het gisteren jaar is overleden
kijk, de schemering,
met archeologische zorg
pelt ze bij lichte wind
de stad uit de nacht
plassen rijzen op in het licht,
zijn gedicht
en sneeuw, een zachte plotselinge overstroming
het broze vogelgezang jubileert
de groei van een nieuwe zon,
geen nevel zoals
een storende lelijke plek
natuur strekt zich uit
en houdt nooit meer op
van wie en wat we wilden zijn
en het gisteren jaar
is overleden
en wij zijn weer kinderen
*********************
sunset 01-01-2024
ik ben er, nog steeds
[soms zijn de dagen zwaar
met hun samengeknepen lippen
en hun duister hart]
ik herinner me
dat ik me moet klaarmaken om uit te gaan
en voordat ik de details oppik
reflecteer ik me op mijn nieuwe oude rituelen
die ik heb geperfectioneerd om mijn tijd
zo goed als mogelijk
te rekken
angst heb ik afgelegd
doe alles uiterst traag
en dwaal door alle hoeken van mijn huis
op zoek naar een reden
die mijn zijn hier
nog steeds
een tijdje willen rechtvaardigen
*********************
sunset 02-01-2024
met inktgroen van de lente
met inktgroen van de komende lente
teken ik voor het smelten van de winter;
nog enkele dagen regen en tussen vier muren
een toetsenbord waarop mijn vingers dansen
en het gezang van onze paden toont
ik ga naar de top waar de adem krap is
en vlucht naar de ruimte van leven;
met inktgroen van de lente
onderteken ik onze liefde
en scheur mijn lot - voorlopig - van me af
*********************
sunset 02-01-2024
ooit weet ik het
ooit ben ik me zeker
dat het eenvoudig is
dat in mijn kopje thee
Noord- en Oostzee
samen vloeien
en damp opstijgt
als nevel in de duinen
dat het hier en nu
en iedereen er is
ook ik, in de wolken,
en jij, met zand in je haar
en hoe je met je handen
zout uit de wind kamt
de zee naderbij roept
ooit zal ik beslist weten
hoe simpel het allemaal is
*********************
sunset 03-01-2024
de forsythia
het bloeit reeds in de lucht
ook al wintert het nog
op de hoek van de straat
de forsythia.
jouw vergeling tegen wintergrijs
zonnebaadt nog eerst
voor de knop barst
het middelste stoplicht
maant nog tot pauze
voor dat alles groen wordt
*********************
sunset 03-01-2024
huis van adem
onzichtbare bruggen spannen
van mij naar mensen en dingen
van lucht naar mijn adem
met bloemen praten
net als met mensen
waar ik van houd
wonen in een huis van adem
in een tijd
van menselijke bloemen
*********************
sunset 04-01-2024
ik bezit taal
van dromen
bezit ik de taal
zuig hen uit een leegte,
zoals uit de liefde,
de uiterste drang
maar ook de wanhoop
schoonheid zie ik
maar vind niets
tegen het kwaad
dat mij bedrukt
laat het wegwaaien
door de wind
op bliksems rijd ik
doorheen dit leven
*********************
sunset 04-01-2024
pure liefde
[als armen kortademig zijn
beweegt de zon naar binnen
en loopt de nacht steeds door]
richt je op je innerlijk
met bloeiende blindheid
zodat je elke schaduw
in je borst kunt openen
de voedzame rode voeding,
een belofte van buiten
en het gevaar van implosie
zodat je bij mij komt
alsof ik enige macht over je heb,
doe alsof het zo is
alsof ik elke korrel zand
van je huid schuur
totdat er niets meer over is
anders dan pure liefde
*********************
sunset 05-01-2024
met vochtige handen
[ik heb net geleerd
om niet te stikken in dromen]
in onbeglaasde ramen
vang ik sneeuwzwaluwen
zie hen vervagen
boven koude velden
en verslind gretig hun as
zoute vlinder
knarsen in mijn mond
en dringen naar buiten
verstoppen mijn keel
vullen mijn longen met vleugels
ik loop over scherven
van ingeslagen ramen
door lege herinneringen
en verzamel koud zweet
in geopende handen
en dierentuinen van mensen
voed ik met mijn ergste dromen
slik zweetdruppels in
opdat ik eindelijk lucht krijg
