tederzacht fijn
glanzend het pad
in maanverlichte nacht
kronkelt stroom over steen
in boslucht een fluisteren der wouden
klinken violen, tederzacht fijn
terug op aarde
het intense luisteren
zoet de lucht en stilte bij wijn
in dauw op het gras lievend
in heldere zilveren schijn
*********************
sunset 01-08-2020
en ook elk erbarmen
het mooie is onuitputtelijk
reeds een enkele punt op zijn oppervlak
is reden voor een diepte
waarin je niet afdalen kunt
en ook niet uit omhoog komt
om na aftrek van je doelstellingen
een weinig rood op je wangen
in te slapen en te denken
dat dit toch niet alleen maar droom is
want moeilijk te behappen
reeds een simpele indruk
van weidegroen of een stukje ontblote huid
de zacht golvende zee met zijn gunst
is als een onverklaarbare liefde
die jouw borst heft en laat zinken
hoe wil je dan mijn lijf lezen
als ik je nog niet vertrouwd ben
slechts een vergelijkbaar spiegelbeeld
op een reis zonder terugkeer
en bijna door de tijd verwoest
als je in het vergeefse
geen schoonheid vindt
benijd ik jou niet om je smart
je moet steeds bereid zijn
voor het plotse onverwachtse
ik kan het ongetemde zien
en ook elk erbarmen
********************
sunset 01-08-2020
steeds grijpbaar nabij
op foto's liggen nog de ringen
die de nacht onder onze ogen legt
en over onze voeten
groeit het verlangen en lust
onze armen wijd uitgespreid
kijken wij omhoog naar een hemel
vol met grazende witte schapen
zien enkel nog warm licht
liefde is ons
steeds grijpbaar nabij
*********************
sunset 02-08-2020
herfst komt er aan
in zomer leeft melancholie
naar lente die de bomen kleedt
herfst neemt hun eerder groene bladeren
en draagt hen weg door wilde wind
naar troosteloze kaalheid
stormen vegen lover van de bomen
nemen alles met zich mee
doorheen het trieste mooie grauw
kruipen traag de nevelsluiers over velden
alles ruikt naar natte aarde
nog bloeien rozen in de zomer
hij is nog niet op zijn retour
straalt al van in de vroege ochtend
is niet uit uren weg te slaan
voor korte tijd die het nog duurt
herfst komt er langzaam aan
*********************
sunset 02-08-2020
een groot vergeten
elk ogenblik een labyrint
waarin jij je verliest
't is als een hel
een slechte truc
waarin je loopt verloren
gisteren ligt in schemer
bijna als ander leven
niet te grijpen, alles vluchtig
niets kan nog houvast geven
alles ligt voor jou in ’t duister
ook al wil je 't jou herinneren
alles schijnt in 't hier en nu
een uni-kleur zonder nuance
tijd is voor jou niet meer meten
- wie is die man die
zich mijn zoon nu noemt
en waarom heet mijn dochter anders? -
je leeft nog slechts een groot vergeten
al blijft de liefde toch bestaan
*********************
sunset 03-08-2020
nooit wil ik nog terug
liefde springt vol lust
de rode mond die kust
en bont jouw bloes
vertrouw ik blind
jij zo verrassend
laat ik me vallen
diep in jou
en jij bijt wild
mij in mijn hals
waar ik je vind
stil mijn begeerte
in geile gloed
neem ik jou
zonder enige gêne
spuit hoog
diep in je schoot
baadt ‘k mijn gezicht
in ‘t zilte zweet
van zoete kwelling
wals mij in warmte
van lachende ogen
en ik begrijp
nooit wil ik nog terug
*********************
sunset 03-08-2020
magie bestaat
ramen zijn deuren
te openen, te sluiten
soms zelfs de wereld
vernietig niets
de nacht heb ik geproefd
tel dagen in mijn slaap
zij beginnen en eindigen
magie bestaat in het blijven
het kijken en openen
en soms in het sluiten
liefde leeft toch
*********************
sunset 04-08-2020
het nieuwe normaal
bij het wandelen de blik naar beneden
kindertekeningen van krijt
zonnesterren, vliegers, bomen
lijnen uit een losse hand
naar daar en daar getrokken
[over vroegere lijnen en krijtschaduwen]
die na het regenen wegvloeien
voor de winkels punten en streepjes
waar ik staan mag als mens
ook al is het ondertussen zo
dat wandelaars in aantal minderen
want als je er eentje tegenkomt
moet je op de straat stappen
om afstand te bewaren
enkel ’s avonds in het verlaten park
of in de nachtelijke uren
ontmoet ik wat egels en muizen
zie hun oogjes gloeien
in het licht van mijn zaklamp
- soms droom ik van virussen
die in het donker oplichten
toen echter mijn lippen marmer wit werden
ben ik, gelukkig, wakker geworden
*********************
sunset 04-08-2020
net als alle duizenden voorbije jaren
mos, groen zusterkind van schaduw
geduldig liggend in vochtige hoeken
kruipt het, veraf van het zonlicht
en geen voet die zich eraan stoot
- vies en droog grauw bij grote hitte
is het toch sporenrijk stof tussen stof
diep doornat en bewoond door kevers
gedijt het in wouden tot een grootsheid
die al het water opeist
bekleedt bomen vanaf hun wortels
is kussen voor hoofden van geliefden
wanneer hun gezucht zich verstopt in zijn malse stilte
alle schreden worden door hem gedempt
wijl het groeit en rustig wacht en groeit
bevriest, stof wordt, zich bevrucht
en zich weer onweerstaanbaar opricht
net als alle duizenden voorbije jaren
*********************
sunset 04-08-2020
over het leven, de oorlog in Vietnam, IS enz.
