hoe konden zij vermoeden
mensen
leefden in hun eeuwig hunkeren
waardoor zij werden verteerd
zij verlangden als kinderen
die in kleine wenskistjes zaten
strekten hun handen eruit
wilden de wereld grijpen
maar alles wat zij konden vatten
was slechts regen en wind
de zeeën waren te groot
evenals het heelal
- hoe konden zij vermoeden
dat zij reeds alles bij zich droegen
in elke parel, elke steen
- en vanuit de hemel
valt schemerend bont maanlicht
en belicht hun gebeente
*********************
sunset 01-07-2019
heel lang blijft het stil
er bestaan gevoelens
zoals angst of droefheid
die in wezen overbodig zijn
naast al die andere
die je beter kunt weggeven
als een boeket dat je meebrengt
naar een diner
zegt zij
[maar in werkelijkheid …]
ok, zeg ik
laten we dan maar afzien
van bloemen en kleuren
van de liefde
en misschien wel
van het leven
heel lang blijft het stil
en je hoort
hoe brandnetels
zich doorheen
de adem vlechten
*********************
sunset 01-07-2019
reeds ligt de adem van de dood
wit stralend in het licht en staat zij zelf
voor 't overgrote deel in schaduw
en is er niets wat lijkt;
de rottingsgeur ligt in haar adem
wijl zij met handen strelend strijkt
dit lijf dat zich in walging weert
wanneer het huilend wegloopt
zich naar het daglicht keert
*********************
sunset 01-07-2019
midden in de zomer
plots beeft de lucht
en de nacht trappelt in bomen
dan hoor ik
een orkaan van gefladder
vleugels die met honderden
opstijgen in de schemer
vogels, verzameld
op vers gemaaide weidevelden
midden in de zomer
*********************
sunset 02-07-2019
hier de wereld
hier zijn rand
zijn vuisten van wolken
in schedelwit licht
het lachen uit de snavels
van gewichtsloze meeuwen
wanneer zij krijsen
op oppervlaktes van stenen
waartegen de tijd
traag hoger kruipt
hier
in het fluisteren
van de stilte
*********************
sunset 02-07-2019
de dood
ondanks de verleidingen van de liefde
haasten wij ons altijd om de dood in te halen
die ons altijd een stuk vooruit is
- zonder hem kunnen wij niet leven
hij is als het dichte onderhout
dat ons schuilplaats is
zich niet gemakkelijk laat ontwarren
wanneer de zon ons als de bliksem treft
en alles ontkleurt
[overigens, de zon
wie kan haar begrijpen
ik niet
hoe zij dag in dag uit
als een hamster in zijn rad in zijn kooi
rondjes om de aarde draait]
tot de nacht, elke avond
zijn inhoud over ons uitgiet
wanneer wij naar buiten durven gaan
en nooit iets in onze netten vinden
wel echter de dood
die als een tweede adem is
voor elke uitgeputte zwemmer
*********************
sunset 03-07-2019
vergeten, verstilde dorpen [in de bergen in Andalusië]
wandeling tussen kerken en nevelwouden
- joviale hoofdeloze rompen zonder benen
zeggen vrolijk goedenavond -
wijl de zon in het slagveld van wolken ondergaat
en een baardloze zich in het gras zet
het weer rijpt volle warme zonnestralen
en donkerrode kersen lokken spreeuwen
- ik vraag me af waarvan moeten mensen leven
wanneer in de herfst zich het dorp open vouwt
en in kapotte autobanden chrysanten bloeien
tijd is hier gestopt en onkruid rukt snel op
de huizen storten in voordat zij zijn gebouwd
en ik hoor gras groeien tussen de stenen
- waarom zou k rusten als zelfs de dood slaapt?
