wij horen ons
als ik op je borst
of achter je oor lig,
krachtig adem
ontdooi je en valt
als dennenappel
op zacht mos
en toch horen we ons
zelfs in de stilte
eerst zijn het je lichaamsharen
die onder mijn adem samentrekken
zich verwarmen, zwellen
en verlangen geopend,
doordrongen te worden
door een bewegend
eindeloos samen zijn
je draait je hoofd niet om
gluurt zelfs niet
wijl ik ritmisch zink,
me laat zakken
op je warm lijf
dat mij hunkerend antwoordt
*********************
sunset 01-06-2024
met jou
bij jou ben ik een weetnietwaar,
bedreigen spiegels en het liegt
mijn eigen stem; wat mij bedriegt
is mijn eigen zelf; leeg van inhoud
ben ik verslaafd aan veiligheid
verliefde uren naar mijn aard
naar vader-moederliefdesband
en na een tijdloos aards bestaan
met wat geluk uit leed en pijn
toch steeds een innig samengaan
met jou
*********************
sunset 01-06-2024
witte, groene wolken
het noorderlicht
als gezoem van de aarde
die draait en draait
en waar een zonnewind knispert
boven de leegte van ruimte
een krachtig wereldlied
als gebed van het licht
verlicht de magnetosfeer
woorden in aardse taal
vallen beetje bij beetje neer
in witte, groene wolken
als vluchtige gordijnen
*********************
sunset 01-06-2024
dadaïsme lacht en lacht
in wervelingen van woorden
en in een zandbak van vernietigende lettergrepen
stansen letters een wilde oorlogsdans
beroerde zinnen marcheren zonder zin of doel
hun bajonetten knipperen van medeklinkers en klinkers
de syntaxis explodeert in sopraan-schreeuwen
de grammatica valt uiteen in mica-leisteen
semantiek is op zoek naar ontsnappingen voor het slagveld
metaforen worden mega granaten
ironie worden irritante mijnen
poëzie verbergt zich in de loopgraven
verzen zijn gewond, de rijmpjes vallen uiteen
alliteraties struikelen over domme lijken
en in de mist van onbeduidendheid
vervagen grenzen tussen vers en proza
dadaïsme lacht en lacht, sarcastische,
want in de chaos van de taal vindt hij zijn vrijheid
de tegenstrijdigheid van de oorlog wordt onthuld
terwijl woorden tegen elkaar vechten
ergens in de jungle tussen de regels
verbergt zich misschien een vonk van hoop
taalkundige slachting verandert in iets nieuws
onverwachts en vredigs; tevergeefs
tot ver na de oerknal woedt de oorlog van woorden
de kakofonische poëzie danst haar wilde dans
die absurditeit en waanzin nabootsen
en in het hart van de taal wanhoopt zinloosheid en woede
*********************
sunset 02-06-2024
vogels trekken rustig verder
het vermogen om een vogel te zijn
is onder andere de kennis
om altijd een geschikt klimaat kiezen
en de gave om hoog in luchten op te stijgen
naar landschappen van de zon
niet zoals de dichters, die al hun dagen
schaduwen van vogels met heldere pupillen volgen
en woorden als vliegende korrels omhoog houden;
slechts af en toe springen ze van bruggen
en slaan te pletter in diep-droeve gedichten
terwijl vogels rustig over bruggen trekken
en over al het leven heen
*********************
sunset 03-06-2024
liefde
mijn laatste dag wordt roemrijk
vol met dingen die ik leuk vind
lachen met mijn kinderen en kleinkinderen
mijn favoriete gedichten lezen
en de hele dag naar muziek luisteren
tegen mijn zussen en broers zeggen
dat ik van hen hou, trots op hen ben
en met iedereen bellen
die ooit iets voor mij betekenden
om hen te bedanken voor jaren vriendschap
tegen mensen op straat zeggen
dat ze mooi zijn
hen vertellen dat complimenten gratis zijn
iets moois schreeuwen zoals ik hou van je
en voor mijn onafhankelijkheid blijven vechten
en over mijn hele zijn,
ook op mijn laatste dag,
het woord liefde schilderen
*********************
sunset 04-06-2024