leggen zich landschappen over schoonheid
zoals stemmen over het gras
en verwonderde nevelbanken in de wouden
vlucht een koekoek-licht-anjer
jouw naam op de lippen
dragen gebergten melancholie in je mond
als murmelende droevige zee
waar jij spreekt met de schuwe vossen
die jij gezangen aanbiedt
in ruil voor wat schaduw
een mammoet overleeft in permafrost
zingt liederen tot in onze tijd
over dichters en grootwild-jagers
in de beer-lap-wouden vluchten fazanten
auto’s van de nabije gelegen parking
staan een ordelijke terugtocht niet toe
wijl stofwolken uit pastel om ons heen wervelen
snijden wij gedachten en gezangen
uit de meander van onze herinnering
en plots is het daar opnieuw
dit gevoel van verlatenheid en onmacht
over de delta en dorpen trekken libellenzwermen
met in hun lijfjes ruiters met machinegeweren
na een grondige ontbladeringsactie
- het woud heeft zijn gedichten definitief verloren
*********************
sunset 05-08-2020
augustus 2020
de weiden liggen diep
velden steunen onder zomerzon
die brandend in het blauw staat
ik beroer zachtjes vlinders
heb hun stof aan mijn vingers
en jij geeft me dit gevoel
van ontembare liefde
die de dag vasthoudt
- in de stroom drijven stenen
God laat tot zich bidden
terwijl de angst groeit
voor een volgende martelgang
*********************
sunset 05-08-2020
vrije tijd
tijdloos
onveranderd
de blik
in het nu
gras blijft gras
golf blijft golf
aren wiegen
in zomerwind
metronomisch
tijdloos
het blauw
van hemel
stil staan uren
geademd
in middagrust
*********************
sunset 05-08-2020
zomernachtblauw
een saxofoon
in de verte
vangt laatste stralen
over het water
tovert het
een nachtzachtheid
de melodie verhult
regenboog
kleurende
hartstocht
geurt
huid tegen huid
het blauw
van zomernacht
*********************
sunset 06-08-2020
ik voel mij adam in het paradijs
mij vliegen de dagen uit vensters
als lege opgeprikte inkoopbriefjes
steken zij uit, uit vlugge gedachten
als verloren gelopen nomaden
of het getjilp van vogels in ballonteksten
nu, nu zij nestelen tussen ons
voel ik mij adam in het aards paradijs
zie beschilderde glasramen
glanzen als bloemenwatervallen
en wanneer iemand mij vraagt
hoe ik steenslag uit mijn spraak krijg
kan ik niets anders bedenken
dan mijn lippenbloesems
voor woordlawines te behoeden
*********************
sunset 06-08-2020
na de persconferentie
en dan lig ik uiteindelijk in bed
en overdenk wat deze dag mij bracht
tel ondertussen hele kuddes schapen
zowel de witte alsook alle boze zwarte
ach, eigenlijk ben ik niet anders toch dan jij
niet enkel nu, ook alle andere dagen
ken ik dezelfde angsten, dezelfde vragen
stroomt toch hetzelfde rode bloed mij door de aderen
heb ik nog steeds intense levenszin en overmoed
wil ‘k tot mijn laatste adem zonder angst slechts leven.