toch houdt het leven, ondanks alles, stand
*********************
sunset 03-07-2019
slechts luttele ogenblikken
poëzie van gewaden
uit nachtelijke blauwe wensen
de landkaart van dromen
versleten beelden
die het dagelijkse verwerken
verscheuren alle verloren motieven
in hun oneindigheid
op straten van gevoel
wandelen smarten
over het podium leven
in slechts luttele ogenblikken
wanneer dromen zich ontsluiten
*********************
sunset 04-07-2019
leeuweriken beginnen te fluiten
langzaam sterft de echo uit
wanneer geheimen op zachte zolen
door het venster naar binnen sluipen
dragen sterren rode lantaarns
in de kus van het donker
gaat de maan op
staat glanzend hoog aan de hemel
een heldere vlek in het duister
vroeg in de ochtend
wandelt de zon traag door tuinen
strelen stralen de ruiten
wanneer de dag ontwaakt
jouw stem vraag zacht
hou je van mij
en leeuweriken
beginnen te fluiten
*********************
sunset 05-07-2019
zijn liefde raken wij niet aan
ik draai mij om
uit angst dat jij verdwijnt
want ik geef je mijn hart
hoop dat jij het houdt
en ik zie, daar en daar
hoe schoonheid fluisterend opstijgt
uit de aarde en uit de wateren
en ook uit de heldere frisse lucht
bestaan er dromen die nooit slapen
ook niet in de ochtenden
wanneer wij door iets of iemand
wakker gemaakt worden?
jij bent als de zoom van een schitterend gewaad
als zilveren schoenen in jou voorbij gaan
en welk een smart, welk grote smart
mocht jij ooit niet meer bij mij zijn
[toch gaan wij de dood steeds voorbij
zonder zijn liefde ooit aan te raken]
*********************
sunset 05-07-2019
denkend aan Alhambra
verwijder het onkruid
effen de heuvels
verzegel de huizen
met daken uit leem
in helder wit licht
en schaduw van pelgrims
wijkt het herinneren
aan plaatsen, aan stranden
een slakhuis in schemer
van ontwakende dag
in diepte van stad
verliezen zich echo’s
van hondengeblaf
stil verwijt zomer
het begin van de tijd
*********************
sunset 06-07-2019
heb uw naaste lief
wij spelen schaduwwerpen
slaan ons lichaamsloos
met het duistere zware
van veel te droge lucht
waarin wij elkaar vergeten
vermelden ons zelf
enkel in schemergedachten
wanneer namen vervagen
en het donker aan het hart vreet
dat men niet meer gebruikt
vinden doen wij ons echter niet
terecht!
*********************
sunset 06-07-2019
achter dromen kijken
dit verleden eindigt nooit
wanneer herinneringen zwaar doorwegen
hen straft die ogenblikken van vreugde vergeten
een ieder is geboren
uit het intieme liefdevolle van nachten
waarin engelen nooit slapen
en al ligt er altijd dreigend een catastrofe op de loer
barst de zon toch telkens weer uiteen
in sterren van honderdduizend fleurige bloemen
liggen tot aan de horizon lijnen open
en verschijnen steeds andere vergezichten
reeds zijn wij bereid
een nieuw tijdperk te proclameren
ook al weten wij dat alles slechts een begin is
en dat wij, wanneer wij onze ogen sluiten,
achter alle dromen kunnen kijken
*********************
sunset 07-07-2019
ik hoor het stil gefluister
gemoedelijk onder warme lakens
mijn wezen op ontvangst
een wind die krabbelt aan de ruiten
mijn ogen moe, zij sluiten
traag in het verdwijnen van het licht
ruik ik niets nieuws in deze ruimte
toch spant voorzichtig zich mijn huid
hoor ik het stil gefluister
van adem die steeds naast mij ligt