daar versus hier
daar
het verstand
dat alleen maar
lippenmuziek
van het water kent
[in een draaikolk
het verstromen
van tijd
die niet bestaat]
hier
het doorschijnend
bonzen
van harten
in nachten
van liefde
*********************
sunset 04-06-2024
te koud en te nat
de lente is al weken
te koud en te nat
om buiten te zitten
op ons dakterras
ik lees in een gedicht
hoe achter bloemetjesbehang
eindelijk de zon opkomt
de verzen leiden me
als een verborgen spoor
over de grens van mijn taal
en onderweg drink ik de woorden
als kleine slokjes water
uit een koud glas in de zomer
*********************
sunset 05-06-2024
slapen, alleen maar slapen
tegen de dood
niet immuun zijn,
zachtjes je lippen
aanraken met de mijne
om woorden te zeggen
al kan de stilte
een antwoord zijn
die ’s nachts
naar mij toe wordt gegooid
ik ben te jong
om te sterven
en te oud
om nog te strijden
[mijn lijf
raakt snel verkouden;
mijn taak ligt
helemaal beneden]
mijn schande
is ook mijn roem
en wat mij voedt
is mijn droom
om te slapen
alleen maar te slapen
tegen de dood
niet immuun te zijn
zachtjes jouw lippen
met mijn lippen aanraken
*********************
sunset 06-06-2024
gouden rotsen beklimmen
nog heb ik je niet helemaal gesloten
groeien mijn handen benen
kriskras over het bed en jouw hoofd
je zegt dat het nu beter is|
het matras anders gepositioneerd
en ik weet niet of, en wanneer je komt
noch weten we hoe we
deze tederheid kunnen verlaten
- van elkaar houden is
als gouden rotsen beklimmen
*********************
sunset 06-06-2024
duinen verstoppen hen
het water gloeit geel
als een zon door wolken breekt
fluistert, de hand buigt
om het licht aan de iris vast te houden
wimpers hangen in het beeld
als een vlak waarop zeilen
naar buiten gaan, glijden
kieuwen en oever bewegen
richting de haven, haar volgt de wind
die uithaalt op de huid van huizen
waar kraakbeen tevoorschijn komt
luiken naar lucht happen
alsof alles aan het ritme hangt
van regendruppels die ritmisch
op stenen trappen vallen
de druk in vingers neemt af
zij geven het licht vrij
nemen het hoofd mee
naar boten die reeds lang
op kleine glazige botten lijken
de duinen verstoppen hen
*********************
sunset 07-06-2024
Gaza
een zon brandt
op opgedroogd zand
is het zomer
grijs de silhouetten van de dood,
uitgedoofd leven;
kinderen met gouden haar
huilen onder de regen
het is warm, waterloos
bronnen zijn verstikt
en iedereen heeft dorst
bloemen en gras, verbrand
op pijnvolle wegen
worden mensen stof en zand
als de lente komt
ontkiemen witte bloemen
hoe gaan ze ooit open
omringd door wreedheid
*********************
sunset 07-06-2024
zomer
in juli is het teer vochtig,
trekken hengsten zonder ruiter
dwars door de dorpen
kinderen komen en gaan
ouderen lopen naar het hek
praten zacht met elkaar
verder is er niemand bij betrokken
is elke stap tot in augustus hoorbaar
tot machines op het veld verschijnen
en alles wat ruist genadeloos afmaaien
*********************
sunset 08-06-2024
de klimroos
afwachtend in een afgeschermde hoek
wacht zij tot de nachtkou voorbij is
rekt zich uit, dwaalt een weinig
langs de stenen muur
laat zich genietend strelen door de zon
om dan, plots in het zomers blauw,
hoog naar de hemel te reiken
bij het terugsnoeien prikt ze wild in je huid
totdat je haar niet meer belaagt
en met een enkele sprong is ze over het hek
waar zij de blikken van iedereen vangt
het moment zelf bijt ze in de nek
tot hij geurend rood
als bloem op de grond ligt
**********************
sunset O8-06-2024
licht en liefde
hoeveel weegt licht?
het antwoord hierop
is geen geheim:
licht weegt niet meer
dan één kersenbloesem
en hoeveel kost liefde?