*********************
sunset 07-08-2020
verder dan mijn verwonderen
ik schuif de meubels aan de kant
zó dat boeken meer ruimte hebben
en ik de paden af kan gaan
zonder dat het hout kraakt
en zij in de ochtend er nota van nemen
mij helpen willen met hun eigen leven
omdat ik vergeten ben
dat ik nog steeds lezende ben
onder alle doden die mij een I.M. sturen
die denken dat zij mij kennen
en dat ik geen tijd meer heb
nog meer te lezen dan er staat
zelf schrijf ik het blauw uit de hemel
ook al is het niet meer weg te denken
uit deze warme zomerdagen
waar tuinen naar schaduw snakken
die verder reikt dan mijn verwonderen
*********************
sunset 07-08-2020
tijdens mijn slaap
mij leeggedroomd
- demonen komen
enkel bij daglicht
achter de heide
aan de horizon
lijkt alles ten einde
door mijn aderen
stromen vele vragen
en mijn hart weent
vloeibare smart
herinneringen dwalen
door vochtige ogen
tot in het verre niets
*********************
sunset 07-08-2020
en toch heb jij mij lief
hou ik de strakke blauwe hemel
naast het heldere van je ogen
lijkt hij mij troebel
als op een regenachtige grijze dag
hou ik het licht van ochtendzon
naast het stralende van jouw glimlach
lijkt hij als uitgedoofd
als het vuur tot koude as verbrand
zou ik een briesje zomerwind
naast het zachte van jouw fluistering houden
lijkt hij mij luid
als storm in een herfstige nacht
en zelfs de stralende sterren
verbleken bij jouw lieftalligheid en gratie
- en toch heb jij mij lief
*********************
sunset 08-08-2020
aubade voor de liefde
en van de daken klinkt heel teder mooi
het ochtendlied van vroege zwaluw
de dag wenst zich een wederkeer
nu nacht zich stil te rusten legt
zo helder klinkt zijn hoogste lied
als een aubade voor de liefde
die hij bezingt dag in dag uit
tot hij vermoeid in 't harte
n late avond weer gaat slapen
ik weer tot morgen dien te wachten
*********************
sunset 08-08-2020
woordstof zweeft door straten
woordstof trekt door straten
waar hij wervelt in een herkennen
en mij laat zwijgen
want ik heb de spraak verloren
al ademt alles rondom mij woord
holle frasen hangen overal rond
maar ik heb verleerd
om achter hun betekenis te kijken
of zelfs om hen te weerspreken
woorden trekken door de straten
maar ik blijf simpelweg stom
en hoe zacht ook stemmen klinken
rust wordt mij nooit gegund
stemmen klinken zoals in alle tijden
hun woorden zijn gebarsten
al staan zij toch op uit de leugens
scheppen mij nog steeds droomwerelden
uit de zee van illusies
[poëzie mag nimmer verloren gaan
anders verliezen wij ons in onverschilligheid]
woordstof zweeft door de straten
en ik heb reeds te veel dode lucht in geademd
*********************
sunset 09-08-2020
mild moet ik worden
altijd zingt muziek mij ’s nachts in slaap
en de ochtend (van alle jaren) ziet mij verward ontwaken
een handdruk, zoen en ook droom, heft mij over elke leugen
en reeds is het herfst: feestelijk zonder grimas of woord
erger dan waanzin en zwakte kwelt dit wachten
op de mond die mij bevrijdt en sprookjes vertelt
al dwingt mij de werkelijkheid tot verder gaan
mild moet ik worden en lachend de andere begrijpen
*********************
sunset 10-08-2020
wandelen wil ik
met mijn lippen
over het roomwitte
van je huid
blind van begeerte
met mijn tong
hongerend de weg zoeken
die voor mij ligt
om uiteindelijk in te duiken
in jouw warmte
de vreugde te genieten
die jouw vuur mij schenkt
*********************
sunset 10-08-2020
zo voelt het leven op het laatst
ik heb nog steeds een kind in ’t hoofd
dat nimmer van mij week
en ook een dag die nooit echt kwam
een oude droom waarin ik hang
daar ligt een zee met te veel zout
en alle vissen blind
verzwemmen zich en zingen luid
en zwijgen met dat kind
mij wolkt de nacht om lijf en ziel
tot ik zelfs 't licht vergeet
zo voelt het leven op het laatst
wanneer ik ogen sluit
*********************
sunset 10-08-2020
adem, door de wind getemd
uit mijn mond bengelt geluid
dat zich in ’t woord niet heeft gevonden
enkel een zacht fladderen als van was
die op de lijn te drogen hangt
adem, door de wind getemd, waait uit mijn lijf
en stil tooien gedachten zich in witte lakens
bijna privé en zelfs obsceen lijkt ‘t luistern wel
nu wereld is verdwenen achter dikke muren
de vensters van de buren werpen heldere banen
en ’t voorlicht van een fietser schept in geel zijn pad
ik schilder alles met heel andere kleuren
wanneer jij met me slaapt terwijl de bloesems vallen
niet meer gedragen door de groene bomen
*********************
sunset 11-08-2020
wanneer een hete wind door huizen gloeit
om ons ten dans te vragen en de oorlog wenkt
voor slechts ons beiden lievend op het witte laken
niet wetend welke hand de andere aflost
en het een rots uit doornen is die ‘k draag
zó dat ik vuur vasthouden kan en ook de liefde
totdat wij beiden uitgeblust en buiten adem
ik liefdevol met vingers, nu uit roet
heel zachtjes over scherven as van jou nog streel
*********************
sunset 11-08-2020
aan de rand van het licht
smelten nu nog water en zout
en leggen zich met de wind
onder een vermoeden van wolken
diep onder mijn huid
weldra verdwijnen zij
als gefluisterde woorden
samen met trekvogels
richting het zuiden
*********************
sunset 11-08-2020
af en toe nog
tijd delgt alle uren
langs stromen nood
