zo was de zomer

van ver echoot het bijenzoemen
een warme dag loopt op vermoeide benen
stuurt ons in eerste koelte ademstilte
en laat het podium over aan de nacht

een vleermuis snijdt de avondlucht
naar buiten trekken zij die ‘s nachts graag zwermen
en aan de zware geuren van lavendel
hun zinnen en hun hart verwarmen

nu is het tijd de milde uren goed te gebruiken
planten verzamelen dauw, de mensen dromen
verwijlen aan de laatste plassen van het bos
spinnen kleden weiden met hun draden

en ongezien vallen Perseïden
alleen een gloeiworm geeft nog steeds signalen
weldra eindigt de zomernacht
in een zacht ochtendrood en eerste zonnestralen

nachtelijke schaduwen kruipen terug in hoeken
de vleermuis hangt al lang in donkere ruimtes
vogelzang klinkt luid uit dichte heggen
weldra is het weer zomers warm
*********************
sunset 01-10-2024


denkend aan Oekraïne

en voor de derde keer
staat maïs boven mijn hoofd
loop ik alleen in het gelid
langs met geweren
behangen soldaten
en mis vredeswensen
die mij bevelen waren

twee appelbomen
aan de overkant van het plein
reiken vruchten aan elkaar
*********************
sunset 02-10-2024


de hemel boven ons

vroeg op de dag in de herfst:
wandelaars, het licht, de zon
alles in slow motion, vertraagd

tijd waait over velden en wouden
als oneindige, oneindige schoonheid
staat de eeuwigheid loodrecht

in de hemel boven ons
*********************
sunset 03-10-2024


dagen van onze herfst

kleurrijke geurende herfstvruchten
neem ik mee naar huis
ons zomerhuis dat al in schaduw ligt

zorgvuldig in een doek gewikkeld
goudkleurige kleuren
om afwachtende stiltes te versieren

jouw glimlach bij je thuiskomst
als roos die je me geeft
voordat het avond wordt

gebaar van tedere verbondenheid|
in dagen van onze herfst
*********************
sunset 03-10-2023


dan…

wanneer de magnolia
haar bloemen opent
als nesten voor licht,
de verkeerslichten
herfstkleuren straalt|
en niemand de straat
nog wil oversteken,
wanneer de confituur
op een ontbijtbordje
rood opbloeit
en een zon de treinsporen
zo blank en glad bestraalt
dat de trein niet vertrekt
en de locomotief een zwaluw
in haar mond verstopt,
wanneer zwarte ijspegels
van een straatmuzikant
tot klarinettonen smelten
en de poëet vergeet
dat euforie en gevoel alleen
niet hoeven te lijden
tot een goed gedicht,

dan …
*********************
sunset 04-10-2024


meer regen, regen en jij

einde september regen
enkel maar regen
en regen, regen
nog meer regen
en steeds weer regen

met tussendoor jij, jij
alleen maar jij, jij, en jij
en nog steeds jij
met je doorzichtige
duldzame, soms donkere,
door en door zachte,
warme, ivoorkleurige
nat-bleke huid
*********************
sunset 04-10-2024


blad tegen blad

‘s avonds buigt boom over boom
valt een blad tegen een blad;
je kijkt naar jezelf terwijl je kijkt
naar de lucht die dubbel swingt

en een visser alleen is aan ’t vissen
langzaam verdwijnt zijn lijn
met het aas, vervaagt het licht

en vloeien schaduwen over in schaduwen
*********************
sunset 05-10-2024


voor het raam

een boom vol zwarte bloemen
tussen de bladeren, en als ik ’s ochtends
door het raam over het dakterras kijk

stijgen ze plots op, vliegen weg
en vloeit de rest van de nacht naar het blauw
van de naderbij komende dag
*********************
sunset 05-10-2024


met ogen dicht

nachten onder nul
en om wakker te worden
moet ik het vriespunt overschrijden
ijskappen doorbreken
een verstandig woord zeggen
en, voordat het donker wordt,
naar huis gaan

met ogen dicht voelt het warmer
want als ik het huis uitga
wissel ik droomwaarschuwingen in
voor een mobiel nummer dat verschijnt
wanneer ik mijn telefoon inschakel

ik zou ijsbergen moeten kennen
maar dan zonder toppen
en - dat vergat ik te zeggen -
ik kies slechts voor datgene
wat steeds belangrijker wordt
*********************
sunset 06-10-2024


ik draag de schaduw van eiken
leg droge afgevallen bladeren terug
vanuit het mozaïek van kale takken
volgen me stemmen die kiemen
*********************
sunset 07-10-2024


gestrand

wie helpt je deze keer de zee
die jij voor het eerst ademde
als om over te geven

welke zon droogt je
deze keer de algen
uit de glimlach onder Arion
*********************
sunset 08-10-2024


zo laat in oktober

[de weide, een fontein groen
zo laat in oktober]

mensen op banken
kijken met gesloten
ogen naar de zon

en een laatste rok
parachute van hemelsblauw
belandt in het gras

de fietsvelgen
zilveren bliksemende zonnen
spaaklicht

een gouden regenbui
doorweekt ons
we willen nooit meer drogen

de gordijnen
likken uit de ramen
nog steeds zoete lucht

en ik, ik geniet van dit leven
nog zo laat in oktober
*********************
sunset 08-10-2024


fouten maken het origineel

[deze regel is hier gekopieerd|
de andere is het origineel]

we worden in het leven gekopieerd
tot ergens het licht ons ontmoet
terwijl het onophoudelijk regent
sterven wij toch als origineel

