de pijnen van toen
in oude wonden duikt de zon
die in een grauwe einder staat
uit vensters kruipt het zwijgen
toen gisteren sprak
rolden stenen tot beelden
die ‘s middags heet werden
zich door de dagen weenden
nu echter liggen zij stil
voor mijn voeten
laten afdrukken na
van verloren dromen
nog voel ik soms
mijn pijnen van toen
*********************
sunset 01-10-2020
zoals wind in berkentwijgen
zich in regen neigen
ben ik wandelaar
buig naar de bron
zuchten fluisteren
twijfelende gedachten
ofschoon mijn hart
enkel slechts liefde kent
*********************
sunset 01-10-2020
pijnlijke steken achter het voorhoofd
uitgekristalliseerde lucht, gebleekte schelpen
witte klak op wit kalk breekt het zicht van ogen
de zee bevloeit het voorhoofd, dunt gedachten uit
zoutig de korst op de knoken
stijg jij over het water in de lucht
van zee naar nevel, sterk gebleekt de hemel
je neus vrij net als je keelholte, je beenderen, uitgebleekt
kalk op kalk, op witte kalk
*********************
sunset 02-10-2020
zij ademen nog, ademen angst
ik zit in schaduw van appelbomen
spies regenwormen aan haken
werp de angel met een zwier in het water
en eet wolken, leef simpel verder
[jarenlang vloog ik met verdwaalde vogels
over de stad van het zwijgen
sneed uit hout schaakstukken
geknield aan de voet van de vuurtoren]
wanneer eentje bijt laat ik hem drogen
op de houten vloer van de steiger
en splijt mijn tong open
onder de vloed van dode vissen
hun kieuwen ademen nog, ademen angst
terwijl engelen in de toren zitten
en aan het schaken zijn
landen zwaluwen op mijn hoofd
*********************
sunset 02-10-2020
nog steeds
tussen regendruppels
blijft de tijd stroperig
betwist geen herfststorm
ons onze adem
‘s avonds leg ik
een doek over haar
zó dat zij slaapt
als een kleine vogel
en pas begint
weer te zingen
wanneer de ochtend
in licht ontwaakt
wij bedrijven, nog steeds
onze liefdesspelletjes
*********************
sunset 03-10-2020
de tijd slaapt
op het gras
liggen lettergrepen
in de regen
binnen ontpitten wij
de seizoenen
vullen hen
in glazen bokalen
tot uit alle poriën
weer lente vloeit
*********************
sunset 03-10-2020
herfstblues
bij elke klank
een ademteug
diep onder huid
de blues klinkt
als het zuchten
van een vrouw
in donkere herfst
nog zwaarder dan
vochtige lucht
*********************
sunset 03-10-2020
uit de schors van herinnering
aan mijn hielen
hangt nog de nacht
uit vocale hoeveelheid
aan twijgen van gevoelens
groeien woorden
fluisteren stemmen
waait soms het onrustige
wilde
in de winden
vallen lettergrepen zwijgen
tussen het hoge gras
spelen laatste zwaluwen
breken zinnen
uit de schors van herinnering
druppelt hars
*********************
sunset 04-10-2020
voor luttele seconden
soms flits, voor één moment
de geur van rood
of zelfs de kleur van melodieën
in mij op
wanneer de lucht
uit waterplassen van het gisteren
drinkt, mijn adem hem bedwingt
diep in mij in draagt
een veer drijft op de zee
die mij doorstroomt
laat bijna niet te merken
kleine kringen rimpelen
voor luttele seconden
is tijd vereend
als dans van korrels zand
in ’t laatste zonlicht
tot plots de wind opsteekt
en er niets blijft
dan het gewicht der jaren
dat zich zacht vlijt op ’t laatste blad
het losmaakt van de tak
en rond laat wervelen
in ’t eindeloze vallen
*********************
sunset 04-10-2020
naakte akkers
de dag vreet de uren
spuwt ze als pitten uit
vergeten is het
hoe het vroeger was
nu oogst is ingehaald
liggen naakte akkers
tot in lente braak
en ik vergeet
wie ik ben
en wie ik eerder was
*********************
sunset 04-10-2020
met elk uur
zoals steeds
in dit jaargetijde
laatste rozen
verborgen geluk
in schemering
van de ochtend
oktoberregen
drupt glinsterend
op de blaadjes
met elk uur
een klein stukje
meer hemel
********************
sunset 05-10-2020
in sprakeloosheid