en aan de hemel staat de maan
strooit lichtpoeder door wolken
*********************
sunset 07-07-2019
evolutie
ooit waren wij kinderen van de wind
renden met hem naakte bergen op
en bewaakten de nachten
bezweet droomden wij
zongen in de zomer onze liederen
en vergaten de tijd
zonder het te weten
geloofden wij aan betere dagen
toen wij nog leven oefenden
vóór dat onze broeders
zich over de aarde verstrooiden
als eenzame sterren
die niet meer weten
wie onze naasten zijn
*********************
sunset 08-07-2019
een brandende doornenstruik
buiten draagt de wind
nevels van verguld stof
teugels van doelloze tijd
de rust is elders
in de eeuwige slaap van een poes
die van het dak viel
ik hou mij vast met vaste greep
aan de leuning vande steile trap
mijn rusteloos hart klopt luid
soms is het leven een proefperiode
waarin ik telkens terug val
in jouw blik die anders is
spinnen zich draden uit mij uit
die hartstochtelijk rood zijn
of ook wel als het hemelblauw
alsof er na het einde een nieuw begin is
een brandende doornenstruik
op elke hoek van mijn weg
*********************
sunset 08-07-2019
ik tel van tien naar nul
ik ren hard en hoor
het zware ademen der tijd
tussen enge steegjes
aan de stelplaats
waar ik bijna val wanneer ik
over rails spring
langzaam elk overzicht verlies
en in mijn rug voel dat de kamer
heel simpel achterblijft;
bomen en straatlantarens verdwijnen
de één na de ander
enkel een weinig passanten nog
en ik verlies mijn pet, mijn vrouw
en mijn pantoffels
ook mijn beenharen, scheenbenen
terwijl ik vanuit mijn ooghoeken
op mijn chronometer kijk
luid van tien naar nul tel
en ontwaak, eindelijk
zweet overstroomd
*********************
sunset 09-07-2019
geen woord teveel
wanneer ik jou bekijk
verdwaalt mijn oog
als ik stom verdwaasd
langs jouw perfecte vormen glij
mij in nuances van jouw lijf
totaal verlies
en zelfs een droom
mij niet meer van
jouw schoonheid tonen kan
wanneer ik nimmermeer
mijn blik afwenden kan
en toch, of juist daarom
telkens weer kleur
zelfs in mijn slaap,
ach, hoe zou ik kunnen eten,
gaan, werken of zelfs spreken
wanneer slechts bloemende
zacht-zoete woordjes
jou steeds maar liefkozen willen
vanuit mijn wond die hongert
zich met de jouwe te verenen
hoe mijn leven in de hand houden
wanneer toch heel mijn wezen
enkel maar jou verlangt
en kom ik ooit de tijd wel door
wanneer ‘k niet bloeien kan
in deze tedere knop
van altijd verse, breekbare liefde
voor jou
*********************
sunset 09-07-2019
vrede is nog ver weg
vandaag wandelen wolken
verhullen hemels blauw
grijs ontwaakt de ochtend
klokken roepen op tot stilte
lichte wind streelt de natuur
donkere wolkenkoppen dreigen
zacht wiegen de golven
dragen stervende mensen
naar hagelwitte stranden
’s nachts wordt het kouder
wenen de dagen
vrede is nog steeds ver weg
*********************
sunset 10-07-2019
jouw liefde
jouw zoete woordjes
zingen in mijn oor
jouw geur verwijlt
voor altijd in mijn lakens
jouw adem streelt
in warme tederheid
heel zacht mijn huid
laat mij intens vibreren
jouw liefde vult nog steeds
mijn hart, mijn hele leven
*********************
sunset 10-07-2019
letterbekkens zomerzwoele dichterstuin [10-07-2019]
mijn stem wordt zachter, rauw
onder het druppelen van bomen
en ’t fluisteren van de wegen
al blijft iets nog
in stille spraak