mijn oren kan afsluiten
met vochtige handen
*********************
sunset 05-01-2024
aan de rand van het bos
bomen groeien
in de ochtendlicht
een enkele forsythia
dichtersliedjes
in het oude gras
als fluistering van stenen
in de januarizon
een hert mijmerend
in gesprek met zichzelf
aan de rand van het bos
*********************
sunset 06-01-2024
in jou
trek je mistmantel aan
laten we het hebben over je thuisland
dat goede land in jou
je haar, een bos in de bergen,
waar vogels wachten in de
takken op het eerste licht,
die de mist oplicht
en de wind bevrijdt
op omgeploegde velden
over slapen, wangen,
en vochtige lippen zweeft hij
en jij, als een waterdier,
op paden van oude verhalen
in mond en over kin door
je vallei tot aan de navel,
terug naar het begin,
waar de wind afneemt en
stilte begint te zingen
trek je mistmantel aan
en praat over het thuisland
het goede land
in jou
*********************
sunset 06-01-2024
enkel in liefde wordt een mens herboren
mijn lief is mijn lief is mijn vrouw
ik schrijf je, vroege huid,
wanneer de snijkant van licht
een bijzondere geste is
en ik, eens te meer,
door de geul van je schoot vaar
[als oer-herinnering]
tussen flikkerende lichten
wordt het boven onder
ets jij je naam in mijn voorhoofd
in mijn pupillen, resten van eerdere blindheid
en een onophoudelijk schreeuwen
tot ik uiteindelijk in je warme armen rust
*********************
sunset 06-01-2024
urenblokkering
twee kleuren
in een nacht
bloedt soms
een kleine wond
opnieuw het zwijgen
tot droom-as
een urenblokkering
druppelt kristallen
aan je vingers
die rusteloos lieven
in dat afgewend deel
van het licht van de dag
gaat de zon reeds op
trekken vogels
uit slapende wolken
mijn lot
uit de hemelboom
waarin de nacht
zich verbergt
in het strelen
van het nu
*********************
sunset 07-01-2024
als stropers [uit: gisteren]
we wankelen
door libellenwolken
onstabiel
door navelhoog gras
houten bokken wachten
als engelen op warme dieren
wijl wij met eeltloze zolen
verder struinen
aarde prikt pijnlijk soms
en het glazen water steekt
een beekje, als helder sap
over naar de andere oever
bessen waarvan zaden
knappend luidruchtig zijn
geven, als we kauwen,
nauwelijks smaak
in de poel bij de oude
steengroeve drijft kalk
als een hoofd in het water
en in onze buiken
duivels heet kruid
*********************
sunset 07-01-2024
nu
Ik denk dat ik
op een verkeerd pad
van woorden ben,
diepere betekenis
blijft woordeloos
in mijn zachtheid
laat ik stilte toe
in de essentie
van al het zijn
ligt in de stroom
tussen geboorte en dood
enkel het feit:
ik ben
*********************
sunset 08-01-2024
ik luister
ik heb oren, ook
aan de armen,
open als poriën,
die de lucht,
het water, de
atomen van je
woorden drinken
als een kamer
vol van
jouw fluisteren
*********************
sunset 08-01-2024
ook alle harten
ik hou van het lied uit boomtoppen
tussen dageraad en schemering
waar sterren het gras aaien
dat zich vergeet in de aarde
winter verwelkomt en ook sneeuw
de zee weet dat de aarde
verandert in levenswater,
in luchten van tederheid en liefde
om alle uitgedroogde percelen
grondig te benatten
en ook alle harten
die eenzaam lijden
*********************
sunset 09-01-2024
thuis [uit: vroeger]
wij leven in een stad zonder rivier
grenzen zijn er hier, alleen door de wind
of door regenbuien
‘s nachts ben ik soms bang
maar in ons huis huilen kan niet
al zou het wel helpen, misschien
het is ijzig in de stem van moeder
is de afstand niet te meten
enkel het raden naar haar gevoelens
niemand nadert ons erf
en echte ouders
heb ik al lang niet gezien
dit dorp is als sneeuw in januari
met enkel een snijdende wind
en regen die in vlagen voorbij drijft
thuis blijft bedekt met ijs
en voor altijd verdwenen