valwegen door struikgewas
diep onder de huid
reeds ettelijke keren
alles over en onder nagewoekerd
elk blad in het getwijg
af en toe nog
ettert de wonde
in het merg
*********************
sunset 12-08-2020
wachten loont zich
…zit ik op het dakterras
en wacht erop
om een deel van de nacht te worden
tot dan denk ik na
over alle dromen
waarover de sterren vertellen
vergelijk hen met de realiteit
en besluit
dat wachten zich loont
en vertel de maan
hoe het zo is
om te zijn wie ik ben
de bomen luisteren aandachtig
hun wortels kronkelen naar mij
en beginnen mij te omarmen
de wind zoemt zachtjes zijn lied
*********************
sunset 12-08-2020
het ademen valt mij licht
[nog even een nadenkende pose
en dan vliegen vingers over het toetsenbord
branden gevoel in zwart op wit]
woorden springen als salamanders uit mijn hart
verstrooien zich in alle talen en landen
niemand kan hen echt duiden
en ook hun argwaan bereikt mij niet meer
de tuin echter is reeds lang geplant
zelfs voor de bestaande huidige tijd
groeien de heggen hoger dan mezelf
zó dat zelfs de heetste zomer zich verduistert
in schaduwen geworpen door de jaren
de ingeslagen paden zijn leeg
maar het ademen valt mij licht
wijl ik mijn weten ongebreideld uitbreid
dat mij gidst naar mijn uiteindelijke bestemming
*********************
sunset 13-08-2020
ik ben mijn gedicht
dieren daarbuiten
huilen in mijn voetstappen
uilen draaien hun blik
minachtend aan mij voorbij
en toch ben ik geheel oor
in dit moment van zwijgen
kijk vragend naar de zomerhemel
om akkoorden te spelen
enkel voor dit gedicht
opdat mijn woorden niet stom
door zinnen drijven
ook regen stoort mij niet
zolang het maar water is
tegen de boot hangen veren
die bij mijn oevers horen
bij mijn dwalen en denken
zinnen en drijven
op alle wateroppervlaktes
van mijn bestaan
waarin mijn spiegelbeeld zich spiegelt
want ook dat ben ik
stroomopwaarts storen bevers mij niet
wanneer ik telkens en telkens weer
over de brug loopt
zie ik in het glanzend water
steeds mijn gedicht
*********************
sunset 13-08-2020
over bloesems, bloemen en flamingo’s
paddenwandeling, ’s nachts
een grijze reiger
balancerend door de vijver
tenminste, zo leek het
in het duister
tot in ochtendschemering
ook flamingo’s waren grijs
bij elk licht
zelfs in de ochtenddauw
voeden zij zich niet
[zegt de wetenschap]
met rode kreeftjes
het beeld: de hemel, blauw
als schoonheid dromend
van een zachte bries, lauw
de stroom waarvan de jaren
gebeiteld in de oevers staan
in kiezelstenen
als schreeuwende broodkruimels
zwijgende eenden
voor de snavels gegooid
in een moment van eeuwigheid
zoals reeds eerdere duizenden eeuwen
waarin het donkert
en elke kleur
zich niet meer onderscheidt
*********************
sunset 14-08-2020
wolken rollen
als zware droomkalibers
vanaf de horizont
grollen de donders
als oorlog tussen werelden
schijnt het onontkoombaar
in delen van het land
plenst reeds regen
spreid ik mijn armen wijd
en dans mijn vreugde
om dit reeds lang verwacht genot
*********************
sunset 14-08-2020
als liefde op tijd
wat zijn rozen meer
dan schoonheid die verbloeit
met enkel de herinnering
aan hun zoete geur
en ook het zachte
van hun bloedrode dromen
verdwijnt uiteindelijk in het niets
een roos is als liefde op tijd
vergankelijk, vergeten, verloren
ik echter schenk jou de wind
die al mijn dromen met zich meedraagt
want het is mijn hartestorm
die rond je raast en aan je trekt
ongetemd wild en sterk
en eeuwigdurend
net zoals mijn liefde voor jou
nooit als een roos zal zijn
enkel het zoete hebben zij gemeen
*********************
sunset 15-08-2020
zonder hart is elk woord dood
het is niet voldoende ervoor te zijn
nooit is het voldoende
met enkel slechts ervoor te zijn
met te weinigen zijn wij
die dit zeggen en roepen
want enkel zeggen helpt niet
het moet steeds weer herhaald worden
nog harder gebruld
en, belangrijk, wij moeten er ook naar handelen
doen moeten wij het, voor elkaar
want alleen denken aan jezelf is onvoldoende
dan zijn wij er nooit mee klaar
zonder hart is elk woord dood
ook al is alles reeds gezegd
- langs paden zweven de schaduwen
bang is hij die willig omarmt
*********************
sunset 15-08-2020
meer is het niet
dan enkel nieuws
uit een te dichtbevolkte wereld
angst als vuurtoren
die ons toont
wat pijn vrijgeeft
een afnemende maan
aan stille stranden
*********************
sunset 16-08-2020
glans en diepte
ik beweeg hemel en aarde, land en zee
al komt uit de wouden enkel nog grofheid
toch ken ik elk patroon van het verwaaid lover
de veelvoud van kleine schaduwen
glans en diepte heb ik nodig
streef alles na op mijn tochten:
het helen van verwonde bomen
het uitzetten van sterren en maan
de lage horizon verbluft als een kind
en ik hoor echo’s uit de verre stad
die op zacht neervallende regen lijken
- mijn ogen lieven het wazig schemerende
*********************
sunset 16-08-2020
waar begint het
ik sta op mijn dakterras
kijk hoe de tijd vergaat
en regen op de velden valt
het graan zuigt het op
vogels pikken korrels
vóór dat zij verder vliegen
ook de aarde draait zich verder
onder een hete zomerse zon
valt de sikkelslag van tijd
bindt halmen tot schoven
om hen binnen te brengen
in de rust en stilte van een schuur
waar begint het leven
en waar eindigt het?