in sprakeloosheid
de warme volheid
van zachte lippen
die het verzwegene
mengen met dieprood
van een kloppend hart
mijn God,
hoe hou ik van jou
*********************
sunset 05-10-2020
kijken, openen
vensters zijn deuren
om te kijken, te openen
en ook om te sluiten
de wereld buiten te laten
ik proef de nachten
tel in mijn slaap dagen
ik kan filosoferen
beginnen en eindigen
magie is simpel het zijn
in het kijken en openen
in het sluiten
het nimmer wijken}
gewoon blijven
*********************
sunset 06-10-2020
ik struikel [of ook niet]
vijf lagen de wereld
met daarin vijf verschillende deuren
één voor elke laag
en elke deur heeft ook een naam:
leed en smart, liefde, haat
en ook tevredenheid
ik struikel, of ook niet
al is er niets dat mij kan houden
hoop ik alleen, in elk geval
een hard neerkomen te vermijden
tot op het eind
‘k uiteindelijk val
door deur na deur
op zachte weiden
ik niets meer weet
dan enkel slechts
dat ik nooit meer
een deur nog hoef te sluiten
*********************
sunset 06-10-2020
zwijgend kwam zij
hield mijn handen
keek in mijn ogen
en zweefde
zo vederlicht
als nooit tevoren
en de tijd bleef staan
lachend ging zij}
ademde in en uit
bracht warmte
in mijn hart
- voor altijd
de droom
*********************
sunset 07-10-2020
overbodige handen
in havens, op wandelpaden
in onverzorgde voortuintjes
in de steden:
ruwe, vergeten poëzie
ik dwaal, dat gebeurt, en dicht:
tussen enkele wimperslagen, heet
uitgegoten, bloesem uit ijzer
ik trek er niet aan, ik zoek er
geen echt leven; echt leven
dient niet gezocht
in de massa omarmt mij
de lijdende wereld
wenkt naar mij
met duizend overbodige handen
*********************
sunset 07-10-2020
en ik zal rusteloos blijven
… en zo lief ik jullie
wil steeds dichter bij jullie zijn
en alles mogen begrijpen
maar wanneer ik jullie voel,
voel ik smart en dood in mijn keel
kan jullie niet werkelijk voelen
sterf duizend doden door in mij jullie
strelende handen in te beelden
geen enkel geluid kan ik horen
en in mij schreeuwt en huilt het
wijl ik jullie zo graag wil lezen
weten hoe het met jullie gaat
maar elk teken van jullie
versluiert nog veel meer
dan alleen maar mijn ogen
zo graag wil ik naar jullie toe
maar alleen al de gedachte
is als lood en nagels en lijm
en toch wil ik met jullie delen
maar meer dan zerken timmeren
deze in de rivier verzinken kan ik niet
er rest mij dus enkel het wachten
dat aan mij trekt maar niet meer smart
en ik zal rusteloos blijven
*********************
sunset 08-10-2020
altijd, en ’s nachts nergens
schaduwen, zonnerug-
spiegelbeeld tussen randen open hemel
lichten van een gebroken wereld
worden zacht en hard en
donkerten zinken
schaduwen verhelderen
want wat betekenen grenzen nog
nu de tijden met en zonder betekenis zijn
soms is een woord een dans
mooie, kortlevende passen; soms niet
wanneer je moe wordt
voor de eerste keer in je leven
de kamer verlicht
het tapijt ’s middags op zachte plekken
altijd, en
’s nachts nergens
*********************
sunset 08-10-2020
altijd een goede reden
het stijgend licht
valt soms plots
- in de nacht
blijft het land stil
ondanks nog ver
glimlacht al de zon
als een blij kind
aan de andere kant
van de wereld
leven is een speeltuin
en elke nieuwe dag
altijd een goede reden
om in zandbakken
taarten te bakken
ook al is er niemand
die ze ooit opeet
*********************
sunset 09-10-2020
hoe smaakt regen
ik zit aan het raam
de straat ligt er nog helemaal bij
zoals gisteren en ik vraag mij
of schaduwen gaan vallen
veel kan ik er niet over zeggen
over waar nu het venster is
en welke wereld
zich gaat snijden aan het glas
vermoedelijk die, die reeds
in de lucht geurt
maar nog niet hier is, want
het dak heeft geen gat
waardoor regen kan vallen
[wie is niet mij en
wie proeft regen]
hoe smaakt regen
wanneer hij valt