*********************
sunset 09-01-2024
je vingers mompelen nog steeds
[in stilte verlies ik je
weet niet meer
waar mijn stem naartoe leidt
noch waar mijn adem eindigt]
in een verlangende omhelzing
wordt de afstand tussen ons
kleiner
en begrijpt de hemel
onze zuchten
jij maakt je los van mijn huid
die je van mij afscheurt
wanneer ik terugtrek
als water bij vloed
leeft in ons geluk
jij bent hars en schors
en omhult onze naaktheid
wijl ik het laken ritselen hoor
als doorschijnend geluid
zie alleen maar vreugde
jij stapt
in mijn meest geheim wezen
en ik hoor nog steeds
je vingers mompelen
op mijn huid
*********************
sunset 10-01-2024
oma
hoe ze haar vinger uiteen spreidt
voor de koffielepel, mijn oma
met haar wollig sneeuwwit haar
en handen als gedroogde bieten
buiten zingt een wind en kinderen
gooien met tamme kastanjes
aardappelen vertrouwde zij nooit
noch gaf zij ooit enige knuffels
stil lag zij een vol levensseizoen
eisend in haar bed en viel haar huid
elke avond, naakt uit elkaar
als een scheur in haar nachtjapon
*********************
sunset 10-01-2024
ik wil toch alleen maar leven
[‘s nachts hoor ik soms roepen
de echo van ‘kom terug’
en doe mijn best]
ik zie het donkere water
van het kanaal
de stenen leuning
de laan met eiken
een fietser rijdt aan de overzijde
wielen van vrachtwagens piepen
alles is zo prominent present
zelfs de vogel die vliegt
ik ken deze aanwezigheid niet
de ziel is voor mij een jij
dus doe ik mijn best terug te keren
want iets zegt me dat jij er bent
[er is een afgrond
waarin ik soms verdwijn
die afgrond noemt zich
angst en verdriet]
*********************
sunset 11-01-2024
enkel liefde
vanuit mijn raam
zie ik de sneeuw vallen
hoor ik gekletter als van glas
als er een ijspegel barst
in stukjes bevroren helderheid
en ik denk aan je huid
met zijn verleidelijke gloed
kijk naar de sporen van een slee
die traag verwateren
in dooiende tijd
langzaam verdicht zich de schemer
in huizen aan de overkant
gaan lichten aan
en ook mijn hand
reikt naar de lamp
van een aantal dingen
ben ik me zeker;
de rest is enkel liefde
*********************
sunset 11-01-2024
dorst naar dromen
op het moment
van vluchtige wensen
van de ochtend,
één druppel water
en zijn licht
tegen het stof
gras zoeken, de struik
een spoor
vloeibare tijd
die naar het avonduur neigt
wekt in ons
dorst naar dromen
*********************
sunset 12-01-2024
zoals de vroege ochtend
de klank van je stem is zwaar
zoals opgestapelde wolken boven de Alpen
toppen, fictief en veranderlijk,
vernederen de bergen tot ze
plat zijn als een kaart van zichzelf
sterke snaren, naar beneden gespannen
en vastgemaakt aan de toppen van de sparren,
kunnen alleen worden geplukt, niet strelen
en dat alleen op de juiste momenten
wat ondertussen de boog vasthoudt, is vluchtig
zoals steenslag of een herinnering
en hoe de mij toegewende helft
van je lichaam mij opwarmt
zoals een vroege ochtend
in een warme zomer
*********************
sunset 12-01-2024
het vasten, het mesten
moeder is nooit liefdevol
nooit goud geweest
zij leende zich koffers
voor elk doel:
het vasten, het mesten
en op zonbevlekte dagen
lippen die jij enkel
toekijken mocht
[bij het vasten, het mesten]
tot je erbij verdronk
*********************
sunset 13-01-2024
vers gekocht fruit
[deugd geeft altijd iets zoets
dus laat me niet los als er vreugde komt
zelfs als ik het niet zou weten]
waar zou ik nu willen zijn
natuurlijk onnatuurlijk
anders dan met jou
waar ik leef in millimeters
van alle details: binnen,
de onderlip, een bad
waar ik dromerig in val
of in de kern van een mispel
om de vochtige zoetheid
te vangen als ik hem eet
waar ik nu zou willen zijn
bij deze slaperige zon
wijl het lawaai wegloopt?