de wereld weet reeds altijd al
dat liefde maar één prijs heeft:
een heel mensenleven
*********************
sunset 08-06-2024
vlinderend
wevend wit kruipen we
over brandnetelbladen
rupsen tussen de stengels
we eten tot het moment
waarin we poppen worden
ons betoverend veranderen
in felle kleurige vlinders
en met ons vleugelpatroon
zwevend naar de hemel
dartelen wij vleugellicht
over de aardzware wereld
*********************
sunset 09-06-2024
terugdenkend aan Stresa
een hotelkamer wacht
met, richting het meer,
wijd geopende ramen;
meeuwen delen de hemel
katten zwerven op wegen
omhoog naar een kerk
waar graven zich verdringen
als onvervulde beloftes
en naar de haven
waar de boten uitvaren
elk van hen een afscheid
een dringend verzoek
hen niet mee te nemen
die wij mateloos lieven
woorden in de wind
omfluisteren het huis
fluisteren in dakkamers,
in het oor van de dichter
die naar het meer kijkt
terug naar de geschiedenis
die langzaam voor hem groeit
wiens personages hij begroet
als oude vrienden om weer
uit het raam te kijken
naar meeuwen die de hemel delen
katten die over eilanden zwerven
wijl hij toevlucht zoekt in de stilte
van vers verwoorde zinnen
*********************
sunset 10-06-2024
in chaos van deze tijd
dit is niet het verleden,
het is slechts het gisteren
en dus nog veel te vroeg
om dingen af te sluiten
nog vervagen zij enkel
alleen maar aan de rand
ik buig voor niemand:
zo staat het aan
de achterkant van het nu
dat zich eindeloos
door het beeld
van het heden schuift
met op de achtergrond
de leegte van de ruimte
traagheid en nervositeit
deze combinatie zorgt |
voor onbepaaldheid;
wat overblijft is een rest
van onbeteugelde razernij
in chaos van deze tijd
*********************
sunset 11-06-2024
wat er valt te onthouden
en dan
onthoud wat er gebeurt
zonder jou, zonder mij,
mijn laatste en eerste gedicht
onthoud wat ik nooit zei
de dromen die ik niet vertelde
en herinner je mijn woede-uitbarstingen
als ik weer uit de as opsta
nieuw gemaakt als boom,
als vrouw of vogel
denk aan ons leven
voor en met elkaar
op dagen dat ik ooit verdwijn
aan plaatsen waar ik weer verschijn
maar ook aan eeuwenoud geduld
op die momenten dat in nachten
wij in het zweet van liefde lagen
denk aan al mijn vluchten,
mijn valpartijen, angsten,
onze lach en onze tranen|
aan mijn deel van schaduw, licht
maar onthoud vooral
mijn toekomstige afwezigheid
ook al blijft liefde eeuwig
*********************
sunset 12-06-2024
daar woont God
[ik zal altijd in het gedicht,
vóór de woorden,
de stilte horen, zeg ik
als er een God is
dan woont hij daar, zeg jij]
ik ontdek de helling
van schaduw en licht
waar hij stopt
en waar hij begint
de stilte beeft als de zee
in zijn zoute schoot,
beeft als vleugels van een vogel
die voor het eerst de lucht temt
zoals de wind de aarde het leven
en als er een God is
ja, dan woont hij daar
*********************
sunset 13-06-2024
de nacht valt op de grond
wanneer jij je armen sluit
vallen wij in onszelf
horen het oneindige ademen
en blijven momenten zo kort
dat de stilte in kleine stukjes breekt
wanneer jij je armen opent
branden wij als tedere vlam
zijn we de stilte van woorden
in alle richtingen gedraaid
van alle kanten bekeken
voordat we elkaars hand grijpen
hebben we ja gezegd,
valt de nacht op de grond
geeft mijn lijf jouw lijf
enkel maar liefde
*********************
sunset 13-06-2024,
ik ben
ik ben het eerste en het laatste woord
het couplet en de zang
de mond die ik aan het gezicht geef
wanneer ik stilte toevoeg
ik ben de onhandelbare hand
die de letters schrijft
de werveling voor de afgrond
