01 januari (na oudjaar)
ik wil dat jij mij wekt
voor dat het jaar zich draait
en ’t oude gaat
door de gekuiste ramen
landt winter op de vensterbank
’t is januari en ik heb
een witte anjer in mijn knoopsgat
mijn voorhoofd, bleekjes
neigt zich jou
en heel jouw zijn
vouwt zich geluidloos liefdevol
verwarmend om de mijne
dat jij mij hebt gewekt
toen ‘t jaar zich draaide
en ik nog helemaal
de winter was
ik ben een deel van jou
en eindelijk lopen dagen
weer in de pas
*********************
sunset 01-01-2019
en ons tot brandhout
ik zoek asiel en jij de vlucht
omdat jij mijn hunkeren vermoedt
in het duister van deze nachten
draag ik een hoofdgestel
uit een nachtmerrie
waaruit ik kon ontsnappen
enkel om bij jou te zijn
vandaag ben ik poort
net als voorbije jaren
splijt ik het hout
door mijn aanhoudend zoenen
maak monden tot het hekwerk
en ons tot brandhout
*********************
sunset 01-01-2019
liefde is leven
tijdloos deze herfstige winter
waarin het licht schaduwen vouwt
en wind vogelvluchten ademt
omzoomt het woud streven en sterven
niets pulseert zo heftig
dan het onbegrijpelijke
zonder nijd bekeken
eens je hand in verwondering gedoopt
word je geplukt in een lente
waarin je wee en ach verwelkt
net als je en, en of, en maar
want of je het gelooft of niet
onder het huidige verval
ontluikt het nieuwe leven
*********************
sunset 02-01-2019
in de spiegel
in de spiegel achter mijn rug
zweeft het jongste verleden
toont mij een beeld
van een vage silhouet
in de leegte de ik achterlaat
wurmt zich een man [die er eigenlijk niet in past]
hij kreunt en steunt
tot het hem uiteindelijk lukt
breedte- en lengtegraden
barsten overal in de wereld uiteen
*********************
sunset 02-01-2019
naamloos uniek
namen zijn bij mij mislukt
in de claustrofobie van woordenboeken
waar plaatjes zoogdieren zijn
maar ook in het halfduister
dat vol met schedels hangt
mij wacht een toekomst
met vage nachtelijke dijen
zonder de geur van wanhoop
of ontharingsmiddelen
op een bepaalde manier
enkel maar vrouw,
naamloos uniek
*********************
sunset 03-01-2019
bij het vuil
mijn hyperactieve tong
contractie van momenten tot illusie
als einde droomloos ingekleurd
beschrijven mijn handen
een bijzonder gefluister
laten leegte verdwijnen
en alles wat ons scheidt
wordt zonder enig respect
in oude kranten gewikkeld
en belandt bij het vuil
*********************
sunset 03-01-2019
liefdevolle erotiek
schakel alles uit
het licht, het leven
en ook de taal,
laat ons zwijgen
blootsvoets over water lopen
en wel zolang
tot onze voeten wond zijn
verstaan doen wij niets
wanneer onderweg de zon vaal wordt
slechts als een lichtend merkmaal
op je voorhoofd staat
net als de tepels van jouw borsten
als heldere sterren
beschijnen zij donkere lijven
opdat ik de bron vind
van dat wat is
en opwaarts snellend
kom ik tot stilstand,
en stroom
*********************
sunset 04-01-2019
minder leeg dan eerst
gisteren hebben wij
het verleden begraven
vandaag schilderen wij
het huis maagdelijk wit
het stralende verblindt
de ogen van de doden
vinden niet meer terug
maar gisteren was jij er
al weet ik niet
hoe je binnen kon komen
deuren en ramen waren dicht
toch heb ik je gevoeld
diep in mijn hart
- en ook de stoel
was minder leeg dan eerst
*********************
sunset 04-01-2019
een eeuwig verlangen
zoals kleurende banen
van heldere regenbogen
waarin geen plaats is voor grauw
en die hoopvol de nacht overstijgen
is de kleur van het leven
net als de hemel die liefheeft
in een eeuwige verlangen
zo diep als de diepste zee
*********************
sunset 05-01-2019
alles zonder werkelijk resultaat (observatie)
vuile steegjes in achterbuurten
waarheen jij mij brengt
op de muren over-dimensionale vrouwen
met diepe decolletés als geldautomaten
en ogen als behangen deuren
in een etalage zenden platte beeldschermen
steeds dezelfde rug van een dief uit
en iemand valt op zijn gezicht
staat op met een scheve glimlach
en vraagt of ik met hem mee ga
een tijd lang speelt de wind met groteske gestes
hoor je het snorren van banden op het asfalt
in een bus zit helemaal achterin een meisje
haar gezicht dicht tegen het raam geplakt
trommelt regen met kleine vuisten op de ruiten
alles zonder werkelijk resultaat
*********************
sunset 05-01-2019
bij ’t overlijden van W.
