in het diepste van ons zijn

steeds opnieuw drinken wij liefde
zijn aan haar voor eeuwig verslaafd
sinds haar intrede in ons leven
al was zij ons eerst onbekend
en haar taal ons vreemd

nu staan zelfs ´s winters
vensters wagenwijd open
en de slaap van lange machten
legt dromen in de ruimten
die uit een hemel komen

mijn pols slaat op hol
en hitte jaagt door mijn bloed
nu niemand ons meer kan scheiden
ik koortsig jouw lijf laat ontbranden
dat ik in alle poriën ken

naar mij opkijkend
voel jij hoe de aarde draait
proeven wij de ziltheid van zweet
als een warme zomerregen
die het ochtendzand uit onze ogen wegspoelt

niet mijn ouderdom verwens ik
wanneer mijn liefkozen
jouw adem, hortend en stotend,
laat versnellen en jouw tederheid
mijn zwaarte opheft

slechts de veel te korte tijdspanne
van elk moment
dat wij elkaar ontmoeten
in het diepste van dit zijn
*********************
sunset 20-05-2018

 
hoe ik jou als kind al miste moeder

moeder was geen moeder
al liep haar borstspleet verbluffend door
tot diepten die wij niet kenden

en liefdevolle aanrakingen
waren als contant geld:
zeldzaam en raar

wanneer het kouder werd
droeg zij dikke pullovers
om het warm te krijgen

vluchtte naar de foto
van haar opgebaarde zoon
door Spaanse griep geveld

en alle kinderen hadden angst
voor elke terugkeer
van haar naar ons

ik nog het meest
*********************
sunset 20-05-2018


pure poëzie

op het vlakke land
uitlopend naar de zee
verzilt de lucht
- daar leerde ik zwemmen

met in mijn oor
de echo van bergen
en eeuwige sneeuw
tot ver in de zomer

en onder mijn huid
resten van een jeugd:
gletsjertongen van leven
als diepe dalen, toen

in de nachten
dicht bij de vorst
beefde ’t verlangen
naar ’t zout van dat water

met op het strand
voorbijsnellende schaduwen
pure poëzie
uit wind en zand
*********************
sunset 21-05-2018


lange intieme avonden

in glazen sprankelt zoete witte wijn
en één plaid is niet voldoende
voor ons beiden
- daarom dat wij dicht
tegen elkaar liggen

koude koffie smaakt bitterzoet
plekt aan het gehemelte
en terwijl je praat
tekenen jouw vingers
groteske figuren in de lucht

wanneer je mij kust
smelten alle gedachten
weg op mijn tong
begint mijn hart
altijd weer een liefdesreis

in onze plaid mee ingehuld
opkomende hete koorts
die door alle poriën jaagt

steeds weer terugkomt
*********************
sunset 22-05-2018


ik wacht en groei

boven ons en tussen ons
licht van sterren, maan
glas, en een kaars
die van mij naar jou brandt

men zegt
dat jij mij niet lezen kunt
of dat ik geen onrust verdraag

ik echter wacht
en groei
tot ver boven het gras
*********************
sunset 22-05-2018


tulpenbomen bloeien in april

wat is ooit de as geweest
waaruit wij opgestegen zijn
met onze blikken over zee
[of was het over het beton van steden?]

vergeten en [onze] verantwoording:
je zou kunnen zeggen
dat beiden bij elkaar horen
en wel helemaal

tulpenbomen bloeien in april
al is dát ook weer-
afhankelijk
en van waar zij staan
*********************
sunset 23-05-2018

wat ik zou willen weten

[stil als het water
vuurschuw als hout
onder harde korsten
blijf ik verstopt
in mijn diepste kern]

in de kloof van wonden
ben ik naakt
geschild door het mes
van tijdgezangen
en elk woord
is als een moedproef
elke blik
verdacht in hun ogen

en al boeien zij mijn handen
naaien mij de mond toe
toch zal dit hart,
dat slaat op verzwegen golven,
nooit zwijgen

