nu vlinders onnodig slapen
leg mijn hoofd op je buik, je navel is een schelpimitator:
zacht, bruisend en ik hoor een blauwe walvis zingen
over de tederheid van je kleine teen,
zingen over de lange reis naar het koraalrif van jouw knieën
waar ik wakker wordt op een vingertop die ik verlegen kus
waarna ik afsla naar de palm van je hand
het gloeiend licht in je rimpelingen volg
zie boven mijn hoofd de sterren van je tanden knipperen;
je schoot zweeft boven onze geparelde hoofden en lijven
en je borsten, je kont … hoe laat ik koorts in jou verzinken
nu vlinders onmondig slapen in onze buiken
jouw vrouwelijkheid een geluid, een geur is
en er geen regels meer bestaan, geen adempauzes
net als in een nog niet geschreven gedicht
in het onderbewustzijn een goddelijke drank die ik adem
als ik je hoofd in mijn handen hou en mijn ogen sluit
en de wereld niet meer dan één enkel punt wordt
waar liefde zich concentreert en het heelal
luid uitbarst in niet te tellen sterren
*********************
sunset 01-05-2024
liefde is zonder woorden
de stroming wordt sterker
een zon werpt glinsterend vonken
we sproeien en gloeien zoals vroeger
verliezen onze voeten van dichtbij
alles gaat als vanzelf, drijft ons verder
in een ritme tot ver in de onderloop
houden we losjes vast aan de blikken
verschuift de positie het midden van woorden
en praten we in tongen, zingen als geesten;
we zijn gebaard door het leven
lezen, leven is één en hetzelfde
in de kern zijn we altijd al twee, zeg ik,
liefde is anders de zin, zeg je,
en zwemt ons vooruit naar de zandbank;
liefde is zonder woorden, verstevigt
en vindt altijd je mond voor een zoen
ademloos slik je pas weer op vaste bodem
*********************
sunset 02-05-2024
voor Sarah, mijn jongste
Sarah, die op haar zachte manier
houdt van superlatieven op het hoogste niveau;
een onverzorgde baard ‘walgelijk!' verkondigt ze
en ‘oma Maatje is het zachtst’
over een steen ‘wrijf hem met je hand, hij is de warmste’
of ze zegt dat ze van geel houdt
omdat dat het, het meest gouden goud is
en roze is mooi omdat het, het mooist is
en hoe de schommel, als ze meer en meer vaart krijgt,
zich hemelt samen met ritselende bladeren van een berk
wijl ze lacht, mooier dan de mooiste zonneschijn
*********************
sunset 02-05-2024
schokkend stilvallen
schakel alles uit, of het nu licht of leven is
en wat je zo-even
zei - we willen niet praten,
enkel maar op blote voeten over water lopen
en wel zolang tot onze hielen
bloeden - begrijpen
doen we niets, maar dat maakt niet uit
want onderweg wordt de zon bleek
en bleker, het lichtgevende
op je voorhoofd straalt helderder
dan ooit tevoren, en ook de tepels
van je borsten zijn als stralende
sterren die donkere lichamen verlichten
- ik zak af naar de bron
van wat is, versnel
val uiteindelijk schokkend stil
*********************
sunset 03-05-2024
zacht en uitgestrekt
ik ben mijzelf heel nabij
en jij ligt verder van mij af
voorbij de rand van mijn kussen
al zijn je contouren van je lijf
voor altijd in mij ingebrand
je lichaam dat ik aanraak
met mijn tong is nat
het haar vastgelijmd door zweet
aan de binnenkant van je huid
en onder je oksels
en daarna, als we elkaar loslaten
in die momenten elkaar herkennen
et de nacht diep in ons verzonken
liggen wij daar, zacht en uitgestrekt
en stromen over van liefde
onze ogen wagenwijd open
*********************
sunset 03-05-2024
wij gedenken de doden, vergeten de levenden
ik blijf hier niet,
ook al laat de wind
het gebladerte van de wilgen
in de zomer
als onderrokjes ritselen,
