ontelbare zwijgende rijen

vanaf vuurtorens op gouden oevers
groeien lichtvlekjes op fluisterende stenen

zij vertellen over cruises naar Azië
en bladgoud op prentbriefkaarten

verhalen over gebleekte gezichten
en wat zigeuners verkopen

achter prikkeldraden en op pleintjes
voor kerken en paleizen
staan zwijgende rijen

zij komen van heinde en ver
*********************
sunset 15-03-2018

over leven en liefde en zo

ik schrijf brieven over het leven
die vogels mij dikteren
mij vanuit hun kooien berichten
dat duiven amper kunnen vliegen

en ik wacht tot het zoemen van liedjes
elke toon weergeeft
waaruit mijn gedichten bestaan:
zestienduizend keren zestien verzen
vouw ik zo zorgvuldig
als jouw wimpers in de ochtend
en overhandig hen aan de vogels
door de tralies heen
opdat zij ze uit hun hoofd kunnen leren

samen zingen wij een verwarrend lied
over het leven en de liefde
*********************
sunset 16-03-2018



bruggen slaan

een steiger beplanten
met drijfhout in 't zand
reeds kiemt het hout
en de planken

veel groeit nu reeds

voorbijgangers zwaaien
naar de gewone steiger
om zich dan re verwijderen
naar een andere plaats

aan land gaan is niet mogelijk

en de steiger groeit verder
in beide richtingen
diep in het land enerzijds
en ver in de zee anderzijds

ergens treffen de einden zich
in een doorsneden landschap
die hen opneemt
en eindelijk uitmonden laat
*********************
sunset 16-03-2018



hemels warme zwijgende momenten

ik verstop me voor jou
in de middenbeuk onder de banken
vind ik de noten van psalmen

en ik schilder tijdsluiers op ’t hout
vorm een beschermende kom
met mijn handen om een windlicht
beschaduw ik het lege glas

later zitten wij knie tegen knie
drinken woorden als miswijn
hemels warme zwijgende momenten 
*********************
sunset 17-03-2018
 
  

het einde van de winter

elke warmte weer verdwenen
knoppen lopen niet meer uit
vogels verlaten vensters
zoeken beschutte nesten

leg je hoofd liefste
een wijle op mijn schouders
dek me toe met jouw tederheid

als twee kinderen zijn wij nu
op de melkweg
ster neemt ster bij de hand

oevers neigen zich zacht naar zee
terwijl ik verlangend jouw lippen zuig
bloeien lijven in liefde

nog eenmaal de wereld
wit en nieuw geboren
belooft het einde van de winter
toch een stralende lente
*********************
sunset 17-03-2018


alle dagen weer

’s ochtends lees je verloren vreugde
op slaapdronken gezichten
van het altoos hetzelfde

zij komen uit alle richtingen
volgens vastgelegd patroon
op automatische piloot

in ritme van het dagdagelijkse
verjaart hun leven
tot aan zijn einde

valt de avond
in vaal belichte stilte
in de geur van de voorbije dag
*********************
sunset 18-03-2018
 
 
maartse dagen

maartse dagen verborgen
onder grijze wolken
in dooiwater van de noen
op doorweekte paden
bomen zonder bladeren

verweesde velden
getekend door sporen
van een komende tijd
wacht nieuwe oogst
in de augustusmaand

nergens schaduw
ondanks de maan
rijpt in stilte
van groeiende loten
een echo van ‘t eeuwig bestaan
*********************
sunset 18-03-2018

de kleur van eenzaamheid

nacht schudt het zwartblauw uit
voor donkergroene deuren
terwijl in huiskamers
rood wordt gevierd

het slaan van uren, violet
laat het nachtblauw vibreren
in kleur van eenzaamheid
puit het grijs uit lage hemel

het is de baard van God
die hengelt naar de mensen
zijn lievelingskleur heet het geloof

‘t tjirpen van krekels, bruin
al schuilt er in hun echo
de pracht van regenbogen

jaloersheid, geel van groen
en kleur van eenzaamheid
is simpelweg doorzichtig
**********************
sunset 19-03-2018

wij wassen in onschuld onze handen

dakloos en steeds maar op de vlucht
voeten wond van ‘t altijd moeten lopen
nergens ook maar werkelijke hoop
zijn zij verdoemden van de aarde
zonder recht en met weinig bagage

onderweg door doorgangslanden
behandeld als het ergste vuil
met have, goed en kind
weg van de burgeroorlogen
en van de slachting aan het front

op zoek naar veiligheid, bescherming
en naar geluk, zelfs in de vreemde
waar taal en de omgeving
als hordes soms nog onoverwinnelijk

te dikwijls onbegrepen
wensen zij niet te stranden
noch iemands last te zijn
als erfenis voor alle landen
blikken zij hopend steeds vooruit

