Herfstmijmeringen

De westenwind is er.
En neen, ik drink nog geen chocolademelk, zelfs geen chili in cacao. Niet omdat dat zo bijzonder zou zijn maar wel om het eventueel op mijn tong te proeven; te weten wat de overhand heeft: het scherpe of het zoete. Of zelfs iets helemaal anders. Gewoon mijn smaakpapillen hun gang laten gaan. Ja, dat bedoel ik.
De westenwind is er.
ik zie hem over zeeën en meren ijlen. Mijn waterwegen. Waarom ook niet? Mijn waterwegen. Want wanneer iemand naar je luistert, je begrijpt is het je vriend. En de zee, het meer luistert naar je en, dat geloof ik toch, zij begrijpen ook dat ik mij telkens lichter voel wanneer ik met hen heb gepraat; het ook mocht en kon. Ja, kon. Want eenvoudig is het niet om je te openen ver weg van hun oppervlak.
Heb jij ooit eens met de golven gebruld? Zolang en hard gebruld tot je ervan hees werd. Dan weet je wat en hoe ik het bedoel; alles.
Ook moet regen ziltig zijn wanneer je hem proeft in de wind. Want de wind draagt ook de tranen.
ik verlang weer zomerwarmte. Nu hul ik mij in warme vesten, houdt mijn gezicht afgewend van de
striemende regen en wind en loop over sporen van het vergankelijke. Maar wanneer ik dan ergen aankom in warmte en geborgenheid, voel ik me blij en gelukkig. Ook dat weet de westenwind.
Trekt hij over de straten, dan verwaaien de nevels die zich zoeven nog ondoorgrondelijk over mijn blikken lagen terwijl ademloosheid zich nestelde in mijn gevoel.
En toch draag ik in mij het antwoord van de zee en het meer.
*********************
sunset 28-09-2022

Zomermijmering

Dromend streelt zij de zilverige bast van de berkenboom, houdt van zijn kleur en hoe hij zich de zon toewendt. Of hoe hij in de schaduw zijn twijgen als bijna zwarte vingers uitstrekt. Het heeft iets van een stil elkaar begrijpen, van een zich invoegen in het totale beeld van geurende heide en het hitsige zwerven van cicaden.
Bijna elke dag staat zij daar op een kleine verhoging die als een paarse vloed van haar wegstroomt. Het lijkt of zij op uitkijk staat ook al wacht zij niet op iets anders dan de diepdonkere kleuren in het beeld in te passen. Zo, dat het licht in het totale plaatje nog feller schijnt.
En iedere keer dat ik haar daar zie, zo helemaal in zichzelf gekeerd, bijna teder de stam strelend, wens ik mij dat ik dit beeld in een gedicht kan vangen. Maar telkens verstommen de woorden, haperen de zinnen.
En wanneer er plots toch poëzie in mij opstijgt, draait zij zich om, legt een vinger op haar lippen en lacht. Als een echo van de klank van een droom.
Elke keer weer dat ik haar daar zo zie.
*********************
sunset 29-09-2022

Avondmijmering

Op mijn pad liggen broodkruimels, heel minuscule kleine. Pas veel later vraag ik mij af, hoe het komt dat ik die kleine broodkruimels zie en herken.
En dan begrijp ik dat ik, hoe dan ook, alles zie. Alsof ik door schilderijen loop en daar alle kleuren streel.
De broodkruimels verwonderden zich, de kleuren niet. Want wie heeft weet van alle kleurenschakeringen van woudweggetjes.
Geef een kind een kleurpotlodendoos en vraag het om zo het pad te tekenen, dan neemt het geheid groen en bruin. En verder geel voor de zon, blauw voor de hemel. En wij krijgen uiteindelijk de door ons verwachte tekening.
Maar zodra wij het de rug toedraaien, wel wetend dat het een heel normaal kind is, neemt het de kleur paars, heel veel paars en ook wat rood.
Ik weet waarom. Want ik zou ook die kleuren gebruiken. Eender hoe groen of bruin of geel het woud zou zijn. En heel bewust zou ik ook van die tinten gebruik maken. Net zo goed als ik broodkruimels zie.
Of zo zeker als dat ik weet dat bladeren zingen als zij naar de bodem vallen.
En met een brede glimlach spring ik over grote plassen paars.
*********************
sunset 02-10-2022