zelfs niet als in de winter
tussen de sporen
van konijnen en reeën
een eenhoorn slaapt
gevangen in een maagdelijke schoot
vind ik het nog niet fijn
ook al is hier mooi,
[maar er heerst een verrotting
van harten die nooit zullen vliegen
en het stof van dorre geesten
ligt als een vloek over het land
eindeloos ren ik hier
tegen menselijke muren
en val toch altijd op mezelf terug]
waarom zou ik gebukt
over veld en weide
moeten lopen
als ik ook rechtop
verdwijnen kan
*********************
sunset 04-05-2024
hoorbaar alom
ik drink de tijd
van rozen,
bladloos glanzend,
als liefdesknop
waar in het spel van tongen
plooien zich
hunkerend openen
tot zachte spleet
en het zwelt op,
beeft
om de vochtige fakkel;
onze adem,
hoorbaar alom,
lost heel geluidloos op
*********************
sunset 05-05-2024
hopen op die ene zwaluw
voor het laatst geserveerd
een correspondent van fantasie
al springt het nog steeds in het oog
het geluid van het schoppen
we zitten in dezelfde boot
mijn schaduw en ik
en speel de akkoorden voor mezelf
- niet elke mogelijkheid
is een te plukken kers -
in een fractie van vallende regendruppels
moet ik je waarschijnlijkheden delen
ofschoon gemarkeerde vensters vol mos
als ornamenten van boomkronen
veerkrachtige eenbenige en eenhandige
op de grond citeren
twee kleurige nachten bloeden wonden
en in ons traumatisch weer-zwijgen
in hartgekerfde kalenderblokkeringen
druppelen kleine kristallen
als bloed aan vingers
ook al zwijgen afgewende helften
het licht van de dag
en trekken slapende vogels
uit wolken het lot
verbergen wij ons
tot op vandaag
achter een stralende hemel
laat ons wonden naaien
met witte draden, vederhuid
en magnoliabloemen
ondanks de lege schoenen
en verspreide ledematen
hopen op die ene zwaluw
die eindelijk de lente maakt
*********************
sunset 05-05-2024
nog brandt de zon niet
ga, zonder iets te verlaten
bereik je dorpel na dorpel,
groeit het jongste kind
onder glas van je polshorloge
en marcheren bomen
met ingehouden adem
door altijd hetzelfde
een vrouw aan de leiband bekent
de scheef aan elkaar genaaide kleren
als lijfgeworden idee van waanzin
- ga, ga, nu bossen nog steeds
in de einder hangen
en de zon nog niet vurig brandt
*********************
sunset 06-05-2024
hoe waterlelies strelen
ik ken haar, ze is stil en slikt bergen in
met haar blik - hoe waterlelies me in het donker strelen,
zich veranderen tot portalen van angsten, mij aanraken
als een punt, een gesproken woord en bij mij horen
kennis is nutteloos, richting vormloos, afstand en tijd
bepalen - de leeftijd van de aarde is jong, zegt ze,
en telling begint met de eerste gesis van een slang
beweging dankt zijn naam aan de weg en vóór God,
verkondigt een breuk elke geboorte, leer ik,
met mijn hoofd onder water - in mijn gezicht
leest een vis de breking van licht en zwemt verder
[een vis is een kamer die ik nooit verlaat, is een deur
in een rijk dat zich als blaadjes van de lente opent]
ondanks dat het te koud is, omcirkelt mijn hoofd
en keert terug naar het begin, naar het struikgewas
van een woning die bestaat uit groeten tot ze weggaat
om over weiden te dwalen, door lucht te zweven,
achter haar geur aan op de rug van vogels die me
betoveren, trekt ze weg met gesloten longen, wijd open
mond op zoek naar veren voor een nest - omdat ze vliegt,
is het zwaar, het moment waarop ik wakker wordt
uit de droom die mij niet meer gehoorzaamt
- een inscriptie past in het beeld van haar open hand
put haar uit door de vraag: waar was je toen ik werd geboren?