zou ik een jongen
én een meisje zijn,
- of andersom -
kus ik je, lief je
en zuig je op
als kern van de mispel
[vers gekocht fruit
verorber ik altijd onderweg]
*********************
sunset 13-01-2024
stervend onsterfelijk
geen twijfel mogelijk
ik ga dood -weldra -
en of het nu maanden
of nog dagen zijn
ik ben stervend
iedereen moet dat
ik ook en heb me
aan deze vuistregel
ondertussen aangepast
maar voorlopig,
tussen de ene
en de andere slaap
leef ik nog
[alleen levende mensen
genieten van hun slaap]
als ik nu naar de hemel kijk
in deze onzekere tijd
mijn ogen nieuwsgierig
elke nieuwe ochtend begroeten
ben ik simpel onsterfelijk
*********************
sunset 13-01-2024
lagen liefde
mijn netvlies wordt blind
in ongebreidelde liefde
voor een hemelse tak
die uit de wolken uitbreekt
in de vochtige lucht
rond de heilige zijde
waarop de magnolia
bloeit als een zomerse zon
ondanks regen en sneeuw
- beeld in beeld in sterke rijm -
blijft vocht een droom
die zichzelf denkt
ik wikkel de magnolia,
tegen de vorst,
in diepe lagen liefde
van mij
*********************
sunset 14-01-2024
hart van rust en vrede
… en deze bevrijding gaat ver
verder dan zichzelf
waar paarse lucht water streelt
dat altijd glimlacht
en waar pijn langzaam vervaagt
in een overvloed aan tedere gevoelens
en alles leeft steeds meer
met zichzelf en alles om me heen
alle verloren deeltjes van de eenheid
raken met elkaar verweven
een zachtheid beeft, verzamelt alles in zich
en weeft een structuur
die zelfs door de hemel nog nooit is gezien
en in de lucht danst het hart
het blauwe hart van rust en vrede
en een lichtvoetige zon
glijdt over stoffige paden
naar de aarde...