van onbekende stranden
en glad gestreken zeeën
tot ik uiteindelijk
letter na letter
op ’t einde van de dag
weer veilig thuis kom
*********************
sunset 11-07-2019
stralen van de zon
branden ’t geluksgevoel
diep in de huid
herinneren aan een jeugdig zijn
lippen, zinnelijk zoet
kussen zacht teder
vlinders in een buik
’t ultiem liefdesgevoel
*********************
sunset 11-07-2019
nog steeds
het vlindert in mij naar de zon
waar het zuiden gebeden oefent
zonder herkenbare lettergrepen
het gezang van vogels
de lucht tot kleur gebogen
door het eeuwig wieken
van niet te grijpen
levensliederen
daglicht ruist
en in mijn ontwaakt lijf
woekert levendig herinnering
- nog steeds
*********************
sunset 12-07-2019
hoogtepunt
ik voel jouw adem
in de Dardanellen
wandel traag
door het zwoel- vochtige
van de Amazone
laat je op dromedarissen
over duinen van de Sahara rijden
tot je beven uitmondt
in de uitbraak van de Vesuvius
ik mijn longen vul
op de Mont Blanc
en een tropische taifoen
zich bulderend vereent
met de Indische oceaan
*********************
sunset 12-07-2019
rampspoed van het milieu
met gebarsten lippen en gebroken tong
spreek ik van het vuile schuim
van de zeeën en oceanen
alsof snijbloemen
nog een verdere dag
verdorring verdragen
verteerd door wensen
bestorm ik de hemel
in alle denkbare windrichtingen
terwijl ezels bruggen blijven zoeken
en hun gebalk verloren gaat
in een onvermijdelijke val
tot zich deuren van overvolle corridors
onverbiddelijk sluiten
en in het rad der tijd
het gejammer weerklinkt
dat plaats gemaakt heeft
voor de eerdere jarenlange gewenning
*********************
sunset 15-07-2019
dode natuur
wij zwemmen in formaties
van dromen van vliegen
en ik aanschouw het lover
wijl wind zacht over ’t lijf waait
brandt het rood en een gloed
welft de woedende hemel
die zich radeloos draait
stromen bestaan uit bruin vuil
in een wedloop voor hun bestaan
loop ik onder ’t gewelf van bladeren
en elk stilstaand water
spiegelt nog slechts
dode natuur
*********************
sunset 15-07-2019
en elke andere tijd
gisteren , toen de uren van de slang
schreeuwden en ik in naakte waarheid stierf
op de kusten langs het zweet
en tranen van de golven
de dagen van de dieren zijn geteld
meeuwen storten zich neer vanuit het blauw
en wij zoenen ons, zoenen ons
onze lippen wond
gisteren de dag van egels in het groen
onder een nevel van glinsterend water
en eigenlijk zijn wij doodsbang
strelen ons, strelen ons onze huid bloot
en jij, hoe jij dan warm zwijgt
in de diepte van mijn hart waar ik je lief
gisteren en morgen, maar ook vandaag
en elke andere tijd
leef jij in mij en ik ook in jou
*********************
sunset 16-07-2019
gegraveerd in mijn bloed
jou omarm ik
als de kus van de zon
die fonkelt op vers groene bladeren
jouw haar streel ik
als een zuchtjes wind
dat door bloemperken glijdt
en smelt mijn ziel in de jouwe
breidt zich jouw lachen
uit in mijn hart
jouw naam
is voor eeuwig
gegraveerd in mijn bloed
*********************
sunset 16-07-2019
ons eiland
wij leven op een eiland
veraf van steden,
wetten en mensen
jij en ik
horen geritsel achter het venster
in het veld van riet
waarin een tandeloze wind blaast
om de vloed te lokken
op de oever verrot een boot,
een vergeten boot,
die wij nooit meer willen benutten
om ooit terug te keren
