leeg nu de ruimte
van uit ‘t gevallen lover
valt treurend mijn blik
in schemerende ochtend
op wenende toppen
leeg nu de ruimte
verblind door mijn tranen
het afscheid van zomer
woordeloze droefheid
donker de aarde
en nergens een akker
waar ogen zich wortelen
bedekt door de sneeuw
*********************
sunset 01-12-2019
Poëziepodium Aan de Slinger
niet het geschreeuw
maar wel het gemurmel
van adem die stokt
zonder te weten
waar vind het lucht
en mijn gekrabbel
dwaalt door de jaren
verzinkt in ‘t verleden
en droomt van het bos
dat bidt tot een god
verstrooit steeds het koren
dat valt in herhaling
net als de raven
die hemel beschrijven
vanaf lege twijgen
bomen fluisteren
bewenen de doden
doorheen ’t Babylonische
klinkt toch zoetgevooisd
jouw zacht-warme stem
*********************
sunset 01-12-2019
podium van Schrijverscollectief Meierij 01-12-2019
de hoofden geteld
16, 17, 18
en mijn hartslagen
76, 77, 78
van het begin tot het einde
en telkens weer opnieuw
tot aan vermoeidheid
en ik begin te leven
in schaduw van gedeelde woorden
zwem in dag-uitwaarts
het gras groeit hoog
en mensen spreken liefde
ook Engels en Russisch
enkel gevoel
in mijn pols klopt het hart
voelbaar
79, 80, 81
en ik voel moeheid
aan het begin van nieuw leven
eerst regen, dan sneeuw
en veel later weer zomer
ik heb zoveel al gekregen
*********************
sunset 02-12-2019
of,
door het grijs-grauwe zwemmen gedichten
of nog beter,
het gaat om het geheel van de gevoelens
die ons hart doorboren
met oorverdovende woorden
de stilte breken,
breken in honderdduizend deelbare stukken
of,
op eenmaal betekenen gewoontes
niets anders dan het bewegen
van afgevallen vleugels in winterse koude
die ons verder laat gaan
en wij spelen ‘kom engel, vlieg,
vlieg zo hoog als je kunt in de hemel’
enz
*********************
sunset 02-12-2019
en jou
de nacht is bijna voorbij
nog slechts enkele dromende klanken
waarbij ik dans, alleen in mijn hoekje
mijn ogen gesloten, wieg ik mij
langzaam in melancholie
dronken passanten waggelen voorbij
eenzaam in mij de blues
in een eeuwig verlangen
ik lief het leven
en jou
*********************
sunset 03-12-2019
enkel een schreeuw verwijderd
verlichte balkons, de koude kruipt op mijn lippen
irriteert flakkerende straatlantarens
jouw adem is vandaag zilverkleurig
schreden knarsen synchroon, het is niet meer ver
uren zijn niet meer te meten, zijn veel te luid
stroomopwaarts zwemmen woorden
ergens is er beslist een lek
lichtschuw hoor ik het fluisteren
de klank van regen
melancholie op daken van de stad
de stilte stroomt en ik, enkel een schreeuw verwijderd
van het nachtelijk zwijgen
*********************
sunset 03-12-2019
’s avonds, in intimiteit van kaarsen
vragen gedachten asiel
ontdoen zich van hun vuile kleren
naakt is mooi
gelukkig vleit mij het duister
*********************
sunset 04-12-2019
een onvolmaakte zonde
elk gedicht is een liefdesgedicht
een deel van affaires, relaties
is soms, en soms niet, communicatie
een gedicht kent enkel woorden
waarin de liefde is, hier en daar
leeft in lijven, op tongen en lippen
in haar voel wordt zij vanzelf
de tekst van een gedicht
een onvolmaakte zonde
*********************
sunset 04-12-2019
heden, verleden en toekomst
waar jouw lijf mij vangt
leg ik mij aan jouw voeten
en liefkoos je huid
’s nachts, tijdens intieme uren
grijp ik de sterren
op bloeiende velden
tussen echo’s van wind en regen
ben jij feest voor mij
en bindt bergen en dalen
beweging en lendenen
zon, wolken en lippen
in deze één-wording
verenigt zich hemel en aarde
licht, vreugde en leed
jij, ik
in volmaakte tijd samengevoegd
als bloesems, bladeren en aarde
zijn kussen heden, verleden en toekomst