*********************
sunset 06-05-2024
het is tijd
lente eet mijn blad uit de hand
we zijn vrienden
pellen de tijd uit noten
leren haar te gaan,
terug naar de bolster
in de spiegel lijkt het wel zondag
als nog in dromen wordt geslapen
de mond waarheid spreekt;
mijn oog daalt af
naar het geslacht van mijn geliefde
we kijken elkaar aan
zeggen dat het donker is,
houden van elkaar
als klaprozen en geheugen
slapen als wijn in de mosselen
wij staan omhelsd in het raam
en vanaf de straat
kijken ze naar ons
- het is tijd dat de steen
moeite doet om te bloeien
dat de onrust
in harten klopt
*********************
sunset 07-05-2024
alsof het reeds een zomerochtend is
het lichaam van je stem is zwaar
als opgestapelde wolken boven de Alpen
met toppen, fictief en veranderlijk,
die bergen vernederen tot ze
plat liggen als een landkaart van zichzelf
sterke snaren, naar beneden gespannen
en vastgemaakt aan de toppen van sparren
laten zich enkel plukken, niet strelen,
en dat alleen op de juiste momenten
wat de boog ondertussen vasthoudt, is vluchtig
zoals een steenslag of een herinnering aan,
hoe zich de jou toegewend helften,
van mijn lichaam naast je, opwarmen
alsof we reeds in een ochtend van de zomer zijn
*********************
sunset 07-05-2024
soms weet ik het niet meer
ik graaf mijn armen uit,
uit een leeg graf
alsof ik het gisteren
voor hen geopend heb
klimmen zij over het dak
en hebben zich
aan mijn zijde gelegd
alsof zij mij kennen
ik heb een hand
die vanuit mij schrijft
mijn ogen droogt
ook al kan ik niet
echt gaan lopen
zonder lucht om te ademen
en weet ik niet
of ik mij nog toebehoor
*********************
sunset 08-05-2024
blauwer dan blauw
het blauw van een zee
verwerpt mijn woorden
wanneer de wereld
onder mijn huid weent
een haai doorkruist de golven
in liefdesovermoed
om overweldigd te rusten
in de armen van lichtgevende kwallen
in een nacht die net zo stil is
als de stilte van de ochtend
hunker ik naar wat het blauw
van de zee ver te boven gaat
ik wil slechts liefde en leven
*********************
sunset 08-05-2024
laten we het verspreiden
de lucht is gevuld
met geschreeuw van meeuwen,
de zee wiegt degenen
die naar het land van dromen
worden gedragen,
de horizon opent
zijn licht voor de lente
laten we nu,
in onze dagen,
ravotten en dwalen,
dat de één de ander
besprenkelt met water,
laten we het woord verspreiden
als tekst waarvan het einde
steeds opnieuw begint
om het dan
als een andere taal
ter wereld te brengen
*********************
sunset 08-05-2024
een moment in de herfst
verlangend zien
hoe takken buigen
en, later nog, breken
vol zware vruchten
tussen gebladerte,
verdwaald en stralend
eenzaam en mild, dichtbij
verzinkt de laatste zonne-
schijn, omspeeld door stemmen
het hoofd, de hand, en ik
noem jou en de stilte
in dit herfstelijk licht
je park, je bank, het getjilp
en kastanjes die vallen,
slaan op het grind, het zand
en ik zie je voeten,
bijna zo wit als veertjes,
schommelen en rusten
*********************
sunset 09-05-2024
een roos
op een boekenmarkt zocht ik een roos
tussen twee boekomslagen
hoewel ik er bijna zeker van was
dat niemand er eentje
in had geplaatst
het laatste boek
heb ik niet meer in handen genomen
zelfs niet meer geopend
ook al heb ik veel fouten
hoop hebben is er geen van
maar wel de angst
dat deze zoektocht
succesvol zou kunnen zijn
nu, jaren later,
ga ik opnieuw naar een markt voor oude boeken
met een roos in mijn hand
maar het juiste boek kan ik niet meer vinden
hoop ligt in mijn open hand
maar ik zie niemand die naar haar zoekt;
angst zit in mijn hart
maar er is niemand die ze wil nemen
ik open de roos en doe er een boek om;
over tien jaar zal iemand het begrijpen
*********************
sunset 09-05-2024
daar let ik wel op
ik kijk door mijn ogen
naar de wouden, de dorpen
en de huid van de huizen
met mij in een kamer
als kind daarachter
nu klaag ik al
om mijn krimpen
het bos, zijn tranen
om zijn geruisloos verdwijnen
[vader en moeder waren
