een groot zwijgen
een kille wind
veegt bladeren op een hoop
in hoeken van het kerkhof
waar zij voor dood liggen
ik niet meer over hen praat
en hun gezichten vergeet
grijs en grauw is de dag
die niet stopt met wenen
en een groot zwijgen
over hun graven legt
*********************
sunset 01-11-2021
ik, individueel eiland [over tijd en zo]
wanneer tijd zich de vrijheid neemt
mij te laten blijven
laat spraak mij verstommen
terwijl een kerktorenklok
de uren slaat
en ik eerste passen zet op het pad
van stilte
stel mij aan de muggen voor
in hun moedertaal bloed
en kampeer imaginair
in de voortuin van de maan
val met liefde in een regenbui
en drink de melk
van de straat
monteer wijzers van de klok
aan het firmament
als aan een blauwe schijf
en ontdek ’s nachts de zusters
bekijk het trillen
van secondewijzers
op hun weg van chronisch mislukken
naar twaalf
ik, individueel eiland
in zeeën van tijd
*********************
sunset 01-11-2021
gelukkige verjaardag Christel [voor mijn oudste]
wanneer van bomen vrije dagen vallen
zoals het lover in herfst
vind jij het woud van zijn duister beroofd
en luister je niet naar een verre klagende wind
hebt geen oog voor wilde dieren
die tussen de sporen gebrul laten horen
jij draagt de zwaarte van vreemde lichamen
doorheen labyrinten licht
en mijn stem zegt dat jij het waard bent
misschien luister je naar vogelgezang
die jou, aan het open raam,
hierheen gedragen heeft
of je kijkt misschien in de diepte van wolken
en zoekt de hemel die jouw ontroert
aan de andere kant van jouw bestaan
dat vijfenvijftig jaar geleden begon
*********************
sunset 01-11-2021
huid nabij
een mens ben ik
kristal, een glittersteen
in het heelal
dat op de schouders plakt
als ruwe zee
’t gevulde blauw in zonneschijn
het zout en ook de bittere smaak
van bloed en oorlog
op jouw huid mijn hand
ik ben een geest
die door de wanden gaat
alsof zij licht zijn en ik gas
dat elke molecuul verschuiven kan
do dat de oppervlakten
golfdronken
uitbreiden als een droom in slaap
alle momenten voelen, huid nabij
tot in de eeuwigheid daarna
*********************
sunset 02-11-2021
nachtduister
valt als zwijgen
tussen jouw lippen
mijn tong likt je
het maanlicht
van jouw huid
leest in je ogen
licht van de ochtend
*********************
sunset 02-11-2021
vanuit ons hart
wat blijft is dat wat nog verlaten
op witte nevelvelden lijkt
en waar ik zonder woorden
[stil luister naar je harteslag]
wijl ‘k kijk naar de weerspiegeling
in ruiten van de twee gezichten
nog niet vergrijsd in jonge jaren
woorden vloeien licht over de lippen
en op het raam twee harten
die als vurige rozen zijn
heel breekbaar teer getekend
met onze warme adem
waar licht het stof laat wervelen
de ene ogenblik in d’ andere glijd
liefde breidt zich uit vanuit ons hart
laat onze huid nog altijd blozen
*********************
sunset 03-11-2021
stilte zwijgt
wanneer ik ’s nachts
uit het raam kijk
zie ik twijgen van bomen
in hun naaktheid bewegen
nu, waar stilt
in het maanlicht zwijgt
ergens slaapwandelt een ster
en valt ui de hemel
vanaf de vergeten rand
van deze aarde
*********************
sunset 04-11-2021
traag sterft de herfst
afgeleefd lover
op de grond
de rest in mist
en regen
stralen van
een waterzon
die amper nog
kan ademen
*********************
sunset 04-11-2021
jij bent die ene
door wind bewogen draden van een spin
zweven in een hoek van de kamer
jij zucht zacht in mijn oor
en fluistert stil over mijn huid
als stofworp in vouwen van lakens
zo lig jij daar en houdt mij in je armen
totdat jouw bloem is uitgebloeid
