dichterlijk fluisteren
hoe trekken mij sluiers
gelijk witte wieven
zwevend tussen twijgen
hun dichterlijk fluisteren
lokt in vergankelijk proza
graag zou ik hier willen blijven
aan zwellende knoppen mij geven
in dans van sterven en leven,
in kleuren van herfst geweven
*********************
sunset 01-09-2022
hoe mooi kan iets zijn
soms zijn ogen blind
zeg ik nooit tegen de dingen
hoe mooi zij zijn
vertel momenten
niets van het unieke
behendig geprent
in de loop van de tijd
nemen schaduwen
het zicht van licht
al kent schoonheid
en het zien ervan
dikwijls als reden
om in een afgrond
niet te bevriezen
wel om
het evenwicht
te voelen
*********************
sunset 01-09-2022
[taallol]
een weinig meer
en van het meer een weinig
een stuk van het geheel
en daarvan slechts een deel
de tijd bied kundig
minuten die mislukken
jij bent de koopmansvrouw
en ik blijf koning
denk dat ‘t nemen
van mij verlangt
de hoogste ijl
al laat juist dat
van alles nog slechts weinig
*********************
sunset 01-09-2022
herfst
nog een laatste draai
en ook de zomer loopt ten einde
angst wordt als blad
gewoon heel simpel rondgewaaid
op donkere sporen van het woud
bevlekte spinnen
zij dragen ons het gisteren na
en ook ons altijd lachen
verblind de phoenix
in zijn hoge vlucht
die het geflonker van zijn vleugels
steeds met zich droeg
*********************
sunset 02-09-2022
de hoorn van de jacht
de tijd verloopt, ogenblikken afgesloten
door henzelf, lang voor wij het herkennen
valt reeds het laatste blad, beëindigt zijn pad
voor dat het zelfs maar richting vindt
in sporen waar wij misschien ons afwenden
van dat wat ver ligt in een andere hand
al wordt het nu steeds bonter ingekleurd
omdat steeds weer een nieuw blad valt
en in de verte hoor ik reeds
de hoorn van een jacht
*********************
sunset 02-09-2022
oorlog in Oekraïne
rupsbanden verscheuren het papier
vermalen alle woorden
explosies angst, trots en treurnis
kraters in de borst
verminkte doodgeschoten metaforen
donkerrode drukkersinkt
het marsbevel haiku lost zich op
verzet, heldenmoed, strijdmoraal
omsingelen jou, slaan je neder
jouw pacifisme, witte duiven
verbranden in condenssporen
van jachtvliegtuigen
oorlog woedt nog steeds in Oekraïne
poëzie gaat in vlammen op
*********************
sunset 03-09-2022
café del mar
mijn blik zoekt de verte
net als een bougainville
de dorstige hemel
in een laissez-faire
schommelt de smaak van zoet
door rijpe wanden van wijn
de zon van de dag
heeft vermoeide glazen
op tafel geledigd
een stil moment
in café del mar
*********************
sunset 03-09-2022
mijn liefste
mijn liefste tooit mij met nevel
en fluistert haar zacht beven
als warm geheim in mij in
voor ons maar één liefdesleven
zonder woorden, zij dienen tot niets
heel zacht speelt zij met de tonen
die door onze zinnen stromen
omvat met een simpele wimperslag
melodieën waarin ik vertrouwen mag
mijn liefste tooit mij met nevel
*********************
sunset 03-09-2022
[taallol]
enkel ikzelf
zo draag ik het één het andere nabij
zet het geleefde als zaad in een vore
opdat het wortelt wat het leven bezit
de blik zich verheldert als het gebeurt
- niet slechts het goede
draagt bij tot de eer
mij blijft het kiezen om al’ te onderhouden
zelfs op mijn wegen verloren te lopen
soms is het leed de drijfveer te handelen
uit het donker zich steeds te ontworstelen
want enkel ikzelf kan de knopen ontwarren
*********************
sunset 03-09-2022
in warmte van je schoot
ik volg je steeds op sporen van je dromen
loop daar dan zacht je ademen achterna
waar ik heel stil met jou in ’t leven
de vreugd’ en ook mijn smart wil delen
blijft hoop een eeuwig trouwe metgezel
en in zijn nachtelijke leden
vertroost jij mij in warmte van je schoot
- het is je liefdevol willen, niet je lot
voor mij het dreigend duister te verdrijven