*********************
sunset 14-01-2024
als een bliksemschicht
mijn hemd is regen
waar je handen me bewandelen
kom, streel me mijn adem glad
en druppels die nog vallen
je schoonheid verkoolt me
in oneindige kussen
verbrandt je mijn zuurstof, mijn verlangen
en mijn hele huid verzoet
als dauw, hymne op jou
zwellen mijn poriën op
en wachten op jouw geur
als in een hongersnood
een bliksemschicht
die me plots verlicht
*********************
sunset 15-01-2024
iets van herinneringen
een klein beetje zonsondergang
onder vingernagels,
alleen maar oude aarde
iets van herinneringen
en een beetje van een gebed
om de avond af te ronden
wanneer zwaluwen
terugvallen naar de hemel
*********************
sunset 15-01-2024
liefde, in elk uur
het regent
druppels
ettergrepen
welke daar
als groet
zijn gevallen
alles was
een beetje laat
luisterde
wiegend
als de nacht
donker
als golven
liefde
in elk uur
van het leven
- en verbod
verloor
elke zin
*********************
sunset 16-01-2024
tot ik boom word
naar de hemel groeien
tot ik boom word,
vol met regen
wind kan me niets doen,
wanneer ik me in bloemen kleed
onherhaalbaarheid geen scepter is]
noch goud, noch zilver
geeft mijn lijf
voor een tafel, een bed
zodra vogels in mijn kroon
in slaap zijn gevallen,
beweeg ik niet meer
vervang het alfabet
door mijn zwijgen
*********************
sunset 16-01-2024
liefde als basis
hoe leef en adem je
genade
een dilemma, een vraag
hoe loop je lichtvoetig
zonder uitroep in het duister
of zelfs maar in een schaduw
bij elke stap
blijft er het slapende kind
achter de deur:
hoe we alles zouden geven
om het niet wakker te maken
zegeningen mompelend
langs muren
en liefde als basis
*********************
sunset 17-01-2024
leven is een fluisteren
ik voel je lippen aan mijn oor, zegt ze,
dus zeg me iets doms, lacht ze,
en adem dan in mijn mond
en mijn stem gaat door,
helemaal tot in haar tenen
voelt zij het vibreren
en heel haar lijf huivert
leven, denk ik,
is een fluisteren
en adem in monden
*********************
sunset 18-01-2024
als het dan eindelijk lente wordt
vers gemaaid gras:
je proeft in je borst
reeds het groengevoel
test de duurzaamheid
van de weiden
voorbij de honger
naar tuinschoonheid
in rode klaver,
uiteinde van de stam
en in de mond
een frisse belofte
*********************
sunset 19-01-2024
ik ben er, nog
ik zie liefde
in een handvol sterren
ken het spel van sneeuw
op bladeren langs de weg
[ik ben hier om te ademen]
in een druppel smeltwater
leven kleine danseressen
en achter tuinpoortjes
vind je insectenparadijzen
een nest in de armholte
van een dikke, grove den
en de warmte van een kind
in mijn armen
lippen op jouw wang
en een wang aan je dij
leven wij gemakkelijk
in adem van deze wereld
smelt de sneeuw
op het hoofd van het kind
lachen ogen naar sterren
waar lucht
de rivier ontmoet
adem ik, adem ik
en ben er, nog
*********************
sunset 19-01-2024
Milaan
Milaan, mijn liefste, heeft iets furieus,
iets enigszins pervers, omdat het zo willekeurig is
zo krombenig, zo rondom rond
smaakt het naar marsepein en knoflookbrood
naar zwoele luchten en ik-wil-ik-niet-alleen-zijn
en toch ook koud, als leverkaas, uitgerookt
en warm, als spuug in de mond,
grijnst het als het kippenvel
van een rug naar beneden ziet lopen
Milaan, het brengt niets, neemt niets, geeft niets
het is er gewoon, voelt zich simpel op haar gemak
in haar uniek zijn is zij echter nooit te kopiëren
Milaan
*********************
sunset 20-01-2024
sneeuw op de twijgen
er ligt nog sneeuw op twijgen
als een kudde schapen
bevat het, het licht uit de winter
molheuvels in de velden
opgeworpen tegen de kou
en voor onze mond
stijgt onze adem op
