nog onderweg naar 01 november
maanlicht flakkert
in regenplassen
op ‘t zwarte asfalt
vloeit weg onder
slepende stappen
zeerozen drijven
op tranen uit ogen
tussen naakte twijgen
van hoge populieren
slaat het eenzaam hart
smart ligt in de dagen
*********************
sunset 05-10-2012
en in mijn slaap zie ‘k jouw gezicht
je huid als marmer wit en na de tijd
hangt het in vouwen om je lijf
en ‘k huiver om wat van je blijft
reik naar het dode hart
waarvan ik ‘t slaan niet voel
niet in mijn droom
en ook niet na de jaren eeuwigheid
en ik ontwaak, badend in ‘t zweet
huil ik mijn smarten om mij heen;
de dood na minder dan een week
liet mij mijn leven zonder jou
alleen
*********************
sunset 06-10-2012
schaduw kromt zich
weent en lacht
schreeuwt splinters
aan de hemel
doven sterren
alles mond-loos
in 't stille wensen
wil ik het liefst
dat je muntsmaak bent
of ook een doek
van zachte zijde
mijn lijden bestormt
als woest golven
het zwijgend duister
in eeuwig nacht
schemert jouw gelaat
in mijn herinnering
van nimmer vergeten
*********************
sunset 07-10-2012
jouw ziel slaapt tussen sterren
en in mij sterft de echo van je stappen uit
't wordt koud en in mijn schoot
ligt reeds te vele jaren je dode hart
- twijfels knagen altijd aan mij -
geëtst jouw beeld in mij
dat ik slechts schemerend bespeur
net als voor 't raam een zuchtje as
mijn voeten dragen altijd nog
hun veel te vroege last
*********************
sunset 08-10-2012
als in het duister
steden niet meer branden
de maan verstillend slaapt
en alles rust, er zelfs
geen straten vloeien
en bladeren ‘t dak zijn
op mijn wegen
als in het donker
lijven niet meer beven
slechts feestmaal voor de gieren zijn
wapens niet meer blijven
vlinders uit de as herrijzen
harten niet meer slaan
en stemmen zwijgen
als in die stilte
‘t nachtelijk blauw
zich over paden legt
dan drink ik eindelijk de hemel
*********************
sunset 09-10-2012
zoeken doe ik jou – nog steeds -
in het moeras van donkere nachten
zelfs in het diepste van mezelf
vind ik een schemer van je schaduw
op mijn schouder: 't sterven van 't lover
als hartverscheurend geween
de zure regen uit mijn ogen
jij ligt begraven onder lege beelden
van nooit gelopen wegen
en 't voelt nog altijd even pijnvol droef
dromen werden ons toch nooit gegund
*********************
sunset 10-10-2012
stille klanken uit de verte
van een paar eeuwen tijd
daartussen enkele minuten,
dagen, maanden; de echo
klinkt doffer, zwakker, sterft
als het mijn ruimte raakt
zwijgt stom standvastig
’t droef verlangen, tranend
in nachtelijke regen, vragend
zonder antwoord te krijgen
en met het vragen blijft
de twijfel van de beelden
uit nooit beleefd verleden
heden noch toekomst-
beelden die alles tonen
en niets betekenen
*********************
sunset 11-10-2012
jij wenkt mij
voorbij jouw tong
een stukje adem
van je lippen
die jij me reikt
van aan de overzij
de schemerzee van tijd
weeft zijn draden
tussen hart en ziel
bloeit jouw zijn
mij tegemoet
jou draag ik in me
tot na mijn winter
*********************
sunset 12-10-2012
licht schemert over velden
aan de andere oever
bladert blad na blad
de stem van de wind
als oud sprookje
zwart gekleed
haar geurt naar citroen
schommelt in dromen
het vogelgekrijs
in ‘t opgemaakte bed
weent het kindlachen
*********************
sunset 13-10-2012
al die doden in mijn hart :
zorgeloos geven zij
elkaar een hand
zingen storm weg
met een albasten huid
leggen zij zich neer
voor de gedolven graven
een glimlach op hun gelaat
wijl hun ademen stokt
beweegt mijn borst
zacht op en neer
scheurt de hemel
zich uit mijn ziel
*********************
sunset 14-10-2012
in pre-november verschuil ik mij
het liefste achter treur-gezongen klanken
en wil nog naakter zijn, nog luider
zo voel ik deze woorden
wonden helend in mijn hart
