elfen in de herfst

hun vluchtig kleed de ochtendnevel
in de zon en ver daarboven uit
zwevende blikken in de vroegte
wanneer bladeren van bomen
nog slapen en als stille zucht
op hun wangen ligt

zoals kleine veelzeggende woorden
en gestes die niemand uitspreekt
of werkelijk echt benoemt
om dan in het volgende moment
snel verder uit te vloeien
opdat niemand hen herkent

slechts een kort opflakkeren aan vennen
een vage glimlach op het gelaat
met in de vroege ochtend een sluier
die traag in het licht wuivend beweegt
en in het landschap verwaait
*********************
sunset 01-09-2017

meteorologische herfst(aanvang)

ik weet
het is nu nul uur nul
een vage zomerrest
verweest in mij

ik voel
dat d’ ene net als d’ andere
alles wil

[cadans van ’t werkelijke heden]

het lijkt me sterk
dat d’ aanvang van de herfst
nog van de zomer droomt

al kan ik ’t wel
beslaapt mij toch vermoeid
het trage wandelen

van nevel, wind en meer
*********************
sunset 01-09-2017

‘s ochtends
na een nachtelijk onweer

frisse lucht
als zweem van nieuw-begin

hoop
op een misschien

en dan heel traag
dat loom ontwaken

wij
*********************
sunset 02-09-2017

ademloos, ongeremd

in tijdsintervallen van luim
blikt onze lach naar de zee
gaan wij in een basiliek, hand in hand
ook al blijven de duiven op het plein
hun contouren scherp afgetekend
als penseelstreken op linnen:
zo veel waard, ongewild
- vandaag vervalst het licht zichzelf
wanneer wij van doek naar doek gaan
en ons koesteren in het geluk van generaties

ongeremd

de plotse kus als muurschildering
ook al blikt de zee niet terug
brengt ons naar de kern van onszelf
[jouw parfum en mijn deodorant
in liefde gekneed laten onze harten versmelten
en werpen ons terug in een geilheid
onder oksels en in hete lendenen
blijven wij nog altijd mens]

ademloos
*********************
sunset 03-09-2017

onze woorden
werpen schaduwen

laat ons daarom
sprakeloos leven

enkel toegewijd
aan elkaar
*********************
sunset 03-09-2017

rugwaarts vertakt

rugwaarts vertakt
zijn alle wegen
van deze lichtspoorwandeling;
ik ver-ga met jou
in reuzenvoetafdrukken
heb de nacht aan mijn oor

bij aankomst ontsplinter ik mij
steel mij een dwaallicht
en beschilder hout
met schemerrood
- brandend begeleid ik
de maan naar de ochtend
*********************
sunset 04-09-2017

door al mijn liefde

tijd glijdt wenteltrappen omlaag
tot in urenglazen
dat ook anderen bevalt

morgen zullen wij beslist ouder zijn
verzamel ik gedichtenbundels-stof
vanuit jouw haren

en als je luistert
brengt mijn hand het op gang
wanneer zij jou streelt

tot je lucht moet happen
uit persluchtbunkers
zoals in gisteren dagen

door al mijn liefde
*********************
sunset 05-09-2017

dronken van leven

terloops druppelen wij
tedere zinnen
in ons warm bloed
lieven dronken van leven

schemer zweeft zacht
geïsoleerd van het buiten
dat vage strepen licht
door lamellen laat vallen

tot de ochtend aanbreekt
tongen zoet smaken
in monden
gestreeld door hongerige lippen

en een liefdevol beven
ons verstijven laat
in momenten genot
*********************
sunset 05-09-2017

melancholie in d’ herfst

ben ik, als Charon mij in d’ ogen kijkt
zo dood, alsof ik nimmer in dit leven
geleefd, dit zonder angst en beven?
al wil ikzelf dit aardse nog niet kwijt

heb steeds de liefde doorgegeven
mezelf geleerd de andere te eren
van hem te houden en te respecteren;
ik voelde mij met alles hier verweven

wat nu nog rest in ‘t labyrint van ’t leven
verzinkt stil onbewust diep weg in mij
en ‘k voel mij nu al niet meer gebonden; vrij

toch ben ‘k in al mijn verzen steeds mezelf gebleven
wordt bij herlezen heel misschien gedacht aan mij
en maakt mijn poëzie jou dan nog altijd blij
*********************
sunset 06-09-2017

zo lief ik mijn dagen:
op heldere dagen ochtenden
die ik laat beginnen
met poëtische verzen

eerst wou ik over afstand schrijven
vanuit mijn woorden voelbaar
zelfs wanneer je hen haastig leest

maar het tegendeel is waar:
een grote nabijheid stralen zij uit
tussen dit voelen zelf
en alle zachte woorden