en wassen wij
in onschuld onze handen
*********************
sunset 19-03-2018

op zoek naar het ongrijpbare

koud gerijpt struikel ik als een blinde
tegen dromen aangelengd met woorden
gespiegeld in innerlijke vluchtperspectieven
en fladder wild met mijn handen

jouw hete zoen op mijn lippen
parelt als vrucht tussen zandkorrels en ignorants
- zo blijven de dagen open en in lichterlaaie
gebrand in mijn oog door vroege lentewaan

waarvan ik smartelijk afscheid neem
middels een verwarde lettersoep
als intensief proces
op zoek naar het ongrijpbare
dat ik nooit vinden kan
*********************
sunset 20-03-2018
 

voor dat jouw hand

voor dat jouw hand
de mijne durft te grijpen
gaat reeds mijn adem stiller
over mijn pochend hart
zó dat ik horen kan
wie ’t eerst de vingertopjes
van de ander raakt
en ik vermoed
in onschuld van tastende warmte
intens hevige begeerte

voor dat jouw mond
zich op de mijne legt
toont reeds mijn blik
jouw handen al de weg
kan ik je voelen
waar wij elkaar bereiken
is alles mogelijk
alleen geen ommekeer
**********************
sunset 22-03-2018
 

over droefheid, ongeloof en andere zaken

[te midden van tirades
verzoenen zelfs hondenblikken
maar ik verlaat de kennel niet]

elk woord dat in mij groeit
is zeker niet het leven
en elk gedicht dat mij verlaat
is niet de dood

in de middagszon
broeit ergernis
als een vulkaan
diep in mijn buik

ben ik slechts omweg
op de lange weg
van hel naar de hemel
*********************
sunset 23-03-2018

bomen zijn allemaal verdroogd

misschien zit er ergens iemand
aan de oever van een stroom
en weent droeve ongelukkige tranen

een voorbijvarende plezierboot
slaat golven op het water
brengt zo de tranen aan land terug

ik leg mij lui in mijn stoel
sluit mijn ogen en fantaseer mij
een weids panorama

rood gekleurde witte doekjes
bedekken de op hun rug liggende lijven
van niet te tellen doden

misschien is het wel een vermoeden
van een dagdagelijks bloedbad
- bomen zijn allemaal verdroogd
*********************
sunset 23-03-2018

ik, jij
en onze handen

alles enkel één woord
en terzelfdertijd ook geen
maar wel warm, wij
werkelijk warm

als bovenburen
lijf-leunend
de blik in de andere
alleen maar handpalmcontrole

en mijn mond
jouw lippen
belovend
[zich herhalend beloven]

zonder smart
tot het einde
daar, achter gebeten lippen
de zachte nagels
harde handdruk
en zoom van jouw rok
de gulp van mijn broek

daarna enkel
nacht en sterren
de hemel nabij
*********************
sunset 24-03-2018



groeiende momenten

uitgespaarde plaats
op stukjes papier
voor woorden
door mij geschapen

lijntjes tonen
tekens en patronen
leiden ‘t grafiet
op het onrustig pad

kleine segmenten
waaien warmte en zand
van groeiende momenten
zachte beelden
uit partikels gebouwd 
********************* 
sunset 25-03-2018


Malle Abbe is er echt niet meer

de stenen rusten eindelijk uit
zij zwijgen en de kinderkopjes
wandelen traag naar d' andere kant

de laatste dichter sluit de deur
en doet het licht uit na de laatste klank
- de schimmen dansen nu niet meer

ik keer mij om en ga mijn weg terug
terwijl dit afscheid mij bedrukt
rest er geen tijd voor enig ommekeer

Malle Abbe is er echt niet meer
*********************
sunset 25-03-2018

 
niet meer dan een toon

[ergens bestaat een plaats
waar ik toestemming heb
de aarde te beleven]

op deze open plek
houden eeuwig jonge eiken
hun twijgen over horzels en hommels
vogels voelen zich ongestoord

wanneer ik daar ben
zingen zij eenvoudig verder
en in het gezang van hun liederen
ben ik niet meer dan een toon
********************* 
sunset 25-03-2018


voor altijd onvindbaar (uit: gisteren)

ik leef in werelden zonder rivieren
de grenzen hier
bestaan enkel uit wind
en miezerende regenbuien

mij beangstigt dat ’s nachts
al mag ik in ’t ouderlijk huis niet wenen
- misschien omdat men het anders op zijn heupen krijgt
of dat ik hen daarmee van hun verstand beroof

elk gevoel blijft koud in de stenen
en ook al laten afstanden zich niet beschrijven
blijven er toch de duistere vermoedens

niets noch iemand nadert ons huis
en mijn ouders heb ik nooit echt gezien
ik heb geen enkel houvast
nu alles nog lijkt op sneeuwresten in maart