[iets echter is er
wat ik dolgraag weten wil:
wie heeft die verrotte tak
als eerste op de levensboom geënt
dat massieve rotsblok
in de bron van ’t leven geworpen

wie heeft het alles noodzakelijk water
als eerste vervuild]
*********************
sunset 23-05-2018


hoe snel vergeten wij

onvoorzichtige dagen
snijden in vingers
laten in droom
nog steeds doodse schrift
in ogen van
dat jongetje zien
dat mij de zee,
schouderophalend
voor mijn voeten legt
*********************
sunset 24-05-2018


waaronder levenspaden groeien

in deze wortels wonen ruimtes
waarin opnieuw geworteld dromen
als klanken die toch nimmer stoppen

maar indien toch, verzamelen zij
in ‘t zaad, de pollen of zelfs ‘t licht
die deeltjes die reeds in het gisteren
traag naar ’t vandaag al groeien
[nadat het lang op daken heeft gelegen
als twee, misschien zelfs vier
dakvensters die zich openen]

met in hun zicht het al vertrouwde
als blik die eeuwig in de verte reikt
naar waar zelfs tijd er blij van wordt
geen angst kent voor zichzelf
zich enkel uitbreidt zonder haast

zo draagt hij jeugd altijd als eerste
springt met hen over schreden
waaronder levenspaden groeien

tot in het diepste van de levenswinter
*********************
sunset 24-05-2018


wij zijn niet bijzonder

wij zijn er, zijn niets bijzonders
bewonen het asfalt, de stedendagen
waar zolen het onkruid kauwen
aan de rand van onze paden

reeds bij het eerste licht van de reclame
zie ik tussen bier en sigaretten
de beëindigde vlucht van een wildgans

zij alleen hoort het geritsel van zijde
onder de geur van dure parfums
ligt haar afgehakte kop bij het vuil

zonder enig commentaar
*********************
sunset 25-05-2018


stilstaande beelden

elk gedicht is een bebossen
woorden nodigen uit tot stilte
verdonkeren woud en lucht
meanderen over velden
laten vogels verstommen

[net als ons]

stilstaande beelden:
boomtoppen geworteld in water
waar wolken vloeien
tot het einde van tijd
warmt zich aarde aan liefdesvuur

stilte omhelst elke schaduw
*********************
sunset 25-05-2018


daarom

omdat zijn nerveus kronkelig geschrift
willekeurig over ruiten van treinen glijdt
en als een half doorzichtige sluier
van de loodrechte lichtzee
van appartementen zweeft

omdat hij om steden weent
over iets wat dat zelfs ik ben vergeten
en zijn haiku´s op de vooruit van mijn auto druppelt
zelfs als zij onmiddellijk worden uitgewist

omdat het een weldaad is
om bij zijn onophoudelijk gezang
zacht in slaap te vallen
en avontuurlijk in het duister te ontwaken
wanneer hij op daken roffelt

omdat hij hemel en aarde verbindt
in een mysterieus sacrament
en de mooiste vrouwen nog mooier worden
wanneer hij hun haren streelt

omdat zijn wegvloeiend licht
op zwart asfalt
het enige negatieve in dit gedicht is;
daarom hou ik van lenteregen
*********************
sunset 26-05-2018

      

spechten en haviken

jij hebt het lijden
op mijn tong gebrand
de geur van rozen
tegen kruit ingewisseld

ik draag de doden
op mierenschouders
naar de offerberg
laat hen brandend
in de stroom rollen

tegen de zwijgmuur geleund
kijk ik naar spechten
die oogsten
wat zij nooit gezaaid hebben

en zie de haviken
die enkel oorlog prediken
*********************
sunset 26-05-2018


vooraleer het vonnis wordt geveld

de hemel discuteert met wolken
om een teken van de onderliggende werelden
en om de betekenis nu er donder rolt

het lachen van winden in scheurende wolken
die steeds weer scheppen, levenbrengende regen schenken
anders dan handen graaiend n bloed en modder
harten uitrukken door blinde haat