- ik houd ervan
mij dagelijks te dichten
*********************
sunset 07-09-2017

dichter dan dichtbij

er bestaan geen wegen
waar vogels vliegen
volgen zij simpel sterren

zetten zich neder
in bergtoppentempels
waar een maan
helder torens beschijnt
hult hij dalen in slaap

zelf zijn zij dichtbij zichzelf
zweven in het duister
al duiken zij eerst naar beneden
opdat zij echt kunnen leven
vóór dat de frisse ochtendwind
hen door wolken draagt
*********************
sunset 11-09-2017

herfst

weidebloemen verwelken
als brokkelig fluweel
langs zacht wiegende boorden

laatste knoppen vibreren
als dauwdruppels
aan leliewitte afscheidsrozen

avondlijke zonnen
verzinken in zee
onder wenende najaarswolken

telkens en telkens weer
*********************
sunset 11-09-2017

schijven helder licht

ik voel mij onder gelijkgezinden
wanneer ik landschappen zie
bergen, zeeën en wouden

en al verlies ik de kunst om te dichten:
brood is een woord dat ik vertrouw
zwart brood, vroeger al, met zout

intussen bruis ik over
maak vocalen gelijk
aan tijdvakken leven

[niet het bereik van woorden
sleept zich door de dag
maar wel al het sentimentele]

onder de aarde bestaan zeeën
ook al ontbreekt er de maan
toch dompel ik schijven in heldere licht
*********************
sunset 12-09-2017

zee en water en ik

een lichaam glipt in zuchtje wind
alsof het een schaduw is, buigt in een zijstraat
bukt en trekt zijn veters strak
loopt over de kinderkopjes naar benee
en ziet de zee

haar glinsteren beneemt hem de adem
klotst over de vochtige stoeptegels
het water rolt zich vaalblauw uit
en trekt hem aan wijl hij denkt met kiel
spanten en zeilen

zet zich in zijn ark en zweeft over hat water
als gast in zijn eigen resonantie
*********************
sunset 12-09-2017

Caen, Normandië

de stad:
oud en nieuw
heel levendig, met bomen
ook
reeds in de vroege ochtend
luide voertuigen

hier hoor ik 't vriendelijk woord
voel ik de warmte
die ik kan optellen
waarmee ik iets kan doen

- waar er geen liefde is,
is er ook geen gevoel
*********************
sunset 13-09-2017

Caen, Normandië (2)

talloos de wonderen die wij bekijken
de huizen, de kerken, paleizen
maan, de sterren en bliksem
verhelderen natte kasseien
de vissen en algen in 't water

op d' oever de vogels zij reppen
zich hoog en dan weer plotseling neer
lucht geurt naar het eeuwige leven
en ook naar de dood van weleer
*********************
sunset 14-09-2017

de stranden van Normandië

wind blaast plots strandgeur
door het raam; een verschuiving
van datgene dat gisteren nog was

onder ons leeft eb en vloed
spant zich een rok eng
de stofbaan tegen looprichting

elke ademteug vervangt
woorden die niet te zeggen zijn
maar de geur blijft

dit strand geeft nooit op
verschijnt in ons blikveld en vertelt
over liefde als wandelduinen

want uiteindelijk is de ziel vrij
net als de mens nu
ook al sneuvelden er vele
*********************
sunset 16-09-2017

 en in miljarden jaren

zoals wij zijn
dringt zich het mooie van momenten
tot diep in ons bloed

laat jij jouw zoenen
op mijn voorhuid dansen
droog ik mijn speeksel
in jouw vulvagloed

ik leef in jouw
jij beeft op mij
en in miljarden jaren
lieven wij ons nog
*********************
sunset 18-09-2017

kerken, abdijen en paleizen(Normandië)

de stenen zijn ouder
dan de tuinen
en de mensen die hen bewonen

vruchten liggen begraven
voor dat het weer wintert
al zweven de vluchtige blikken
nu zonder enige angst

jij zegt: kijk
en ziet enkel dit moment
ook al zijn de stenen
ouder dan de tuinen
*********************
sunset 18-09-2017