als kind dicteerde mij mijn muze
mij mijn eerste verzen, zelfs in mijn slaap
onthield ik, schreef het op
na mijn ontwaken
toen wist ik nog wat hoop betekende
had vele blanco vellen, schrijfinstrumenten
woorden waren reddingsboeien
dus zette ik hen dichterlijk op het papier
en als ‘k verdronk in smart
kwamen zij aangehold om mij te redden
van boze heksen, draken, wolven
zó dat die mij niet konden doden
nu slaapt mijn muze terwijl ik waak
ik schrijf en ween over lege graven
die zij vult met veel te jong bloed
*********************
sunset 06-01-2019
in ’t winterlijke zwijgen
de zon ontwaakt
en ergens staat de maan
vogels slapen op de draden
’t asfalt is nog verijst
voor dat strooiwagens komen
een witte rijp tooit velden
met starre stalactieten
die tot in hemel reiken
alsof zij zo opvliegen kunnen
afwijzend glanst de hemel
met al zijn hiërogliefen
voor dat wat komt als schild
in ’t winterlijke zwijgen
*********************
sunset 07-01-2019
ver zweeft mijn adem
door ruimte die open barst
doorheen tere nevelsluiers
en de ochtend danst
bij het stille gezang
van elfjes en feeën
*********************
sunset 07-01-2019
herfstlover
volgt
het ongewisse
verwaait
in vluchtige ogenblikken
van een voortdurende nacht
tussen vingertopjes
niet meer dan
slechts een stille zucht
*********************
sunset 08-01-2019
avonden hebben
niet veel woorden nodig
enkel wat vaags
dat zich voorzichtig
tussen hen in beweegt
als een zweem
nachtelijke poëzie
*********************
sunset 08-01-2019
licht beroeren
donkere zomen
een vaag bestaan
onwerkelijk:
zeven geliefden
uit de dood gewekt
zeven keer zeven
leven geschonken
en toch …
alles weer
in angstig duister
verdronken
*********************
sunset 09-01-2019
en daar tussenin
’s nachts valt
mijn poëzie
uit ’t zwijgen
en hoe ik dan
in vroege ochtend
nog in een glans
van sterren
met woorden worstel
en daar tussenin
enkel schaduw ben
[of iets dergelijks]
zwetend zwoeg
bij elke ademteug
*********************
sunset 09-01-2019
als in een herfst
jij slaapt
en ‘k sla mijn ogen op
zoek woorden
die ik uiteindelijk vind
als klanken op jouw huid
en ‘k keer mij om
zie lege zinnen van de regen
die constant druppelend valt
en alles uitwist
wat ons overbodig lijkt
jij lacht en weent
en soms, wanneer ik in je ogen kijk
zie ik de lettergrepen zweven
als in een herfst
de blaadjes, onbeschreven
snel tot stof verworden zijn
*********************
sunset 10-01-2019
over - stroming
het felle blauw slaat zich in ’t beeld
de zee stroomt over, het lijkt een drama
nu alles onderloopt in regendruppels
als echo’s uit de verte mens en dier
die uit elkaar aan ’t drijven zijn
in stromen die nog vloeien willen
en zich verheffen, alles slaat op de vlucht
wanneer de watermassa’s botsen