in onze eeuwige droom
*********************
sunset 05-12-2019
kijk wie ik ben
[mijn lijf ademt, pompt
en weet niet waarom]
in dromen leven heldere klanken
weerklinkt diep het eeuwig verlangen
wakend beluister ik te wenende dagen
gisteren warm swingend in voorwaarts bewegen
in immer rusteloos vibreren
verdwalen zij doelloos vandaag in de schemer
al hoor ik het zachte reeds zingen in verte
te veel zijn de uren voortijdig gestorven
voordat ik hen werkelijk kon leven
- het kind dat niet zijn mocht
geen stem en geen kracht
maar kijk wie ik ben
door enkel te lieven
jou, en ook mij
die ik eindelijk ken
*********************
sunset 06-12-2019
hoog tijd voor verandering
neonreclame spuwt vraatzuchtig geel
op het voetpad, overwoekert het intieme
de markt groet steels het duister
alles flikkert, toevallig ensceneert
enkel voor jou en mij
al voelt het ongemakkelijk
ergens leeft het nu fout
*********************
sunset 06-12-2019
opstekende wind
wind steekt op
en de nog bijna donkere hemel
werpt mij een helderheid toe
de ochtendschemer
enkele vogels, mussen en raven,
zitten in de bomen
roepen vanuit zwiepende kronen
- de wind steekt immers op -
hun gekrakeel in de aanbrekende dag
die langzaam lichter wordt
de winter sluipt steels door de tuinen
in deze ruimte en tijd
gedragen door de opstekende wind
pikt een sperwer al de zielen op
en draagt hen uit de nacht
traag ontwaken de ogen
*********************
sunset 07-12-2019
de woorden zwijgen
in het innerlijke, verstomd
zwijgen de woorden
enkel nog klank
van hun betekenen
wat met gulzige monden is beloofd
druppelt hoop
in de gaten van ’t leven
al het andere, enkel maar leegte
ver-ebt in ondiepten van het dagelijkse
waaraan gevleide lippen verdorsten
schreeuwen in de harten
met enkel de echo, nog
van het licht van een zomer
of het ontwaken van lente
de dag kleedt zich grijs
*********************
sunset 09-12-2019
steeds weer bezoedeld
groen uitgeslagen
vergiftigd, belogen
hemel en wateren
verkoold en versteend
verbrand en gesmolten
in riolen gerold
spottend bedekt
natuur en de aarde
*********************
sunset 09-12-2019
en ik ontwaak
als ik slaap, ontwaak ik
uit de droom van een leven
dat mij uitsluit en dat ik,
merkwaardig genoeg,
mij niet kan herinneren
door golven weggespoeld
en ondergeploegd in een wit vlak
gewichtloos in mezelf opgesloten
in dat diepe zwarte gat
ontmoet ik mezelf
geef mezelf een hand
van deze naar gene kant
spreek zonder stem
met mezelf aan de overkant
zonder gehoord te worden
onophoudelijk en vertrouwd
volgt mijn schaduw mij
in omgekeerde richting,
sluit het huidige leven
aan bij al mijn dromen
en alle herinneringen
en ben ik eindelijk wakker
*********************
sunset 10-12-2019
ik doe alsof ik slaap
liefdevol kust zij mij
dromen uit mijn ogen
haar lachen parelt
tussen mijn hartsplinters
‘ik wil slapen’ zeg ik
en bedachtzaam onttrek ik mij
uit haar zachte armen
zij woordwandelt in slaap
wat ik niet kan verstaan
omdat zij soms ook zingt
wijl zij naast mij ligt, geluidloos
en ik haar wimperslag hoor
doorbreken gefluisterde worden
mijn sluimerende schemering
ik doe alsof ik slaap
*********************
sunset 11-12-2019
droevige jaargetijden verjaren
hier, dit is mijn huis;
nog pendel ik
tussen gisteren en vandaag
smarten en wit papier
ook al is er meer rust dan vroeger
kijk, rechts de jaren van zwijgzaamheid
waar mijn vroegste kindheid begint
met aangebeten appels op zo vele dorpels
daar mijn ongekende vader
- veel mis ik, veel is verloren gegaan
droevige jaargetijden verjaren
wijl jij mijn voeten volgt op hun vlucht;
het is de schaduw van wijlen mijn moeder
die ik hier vertwijfeld vasthoud