door gaten in daken
in glazen die vol water zijn
met daarin de gewonde wereld
tuimelend tegen de rand
maar dat is niet echt
want wat niet werkelijk is
zorgt nooit voor opschudding
*********************
sunset 09-10-2020
hoe glanzend bont
het zijdendoek van licht
met nieuwe tinten speelt
sinds elke rouwband
niet meer in het zwart zich toont
dus schep uit overvloed
van ‘t liefdevolle ik van jou
jouw pure kleuren
het warme hartelicht
en laat het leven duren
*********************
sunset 09-10-2020
ik had het mij anders gewenst
toen haatte ik hen
die ik beschimpte
zogenoemde ouders
toch stil liefde
hun woning was de hel
met vluchten, weg
uit dode hoeken
soms met de deur in huis
wat mij toen niet opviel
de diepe waterput
waarin geen golfslag
en het eigen wees worden
enkel het altijd scheve
de vogelverschrikker
die eeuwig standhield
als kruis, staand op het veld
harteloos, zonder hoofd
*********************
sunset 10-10-2020
midden oktober, herfst
hoe dikwijls nog
vergissingen
wanneer de wereld
achter je rug
in zwijgen vervalt
dagen in stilte
voorbijgaan
terwijl ik constant
vensters
zie vergrijzen
en ik praat
met mezelf
het is
midden oktober
en dus is het
de grauw-tijd
van herfst
de tijd waarin
ieder voor de ander
blind wordt
*********************
sunset 10-10-2020
de klank zoekend, die ene
die alle andere overstemt
en die gewichtsloze sprong
zo ontiegelijk hoog
waar weerklinkt het gezang van vogels
die de taal van heimwee spreekt
in de versluierde avond tot in schemerige ochtend
verliezen dagen hun stem
tik, tik, tik ... de regen,
en nog steeds danst de wind
buiten langs het venster
*********************
sunset 10-10-2020
of dat de tijd
zichzelf dan schrijft
van nu af aan
waar zij ook gaat
wens ik mij
in haar spoor
[waar ik venster ben]
opdat ik stil
op elk moment
haar lezend
met haar meegaan kan
en dát
voor heel mijn leven
*********************
sunset 10-10-2020
ononderbroken
niets daarvan mag ik zijn}
of misschien toch alles
nog ben ik niet klank
ook al weerklinkt in mij
reeds zacht een echo
ik wil mezelf bijhouden
op het verweesde asfalt
en dat ik behouden blijf
tot elke prijs
hoop ontwapent
ook al denk ik ’s morgens,
zoals zo dikwijls,
aan alle grauwe wolken
die komen en gaan
komen en gaan
steeds draait zich de wereld
en met hem de hemel
- ononderbroken
*********************
sunset 11-10-2020
vandaag voor het open raam
gisteren nog verloor de zon
het van mijn rolgordijnen
knielde voor het volhouden
waarmee ik wachtte
op het voorbijgaande
het nooit aanwezige zijnde
vandaag zit ik voor het open raam
en buiten, tegenover mij
legt traag de dag zich over deze wereld
aan de hemel nog heel vaag de maan
en duizenden nu ongeziene sterren
*********************
sunset 12-10-2020
in medemenselijke plicht
ook gisteren gingen [nog]
zachte uren door plaatsen
van [ook] vrolijk luid lachen
waar iemand zijn nachten
in eenzaamheid doorbrengt
wordt nu groen gelachen
wenen hun dromen
in deze ongewisse tijd
hoe hoog schommelen wij
op zomerse dagen
en hoe neemt een kind
voor één dag afscheid
zo zwaar gaan de jaren
over mijn gezicht
daar, waar de maskers
die wij dragen, beschermen
in medemenselijke plicht
*********************
sunset 12-10-2020
en op een dag
ontmoette ik jou
als een in alle
zoutregens gevallen
gegroeide grashalm
- breukzeker
en, willoos overgevend,
buig ik mij
naar jouw stormfront
richt mij weer
en telkens weer op
om in en met jou
steeds in dezelfde
richting te groeien
*********************
sunset 12-10-2020
ik ween elders
wanneer jij geen bed nodig hebt
draagt de nacht jou
sluit maar gerust de dag
zonder sleutel zit jij
verstopt in de kast
en voel jij je eenzaam
[ik zeg dat ik elders ween]
mocht je, in plaats van mij,
een deur zien, hou van haar
ik heb de klink in mijn hand
en wanneer je zwijgt
ruist zacht de wind
liefdevol door jouw haar
