blauw, tot in mijn hart
hier wil ik zitten
en stil met de lucht spreken
blauw, tot diep in mijn hart
onder een kinderhemel
waarin elk verdacht
een wolk wordt
je krijgt bijna hoofdpijn
omdat, zelfs met gesloten dicht,
alles gewoon blauw blijf
maar ik lach
fantaseer mij een blauwe fiets
waarmee ik over de aarde
naar de horizon rij
*********************
sunset 01-01-2021
uren gaan altijd juist
in een verkeerde tijd
op de verkeerde plaats
gaan uren toch juist
vinden kinderen hun ouders niet
en omgekeerd vraag ik mij
naar de reden van dit bestaan
al blijft dat verscholen
in alle jaren verleden tijd
in de hulpeloosheid van het kind
op het einde van de ketting
van vroegere beelden
gelijken wij op hen als parels
en meer zelfs, als water
waarin wij niet wortelen
en toch herkenbaar voor anderen
in de lucht die wij ademen
in schemerruimtes
leer ik geborgen te zijn
wat eenvoudiger is
dan woorden van stenen te pellen
te wachten, te hopen
dat het goed is
zoals het is
zelfs hoe het morgen wordt
ook
*********************
sunset 01-01-2021
zichtbaar in de horizon
laat ons naar buiten gaan
in dit ontwakend licht van de ochtend
windwater proeven
dat zachtjes uit de hemel valt
de dag groeten
die over ons uitstroomt
die de meertouwen van de nacht
losgemaakt heeft
en nu het veelvoud tegemoet gaat
zó dat de vrede van het moment
zichtbaar wordt in de horizon
*********************
sunset 02-01-2021
lyriek kan zo mooi zijn
ontstaat in de holte van je mond
poëzie is er de huid van
*********************
sunset 02-01-2021
mij is de vroege ochtend
in de weidse natuur
stilte valt nog
van de laatste sterren
zij tonen mij het pad
door de velden
ik schep mij
de wereld nieuw
*********************
sunset 02-01-2021
dag na dag
laat met dichten over een rode maan
die de aarde verbindt door het venster
komt het geluk onverhoopt en stil
vluchten gedachten naar het hart
ik zit nog steeds in de wachtzaal
van verhalen en beelden en alles
is nooit geschreven nooit gebeurt
slechts fragmenten van mijn leve
ondertussen houd ik mijn adem in
weldra is het lente en weldra weer
herfst en het verdere van de winter
tussendoor een wonder of twee, drie
*********************
sunset 03-01-2021
het hart enzovoort
dagen verbindt ik met beelden
die mij bij blijven, net als de winter
die ik aarzelend de hand reik
als een tijd zoals alle anderen
door licht gedoopt, voel ik mij
teruggeworpen op mijn onbekende vader
die elders nog kinderen heeft
op mijn moeder en al haar liefdes
- een zon staat geëtst in de hemel
bomen teken zwarte schaduwen
op het veld enkele kraaien
tussen twijgen rusten vermoeide woorden
als zijden draad van stilte
het hart enzovoort}
*********************
sunset 04-01-2021
solodansend
ik wil weer oude paden gaan
de tijd stoppen en blijven
voor meer dan slechts enkele ogenblikken
in midden van dit ongewild getoeter:
op de voetpaden open regenschermen
en dure tassen in de hand
bewoonde ogen en harten
vol stralend licht
en toch, zowel hier als daar,
solodansend door het leven
*********************
sunset 04-01-2021
… enzovoort
de rust bedriegt, er nadert iets
zelfs voor de eerste sneeuw
misschien is dat wel de reden
zeg ik, alles behalve
zacht moedige beloftes
een kat valt altijd op zijn poten
menen wij, maar verplichtingen
zijn er meer dan voldoende
eigenlijk is het heel eenvoudig