opdat zij zich uit mijn herinneringen bevrijdt
om langzaam eindelijk mens te worden
*********************
sunset 11-12-2019
grijs overheerst
in mijn door wolken aangevreten nachten
maanloos geboren in groene wateren
wordt dit lijf gestreeld door engelenvleugels
vliegt mijn ziel, voor zover ik die heb,
op hellehonden naar een einder
waar bleek een gammele dag
zich openvouwt over de onmetelijke levenszee
*********************
sunset 18-12-2019
in diep medeleven
in heldere hemel
geen maan
ik schakel de radio aan
hoor slechts stilte
en op de kalender
mis ik vandaag
*********************
sunset 18-12-2019
de nacht kleur ik mij grijs
zwart is mij veel te donker
en beige nog veel te licht
*********************
sunset 19-12-2019
geen tijd voor elkaar
ongeduldig wachten straten
op volgende verkeersopstoppingen
om zich tegen de forenzen aan te vlijen
etalages kijken verveeld voor zich uit
duelleren van tijd tot tijd met passanten
in bomvolle bussen slaan zittenden
verlegen hun ogen naar beneden
net zoals ’s ochtends aan de ontbijttafel
in het trappenhuis zingen schreden
hun lied tegen de rug van gesloten deuren
*********************
sunset 19-12-2019
zilverig schommelt
een dunmazig net
glinsterende druppels
purperkleurig
in decemberwind
winterglanzende
dauwdromen
*********************
sunset 20-12-2019
Gloria, in excelsis deo
donkere wateren die het verlangen
naar licht en warme adem openen
wanneer je opklimt, lichtend in droefheid
en geleid van stemmen die het lied
van oudsher zingen en als stralende wind
diep beneden laat waaien – de schaduwen
worden alsmaar zachter
mijn voeten volgen het malse gras
waar dit verlangen bleef
en door een enkel moment van liefde
voor altijd overwonnen werd
*********************
sunset 20-12-2019
stroomafwaarts
stenen zeggen steeds hetzelfde:
tijd is niet te meten
van deur tot deur lopen de straten
gaan desondanks voorbij
en ondertussen slaan lichtere dagen
hun benen over elkaar
zou hij nog bestaan, de rivier
wanneer hij uitstroomt in de zee?
*********************
sunset 21-12-2019
ergens kraait een haan
de hemelse slaapstee
nachtelijk doorwoeld
de ochtend koelt
’t dromend gemoed
en grijze petten
wolkenlucht
trotseren het eerste licht
traag ontwaakt de dag
wrijft zich de slaap uit ogen
en ergens kraait een haan
lacht naar de winterzon
’t is tijd om op te staan
en weer opnieuw te mogen
*********************
sunset 22-12-2019
net voor ik steeds ontwaak
gisteren brak een boom in twee
omdat de wind hem pijnigde
- hij schreeuwde: Dood mij -
de wolken openden zich niet
ofschoon de verte ’t groen verhief
en verre schalen hel rood glansden
in ’t vroege ochtendlicht
het zilverig water van de zee
vissen zinken neerwaarts
en ik zwem mee
tot waar beneden burchten branden
rood en geluidloos
en jouw vinger duiken op:
zacht teder
strelend mijn verhit gelaat
- het is de tijd
net voor ik steeds ontwaak
*********************
sunset 23-12-2019
geen enkel verhaal gaat verloren
de tijd maakt sprongetjes
markeert de wegen
als met broodkruimels
en in vals licht zoek ik mij
vind stof en wolken
wandelende stenen
bewegelijke doelen
die zich steeds opnieuw stellen
geen enkel verhaal, zegt men,
gaat ooit verloren
en ik probeer een deel van de zomer
uit zijn schaduwen te redden
maar eens vind ik
onder mossige stenen
een woord terug dat ik lang geleden verloor
en kom ik geluk heel nabij
*********************
sunset 24-12-2019
Stille nacht, Heilige Nacht
licht uit gloeiende draden
gebrand vanuit ’t verleden
als verlangende warmte
ontwakend in ruimte
dromend vandaag
van water en letters
zeeën van woorden
tussen getijden verwilderde
welriekende bloemen
[smaakt deze oceaan en trekt mij aan]