als in ’t begeren van een liefdespaar
waarvan de één de ander dodelijk kust
*********************
sunset 10-01-2019
nachtelijke zoen
slapeloos lief jij mij
op dagen dat wij
ons onder het laken
teder aanbidden
droog gekust
aan oevers van water
onder zoutig lachen
kabbelen ringen en namen
die ik je geef
als schuimgeborene
vaag getekend
door zachte lippen
op het sterrenbehang
een nachtelijke zoen
die ongevraagd
uit elke porie drupt
*********************
sunset 11-01-2019
en ik…
de stilte die
vanuit het vale licht
des ‘s avonds door je haren dwaalt
in ‘t mat geschetste streep na streep
mij enkel nog wat kleuren toont
je lijf in schemerend wit
dat helemaal voor zich alleen
in nacht verblijft
zich zacht te ruste legt
aan rand van ’t zijn
en ik …
*********************
sunset 11-01-2019
nog valt het nachtelijk duister
als schemering tussen lippen
mijn tong likt jou
het maanlicht van je huid
en leest het ochtendrood
*********************
sunset 12-01-2019
ik kan slechts stil bevestigend zwijgen
jij, regen in je haar
wimpert mij toe
het schemert in jouw ogen
en in je ene hand ’t verleden
in d’ andere de toekomst
ben jij het heden
opengeslagen op het bed
zwemmen wij traag in onze hemel
de klok kent hier geen wijzers
wanneer de nacht verdwijnt in nieuwe dag
lichten nog steeds de sterren
en ‘k hunker mij tussen jouw dijen
jouw lippen glanzen nat
als jij mij lieft met heel jouw zijn
en vraagt of ik je wil
kan ik slechts stil bevestigend zwijgen
*********************
sunset 12-01-2019
daar waar nog steeds ons eden ligt
jij hebt een glimlach op je lippen
wijl ik je aanlach, vertel jij aan een stuk
over kersen aan de takken
en dat ik die plukken moet
of beter nog
die sappige volrijpe pruim
- als in de oogsttijd
wandelen bomen traag
hun bladeren rood en geel
en doorheen ramen
kunnen wij de sterren plukken
al zijn zij slechts een vage glimp
en dwalen door nachten onder de maan
die steels verlangend naar jou reikt
jouw heuvels glanzen in haar licht
en ook al is het nacht en donker
onderbreekt heel af en toe
een smal dun streepje licht de liefdevolle stilte
als ik jouw schrijf tussen jouw dijen
daar waar nog steeds ons eden ligt
en zich de poort van d’ hemel opent
*********************
sunset 13-01-2019
wij zijn
tussen twee vingertopjes
elk woord dat ik zoek
dat steeds begint
als een voorzichtig raken
en dan verblindt
daarna
*********************
sunset 13-01-2019
het zou zomaar weer kunnen zijn
sporadisch zie je al de sporen van ’t verval
daartussen de een of andere variante
terwijl het hart soms de doorstroming mist
zoeken vingertopjes in het bekken van je mond
de hier en daar voorhanden zijnde bloesemknopjes
de lucht verkilt en sneeuw hangt in de wolken
het water wordt door hemel ingedamd