*********************
sunset 13-10-2020
driemaal mezelf
lichte
zwartkoude gloed
stompzinnig branden ogen rondom
steenvloed
slapeloze pulserende doelloze woede
smart helder afgrijzen voor elk dispuut
van mezelf
sporen
eerder doodskist
ratelende roodduistere dans vergaat
in ’t koude, karige
ritmisch manisch schel steunen van drift
kijkdicht verzegeld in elk dispuut
met mezelf
lijven
glasblind horen
eenzame uitdovende zielen streven
weg
stijfwervelende dode
kort voor een laatste dispuut
bloot apathisch wegstromend
in mezelf
*********************
sunset 13-10-2020
woord gedicht
woestijnen zonder zon
bergen zonder wouden
zeeën zonder vissen
mei zonder bloemen
kinderen zonder liefde
mensen zonder bruggen
honden zonder knoken
aarde zonder God
verzen zonder rijmen
*********************
sunset 14-10-2020
maar weldra, eindelijk
eens vond ik in jou
van alle planeten de maan
misschien water, diepe kracht
tot zichzelf zwijgend
in elk geval echter
een, door het zachte duister,
omarmt sprookje van paardenbloemen
ik hou ervan tevergeefs ’s avonds
zilver verlicht te zijn
wanneer ik op de nacht wacht
altijd maar op de nacht wachtend
en nog steeds
[in de schaduw heb ik je beluisterd
hoe jij, tussen aarde, zon en sterren
verdronk in de regen]
echter, afgewend van de maan,
was één raket voldoende
voor alle parachutes
die, wanneer zij vallen,
tamelijk kleurloos zijn
maar weldra, eindelijk,
in vaste grond
*********************
sunset 14-10-2020
mezelf onbekend
er zijn zo van die dagen
dan besta ik slechts half
doorschijnend in ’t zijn
ga ik geluidloos
zwaar terneergeslagen
door ruimte, langs mensen
niets raakt mijn ik
elk kleur opgesloten
ben ik voor mezelf
totaal onbekend
wat rest zijn enkel
slechts schaduwen
van grauwe dagen
voor en achter mij
*********************
sunset 15-10-2020
altijd
mijn hemel bewaar ik
onder mijn bed
daar waar ook
mijn paradijs
opgeslagen ligt
waar ik droom
net als de Berbers
van groene oevers
tweesporige bruggen
van paden tussen
aarde en steen
er bestaat een omme-
keer in slaap
en achter mijn voorhoofd,
altijd
*********************
sunset 15-10-2020
op warme huid
hebben handen
volmacht voor liefde
als blindenschrift
lezend, zoeken zij
nieuwe poëzie
bladzijden worden
fluisterend omgedraaid
door jouw kussen
*********************
sunset 15-10-2020
liggend op schappen
uit mijn ogen kijken vaders
[die ik nooit heb gekend]
ik bewaar ze in glazen potten
op schappen; hoofden wandelen
mee [met mij] op struikelende
wankele benen
soms stoot ik van achteren
[per ongeluk] er tegen
dan vallen de vaders
en liggen in scherven
- weldra lig ik op schappen
van mijn kinderen
op wankele, struikelende benen
*********************
sunset 16-10-2020
zelf weet ik ‘t wel
er ligt een net uit ’t late licht
en schaduwen van kleine steentjes
twijgen, kantig op het einde scherp
met blaadjes op een pad, zo zacht
in ’t levenloze woud dat als een ingang
lijkt geschilderd als op een heel doek
waar alles goed is en ook slecht
ik lijk wel vastgesnoerd, gebonden
in dat onzichtbaar net van licht en schaduw
van stilte, twijgen en de kleine steentjes
alsof ik zelf slechts een vlekje ben
dat blijft edoch totaal nog ongezien
door mij en al mijn ademteugen
alsof ik nimmer was geweest of ben
en zelf nog niet wist dat ik leef
*********************
sunset 16-10-2020
niet alleen in dromen
zoals benen je knieën
je dijen je borsten dragen
speel ik met jou in intimiteit
in een tijd van warme nachten
waarin een hemel blauw is
steun ik mij op jouw handen
laat verlangen aromatiseren
in diepten van synapsen
en op elk heuveltje van jou
onder jouw borst en navel
in het verlangende geheime
leg ik mijn hunkerend hart
wanneer jij je opent
ons laat ontbranden
niet alleen in onze dromen
********************
sunset17-10-2020
het grauwe van dagen
nu zwijgen ’s ochtends