slechts de wind
die de regen in zijn vormloosheid voortjaagt
trekt ergens een mat grijze grens

en een thuis
al dan niet bedekt door ijs en sneeuw
blijft voor altijd onvindbaar
*********************
sunset 26-03-2018


net als ik

’s avonds in het raam weerspiegelen lampen
wit, koud draag ik hen met me mee
laat hen cirkelen rond stromen, munten, papier
terwijl ik naar het moment toeloop dat alles begint te vallen:
sneeuw, reeds uren lang verwacht

tussen de sporen en hun bermen
in de lijzijde van treinen
glijden waterige lichten
tot aan de rand van de stad
neigt hun verlangen naar slaap

bomen staan donker, kaarsrecht
net als ik, in het duister; standvastig rechtop
verwissel ik maan en lamp
papier en sneeuw
*********************
sunset 26-03-2018

een vol hart

liefde in ogen en op lippen
de genade van een hart, vol
deze nacht en toch onverwacht
in het gebogen glas van lampen
bergt zich het donker
en mijn lijf in het jouwe

onder vroege dauw dromen
mensenlege pupillen
van nevels die wonden
vanuit mijn jeugd
verdrijven
*********************
sunset 27-03-2018



dromen van reizen

uiteindelijk bestaat er geen taal
die ik niet heb uitgeprobeerd
dus heb ik woorden uitgevonden
die ’s nachts aan mijn voeten hurken

en ik lach ik en draai mij om mijn as
sneller en sneller
tot ik duizelig ben en dag en nacht
boven en onder jou en mij verwissel

in het donker zing ik mij in slaap
geeuw ’s ochtends intens diep
zó dat alle letters in mijn spraak passen
en koester mij ’s middags in de zon

wat uiteindelijk blijft is een waterkan
gemaakt uit vele vingers en handen
net als de niet te tellen dromen
van reizen naar verre afgelegen landen
*********************
sunset 28-03-2018


het ongezegde, het onzegbare

ik leef van de smaak van woorden
proef welvingen van tijd op mijn tong
- wat is het heden anders
dan een levende toekomst
verleden het weggeworpene nu

ik bewonder hen
die op de snede van ‘t leven balanceren
met het altoos gevaar
af te storten in peilloze diepten

van het ongezegde, het onzegbare
*********************
sunset 28-03-2018

 

de metropool

in exotische gewaden gehuld
naakt enkel maar
haar gepiercete navel

als grauwe stof
het vergane cement
gestrooid over vermoeide gezichten

en niemand die de andere werkelijk kent
noch de façades die nooit verduisteren
voor dat zij hun geld hebben opgebracht
*********************
sunset 29-03-2018


handzachte warmte

jij zegt dat,
zelfs midden in de winter,
er geen vlokjes tot ons komen
als ook de koeien in de stallen
reeds zomer verlangen
mollen kamerdeuren uit mijn jeugd openen

ijspegels verwarmen jouw gezicht
en jouw lachen
schommelt door jouw haar
toont mij weelderige beelden
daar war jouw oog-hart
zelfs olifanten temt

terugvloeiend naar kinderdagen
houden ongevraagd engelen
hun handen beschermend over mij

handzachte warmte
in een late winter
*********************
sunset 29-03-2018



zorgeloze tijden (uit: gisteren)

daar staat iemand die ik ken
zijn handen in zijn zakken
tegen het hek geleund

er streelt een zachte wind
over het erf, wervelt zand
omhoog tot onder oksels

en het geurt naar vruchten
gebakken brood en humus
over straat lopen vreemden

een lied zoemt in mijn hoofd
van ergens vandaan
glijdt het weg naar nergens

ik kom uit mijn hurken, sta op
leun mij tegen het hek
en begraaf mijn handen in mijn zakken 
*********************
sunset 30-03-2018

alles is in beweging

als de hemel op aarde
wanneer ik jou,
zijdelings door de badkamerdeur
in een veel te groot hemd
met spagettidragers
en uitgesneden decolleté
toekijk bij het tandenpoetsen

rustig ga jij
met jouw tandenborstel
van links naar rechts en terug
en er beweegt van alles mee
bij jou (maar ook bij mij)

’s avonds vraag je mij
wat toch lascief betekent
*********************
sunset 30-03-2018


heel diep in mij in

terugkerend binden handen
helend tussen varens
bloemen onder kruiden
alles dat stilt

lente, eindelijk ontkleed
toont zich in naaktheid
op langere dagen
gaat na de vorst
bloeigroei door ’t land

de hemel trekt plooien
met sneeuwwitte tanden
zuiderwind mest
de winter snel uit

ik luister jouw adem
die een weg baant naar buiten
mij streelt met jouw liefde
waar deuren zich sluiten
dring jij als orkaan
heel diep in mij in
*********************
sunset 31-03-2018

de ene dag in de andere