en uitgeblust voldaan achter gelaten
jij bent die ene, de vrouw waar ik van hou
met streepjes ochtendlicht van zon
die door de schemer breekt, in haren,
nat van zweet, die op het kussen liggen
*********************
sunset 04-11-2021
tussen vingers
witte rijm
bleke kleuren
op donkere grond
koude streelt
nachtelijke uren
de winter komt
*********************
sunset 05-11-2021
dauwdruppels gelijk
verblindend wit, te fel
de kleur zó dat de berken-
bladeren licht verstrooien
dat jij dan opvangt
met je open armen
als vlammende gestalten
op het weidegroen
voorzichtig nacht afstropen
om dan, in zweefvlucht
volhardend in het ochtendlicht
te glinsteren, dauwdruppels gelijk
die in een oplichtende flits
plots onzichtbaar worden
en verdwijnen
*********************
sunset 05-11-2021
de dichter en zijn publiek
als een aflopende filmrol
rijen zich woordbeelden
zinnen breken en brengen
verbindingen aan het licht
die achter leestekens
verborgen blijven
als een schilder
tekent de dichter
met woorden
dromerige landschappen
penseelt wolkenmetaforen
waarin de zon schijnt
net als bioscoopbezoekers
laten wij alle taferelen
door het spiegelkabinet
van onze verwachtingen flaneren
en grijpen ondertussen
naar popcorn of zoute drop
*********************
sunset 05-11-2021
vredig leven
dit land onder het getwijg
daarachter oplichtend wit:
een vogel in het riet
een zwaan
heeft zijn veren
gladgestreken
en zinkt weg
in een ademritme
van vredig leven
het keert weer terug
dat aloude beeld:
broedplaatsen
van nestwandelaars
en hun gevleugelde stappen
in de wind
*********************
sunset 06-11-2021
jouw licht dat in het duister
zich op mijn netvlies plant
ligt buiten elke werkelijkheid
zwart-wit vóór dat het kleuren ziet
diep in het blauw een nieuw geluid
en liefde schreeuwt het uit
*********************
sunset 06-11-2021
kleurontvouwend bont
daar dromen wij
bloemvochtig op mos
het deken in het woud
in een wonderland
achter spiegels
als opstijgende luchtschip
ontwaakt de vroege ochtend
in een nevel
maankijkend deelt
licht en zon het groen
kleurontvouwend bont
al het geschrevene
*********************
sunset 07-11-2021
jij bent mij zo nabij
jij spreidt stro
langs uitgaande randen
in schemerrood
en ik geloof
dat het oogsttijd is
over de dansvloer
van het leven
zweeft de herfst
in een late zomer
werpt ons
naar de verte
van beginnende
winteruren
wij laten bladeren los
uit hoge nesten
in schaduw van
verdoken bomen
waar wij ons dromen
heel dichtbij
en jij mij zo nabij bent
als de vuurrode klaprozen
voor een veld van koren
*********************
sunset 08-11-2021
zij nemen de winter niet waar
nog hangen bladeren
en worden valer
zij wiegen zich in de wind
alsof zij niet loslaten willen
zijn zij toch al koud; dronken
van het wervelen van de wind
nemen zij de winter nog niet waar
tot uiteindelijk het laatste blad valt
in een natte plas op de straat
*********************
sunset 08-11-2021
gevallen
als een
druppel
gestopt
met slechts
iets meer
dan niets
te zijn
*********************
sunset 08-11-2021
’s nachts licht regen op
fenomenale situatieverandering
zij bestaat nog, de heldere pracht
in bronzen en zilveren gouden oktober
waar appels door gras rollen
dat hen ervan weerhoudt
verder te vallen, tot in de kern van de aarde
ik ga in bergingen en kelders
eendagsvliegen redden
omdat net alles hoeft te sterven
in het licht van een verscholen zon
zijn vensters sluitbare openingen
in de dagen en de dood
’s nachts licht regen op
geurt reeds naar lente
- het gras is groen omdat ik dat wil -
en ik verdwaal in vogelnesten