zó dat ik rust vind in de chaos van dees tijd
tot in de ochtend het geraas verstilt
met mijn gezicht nog altijd rustend op je borsten
laat kwelling van de dag mij onberoerd
als ‘k luister naar het trage kloppen van je hart
in een voor mij heel zeker weten
dat jij mij met jouw diepe liefde vult
*********************
sunset 04-09-2022
de band die hen draagt
de ene die vraagt
en de andere die gaat
maar in de schaduw
kan niemand iets zien
blijft slechts dat spoor
waarvan wij antwoorden zijn
die morgen verwaaien in wind
en ene herkent
en de andere verstaat
momenten te vinden
in een beider verlangen
de band te vinden
die hen draagt door een tijd
waarin zij zich gevonden wanen
*********************
sunset 04-09-2022
laat ik hen nimmer overstemmen
wat ons beroert en warm, stil omhult
al die momenten van dicht elkaar nabij
het telkens weer opnieuw bekijken
dat ons uit ‘t starre haalt, ons dwingt
te luisteren naar wat in het hoorbare klinkt
pastelkleuren die ‘t schelle verstillen
de onopvallende en toch mooie
momenten die elk ademen nodig heeft
ach, laat ik hen toch nimmer overstemmen
*********************
sunset 05-09-2022
al spreekt ‘t vergankelijke uit het zijn
mij dansen kleuren door mijn blik
nog ongeteld hun veelvoud toegewend
slechts denkbaar als door hand van schilders
zijn hun penselen een impuls van bont geluk
en diep in mij in al zijn volheid
liggen nog woorden waarvan ‘k de vorm zoek
als is het een verzegeld boek
wiegt het zich schemerend in de stilte
en toch, al is elk woord zo klein
wil het naar ‘t bonte leven streven
en in de tijd en alle tinten zweven
al spreekt ‘t vergankelijke uit al het zijn
*********************
sunset 05-09-2022
eindelijk de weg te zien
amper een vaag vermoeden blijft
van wat als wezenlijk bekend
enkel een heel luid zwijgen schrijft
wat lang reeds als vervalsing is gekend
stoer richt je blik zich naar voren
en kleeft vermoeid aan dingen
wet de spitse doornen
die je verhinderen
in heldere belden binnen te dringen
edoch, de tijd zij weeft
gelatenheid in het verstaan
opdat de vonk blijft leven
om wielen uit het moeras te draaien
en eindelijk de weg te zien
*********************
sunset 06-09-2022
laat het genade zijn
laat het in mij genade zijn
als ik uit diepten mag ontvluchten
die als een mist mij neder trekken
ook al bedriegt mij blauwe schijn
dansen in mij de laatste woorden
als duizend opgezweepte zeeën
raast het als stormwind door alleeën
die mij eens waren stille oorden
omhullen elk intens verlangen
al vecht in mij de wens mij te verliezen
voel ik in mij het leven gieren
laat het genade zijn
*********************
sunset 16-09-2022
oerkreet van het leven
ik drenk mij aan het stille zuchten
al scheurt soms ook mijn hart in twee
danst toch mijn polsslag wild en vrij
het bloedrood van ons beider lippen
en in de golfslag van mijn lust
omhul ik jou met diep verlangen
als ruwe zee die door de lijven trekt
ons in een hitte laat ontbranden
en in een intens felle storm
breng ik ons naar de hoogste toppen
daar waar elk denken onmogelijk wordt gemaakt
de zenit verder dan de einder reikt
het leven zelf zijn oerkreet slaakt
*********************
sunset 16-09-2022
[taallol]
weg, heel simpel weg
ging ik rechtdoor
en keek alleen vooruit
zo voelde ik ook niet
de grote cirkel
ik wou nooit eens terug
kom ik na jaren
aan ’t einde van mijn pad
- zo ver en o zo lang -
wist ik toch nimmer
mij op mijn weg terug
en toch liep het geluk
altijd grijpbaar
gewoon heel simpel
met me mee
*********************
sunset 17-09-2022
het schavot van zomer
niet lang erna:
winternachten
zonder reliëf
wouden wit
als kant
en daaronder:
ploegen die door de stad snijden
vertwijfelt, doelloos
in onze haast
oogst te danken
bieden wij alles aan;
van stoppelvelden
strompelen sporen
in vers gevallen sneeuw
waaronder grijs wolkenspel
een eeuwigheid ons volgt