al blijft de geur van de chrysantenkleuren
maar op een dag waag ik de sprong
in ’t niemandsland, laat achter mij
de immer meegedragen pijn
*********************
sunset 15-10-2012
sedert zijn dood verbinden lichtstralen hemel en aarde
klem mij vast aan strohalmen die telkens weer breken
wanneer wind zucht boven mijn hoofd en de maan
heen en weer schommelt, de hoop schemert dat hij
als blijvend licht zich nestelt tussen gesloten gordijnen
mijn dromen verlicht en demonen verjaagt
[sterren tekenen al jarenlang ‘t voortijdig einde
met onzichtbare letters in wolkeloze nacht]
leven en liefde, meer dan slechts plicht
*********************
sunset 16-10-2012
de dag vandaag onschijnbaar zwaar
zijn wind drijft wolken naar elkaar
vol droefheid, angst, vergeten, smart
wordt ‘t niet mijn dag; nu altijd zwart
de eerdere tijd is als een storm
een kolkend woelen van getijden
enkel de liefde houdt nog stand
de handen hemelhoog in ‘t strijden
als op het eind’ dit lijf verbrandt
sterft in die dag zelf elk verlangen
en lopen schaduwen door nacht
naar Zij die alles heeft gezien
de zon laat ondergaan en rijzen
*********************
sunset 17-10-2012
snel leerde ik
mijn stappen rugwaarts
en ook het zien
van 't slapen in je bed
het zijdelings gaan
langs alle nevenstraten
waarop jij nooit
jouw voetjes hebt gezet
dood was nog niet bekend
waardoor ‘k je nu moet missen
en 'k ben sinds toen
niet meer compleet
al oefen ik nog
‘t ritme van dit leven
dat nimmer zwijgt
ook niet door mijn verdriet
dat jarenlang reeds
stille tranen spreekt
*********************
sunset 18-10-2012
er is geen horizon meer
alles is vlak in de dag
een gebed van vier-
en-twintig woorden
stromend door de mond
en nergens een sluis
die het vlakte opheft
vallen laat als uitlopende
inkt van balpennen:
blauw op wit papier
met mijn handrug
smeer ik de zomer uit
tot diep in de herfst
en nevel dooft ’t licht
omhult eenzaamheid
tot het weer nacht is
en enkel stilte spreekt
*********************
sunset 19-10-2012
je lippen dicht-gekleefd door
die vervloekte dood die met
geboorte spot – gisteren nog
zag ik je, hoorde je ademen
’s nachts in de gangen klonk
het nog intens blij makend
post nataal geschreeuw
als ‘k nu in dag val, ogen open
streel ik je bleek gelaat, kus je
weet dat jij enkel geest bent
*********************
sunset 20-10-2012
hoe de dingen zelfs in een schuine lichtinval
onveranderd blijven als alles weg is
de wieg leeg, je enkel omtrekken raadt
in ’t venster van het huis tegenover
herinnert men zich nog vaag het beeld
en ‘k stel me voor hoe het bestaan kan:
een nacht zonder ogen, hoofd
op de verlaten overloop waar ik
geen dode gezichten meer kan zien
radeloos lopend door straten bekijk ik
de bijna kale twijgen wiegend in een wind
die duizelig maakt in het tonen van
groteske beelden die nog steeds
onwaarschijnlijk lijken, één na één
en ik spreek niet over ‘t onbegrijpelijke
al ontroert mijn weeklagen zelfs God
ondanks Haar jarenlang zwijgen
*********************
sunset 21-10-2012
nog dragen dagen grijze mantels
nachten kouder nu en onder dekens
vriest het weldra; regenwolken zijn
beladen met tal van die momenten
waarin de kleinste ademzucht of
hartenklop alles kon veranderen
- toen
*********************
sunset 22-10-2012
onder pompoenen en fuchsia’s
[ ‘s winters zachtroze] opgestaan
- mijn kind in ‘t eeuwig zijn - uit ‘t graf
waarin enkel de schedels blijven
in alle veertig jaren roerloos in een kist
zelfs nooit het openen van de aarde
lijkt het vanaf het bankje aan het pad
de Christus die aan ‘t hout genageld
links murmelen treurwilgen een stil gebed
als ik de sporen zoek van waar je bent
droogt warme herfst mijn ogen
maar heelt nooit de verborgen pijn
*********************
sunset 23-10-2012
ik vang het licht net zoals jij schaduw werpt
op d’ aarde waarin jij ligt [te slapen?]