*********************
sunset 17-07-2019
de stille rust [in het Erzgebirge]
in dorpen waar ik doorheen wandel
vermalen koekoeksklokken de tijd
en grote stukken stilte
liggen gebroken in het stof
vlijtig draaien wijzers
tonen mij het onzichtbare
van uren die reeds lang geslagen
toch blijven klokken tikken
en heel soms verschijnt
af en toe de koekoek
en verkondigt luid protesterend
het verdwijnen van de stilte
*********************
sunset 18-07-2019
mijn land
net als een oud doorleefd gezicht
met duizende rimpels
is het doorploegd met voren
dakpannen en regengoten
gesmeed uit koper
in het groen ingebed
van weiden en van wouden
met schuchtere strepende regen
op het papier geschetst
spiegelt het zich in vliedende wolken
tulpen tooien vroege lente
*********************
sunset 18-07-2019
ballade van een leven
ik ween, ween mij
van klokkentorens
ontruk de zon laag na laag
en werelddagen
breken op mijn hoofd
ik vlieg en verscheur
mijn klaagliederen
hoor hoe nacht-ontvlucht
het uur van mijn geboorte
nog steeds uitstervende klinkt
binnen ben ik, en ook buiten
ben zelfs mijn eigen bloed
dat in mijn wieg reeds stond
geen leugen drijft mij
in onschuldige slaap
al zadelt schemering mij op
met spoorloos windgemaal
en voorgekauwde woorden
waaraan ‘k mij tracht te laven
als aan wat lege vrouwenborsten
vecht ik tot in het graf
met doorgedraaide wereld
die in de avond zinkt
en in de ochtend gaat
belicht en onbekraaid
het schild en zwaard
hangen belangeloos
in schaduw van de tijd
waarin ik bitter ween
en onder het slaan van uren
verlies ik elk vertrouwen
draag leven en de liefde
voor immer weer terug
*********************
sunset 19-07-2019
ook al is die niet de hunne
in mij draag ik blauwe landschappen
verten, niets dan verten en weelderige wouden
wanneer ik mij aan de stad terug geef
aan zijn volle straten, de lantarens
en rondzwervende katten
de huidige grijs-zwarte hemel,
ondanks alle dreigingen, is mooi
met zijn melancholie van wolkenbergen
en ik zou niet weten wat mij weerhoudt
hem lief te hebben
de stille ochtenden zonder T.V.
met blik in het halfduister van straten
waar sterren die nooit vergeten
het uitspansel samen houden
zelfs wanneer dagen
droefheid verbergen
ook al is die niet de hunne
*********************
sunset 20-07-2019
woorden wegen nimmer te zwaar
ik begrijp mij in tegenwind
wanneer poëzie mij aanwaait
en ik toevallig daarna zelf dicht
ook al spreken mijn verzen
misschien geen enkele lezer aan
begrijpen zij de zottigheden
van dit leven niet
voor hen tellen de naakte feiten
meer als al het ongrijpbare
en zien zij niet de werkelijkheid
die de dichters, op aparte wijze
tot een onherkenbaarheid
in hun verzen verstoppen
noch zien zij de vluchtburchten
die door gedichten aangeboden worden
omdat zij blind en vertwijfeld
radeloos heen en weer lopen
al wegen woorden
die de poëet uit zijn hart laat stromen
nimmer te zwaar
*********************
sunset 20-07-2019
ik hoor toch steeds
diep in gedachten met mezelf
heb ik mij sprakeloos teruggetrokken
de tijd heeft mij de poëzie gegeven
mij tot op heden nooit gebroken
in werveling van gevoelens
blijf ik gebonden aan mijn zijn
diep in de stilte van mijn hart
voel ik slechts liefde en geen pijn
het ooit eens werkelijk geleefde
gloeit immer nog in harmonie
waar ik de werkelijkheid ontzweefde