warmte is niet meer
dan een gloeiworm in onze vuist
en op lantarenpalen
echo’s van kraaien
- het graflicht
houden wij brandend
op het schavot
van de voorbije zomer
*********************
sunset 17-09-2022
overgang naar herfst
en jij vraagt,
bewondert,
verstomt,
uren tikken weer anders
sterven zacht uit
in eigen klank
het vredigt je
in verwondering
alsof jij zelf
de sprong
die eindigt
waar het licht valt,
niet maakt
het kan erger zijn,
denk ik dan,
en zwijg
*********************
sunset 17-09-2022
niemand heeft weet
zacht valt mijn stem
in grijze klanken
van oude kerkklokken
een lied over jou en mij
en meer dan duizend
maal duizend jaren
wie vraagt dan nog
wat wij denken
over wilde tijden
jij gooit een zilveren speld
ouder dan onze stamvaders
om elk beeld te klaren
want niemand heeft weet
van het diepe duister
van onzalige nachten
vandaag
*********************
sunset 18-09-2022
vederlicht
en zo vorm ik, vederlicht
het jou gegeven zwijgen
opdat het ongezegde wijkt
met alle zware woorden
worden lettergrepen muziek
op nog gesloten lippen
die wij verzegelen met schuwe blik
van niet uitgesproken beloftes
*********************
sunset 18-09-2022
witte wieven
de nacht beschildert stil haar zijden doek
met dauw die op de lippen brandt
waar elke droom in ‘t leven strandt
fluistert een toverspreuk in wind, op zoek
naar wat gedachten, bereid tot dans
al zie ik grijpbaar reeds demonen
echoën klaaggezangen op wegen
breekt stilte door een schreeuwerige dissonant
waar nevels over veld en weiden zweven
blijft amper nog een povere toon terug
van eender welk geluk
en ik vermoed wat mij altijd is bijgebleven
*********************
sunset 19-09-2022
en de aarde draaide niet meer
daar, op dat voetpad
wist jij van het begin
en het einde
jij keerde je om
slechts eenmaal heel kort
en je blik sprak met de mijne
zelfs de zon verstarde
opdat ik je schaduw vast kon houden
[tenminste, zo leek het mij]
en de aarde hield op met draaien
*********************
sunset 19-09-2022
vallen
vallen,
in het pure voelen
daar, waar beelden verdwijnen
en elke vezel van het lijf
onder het intens zichzelfvoelen
vibreert
vallen,
om op te oplossen
in de bron
van onze eigen stroom
die zijn stromen leeft
vallen,
om het leven
te baren
*********************
sunset 19-09-2022
telkens en telkens weer
proef de smaak van tranen
die over brakke velden vloeien
tot glijdend licht nog slechts het zout
van het verlangen achterlaat
vergeef uren van hopeloosheid
waarin ik mij verloren dacht
de dans die in zijn beweging verstarde
en angst die mijn stem verstikte
ik zocht je in de verte
voelde niet meer de hand
die mij steeds begeleidde
toen ik mezelf niet was
ondanks sporen van je lippen
onuitwisbaar op mijn huid
onvergetelijk als teken van liefde
diep in mijn ziel gebrand
toch beken ik je
elke nacht mijn liefde
zeggen mijn zuchten
telkens en telkens weer
dat ik mij terugvind in jou
*********************
sunset 20-09-2022
honger naar leven
toen onze vingertoppen
elkaar bij ‘t dansen liefkoosden
ontbrandde een licht
warm onder koele huid
dat alles dragen wij
open wat eerst slechts half
omdat ons lachen
nu ook in schaduw durft
waar strelingen bij nacht
in diep voelend vertrouwen
zich schuchter betasten
is het onze honger naar leven
die bruggen bouwt
*********************
sunset 20-09-2022
nu je jezelf herkent
ik zie jou, dag-omringd
met blikken, ver-geleefd
en streel stilte in je hart
wanneer nacht je omarmt
schilder ik beelden van licht
in al jouw dromen
nu wil ik jou
kus van avondschemer
en ochtendrood zijn
nu, dat je blik
jezelf herkent
*********************
sunset 21-09-2022
het is niet alles goud wat blinkt
zeven keer zeven tranen
liggen op mijn levenspad
mijn lopen stokt
maar jouw blik spreekt liefdevol zacht
van doelbewust verdergaan
ik dek hen toe
met een huid van vergeten
