tussen harteslag
en nieuwsberichten
hurkt een angst
drijft als peillood
rimpels in ’t gemoed
wanneer de dag ontwaakt
waarheid stilte zoekt
in ’t uur van ochtend
heeft reeds de avond ’t koud
en valt licht uit de wolken
de hemel laat nog hopen
*********************
sunset 01 12-2020
eerste-december-ochtend
de vroege schemer grauwt in dag
kruipt uit de kleine steegjes
tekent omtrekken na
van gebouwen, auto’s,
staatlantarens en kale bomen
sluipt langs de huizen
uit de veiligheid van de nacht
*********************
sunset 01-12-2020
een time out
de wind blaast dromen weg
ontkleedt de bomen van laatste bladeren
brengt kilte en droefheid
en steekt zijn vingers door de kieren
tot op mijn rug
[voor het venster is het grijs een achter het raam
weet ik het soms niet
alhoewel, ik weet het wel maar weer me niet]
de kale takken van de eiken
tekenen zich als aders op mijn huid
en de wol van mijn sjaal prikt mijn vel
wil mij niet verwarmen
buiten is het vochtig kil
schaduwt kruipt over het asfalt
te bleek om te blijven nu kerstmis
nog verder weg is dan de noordpool
en alles nog steeds is zoals het gisteren was
*********************
sunset 02-12-2020
in die dagen
[mijn adem blaast wolkjes
en op het gras knarsen mijn schreden
ik streep het woordje winter uit mijn gedicht]
het is niet het juiste woord
voor datgene wat blijft
wanneer het licht van zomerdagen
uitgedronken is
koude schouders zich in de nacht rillen
daar waar het lijkt
alsof de wereld een nevelkaars is
een licht dat de duisternis niet kan weerstaan
in dagen dat ik mij in duizend woorden hul
enkel nog droevige verhalen vertel
*********************
sunset 02-12-2020
als Icarus
zonnestralen trek ik
door kieren van de hemel
leg hen over mijn armen;
als stralend goud vloeien zij
over heel mijn lichaam
als Icarus ontwaak ik
’s anderendaags in de ochtend
dwing mijn as
met krachtige vleugelslagen
over een eindeloze zee
tot in de nieuwe morgen
*********************
sunset 03-12-2020
in alle spleten
reik ik jou een handvol zee
en ook het beven van het leven
vloei ik in alle spleten van de tijd
tot jij mij niet meer grijpen kunt
hier, tussen de stilte en de ochtend
en plots begrijp ik:
mijn woorden vertellen reeds lang
ook jouw dromen
laten altijd hun afdruk na
wanneer jij ze leest
*********************
sunset 04-12-2020
een nieuwe jaarring (bijna nieuwjaar)
de wind is het mooist
wanneer hij zacht ademt
en ik de dag
omarm bij het eerste licht
ik draai en draai
het verleden tot het droogt
een nieuwe jaarring
zich rijgt aan herinneringen
die mij geschapen hebben
*********************
sunset 04-12-2020
liefdevol onder onze huid
tussen schaduwen
vloeien onze ogenblikken
vallen wij door luiken
van onze herinnering
jij staat op het dakterras
oogst onze dagen
die telkens weer
in de avond verwelken
’s nachts naai jij woorden
die zich liefdevol
onder onze huid weven
*********************
sunset 04-12-2020
laat ons liefde weven
op grijze dagen
hangen woorden
in de wind
vloeien tranen
over knoken en huid
laat ons liefde
door het leven weven
in de nachten zwijgen
wanneer de hemel
voor ons spreekt
zijn blauw legt
in onze handen
*********************
sunset 05-12-2020
in jouw adem
ik wandel over
je warme lijf
voel het vuur
in jouw adem