korenaren tot meel gemalen
voor ons dagelijkse brood
of in stoppels op veld
ploegend ondergegraven in naoogst tijd
*********************
sunset 16-08-2020
warm gevoel
ik heb een warm gevoel
in mijn buik
en op mijn lippen
huid
die ’s nachts bijgroeit
doorheen de dag
bewerkt door snijtanden
van jouw lippen
zeg me niets meer
niet
dat de blaren
op het einde van de twijgen
twisten met de wind
het is slechts spel
pas in de herfst
volgt een herkansing
zeg niet
dat alles goed is
dat de hond
hondsdolheid heeft
wanneer hij mij aanvalt
in mijn slaap
kent hij enkel mijn dromen
*********************
sunset 17-08-2020
ik fixeer mij op een punt
waarop ik niet meer weet
of het blauw van de hemel is
of dat van de zee
ik fantaseer
daar te zijn,
mij te zijn
maar ik sta hier
en daar,
daar begint mijn schaduw
*********************
sunset 17-08-2020
wie wel, wie niet
wat deed ik in die dagen en van waar kwam ik
toen ik door tuinen liep en door de ramen
in woonkamers keek, enkel maar schaduwen zag
smart zag ik, ook angst en dood, leven van geesten
terwijl ik vroeger er nooit naar omkeek
de tranen in gezichten van vrouwen als hun mannen braken
voorover sloegen op hun knieën om daarna, als in slow motion,
te vallen wijl de vrouwen stil weenden uit vertwijfeling
het koude glas van het venster tegen hun voorhoofden
de zwarte dans op het tapijt onder het glastafeltje
en de schaduw van alle voorafgaandelijke gebeurtenissen
over hun vertrokken gezichten – gelukkig was ik onzichtbaar
ik leerde toekijken en begrijpen dat het samenhangende
eindigde zonder enige zin, voelde enkel hoe de tijd verging
de jongen die ik was en onveranderd nog steeds ben als man
keek toe hoe iemand stierf terwijl ik voor mijn leven streed
en aan de andere kant van het glas maakte mijn huid
wel degelijk het verschil; omdat ik nog steeds ademde
’t was toen dat ik machteloosheid leerde
en dat ik klein ben, dat de mens wel wikt
maar dat uiteindelijk het lot beschikt
wie wel, wie niet
*********************
sunset 17-08-2020
tussen rode en blauwe wanden
en daar is enkel een beven van lippen
terwijl de molen niet stopt met draaien
ik neerkijk op jou, zee en ik, klif
is er buiten het eindeloze blauw niets
dan enkel het zenuwtrekken van jouw oog
terwijl de laatste wind zich spoedt
beweegt zich tussen mijn ribben een steen
en buiten purper rood is niets dat leeft
wonderlijk hoe het steeds zo eindigt
met altijd toch jouw hand in de mijne
sterft tussen rode en blauwe wanden
de avond traag in donkere nacht
*********************
sunset 18-08-2020
weer spelenderwijs leven
tweemaal reeds ben ik gestorven:
de eerste keer als man en de tweede keer als vrouw
met wankelende passen op een zomerse dag
op de straten van mijn toenmalig leven
in mijn derde leven leef ik nu met het virus
bewaar ik afstand en betracht voorzichtigheid
vóór dat ik voortijdig moet gaan
mijn lijf, dit liefdevolle omhulsel van liefde en seks
zweeft nog steeds overal heen
als een bonte luchtballon
geef mij nog meer hart, nog meer liefde
opdat ik met de mensen leven kan
weer kind mag zijn
en weer spelenderwijs leven
*********************
sunset 18-08-2020
ik ben de eerste
ik zal nooit meer die zijn
die ik op dit moment nog ben
maar dit aanhoudend verlies
is in werkelijkheid mijn triomf
het oppervlakkig zwijgen loont zich
nu mijn lijf zich verduistert
elke dag meer
tot zijn plotselinge glans
in een zwarte nacht
brokstukken mijns levens
vervangen de kleuren
in beelden van mijn dromen
kraters de schaduwen
op mijn provisorische huid
blind, in het diepste donker
zoek ik naar God
maar ik kreeg alleen maar
één enkele vinger
om mezelf te betasten
op de geheimste plaatsen
triomfeer ik nu
waar ideeën ontvangen worden
krijg ik eindelijk te horen