de toppen van bomen
vogels zijn verhuisd
enkel twee kraaien
een weinig verwilderd
zitten schouder aan schouder
beneden op een lage tak
bijna kan ik hen gijpen
van achter mijn venster
was daar niet het glas
het glas van de klok
is gesprongen, verloren
draaien nu wijzers
loopt tijd in de herfst
naar het koude van winter
door ‘t grauwe van dagen
en ik kijk naar buiten
waar ergens de lente
en ’t leven weer wacht
*********************
sunset 17-10-2020
elke ochtend
met je hand op
je onzichtbaar hart
knijpen wimpers
oogleden en pols
zich te samen
elke ochtend
bij het ontwaken
de geluiden
uitbalanceren
op de rand
van het uitgeslapen
bed en aan tafel
tem je fluisteringen
tussen, over en
alle kanten geluk
*********************
sunset 18-10-2020
zo voelt het
[vanuit het midden
naar buiten vallen
zonder helemaal te zijn
toch leven, weg zweven
diep in jou verdrinken]
brandend gezicht
en droge lippen
wanneer ik spreek
voelt het als echo’s
terwijl de ziel sterft
schrijven vingers
adem ik zacht
en ga stil heen
[wegzweven van daar
in mezelf verdrinken
vrij zijn om te leven
met de wereld in mij]
afgesneden snij ik mij
uit de werkelijkheid uit
en iedereen kijkt toe
zij giechelen, lachen
wijl het voor mij voelt
alsof alles zich oplost
*********************
sunset 18-10-2020
de kleine dood
blauwschaduw
onder citroengeellicht
sluipt over muren
ik trek mijn benen op
kruip tegen jou aan
je hoofd op mijn schouder
streelt jouw huid
albastblank de mijne
jouw harde tepels,
donker als bloesempitten
adem je op mijn borst
en ik buig me over jou
kijk je diep in jouw ogen
liefde is het mooiste
om voor te sterven
*********************
sunset 18-10-2020
en eeuwig zingt het woud
ik volg stille druppelende woorden
over mijn hoofd stroomt traag water
laat mij in jou rusten liefste
wanneer uren kleiner worden
wil ik bij jou blijven
niets meer schrijven
geen taal meer spreken
de eiken, de berken, de linden …
liefdevol streel ik jouw heupen
tot een zee van liefde,
en eeuwig zingt het woud
*********************
sunset 19-10-2020
de laatste weken kennen geen echte zon
zij hangen eenvoudig in de dagen
stom neigen zich bomen die nu kalen
soms wordt de wind boos
net als in andere jaren
dooft snel het licht en wordt het nacht
dit is geen andere herfst
dan altijd al verwacht
*********************
sunset 19-10-2020
een zomerblauw
het jaar brengt koude dagen
thuis; in bitterheid geboren
toont hout bloedende kerven
draagt tijd reeds diepe wortels
vergeefs het roeien tegen
stromen; het roepen schalt
als echo over ’t stille water
met steeds een zomerblauw
in ’t hart en ook onmetelijke
liefde voor jou
*********************
sunset 19-10-2020
altijd jij
ik droom adem
in de uren van gisteren
droom ik roest
in een rivier
op perkament
droom ik patina
en ook schimmel
onder zonneschijn
droom licht
vanuit een haard
vouw woorden
tussen rimpels
maar uiteindelijk
droom ik steeds
mij in jou
*********************
sunset 20-10-2020
ver – en laat je
ik draai me, weer
het zachte, stille pad tegemoet
loop door wouden
keer op mijn schreden terug
ver- en laat je verward zijn
een weg naar het achterland
[in een hut aan een meer]
daar waar ik sporen markeer
[smaakt het alleen zijn]
morgen wordt de zomer frisser
en toch, medewandelaar
is men soms heel gelukkig
wanneer men doelloos is
*********************
sunset 20-10-2020
een wolk uit niets
trek langzaam aan de zijden draad
tot er niets meer is wat je kunt pakken
verscheur de schaduwen die ik werp
tot zij helemaal in lucht opgelost zijn
zet je bij hen die waren en troost hen
en trek langzaam aan de zijden draad
bind hen tot een knoop in je smart
tot deze helemaal verstikt wordt
en zuig het uitstromend bloed op
jouw dunne huid beeft onophoudelijk
duw een laatste maal op glaspupillen
en breek hun angst, laat ze gebarsten