legt de dag
zich in ‘t gemoed
slaan golven
op onze dijken
tranend in mijn oog
jij hangt de hemel
om mijn hoofd
*********************
sunset 05-12-2020
een vroege kerstwens
uit droomzaad groeit een boom
die nooit eerder bestaan heeft
een Japanse kerselaar, zo mooi
wijl in haar onze hoop verscholen
ik beloof jou al haar bloesem
schenk jou een altijd roze
gekleurde twijg wensend dat jij
hem bewaart en aan mij denkt
tot het met kerst liefde sneeuwt
*********************
sunset 05-12-2020
wijzers strelen tijd
de nacht ligt nog in donkerblauw
en ‘t is reeds bijna winters koud
het weer wendt zich naar ’t noorden
zeldzame kraaien krassen spottend
de bladeren eerst nog bont gekleurd
liggen nu dor bruin op de grond
en enkel in de open hemel
zie ik wat stipjes bladgoud sterren
hier strelen wijzers traag de tijd
die wegsmelt in het zoete van
de bijna ochtend onder vingertopjes
voel ik de hitte van je blanke huid
*********************
sunset 06-12-2020
iets later nog
tot het eens donkert
ijskoude voeten
en ’t stotterend hart
in nachtstijve lakens
en op de kast
de stilstaande klok
met blik naar buiten
de stramme knoken
met iets later nog
sporen van slepende voeten
in ’t stof op weg naar daar
waar leven eindigt
een ieder in zijn slaap
die niemand ooit zag
*********************
sunset 06-12-2020
deze ochtend
dronk ik genietend
met gesloten ogen
mijn koffie
wijl jij glimlachend
toekeek
gelukkig droom ik je niet
*********************
sunset 07-12-2020
december
het heldere van dagen
legt mistig zich in schemer
waar nacht zich lengt
lijkt wereld reeds vroeg duister
toch gloort er troost
voor zwaarte van ’t gemoed
gaan nu decemberlichten
zacht warm kerstmis tegemoet
*********************
sunset 07-12-2020
maar nimmer ooit
spraakverloren stormt het
tot een zich overgeven aan
en ook een totaal beven
toch draagt jouw spoor
ook het verleden, vermoedt
een terugkeer in het leven
maar nimmer een eender
nog ooit een verloren
drang tot wederkeer
*********************
sunset 07-12-2020
hoe trekt mij de zacht roze sluier
wevend in zijn wolkenrijk
zijn gefluister, zo dichterlijk
lokt mij naar onsterfelijke poëzie
hoe gaarne wil ik hier dan verwijlen
voelen naar het ontluiken van leven
in reidans van sterven en leven
het ritme van fleurige tijden
*********************
sunset 08-12-2020
declameren (ik mis het)
tussen tong en lippen
lettergrepen
een klank alsof staal op staal slaat
een vonkenregen
onzichtbaar voor het oog
uit zand en rots
in aandachtig gespitste oren
vallen tonen als vers gemaaid gras
en ik denk: lied, zing jezelf
want mijn woorden zijn uitgebloeid
ontpit, ontbladerd, ontslapen
pennenvruchten op maagdelijk wit
zonder zang, als vallende bladeren
uit een honderdkoppige mond
versplinterd tussen bergen
weggevloeid uit wijd geopend rood
*********************
sunset 08-12-2020
mond - dood
dodelijk murmelen, onsamenhangend
door klanken in zwijgen verborgen – zo spreek ik
tuimelend het verslindende terug
naar de oergrond van spraak
- met vlammenzwaarden voor de poorten
op rollende tongen sissen woorden
scheur ik het slot van mijn lippen,
kus stenen in het gruis op de oever
sta en overzie dit weidse veld
- uit het niets geboren
*********************
sunset 09-12-2020
voor mijn zus G.