herkauwend, luierend
stervend op ’t blad
het woordwater, dáár
die stal die je hebt verlaten
onder het herinneren
aan zingende engelen
[en op de tong smelt zacht
het eeuwige Stille Nacht]
*********************
sunset 25-12-2019
nog is het jaar niet nieuw
wat ik in mij, mijn diepst verlangen noem
en mij met stille wensen ook steeds vult:
een grote warmte, ‘t hoge milde licht
naast alle andere elementen die ik nog niet ken
die zich afzonderlijk en in ’t geheim steeds scheiden
zoals elk licht in jou zich in mijn warmte hult
dringt nimmer toch echt leven in een beeld
wanneer het licht en warmte niet als één vlam branden
de warmte in de harten is te groot
om enkel maar in ’t koele ochtendlicht te zien;
de liefdesvlam brandt wild in beider schoot
tot eindelijk een heilig beeld ontstaat
en eeuwig licht en warmte zich verbinden
als explosief hemel en aarde zich verenen
nog is het jaar niet nieuw of ging het oude hene
*********************
sunset 26-12-2019
helemaal niets bijzonders
licht richt zich op schaduw
alsof het niets bijzonders
dat gewemel van stemmen
in het begin slechts het ene
misschien ook iets helemaal anders
wie kan het weten
bijvoorbeeld, sneeuwvlagen in augustus
of een overdekte bowlingbaan
die je niet hoeft af te huren
en op andere dagen
wens ik mij een mond die praat
en een oor aan wie ik iets beloven mag
*********************
sunset 27-12-2019
en belijden slechts liefde
ogen blinken vanuit de verte
omdat ik als kind
al in de hemel ben geweest
van daar komen mijn woorden
op blauwe en witte wolken
strijden zij niet, zij helen
en belijden slechts liefde
in zingende verzen
van mond tot mond
mijn drievoudige ziel
draag ik open in mijn hand
wijl mijn schaduw verwijlt
onder het licht van zon en maan
*********************
sunset 27-12-2019
Heel af en toe ook zon
In de Hooiopperstaat werkte Rinus al niet meer. Waar hij vroeger voor twee werkte – én bij de afvalophaaldiensten van de gemeente én als keuterboertje – was er iets in hem geknakt toen wij de broederij moesten verlaten en in een wijk in een rijtjeshuis gingen wonen. O, hij had wel zijn tuin. En ondertussen ook duiven – hij was duivenmelker geworden –; maar zijn energie, zijn werklust was verdwenen. En gezien zijn dorst niet verminderde, en er toch geld in het laatje moest komen, zocht mama werk. Dat zij uiteindelijk in Aken in de chocoladefabrieken Trumpf vond. Elke morgen vertrok zij heel vroeg, opgehaald op verzamelplaatsen met bussen samen met vele anderen, naar haar werk.
Wat Rinus betreft, hoe dikwijls ik niet opmerkte dat hij ’s ochtend bij het opstaan over zijn hele lichaam beefde, zijn handen niet stil kon houden. Maar zijn eerste gang, na zijn ochtendplas, ging rechtstreeks naar de opstaande hoge keukenkast waarna hij een fles goedkope wijn greep, de kurk met zijn tanden eruit trok en een wel heel flinke slok wijn tot zich nam. Om dan gemoedelijk aan de keukentafel te gaan zitten, een kom aardappels tussen zijn knieën en deze begon te schillen. De schil werd zo dun met het aardappelmesje weggehaald, dunner dan ik het ooit voor mogelijk heb gehouden. Per dag had Rinus wel minimaal één fles wijn nodig echter.
Zover als ik mij het herinner was mama de week gedurende de dagen niet meer thuis en kwam zij ’s avonds zo tegen een uur of zes weer terug. Rinus had dan voor het eten gezorgd en ook een handje toegestoken wat het poetsen en zo betrof, de rest werd over ons kinderen verdeeld. In mijn beleven heb ik, ik weet niet hoeveel duizenden vierkante kilometers gedweild in al die jaren. En afgewassen. En opgeruimd. Maar je mocht dweilen, opruimen wat je wou, het huis was en bleef één grote bende.