sluit mijn ogen
en volg je blindelings
tot je mijn hand loslaat
zegt dat ik nu op eigen benen kan staan
wijl ik je smeekte:
het zijn gouden
en in een diepe afgrond val
van het herinneren
*********************
sunset 21-09-2022
oorlog blijft
[ik val uit de tijd
en tijd valt uit mij uit]
zwart teert zich zand
en ruizelt en ruizelt
door vijf vier drie twee
korstige scharenvingers
de bloeiende oceaan
ligt in sterven
vrede vervaagt
maar oorlog blijft
tanks rollen door maïsvelden
raketten verscheuren luchten
en ik duik onder
laat zoenen op mijn ogen plaatsen
liefde mij beschermen
*********************
sunset 21-09-2022
melancholie
maan werpt
koude lichtstralen
in de nacht
als wolkenflarden
die op de aarde vallen
vult melancholie
mijn hart
en ik zoek in mij
al die gezichten
waaraan ik mij
niet meer herinner
*********************
sunset 22-09-2022
tijd om te zwijgen
het is tijd om te zwijgen
zegt de dag
en bloedt
in lievende handen
purper vloeit hij
in schaduwen
van het teveel gedachte
legt mij dromen
in mijn blik
vervreemdt mij
van het luide
en bedt mij in,
in eenzaamheid
van mijn polsslag
het is tijd om te zwijgen
zegt de dag
en fluistert mij de nacht
op het pad
van zijn gaan
*********************
sunset 22-09-2022
jouw zoenen
als heet ijs
in zijn tegenspraak
zijn niet kunnen zijn
doordringt mij
elke druppel
verlangende lust
en om deze
uit te schreeuwen
geef je eraan over,
zeg jij,
zegt het met je blik
die uit het beleefde
smart en vreugde schept
en kust me
al het geweende
van mijn lippen
tot ik nog slechts
pure liefde ben
*********************
sunset 23-09-2022
denkend aan zomer
goud-warme lichtlamellen
schaduw-gestreepte jaloezieën
daarachter zijde bruin blinkende huid
op zandig geschuurde rots-trappen
stroomt waterblauw golvend, ruisend
likt ziltig aan ruwe steen
zoutkorsten worden diamanten
en de wind een schuchter fluisterende adem
over cipressen en cicaden
geluk vinden in verende naalden
en daar, een salamander
- te snel voor het oog
*********************
sunset 23-09-2022
nog altijd niet geloven
je zijn verhoogt facetten van gevoelens
alsof mijn stem mijn zielenland al is
waar jouw begrijpen mij omhult
speels kun je mijn trotseren snel negeren
je mond is mij muziek en ook verleiding
laat magisch teder mijn begeert’ ontwaken
tegen zijn zachtheid kan ik mij niet weren
mijn lippen zoeken steeds weer jou te zoenen
zacht golvend voel ik branding in mij stromen
en elke millimeter van mijn huid
schreeuwt zich met een verlangend diep geluid
naar d’ oorsprong van jouw warmtebronnen
wij lieven ons, en toch,
soms kan ik het nog altijd niet geloven
*********************
sunset 24-09-2022
samen bloeien
ik ruk mij
uren van mijn lijf
val in het tijdloze
eeuwig belevend
het elkaar raken
in een aards ja
luister ik naar Mozart
Vivaldi of Beethoven
die diep ontroeren
wijl ik lief je
nog intenser
dan alle beloftes
die zwijgen
tot wij samen bloeien
*********************
sunset 24-09-2022
elke vezel hunkerend verlangen
toen je lippen een vochtige roes
over al mijn zinnen uitgoten
is zoveel willen, zoveel zijn
uit mijn poriën ontsproten
en mijn pure lust
heeft jouw wilde geur genoten
in mij stormend, als woudklimop
een schreeuw
doorheen mijn aderen naar jou
en je hand liet mij geen moment alleen
pure lust groeide naar de hoogste top
enkel gevoeld door ons twee
zo schreeuwgedragen windt zich
ons beven in elkaar
fluistert in trillend steunen
een honderdvoudig jij
en elke vezel hunkerend verlangen in ons
werkt zich naar liefdevolle rust
*********************
sunset 25-09-2022
herfst
wij staan weer voor zijn poorten
die geen zijn
oeroude wezens beschrijven hem
- ongewaagd, blind -
stokken onze schreden op de dorpels
die wij als hindernis hebben gesteld
gekende angst neemt ons bij de hand
en onze ruggen zoeken de wand
- stom blijft het kind