wanneer wij liggen onder het fluwelen zwart
zou het zomaar weer kunnen zijn
dat permafrost de aarde laat bevriezen
en ons het koude zweet op ’t voorhoofd schrijft
*********************
sunset 14-01-2019
en dicht
een enkele donderslag
nog slechts een stuiptrekking
een heel kort doof gevoel
dat zurig na-smaakt
als een opgewonden iets
achter het hek, ongetemd
dat hijgt en breekt
uit het gekreun
en ik, de doodgezegde
hunker nog steeds begeerte
druppel kleuren uit de hemel
en dicht
*********************
sunset 14-01-2019
tot waar licht ons verstop
wij balanceren op eerste zonnestralen
in een ophanging van lichtbalken
haarfijn gesponnen door kieren lamellen
niet helemaal open, niet helemaal dicht
jij vraagt mij hoeveel strepen
er zwemmen in onze ogen
die zich opmaken te kijken
zonder reeds werkelijk iets te zien
barnsteenkleurig kaderen beelden
die ons vinden in blinkend licht
van zuid naar zuid stralend
tot elk duister zwicht
|
contouren lijken gesuikerd
onder de naad van wimpers
groeit de stoel uit de schaduw
lichten het bed en vingers wit op
en nog stopt niet het vergelijken:
jouw ogen, jouw mond en je lach
zijn als het masker van nachten
tot ver voorbij grenzen van ruimtes
tot waar licht ons verstopt
*********************
sunset 15-01-2019
jij trekt mij in jouw armen
hier is jouw lijf
dieper dan elk denken
wijl regen druppelt
van te natte twijgen
en er serene stilte heerst
schreeuwt er verwarring in mijn hoofd
en brandt zich in;
waar wij in liefde samen liggen
blijft zacht ons teder zwijgen
en zoek ik scherven van de zomers
voor ‘t huis dat ik nog bouwen wil
maar jij grijpt mij in nachtelijke ruimte
en trekt mij in jouw armen
uit angst dat mij de dood
toch nog zal krijgen
*********************
sunset 16-01-2019
twee afzonderlijke oceanen
allegorie van een kalenderblad
jouw gehurkt lijf, een oor tegen de dorpel
en de adem reeds bevroren
ziet belachelijk uit
laat onze armen zeilen zijn
die tegen wolken drukken
en wie als eerste terugtrekt
verliest al het beloofde, zeg jij
en zo gaan wij
dit kleine stukje maar
zwijgend naast elkaar
twee afzonderlijke oceanen
waaruit de nevel
zijn druppels drinkt
*********************
sunset 16-01-2019
verklaar mij liefde niet
verklaar mij liefde niet die niet te verklaren is
wanneer ik in verschrikkelijk tijd
er niets van bak
er ook niets aan kan doen
jij zegt dat ik bevangen ben door rare geesten
maar verklaar het mij niet
want zie, de salamander
hij wandelt zonder enige angst door vuur
zonder een spoor van vrees
of iets dat hem deert
en ook dát valt niet te verklaren
*********************
sunset 17-01-2019
hun ogen kijken, meer dan de mijne
ik ben de nachtmerrie van eenvormigheid
verstard in niet bewegen, ziet men mij niet
- van waar komt toch al dat water?