Koffietijdmijmering

Het is te koud, veel te koud. Heb jij reeds geprobeerd koffie te zetten met lauwwarm water? Waarbij ‘koffie zetten’ al verkeerd is. Want eigenlijk is het gewoon het koffieapparaat aan zetten.
Hm, wat doet het er ook toe. Ik moet bij het onderwerp blijven. Altijd verlies ik de draad van mijn verhaal wanneer ik je iets wil vertellen. Omdat jij langs mijn woorden meeloopt. Zelfs wanneer ik hele zinnen oversla. Altijd huppel jij mij achterna, neemt reuzestappen die ik niet volgen kan omdat ik kortere benen heb. En heel snel zijn wij dan ergens helemaal anders.
Eigenlijk wil ik helemaal niets over benen of lauwwarme koffie vertellen. Neen , echt niet. Want echt onsmakelijk. Koffie moet heet, zwart en sterk zijn. Zeker niet lauw of koud.
Nu ik er over nadenk: Ik jongleer met het heet kopje koffie over de tafel, verbrand in mijn gretigheid soms mijn tong. Ik kan beter eerst alles afkoelen laten, naar drinktemperatuur. Niet lauwwarm. Want dan is de koffie bij de volgende slok al koud.
Hé, een momentje. Ik wou je toch eigenlijk iets over koud zijn en zo vertellen. Het valt me zo dadelijk wel weer te binnen.
Ja, ik neem zoetjes in mijn koffie. Twee stuks. Maar geen melk. Ik zeg nog altijd: Koffie moet zwart zijn, zwart als de nacht en mijn ziel. En dan begint men mij te complimenteren. Niet in het laatst over mijn ziel. Dat ik geen zwarte ziel heb en dies meer. Ach ja, zij zouden eens moeten weten …
Nog eventjes, en dan herinner ik me weer wat ik je wou vertellen over koud zijn en zo.
Thee drink ik ook dikwijls. Die giet ik ook op via het koffieapparaat. Net zo gemakkelijk. En lekker heet.
Dus, dat met het koud zijn, met het veel te koud zijn …
*********************
sunset 04-10-2022


Indian Summer-mijmering

Ik zie hoe vogels zich verzamelen. Als visschool zwelgen zij in de zuidwestenwind, zweven over de afgeoogste velden.
De bloemen op mijn dakterras, die ik de hele zomer liefdevol heb verzorgd, nemen ook langzaam afscheid en sterven.
Bestaat het hele leven niet uit afscheid nemen.? Afscheid van de school, van ouders, eventueel van een partner en uiteindelijk ook van dit leven. En wat blijft zijn herinneringen die men deelde die, hoe ouder men wordt, verdwijnen in een grijze nevel, meer en meer steels weg sluipen. Zó dat de lege huls met niets anders meer wordt gevuld dan met verjaardagen, feestdagen of gewoon dagen die simpelweg mooi waren. Zo mooi dat men hen eeuwig herinnert. Al verbleken ook zij heel snel onder de last van het vergeten. Net zoals het zijn wat was, in vergetelheid is verdwenen.
Wat dan nog telt zijn enkel maar de momenten: een glimlach, een tedere geste, een warme hand op een andere, de geur van het woud of ook zelfs alleen maar de warmte van een zon op de huid.
Sterft de herinnering door en met ons? Ik persoonlijk denk dat, zolang iemand  nog maar iets herinnert van of over ons, wij gewoon verder leven. En dat te weten, is een grote troost.
*********************
sunset 13-10-2022

Corona-mijmering [een interview met Corona]

mens: Wij mensen worden wereldwijd met U geconfronteerd. Waarom?

Corona: De mensen voelen zich heel veilig, denken dat zij over alles kunnen beslissen, zelfs over de natuur. Zij boeken cruises, vliegen naar hun vakanties, eten fastfood, verbrandend en storten overal hun afval, slachten wilde dieren af, decimeren hele soorten, ontwikkelen steeds meer en meer producten …En jullie denken dat jullie de beste van alle levende wezen zijn. Maar dat zijn jullie niet. De natuur is veel sterker en het wordt hoog tijd dat jullie nu eindelijk jullie grenzen leren kennen.

mens: Wat wil je daarmee bereiken?

Corona: Juist dat wat er nu allemaal gebeurt. Jullie tonen dat jullie alles hopeloos fout doen.

mens: Wat doen wij dan verkeerd?

Corona: Als jullie het nu nog niet begrijpen dat jullie echt alles verkeerd doen omdat jullie alles willen be- en overheersen. Jullie scheppen jullie eigen wereld die geen enkele rekening met de natuur houdt. Zij wordt opgescheept met plastic, fastfood en nog zoveel meer ontelbare rommel op land, in wateren en in de lucht, die eigenlijk niemand echt nodig heeft; eten dieren die jullie eerst slecht behandelen; plant flora die je manipuleert …Het is echt niet te geloven.

mens: Sorry, het spijt mij, echt

Corona: Mij ook

sunset 20-10-2022