in wie wij ons zo krachtig vonden
er rest ons enkel kille wind
die door kalende twijgen snijdt
*********************
sunset 25-09-2022
nooit meer angst
bijna treuzelend verheft zich de blik
en ik geef je een glimlach terug
- jij houdt je adem in
en de seconden snellen stil voorbij -
uiteindelijk maakt een kus ons vrij
het is ons beider willen
niets bezwaart nog dit moment
geen denken die de liefde remt
en bij het openslaan van vleugels
verheffen wij ons uit lege vragen
worden door wensen gedragen
ver van teugels van het normale
zo vrijgeliefd ontspringen wij
asgrauwe apathie
vol zelfgekweekte zorgen
hoe heerlijk nu de dagen
in altijd weer het nu verstaan
en nooit meer angst voor morgen
*********************
sunset 26-09-2022
in jou en in mij
in mij leven paden
die jij hebt verwekt
niet met nacht vervagen
in ochtendlijk puur
verwijder jij je, bent toch nabij
in mij blijft het vermoeden
van wetende banen
over al dat wat is geweest
een glimlacht verschijnt
verwijdert vragen
het gezamenlijk dragen
leeft eeuwig in jou en in mij
*********************
sunset 26-09-2022
ik draag de nevel
op mijn vingertopjes
schrijf teder in hem
mijn verlangen
als hij dan
als zacht gestreel
op je wangen valt
is het een weten
dat de dag
weer helder wordt
*********************
sunset 27-09-2022
met de blik
van je hart
beschrijf jij mij
de geur
van de blauwe regen
zo intensief
dat ik
het raam wijd open
mijn ogen sluit
en in het gure weer
van de herfst
het vermoeden
van de komende mei
doorheen mijn zinnen
laat vloeien
*********************
sunset 27-09-2022
van mij, in jou
van mij
in jou verzonken
het rusteloze
ingebed aankomen
luisterend
om zichzelf
te verstaan
zo ben ik
in jou
deuren openend,
laat opnemen
wat jij verstaat
van mij
in jou zijn
*********************
sunset 28-09-2022
door en voor jou
bestendig golven
ontbrande zinnen
over mijn huid
alsof elke kus
van jou
mij lokkend
laat verlangen
en poriën
zich openen
om je zoete vloed
te ontvangen
zo ben ik bron
van stille zuchten
onder jouw handen
die uitgroeien tot
heftige liefdesgeluiden
voor jou
*********************
sunset 28-09-2022
het tijdloze
elke avond
waait mijn blik
door het vensterraam
wanneer bomen
in lange schaduwen vloeien,
ik het niet gezegde streel
en altijd nog,
wanneer schemering
zich over velden legt,
schudt zij haar haren los
en droogt tranen
van de wind
het tijdloze
ligt gezworen
op onze lippen
*********************
sunset 29-09-2022
nu pas begrijp ik
als dichter laat ik
geen bladeren vallen
hoogstens mezelf
als onbeschreven blad
en ik stel vast
dat het geen pijn doet
krijg zelfs kleur door vreugde
kan gedurende korte tijd
vliegen en ook het sterven,
voelt heel familiair
een kind bindt
een bloemenkrans
schenkt hem mij
met mij, als mens
in het midden
nu pas begrijp ik
dat vallen en aankomen
heel goed mogelijk is
*********************
sunset 29-09-2022
[taallol]
horizon vragend:
waar is je goud begraven
regenboog
je kleuren mengen zich
uiteindelijk
tot zwart wit
*********************
sunset 29-09-2022
hoe wij leven
de manier hoe je mij
daadwerkelijk neemt
niet alleen als verlangen
of als vertekend beeld
van wensen op het
moment dat wij ons
in- en uitademen
en onze longen
zich opnieuw openen
om ons te ontvangen
- en dat telkens weer -
om ongedwongen
in elkaar te vloeien
dát is hoe wij leven
*********************
sunset 30-09-2022
kom trek me uit
trek mij uit
mijn rimpelige huid
en breek mij
in honderdduizend vonken
alsof in mij
mijn zinnen niet zwijgen
en ik met lust aan ’t zijn
voor altijd ben bezweken
het zou gelogen zijn
hoor je, gelogen
wanneer mijn mond
de jouwe zou verbieden
vermoedend wat
mijn dorst en harteslag
mij lang reeds lieten weten
erken ik nu dit lievend leven
kom trek mij uit
mijn rimpelige huid
en laat mij in je hemel zweven
*********************
sunset 30-09-2022