de woorden die er doorheen glijden
vertellen over mijn kindertijd
als van een plaats
waar ik al heel lang
niet meer ben geweest
*********************
sunset 21-01-2024
ik wacht de lente
ik geef amper toe
aan het moment
dat de aarde omvat
mijn blik wendt zich
een weinig oostwaarts
ziet hoe een schare vogels
vonkjes uit de schemering plukt
in het goud van hun vleugelslagen
over de daken in de dageraad
*********************
sunset 21-01-2024
woorden die willen kloosteren
ik sneeuw tussen woorden
die me willen kloosteren
al geloof ik niet
aan perfecte cirkels
hopeloos naast de fontein,
de tuin met een gordel zuilen
waar ik op zoek ga
naar pitjes van verdord fruit
in open straten zonder groen blad
groeien alleen appels
en al verdwijnen de vruchten
toch zijn zij het vlees van de herinnering
en taal is anders dan aarde
wanneer men mij groene bladeren uittrekt,
blijft dat wat pulseert, sap zonder schors;
want zelfs leven zonder enig idee beweegt
zonder echt vooruit te komen
ben ik steeds de aorta
al zie alles voor het eerst
*********************
sunset 21-01-2024
warme lucht
schuw stijgt lente
uit de bomen;
snelle onverschrokken stappen
laten grond beven
adem onweer in en uit
als geslikte gedachten
aan kaarsen achter doekjes
en aparte hoeven, buiten
binnen, genieten van vlinders
met tere vleugels
warme lucht tempert vocht
cirkelt rond het bed
klopt op de pols
wijl het bloed vraagt
om onbreekbare aders
en het hart kloppen laat
*********************
sunset 22-01-2024
grijs, en regenachtig nat
de ochtend, een moedige lafaard,
trekt onverstoorbaar blaadjes omhoog
waar het pijpenstelen regent
[onder de douches
sijpelt kleur uit je haar]
vertrouw op mijn woorden:
dit grijs heeft de komende lente geschilderd
met een intensiteit
die ik enkel van uitbottende bomen ken
*********************
sunset 22-01-2024
angstig luisterend
[onder het blauw
klimt de adem omhoog
en daalt naar beneden
zodat rust heerst]
verspreid in slaapdronken
en in slaap en wakker worden
adem ik rustig in
ingebed in kussens
ademhalen is als zingen
dat jij dichtbij jou hoort
en rustbrengend klinkt
- zoals in mijn kindertijd
toen ik in slaapkamerdonkerte
nachtbang liggend tegen de muur
mij in slaap wiegde
dwars doorheen het duister
begeleid van mijn zang
*********************
sunset 23-01-2024
uit mijn kindertijd
het meest huilde ik
in mijn kindertijd
over schoenen
afgesleten
beschreven zij
aangrijpende rondjes
nieuw
snoerden zij mij mijn hart
tot aan mijn keel toe
mijn eerste schoenen
verkondigden reeds
mijn verlangen
blootsvoets te lopen
*********************
sunset 23-01-2024
geboren tot taal
iemand weet alles bij naam
waar hij is, zwijgt alles
in een wereld van oud sleeënhout
[één nacht slapen
en huizen staan niet meer]
de hemel met de sterren zijn
een dierenvacht en op die vacht
ben ik geboren
tot taal
*********************
sunset 24-01-2024
in jou bij mij
kom, bijt je vast, ik hou niet van nippen
wel van kussen vanaf het begin
waar het goed voor ons is
- mond op mond - het aangezicht
met ogen en kringen er rond;
en laat me springen
onder de hand in de jouwe
laat me zien hoe het eronder gaat
en er boven, waar ik schreeuw, zwijg
wanneer je bij me blijft en ik weer kom
in jou bij mij; dan ook helemaal
zon wrijf op en in je buik
je houdt je lenden open
en je lippen ook
*********************
sunset 24-01-2024
en in die warmte
we vielen zonder de reden
naar elkaar toe
in verdere duidelijkheid
dronk mond van de mond
zeg me wie je bent
om te weten wat op de tong ligt,
diep, plagerig laag,
warrig en kronkelend
sinds ik het slangenkoor
in je ogen lees
brengt mij elk boek naar jou
en ook elke slaap
ik wist niet dat ik al van jou was
