de huid kleurt warm rood

wild jaagt de wind
en laat de oude eiken
wankelen als bedronken reuzen

het water rimpelt, schuimt
verdrinkt de weiden
het woelen ligt in al
dit ongetemde dreigen
dat wervelende harten
tot diepe onrust dwingt

een nu, direct gevoel
bedwingt opkomende depressie
en met een vroege zonnestraal
op ’t ochtendlijk gelaat
laat zich de liefde
toch weer schrijven

legt een verlangen in de hand
en kleurt de huid warm rood
wanneer in ons
de honger snel ontwaakt
*********************
sunset 01-10-2017

veilig en vertrouwd

wind schuurt langs nachtgedachten
wervelt verwelkte bladeren
door eerder licht-gevulde dagen
en breekt vermolmende takken af
loopt zich steeds dood op muren
die jou en mij omarmen

diep kruisen onze levenslijnen
en in ons schijnt het hemelsblauw
in haven van zo vele winters
waar hoop zich aangemeerd
schrijft liefde zich als trouw

jou noem ‘k mijn levenskade
waar zeil zich aan het andere vleit
ondanks een storm
en donderend natuurgeweld
in een orkaan geboren
voelt het steeds veilig en vertrouwd
*********************
sunset 02-10-2017


van onschuld genezen (uit: gisteren)

[aan de voet van treinspoorbermen
groeven wij onze holen in het zand]

twee gescheiden ruimtes met een venster
wat afvalmeubels en een vuurplaats
waar wij soms nachtenlang verbleven
wanneer het thuis niet uit te houden was

in het kaarsenlicht trokken wij in en uit
met onze schatten; later rookten wij
gebietste sigaretten, gingen
onrijpe meisjes onder hun bloesjes

vanuit onze schuilplaats keken wij
naar de wereld buiten: huizen en velden
waarop enkelen stonden te werken
anderen verhuisden en verdwenen

de holen zijn ingestort en blijven
slechts enkel nog als een vaag herinneren
aan een tijd die zorgeloos heette
- wij zijn reeds lang van onze onschuld genezen
*********************
sunset 02-10-2017

Caen, de stad

nergens houdt deze stad op
net zoals de zomer
ook al denk jij
reeds de herfst te ruiken
in eerste vochtigheid,
later op de dag,
en in het stof
van vers gemaaide velden

er ligt een slapeloosheid
in het druk gefladder
van grijs blauwe duiven

je kunt de grootte van een stad
berekenen aan de hand
van het aantal verlichte ramen
’s avonds om 23u30
of aan de verstopte kruispunten
gedurende de middagtijd

de stad wil simpelweg niet eindigen
net zoals de herfst
ook al denk jij reeds
lente te kunnen ruiken
in het levendige en het wanordelijke
van bomen en struiken
of in de stroom voetgangers
en langzaam zichtbaar wordende
kerktorens met op hun spitsen
helder blinkende kruisen
*********************
sunset 03-10-2017 


als vallen bonte vlinders
uit de bomen, een zwerm
door de wind gedragen

nog eenmaal in het licht geboren
een tover als een kleurige regen
- net als het lichtvoetige van feeën -
voor dat zij tuimelend en botsend
zich neder vlijen op de aarde
*********************
sunset 03-10-2017


lucht, vijandig tussen ons in

in het park
met het gekoer van duiven
staan nog altijd overblijfsels
van de voorbije zomer

de wegen zijn
niets anders dan
herinneringen aan
vroegere paden

tussen het nog bloeiende
en het reeds kale
ontdek ik afgevallen zonnen
die eens boven mij hingen

en ook schaduwen
waarin ik toevlucht vond
toen dagen braken
alle wolken stilstonden

niets zich nog roerde
met de lucht, vijandig
tussen ons in
*********************
sunset 04-10-2017


als van bureau gewaaide
papiersnippers, slechts

aangedreven door zacht verwonderde
blikken, fladdert

het koolwitje over het
geelgroen van geoogste

dagen, vleugels van zomer
in geheimschrift beschreven
*********************
sunset 04-10-2017