onder zoden waarop enkel 't gras nog groeit
dat 'k huilend uittrek, in diepe wonden wrijf
en het verlangen blijft dat jij weer wakker wordt
*********************
sunset 24-10-2012
als een slang
kronkelt dit pad
langs stenen tafels
grauwe graven
en ongedekte aarde
treurwilgen tonen
breed de stappen
die nog te gaan
gehuld in ’t zwart
draagt fluistertaal
zelfs rouw
rolt uit het oog een traan
die beverig naakt
naar koude winter ijlt
*********************
sunset 25-10-2012
in jouw haar
zoekt herfstwind
mijn handen
die reeds lang
een krans houden
zonnestralen
willen vangen
de maan, sterren
over je graf strooien
stromende tranen
bevriezen nooit
zelfs niet in winters
*********************
sunset 26-10-2012
nu slaap jij
staat nooit meer op
en halmen gras
als spitse dolken
doorsteken je
breken jouw ogen
uit harde grond
ontspruiten leliestengels
bedekken 't anonieme graf
en ik kom naar je toe
in 't laatste licht
sterven de kelken
*********************
sunset 27-10-2012
en zesenveertig jaar later
een pad door 't steengruis
brandgangen in 't struikgewas
verroeste zeisen, nacht
- ik kan de bron in de rots
niet bewonen noch 't licht
onder eeuwig bruine varens
want tijd is dood, uren leven niet
al betasten lichtvingers een hemel
vol kruisvormende sterren
- mijn hand het einde
zonder begin, mijn hart
het kloppen op steen
*********************
sunset 28-10-2012
dit eeuwige verdriet in mij
ontraadselt jou, brengt weer naar boven
het droeve weten van jouw dood
- en zonder lijf blijft niets - tranen bevreemden
heel flinterdun nog het herinneren
in mijn oog jouw allerlaatst bewegen
na zoveel jaren tijd onder voeten platgetreden
tot ’t ongekende van die plaats
- jouw bedstee in den vreemde -
ben jij reeds lang tot stof vergaan
en ook al welft zich in het duister nog de aarde
onder het afgevallen lover van de bomen
kan ik enkel maar mijn smart doorstaan
*********************
sunset 29-10-2012
de nacht heeft toen mijn hart betreden
en alles zweeg voor ’t duister steengezicht
op lichte voeten gaan slechts regenbogen
de maan en sterren geven diffuus licht
en het voelt koel om mij terwijl ik zweef
en met mij kleine vogels om me heen
die jouw stil dragen nu ik bijna niet meer leef
over het ijs, het vuur en over elke zee
waar jij wordt neergevlijd en in mijn dromen
herken ik niet de plek noch jou zo wit als sneeuw
ik eet genadebrood met koude vingers
en heel mijn zijn huilt droef mijn ach en wee
*********************
sunset 30-10-2012
wanneer ik daar sta waar het stil is
vaststel dat het denken ophoudt
het luisteren begint en ook het zien
hoe vogels vliegen, ik zelf als vogel
door de hemel glijd, mijn spreken
slechts nog gekras is en alleen maar
het heldere van het licht bejubelt,
ik mijn schaduw op de rotsen werp
en weet dat mijn schaduw altijd blijft
en elke rots uiteindelijk ook vergaat,
dan is het goed alles naam te geven:
dit kind, mijn smart maar ook de liefde
heit leven wisselt slechts eenmaal
want bij de tweede keer ben je dood
- of niet meer jezelf wat in feite
op hetzelfde neerkomt -]
laat me jou nog eenmaal kussen, zoon
ook al herinner jij je niet op welke oever
van het leven jij staat; jij bent!
en dat is waarover dit hart praat
*********************
sunset 31-10-2012
01 november
op d’ akker van rust zoek ik je graf
kind van mijn bloed zo lang reeds gestorven
’t gedenken van jouw maakt smart nimmer goed
al ben j’ in mijn liefde geborgen
te snel ging voor ons dat wisselen van tijd
geen nu tussen gisteren en morgen
mijn lijf weent al jaren in droefheid en spijt
kind van mijn bloed zo vroeg reeds gestorven
toch brandt in mijn hart een eeuwige vlam
van liefde , vertrouwen en hopen
en zo weet mijn God dat ‘k niet anders kan
kind van mijn bloed ‘k laat je leven
*********************
sunset 01-11-2012