toen moed en geluk
nog voor elke vraag dansten
ik stilte zag, haar warmte greep
en in die warmte, stil
stil zacht
schreeuwde
*********************
sunset 24-01-2024
voordat ik
waar sterren in de Melkweg
als paren flaneren
interpreteren ze de toekomst
in foutloze volgorde:
hoelang de januari-koude
nog op tanden bijt;
wanneer sneeuwpoppen
smelten tot in hun wortels;
waar rivieren nog in kelders stromen;
wanneer de hemel in mijn armen brengt
wat ik al altijd in me droeg
hoeveel ademhalingen, hartslagen, woorden nog
voordat ik als sneeuwvlok smelt
op de huid van deze wereld
*********************
sunset 25-01-2024
pijn
januarivorst beet in de ribben
sneeuw viel in dikke vlokken:
op het kruispunt en verkeerslichten
wachtende auto's en op kale takken,
op voederhuisjes van vogels
in je nek als je op het balkon stapt
om de pijn te verlichten die je verwoordt
in zorgvuldig gemeten lettergrepen
die in gespreksstromen wervelen
zoals sneeuwvlokken in bundels licht
*********************
sunset 25-01-2024
ik ken de herfst niet
het kan niet nieuw zijn waar ik aan begin
want ik neem wat ik al lang gekregen heb
en geef het jou
als liefde die ik spreek
en elke kennis: rood als beukenbladeren
die zich buitensporig verstrooien
aan elke kant van de weg
waar ik al heel vroeg ben gegaan …
al kende ik dit pad niet en nog steeds
en weet ik niet dat elk kind van de schaduw
voor mij loopt
weet niets van zon die haar rood goud
het blad inbrandt
en ken de herfst niet die in mijn rug gaat
en die ik schaduw ben
altijd weer nieuw ontworpen schaduw
van eindeloze herfst
*********************
sunset 26-01-2024
Oekraïne, Gaza en …
ik blijf achter wanneer tenders,
zwaar beladen met bulk van oorlogen,
rangeren, achterblijven als erts van vaders,
cokes van zonen en as van kleine kinderen
die wagen na wagen vullen
eensporig, met gespiegelde ruiten,
rijdt de vredesexpress uit de wereld
vragen duiven, op gebogen tenen, om eten
liggen muizen dood in beddingen van het spoor
zij nemen meldingen overal mee naar toe
zelfs naar het Kremlin
met een doortocht naar Polen
dat wagenwijd open staat, en alleen
ik blijf achter omdat ik niet weet
waar naartoe tussen vergeten signalen
waar ik woon en niets hoor
dan elke eerste maandag een sirene
die me laat weten dat het nog vrede is
*********************
sunset 26-01-2024
pure poëzie
we blijven nog, het avondlicht
hangt in de hoge tak van eik
zwaluwen poken in de gloed
en blauw vraagt simpel naar
de rest van de getuigen
de oude fotograaf van hemel
stuurt stille flitsen over het warme land
waar je in schaduw van maïsplantages luistert
en waar de deur naar nacht
niet meer is dan een donkere spleet
de schuurpoort beweegt zacht door winden
en anders niets, waar avond wol nu spuwt
blijkt het papier nog bleker dan mijn huid
te weinig is, wat ik reeds heb gezien
en in de lichte nevel na de lange regen
rijden we weg in vroege schemerduister
en praten zachtjes, fluisterend
in dit moment, voor ons als pure poëzie
*********************
sunset 26-01-2024
zij verjagen mijn duister
licht in tijd is de zomer
afstand schrijft letters geheugen
met lichte hand
terwijl een reuzenrad
gondel na gondel
in de lucht laat stijgen
zo is ook nacht:
als een klim
van ruwe taal
in dagen
die als condenswater zijn
vergelijkbaar met het vergeten
het afwenden van de blik
als een vroege avond
de kleding doordringt
overgang naar het vroegere
dat steeds meer op je lijkt
en toch, zo zijn dagen
als simpel licht
al vallen gondels
met elke stap
[vitrines tonen
de verzameling elfjes
die altijd mijn duister verjagen]
*********************
sunset 27-01-2024
tot de morgen valt
nog blind door de winter
hebben de bossen ‘s nachts