de wind likt onze huid

wanneer slaap ons plots overvalt
wenkbrauwen van ogen dromen
en voeten van enkels

laten mijn zachte vingers jou ontwaken
en trekt jouw hand mij omhoog
tussen de twijgen lichten wij op
en hangen kopje-onder in de bomen

wanneer het gaat winteren
moeten wij ons een schuilplaats zoeken
zeg jij, en ik bedenk me
dat wij in sneeuw nooit zichtbaar zijn

in de pels van buideldieren
naai jij jouw verhalen
en dekt ons in de nacht ermee toe

hun huid span jij tot zeilen
omzoomt hen met stevige steken
en twijfelt geen enkele keer

hoor hoe het klinkt, roep jij
wanneer s ’ochtends, met ruwe tong
de wind onze huid likt
en onze lijven hemelwaarts drijven
*********************
sunset 05-10-2017


ik verlang nu al lente

[ik weet, het is eenvoudig
zich niet te verweren]

mijn woorden liggen als verre eilandjes
in de nevel en in de stenen muur
openen zich middagsbloemen;
de zon laat nu helemaal verstek gaan

vogels komen om te zwijgen
wanneer ik met glanzende inkt
mijn verzen schrijf
die elkaar reeds lang kennen

weet jij nog hoe een wind opsteekt
geur van lenteregen met zich meebrengt
hoe de dag zich om ons heen legt
ons bewaart voor de komende nacht
*********************
sunset 05-10-2017


niet lust maar wel liefde

orgastisch verliefdheid verschijnt
aan het schemeren van vingers
groeit het blozen aan horizon

niet lust maar wel liefde
zwelt op in onze intimiteit

en in dit willen:
verlangende lichamen
- het jouwe mijn schelpenveld
*********************
sunset 06-10-2017


oktober-blues

bladeren uit bomen
als tussenruimtes
tasten zich aarde
snel nu nabij

als vallende dromen
bont warm gekleurd
vanuit de zomer
in dit herfstig getij

zoekende blikken
winnen aan verte
openen het woud
het veld en de stad

nog slechts een wijle
een weinig warmte
voor dat het wintert
zelfs in ons hart

toch kleurt dit afscheid
heel mooie beelden
die doen verstillen
in al hun pracht

worden gevoelen
in ons snel milder
in harmonie
met dat wat ooit was
*********************
sunset 06-10-2017


intiem

vandaag tot zelfs
in reeds verwaaide eeuwigheid,
een zonneschijn

sluimerend in ochtend
het stil ontwaken
van verwante zielen
verjongd in vuur

betoverd door de wonderen
van zuidenwind
als overstromend liefdesgetover
wiegt over bloesems
heel intiem
een ultiem zwijgen
*********************
sunset 07-10-2017


verzadigde naaktheid

speels blikt
een niet koopbaar samenzijn
in herfstige luimen
van gewillige nachten

en zuchten
liefdesliederen
in open en bloot maneschijn
verzadigde naaktheid

door avondrood zweven
lustvolle kreetjes
*********************
sunset 07-10-2017


hoe echt klinkt taal
(Heerhugowaard, 07-10, ’s namiddags)

gevonden in ogen
komt zo veel binnen
veel bitters en donkers
schoonheid die rust
op duistere bodem

bijzonder de verzen
die rimpelen, zich lezen
hoe echt klinkt daar taal
hoe voelbaar en tastbaar
goed te verstaan

is dit begeren
elkaar te begrijpen
als een behoefte
vanuit het hart
laten wij rijpen
de rijmen, de zinnen

beschrijven de liefde
het leven, de blijheid
alsmede de tranen
het klagen, het wenen
en zelfs onze smart
*********************
sunset 08-10-2017