die het gedicht opent
aarzel ik om het woord in mij te zeggen
kom ik in diepe eenzaamheid terecht
want ik ben de stap en het lopen
het pad en de trein
ik ben de laatste drempel
die overschreden moet worden
daar waar ik mij bevind
waar de wereld stopt
en waar ze ook weer begint
*********************
sunset 14-06-2024
illusie van leven
als vrucht ben ik in de wereld
verdrietig en blij
met de mond die mij kust
vermengt de stem van de ochtend
zich met die van jou
dus spreek ik niet maar zing
alles wat in mij naar je zoekt
sinds de dag dat schaduwen
zich om me heen verspreiden
in een verblinde schemering
een zwerm onschuldige vogels
en de illusie van mijn leven
in het vlees van de tijd gesneden
zo eindig ik en ontsta, vrij en gevangen
in de nacht haar heldere wonderen
*********************
sunset 14-06-2024
tijd wordt zorgvuldig opgeruimd
de zee, onveranderlijk en rechtvaardig
wist de vracht van de dagen in de haven
veilig beschermd tegen koude en zout
en in de zilveren vaten die zij beheert
ruimt ze de tijd zorgvuldig op
buiten, waar de bergen trouw zijn
jij je op richt als je er niet bent
begint de wind schuchter
boven het water te waaien;
de aarde, gescheiden van de zee,
houdt zich onverbiddelijk
aan eigen wetten en de mens
dient hen eenvoudig na te leven
*********************
sunset 15-06-2024
de schreeuw van een zwaluw
het is moeilijk
om een boek te vullen
met gedachten
van bomen;
alles is vaag
fragmentarisch
neem nu vandaag
bij het horen van de schreeuw
van een zwaluw
al op weg naar huis
[als een smartelijke roep
die geen zomer meer verwacht]
ik begreep dat een boom
door haar stem sprak
- één van de vele -
al weet ik niet
wat ik ermee moet doen
hoe ik het kan dichten
*********************
sunset 16-06-2024
zij blijft
ooit loopt mijn liefde
in een astraal lichaam
door deze straten
voel ik haar voetstappen
in deze lenteregen
- zij droomt al een tijdje in mij -
echo’s van mijn stem
klinken in haar gefluister.
en ik herken ze
ze zijn nu zo oud
als ik toen eens was
sterren lichten op
telkens we elkaar ontmoeten
wordt mijn liefde mooier
ondanks sluimerende angst
[mijn liefste op het terras
witte lelies in haar handen
blijft wanneer ik vertrek
met een andere glimlach
en andere ogen
als een vlam
die van de ene kaars
naar de andere springt
om de blauwe aarde
blijvend te verlichten]
*********************
sunset 16-06-2024
reeds lang verloren
het huis waar mijn vader geboren zal worden
is nog niet klaar
er ontbreekt een muur
die ik nog niet heb gebouwd
zijn stappen die mij nu in de wereld zoeken
komen reeds dichter bij deze weg
maar ik kan ze niet horen,|
ze zijn nog niet bij mij
achter die deur hoor ik echo's
en stemmen die ik van mijlenver herken
ze horen bij de foto's
de gezichten die je niet in de spiegel ziet
omdat ze later geboren worden
of zelfs niet meer bestaan
kan het ieder van ons zijn
ze lijken op ons allemaal
mijn botten liggen niet in dat graf
wel die van mijn eerstgeborene
die God maar drie dagen tijd gaf
mijn overblijfselen zijn reeds lang verloren
*********************
sunset 17-06-2024
kijk maar!
je lichaam is
als een naakte rivier
met maandruppels
kronkelend door mijn woestijn
is het een toevluchtsoord
voor ontmoedigde vogels
als ik naar je kijk
ben jij mijn zon
op alle paden
van mijn ogen
ook al zijn soms
de bronnen droog
en de ogen nat
vermoeide jaren
glijden uit onze handen
hoe groot ik ook ben
zoekt een rivier
tussen de graven
we kunnen niet zwemmen,
zeg je, enkel naar huilen
en goed sterven
- je twee mooie ogen
kijken naar mij,
worden vochtig
[hoe oud ik word?
kijk maar!]