ik verstop mij in een doosje
en reis zo onbemerkt naast de tijd
terwijl dagen in nevels hangen
scherp ik mijn potloden
articuleer luid en duidelijk
of luister naar mezelf
met in mijn hand verstrooide dichters
hun woorden in mijn oog
en staande op een podium
met microfoon en licht enzovoort
*********************
sunset 05-01-2021
wij drinken elkaars lippen
honing van appelbloesems
het sap van paardenbloemen
en het vergeten blauw van viooltjes
[ik toon jou de steen van hagedissen
en jij mij jouw borsten]
wij drinken elkaars lippen
want bloesems zijn wij;
en daarna pas vruchten
*********************
sunset 06-01-2021
hier wil ik blijven
in deze stad
bijt de wind je in het gezicht
valt zachtjes sneeuw
en kruisen zich blikken der passanten
branden mijn ogen wanneer ik ga
groeien sterren uit het asfalt
oude vrouwen openen hun armen
houden mij tegen
hoog vliegen duiven
als open brieven aan voeten
en teken van herkenning
die mijn naaktheid beroert
een tere danseres met droevige ogen
draait pirouetten in een ruimte
met meer dan duizend deuren
naar woorden van het hart
hier zijn bedelaars zwijgzaam
zoals huizen die hun verhalen vertellen
en het breekbaar licht uit vensters
draagt stemmen als heldere klanken
hier wil ik blijven
*********************
sunset 05-01-2021
liefde, altijd maar liefde
zacht zingt de schemering erotiek
en lust is onze dirigent
wanneer verlangen als muziek
het liefdeszweet op ’t lichaam brandt
bevende lucht scheidt lava kussen
wijl liefdeslust langzaam ontwaakt
en lippen over lijven zweven
de naakte huid als nectar smaakt
in nachten die voor eeuwig duren
en tijd zich naar het eindeloos rekt
tot uitgeput ineen verstrengeld
wij vredig slapen tot in ochtenduren
*********************
sunset 06-01-2021
pas wanneer ik slaap
als het regent, dans ik alleen
n mijn pak uit algen en goudkleurige schubben
achter het land ligt de zee
en in de einder een rode hemel
meeuwen zweven door de lucht
en helmgras wortelt zich in de duinen
want als het regent, dans ik alleen
als ik lach, zie ik mij weerspiegeld in de plassen
als mens die ik was en ben
bemin ik uit liefde de vrouw
en plant mijn lans onder de dennen
dood eigenhandig elk onbenoemd monster
want als ik lach, zie ‘k mij weerspiegeld in de plassen
maar pas wanneer ik slaap
zie ‘k alles helder
dronken van liefdeslust
met parels in elke hand
leef ik in het hart van schelpen
ben de bron met verkwikkend water
het leger van reeën
de maan verbleekt
wanneer hij achter de einder sterft
want wanneer ik slaap
zie ik pas alles helder
*********************
sunset 07-01-2021
aan jou denken is
alsof boomtoppen sterren beroeren
en jouw naam
door de hele wereld fluisteren
*********************
sunset 07-01-2021
in dat moment
en in ons zijn
leef jij in mij
etst zich je liefde
diep in mijn hart
laat ik je zoenen
branden op mijn voorhuid
en droog mijn speeksel
in jouw vulvagloed
waar wij versmelten
schreeuwt het leven
wanneer wij luisteren
naar het lied van lust
kreunt het genot
en sterf ‘k in jou
in dat moment
van eeuwigheid
*********************
sunset 08-01-2021
purper een zacht
geluidloos waaien
van nacht
een weg windt zich
kwistig
door paden van het hart
zacht glijden schreden
door een adem
van donkerheid
*********************
sunset 08-01-2021
onder niet noodzakelijke kleding
