkse goed verstopt
op maagdelijke bladen tronen

wanneer een maan aan hemel staat
en mens en dier hun mooie dromen dromen
bestijgt het kind de wolkenschaar
kijkt uit over de steden en de bomen

vindt in die nachten
zachte en bijna vergeten woorden
die door de wind opwaarts gedragen
zich vormen tot een lied

dat over liefde zingt
*********************
sunset 27-10-2018



ik vraag je niet te geeuwen

ik haat de vochtige dagen
of het nu vorst is of ook nevel
dat is mij eender, maakt niets uit

ik blaas adem uit mijn longen
en ’t warme van de lucht
lijkt als een koorts voor jou

en ‘k vraag je niet te geeuwen;
mijn trommelvellen
zouden kunnen scheuren
*********************
sunset 27-10-2018


naar huis, naar huis

een ondergaande zon
vleit zich tegen
het stervensrode eikenblad

vuur gloeit door me heen
maar niet aardewaarts
hemelhoog toont het
de weg van mijn verlangen

een band van donkere wolken
trekt over de zee
tot aan de koperen horizon

geluiden van de branding
en ver meeuwengekrijs
begeleiden mijn zwijgen

naar huis, naar huis
fluisteren de twijgen
- wind houdt de adem in
*********************
sunset 29-10-2018


soms schreeuw ik ’s nachts
omdat mijn hart stokt
en ik angstig ontwaak
engelen hoor zingen
en doorheen het venster
toch sterren zie, de maan

soms heb ik ’s ochtends
nat beweende wangen
en geeft men mij tabletten
die alles goed maken
en ik weer slapen kan

zo eenvoudig lossen zij het op
*********************
sunset 30-10-2018



plots schaduwloos

ik weet nog waar het is
alsof een omweg dagelijks
ernaartoe leidt
en zelfs eraan voorbij
met onveranderlijk een naam nog op de deur

misschien dat het de mijne is
maar nu, sinds het nu allemaal voorbij,
haar schaduw mist en ik,
ik er twee heb

tenminste, tot gisteren nog
toen ik haar weer ontmoette in het park
en zij niets zei
mij heel gewoon voorbijging
de schaduwen met haar mee

en ik plots schaduwloos
en weg
zelfs het donkere raam
en ook de voordeur, nameloos
*********************
sunset 30-10-2018


gevlochten uit bloedrode lippen
rollen mijn woorden als knikkers
vanaf tanden over de tong,
ontstaan beelden uit het verwoorde
geschapen door toeval
van monden tot monden
geborgen in schelpen
in oren gekropen
zilveren woorden
die schitteren in ´t donker

enkelen slechts
op papier geboren
uit handen gevallen
als poëtische schat
langs podia in steden
drijven zij sprekers
en ook hen die luisteren
steeds voor zich uit
*********************
sunset 31-10-2018


licht en liefde

laat mij nog eenmaal
vers gemaaide weiden ruiken
nog eenmaal grijze regenwolken
over een zee uitzwaaien

laat mij schaduwen bekijken
die rond huizen sluipen
het boek van het leven verduisteren

helder licht voelen én de liefde
als ik angstig word
wanneer de zon ondergaat
in het rood van haar avondgloed
*********************
sunset 31-10-2018