nooit te moe te zwijgen]
niemand keert ooit
terug naar huis
uit de dood
al wandel ik te voet
met ogen van jou,
kralen die ik op je wimpers leg
en er op let
dat ik voor de avond
weer thuiskom
om in de kamer te slapen
met jou die warmte verspreidt
en licht, liefde en leven
*********************
sunset 10-05-2024
niets ontsnapte daaraan
ons huis plakte tegen de vennen aan
het hout zwart door alle winters
sloeg de zon schaduwen over de velden
het leven kende niet veel woorden
en het zwijgen rook naar vochtig gras
dat zich uit de grond verhief
in kasten hingen de weinige kleren
die bestoft naar seringen roken en een vlinder
werd door spinnendraden vastgehouden
stappen op de planken van de vliering
telden de stappen op de planken daaronder
waar het huis rustte met erboven de wereld
naar wie weg waren, werd niet meer gevraagd
bloemen versierden hun graven
en de kerk torende boven alles uit
niemand sprak nog over dromen en al te snel
werd vergeten wie ze 's nachts toebehoorden
al zagen de ogen nog steeds wat ze waren
soms verteerde het vuur een huis
namen de vlammen het mee naar de dood
niets kon daaraan ontsnappen
*********************
sunset 11-05-2024
mijn leven
laatste nachtvorst heeft alles uitgegomd
jonge kleuren braken en jij schreef me
verwisselde jezelf en je naam
en sprak aan een andere deur
het hout was te hard voor je zachte lippen
het ruisen van de bomen na de brand
was nog warm
en jij rook mijn haar uit je mond
mijn hoofd was naakt en vloeibaar
met een open hand in het water
en mijn gezicht zwom in je blik terug
ik schreef me zonder woorden het oude uit
het was geen brief, maar wel mijn leven
*********************
sunset 11-05-2024
wij vinden tot elkaar
woorden, geluidloos geboren
in de ochtend als ribben
die uit de nacht breken
en ons begeleiden over
een dag-vreemde zee
wij spreken over tegenstrijdigheden
antimaterie en droomverlangens
van blauw rode zeilen
op ons droomschip
dat zich nieuw gevonden nadert
wij zien ons hoe we zijn
wachten tot de ochtend
ons het voorhoofd verplettert
- wij vinden tot elkaar
in het spannen van onze huid
*********************
sunset 12-05-2024
herinneringen maken
het geheugen, als het de één
na de andere herinnering opgeeft,
verblindt door woorden
in lege ruimtes tast jij je langs muren
die je handen grijpen
over deuren die je niet opent
aan het raam, blikken die soms donker
dan weer helder zijn, wijken ogen
en een stem wordt gevormd door geluid
dat niet verder draagt dan het zwijgen
nog eenmaal wandel ik
met bodemloze stappen
door het huis
waar het licht schaduwen uitsnijdt
krab mijn vingers, tot bloedens toe
open aan randen
en iemand volgt me, verstrengeld
de armen, de blik
ik vraag om langer te mogen blijven
- voor de deur wacht al een lijkwagen
maar zijn motor is nog niet gestart
*********************
sunset 13-05-2024
waar ik ze opsla
de dag begint in de ogen
als de zon het licht geeft
zacht door de bomen drijft
je moet een keuze maken
welke wegen je wilt gaan
als je schaduw je verlaat
de kamer wordt warm
onder het gestreel van stralen
die op je deur kloppen
je opent het hout
verwarmt de woorden
en hoopt hen vast te houden
maar nog is het geen juli
en je verspreidt je schaduwen
op basis van gewichten
valt door de woorden heen
die stiller worden, zwijgen
wanneer je ze opslaat
aan de andere kant van leven
*********************
sunset 14-04-2024
met nieuwe ogen
vanuit een zee van nevel, mist
hoor je het loeien van koeien
het zijn de laatste uren en weiden
ademen in een koele avondlucht
ik stap over woorden
die op de grond liggen
draag mijn graf mee in mijn ogen
met op mijn tong betaalde munten
ik kom aan in mijn dorp
waar achter ramen muren staan
en voor de deur nog bladeren
uit eerder herfstelijke bomen
sporen lopen vluchtig door velden
in bossen erachter flikkeren lichtjes
grote takken zwaaien in de schemer
hun schaduwen branden in een roep
die me, alsof het een droom is, verlaat
- ik hou mijn handen voor mijn gezicht
en kijk met nieuwe ogen