schaduwen knopen ruimte dicht
die tussen woorden opspringt
de mond is een gebroken glas
mijn gezicht is door taal gekweekt
bewegingen verliezen zich en ik kijk
- het gelaat van een kind bestaat uit zand
verloren jeugd is uiteindelijk een spiegel
al denk ik nu nog enkel in mozaïeken
zijn mijn ogen uitgedronken voor het dag is
drogen woorden in hun eigen zwijgen
trek ik draden uit de stilte
waarmee dood zich in dit lijf naait
mij blijft het leven en een wenend hart
*********************
sunset 10-12-2020
ondanks corona en de winter
onder verdorde bladeren ligt het land
een dun laag wit bedekt de aarde
leeg staan de bomen aan de rand
overspand door vochtige grijze hemel
hangen de wolken laag en nevel
strekt zijn armen, wist de tranen
wij ademen warmte in ‘t gemoed
dat melancholisch, zwijgend
het lied zingt van een gisteren tijd
wij zijn de zon in ‘t hart niet kwijt
*********************
sunset 10-12-2020
met vleugels
uitgebreid
valt het licht
door de
omarmende
leegte der
twijgen
*********************
sunset 10-12-2020
afzijdig van de massa
gaan stappen verloren
als wolkeloze uitsparing
in gelaatstrekken der stad
zich verliezend in
een constante vloed van nacht
tussen hoekige reuzen
en het licht der reclames:
breuken in het zwart
*********************
sunset 11-12-2020
alles verandert, niets blijft
het voeren van kleurresten met ogen
lijkt zo onaf als het landschap zelf
uit een zwart niets en niets zeggend
tot ochtendlicht op de aarde valt
en zich verstrooit in verdere ontplooiing
een net weeft tot aan een boomskelet
waarin vogels warme nesten bouwen
en het verlaten wanneer het hun tijd is
om zuidwaarts te trekken met de zon
verdwijnt ook een beetje zomertijd
ontvouwen bonte herfstkleuren zich
die schijnbaar onzichtbaar en vaag
zich op de huid van vruchten leggen
die rijpen; alles verandert, niets blijft
*********************
sunset 11-12-2020
zelfs geen schim van ons
is wat zich raakt
ook het zich verwijderend
eender waar liefde
voedt in plaats van hongert
proef je het als gift
van zwaar begeerte
een appelbloesem gelijk
lang weert zich
de vurige gloed
langer dan eender welk verraad
tot vreugde zich plant
in je lach
en geen ja genoeg is
je een beetje beter
elkaar verstaat
er geen jij noch ik meer is
zelfs geen schim van ons
wanneer in de nacht
liefdeslust ons overvalt
*********************
sunset 11-12-2020
’t duurt niet meer lang
schommelend op het schuim
tekenen vingers van een wind
hoge witte golven en warm gloeit
mijn slaap, beslaat de glazen
wanneer mijn stem verzinkt
tekenen zich op mijn huid
zilveren sterren en angst slaat toe
die mij de keel dichtknijpt
toch duurt het niet meer lang
voor dat ik, opgeslokt in ‘t zand
onder zijn oppervlak en eindelijk
dolfijnenzang ontraadsel
*********************
sunset 12-12-2020
vogels zingen in een wereld
die ziek, liefdeloos en onrechtvaardig is
misschien hebben zij wel gelijk
*********************
sunset 13-12-2020
een zondags tafereeltje [derde advent]
de winterzon heeft de mist verjaagd
en de kerktoren slaat elf
een oude man, in zichzelf mompelend
wankelt, een bierblikje in de hand, voorbij
alsof de afgelopen nacht
hem nog steeds gevangen houdt
op de bank links van mij
wandelen een paar duiven heen en weer
zij knikken mij toe op hun eigen duivenmanier
ik heb geen voer bij voor hen
en ook van de dakloze, liggend in het portaal,
krijgen zij niets
tegenover in een hoekje
musiceren enkele straatmuzikanten
ogenschijnlijk vader, moeder en kind
meerstemmig zingen zij kerstliedjes
passend in deze tijd
ook al klinkt er een diepe weemoed
doorheen hun gezang
een paar vroege passanten
gooien wat muntgeld in een hoed
wijl ondertussen ook stadswachten
enkele woorden met de musici wisselen
abrupt verstomt hun zingen
en zie ik hoe zij haastig weggaan
ergens is het plein minder zonnig geworden
*********************
sunset 13-12-2020
en beginnen opnieuw
in de winter
gaat de zon vreemd
laat wolkjes adem na
nevel zweeft mij tegemoet
wordt schaduw, is nacht
in een vreedzaam zwijgen
omsingelt door de stad
zonder enig zicht
wandel ik tussen kale bomen
sla schuchter naar vaag licht
op genummerde wegen
liggen dode twijgen en uren