en een vogel zweeft
in de lucht
zijn vrije val
*********************
sunset 18-06-2024
en …
tijdens het doelloos lopen door straten
wanneer elke weg zinloos is [in mij]
bewandelen ik een nutteloos pad
altijd vijf minuten vooruit
en waar ik wegen oversteek
waait steeds de geur van jou
hoor ik de woorden van mijn oma
als zij haar voorhoofd fronst
- gisteren liep ik tot in de ochtend
in mijn droom langs een muur
doorkruiste vele oerbossen
te midden van liefelijk gezang;
een paard stond aan een kust
van een onbestemde kleur;
laten we aannemen dat het wit was
[als ik rijd
wordt het paard kleiner
en ook de zang zachter,
blijf ik alleen
met als metgezel
slechts de muur]
steken we de weg over
vijf minuten later
op onze voeten, vijf minuten terug
met nog steeds de geur van jou
en de woorden van mijn oma,
de muur,
oerbossen,
het paard
en …
*********************
sunset 18-06-2024
en ook al vandaag
ik zal me je herinneren
als een bliksemschicht
die de blauwe nacht verscheur
zaad dat de hemel zoekt
sterren die getuigen van vrouwen
als een warm lied
achter de rug van de dromers
jij geurt naar verse boter
en je borst, een melkpad,
dauw voor gebarsten voeten
die naakt naar de zon lopen
als vlindermeisje zal ik me je herinneren
die verstrooid is, wegvliegt
in een explosie van kleuren
je verenwoorden
papieren feestslingers
voor mijn geopende hand
strooiende kruimels
voor zwervende vogels
op de trottoirs
van vraatzuchtige boulevards
zo zal ik me jou herinneren:
als een streling over mijn huid
inkt die over mijn handen slingert
in kostbare dromen, mijn zweet
en mijn geschreeuw
in liefdes koortsen
mijn ogen opgehangen aan je maan
ik zal me jou
altijd herinneren
gisteren nog
en natuurlijk morgen
en ook al vandaag
*********************
sunset 19-06-2024
rood over weiden
in ‘ t bloemenveld van wuivende klaprozen
staat laag nu reeds de zon
alsof een reus daar licht aan ‘t drinken is
dat traag vloeit over velden
als echo van een woord
dat in de schemer
naar zijn spiegelbeeld zoekt
wijl hemel vlammen vuur nog spuwt
die zich rood leggen over weiden
en reeds het duister roepen
*********************
sunset 19-06-2024
hoop
een oude vlinder fladdert
met zijn zachte vleugels
door rokerige lucht
uitgeput en ademloos
vliegt hij over slagvelden vol as
bestuift de klagende aarde
met zijn gouden spoor
duikt hij in grijze, droge zeeën
als botergele werveling
diep donkerblauw
zacht roze bloemen en schelpen
ademt hij het ongeborene in
en leeft
*********************
sunset 19-06-2024
de zon schrikt
ik wend mij tot
het hart van een minnezanger:
zing niet naar de raven
spreek tegen de zee,
haar nevels rusten in woede
stilte moet bloemen
in de grond brengen
wijl mijn hand
schaduwen verscheurt,
slank als rietstengels
op het moment van vastgrijpen
schrikt de zon van mijn pijn
*********************
sunset 20-06-2024
sterren stralen
snel wandel je
over de dunne ijslaag
van mijn gedachten
waar het licht
reeds doorheen schijnt
vertelt dat de kwaliteit
van deze wereld
slecht is
dat het samenzijn
bestaat uit een aantal fouten
- sterren stralen
op iedere witte
vierkante centimeter
van je huid,
lichten op
in dat deel van jou
dat muziek is
op atomen
van de lucht
die naar buiten gaan
om haar te scheiden
en mij de helft
te overhandigen
*********************
sunset 20-06-2024
je liefelijk gelaat
je ogen zijn een dubbelster
ze glimlachen, knipperen,
zwaaien helder,
zelfs vanuit de verte
aangezicht op aangezicht
zoeken zij naar geheimen
angst op angst
nemen ze bij de hand
brengen het heel ver weg
*********************
sunset 21-06-2024
ik adem onweersbuien
de zomer stijgt, nog schuw
uit de bomen
met gezwinde vastberaden passen
laat hij lucht beven
ik adem onweersbuien [in en uit]
slik gedachten in aan
witte achter kaarsen gedekte tafels
en vier losse hoeven, daarbuiten
binnen, liefkozend een vlinder
aan zacht geperste scheuten,
beteugelt vocht terwijl warme lucht
om het bed cirkelt,
voelt zacht mijn pols
[bloed verlangt ongebroken aders]
- pas ik nog in mijn lichaam|
nu mijn hart mij kietelt?