het leven lichtvoetig tegemoet
*********************
sunset 14-05-2024
over Pasen, Pinksteren en Italië
in het grijsbruin van afgelopen winter
dacht ik heel intens aan een warme ochtendzon,
rode tulpen die ik zou kopen,
bonte klederen op groen wordende weiden
misschien heeft iemand gezegd dat het maart wordt
- ook al komt hij uit gewoonte meestal ook vanzelf -
ik echter geloof er sterk in dat het ook mei wordt
en dat ik er dan uiteindelijk nog steeds ben
en dat is toch ook weer een troost
*********************
sunset 15-05-2024
liefde tussen jou en mij
wanneer ik er dan niet meer ben
weet dan dat jij en ik
elkaar snel weer zullen terugvinden
op een gemeenschappelijke plek
waar we honderden jaren slapen
als we dan wakker worden
keer ik soms terug
als toeschouwer
terug naar mijn oude woningen
wijl jij echter meer interesse hebt
voor gewone alledaagse gebeurtenissen
ergens tegenover ons branden
dag en nacht lichten
in een museum voor nalatigheden
die totaal belangeloos zijn
omdat dat wat ertoe doet
enkel eeuwige liefde is
tussen jou en mij
*********************
sunset 15-05-2024
jij
[deze omgeving lijkt niet op ons:
hier worden beloftes niet nagekomen
alles wordt ingewisseld tegen contanten]
mijn thuis geeft niet op
verhaalt alles op de uren
waarin ik mezelf aan hen overgeef
het vrijgekomene bevraag
waarom ik al eerder
omarmd en uitgenodigd werd
voor een laatste rust
ik tast me naar je toe;
‘s morgens is je hand
een vriend op mijn arm
maar tegen de avond
wil ik verankeren
in de warmte van je lenden
bij liefdesvuur dat de dood
nog steeds uit de buurt houdt
**********************
sunset 16–05-2024
zij roepen om zomer
in de buurt van schaduwen
wordt de zon ingeslikt
en een graf voor dromen gegraven
dat gevuld wordt met grind
uit verdriet wordt een beeld opgebouwd
van een dwaze kabouter
door bloedgevende handen
vertraagt de lucht een uur
en wordt de aarde een seconde
achter pekzwart donker gestoten
in bomen stijgen woorden op
zij roepen om de zomer
op paarden die dromen vleugels te hebben,
wordt geschoten terwijl mijn lichaam
zoekt naar jouw naakte lijf
dat elke duisternis verstrooit
en van alle geluiden
dringt slechts het geroezemoes
van mensenvolle straten
in onze nachtmerries door
*********************
sunset 16-05-2024
de hele wereld een lied
staand op mijn dakterras
belooft een merel me het paradijs
terwijl de avondzon in zijn keel gorgelt
hij zingt omdat hij iet anders kan
een kabbelen van heldere tonen
zijn gezang schudt wakker
want de hele wereld is toch een lied
waarvan de harmonie onvolledig zou zijn
zonder de klanken van onze eigen melodie
*********************
sunset 17-05-2024
de aarde, ons huis
dat de zon op ons huis mag schijnen
de plaats van wedergeboorte
het podium van onze stem
hier zingen we onze visie op de realiteit
altijd komen we van overal naar hier
zoals al we sinds de eerste dageraad doen
bewandelen we wegen van dromen
waarvan de bermen versierd zijn met goud
zweven over natte paden
die de glans van de hemel weerspiegelen
tot we een mooie horizon bereiken
en haar voor de aarde ontwerpen
laten we passie doorheen onze taal spreken
voorzichtigheid betrachten bij alle verzoeningen
en elke dag met liefde en waarheid beginnen
want samen zijn wij tot grote dingen in staat
*********************
sunset 17-05-2024
nu de avond langzaam valt
hier staat de zon hoog en warmt
de eerdere regenachtige dag
het jonge gras ligt uitgeput voor de veranda
en verandert in de warmte in droog stro
het getsjirp van krekels, mond-tot-mondreclame
voor de komende zonnige dagen
een windgong maakt schuchter zachte geluiden
schrijft een blues met al haar tonen
mijn schaduw vervaagt, wordt traag en langer
nu de avond langzaam valt
staat mijn ligstoel gereed op het terras
achter het hotel, een schommel knarst in de wind
*********************
sunset 18-05-2025, Weil am Rhein (D)
aankomen bij jou
en ik verzinkt steeds vaker
in dagen verglijdt in ’t een
en andere moment zonder
te kijken en ben nog bezig