hoor ik toch steeds mijn levensmelodie
*********************
sunset 21-07-2019
wij vangen de zon
ik herken dit park
waar wij de zon
in netten vingen
zoals kinderen
de mooiste vlinders
en waar wij lachten
wanneer zij
tussen twee huizen
de hoek omboog
om daarna
zachtjes weg te sluipen
het leek een spel
maar haar warme stralen
wenken nog steeds
als sierlijke vingers
in een vluchtige eed
‘ik loop niet verloren’
wanneer wij ‘s avonds
de hemel aftasten
hopen wij dat zij
ergens een teken
heeft verstopt voor ons
en als wij vangertje spelen
met het recente verleden
knisteren onder onze
weg-loze voeten
alle eerdere gedichten
als dor afgewaaid lover
en straalt in onze harten
nog steeds licht
*********************
sunset 21-07-2019
ook al leeft de ware God
heilige woorden nu verstoft
als de deurklink van ’t portaal
spitst zich gotisch d’ oude toren
die parmantig daar nog staat
grote woorden dof en flets
van ’t vergaan geloven
enkel de vele duivenstront
houdt het bouwsel recht
alle woorden, onbegrepen
en in tijd vervormd
schallen door het middenschip
echo’s van een eerder weten
‘t glas gekleurd, nog steeds in lood
deelt het evangelie
in de greep van ‘t Vaticaan
staat de kerk van Rome
maar in heldere einder nog
als een rots in branding
maant de oude toren
’t avondland en iedereen
die het nog wil horen
*********************
sunset 22-07-2019
nog steeds alleen om ‘t geld
een beven, een sidderen
heel harde knuisten
boeten de netten
verhandelen landen
en wijzigen wetten
tot alles stinkt
wat in de Middellandse gebeurt
is van bovenaf gekeurd
en wie zich verslikt, sterft
is zelf geen legitieme voer
voor volgevreten vissen
blijft illegaal, ook in zijn dood
op het eind zijn het de normen
die klauwen in het gisteren:
een bom daar, de zeis als schaar
die levens maait en doodsvluchten
tot ver voorbij de oorlogsgod
- gepensioneerden tellen ‘t zaad
aan angstgebeef zal het niet liggen
noch aan het vliegen of aan ’t winnen
wanneer Trumps maden
als braaksel uit de magen breken
en ’t witte huis zijn veto stelt
ook al draait het bij hen
nog steeds alleen om ‘t geld
*********************
sunset 22-07-2019
traag deelt zich ’t jaar
in dat wat wordt
en dat wat was
de tijd volhardt
de tuinen worden stiller
ik, zittend op de bank
kijk heel verwonderd
naar dat wat was
wat is
en hoe het wordt
nog is mijn zon niet onder
*********************
sunset 23-07-2019
niets mis met eigendunk (ironische satire)
haar hunkerende ogen
voel ik schattend zwerven
over heel mijn lijf
over mijn armen, benen
mijn gezette buik
[mijn lijf heeft geen tijd
een fitnessstudio te bezoeken
omdat hij het te druk heeft
met allerlei andere dingen]
ben je schrijver?
vraagt zij met hese stem,
hoogstens half zo oud dan de mijne;
ik leg mijn notieboekje aan de kant
neen, brom ik
en probeer heel intellectueel over te komen
ik ben dichter
zij ademt hoorbaar sneller
en haar decolleté vangt vuur;
of ik ook publiceer, wil zij weten;
ik antwoord bedachtzaam, traag
neen [naar waarheid]
enkel via facebookpagina’s
en mijn eigen website
na dit antwoord is zij helemaal week
en glijdt kreunend en buiten zinnen
naar de grond
- toch niet weer, denk ik
terwijl ik haar mond op mond beadem
*********************
sunset 23-07-2019
‘k word plots gekust
vanochtend, zittend op ’t balkon
zag ik hoe tijd zich in een eik gehangen