*********************
sunset 21-06-2024
maar de hand blijft leeg
ontwakend uit een diepe slaap
dwaalt mijn schaduw nog in het bos
met mijn mond, drinkend aan de kruik
van een mist,
duizenden jaar lang
hebzuchtig vocht
als een blad groene thee
zwemt een hemel in mijn ogen
zonder angst voor de engte
vlijen sterrenschepen zich tegen mij aan
weet ik niet wat dieren me vertellen
noch waarom gasten zwijgen
ik ben de sleutel, de jonge wijn
opgesloten in zware eiken vaten
wanneer in trance de duisternis komt
ik mij weerspiegel in anderen
levens uit mijn verleden gooi
- een deel van mij is reeds overleden
ontwakend uit een diepe slaap
bijten hagelkorrels in mijn gelaat
iemand zegt, in de taal van uilen ,God
maar de hand blijft leeg
*********************
sunset 22-06-2024
toekomst
het lijkt alsof ik
in het water lig
als ik opduik
duw ik een golf
uit de vloed
bewustzijn, vlees,
alsof alles
dicht bij elkaar komt
en lijkt op een achterkamer
die rechtstreeks
naar de maan leidt
ik dompel mijn hand
in onderwaterstraten
zij beginnen te praten
voorspellen de toekomst
- plots kronkelt een vis
op het droge zand,
stikt met doffe slagen
van zijn vinnen
*********************
sunset 22-06-2024
niet meer dan wat schuim
wanneer op die laatste dag
iedereen nog slaapt
schrijf ik in het water
raken de golven mijn vingers
alles eindigt met een rimpeling,
ook mijn hartslag, en naast dit bed
zonder enige binding met ons
herinner ik mij je woorden:
de zee speelt alleen met licht
breekt beelden, maar spreekt nooit
als het aan de oever naar de lucht reikt
spat er slechts enkel wat schuim
soms vind ik mij weer
in oude ruimtes tussen strandgoed|
zie ik niets dan golven als knipoog
en voel ik enkel nog maar een polsslag
*********************
sunset 23-06-2024
ongebreideld wild
buig me naar waar het menselijke lot
geen vleugels meer heeft
ook al brandt er mededogen in de ogen
van kleine bloemen die zich stil verbergen
het leven is soms zo moeizaam
dat ik uitgeput in elkaar zak, breek
en bang ben voor het gevaarlijke
van eerdere hopende verlangens
onder de last van de hemel
draag ik geen dromen meer
hoe dunner ik word
hoe scherper het vers
de nederige aarde is als een bloem die opkomt
en niets van haar schoonheid weet
wijl ik de stilte proef
donkere gezichten glinsteren nog steeds
ik verneig mezelf luisterend naar het gezang
van naamloze bloemen
buig me over hun klanken
beschaamd door het loflied
op het leven, ongebreideld wild
*********************
sunset 24-06-2024
jaren worden dagen
ijs bindt de zee
als de waterspiegel stijgt
en land bezwijkt
onder de druk
gletsjertongen volgen
de vorm van bergen
steeds verder naar beneden
gevijld en geretoucheerd
is het ijs enkel archief
van stenen sneden
schrift in de rots
jaren reduceren tot dagen
*********************
sunset 24-06-2024
begeleidende zang
onder open blauw
heft adem van de zee
een schip omhoog
trekt het weer naar benee
rust verspreidt zich
slaapdronken wakend
ingebed tussen fjordwanden
ademen is zingen op dek
dat je diep hoort
in hutten,
dicht bij elkaar
zoals in mijn kindertijd
in bange nachten
liggend tegen de muur
ik mij liet wiegen
door een zachte wind
als begeleidende zang
doorheen elk duister
*********************
sunset 25-06-2024
schrijven met ogen
zonsondergang: struik na struik wordt ontstoken
slechts telkens één geluid, hoog
de lucht langs de weg, dicht als een muur
bomen schitteren waar ik sta, daar
dan hangt plots duisternis over het land