rusteloos drijven de dagen
door oud naar nieuw
verdrinken in het voorbije
en beginnen opnieuw
*********************
sunset 14-12-2020
en dan weer verder gaat
woorden als
duizend hoekige
dobbelstenen
met het aantal ogen
zeven keer zeven
valt het goud
in zevenenzeventig
medusablikken
spiegelend in de wolken
- af en toe [denk ik]
vermoeden mensen
de adem van overledenen
op hun gelaat
zoals men oranje bloesems
op koperen munten
van de stilte legt
en dan weer verder gaat
*********************
sunset 14-12-2020
leven is altijd levenswaard
als de wolken niet meer lachen
zonnestralen niet meer spelen
luister naar de wind en regen
en dans samen met de maan
waar de droeve tranen vallen
waterplassen voeten kussen
hoor je hart en ook je adem
laat ons zingen met de wind
*********************
sunset 14-12-2020
herinneringen [uit: vroeger]
vanuit een vorig leven
schemert een herinnering
aan een houten trap
treden kreunden
bij elke stap
omhoog naar jou
boven was alles oud
vuil en bestoft
net als wij twee
toen mijn pols
over afscheid sprak
vielen onze blikken
in stilte
aan elkaar voorbij
ik herinner mij:
zacht licht en wijn
en dat het
onder het dak
’s zomers heet
en in de winter
koud was
dat wij ons zeet
en het kippenvel
wegliefden
dit alles herinner ik mij
mar niet of ik
voldoende zachtheid
in mijn woorden dwong
- toen ik ging
hoorde in enkel
droom-melodieën
in jouw ogen
de trap hulde zich
in een droevig zwijgen
*********************
sunset 15-12-2020
na de boodschap
stenen vallen uit muren
bevestigen een reeds eerdere
geweten werkelijkheid
achter het behang
broeit het onbehagen
een toenemend gevoel
van hulpeloosheid
ik hoor mijn hart kloppen
bid smekend tot God
het enige wat ik nog kan
*********************
sunset 15-12-2020
onderneming leven
zittend op een wankel vlot
naai ik papier aan elkaar
plots steekt stormwind op
laat het vlot wild
heen en weer schommelen
de naald valt uit mijn hand
glijdt als een zilveren vis
het woelige water in
ik hoop op beter weer
*********************
sunset 16-12-2020
I.M.
ik herinner mij die decemberdag
‘t was koud en waterplassen waren bevroren
wij zaten in schemering op het parkeerterrein
en vertelden ons wat anekdoten
[bladeren zweefden traag over de grond]
- wij liefden de zomer en ’t zuiden
hoe in eerdere uren de zon nog scheen
in warmte die zich liet horen
verdampten de herfstkleuren over het sterfbed
en een stem die ik nooit meer zal horen
[wij verlangden de lente en ‘t vogelgezang]
- ik streelde jouw handen vol rijm stil glad
voelde hoe spijtige pijn werd geboren
haar liefde zou nimmer ooit komen
*********************
sunset 16-12-2020
stilte uitgewist
op het dakterras
vliedt de tijd weg
in de klank van regen
wordt stilte uitgewist
stemmen van beneden
weerklinken in mijn oor
bijna is het weer lente
dan ontwaken
de nu nog slapende bomen
*********************
sunset 17-12-2020
melk over je huid
[’s avonds opent zich het land
fladdert de stad naar de nacht
het grauwe zet zich af
tegen de lichtende ramen van huizen]
wij gaan hand in hand
een paar passen verder
raapt iemand papiertjes op
gedichten die de wind
liet vallen als laatste bladeren
van de voorbije herfst
bonte stemmen mengen zich
met eerste winterdagen
die jouw wangen doen gloeien
wij beven bij elk woord
dat wij declameren
[water is niet de hoeder
van regen, maar melk
die over je huid vloeit]
*********************
sunset 17-12-2020
in de avond
[in de avond van mensen
slapen buren met vlinders
duwt geluidloos de zee
deuren open en leguanen
zwemmen door de kamers]
- ik schrijf opnieuw met potloden
eet weer met mijn vingers
en lief weer als vanouds -
vanaf de zee roepen stemmen
hun echo weerklinkt in de bergen
over de rivieren en in bossen
in het voorland der steden
waarvan ik steeds weer
de namen door elkaar haspel
een maan neemt mij in de arm
drukt mij bijna met zijn buik plat
terwijl hij een wiegeliedje zingt
voor elk nog ongeboren kind
- in zijn stralen beeft het gras
[in de avond van mensen
slapen buren met vlinders
vloeit een vredige stilte
naar waar de stroom
allengs smaller wordt]
*********************
sunset 18-12-2020
hoeveel doden hebben wij er voor over?