een beetje lispelde met stille wind
en met de blaadjes speelde die er hingen
en klokken sloegen plichtsbewust hun uren
al werd ik niet door hen tot spoed gemaand
in toekomstdromen tellen niet de stonden
tot ‘k plots gekust word door mijn lief die opgestaan
nog steeds een weinig drijft in andere sferen
en geurt naar het intieme onzer nacht
en naar de tijd die nog in eik gehangen
slechts voorwaarts gaat en nooit op iemand wacht
*********************
sunset 24-07-2019
ik blijf altijd te velde
daar tussen velden
slapen wouden in stromen
en ik sta, met wakende ogen, op de uitkijk
hoor het nachtelijk uilengeschreeuw
en in de ochtend hanengekraai
schrijf de gesprekken op van oeroude bomen
binnen kan ik niet blijven, ik moet aan de frisse lucht
weg uit de verstikkende steden
met enkel wat lichte bagage in mijn rugzak
de wereld is groot
maar nog groter is mijn hart
wanneer ik lees en schrijf russen de zinnen
en zelfs wanneer het brood hard is
blijf ik te velde
de zon en de maan mijn metgezellen
*********************
sunset 24-07-2019
geen zomer zonder libellen
in ’t blauw de waterjuffers
die over het nat dartelen
bijna onberoerd
droogt onze huid
in schaduw van de bomen
heel poriën-diep
ademt toch steeds het leven
*********************
sunset 25-07-2019
wij oefenen geduld
laat de flikkerende hitte
zich in het middaguur
versmelten in het korten
van dagen die steunen
in voortschrijdende stonden
en wat later komt
of fahrenheit of celcius,
de zon brandt zweet diep uit de huid
en met wijd uitgebreide armen
vangen wij elk zuchtje wind
en oefenen ons in geduld
tot wij ergens afkoeling vinden
*********************
sunset 25-07-2019
wind steekt op
wind steekt op
waait mythes nader
en jaagt hen voor zich uit
net zoals in ’t boek beschreven
bladert hij door pagina’s
en door sluiers ochtendnevels
zij besluipen mij geluidloos
edoch voelbaar
over naakte huid
wind steekt op
hij draagt mij jouw stem
steeds nader
*********************
sunset 26-07-2019
mond-ver
schrijft zich het woord
voor woord weg
in dagverse dromen
en voorhoofd wrijven
de groei van bomen
het bladerdansen
en het taxus gif
op het einde vergaat
al het gedroomde
en al het gemiste
zelfs ook het leven
tot vederlicht
nieuw ontstaat
mond-ver
*********************
sunset 26-07-2019
zo vrouw, zo man
ontraadselen wil ik jou
bij tijd en wijle
mij spellen
tussen al jouw zinnen
en, adem lang
in heel jouw zijn verwijlen
en in jouw ogen
wil ik mij spiegelen
zoals ook in jouw lippenrood
en jij ook in de mijne
ons lijf een speeltuin voor vingergestreel
van innig zoete hofmakerij
laat ons ‘t gewillig ondergaan
en nimmer ooit verweigeren
niet ’t lippenrood noch ogenkleur
en niet de passie van het lijf
zo vrouw, zo man
waarin wij ons steeds schrijven
*********************
sunset 27-07-2019
in diepzwarte zeeën
steeds richt ik mij weer op
vind jou en mij in heldere kleuren
van altijd wisselende beelden
waarvan heel veel ons zijn gebleven
littekens noch manende stemmen
hebben ons nimmer gehinderd
fleurige bloemen te schilderen
die buiten ons beiden niemand echt kent
want wij zijn het lichtende
van helder witte stranden
op eilanden in diep zwarte zeeën
van alle niet geleefde liefdes
*********************
sunset 27-07-2019
jij houdt de wacht
[vanwaar neemt dag de moed
zich uit het duister te bevrijden?]