op de grond liggen en trek, trek
nog eenmaal aan de zijden draad
– ik, ik ben een wolk uit niets
*********************
sunset 21-10-2020
gaan we?, vraag jij
wij staan op de pier
traag rimpelt het water
en met onze handen
ommantelen wij
de zomer-sproetige leuning
vandaag vaart de boot niet uit
aan de meertouwen liggend
liefkozen golfjes zijn romp
onze ogen dwalen
als langer wordende schaduwen
van schemerende lippen
van het water daarbuiten
naar de onze
gaan we?, vraag jij
en haakt bij mij in
*********************
sunset 21-10-2020
je ademde niet lang genoeg
[voor mijn eerstgeborene]
de hemel boven je kinderbedje was licht
origami-vogels sneden door de wolken
in duikende prooi-vluchten
de afstand tot mij
bleek verder dan het einde van de wereld
ondanks dat ik liefdeswoordjes weefde
ik herinner mij amper nog je gezicht
ook al bouw ik voor jou in mijn hoofd
een heel leven – de afstand is gebleven
enkel het kruis in mijn hart
dat van je eeuwig zwijgen vertelt
groeit nog steeds
*********************
sunset 22-10-2020
mijn lichaam het jouwe
jouw hand trekt tergend traag
grenzen, grens-waardig
is dit spel van persoonlijkheden
doldwaas lijkt mijn hoofd een buil
van constant tegen de wand
de wand van intimiteit stoten
daar waar bloed vurig stroomt
door anderen van ons bezweet lijf
is jouw hand een lichtend baken
en mijn lichaam het jouwe
sinds jij het beroert
*********************
sunset 22-10-2020
kleuren werden valer
mijn jeugd verdampte
tussen paardenbloemen
en rode klaver
de kleuren van de bloemen
werden valer
en appels smaakten raar
sinds ik van de schommel sprong
door de lucht tuimelde
en struikelde in het gras
*********************
sunset 22-10-2020
geen reden tot paniek
in de stad is de wind onlangs gedraaid
en dus treuzel ik voor ik het dakterras op ga
buren die ik zacht hoor praten, groet ik
met een vriendelijk oprecht goedemorgen
en op de trap die ik afren – ik neem nooit de lift –
let ik goed op niet over een hondje te struikelen
huishoeken snijden mij de handpalmen open
en smalle straatjes vloeien onder mijn voeten weg
ik schuur mijn zolen stuk op het ruwe asfalt
en stap fiks door om meters te maken
hoor het galmen van de half negen klok
wanneer de kerktoren haar echo over mij uitstort
ik spreek vogels toe stil te zijn
want ik kan mezelf niet eens horen
ook al zijn zij al sinds weken verstomd
heb ik daaraan geen herinnering meer
– er bestaat geen enkele reden tot paniek
al kan ik niet zingen als een nachtegaal
lieven en leven kan ik gelukkig wel
*********************
sunset 23-10-2020
de schoot van jouw woorden
jij telt in mij vluchtige fragmenten
telt ze één voor één op je vingers af
de geur van je handdruk, je huid
haar glijdt voorzichtig langs mijn wang
en jij vraagt naar mijn adem
voor dat je jouw lust op mij los laat
ik slik liefdevol de schoot van jouw woorden
*********************
sunset 23-10-2020
dromen
een stukje land ben ik
aan een weidse zee
mijn gedachten zijn het gras
op de dijken
steeds schuurt het water
zand met zich mee
wanneer het zich opricht
werpt het terug
aan vreemde kusten
soms droom ik
verlangens op kademuren
opdat een vissersboot
voor anker gaat
want in de golven
drijven al mijn dromen
tot in de netten
nooit duren zij meer
dan slechts een enkele dag
*********************
sunset 24-10-2020
jouw ogen
wij staan tot onze knieën
in zeeën afgevallen lover
met, tussen ons,
woordenstromen liefde
bouwen urenlang
eilanden uit een stil zwijgen
om ons heen
springen lachende vissen
drijven rustende bootjes
ik kijk naar je gezicht
zie ogen
als twee amandelvormige munten
zij schemeren diep
in mijn liefdesbron
*********************
sunset 24-10-2020
tussen moeder aarde en onze dromen
geen rook is merkbaar onder bomen
slaap jij heel rustig aan mijn schouder
moeilijk te zeggen wie van ons droomt
een druïde werpt vogelbotjes