een zuiver lijf en een witte raaf
aders smelten traag
en zacht druppelend in het glas
**********************
sunset 08-01-20121
ook al is het brood en leven
de oceanen
beschamend in al hun vervuilingen
harder dan al het andere
niemand luistert nog naar gedichten
want water beluister je niet
het druppelen, ja zelfs het breken
betekent de mens niets
ook al is het brood en leven
zout en peper
en soms zelfs de dood
de oceanen:
zielloos rollen zij nu op stranden
als witte signalen
maar niemand luistert nog
*********************
sunset 09-01-2021
ik weet beslist
soms weet ik heel beslist
dat ik er ooit al was
wanneer de bomen rond mijn huis
verhalen ruisen die ik ken
en ook mijn smarten al mijn lust
is steeds maar weer een nog een keer
een altijd slechts een spiegeling
van ruimte en van tijd
van vloeien, zinken, duiken
en toch opnieuw naar boven komen
in altijd toch dezelfde stromen
steeds heel eenvoudig ik
[ik weet beslist
dat ik er ooit al was]
*********************
sunset 09-01-2021
het duister zingt
ik doe het licht uit
ga naar bed
zie vage omtrekken
in schemering
heb enkel slechts
vermoedens
zacht voelt
haar warme huid
en teder strelen
bevrijdt mij
wijl zij mijn
pijnen kust
’t is nacht
al voelen wij
de eeuwigheid
in die paar stonden
vullen hen
met zoenen
geen woord
wordt er gezegd
’t is stil
het duister zingt
wanneer ik vredig in
haar armen slaap
*********************
sunset 10-01-2021
dit graf is door ons zelf gegraven
en nu zijn wij vermoeid en leeg
wij mogen ons niet meer aanraken
enkel slechts vanop afstand bekijken
en van nieuwe bruggen dromen
tot de tijd met zachte handen
ons uit de lockdown bevrijdt
wij hopelijk onze les hieruit
hebben geleerd
*********************
sunset 10-01-2021
kruisig mij
met jouw verlangen
verbrand mij
met jouw lust
verdrink mij
in jouw liefde
maar laat de liefde
nimmer sterven
*********************
sunset 10-01-2021
het wintert
in stilte liggen weiden
nog beeft gras in het licht van de dag
wild is mijn denken
aan hoe het vroeger was
onder sneeuw en onder hoeven
van machtige kuddes toen,
toen dwergen nog leefden onder de grond
nu raakt de laag hangende wolkenhemel
de verdwenen heggen
gaven beschutting
tegen het voortschrijden van tijd
*********************
sunset 10-01-2021
nachtegalen zingen
voor het raam
liggen manen gestapeld
en vellen papier
vormen velden
uit je melkwitte handen
stromen stemmen
als een lang gedicht
en in korte adempauzes
hoor ik nachtegalen zingen
in de nachtelijke sterrenhemel
snijdt jouw lach bergvormen
en jouw mond
lieft willig de mijne
*********************
sunset 12-01-2021
nieuws uit Londen
wij tellen al een jaar de tijd anders
aan de hand van besmette personen
al blijven er veel doden onder de radar
beter is het dagen van liefde te tellen
ook al is er nog geen vaccin tegen de oorlog
ondanks de Verenigde Naties
weldra is ook deze winter weer voorbij
sta je met naakte voeten in het water
mogen pullovers en onderhemden uit
kleef nieuwe bladeren aan de bomen
laat de laatste sneeuw en ijs verwelken
een Caribische winter is het beste
ook al moet het orkaanseizoen
pas echt beginnen
*********************
sunset 12-01-2021
moeder weent
ik tel zonnestralen
leef in de landschappen
mijn ouderlijk huis een klokhuis
dat ik uitgespuwd heb
[hoe kun je normaal leven
wanneer de sneeuw je bedekt?]