moeizaam schraap ik licht uit ramen
onderwerp mij aan de vroege stonden
die mij tuchtigen, tuchtigen
alsof ik pas geboren ben
reeds staat de zon weer hoog
als koortsige vuurrode bal
en hangt misschien mijn hemel scheef
stort d’ aarde uit het heelal
[achter ‘t voorhoofd drijven bloemen
traag op het rood van bloed]
waar mijn ogen jou steeds hopen
aan horizont in slechts een oogopslag
toon jij mij waar jij de wake houdt
in ’t diepste van mijn nacht
*********************
sunset 28-07-2019
het duister wordt snel afgebouwd
hoe zich het woud stil neigt in horizont
en door de dennenbomen dag zich rijgt
tot hij in ’t mos op ’t laar gelegen
de avond voor hem nog verzwijgt
neuriet in ’t schemer sluimerliedjes
die dromend zich in d’ ochtend leunen
van ver maant steeds een Vlaamse gaai
al dempen velden zijn gezang
en ook vandaag volgt dag na nacht
en houdt zijn tête à tête met schaduwen
terwijl de gaai nog spottend lacht
en ’t duister snel wordt afgebouwd
*********************
sunset 28-07-2019
het woord, zwaar
een reflex, oplichtend
in het aanhoudende
uur van nacht
en weer schuift
tijd
een heel klein stukje
over mij heen
boven mij slaat
de middernachtwijzer
het donkernummer
op dat moment
en ik ontwaak
in ochtend
die dan volgt
*********************
sunset 29-07-2019
een weinig geïnspireerd op en door ‘zelfverminking’ vanZainab De Doncker
‘k ben in gedachten thuis gekomen
en sprakeloos in mijn ik gekropen
de tijd heeft mij geen wij gegund
en haar verloop heeft mij gebroken
in wervel van mooiste gevoelens
zich slingerend om een koude steen
verblijf ‘k in stille droeve liefde
en eenzaamheid waarin ik ween
om ‘t ooit eens diep en echt geliefde
als laatste vonkje harmonie
de uiterst traag wegzwevende
uitstervende liefdesmelodie
*********************
sunset 29-07-2019
intieme zomernacht
daglicht weggedragen door vogels
en nu blaft enkel nog de maan
naar de honden
straatlantarens beginnen te zingen
alle mensen zijn
veranderd in flikkerende lichten
die in vensters van
slapende huizen spiegelen
motten fluisteren
zacht onze namen
nieuwsgierig volgen wij de nacht
hoe zij naakt door de straten danst
metershoge schaduwen
op façaden werpt
zelf liggen wij in het zwarte gras
dat droomt van de zon
en het levende, nooit slapende heelal
strekt zijn armen uitnodigend uit
naar ons
*********************
sunset 30-07-2019
de huidige tijd
elektrische honingbijen
spuwen elkaar in de mond
blazen van in lucht gevangen persoonlijkheden
de meest malle ballondiertjes
moeder natuur staat
bij McDonalds achter de frituurpan
en baart haar kinderen
in ziedend vet
sprekende handpoppen beschilderen
grijze katten als bonte honden
en een opwindbare speeltuiggiraf
trekt cimbalenspelend door straten
plasticskeletten, met zielen uit silicone
ontsteken fakkels in glasvezelholtes
en smeren binaire codes
op muren uit staal en beton
[traag rolt een gehaktballetje
voorwaarts en terug door de tijd
over de rand van het bord
en laat vlekken achter
op het albasten tafellaken]
*********************
sunset 30-07-2019
het heelal zo zwart
en toch vol licht
met heldere puntjes
gebonden als spiralen
door nevels omhuld
onpeilbaar deze diepte
waarin het oog zweeft
tot het houvast vindt
aan de nabije maan
zoals ik aan jou
*********************
sunset 31-07-2019
slaap is het herinneren
onder een hemel zonder sterren
slaap ik verdoofd, als was ik dronken
door te leven met vergeten pijnen
en het duizendvoudig zuchten
om verloren dromen
slaap is het herinneren
van volledige aardse afwezigheid
waar woorden ineen storten
met dewelke ik gedurende de dag
uitkijk hield naar het geluk
in mijn diepste kern heerst stilte
wanneer glans en lichten van de straten
verstommen, stemmen weg ebben
en het duister mij vraagt
haar raadsels op te lossen
*********************
sunset 31-07-2019