waar klimop stammen omarmt
hoor ik de fluit van Pan
Amor ligt rustend in geurend hooi
zijn pijlen al lang doel getroffen
tussen moeder aarde en onze dromen
*********************
sunset 24-10-2020
zij kozen blauw
meeuwen vliegen op schouderhoogte
over de pier een eind in de zee
hout is nat en glad door de regen
bij vloed mengt zich zand met water
en hotels met blik naar de einder
verlangen massa’s toeristen en later
vallen uit het stroomnet lantarens
verlichten het strand van voorbije dagen
adem hangt in bomen die kalen
zij groeien breed hoog op promenades
- vogels vertrouwen hen zelden –
niemand zit op de banken
zij kozen blauw voor hun zwijgen
*********************
sunset 25-10-2020
mijn wereld ben jij
kijk, daar zit een muis tussen de schappen
met volle wangen, alles rondom hem is leeg
al houden de meeste mensen afstand
is ook rondom hen alles leeg, slechts de TV
zegt dat Wc-papier niet meer is te krijgen
neem de sleutel van mijn fiets
koel de wijn, ’t café is dicht
rijd naar buiten in het bos
over keien naar riviertjes
– wij hoeven geen maskers om te zoenen
creëer een veld bloemen in de keuken
laat dat het hele blikveld zijn
dans tussen sluiers van mijn dromen
die afzijdig staan – leven is niet slechter
wanneer wij onze ogen sluiten, blijft de hemel staan
wij hebben geen café nodig om koffie te drinken
neem mijn fietssleutel en ook mijn hart
want waarom zou ik ook dromen
mijn wereld ben jij
*********************
sunset 25-10-2020
lettergrepen op onze paden
jij zegt dat herinneringen
enkel in schaduwen groeien
tussen rotsblokken
ook al ligt de bergtop
in nevelen gehuld
en is de lucht zo ijl
dat zij breekt
onder het gewicht van vogels
toen ik over stromen sprak
druppelde regen in de grond van mijn woorden
en fladderden jouw haren
als zeilen in de wind
ik plukte het mos van je voorhoofd
liet het tussen de rotsen liggen
lang voor eerste bladeren
van bomen vielen
dreven lettergrepen op onze paden
omarmden liefdevol
onze hunkerende harten
*********************
sunset 26-10-2020
er schemert licht aan ‘d horizon
het druppelt traag als is ‘t een geur
van vreemde kruiden die zich legt
een teer aromamonster in de luchten
die zich diep naar het binnenste draagt
een verte die heel dicht je raakt
en plots, ontwakend, op jou valt
net als een zoen, vertrouwd van smaak
die nog in slaap je wang zacht streelt
en in de zwaarte drijft iets fijns
als is ’t muziek dat jij je eigen maakt
en stil aanvoelt als een sensatie
dat smaakt naar meer, en meer, en meer
*********************
sunset 26-10-2020
stil ligt de straat
de donkere kruispunt-lichten
wiebelen in een zachte wind
zij twijfelen tussen groen
en nog niet groen
en aan een venster blinkt een Apple
de hemden bloeien hemelsblauw
nog zijn de vossen geil
rotten druiven aan ranken
zingen tinnen soldaten stom
over het bruin van bloemen
het appelrood en ’t groen en geel
het knipperend oranje
de lentekoorts is nog heel ver
terwijl de vruchten sterven
klinkt het gezang van treinen
waar vogels reeds lang zwijgen
ontwaakt de nieuwe dag
in schemerend ochtendrood
*********************
sunset 27-10-2020
gekust door rust van de natuur
ben jij met zorgen door de tijd
geplaagd, en is zo veel jou onverdraaglijk
wanneer de ene afspraak reeds de andere jaagt
dan zet je even hier en luister naar de stilte
mijn brede kroon van groene bladeren
schenkt je wat schaduw en het kost je niets
trek rustig ook je schoenen uit en koel
je voeten in het frisse stromend water
luister naar het gezang van leeuwerik
die hoog aan hemel witte wolken kust
en laat de tijd de tijd voor even
geniet van ’t stille nu in ’t jachtig leven
waar rust van de natuur je liefdevol kust
*********************
sunset 28-10-2020
harten zingen blauw
het is lucht die ik wil ademen
voor een enkel moment
houd ik jou in mijn hand.