schud het onwerkelijke van mij af
met een zwaluw als mijn beste vriend
*********************
sunset 09-11-2021
wortels ontkiemen reeds
jij leest de maan
uit mijn ogen
oogst poëzie
die verwaait in wind
om uit mijn zinnen
uit te breken
pel jij de kleuren af
van het herfstschilderij
legt het zaad
in de wachtende aarde
reeds ontkiemen wortels
*********************
sunset 09-11-2021
eenvoudig zo
voorbij
de herfst
in enkele ogenblikken
en koning winter
is nabij
*********************
sunset 10-11-2021
jouw taille een lelie
in mijn buikruziën vlammen
en wacht ik tevergeefs
op je gesproken woord
lucht omsluit mij: onsterflijkheid
kent jouw schaduwvlekken niet
mijn hart wil geen bevroren honing
die een mond giet in taaie draden
waar ik lijd met gescheurde aderen
alsof ik tijger ben en jij de duif
en jouw taille een lelie
in dit duel van bijten en smeken
tot waanzinnig verlangen
zich met jouw liefde vult
*********************
sunset 11-11-2021
waar sterren niet stralen
jij veegt het rood van je lippen
het woord steekt je tong
als struik voller doornen
eet het verloren geluk
[jouw smart je klacht]
met scherpe tanden
eet het, stuk na stuk
veeg het blauw uit de hemel
wijl jij ademt in loodzware nacht
verdrink hem in diepzwarte inkt
en adem [flarden van wolken]
stijgt hemelhoog naar daar
waar sterren niet stralen
*********************
sunset 11-11-2021
jij ligt in ’t licht
jij leest je
met elke zin
in mijn huid
die jij teder
om je taille legt
woorden
als in de herfst
losjes gestrooid
op het blad
rondom
is het donker
maar jij
ligt in het licht
zinkt met elk blad
dieper weg
in tussen-duisternis
en beeft
verwachtingsvol
onder je vel
*********************
sunset 11-11-2021
jij, ik en onze liefdesdromen
een landschap geschilderd
als uit een prentenboek
daarin een zonneschip
dat gele zeilen draagt
ook wat gedruppeld wit
als schapen die daar doezelen
net zoals ik de hele dag
onder lommerrijke bomen
dit beeld vloeit over in het volgende
omkadert door wat bloemen:
jij, ik en onze liefdesdromen
*********************
sunset 12-11-2021
inspiratie
bekleed met slechts een pen
in die momenten
tussen nacht en dag
waar ik diep in mezelf luister
en het hoefgetrappel
van schemerende paarden hoor
dat zacht in mijn borst klopt
en liefdeswoorden nalaat
op een vel wit papier
zó dat ik me afvraag:
is daar iemand?
en als antwoord
‘hier, hier’ krijg
*********************
sunset 12-11-2021
laat ons de daad bij het woord voegen
getemd in het moment
dat zij ’s zomers
liefdespaartjes vormen
om met de vogels
wedstrijd-zingen houden
en het leven te eren
gaat het weldra stormen
zorgen rivieren voor overstromingen
zoals wintersneeuw die alle velden bedekt
de stilte zwijgt zich wereld-
bewegend in smekende gebeden
- dammen breken
enkel liefde, samen red
*********************
sunset 13-11-2021
laat ons bloemen plukken
het ongeschreven fluisteren
van regen: drup, drup, drup
zonder woorden de oogopslag
naar de winter opdat het snel
lente wordt achter de horizon
deze ene bloem en mijn pen
midden tussen de vrolijkheid
van door het leven dansenden
verscheurd door hun verlangen
laat ons aan de achterkant
van de maan bloemen plukken
die ik vanuit vredige stilte lees
*********************
sunset 13-11-2021
de koffie is heet
de ochtend bukt zich reeds
het eerste licht sluipt op ’t balkon
vecht met opstijgende nevel
- de koffie is heet
en op de straat
ontwaken auto's -
ik schrijf mijn gedichten
die zich diep in mij roeren
en zwart op 't wit papier
als liefdeswoorden gloeien
*********************
sunset 13-11-2021