een andere vrouw
met vuurrode haren
en een donkere rok van leer
zit met een veel te jonge man
in een pizzeria te eten
’s avonds zit een dwerg
aan de voet van een berg
en verorbert een reus
zijn moeder weent
terwijl vader betaalt
met herfsttijlozen
*********************
sunset 13-01-2021
als kleine jongen
elke dag nog voer ik raven
hoed het leven
ooit geërfd van mijn moeder
's nachts word ik vergiftigd
door een mij onbekende vader
vogels leerden mij vliegen
als kleine jongen
en later ook nog
kende ik enkel dromen
zwaar liggen herinneringen
aan mijn familie
als een berg op mijn borst
morgen verleren vogels het vliegen
pikken raven mij de ogen uit
*********************
sunset 13-01-2021
en toch ook anders
op de vensterbank
staat een bloemenboeket
speciaal voor jou
ik zie hoe de regen
achter het raam
naar beneden valt
de hemel, een vijver
talloze waterplassen
coulissen van dit beeld
ik heb je laten slapen
tot in de middaguren
klinkt het ademen
als het jouwe
en toch ook anders
*********************
sunset 14-01-2021
onder zacht kreunen
onze vingers gaan behoedzaam
op ontdekkingsreis
schuchter strelen zij handen, gezicht en borst
woelen door het haar
ons eng omhelzend houden wij elkaar vast
alsof wij de andere nooit meer willen loslaten;
zinnelijk de zoenende lippen
voorzichtig tastende tongen
lijven zoeken elkaar in het raken
verlangens invullend vergeten zij de wereld
volgens slechts het ritme van hun hart
en onder zacht kreunen
worden zweetdruppels geboren
wanneer ik tot diep in je ziel kruip
mij onafscheidelijk met jou versmelt
*********************
sunset 14-01-2021
in schaduw van bomen
vallen gedichten
zacht en stil
*********************
sunset 14-01-2021
winter is het vergeven
via de poriën van mijn huid
adem ik eerdere levens
die ik vergeten waande
tussen hun vouwen
spelen kinderen verstoppertje
vragen zich hoe het is
wanneer zwembaden dicht zijn
namiddagen vertreuzeld worden
met zoeken naar paddenstoelen
ook jou adem ik nog in andere levens
spelen vangertje en verstoppertje
terwijl paddenstoelen duur betaald worden
dwalen wij door nachten
in het licht van sterren en maan
winter vergeven wij zijn sneeuw
*********************
sunset 15-01-2021
januari blues
nog is het de tijd van grijs gesponnen dagen
wakende dromende gemoedstoestanden
een zacht sterven van midden-winter
waar sneeuw het vallend lover doet vergeten
een stilgelegde tijd van de natuur
die in koele distantie vervalt
enkel de frisse maagdelijke geur van aarde
dringt door tot in het diepste van mijn zijn
het melkige van schemerend daglicht
wordt verhelderd door een laagje wit
laat mij in het wazige van de ochtend
eindelijk januari blues neuriën
fantasie spiegelt winterse taferelen
*********************
sunset 15-01-2021
zo velen voelen zich geroepen
de weg naar boven in te slaan
edoch is ’t politieke water troebel
moet niemand ochtend loven
vóór dat de avond is gevallen
wil hij niet droef zijn wonden likken
nooit meer omhoog kunnen te gaan
*********************
sunset 15-01-2021
wintersprookje
en op mijn lippen overwinteren woorden
waar sneeuw zacht valt in januari-tijd
met prachtige ijsbloemen op ramen
in schaduw van bevroren beelden
die in niet eerdere geziene ruimtes staan
enkel een sprookjesachtige aarde
ik adem nog slechts mij in mij
*********************
sunset 16-01-2021
de zee ons ooit geschonken
met alles wat zich golft en kroont
adem ik zout, voel mij verbonden
met alles wat daar leeft en woont
tot op een dag ik eens en ooit
weer in haar zal verzinken
*********************
sunset 16-01-2021
webcam bekijken
nog toon de zee haar droef gezicht