de hals, de kin, de haren
Calvados, Normandië

steeds weer opnieuw
een tussen denken
de hals, de kin, de haren
opgelost in een lachen
de geur van calvados en cider

soms vergeet ik de regels
zonder mij in anarchie te verliezen
de geur van appels, peren in 't hoofd
en een herinnering aan gisteren

wat werd er weer gezegd
op het moment van weggaan
klonk het oprechte dank je
de hals, de kin, de haren
telkens en telkens weer graag
*********************
sunset 19-09-2017

zonder te weten

van de nacht in de dag
mijn denken en ik
in een stilte, het zachte

het swingen
als het luiden van klokken
’s ochtends
zonder te weten
hoe laat

en wie
*********************
sunset 19-09-2017

september

waar elke herinnering
zijn kleur wordt geroofd

zoals bloemblaadjes
nu in troosteloze plassen
en hopelijk later

ondergesneeuwd
door bonte bladeren
*********************
sunset 20-09-2017

industrieel erfgoed

hoe diep in gedachten
brak zout water
stil-leven laat

sprookjes verdrinken
in gesprongen glas
wordt schuim gekookt

terwijl het van muren
herinnert en stukt
alsof het gisteren was
*********************
sunset 20-09-2017

Omaha Beach, Normandië

deze oceaan, haar wisselende verkleding
heviger als eender wat
en niemand die haar poëzie beluistert

zij verlangt niet dat men haar toehoort
haar druppelen, breken van het water
betekenen haar niets [al is het ons
brood en boter, peper en zout]

oorlog waarin vrouwen rouwen
slaat, zonder zich in te houden,
op steile kusten toe
witte golfkoppen kleuren rood

doden zien geen poëzie
*********************
sunset 21-09-2017

huid op huid

onschuldig en vroeg blijft ons ontwaken
onze lijven nog altijd een weinig slaap-warm;
de tederheid voor ons is groen
en in mij ingebed als sterren in smaragd

in mijn droom verzoen ik wat komt
met datgene wat essentie is
wanneer mijn huid zich op huid legt
proef ik van jouw mond elke verklaring

mijn lijf hongert bijna pijnvol naar jou
wanneer ik ’s ochtends zoet-rijpe druiven snij
en daarmee elke welving van jouw lichaam tooi;
jij weet zelf het beste hoe jij mijn tafel dekt
*********************
sunset 21-09-2017

Rotterdam, begin september 2017

als tederheden van het vergeten
werpt licht-gestrooi schemer op het trottoir
staan wielen altijd start-gereed
in ’t midden van mijn raam
de regenwind richting oktober
schetst luchten in een aqua-inkt

Rotterdam in deemsterlicht
trekt huid over glanzende kinderkopjes
ver-innert elke zondag waarin ’t zich legt
in ’t weten van ‘t verleden
*********************
sunset 22-09-2017

nog twintig jaar

nog twintig jaar en ik zal oud zijn
met veel gebreken, verzwakt
en met veel meer dan regelmatig een vergeten
mottengaten in ‘t herinneren en onthouden

maar sinds ik denken kan, is er de spraak
waarmee ik aan ‘t verwerken ben
van ergens waar naar elders daar
naar soms een onverwachtse hier en nu

verblijdt ‘t mijn oog nog steeds
als langs mij stromend water blinkt
natuur mij fluisterend liefdevol omringt
in een verbinding zonder haperen

nog twintig jaar dan blik ik grijs
en klein spook ik dan door mijn teksten
want taal zal er toch altijd zijn
en heel misschien ook een begrijpen
*********************
sunset 23-09-2017

mijn mond prijst jouw lijf

zo, als een elektrisch opladen
haar inspanning in vuur verteert
zo prijst mijn mond de lijnen van je lijf

en bekijkt de overgang tussen onze huid
als een verbinding met jouw corpo sancto
bezegeld door een zoen

bereidwillig vormen wij donderwolken
bliksems van zomerregens
tooien daarmee deze saaie wereld
en ontsteken kaarsen die op speren lijken
het duister van de nacht helder verlichten
*********************
sunset 23-09-2017

waar straten in een schemer geplaveid

in ’t ochtendgrauw zijn straten
nog steeds in schemer geplaveid
zwijgen de delen van de stad
voornamelijk in de binnenring
die ‘t centrum als een foetus eng omsluit

alschuwen op ’t stationsplein niet
taxichauffeurs te bekvechten
om elke late (of ook wel vroege) gast