in stille hoekjes van weilanden
beven de laatste grashalmen
door gedachten aan vroeger:
hoe het was onder de sneeuw
en het stampen van hoefdieren
toen onder de grond nog dwergen
leefden - alles is, allen zijn
voor altijd voorgoed verdwenen
de wolkenhemel zoekt missende
oerbossen - zij zouden weldaad zijn
voor het vasthouden van water
en als bescherming van gewassen
tegen alle nukken van het weer
ook al is er niets tegen de domheid
van het mensdom bestand
en zoals vroeger farao’s lachten
met de eerste plagen die Egypte
bezochten, nemen ook wij
alle dodelijke waarschuwingen
die aan ons gegeven worden
veel te luchthartig op
hoeveel doden hebben wij
er nog voor over?
*********************
sunset 19-12-2020
wij neigen onze hoofden
behang mij met droefheid
nu zangvogels al lang
verstomd zijn in de kamers
van mijn hart, tranen
die diepe vorens trekken
wij neigen onze hoofden
voor de verwoeste dorpen
en steden voor onze voeten
op onze hoofden groeien
regenlanden en
sneeuwlandschappen
*********************
sunset 19-12-2020
uit een verloren gisteren
wanneer dwergen in de bergen goud vinden
hoor je hun hamers op aambeelden slaan
rijden leeuwen naar alle richtingen
dalen vogel eisen met hun vliegtuigen
de hemelladder naar beneden
groeien brandnetels om ter hardst met prikkeldraad
komen alle jeugdherinneringen terug
nu vrienden opnieuw willekeurig sterven
[het grote boek met vragen
ligt in mijn koude handen
lichaamsdelen springen open
naar een tweede leven]
op een andere dag
[spreek stiller, verstop je
hang de was in de wind
terwijl handen beven
hoef jij je pijnen
niet te verzwijgen]
op die bewuste dag
slaan zonden ons een laatste keer neer
stijgt rook op uit de crematoria
wij spreken met bloemen
gieten hen in was
handen branden, borsten gloeien
wijl ik je lijf liefdevol streel
hoor ik stemmen uit een verloren gisteren
zij ruisen in het helmgras
*********************
sunset 20-12-2020
en dag ontwaakt
het licht, in het moment van ochtend
trekt aan het kleed van duisternis
tussen twee wimperslagen der seconden
ontbloot het schoonheid van de dag
glijdt als een vinger door de rolgordijnen
verheft zich uit verborgenheid
en breidt zich uit over de hemel
helder stralend haar gezicht
barst uit in allermooiste kleuren
om te verstarren voor ’n luttel ogenblik
en dag ontwaakt uit nachtelijke slaap
*********************
sunset 23-12-2020
jaaroverzicht 2020
lege warmte
in het innerlijk
tot in de hemel;
in cirkels rond-
draaien in eigen
onvolmaaktheden
er is geen weg terug
nog ergens heen
alles uitzweten, uitkotsen
uit je uit schreeuwen
op ontgoocheling
volgt wantrouwen
zoals jij mij en ik jou
worden wij vervolgd
door angsten en twijfels
enkel zijn
slechts bestaan
en verdergaan
zonder beleving
je toch steeds
weer omdraaien
*********************
sunset 23-12-2020
nog een keer
wandelen naar de zee
op haar oever
woorden vinden
langzaam drijven
de laatste verzen
naar de einder
voor dat het echt donkert
*********************
sunset 23-12-2020
als tedere verzen poëzie
wij wandelen over huid
kennen geen andere genoegens
dan de warmte van onze lijven
knuffelen het landschap
- groen koud en vochtig
pellen bomen zich uit de schors
het mos kon van ons zijn
als herinnering aan
de eerdere tijd van permafrost -
wij lopen tegen de stroom in
huid tegen huid
wisselen woorden met vlinders
onze lijven vloeien in elkaar
als tedere verzen poëzie
met vleugels door uit licht
*********************
sunset 24-12-2020
stormwolken trekken over het wad
de zee ademt luider en ik verzamel vragen
die het water dieper spoelt dan woorden
daar in de verte is het verlangen