zo zonder branding, zonder golven
klotst treurig in het grijze ochtendlicht
heeft ’t levendige verloren
het strand tot aan de einder leeg
enkel meeuwen schreeuwen luid
waar zij zacht sterft op d’ oever
en in de verte vaart een boot
voor dat ’t verlangen mij verscheurt
moet ik de webcam sluiten
de lente heeft verbetering beloofd
al zal ’t tot dan nog tranen regenen
*********************
sunset 16-01-2021
reeds dooit de dag
de nacht trekt vriezend blauwe banden
naar uren van een dag die dooit
door enkel slechts wat opgehoogde warmte
in wereld waarin sneeuw is uitgestrooid
waar nu al traag ‘t smeltwater stroomt
groeten zich beide beren in een winterkeren
zwijgt nog de maan, is niet te zien
wijl zuid-west-wind mij zacht is aan het strelen
*********************
sunset 17-01-2021
jouw adem, flarden wolkjes
veeg het zweet van 't voorhoofd
de woorden steken in je tong
als is je mond een dorenstruik
bijt het geluk, je smart en klagen
en veeg het blauwe uit de hemel
die je verdrinkt in zwarte inkt
jouw adem, flarden wolkjes,
stijgt op naar daar
waar sterren niet meer stralen
*********************
sunset 17-01-2021
in heldere schijn
van maan en sterren
branden onze harten
vanaf het eerste begin
een ruisen van bladeren,
gezamenlijk als wij
in simpele eenheid
waar blikken elkaar raken
als zonnestraal in nacht
en in vreugde elke ochtend
*********************
sunset 18-01-2021
ach moeder
gebonden liggen handen
in de vouwen van tijd
als woordenwisseling
die nodig zijn
voor elke definitieve beeltenis
van moeder, vader
[sterren staan
grijpbaar nabij
in de jaren]
blaas het stof van je ziel moeder
en dwing jezelf
mij een eerste keer lief te hebben
en geef je eindelijk over
*********************
sunset 18-01-2021
over corona en dies meer
de hemel ademt reeds eeuwen lang in
als hij uitademt wordt alles anders
zeg ik, ook al blijft je gezicht somber
missen dagen de broodnodige warmte
het gekras van kraaien hangt in de lucht
en op mijn huid kleeft nog het lawaai
dat jouw denken veroorzaakt
thuis schrijft zich bang op je gezicht
schaduwen verdonkeren de ruimtes
die ik met woorden wil openen
maar mijn mond lijkt gebarsten glas
bewegingen verdwalen tot ik stilsta
[mijn kind-gelaat is samengesteld
uit honderdduizend zandkorrels
en mijn voelen bestaat enkel
uit tig kleurige mozaïksteentjes]
soms zijn ogen uitgedronken
voor dat het dag wordt
drogen alle woorden in een zwijgen
en trek jij een draad uit mijn stilte
*********************
sunset 19-01-2021
nog steeds dezelfde liefde
de kleur van onze huid
verbrokkelt in onze handen
wanneer jij in mijn hart
en ik in het jouwe kruip
in ons vingerhoedgroot verlangen
lief jij mij en ik jou
gezamenlijk ontknopen wij
elk geluid dat licht maakt
leggen het, stil geworden,
op ons blozend gelaat
wanneer de regen
de poëzie van onze lippen weent
stelen zich alle woorden
in geluidloze zoenen
een raken van twee lijven
die zich delen als één
en dat voelen
buigt zich in wind
vormt lettergrepen
die naar zinnen verlangen
in een wetende zekerheid
dat wij elkaar bewonen
in ons leeft
nog steeds dezelfde liefde
*********************
sunset 19-01-2021
vrijheid
woelige stromen van vergeten
als water glinsterende ogen
gaan of blijven, voorbij
onzichtbare engelen leiden mij
een zwarte cowboy speelt gitaar
door schaduwdoden omgeven
vrijheid is eenvoudig een beslissing
wie ik zijn wil, worden kan
tig bonte zielen zweven
net als vrijheid kan ik hen niet vatten
maar spelen beginnen, open de arena
der gedichten, letters zijn het publiek
wie draagt het eerste vers voor
wie heeft het laatste woord?