dat ik de eerste ben
die moet gaan
*********************
sunset 19-08-2020
maanlichtvlinder,
jouw schoonheid
verbergt het duister
nevelglansvleugels
vallen in de wind
in schootdragende
gewichtsloosheid
tot aan purperen rand
verstopt het zijdespel
dat moeilijk ogen vindt
- enkel jouw nacht
en ook de mijne
hebben vleugels
*********************
sunset 19-08-2020
een echte snoeperd
met strijken houdt hij zich niet bezig
hij zegt dat dát onnodig is
wanneer hij eenmaal slechts
zijn hemd over zijn hoofd aantrekt
zit het perfect en kreukloos glad
alleen al door de hitte van zijn lijf
zijn vrouw staat zwijgend aan de strijk
*********************
sunset 19-08-2020
droom-tuimelend dansen sterren
onder de daken in ’t duister
schemeren verlaten nesten
mei was pas gisteren
en jonkies vlogen uit
het gordijn verliest zich in ’t donker
de vloer ligt als gebroken
in stoffige leegte marionetten
in kisten hun snoeren verward
droom-tuimelend dansen de sterren
in ’t pover licht van een luik
kuiert traag woordeloos de maan
*********************
sunset 20-08-2020
daar staan wij
diep in het woud
heb ik mijn wortelarm
over de jouwe gelegd
midden op het mos
houd ik me vast
aan een liefdesgolf
waarop wij beiden groeien
zijn wij omgeven
door warm licht
drinken wanneer de bodem bloeit
uit lachen onze bloemen
wij fluisteren zachtjes
met onze tenen in het lover
delen de ringen van jaren
en die van jou
groeien naar de mijne
onze hangende twijgen
beroeren de eeuwigheid
*********************
sunset 20-08-2020
gebed aan de liefde
ween toch al mijn vreugdetranen
geef mijn droefheid ook jouw smaak
wees mij zout zonder te schamen
breek ook al mijn muren af
wees mij reden strijd te voeren
drijf en voed mij ook mijn zweet
zij mij 't zout van heel mijn wezen
dat ik jou nimmer vergeet
zee van liefde die mij baarde
al een handvol is genoeg
wees mijn zout opdat ik ben
niet leef in een zelfbedrog
*********************
sunset 21-08-2020
onze religie
vurige melodieën zweven
druppelen zon in mijn mond
uit kieren en reten
sluipt ’s avonds de nacht
jouw gouden kelk is de mijne
jouw is de heilige staaf
tuimelen bevruchte cellen
in warme moeder aarde
scheuren ogen open
wijl ik ons ogenwater vlecht
vallen op mensenlege paden
verstopt de aderen door ’t hete bloed
wanneer ik liefdeswoordjes pluk
omcirkelt ons steeds warmte
en leeft de vrucht onder je ribben
likken jaloerse tongen de aarde
laten de stemmen verstommen
wanneer de nachten sterven
is onze religie enkel nog liefde
die verder reikt dan de eeuwigheid
*********************
sunset 21-08-2020
aan verre einder
schaduwen van meeuwen
spiegelen in het water
cirkelen schreeuwend
over de stranden
moe van het dromen
vormen zich beelden
wijd gespreide vleugels
van wit verenkleed
ongestoord volg ik
de vlucht van vogels
uren verstrijken
tot dag gaat slapen
en veren-adem
neigt zich neder
aan verre einder
vergloeit traag de zon
*********************
sunset 22-06-2020
stil bevraag ik de nevels
raap mij bijeen in de dauw
glijd van diepgroene bladeren
laat me omhelzen door gras
volg de roep van de vogels
die zich zuidwaarts nu haasten
zomer verlaat ons nu gauw
*********************
sunset 22-08-2020
onderweg door de Malpie
schreef ik dit gedicht
al was ik het niet
die onderweg was
en is dit gedicht
niet wat hier staat
het is slechts de roep
van een kolibrie
aan het einde
van een andere wereld
*********************
sunset 23-08-2020
nog steeds
in het midden van de steen
ontmoet je deze silhouet:
het kind dat zich vooroverbuigt
om je gelaatstrekken
nog een keer te zien
het marmer
weerspiegelt sterrenlicht
reeds jaren wacht hij
op het vieren van zijn verjaardag
zonder steen toch heel nabij
en vrediger dan ooit
zal ik mij er ooit mee verzoenen?
