op weg naar 01 november
het missen blijft
waar zul je zijn
wanneer de tijden verder spinnen
klokken nooit meer luider slagen
waar
als ruimtes zich oneindig wijden
geesten toch geen sloten kennen
hier en daar
in ‘t toen en nu
ergens in de tijd?
*********************
sunset 16-10-2007
laat me
laat me nog dromen
van dat wat zou geweest zijn als
een maan in stralend geel gekleed
de hemel kust aan gindse zee,
sneeuw als heel grote vlokken valt
en zo het branden van mijn ogen koelt
als elke grasspriet ’s morgens vroeg
de dauwdruppel stil voelt
laat me dan snel de sterren tellen
voor dat jouw voetstap echt verstomt
en ‘t dagelijks leven ongeschminkt
zijn grijs verweeft in horizonten
voor dat de bladeren vallen
en in de herfst de tover breekt
die mij uit elke kleinigheid
van heel jouw zijn nog spreekt.
********************
sunset 17-10-2007
jij leeft
jij leeft, al is het slechts in schemer
en bent die reeds in nevelen staat
zoals een meer in ’t eerste morgenlicht
niet helder, vaal door ’t groen zich breekt
zo sta ik blootsvoets daar
op ’t stenig strand waar ik niets zie
mijn hand tast naar ‘t doorschijnend grauw
wilt je beroeren in dat niets
en wat mij blijft is enkel fascinatie
van dode ochtendschemer
aan oevers ongekende oceanen.
*********************
sunset 18-10-2007
tot het uiteindelijk in mij stilt
een waanzinnig verlangen
naar papavervelden
duiken
het gezicht
in ’t zijige rood
draaien, wervelen
armen wijd uitgebreid
vallen
ademloos
naar zwaarte van de aarde
voelen
het groen van blad
schreeuwen, lachen, krijsen
tegen de grijze hemel
wijd
wijd open het hart
en dan
de stilte van de dood.
*********************
sunset 19-10-2007
dagelijkse strijd
stapjes
duizend tranen zwaar
ben ik gevlucht
en toch gebleven
denk aan jouw lachen
en ook aan hoe je keek
zoekend naar tekens
blijf ik gevangen
in deze eindeloze strijd
met mijn verdriet.
*********************
sunset 20-10-2007
hoe kan ik
en zo opeens
dan ben je er
en tussen ons
spinnenwebben tijd
die ritselen wanneer wij ons bewegen
plots lijkt dan alles anders
hoop
warmte
nabijheid
hoe kan ik zonder jou?
*********************
sunset 21-10-2007
de deur valt dicht
verdrietig zie ik
hoe de deur zich sluit
en niemand vraagt waarom
ik wou je zoveel tonen nog
van mijn gevoel, gedachten
en neen, ontgoocheld ben ik niet
- hoe zou ik ’t mogen zijn
zelfs nu er niet meer is dan slechts een kleine spleet
waardoor een streep verlangen valt
naar eeuwigheid
jouw mond die zwijgt
en zachtjes valt een deur in ’t slot.
*********************
sunset 22-10-2007
stille klacht
bevroren tranen
bedekken
aarde-ijs
marmerstenen wenen
het vroeg ontvallen
en ik klaag aan
de donkere schaduwruiter
zich voedend met het kinderbloed
in rouw gebroken rozen
drenken rijp
schreeuwend rood.
*********************
sunset 23-10-2007
het went nooit
mijn hart draagt rouw
van zwart fluweel
waar rozen-sier
- die nu, verwelkt
eerst vurig rood
in schoonheid vol
haar zoete geur
liet kennen
vandaag slechts
afscheid
tranen
smart
ik zal er nooit aan wennen.
*********************
sunset 24-10-2007
ik ween om jou
slap het lijf, de dood gestorven
als door vorst een bloem in mei
’t spoor van ’t kind liep snel verloren
voor ‘t begon was het voorbij
groeven diep geploegd in ‘t hart
- voor een zoon als eerst geboren -
reeds vergrijsd ver voor de tijd
ging ik elke stap in smart
door de pijn totaal verijsd.