flitst het licht van schijnwerpers omhoog
ik wil niets, alleen maar kijken
verrukt kijken als bewonderende toeschouwer
in de avond verdwalen, uren verliezen
met mijn ogen schrijven
*********************
sunset 26-06-2024
bedelmeisje
het is nog rustig op de terrassen
als het kleine meisje dat bedelt
voorbij loopt; haar naam is Marie
en haar verdriet komt het plein op
gezichten geven spontaan hun leven
voor het meisje dat hen weerspiegelt
- een boekenrol zwelt enorm op
alsof het één grote oven is
haar hand zegt dat de wereld hol
*********************
sunset 26-06-2024
ik leef door jou, nog steeds
een zweem van gescheiden zijn
van kussen die we elkaar nog niet gaven
buigt het graan van je buik zonnige lelies
kom lief, in jou wil ik geboren worden
breng je helder levenbrengend water
en alle takken zullen bloesem dragen
kijk maar: ik was een gebroken kind
beefde in nachten die mij overvielen;
nu leef ik door jou in liefde, nog steeds
*********************
sunset 27-06-2024
nog zijn vogels
niet gestorven
zo ook nog niet
onze liefdeskussen
mijn angst verban ik
naar de verste verte
onder het verleden
zwijgzaam als de zon
*********************
sunset 27-06-2024
zondag
[tussen acht uur en kort na de middag
ben ik een dozijn keer misselijk geweest
tussendoor probeer ik rustig op het bed
of op de vloer voor de tv te liggen]
veel van het gedicht - in het zware donkere hout -
verandert in de loop van haar ontstaan
alles wat ik schrijf
vergelijk ik in een examen
dingen en mensen
worden langzaam uitgewisseld
*********************
sunset 28-06-2024
vergeten dromen
het zonlicht van vandaag is als een lichte mist
tot het zo fel wordt dat het alles bedekt
bergen vervagen tot zachte lijnen die pas,
na langer kijken, net zo goed lage wolken kunnen zijn
het Lago Maggiore en de tegenoverliggende oevers
versmelten met de lucht in de achtergrond
tot een brede veelkleurige stof van zijde
er ligt een rood schip in de haven
meeuwen zitten op de reling en op een bordje staat
in het Italiaans ‘Vissen zonder toestemming verboden'
eenden en waterzwaluwen dwalen langs de oever
bergtoppen schitteren reeds in de zon
als waren het vergeten dromen
*********************
sunset 29-06-2024
‘s avonds ligt
de hemel op straat
als een Perzische tapijt
spring ik van ster
naar ster
recht je hart
*********************
sunset 30-06-2024
mij verwondert alles
ik heb een groen
en een grijs oog
en een warm hart
om te dichten:
hoe mijn tijd hier verstrijkt
elke reis ten einde loopt
hoe het hoofd soms
de mens gebruikt
alles heeft een volgorde:
het lichaam dat probeert te slapen;
je broek die je zonder riem draagt
valt nog steeds
[na het wandelen
en ondanks vuil en zweet]
in een strijkplooi
mij verwondert alles
zolang ik nog leef
- sommige avonturen
en heel veel gedichten
[wordt gezegd]
ontstaan pas
vanuit een einde
voor het begin
*********************
sunset 30-06-2024
de straat en ik
hoe moeilijk is het om een straat te zijn
vooral daar waar zebrastroken liggen
en horizontale en verticale strepen
mensen, auto’s en soms dieren verbinden
en ook wielen - nieuwe voor ettelijke euro’s
of oude, geërfd van mensen uit de vijftiger jaren
toen ik klein was verwarde ik vaak
het verticale met het horizontale
en telkens als men mij verbeterde
stelde ik me de horizon voor als een lijn
waarachter de zee zou moeten verschijnen
en ook weer verdwijnen;
de straat en ik
*********************
sunset 30-06-2024