*********************
sunset 23-08-2020
fietsen door de Malpie
wij volgen de blauwe distels
langs zonverbrande paden
tot diep in het woud
kijken daar uit over het water
dat daar ligt als een droom
hier fluit de wind onze namen
en wil ik eens liggen bij jou
in dit licht onder bomen
wil ik met jou samen komen
terugkijkend op een hete zomer
krekels hun rapsodie beluisteren
alles verhaalt hier over het wonder
van dit prachtige natuurparadijs:
namen en hartjes in ’t hout van bankjes
het zoemen van insecten
en het zingen van vogels
de blik in eindige vertes
- dit alles vinden wij hier
*********************
sunset 23-08-2020
memoires
zo weef ik levensdraden
teder op stervensnaalden
hul mij in tijdsgewaden
voed mij met dromenwaan
zie vuren laaien, magma vloeien
bodem scheuren, planten groeien
wil op woeste winden glijden
en in volle aarde rijpen
mij door zeeën laten slijpen
vind mij weer op witte stranden
in barnsteen liggend met een reden
voor wie in ’t licht de kern bekijkt
ziet het ontstaan en ook ’t herinneren
*********************
sunset 24-08-2020
het avondlijke wad
ik schreeuw zinnen over het wad
die in nevelsluiers zijn gevangen
zó dat het lijkt alsof niets is gezegd
- teder zacht edoch heel koud -
hoor ik toch nog een warme klank
blijf stom en luister, wacht
om uit de stilte uit te breken
al zijn woorden snel vervlogen
- waar en o zo oud -
staat voor mij steeds de nevelwand
met in mijn rug een bleke schijn van stad
roept in mij luid het eeuwig bangen
dat, als een wesp gestoken, mij toch raakt
- wee mij, nergens houvast -
ben ik in ’t natte zand gevangen
*********************
sunset 24-08-2020
steeds naar kussen bedelt
liggend in jouw armen
zwerft mijn blik
elke gedachte aan jou achterna
van jou is hier
wat ik altijd al heb
en ik ruik jouw haar op mijn borst
de wereld is te snel
voor al het hopen
en elke omgedraaide steen
en ik heb de poëzie
tussen mijn vingers gevangen
liefde geschreven in al mijn verzen
wat ik ook van jou heb
in mij en altijd bestendig
maakt dat de dag danst en danst
en ik slechts leef
in de schaduw van jouw glimlach
die steeds naar kussen bedelt
*********************
sunset 25-08-2020
reeds is het frisser
bewegingsloos donkeren de bomen
in een versplinterde hemel
zingen lijsters hun vragen als draden
door een niet meer aanwezige stilte
de wirwar van geluiden uit de stad
liggen als smog in lucht
wijl reigers met scherpe snavels
speurend over plassen vliegen
merels slijpen hun melodieën
in het nog steeds groene getwijg
en in de schemer van de avond
- eens was er echt vrede
reeds is het frisser
en wandelen uren traag
naar hun nevelige toekomst
*********************
sunset 25-08-2020
nog geuren wij liefde
een heen en weer zwerven
van je blik die zich deint en draait
trekt naar deze kamerschemering
en kleren vloeien traag van de huid
met langgerekte bewegingen
als sluiers zonder begin noch einde
fladderend en breekbaar
tussen geluid en licht
welft zich de horizon
blootsvoets aan het venster
waar wij beiden staan
druppelt zweet als condens
het speeksel van de nacht
legt zich over onze lijven
en nog geuren wij liefde
jouw voldane zucht
echoot na in mijn hart
voor de uren van de dag
*********************
sunset 26-08-2020
roze wolken in ‘t gehoor
laat ons mooi zijn deze nacht
in perfectie liefde zuchten
en de lucht verstrooien
[onder honderden van bruggen
fluisteren verliefde zwanen
roze wolken in ’t gehoor]
zet een zeester aan je voeten
luister naar de zang van rozen
die diep in ons wezen klinken
en de woorden laten wentelen
in de heldere schijn van sterren
tot de lijven vurig branden
*********************
sunset 26-08-2020
liefde, leven
in jou groet ik ochtend, de avond, de zon
de regen, de nevel, de wind en de vorst
de weide, de tuinen, de zwaluw in bomen
de hond en de kat, de worm in ’t compost
het woud en het beekje, de bergen, het dal
de havik, de muizen, de mussen in ’t stof
het mos en het spinrag, de fluisterende kronen
het dansen van muggen, de haas en de vos
de dauw op de halmen, het luiden van klokken
de rokende schoorsteen, de bank voor wat rust
het brood en de honing, de dampende koffie
een heel zachte bries die mij ’s morgens reeds kust
*********************
sunset 27-08-2020
strandleven (een impressie)
de witte lijven ontspannen
als appelbloesems in gras
hun adem volgt de wind
de zon werpt korte schaduwen
het geroep van meeuwen is overal
al zijn hier twijfels niet toegestaan
wanneer de huid wordt gebrand