om terug te keren in het leven
en bij jou aan te komen
in het oog van de storm
die in ons woedt blijft het
gemakkelijk om je vast
te houden en alles aan
de kant te zetten wanneer
de zon me deze ochtend
stralend weer begroet
*********************
sunset 19-05-2024, Weil am Rhijn (D)
en ik
de tijger van de zevencirkel
waarschuwt me
ga
ga ver, ga snel
en ik
ik ga
met voeten vol splinters
aardhummeltjes omcirkelen de grond
en ik
ik geef liefde cadeau
voor het ruisen van water
vlieg met de zwaluwen
en ik
je houdt me niet vast
mijn verstand niet noch mijn lichaam
je houdt mijn geest vast
mij niet
en ik
ik vlieg
met zwaluwen als arenden
enkel de zon gewogen
en de maan
zwijgt
en ik
*********************
sunset 19-05-2024, Brisino (I)
het lied van het water
de lucht staat in brand
en is eindelijk opgedroogd
tot een bron van weelderig leven
in het ondergaan van de dag
geef ik mezelf de hand
in een paleis van spiegels
waar ik mijn huid afpel
de lucht naar herinneringen geurt
en mij laat ontwaken
met het lied van het water
in de stralen van de zon
*********************
sunset 20-05-2024, Brisino (I)
de zon huilt en schijnt
ik wil niet dat het al voorbij is
wil nog steeds meer
ook al is het nog niet einde mei
mag tijd voor mij toch blijven staan
en wij, nu op dees plek
in het moment van samenkomen
scheidt en brandt het woord
terwijl de zon huilt en schijnt
schijnt stralend op het water
verzandt op stenig strand
*********************
sunset 21-05-2024, Stresa (I)
verhaal van een liefde
het vuur van mijn handen
lijkt ‘s nachts onbegrijpelijk;
je haar raakt mijn voorhoofd
naakte borsten maken me gek
evenals je zoet-zwoele mond
je naïeve lelie hongert, samen
In en uit elkaar zijn onze lijven
als schreeuwende in een roes
vertelt onze huid ons over liefde
tussen de lakens is je geslacht
als tunnel naar het stralende licht
en onbeschrijfelijk hemels genot
*********************
sunset 22-05-2024, Brisino (I)
ik maak gewoon een wieg
voor verweesde woorden
kan niet bevroeden dat
wanneer woorden rusten
de mens onrustig wordt
*********************
sunset 22-05-2024, Brisino (I)
het openen van vleugels
vandaag zijn de zwaluwen uitgevlogen
hun gelijmde cocon in de gevel verlaten
de uitwerpselen eronder:
gedruppelde stalagmieten aan zee
gisteren keken de jongen tjirpend
met hongerige snavel open naar buiten
hingen over de rand van hun nest
alsof ze weldra in de lucht
ondergaan – gemist
hun val en de schreeuw;
en dan
het openen van vleugels
*********************
sunset 23-05-2024, Brisino (I)
het ruikt naar slaap
soms vallen woorden uit ramen
of regent het in boeken
dan dagenlang niets
en altijd als je wakker wordt
ruikt het naar slaap
*********************
sunset 23-05-2024, Brisino (I)
ik ben gewoon bang
de avond kijkt neer
als een weduwe
die haar nacht
als beëindigd verklaart
ik drink mijn koffie
praat met de leegte
val niet meer in slaap
omdat ik bang ben
dat eenzaamheid
nog meer zal groeien
in mij
*********************
sunset 24-05-2024, Brisino (I)
vroege jeugd
[hier en nu
als gekerfd in mijn vlees
maar alleen mij
niet jullie,
door herinneringen
en wonden in het hart]
koeien vallen nog altijd op
en lange opritten
iets van kortstondig dansplezier
en plots, genadeloos
medemensen die omhelzen
handen, zussen, stinkende lijven
gaan we weer struinen,
slapen en gaan voorbij:
niet gisteren of vandaag noch morgen
door het geschreeuw van kinderen
de vochtig geworden letters
van herinneringen
en de nog immer niet geheelde
wonden van het hart
*********************
sunset 24-05-2024, Brisino (I)
zoals oorspronkelijk bedoeld
uiteindelijk ben ik dichterbij
dichter dan ooit
bij het pure van weleer
met de warmte in mij
en over mijn hele lijf
licht glanst aan de hemel
en mijn ziel die als het ware
een schuchtere hunkering
in de buurt houdt
wordt in zuiverheid voltooid
het park, dicht en toch open
[net als de hemel]
straalt door alles heen
voor zichzelf en om lief te hebben
als oord van vredige rust