en de duinen waarin het helmgras zwijgt
het beeld hangt nog steeds scheef
tussen het boekenrek en de deur
*********************
sunset 24-12-2020
Kerstmis 2020
vissen ademen leegte en op de bodem
zware mat glanzende metalen
die zich op kieuwen leggen
het driften schept van ijs dat in het zonlicht smelt
als kleine splinters op hun schubbenvel
halfzwaar te dragen uren, jaren
waarin zelfs ik de diepte volg en vissen vang
die enkel nog naar algen smaken
en toch … de lucht die naar de adem zoekt
beweegt zelfs in de diepzee, al blijft hij onbenut
als parels waarvan glans verdwenen
straalt slecht die ene ster in deze nacht
tot grijpens heel dichtbij en toch zo ver
van ’t bloed dat van het kruis al drupt
voor vrede waarop mensheid wacht
*********************
sunset 25-12-2020
schaamteloos uitgebuit
het is de zon achter de horizont
die alle vruchten van de bomen smelt
het weinige zaad in akkergrond verdeelt
tot fluisterzacht de stilte komt
en deze woestenij zijn naam ook geeft
rood onderstreept en uitgedroogd
door zonnelicht dat vochtigheid niet schoont
vruchtbare bodem tot een woestijn dan kneedt
stof-droog breken de voren op een huid
’t geleefde is als dode aarde in een hete wind
die elke rimpel met wat korrels nog bedekt
en in de verte zoemt heel zacht een lied
als stervensmelodie gefloten
en niemand die de waarheid ziet
wat wij in leen gekregen
wordt schaamteloos nog immer uitgebuit
onachtzaam en respectloos weggesmeten
*********************
sunset 25-12-2020
enkel een elders
’s nachts zit ik hier
zoek de juiste woorden
in het duister
in mij is er geen
binnen noch buiten
enkel een elders
waar engelen vallen
als vlokjes sneeuw
*********************
sunset 25-12-2012
ik zou het niet weten
in het donker schrijf ik jouw naam
opdat ik mij niet toekijken wil
schrijf en schrijf
ik ets hem, kras hem, steek hem
zo diep dat hij doordrukt
drenk het beven van vingers
in het vuur van mijn lendenen
tot je het kunt horen sissen
mijn liefdeslust
tekent een beeld van jou
in een gouden poort
waarvan ik niet weet
of zij toegang is tot Eden
of tot de zevende hemel
*********************
sunset 26-12-2020
terwijl ik eindeloos val
de deur staat open
ik sta buiten
drukkend zwaar ademend
tussen het getwijg
werpen zij mij
ontpitte zinnen na
die ik slik en waarvan
ik woordhulzen uitspuw
antwoorden verzwijg ik
maar lettergrepen
omknellen mijn hals
knijpen hem dicht
terwijl ik eindeloos val
*********************
sunset 26-12-2020
liefde hunkeren
jouw huid is wintertijd
wijl ik eergisteren nog
zomer en zee bezong
veel werd al eerder afgezegd
al gaan nog steeds
kinderen naar school
spiegelt zich een grijze hemel
in plassen op de straten
ik bekijk je schouderblad
leg zacht mijn hand
op jouw ontblote borst
ons bed hunkert liefde
*********************
sunset 27-12-2020
tot op het bot (een ander nieuwjaarsgedicht)
vol goede moed trek ik verder
gedichten achterna
op zoek naar nieuw verzen
[ik ken geen betere manier van leven
dan het lyrische]
met rijmen op de lippen
aan die wereld wil ik mij
overgeven, haar uitkleden
tot zij naakt voor mij staat
ik mij kan laven aan haar geslacht
en mij daaraan wrijven
tot ik zwel door een lust
in haar geheimenisvolle
diepte doordringen
tot op het bot
wil ik vergaan
tussen olijfbomen
voor de oogst
*********************
sunset 27-12-2020
ondanks alles
waar mensen marmer worden
en tranen steen
trekken witte wolken
door een blauwe hemel
verliest het groen van bomen
zich op hellingen van verre bergen
waar licht adem wordt
en bloed aarde
houden herinneringen aan muren
die reeds altijd in ons woonden
ons stevig vast en gevangen