nevels, schuim, wolken, ijs, regen, tranen
in hun dichtheid, die leeg is, in gaan
enkel hun aanhoudend golven
oefent mij, mij te positioneren
- overgevoelig, of niet gevoelig genoeg
dromen vogels van oevers
of eerder van hun vluchten over oceanen
- vanuit mijn handen stijgen raven op
hun ogen kijken, meer dan de mijne
naar landen die liggen in de verten
*********************
sunset 17- 01-2019
lijven beven in koude
voor de volgende laatste lente
de eerste keer dit jaar
handen diep in mantelzakken
de bomen op de andere zijde
staan vastgevroren in witte spikkeling
na een korte sneeuwexplosie
onder een warme hoed
verstoppen wij onze hoofden
lijven beven in de koude
tongen likken hete zoenen
ontsteken een felle gloed
die in lendenen brandt
*********************
ik weet nog steeds niet waarom
alsof het zwijgen mij roept
herken ik mijn jeugd
in al die dennenbomen
die dichtbij gehurkt staan
en trek ik de woorden uit mij
als verweesde zinnen
in nachten zonder dromen
het liefst slaap ik in jou
wanneer ik op mijn pen
de wereld rondreis
in een atlas vol inktvlekken
waar lagunes zich aftekenen
in het blauw tot aan mijn oren
elk gepraat wordt overstem
door luid vallende watervallen
die klinken als een gedicht
toch staat in onze ogen een angst
omdat jij niets weet van mij
en ik niets van jouw landschappen
en diep in mij hoor ik je lachen
al weet ik nog steeds niet waarom
*********************
sunset 18-01-2019
’t verlangend blauw
de hemel hult zich in dof grauw
edoch als slechts voor even ’t grijze breekt
toont hij mij zijn verlangend blauw
dat over lente in mijn ogen spreekt
nog uitgewist als leven zonder bloed
en zielloos nog het uitspansel, de aarde
sluit ik mijn ogen, voel de gloed
de droefheid die mij steeds bezwaarde
word overvallen door mijn schrik
en ‘k roep en schreeuw als in een koorts
en vraag mij af wat maakt het bangst
de nacht of schemer van dees ogenblik
*********************
sunset 19-01-2019
ik hef het glas
achter mijn bril met verkleurende glazen
denken mensen dat ik niets zie
toch verduidelijk ik hen kleur
die niet wit is, ook niet echt zwart
al blijven hun ogen gesloten
[en ontglipt hun aandacht ontglipt
achter gordijnen die zich niet openen]
ik hef het glas op poëtische rijmen
- mijn oude hart pompt weer vers bloed -
en neem mijn hemd, mijn broek
schoenen, ja zelfs een nieuwe huid
ik laat mezelf niet nutteloos
doorheen de dagen glijden
*********************
sunset 19-01-2019
mijn lied, mijn symfonie, mijn woordgespeel
jij bent mijn lied
mijn symfonie en woordgespeel
ben jij de dag
eentje die nooit als alle anderen is
jouw koele schoonheid, wintermooi
een warme hart als lentedroom
zonnig ’t gemoed, hoogzomerlijk
zelfs ‘t bonte lover in de herfst
jou hoor ik in mijn diepste kern
en ‘k zie jou in mijn spiegelbeeld
jij bent herinnering die nooit verbleekt
mijn lied, mijn symfonie, mijn woordgespeel
*********************
sunset 20-01-2019
ik was mijn handen in onschuld
en zo schrijf jij over de sneeuw
en ik over de liefde
terwijl sterrenbeelden aan de hemel staan
de maan met haar helder licht
de aarde bestraalt
alsof er geen enkele kernreactoren meer bestaan
zelfs geen dictaturen
[ik herinner mij
hoe wij samen liggen
en ik niet spreken kan noch denken
niet slapen noch ademen
enkel voelen en zijn]
weldra voel ik geen lente na de winter
en kan ik het niet meer verdragen
nog tijd aan deze stervende wereld te verspillen
aan het bedrog en de onwaarheden
wanneer ik zalig in jouw en Morpheus armen lig
morgen ben ik het niet vergeten
en zal ik extra lang douchen
mijn handen in onschuld wassen