ik slaap een lichte welverdiende slaap
die mij soms nog vergeten laat
dat ik nog slaap tot in het ochtendgrauw
waar straten in een schemer geplaveid
*********************
sunset 24-09-2017

septemberochtend
in nevel rust zacht vaag de wereld
droomt nog van woud en weiden
maar weldra breekt door ‘t grauw de zon
laat warmte, licht weer schijnen

blauw wordt de hemel, onbewolkt
wanneer de grijze sluiers vallen
herfst wandelt door verstilde tijd
laat ’t goud heel helder stralen
*********************
sunset 25-09-2017

aan ‘t uiteinde van de cirkel (uit: gisteren)

op 't einde van verliefdheid – zeg jij -
staat iets dat je nerveus maakt
je nimmer loslaat – je wilt niet gaan
maar ook niet blijven – al is het helder
dat jij je toch niet wilt veranderen

de wolken in de hemel, heel goed te zien
verdwijnen snel onder jouw zolen
en sensueel breng jij een sleutel naar je lippen
waar jij je omdraait, tegen mij zegt

met iedereen te willen dansen
die in de zon nog staan te pralen
waar jij denkt wat geluk te halen
- minstens eenmaal in een week -
kun je mijn liefde nooit met seks betalen

aan ’t uiteinde van de cirkel
*********************
sunset 26-09-2017

herfst, ook een liefdesgedicht

ik wil ze zien
jouw ogen
op akkers;
zijn zij groen
of ben ik te snel
nu mijn stoppels
nog branden
in deze herfst

rook mengt zich
met slierten mist
waarin de lucht
zich verstrikt
struikelt en zweet-
nat op de grond valt
mij laat ontwaken

zijn zij reeds groen
de akkers, jong groen
zoals jouw ogen
die ik wil zien
- doe ze niet dicht
sluit ze gewoon
en voel ons groeien
*********************
sunset 26-09-2017

de herfst in opmars

de zon blijft nog verstopt
het grijs tooit grauw de hemel
die hij bedekt in dubbele lagen

regendruppels vallen neer
alsof emmers worden omgekeerd
verdrinkt heel snel de aarde

de herfst is sterk in opmars
en wat alleen nog helpt
zijn laarzen, regenmantels
*********************
sunset 27-09-2017

water draait tegendraads
in de afvoer schuren
forellen tussen sedimenten
en omgevallen bomen

met de zon in mijn rug
stap ik uit het venster
in de zichtbare koelte
*********************
sunset 27-09-2017

parels leven

in weer herhaalde ogenblikken
slaat pols van eeuwigheid
ritme van het minimale

maakt beelden van een zijn
op zeldzame sporen licht
die ijlen naar hun kern

warmte van oprecht lachen
smelt ergste pijnen
vormt parels leven

die zich aaneenrijgen
tot kettingen
oprechte verbazing
*********************
sunset 28-09-2017

herfst, en dan winter

septemberblauw de hemel
vaag schemeren bomen
door de eeuwigheid
kraaien zitten op het veld

nog is niet alles kaal
noch bruin, rood of vuil geel
maar heeft het weer zich ingesteld
op diepe herfst, de winter

en zal ‘k verlangend zingen
tot lente zich weer meldt
*********************
sunset 28-09-2017

een vage schets

’s avonds ligt de waterspiegel
zwart als leisteen daar
maak ik mij van een weifelen vrij
om geluidloos en door tijd-verschoven
de andere oever te bereiken

al blijf ik toch waar ik ben
wrijf in plaats daarvan
uitdijende golven glad
en luister naar verdwijnende stemmen

alsof ik niet gevangen zit
gedempt in neervallende stilte
het enkel simpele fluctuatie
van zuurstof is, misschien

een verbolgen vogel
zweeft traag voorbij;
half gehaast
*********************
sunset 29-09-2017

meer hoeft dat niet te zijn

ergens vergeten kamers
met nergens eindigende plafonds
en gescheurde papierdromen
die muren ontkleden

schaduwtijd ligt alleen
achter open deuren
stappen stemmen
als een vage echo rinkelt glaswerk
en geleefd, geliefd lachen
in gordijnen van gisteren

zeilen noorderwind
die onuitgenodigd
binnen sluipen
door gebarsten ruiten
zien alle gedachten
als dansende stofpluisjes

en een enkele lichtstraal
pendelt en raakt
zacht troostend lippen-
rood dat zich naar jou
toebuigt als stilte
- voor mij meer genoeg
*********************
sunset 30-09-2017