[de eerste regel wordt hier gekopieerd
de laatste blijft het origineel]

als alles opnieuw wordt gekopieerd
maken fouten het origineel
worden wij opnieuw geboren

al weet het wensen nooit hoe lang
volgt het steeds blindelings het gezang
wanneer het leven wordt gekopieerd
voelt d’ eerste regel als verloren
de laatste regel als herboren
*********************
sunset 09-10-2024


tussen tamarisken en helmgras

een zandzeis snijdt onvermoeibaar
schoven uit het schuim,
al het andere werk rust

de toekomst loopt
tussen tamarisken en helmgras
met verre blauwe bergen
over een golvend waterveld
en molenwielronde stenen
op een goudgeel strand

als drijfhout, wit gebleekte botten;
ik haal drie handen vol
al snel knagen zij mijn vuur zwart
*********************
sunset 10-10-2024


ooit

een rivier schommelt langzaam
de dag in slaap of weegt een idee
die net op één van haar golven ligt
en in het zand valt

eindeloos veel universums van korrels
een massa plastic, geschuurd
en de schemering van een containergigant
die het idee van schepen verdrijft

de aandacht gespitst als verwachting
van een test
- ooit waren hier weiden zeegras
*********************
sunset 11-10-2024


helder water (uit: vroeger)

dagelijks naar buiten, naar de waterput
het geluid van de gegalvaniseerde emmer|
in je vuisten en in de zomer de zon als klepel
de emmer giechelt, schommelt aan de lier
wanneer je hem omhoog draait

de mens is als een toren waar klokken aan hangen
die hem naar zich toe roepen
tot onder het afdak
waar de wasteil staat

bij gebruik van zeep
verdwijnt misschien de pijn van de rug,+
branden de handen niet meer
*********************
sunset 12-10-2024


in een gelukkige tuin (uit: vroeger)

het klopt,
ook ik was ooit
in een gelukkige tuin
alleen weet ik niet zeker
waar het was
en of mijn grootouders
me spaarden
latere verschrikkingen te zien

het was zomer,
toen ik de bomen las
in hun toppen klom
om me vrij te voelen

wanneer het zonlicht viel
op wuivend gras
was dat, wat ik het liefste zag
*********************
sunset 12-10-2024


zelf zijn eerste slachtoffer

er bestaan gedichten
die groeien uit het asfalt
op de plek waar iemand
aan het sterven is

ze mengen uitlaatgassen
met de gedachten aan hen
die verdwijnen

ik leg bloemen neer
in de lucht
voor allen die sterven

voor eenieder die doodt
en niet weet dat hijzelf
zijn eerste slachtoffer is
*********************
sunset 13-10-2024


een lichtende vlek

alles wat er nu nog komt
is bonus
het belangrijkste
in het leven
heb ik bereikt:
ik ben geboren
en niet wanhopig
voel mij in de massa
gewoon verloren
ik ben het best
in het betrachten
van mensenlege
plekken

in het pigment
gevangen
de helft van een gezicht
de andere helft vervaagt
gaat omhoog
en omlaag
toch blijft mijn blik
erin hangen

van ver,
als een lichtende vlek
op de muur
*********************
sunset 14-10-2024


labyrintische wegen

woordeloos en angstig groeit
het gedicht uit het vlees van zijn bodem
niets anders dan beven en wild
en smaak - het komt naar boven

als bloed, als de schaduw van bloed
op de wanden van aderen,
de labyrintische wegen door het leven
*********************
sunset 15-10-2024.


een moment in de trein

dat moment in de trein
als plots Eindhoven
aan de horizon staat

verlicht, onder een prenten-
kaart blauwe hemel
een openbaring
zonder aankondiging

want nog maar net
verdiepte ik me in een boek
zonder enige interesse
voor het weer

lucht en de wolken
alsook het landschap
verstoorden de concentratie niet

zij zijn eerder uitstulpingen
van het vluchtige
*********************
sunset 16-10-2024


de dag vol mensen

vanochtend heb ik weer
bijna drie uur geschreven
tot ik me leeg voelde

ik wil ontsnappen uit mezelf
omdat de dag vol mensen staat
of zijn de bomen zo dun
dat het er alleen maar zo uitziet
*********************
sunset 16-09-2024


echo van zon en oude nachten

in lengte is de dag aan de horizon afgebladerd
langzaam dichtgenaaid en gezien in de verte
zoals het bos, heeft de maan weer niets te pakken
en is opnieuw enkel alleen maar over getrokken

traag dreunen de stemmen alsmaar door
ook al wordt er al eeuwenlang niets gehoord
en dreigt het zich helemaal verlaten voelen
als echo van zon en oude nachten aan mijn oor

in mij denkt iets na en wil naar buiten
ook al zweven er duistere schaduwen
oorlogszuchtig voor mij door
*********************
sunset 17-10-2024


land van naakte bomen

krekels verbrijzelen de stilte
laten uren sijpelen
en ik weet niet
waar ze zich verzamelen

vermoed het later pas,
in de winter,
wanneer de herinnering
gestaag uit mij stroomt

en ik in het land
van naakte bomen leef
*********************
sunset 17-10-2024


I.M Bob Kalkman

een schommel in een park
als slinger van een staande klok
waarvan ik de wijzerplaat mis

het moment dat vlaggen
veranderen in spiegels
die het gezicht van de wind laten zien

een cirkelzaag die een weekend lang
aan de giek van een bouwkraan hangt
waar het de wolken deelt

licht dat in scherven praat
als een glas op de grond valt
en ik slechts droeve stilte hoor
*********************
sunset 18-10-2024