en hopen dat zij eeuwig aan mij blijft kleven
*********************
sunset 21-01-2019
hier en nu
zingen nachtegalen
op zilveren regenbogen
zweven sterren
en volgt de wind
voorbije paden
later kabbelt een beekje
iets over het leven
- op de andere oever
ontdooit mijn ik
*********************
sunset 21-01-2019
ik ont-goochel mij
licht bladert zich
spiraalvormig uit de dag
rooft mij mijn taal
en ik verdeel het zwart
zoek naar vluchtende kleuren
beeld na beeld daagt op
uit het diepste van mijn herinneringen
vuur in mijn hoofd en koorts in mijn ziel
niet met de bijl vel ik bomen
die mij in de weg staan
maar met mijn woede
ontkleed ik illusies
en ont-goochel mij
*********************
sunset 22-01-2019
de echo van schreden
de nacht zendt haar dromen
voor zij met zachte luchtigheid
purper licht in sterrenbeelden legt
in deze rust vlamt horizon op
in bedwelmende kleuren
gloeiend geel en oranjerood
gieten zich uit in antraciet zwart
op breekbare vleugels danst meer en meer
de ochtendschemer in het koud ontwaken
schenkt een maagdelijke schoonheid
aan de nieuwe winterdag
fonkelend kristal siert bevriezende twijgen
verleidt het landschap met stralend wit
sporen toveren verhalen in ’t maagdelijke
vertellen van serene stilte en leven
en ik kijk luisterend naar de echo van schreden
*********************
sunset 22-01-2019
en elke wonde geheeld
tussen ochtendzoen en avondgeur
heb ik jouw beeld steeds voor ogen
het schenkt mij in elke ademteug vreugd´
minutieus volg ik de contouren van je gezicht
dat ik in zacht sterrenlicht zielsnabij streel
luister de klank van je woorden die mij liefdevol raken
alsof er geen gisteren bestaat, geen morgen
geen vertes en ook geen wachten
in jouw blik uit helder bruin en tere breekbaarheid
vind ik mijn thuis alsof alle tijden van tranen
in een enkel moment geweend zijn
en elke wonde geheeld
*********************
sunset 23-01-2019
[on]vrijheid
weet je, mijn hoofd heb ik niet meer
sinds jij mij laatst
voor de wereld verstopte
ben ik het kwijtgeraakt
vanaf daar draag ik geen ketens meer
en heb ik tijd, tijd genoeg
nu alles zwijgt en ik niets hoor
omdat ik hier geen oren heb
weet je, uit genegenheid
kan ik niets zeggen
zelfs jou niet zoenen
want ook mijn mond is nu daarginds
*********************
sunset 23-01-2019
ik kan slechts zijn in vrijheid
ik laat mijn denken dwalen
ontstijg alle geheimen
en al het vertrouwde
laat ik ver achter mij
om hier mijn weg te lieven
bochten, alle bochten
zijn mij de richting
waarop ik mij verlaat
nooit de gekende rechte paden
die mij begrenzen
’s nachts zoek ik mij een weg
al struikelend over stenen
vul ik de leegte met dieren
de voren met zaad
vind heldere kleuren in mij
aan randen van mijn pad
lieven zich de weiden
en in mijn hart
steeds weer nieuwe paden
*********************
sunset 24-01-2019
vrijheid
sinds ik het leven hoor,
de ochtend insluipt door de kieren van lamellen,
de geur van de nacht
mij niet meer brandt onder de dekens,
werp ik hen weg
zo wordt het duister ontslagen
en in de kamer
danst stof in het licht
nu ramen en deuren
wijd zijn geopend
*********************
sunset 24-01-2019
ingewinterd in kleur
verzoen me met mezelf
ingewinterd in kleur
van maagdelijk wit
bloeien chrijsanten
door het oog verteerd
knagen heimelijk luizen
aan hun blad
misschien word ik gered
in slaapwarm
en maakt het niet uit
wat lippen zeggen;
omdat mijn hart weent
schommelen in de hemel
kano’s vol troost
wijl ik een wereld toevoeg
die in mijn ziel bijt
mij laat hunkeren,
naakt achterlaat
in bedrog en waan
en hand in hand gaat
met deze fanatieke tijd