één enkel teken is al voldoende:
één simpele blijk van liefde
één zaadje medeleven
om de wereld te redden
*********************
sunset 26-05-2018



’s ochtends vroeg in mei

‘s ochtends vroeg in mei in ’t park
iemand zegt goedemorgen
ligt in een vale deken op het gras
overgebleven van de rest van het feest
denk ik, en uit een radio klinkt zacht
melancholische muziek
alsof het reeds volop midzomer is

en ‘k voel mij in een film over Nice
of ook Parijs, in elk geval meer zuidelijk
en aan een haven op de kade
komt mij een meisje tegemoet
en zegt: salut, ça va?;
wij kennen ons, misschien van vroeger
misschien van ’t eerder zoenen
geloven beiden niet aan toeval

en kussen ons; op ’t einde van een dag
kijk ‘k dromerig uit over het water
- ik wil zo graag en heb toch niet
alsof ‘k mijn eigen vers ben in ’t gedicht -
en groet terug, zeg goedemorgen
al is zij mij niet echt bekend en reeds verdwenen
terwijl ik ‘t niet eens heb gezien

’s ochtends vroeg in mei in ’t park
*********************
sunset 27-05-2018


na meer dan 33 jaar

in ’t zoute water zweven
zinnen als navelsnoeren
die voor elkaar vluchten
door wier weer aaneen geknoopt

als delen van een gezamenlijk
verhaal drijven wij in de zee
tot geluid verstomt
wij ons woordeloos verstaan

en niets lokt een storm
in onze baai
niets scheidt de lettergrepen
waarop de golven breken

en je hoort sterren fluisteren:
zwem! Streel de ouderdom
uit je gezicht en herinner je
jouw eenzaamheid

als een reeds lang vergeten lied
*********************
sunset 28-05-2018


een stroom van warme liefde

ik leef en kijk en drink en dicht
zet het op maagdelijk papier
en streel met woorden ’t blad
met beide handen
teder, zacht
bedekt het zwart het wit
maakt zichtbaar en verlijmd
het leven met de letters
van ‘t gevoel dat druppelt, trippelt
tot het vliegt en wervelt,
zich tot zinnen voegt

ik laat het klinken, dreunen
tot de kritiek verstomt
er niets meer anders is
dan dit gedicht vanuit mijn hart
die als een vochtige mond
jou zoent
in ‘t blauw van hemel
van een stroom
warme liefde
die ons versmacht
*********************
sunset 28-05-2018

lente in Normandië

daar waar mensen crepeerden
meer dan zevenhonderd duizend
wandel ik door begroeide granaatkraters

waarheen ik ook kijk
vredig groene littekens
van een moordende tijd

nog steeds verbergt de aarde
ongeveer tachtigduizend doden
een kerkhof zonder kruizen

zonder te spreken
over twintig miljoen granaten
verstopt in de velden

bomen dragen nieuw blad
en helder twitteren vogels
in de beklemmende stilte
*********************
sunset 29-05-2018

en een gevoelloos hart

een gezicht, stofbedekt
kijkt in nietszeggende gezichten
honger staat in ogen geschreven
in de ene, in anderen enkel slechts nijd

beiden vreten elkaar op
staan onder dezelfde hemel
en dezelfde wind ontvlamt hun ogen
- woorden dragen geen goud

de lijven veranderen hun kleuren
dragen kruiden die geuren
naar vroegere herinneringen
en naar de vloek van hun geloof

iets trekt traag voorbij
misschien wel de wolken
en een hand grijpt naar stenen
een andere naar zijn hoofd

zwevend in vreemde zeeën
een dood gelaat zonder leven
- zonder te zien is er slechts leegte
en een gevoelloos hart
*********************
sunset 29-05-2018

scheur mijn huid
van jouw lijf

pel jouw zoenen
uit mijn mond