hoeveel winden er ook waaien
daar of overal elders
vind ik in oneindig blauw
oorspronkelijk bedoelde stilte
hier en in mezelf
*********************
sunset 25-05-2024, Verbania (I)
misschien wel juist daarom
vanaf elk punt
kan ik de hemel zien
zijn heldere glans
de rust en ook het zwarte
van de rivier van de nacht;
ik hoor de scherpe
zoete tonen van een wind
de melodie van een harp
als stille maar vaste belofte
niets of niemand te bezitten
wanneer je lacht om wat ik zeg
ben je mijn vrouw
die me overal volgt
en van me houdt
me de hand geeft
als mijn metgezel
op deze reis
mijn verlangens begrijpt
ik lief jou en jij mij
grenzeloos
ondanks alles
of misschien wel juist daarom
*********************
sunset 26-05-2024, Brisino (I)
genieten van elke seconde
in schaduw van monumenten
beschrijf ik waar ik nog steeds van hou:
warmte van de kleding
die ik een dag lang draag
zoete en bijtende binnenkant
van vleugelslagen van duiven
koele harten van kerken
de trage oppervlakken van schoonheid
in de smeltkroes van zon
vogels die opgewekt zingen
en tederheid beloven
open kooien, vermoeid
door het seksuele
handen die verwelken
bezaaid met kleine vlekjes
nog voor het lichaam
de tijd opgeeft
kijk ik als iemand
die de smaak van aarde proeft
geniet van elke seconde
van het zijn
*********************
sunset 27-05-2024, Brisino (I)
nog steeds mijn leven
vreemd is het om te leven
waar bloemen gestolen zijn,
de slaap, de wijn, en dan
de ijdelheid van iets
dat ooit schitterde
en toch de taal met vreemden
versiert met fouten
onbeweeglijkheid op mijn gezicht
doet me geloven dat ik leef
al weet ik dat tijd
rondom mij condenseert
- elk uur een vies mes
elke foto een bedrieglijk sieraad
als een zee
die litteken op golven achterlaat
ik wil niet zien,
wil alleen mijn dagen
schrijven in schaduw
van wat nog in mijn hand valt:
zomerse hemelse dingen
het paarse herfstfluweel
en natuurlijk mijn lief
die nog steeds
mijn leven is
*********************
sunset 28-05-2024, Herbolzheim (D)
zij is mijn rivier
in haar herken ik mezelf
daar waar dicht riet
vlechten van kalkstenen nimfen vormt
die in augustus,
wanneer de waterspiegel daalt,
hun dijen ontbloten
voor verhitte zwemmers
als de zon door de lucht stroomt
zij is mijn rivier
die als gedachtes aan iemand van wie ik hou
glinstert als een opaal
wanneer boten met houten ribben
over haar varen
gepolijste visbuiken maagdelijk blinken
met schubben groter dan menselijke nagels
zij is mijn rivier
haar kleur rijmt met de sfeer van zomeravonden
en ik bewonder haar levendig blauw,
een Chinese muur van een miljard druppels,
in donkere nachten gebouwd
en die met alle kracht
geprobeerd wordt neer te halen
zij is mijn rivier
*********************
sunset 29-05-2024
ik blijf het voelen
de zomer eindigt
laat in de middag
vertroebelt het daglicht
blijft de lucht niet helder
de bomen rond het huis
zitten vol met wind
die uit het westen komt
het water geselt tot waanzin
golf na golf breekt op rotsen
in wilde, spetterende explosies
buigen zij wit en schuimend
het verlaten gladde strand op
en ‘s nachts in bed
luister ik naar de golven
en winderige bomen;
dit is pure schoonheid
waar ik lig weet ik
dat de tijd verstrijkt
ik ouder word, alles
plaats maakt voor zwakte
toch blijf ik luisteren
naar verhalen van de wind
naar mijn verlegenheid
en liefde, tot ik in slaap val
en hoe het licht ook verandert
blijf ik voelen wat er komt
*********************
sunset 30-05-2024
met mijn blik op morgen [uit: gisteren]
[er ligt een nest in dode eikentakken
van adelaar, vandaag is het leeg]
ik loop door het beekje
en elke stap werpt van de grond
slibzwaar een zwarte walm op;
mijn hemd hangt gebonden
verdoofd in de trage, zware lucht
gras perst zich in mijn rug
in verwarde patronen
het lijkt alsof de zomer
nog aan het slapen is
in kilte, nattigheid
voor mij, waar het water
zich stort op raderen
van een watermolen
hang ik bungelend aan een tak
mijn blik gericht op morgen
*********************
sunset 31-05-2024