en het poëtisch strandleven begint
langs alle kusten van de zee
dezelfde zorgeloze blijdschap
ontkleed van stof op het zand
wordt gekeken wat goed is
en op blanke delen van de huid
schrijven hongerende vingers
liefde, lust en zorgeloos leven
*********************
sunset 27-08-2020
vogel – vrij
kom stap met mij
in een wolkenschip
en hijs de zeilen
dadelijk verschijnt
de maan als een rif
maar wees niet bang
ons schip landt zacht
de hemel is het
die ons omhult
bescherming geeft
in diepste nacht
als twee kometen
aan het hemelstrand
met in hun kern
enkel wij
als blije vracht
waar ochtend entert
vogel – vrij
*********************
sunset 28-08-2020
hier wil ik langer blijven
aan zee is blanke huid
het meest kwetsbaar
staan promenades
vol met bomen
golven rollen dood
op het strand
zij ligt hier
als een in slaap zwetend lichaam
bedekt de vroegere gronden
de houten staken van hutten
wiegende wegen voor vissen
kraanvogels vliegen op
zwoegend hun lijf
meter na meter naar boven
hun roepen ligt naast mij
op mijn ligbed
wacht op hun neerdalen
hier wil ik langer blijven
opdat de zon
mijn huid kan blijven strelen
*********************
sunset 28-08-2020
nog vol leven
dan wordt het stil
lossen lijven zich op
van vlinders en libellen
wij lieven ons leeg
het zwijgen van de lucht
tussen de ritselende twijgen
over het doodvermoeide huis
oud en gebrekkig
maar nog steeds vol leven
*********************
sunset 28-08-2020
af en toe wat zonnestralen
reeds dagen krimpt de wereld
slapen huizen droef in een nevel
nat hangt de was op de draad
kraaien krassen luid in zwermen
en zwaluwnesten zijn verlaten
onder zwarte dakgoten
donkere vlekken vogelpoep
tegen wit bepleisterde façades
grind knarst onder zolen
af en toe wat verdwaalde zonnestralen
die door grijze wolken breken
*********************
sunset 29-08-2020
in eender de ochtend
in tijden van regen vervloeit het herinneren
tot zwartblauw water naar drijvend zand
zwijgend uitgewreven tot melkwitte vissen
gesponnen gewonnen
in zandsteen berust het begin van het einde
en tussentijd hemel en hel dik bestoft
door stromen van leven in voren gewassen
het sterven verdaagt
tot torende wolken verdraaien in luchten
als scheepjes verdwaald de valk in een nest
hoe lang nog hoe lang
lijd ik zonder klagen geslikt uitgekotst
in eender de ochtend ontroerd en gesmolten
lacht leven mij
*********************
sunset 29-08-2020
in de as van gisteren
ademt het wetend verstaan
schemerende contouren
in nevelende uren
schrijft de ochtend
de dag in een grijze hemel
de nacht verliest
*********************
sunset 30-08-2020
parabloei zegt het kind
hier wensen zich vos en haas een goedenacht
kleine roofvogels staan schuins onder het licht
en het kind zwerft over het spoor van een vlinder
blind voor eender welk haar en gebeente
donkerblauw overspant de avond
en moeder zegt: tijd voor een paraplu
donkerblauw ook tussen de regen en het kind
dat parabloei zegt het, regenschermen plant
in het landschap, in de handjes klapt en lacht
*********************
sunset 30-08-2020
neem tijd voor elkaar
helemaal daar waar stormen rusten
slechts enkele duimen voor de regen
en de lucht uit styropor:
het huwelijk als vleugels
mannen vieren hun bruiloft
nemen iemand tot bruid
vanaf een zekere ouderdom
bloemen, dochters van de regen
gietkannen als moeders
van meisjes verstard tot bomen
in hun eerste bloei onbegoten
verschijnen als vloeiende klinkers
in een taal die mij aanspreekt
spreekwoorden zegt
en: neem tijd voor elkaar
en elk haasten eruit
*********************
sunset 30-08-2020
over corona en andere plagen
[wat raap jij op, kind in de steden]
de wouden sluipen zwijgend weg
waar jij nog leven zoekt
schenk ik jou ‘t laatste eikenblad
dat tot in een gisteren de tijd
mijn schaamte heeft bewaard
en van zijn soort is 't nog het enige
een schamele rest vergeten kleur
begraven in de dichtgeslibde meren
waar eens oerbossen waren
razen uitdrogende winden
[wij zullen moeten vluchten
maar weten niet waarheen]
*********************
sunset 31-08-2020
herfstbegin
nog maar pas brandde de zon in blauwe hemel
lokten zeemeerminnen verleidelijk vanaf duinen
zelfs het helmgras bruinde zich
nu trippelen meeuwen over bijna verlaten stranden
droomt de wereld zich in ’t bonte van een herfst
achter gordijnen wisselt tango naar fado muziek
waar handen wuivend afscheid namen
blijft stilte achter, zet zich onuitgenodigd
aan de open haard, wacht op wat komen gaat
*********************
sunset 31-08-2020