*********************
sunset25-10-2007
't gezang verstomt
de melodie sterft tegen wanden
zonder echo glijdt zij af
droeve zilveren tranen
parelende diamanten glas
in ‘t langzame ontplooien
bloemen van een duister
het zwarte in de harten
donker drogend bloed
kwellend is de koude
bevriest jouw 'dicht bij mij'
weet pijnvol als geen ander
wat afscheid nemen doet.
*********************
sunset 26-10-2007
waar 't pad zich kromt
rijm omklemt het kransgebonden dennengroen
asgrauwe gezichten voor opgebroken aarde
opgepoetst geel koper vastgenomen
om ‘t aardse te laten zinken onder geklaag
van hoop en het luiden van de dodenklok
ogen dragen tranensluiers
bij ’t vallen in die onbekende leegte
handen schudden rouwverbonden
zwijgende seconden lang
alleen jij blijft achter
daar waar het pad zich kromt.
*********************
sunset 27-10-2007
droomloze nachten
in droomloos donkere nachten
als regen stil in ‘t harte valt
ben jij als de opgaande zon
onder een brug van eenzaamheid
in droomloos duistere nachten
ben jij de ster die hoop mij brengt
en het verlangen dat zich spiegelt
in ‘t donkerzwarte van herinneren
in alle droomloze nachten
ben jij de regenboog die ‘k zoek
wanneer ik wenend woorden traan
in wind en ijle wolken.
*********************
sunset 28-10-2007
zelfs pijn is een cliché
het dagelijkse leven
polijst met schuurpapier
zorgvuldig het gebeuren
maakt littekens van regenbogen glad
streelt pijnvol plekjes van de huid
als wordt het nooit meer morgen
rusteloos in mij ‘t verlangen
naar zachte aanraking
een hand op huid
in lust en smart
nog zucht ‘t herinneren
dat in cliché vervalt
op ’t ritmisch stampen
van de tijd.
*********************
sunset 29-10-2007
ooit zullen wij weer samen zijn
vannacht fluistert mijn ziel
een maan op vlindervleugels
geboren in een eeuwige stilte
en word ik van de smart bevrijd
mijn engel weent, en ik
- tranen van eenzaamheid
glansloos verijst
als ’t koude winterlicht -
zweef op de vleugelen van hoop
een vonkenregen in oneindigheid
waar schaduwen stralen in het licht
slaap nu mijn kind, wind buigt zich over jou
en kust je zacht mijn ‘tot weldra’
wanneer de kerkklok ook mijn middernacht zal slaan
morgen zullen wij ontwaken
mijn lippen jou nieuw leven inblazen
en warmte van mijn hart zal in je opbloeien
als ster die jou voor altijd lieft.
*********************
sunset 30-10-2007
en dat wat blijft
verloren dromen als de uitgebloeide bloemen
die eens geplukt, zonder gevoel
en in mijn hoofd zie ‘k oude beelden
hoe leven zich verbrandt, verbruikt
en dat wat blijft
nooit meer is dan een lege huls
wat is geweest glipt mij door vingers
nu ‘t lijf nog enkel stof is in de tijd
die de muziek verstomt
kaarsen verdrinken laat in zee van tranen
en dat wat blijft
is eeuwig een gesloten woordeloze mond
en nooit meer nog liefdesgefluister
die van jouw veel te dode lippen komt
het voelt zo zwaar en ondanks ‘t licht
blijft het in mij slechts enkel duister
en een bevroren hart
in werelden van ijs.
*********************
sunset 31-10-2007
Allerheiligen
kilte vecht zich door een regen
van de eerste novemberdag
vochtdoordrongen op hun weg
mensen naar de plek van eindigheid
schemerig verlicht door tongenvlammen
graflicht in de luwte van herinnering-
stenen worstelend om wat zuurstof.
*********************
sunset 01-11-2007