ouder worden is soms geen pretje

in bepaalde bezwete nachten
wanneer lakens en kussens
heroïsch strijden met mijn lijf
in het bijzonder in vroege
ietwat schemerende ochtenduren
doorleef ik een half leven
ben niet meer dan een haar
dat de wind der synapsen
om mijn gevoelige vinger windt
die plots zich wijzend toont
en tot middelpunt
van de schepping maakt

alle spieren spannen zich
voor de sprong over de afgrond
van de wegdeemsterende nacht
wanneer ik ontwaak
en mij de dag eigen maakt
ook al ben ik jaren ouder geworden
en is wat ik gedroomd hebt
mij nog maar half bewust
liggend in dit vochtig bed
als op mos in het regenwoud
alsof ik probleemloos
graag een dag niet leef
**********************
sunset 08-10-2017


een eenvoudig mensje

wat zal ik je zeggen?
ik ben slechts een simpele ziel
schrijf mijn jaren in verzen
en verzoet mij mijn einde

staar gaten in de dag
tot aan mijn naar bed gaan
bespeel de snaren van gemoed
die mijn leven beschrijven

de rust breng ik ertoe
mij gedichten te vertellen
verfrommel ontelbare witte vellen papier
tot zij hun geduld verliezen

werp kiezelsteentjes over het water
om de vissen te hoor praten
schilder mij mijn eigen wereld
met kleine penseelstreken

zoals gezegd:
een eenvoudig mannetje
*********************
sunset 09-10-2017


tot aan de rand van tijd
(voor mijn eerstgeborene)

ontworteld drijft een boom in de stroom
tot aan de rand van de tijd

de maan neem zich een schommelstoel
zet zich in de donkerheid

aan kale twijgen zweet de nacht
uit al haar poriën zand
dat traag neervalt, korrel na korrel

droefheid reist mee met de wind
tot aan de rand van tijd

eens zal ik weer bij jou zijn mijn kind
de weg is niet meer ver
*********************
sunset 09-10-2017

nu is gisteren

nu is gisteren:
aarde onder slepende voeten
niets om te zingen
en toch altijd onderweg
in mijn gespannen buitenvel

diepstenige opheffing onschuld
in het daar en altijd weer:
ik en mijn eenzaamheid
alleen in dit leven
de windharde smart

het gisteren
als lichte druk op de borst
nu, hoe anders
in een ontbrekende schemer:

teksten van andere manen
en ik, achter het glas
met mijn neus aan het aquarium
vandaag in het gisteren:

ontelbare woorden willen
schrijven en het doorstrepen
van herhalingen van een kraaiende haan
die nooit echt mocht zijn
*********************
sunset 11-10-2017

en toch sta ik pal

helemaal eik ben ik al
een wortel in de hemel
als onbewust groeien
in het web van een spin

het roet van mijn proberen
zwart het dak van een kapel
en ik bedek me graag
met een mantel schors
vol rimpelige ongerichte
scheuren in verticale richting

geel en ongelegen herfstig
kom ik mezelf tegemoet
door ochtend-heldere regens
met lange nagels en wimpers
van een toevallige voorbijganger

en toch sta ik pal
*********************
sunset 11-10-2017

pijlen van jouw lippen

reeds verdampt mijn droom
die mij zo-even
nog in haar ban hield

in één enkel, naakt moment
loop ik over een weg van dauw
brengt verlangen mijjou nabij

onder mij brandt huid
in de langzame hitte van ochtenden
pijlen van jouw lippen

zon slentert over onze lijven
*********************
sunset 12-10-2017

liefde blijft groeien

pauzes in jouw rimpels
worden niet dieper
wanneer jij ze met herfstwater wast
of met aangepaste schoenen
diep ingesleten paden najaagt

de scheuren in jouw gezicht
bieden je geen enkele houvast
of en hoe jij knagende vormen
uit heimwee en verlangen
nog langer kunt vasthouden

als jij het zomergras vertrouwt
of zelfs de wind nog altijd graag
tussen je tenen wroeten laat
blijft liefde onverminderd groeien
vanuit de palm