ik zou het niet weten want ik weet niets
in vrijheid der engelen
*********************
sunset 20-01-2021
[wij creëren ze zelf]
in lijnen van de hand
van kinderen der wrake
geboren uit schaduwen
spelend tussen ruïnes
kalasjnikovs en zand
is grijnzende brand
in de iris der leeuwen
die tandeloos brullen
*********************
sunset 20-01-2021
uit zonnestralen weef ‘k jou een gedicht
uit zonnestralen weef ‘k jou een gedicht
dat je omhult als was het zachte zijde
bestik het met ontelbaar rode rozen
een feest voor duizend dansende sterren
jouw lijf bedek ik met mijn warme kussen
geen woord brengt het verlangen tot een zwijgen
alles wat geurt en bloeit in jou
hoor ‘k in jouw stem waarin de passie zingt
jouw mond die strelend mij verwent
en ook jouw hand die zacht de mijne leidt
het schitteren van de liefde in jou ogen
dát is het grootste wonder in mijn leven
uit zonnestralen weef ‘k jou een gedicht
*********************
sunset 21-01-2021
soms bedriegen zij mij
uren stromen door dagen
laten hun sporen achter
nachten leven verder
opgesloten in huizen
verhaaltjes begeleiden
kinderen naar dromen
net zoals jouw fluisteren
mij liefdevol omarmt
ik adem simpel verder
met al mijn gedachten
die mij soms bedriegen
enkel gisteren beschrijven
*********************
sunset 21-01-2021
winterse lentedromen [ben bij mezelf thuis]
ik breek bronnen open
verdrink in hen mijn tranen
zonnestralen overvallen me
bestormen mijn diepste zijn
hemelliederen musiceren:
sterrenviolen en maanharpen
en opengeslagen olifantenoren
tonen hun mooiste groen
in meerstemmige avondklanken
op sierlijke ijskristallen
deinen en dansen zij
over de dorpels van harten
wij dragen enkel nog liefde
als teruggevonden zin van het leven
onder het zilveren schijnsel van hemel
moeiteloos en vervuld van vreugde
kom ik in mijn huis
ben bij mezelf thuis
*********************
sunset 22-01-2021
zomaar wat bedenkingen
hij wil het land verenen
de diepe graven, zwart
een zee van vlaggen
zover men kijken kan
zij die nog slapen
volgt de oorlog toch
met duizende van kisten
en uit de verre landen
zullen legers van migranten
de daklozen versterken
zij zingen over leugen liefde
richten hun pijlen reeds op hem
wijl hij zijn hand tot zweren heft
het volk ontwaakt
en is bereid te sterven
rood is de kleur van dood
*********************
sunset 22-01-2021
daar wil ik blijven
waar zonnelippen
door zee beroerde klippen
kussen tot in horizon
een uitdijende glinstering
van ’t zilte nat
ik sta op het strand
de buiken van golven
hoogzwanger van dromen
van naadloze zoenen
en zoutige scheuren
de geur van jouw huid
vochtig door zweet
onbeschaamd en ongetemd
probeert verlangens te meten
doet remmingen vergeten
jij toont hoogtes en dieptes
borsten die slapen
lusten die rijpen
– elke dag is geluk
de nacht bouwt op leven
op mythes, gebeden
een blauw paradijs
van hopende harten
hongerende pijnen
ontvlammende lust
als rozenblaadjes
teder en zacht
kussen ogen
wijl zonnelippen zuigen
ik liefdespoëzie wil schrijven
in jouw tuin van Eden
voor eeuwig verblijven
*********************
sunset 23-01-2021
op ’t ritme van de nacht
nog klopt jouw hart op ‘t ritme van de nacht
wil zich rekken, uitstrekken
een vroege dag laat liefdeszweet
als ochtenddauw op huid verdampen
speelt met de glimlach rond je mond
jij bent mij licht als zonnestralen
die warm de aarde kussen
de wereld leven brengend
zijn zij bladgoud voor spiegelend water
dat rimpelend ons beeld weerkaatst
*********************
sunset 24-01-2021
ween niet om het verleden
jij bent mij schijnsel licht
dagen vergeet-mij-niet
in een wakend gezicht
de sluier reeds verwijder
sluit ’t lied van vroege vogel
de deur van nacht
waar ’t ochtendrood
zich nu ontplooit aan hemel
ontvlamt kussend
een blauw ontwaken
een pracht
door licht ontstoken
ween niet om het verleden
waar jou de toekomst wenkt
is ’t goed liefde te eren
zelf ’t allerkleinst geluk
je onverwachts gegeven
jouw dag kan niet meer stuk
*********************
sunset 24-01-202I
ter herinnering: Eindhoven 24-01-2021
woorden schrijven zich in een wind
zoals het dwarrelen van vlokjes