door beelden van huizen
waaruit een warm lachen
van vriendelijke mensen klinkt
*********************
sunset 28-12-2020
half moslim, half jood
God schiep de zon
maakte de regen
beiden sliepen met elkaar
en er ontstond een regenboog
elke mens heeft zijn dubbelganger
ergens en ooit
ben ik half moslim, half jood
een bloem in zwartblauwe kleur
een profeet vertelt echte leugens
over een ijs bezwangerd golem land
herinneringen, bonte zielen;
adem diep de geur van geesten
ontspan, voel, lief je zelf
- ik bid voor jou -
onder de regenboog
*********************
sunset 28-12-2020
bijna nieuwjaar
ik tel de treden
van de bovenste trap
… 14 15 16 [en dat vier maal]
tot ik beneden ben
en dan weer naar boven
van vooraf aan
de trappen van mijn hartslag
met op het laatst
verdiende vermoeidheid
uiteindelijk leven wij
in de schaduw van huizen
zwemmen wij de stad uit
op talloze veldwegen
het gras groeit hoog
over onze hoofden
eens te meer
sta ik midden in het leven
als een nieuw begin
eerst regen dan sneeuw
en later lente, een zomer
net als de vorige
*********************
sunset 29-12-2020
mijn leven met jou
begeerte kun je niet vatten
wel voelen, beleven, bewenen
er over lachen en hopen
toen jij tot mij sprak
vroor ik jou stem in,
in het diepe van mijn hart
want de zachtheid van je stem
is niet te imiteren
laat mij steeds weer dromen
ik omarm je, houd je vast
wil mij steeds met jou ver-enen
liefde verteert mijn hele leven
met jou
*********************
sunset 29-12-2020
de bronnen geven wijn
en zeeën bestaan uit blauwe druiven
jij echter wilt water
terwijl brandende hitte
uit jouw bekken stroomt
mij is het afwisselend koud heet
rillingen lopen over mijn rug
en twee stralen
zoete witte wijn
komen uit je blanke borsten
*********************
sunset 29-12-2020
zing mij mijn ziel uit mijn lijf
het strelen van onschuldige vleugels
kan mijn droefheid
niet in mijn herinnering begraven
welk heet verlangen naar een volle mond
is jouw gezang dat uit maagdelijke borst komt
zing dus voor mij, stralende vogel
die in het woud de vreugde nabij roept
en lichtdronken opstijgt in het wachtende blauw
fluit bij de geboorte van elke nieuwe dag
wanneer de onschuld nog in de uren ligt
en zing mij mijn ziel uit mijn lijf
neem haar mee op je hemelvlucht
zó, dat zij nooit meer op aarde terugkeert
*********************
sunset 30-12-2020
mijn troost
als een tedere wolk
slaap je op mijn schouder
regen loopt treurig
over de paden van de aarde
hemel slaapt boven de huizen
luistert stil
en mijn liefde is zo warm
dat zij in jouw slaap dringt
zonder sterrenlicht te doven
als een ring
van hemel naar hemel
loopt ’s nachts de wind
tot hij stilstaat voor ons huis
ik pluk de hoge hemelbloemen
als het moet onder tranen
en toch blijft mij in dit leven
de onschuld van jou stem
als eeuwige troost
*********************
sunset 30-12-2020
éénendertig jaar Eindhoven en zo
het asfalt is zacht en wit
minstens helder blauw
waaruit ik mij
een hemelbed bouw
mijn hoofd op een auto
in een van de straten
zoek ik mij een vrouw
de tweede mooiste
die ik tegenkom
alle inwoners zijn
uitgenodigd op onze trouw
krekels tjirpen en een
operakoor zingt strijdliederen
terwijl op de oevers van Dommel
verliefde koppeltjes liggen
wij zwemmen naakt
door het gejoel van senioren
die oude liedjes zoemen
– op het 18septemberplein
staat een reusachtige bubbel
*********************
sunset 30-12-2020
oudjaar 2020
ik kijk naar dit pak van veren
eerst zwart dan grauw
ook ietwat groen
en vraag mij
of het zo goed is
val van de tak
en vlieg
het nieuwe tegemoet
*********************
sunset 31-12-2020