van elke geopende hand
*********************
sunset 12-10-2017

nooit een te veel

liefde beroert in wind
een schaal vol licht;
ontwortelde kinderen
spelen met regenwormen -
aarde neemt alles op

de hemel oefent geduld
trekt mij naar zich toe
ook al schuur ik langs stoppels
en distels in stille zorg
zoals leven zich windt

in eenheid van het zijn
de totale argeloosheid
van dat kind in mij
dat ik soms niet herken
maar nooit als een te veel
*********************
sunset 13-10-2017

woorden

’s ochtends bij het haangekraai
als nog een nevel over weiden ligt
reiken woorden mij de hand
in schemer van het eerste licht

zij wiegen zich in tedere dans
van verzen die in rijm gebonden
aan strofen geven ware glans

maar ’s nachts bij ’t kaarsgeknisper
vallen mij andere woorden in het hart
zij branden, woeden op de bladen
en krommen zich in diepe smart
*********************
sunset 13-07-2017

poëtische momenten

een schommel in het park
als de pendule van een staande klok
waarvan het cijferblad
door niemand gemist wordt

dat moment waarin vlaggen
spiegels worden
die het gezicht van de wind tonen

de cirkelzaag die een heel weekend lang
aan de voet van een eik ligt
en daar de wolken deelt

het eerste geklaag van een boorling
die de warmte van zijn moeder zoekt
net zoals ik altijd bij jou
*********************
sunset 14-10-2017


jouw huid voelt zijdezacht

en reeds een eeuwigheid
gevangen
ben ik in liefde
geketend door jou

mijd in de nachten elke afstand
wanneer jouw benen mijn omarmen
verzinkt mijn zijn in jou
waar ik toch tijdloos blijf verlangen

zolang jij mij berijdt
wil ‘k elke ochtend loochenen
en schuw het licht van dag
lief jou in het intieme van de schemer

jouw huid voelt zijdezacht
*********************
sunset 14-10-2017

over leven, liefde en het nu

ik noem hen ketens, deze sporen
uit broodkorsten, bronzen woorden
en droefheid waarin ik rijd

als ik hen volg door het blauw
balancerend als een koorddanser
laten zij mijn zolen glanzen en zingen
brengen honger tot zwijgen

lachen berg ik op in aardenkruiken
schenk wenen uit over abrikozenpitten
bereik een paleis tussen de jaren

[als ik mijn ogen sluit, verlies ik elke oriëntatie
open ik hen weer, ben ik mij kwijt]

clematis waait door zalen als zwaar brokaat
kastanjebomen groeien door wateren
richten zich aan de oever weer op
waar leven woekert en krekels sjirpen

in hun hemel zeilen boten nagekeken door neptunus
en dáár, in die verte waar wegen zich splitsen
wil ik mij planten en eeuwig groeien

zoete vruchten dragen en de wereld liefdevol omarmen
*********************
sunset 15-10-2017


ik lach over elke voorwaarde

ik heb geen weet van welke voorwaarden ook
wanneer jij aan mijn zijde ligt
met een vloed aan beenderen
in de branding van de hemel

koude wordt warm
kleren huid en lucht regen
maar liefde nimmer vergeten
in de zachtheid van tranen

en in de schittering van een sterrenhemel
lach ik over elke voorwaarde
van jou mij overstelpende zoenen
*********************
sunset 15-10-2017

het wit van onze ogen

aan het water
waar jij en ik
over stromen praten
vul ik mijn beker
en tekenen ons zo
zoals wij zijn

later in de jaren:
nog steeds de kamer
gevuld met jou
en een regennat venster
met daarachter de stad

wij worden modder
met in licht en kleur
gemengde lijven
beroeren wij ons
nog steeds steels
met schuchtere vingertopjes

ik, als zijdelingse figuur
jij, met een liefde-
volle blik naar mij
- het wit van onze ogen
en het papier
houdt ons vast
*********************
sunset 16-10-2017