waaien nog traag de vlaggen
glas rinkelt op straten en pleinen
uitgedaagd en getergd
wordt mens en dier
een meute idioten raast door de stad
en noemen zich strijders voor de vrijheid
ongeloof op het gelaat
verschansen zich gewone burgers
vrezen voor hun veiligheid
wanneer zij kijken in ogen vol haat
een minderheid applaudisseert
al vraag ik mij oprecht:
was dit geweld het allemaal wel waard
*********************
sunset 25-O1-2021
schilder hem
de dood
de ketens
waarin verlangen naar leven sterft
zie het zwart
dat de kleuren verslindt
bloedrood bevroren
het voorhoofd lijkbleek
ogen
waarin vogels zich spiegelen
voor dat het licht wordt
of
schilder druppels van de zee
*********************
sunset 25-01-2021
in het huis zitten zwarte raven
zij verdelen de nacht
en uit de gloed van as
stijgen rode mensen op
vrij en zonder schaamte
helder wit in hun ogen
verblinden de dagen
aan het einde van de tunnel
staat de blik op scherp
om nuances te herkennen
*********************
sunset 25-01-2021
na elke storm
als woorden vallend op de blanke vellen
van regenschermen een traag ontvouwen
in druppels met een klank van weidse ruimtes
en achter hen het helder blauwe
van ongezegde en gebroken dromen
die niet geschreven worden edoch vandaag
over trekken in wat regenbuien
waar wij ons hoofd buigen voor wind
val ik zacht droef uiteen
wanneer het windstil wordt
woordsporen als wat vage schemers
geschreven fluisterstemmen die
in zinnen aan elkaar gelegd
na elke storm het gevoelde openbaren
*********************
sunset 26-01-2021
een minderheid bepaalt
[tranen stromen uit mijn ogen
ben niet bekwaam te schreeuwen]
krijsende hordes rennen door het duister
hongerig naar strijd en doelloos geweld
vrijheid in pacht ontsteken zij vuren
onder tomeloze vernielzucht van eigen orde
sneuvelen ruiten en blijft ons alleen
de angst voor de nacht
spiegels beslaan in wazige beelden
wanneer ik onthutst de steden bekijk
’t lijken wel heel lang vergeten tijden
dit land nu, een slagveld in dagelijkse strijd
*********************
sunset 26-01-2021
in zijden glans de ziel van winter
bij hemels witte poëzie
betoverende ogenblikken
die zinnelijk beroeren
verglijden in diepte
omarmen gevoelens
van innerlijk welbehagen
en totale ontspanning
tussen bergen en dalen
een stil-warme tijd
*********************
sunset 27-01-2021
jij bent als uit een ander leven
leeft in mijn huidige werkelijkheid
door jou heb ik uiteindelijk mogen leren
dat liefde zelfs het diepste duister breekt
eerder door levensstormen gebroken
was ik steeds zoekende naar jou
tot ik je vond als engel in het heden
en warmte verving de vroegere kou
*********************
sunset 27-01-2021
met de topjes van mijn vingers
ontblader ik jou laag na laag
om tot onder je huid te komen
trek alle littekens na
die zich in jouw hart bevinden
en houd van jouw lachen
dat in het mijne overvloeit
zoals water in hemels blauw
*********************
sunset 27-01-2021
post corona-tijd
lach, ween, mediteer, doe aan yoga
ik ben een deel van onze maatschappij
zet mij mijn hoed op en wandel
ruggelings over de maan
[dromen uit mijn jeugd zijn rot geworden
als appels die niemand meer plukt]
vijanden en helden zijn enkel illusies
dus zet ik maar weer mijn hoed op
en slenter door mijn dagen en nachten
omdat ik deel ben van deze maatschappij
elke verandering begint bij jezelf
en misschien, wanneer dromen rijpen
kan ik ooit weer nieuwe appels plukken
[kijk naar de wereld zoals een kind
zij zien de realiteit, dat alles ten goede verandert
zolang je maar het beste voor hebt]
*********************
sunset 28-01-2021
vogelgekwetter
wind
over gebarsten marmer
moedig
bloeiende wilde bloemen
ooit
liefdevol met steen bedekt
aarden heuveltjes
*********************
sunset 28-01-2021
een lied van blauw
jouw blik valt op mij
een lied van blauw
gedragen door ogen
water glinstert diep
enkel een schreeuw
geboren tussen
schuchtere zuchten
verkleinen de verte
jouw hand neemt
mij bij mijn woord
en wij duiken in
avondlijke wolken
hun randen getekend
in glanzend goud
*********************
sunset 28-01-2021
I.M. Gilbert G.