al hun voorhoofd geschminkt
koorts daalt als een mist
op kale grond
bomen zijn nog zonder schaduw
angst zit vast in de twijgen
als wit van bloed en water
vermengd met adem
een scherp mes
snijdt het maanlicht in plakjes
die als ogen in het gras liggen
tot de morgen valt
en op de droge velden
drie dagen regen
*********************
sunset 27-01-2024
wij zijn slib van de stad
een beker vullen
aan een beekje
waar jij en ik
over stromen spreken
ik onszelf dicht
zoals we zijn
in de jaren daarna:
een lege kamer
met een nat raam
en daarachter de stad
waar wij slib zijn:
twee lichamen
gemengd met
liefdeswoorden
met vingertopjes
raken wij ons aan
jij, kijkend uit het woord
en ik, de poëet
het wit van je ogen
is de laatste lege plek
en het blanco papier
dat ons vasthoudt
slaat hoge golven
*********************
sunset 28-01-2024
op een gegeven moment
op een gegeven moment
lost sneeuw op in zijn smelt-
water, wordt een stortbeek
die donkere rivieren oplicht
op hun bewaakte pad
naar de zee
op een gegeven moment
gaan wolken omhoog
maken het podium vrij
voor smekende ogen
zullen we weer buiten zitten
aan vers gebeitste tafels
en alle boeken lezen
die in winterslaap waren
kom dus asjeblieft snel
want het lijkt erop dat
het op een gegeven moment
weer gaat sneeuwen
*********************
sunset 28-01-2024
nog bloeien dagen
alleen een restje sneeuw gloeit nog na
de rij lantaarns kan niet oplichten
wat onder voeten op de grond vervaagt
uitgeput zijn wij en amper te zien
hangen wij zwijgend in elkaars armen
van hieruit leiden wegen in de gekte
we horen erover maar vragen het niet
wolken smelten in de nachtelijke hemel
en wanneer we praten, bloeien de dagen
*********************
sunset 28-01-2024
droom altijd jou
onder de kerselaar lig ik en droom ik jou
herinner me dat we elkaar niet raken
ook niet in stormen die normaal gesproken
altijd in onze buurt zijn, samen,
wis ik regendruppels van onze wangen
en zing en vouw mijn handen over je buik
en wacht; iets bidt in mij en laat me dromen
over het leven en de sterren
en altijd weer, droom ik slechts jou
*********************
sunset 29-01-2024
in tussentijd voor lente
de zwaluw aarzelt nog steeds in zijn wereld
van binnen stom, voelt hij nauwelijks buitenkant
in sneeuw alsof hij denkt dat om te vliegen
je elk geluid eerst dient te koelen
in wind, een interval zo scherp als ijs
bestaat er enkel een ontwaken
waar vogels glijden over stenen
doorheen glazen getwijg over het harde mos
en waar de zon lijkt uit de lucht gegrepen
zien daken er gewichtloos uit
neemt lente tijd om traag op gang te komen
*********************
sunset 29-01-2024
maar wie houdt dan
ik breek potloden
tussen mijn vingers
als het zomer wordt
- misschien is een woord
dat niemand helpt
misschien kan ik ook
met een mes schrijven
en zal er iets blijven
van de lichte plekken
die het jaar nog heeft
maar wie houdt dan
mijn handen vast?
*********************
sunset 29-01-2024
toen
wij liggen heel dicht bij elkaar
terwijl de wereld ver weg is
voorbij de rand van het kussen
blijf jij bij mij achter
raak ik je aan met mijn tong
daar waar je lijf vochtig is
het haar vastgekleefd door zweet
aan de binnenkant van je huid
onder je oksels, en later toen
we elkaar weer ontmoetten en aankeken
we elkaar herkenden in de minuten
dat het lawaai van de straat
weer diep in ons verzonk en wij
daar gewoon lagen, zacht, uitgerekt
en moe en onze ogen, wijd open,
onze lichamen overstroomden,
toen …
*********************
sunset 30-01-2024
waar het fluistert
ik sta ter plaatse
waar lettergrepen
elkaar ontmoeten
let op het woord
op de breuk
waar het fluistert
onder de as
*********************
sunset 30-01-2024