Zo leefden wij van de maandag naar de vrijdag toe. Want ’s vrijdags was het meestal feest. En niet alleen omdat mama dan haar loon ontving van de voorbije week. Neen hoor. Maar elke vrijdag mocht en kon zij tegen een zwaar gereduceerde prijs voor verkoop afgekeurde pralines en dergelijke kopen. Wat zij ook regelmatig deed. En ik zie haar nog altijd thuiskomen, een bruine papieren zak uit haar tas tevoorschijn halend met daarin de lekkernijen die zij die dag had kunnen verwerven. Voor ons waren dat als sinterklaas- en kerstdagen maar dan op vrijdagen doorheen het jaar. En wie maalde erom dat er pralines geklonterd waren, aan elkaar kleefden. Als ik mijn ogen sluit proef ik nog steeds die heerlijke smaak die zich voor mij in latere jaren nooit meer herhaalde.
Ondanks het grijze van ons armoedig bestaan, zagen wij toch ook heel af en toe de zon.
*********************
sunset 27-12-2019
dag der onnozele kinderen
het geurt naar sneeuw, dennenappels hangen
groot en zwaar net voor mijn venster
wanneer ik nu de koorts uit mij verdrijf
wordt het een muis die zelfs mijn lief kan vangen
al warmt dan niemand meer mijn koude vingers
door ons dorp wandelen vandaag onnozele kinderen
zij komen allen op de markt bijeen
ook al ben een weinig droeviger dan gisteren
toch wil ik de klokken likken
omdat ik graag wil weten hoe de hemel smaakt
en wijl mijn hart zich samen knijpt
weet ik niet of de engelen voor mij knielen
nu ik te zwak ben om omhoog te kijken
en ´t snoepgoed reeds is gestrooid, opgeraapt
tranen mijn ogen van een niet gekende smart
luister ik het zingen van wat sterrenliederen
en zink vredig in de liefde neer
*********************
sunset 28-12-2019
’s avonds valt noorderlicht
’s avonds valt noorderlicht
als een zee van ijs over de hemel
ziet in de verbrokkelde wolken
het bewijs van zijn macht
grafstenen zijn grenspalen
beschreven met verweerde letters
van talloze vergeten herinneringen
of ook:
tweemaal daags legt de levensboot aan
brengt al het geschreven mee
uit de als vermist gemelde wereld
waar ’s avond het noorderlicht valt
*********************
sunset 28-12-2019
omdat ik vloeibaar ben
ik open ogen, zie:
de lieve Heer en ook een vrouw
achter een wagen die verroest
door hen vooruitgeschoven wordt
uit kisten trekken zij de regenwolken
werpen boter op de hoofden
en meel en brood, wat stukjes vlees
zelfs het vers fruit wordt door hen niet vergeten
ik zoek mijn mond, vind hem
terwijl mijn woorden vallen in een engelenhand
geef ik mij helemaal voor steeds dezelfde prijs
die God heel vlot betaalt omdat ik vloeibaar ben
en heel veel lichter dan ik ooit mag hopen
de liefde heb ik nimmer ooit ontlopen
*********************
sunset 29-12-2019
op het einde van het jaar
zoals nevel zich legt
bij het begin van de nacht
of de rijm van een vers
zonder enige zin
als een weinig muziek
bij ’t moe zijn in dag
of de vlucht van een valk
ver over het dal
zo dompel ik mij
in melancholie
op het einde van het jaar
waar het nieuwe mij wacht
*********************
sunset 29-12-2019
enkel alleen maar het woord
altijd opnieuw
de hulzen van zaden verzamelen
- wie in het verleden leeft
is hoeder van iedere dood
ook al blijft elke ziel eeuwig jong
achter hartwanden is de ontkiemende gedachte
telkens een vernieuwing van de toekomst
en gebaren vruchtbare stonden het heden
in kwetsbare huid, zonder enige bescherming
dan enkel alleen maar het woord
*********************
sunset 30-12-2019
nog even
met lokkende kleuren
en heimelijke geuren
bloeien de bloemen
ik drijf in stromen
van leven, leef
elke vluchtige lust
donkerte van dagen
trekt nu over, weg
terwijl ik woordeloos
het jaar overdenk
de hemel trekt open
bij ontwakend licht
en ergens valt regen
nog even, en ’t oude sterft
wijl ’t nieuwe wordt geboren
*********************
sunset 31-12-2019