*********************
sunset 25-01-2019
zijn naam ken ik niet
’s winters hoor je
maar af en toe zingen
in toppen van bomen
schuifelt een wind-
vogel met sneeuwwitte veren
op takken
heen en weer
zoals een ieder van ons
wil hij slapen gaan
maar hij vindt geen rust
- hij speelt met gedachten
die zich traag ontvouwen
onder zijn klapwiekende vleugels
zolang hij wakker blijft
edoch, zijn gezang
is veel te ijl
om lang te duren
en eindigt snel
in de kroon van een eik
waar hij zich een nest bouwt
- hij deed wat kon
en ook al ken ik de naam
van deze vogel niet
stel ik mij voor
hoe hij een zwarte snavel
tussen zijn veren stopt
terwijl grijze wolken
uit het noorden komen
stil verdichten zij zich
en vallen langzaam
als sterren of veertjes
van een onbekende vogel
- die nu slaapt en stil is -
op de wereld onder hen
die in de regen versluiert
*********************
sunset 26-01-2019
ik heb het leven lief
vandaag vlieg ik weer
ontstijg de dood
snoep hem nog enkele jaren af
met lachen en met tranen
start ik weer in dit leven
en vlieg voor mij, voor jou
en allen die ik eerder reeds begroef
ik kijk hem vrijelijk in de ogen
de dood, dat hij niet achterbaks kan winnen
en van mijn leven en mijn liefdes
schrik ik toch nimmer
ik heb het leven lief
*********************
sunset 28-01-2019
gedichten
nog schrijven dagen grauw
mij in dit leven
terwijl gedichten
verhalen over stilte, kleuren
lachen en wenen
en diep, oneindig
lieven, leven
en mij uiteindelijk
laten overleven
*********************
sunset 28-01-2019
badend in ‘t zweet
zij staat aan de poort
en haalt mij af
of het nu regent of sneeuwt
haar goed recht,
zegt zij,
want ik ben van haar
naar huis brengt zij mij nooit
enkel naar het woud
en haalt een piano uit haar rugzak
wij spelen vierhandig;
hoogtes en laagtes
zijn enkel bestemd voor haar
mijn handen mogen aan de buitenkant
van de hare
voor haar is uitsluiten het midden genoeg
dan picknicken wij
spelen verstoppertje
vinden ons telkens terug
slechts een keer niet
toen een tak zich door haar middel boorde
en dat had ik gedaan
luidkeels riep ik haar
maar de echo bleef slapen
wijlbladeren mijn mond verzegelden
en dat had ik gedaan; ik
*********************
sunset 29-01-2019
soms
soms zijn mijn ogen blind
zie ‘k niet hoe mooi het leven is
vertel de ogenblikken niet
dat zij uniek zijn in de tijd
die zij met schoonheid tooien
diepe schaduwen ontnemen mij
soms zicht op ’t licht
al geeft de liefde altijd zin
om niet te sterven in een kilte
maar ‘t leven te laten stralen
*********************
sunset 29-01-2019
sneeuw neigt zich
achter getwijg
dat vlokjes tracht te grijpen
in eerste schemering
licht ebt weg
in vage contouren
en onder bomen
amper beweging
traag wandelt de ochtend
over mijn voorhoofd
*********************
sunset 30-01-2019
‘s avonds
de aarde ligt in wit
stil onberoerd
slaapt als een kind
in d’ ochtendstond
dat teder mij ontroert
ach, mag in avond altijd nog
het maagdelijke domineren
en dat wat dag mij brengt
in nacht als sterrenglans
mij sieren
*********************
sunset 30-01-2019
kinderen schrijven
in zand waar golven breken
hun droefheid tijdens de uren
besmeuren vogels
wij kijken naar de verte
waar een zon ijlings ondergaat
in vurige toorn en vinden
eindelijk eeuwige vrede
*********************
sunset 31-01-2019
’t blijft wachten op de lente
klokken luiden geen kunst
zij hangen in de dagen
en slaan met stomheid
sneeuwgevulde daken
een wind wordt telkenmale boos
en het heldere licht
keert zich herhaaldelijk om
- ‘t blijft wachten op de lente
*********************
sunset 31-01-2019