jij bent mijn stad, ik jouw burger
[middernacht, wat een geluk
dat wolken de aarde omarmen]
water velt oude eiken
en dieren bouwen
uit takken en twijgen
dijken voor harten
die blauw zingen
jij echter zwijgt
en ik zwijg ook
zwijg voor jou
en ook voor mezelf
*********************
sunset 29-10-2020
simpel liefde
wij kijken met de uilen
in donkere herfstnachten
door dennen bewaakt
geurt de aarde
naar naalden en regen
grenzen worden
door het weer getrokken
schuiven constant
heen en terug
wij hopen op een wind
die de hemel blauwt
het helder maakt
voor herfstdromen
onze ogen schrijven
heel simpel liefde
*********************
sunset 29-10-2020
elke ochtend is als hoop
eigendom verlaat elk denken
als een duistere dief met buit
snellen zorgen, hangen wonden
vast aan een nu oude huid
elke ochtend is als hoop
zich verliezend in gevoel
verschijnen toch steeds nieuwe kansen
verlichten d’ onvolgroeide mens
waar hij eenzaamheid verkiest
elk houvast lost op bij graven
waar de schemering vertrouwd
ook na elke tegenslag in ’t gisteren
nimmer om de nacht nog rouwt
*********************
sunset 30-10-2020
nog adem jij
wij ruilen warmte
in gras
in gedichten
valt een droom
op de grond
raap hem op
voor later
zet ik nog een fles wijn
koud is het buiten
en donker de dag
weet niets van wenen
kom tot mij
in de nacht
ijlt op stille zolen
jouw woord
uitgelopen
valt het zacht
mij in mijn schoot
nog adem jij
en zwijgt
afwezig
leef je nog
al voel ik reeds
de dood
*********************
sunset 30-10-2020
Halloween 2020
zij zoeken toevlucht
in de avondschemering
voor de blikken van
door zwart omrande ogen
de rampspoed van hun monden
wanneer zij fluisteren
laat boeien van polsen vallen
waar de dag uit de nacht splijt
hun monden verslindt en ook de sterren
verschijnt aan de einder de zon
glijdt doorheen schaduwen
tot licht hen doordrenkt
zoals de Djinn hun lijven
met ogen waarin de waanzin leeft
*********************
sunset 31-10-2020
misschien is leven
het eigenlijk sterven
en ademen, wurgen
de zon misschien wel
de maan in de nacht
van eiken der goden
vallen de vruchten
als mest voor de zwijnen
waaruit zich de geuren
van rozen ontwikkelen
misschien wel zijn lijken
de kiemen voor ’t leven
virussen soms erger
dan middeleeuwse pest
is ‘t fanatisme van minderheden
hun moorddadige handelen
het ergst dat ons rest
nog is de herfst
een hoop ons gegeven
dat in de lente
weer alles ontspruit
dat in al ons missen
al is ‘t maar voor even
liefde steeds weer
In het leven opduikt
*********************
sunset 31-10-2020
in mij in
rekenmachines tellen sneller
negatieve balansen
terwijl wensen moeizaam
hun weg zoeken naar gestopte
gelegenheden die, hoe dan ook,
momenteel niet te vieren zijn
woorden die mij en anderen
bewegen, vinden echter
alleen bureaucratische teksten
blijven sprakeloos
in dit bonte herfstwoud
voor beslagen vensters
zweven nevelsluiers
bewaren hun geheimen
en eens te meer beweegt
het einde een weinig meer
in mij in
*********************
sunset 31-10-2020