dan gaat hier plots de telefoon
en stopt de tijd, de wereld draait niet meer
voor even ben ik ’t kwijt
mijn schoonbroer, overleden
het weekend nog tezamen aan de zee
een voorschot op het latere genieten
nu zie ik hem niet meer
wat blijft is enkel maar verdrieten
en in corona-tijd
kan ik geen steun zijn voor mijn broer
ik ben in shock en ben het even kwijt
mijn schoonbroer is niet meer
*********************
sunset 28-01-2021
waar hij verschijnt
zijn mantel
wijd
in diepe vouwen
zit de angst
de droefheid
omvat levenden
schrikkende verwondering
de ogen leeg
het bloed verkild
het ongeloof
als zwaard in ons gestoten
waar dood verschijnt
wordt het heel stil
slechts tranen stromen
*********************
sunset 29-01-2021
goud op zwart
plots ging hij heen
onverwachts
doorkruiste wortels
bladeren
de winter in zijn ogen
handen gevouwen, dicht
zonk groen in grauw
zijn stappen, geur
en alles wat hem maakte
bleef achter in een mist
van tranen doorheen de dag
die goud op zwart
enkel nog maar wenen
*********************
sunset 29-01-2021
wanneer vogels
moe van hun dag
slapen gaan
hoor ik gras groeien
beluister het kreunen
van bomen
het fluisteren
van oplichtende sterren
en later dan
in schaduw van het duister
vertellen mij doden
over hun levens
*********************
sunset 30-01-2021
koude verslindt alles
[het zaad gezaaid
aan watervallen van tranen
in het te droge woud]
in mijn borst slaat mijn hart
al gaan stappen niet
door deze tijdloze leegte
toch voeren zij mij
steeds verder naar huis
de ziel volgt
de levenslijnen in mijn handpalmen
nu de zon
eenzaam aan de einder staat
met onder haar een droeve aarde
ik ben energie
rondom mij aura
in kleuren die niet passen
koude verslindt alles
zelfs het alleen zijn
*********************
sunset 30-01-2021
neem lantarens van de haak
bestrooi mij met de zomer
kale takken kraken
net iets te luid
alleen voel ik mij
bladerloos
in mijn handen is geen plaats
voor het koude van deze winter
*********************
sunset 31-01-2021
niet altijd vergeven
het raakt mij
op pleinen, in parken en tuinen
misschien uit stenen
[eentje ligt er op je weg
draagt mijn naam
slaat mij dood]
moeilijk het keren der tijden
waar rede niet wil blijven
en jij mij treft, diep in mijn ziel
rest er slechts jammeren
wanneer maskers onthuld
hoe durf je te wagen
in veelvoud van mensen
uitdagen, slagen
en vuren aansteken
- mij ligt de dood op mijn long
en jou in jouw handen
liefde is leven
maar niet altijd vergeven
*********************
sunset 31-01-2021
soms, heel soms
ik heb de toekomst
een handdoek toegeworpen
zo naakt en blootgelegd
wil ik haar echt niet zien
nog steeds sta ‘k in een kring
die zich niet draait
en in het gaan
wervelt zand
in mijn ogen
en soms, heel soms
wanneer het avond wordt
laat ik de angst uit
zoals anderen hun hond
*********************
sunset 31-01-2021