verspilde woorden

hoezeer schrijnen littekens van de strop
in het rood van afgevuurde kogels
verweven zij zich in de taal van onderworpenen
waar woorden zich in wonden
van kelen teruggetrokken hebben

het blauw en groen zijn door jullie bevlekt
en zo intens hebben jullie mij geraakt
dat elk maagdelijk wit besmeurd is
zelfs voor het ontstaan van het woord achter mijn tong
– want in het begin was het woord
en het woord was God

op slachtvelden verdronken in het bloed
alle vergeefse gevoelens nu zij nergens anders
hun woede kunnen botvieren dan op mij
in wie het bloed als tijdspanne vloeit
reeds vanaf het begin druppelt op stenen, planten

ontelbare malen heb ik jullie gewaarschuwd
voor de zware tijden die komen
en nog kijken wij in deze onzalige, onrustige tijd
werkloos toe en blijven aan de zijlijn staan
*********************
sunset 01-08-2018


wij, hemelhoog gedragen

ongecontroleerd zet ik wankele passen
in deze voor mij beklemmende ruimte
die mij simpelweg breekt
en jij verzamelt al mijn delen
zoals ik de jouwe, in mij

in jouw stappen vind je mij
wanneer tijd reeds buiten de tijd zweeft
de wijzers knakken en het heelal verschrompelt

rechtopstaand verenen wij ons:
brandende sintels op huid
verweven met haren en lijf, mijn mannelijkheid
en ik, badend in het zweet
van lustvolle erotische gedachten

wij, hemelhoog door vleugels gedragen
door een liefdessamenzwering opgetild
in het uitstervend licht boven wind en golven
onze innige omarming
*********************
sunset 01-08-2018


mijn woorden en ik

woorden die ik schrijf
vliegen vrij rond
net als vogels

jaren later
hoor ik, ver boven wolken,
hun harten slaan

met diep beneden hen
bloeiende rozen
- zoals in elke zomer

tussen mij en mijn woorden
ligt er slechts
een heel dunnen huid
met daaronder
een warm kloppend hart
*********************
sunset 02-08-2018

grenzeloos verlangen

wanneer je er niet bent
geen tijd vrijmaakt voor mij
verander ik mij in regen
word vloeibaar vuur
en vernietig al jouw oogsten

onder tranen zal ik mijn hart openen
en jou daarin verdrinken
*********************
sunset 02-08-2018

surrealistisch (al zijn mijn tranen echt)

opengesperde monden wit
vertrokken kloven van de schreeuwen

hoeveel doden (nog)
en hoeveel eeuwige stilte

wormen graven in het donker
graven in harten
zij graven graven
maar nimmer naar het licht

het is de pees
waarop wij gespannen staan
bereid voor de afsprong

spelen wij met de (het) doden
spreken (mein)eden in het duister
strooien het zaad uit

over akkers, dodenakkers
waar het ontkiemde
voortijdig geoogst wordt
*********************
sunset 03-08-2018


wolken misschien aarde regen vertellen

gezwollen knoppen ontbotten in het licht
en uitgestrooide woorden vinden hun weg terug
naar de stem die hen in zoete schoonheid strooide

in het zuiden sluipen bergen naar de hemel
die hun hoofden het vel afstroopt
dat hij over dalen spant

een geknakte tak hangt over een vijver
die zich in onze ogen spiegelt
- hoe licht voelen wij ons, zeg jij,

op het einde van de dag
wanneer vogels hun liederen vinden
de wind met dromenvangers speelt
wolken misschien aarde regen vertellen
*********************
sunset 03-08-2018

gezichten staan bleek in de ramen

blikkend uit het raam drinkt aarde regen
druppels steken de wind in het lijf
speldenkopjes licht ruisen als stof door een nevel
een net uit lucht en nat uit grijs en grijs

in het innerlijke waar landschappen
versteend hun lasten laten zwijgen
leven zij in een beschermende houding
- zij noemen het herinneren -
hun tongen wissen hun gezichten
al schuift er sporadisch een lachen
in lege gebaren van handen die vallen
slap hangende armen als regen in de wolken
en het hart staat stil in de tijd en in stenen

het beeld van de blauwe-zondag-hemel
kent scheuren die door het vlees gaan
als verwonde plekken van het huis
verglaasd met daarachter een vloeiend landschap
de dunne huid slechts zelden doorboord
zinken zij opnieuw terug in bleke gezichten
lenen zich slaap uit het zwart van pupillen

zelfs daarin is het nacht
staan gezichten bleek in de ramen
de wangen geperst tegen glas
verstrijken de dagen zonder enig licht
dansen zij op het scherp van de snede

en wat zich over alles legt:
stof van vergeten alfabetten
in monden als wonden
die niet sluiten
*********************
sunset 04-08-2018


een bonzen van harten

en kijk, ik brand naar jou toe
zoals de maan naar de ochtendstond
volg de lijnen van je gewelfd lijf
tot in het diepste jij, jouw zacht roze vlees

een wervelend tongenspel van charme en geweld
waarin wij vloeien en stromen
niet beperkt door enige oevers
en door niets afgesloten

- en zeg niet dat jij eindelijk bent -

gebed in het goud van een stralende zomerhemel
ruist er geen regen zijn nat
op deze uitslaande brand van lijven
- brand is nu en hier, vocht ook

ik zie het pessimistisch in

de warmte van de zon
druppelt uit al mijn poriën
traag dwarrelt ´t stof
dat zich op lippen legt

mijn spraak raakt leeg
die ik gesproken heb
als ik, bijna verdorst
enkel nog woestijnen kus

hitte verbrandt de wereld
zoals die eens ontstond
net als de lelieblanke rozen
vervuild net olie, bloed

de aarde sterft
en gaat nu weldra dood
*********************
sunset 05-08-2018


hunkerend verlangen

het zweet dat mij verteert
vloeit uit mij en aan warme oever hier
vervormt zich elk spiegelbeeld
zelfs d’ aanblik van de maan

haar stralen als een zegen
die dorstige aarde laaft
en in mijn hart liefde laat zingen

jij ligt geborgen in jouw slaap
tussen klam-vochtig witte lakens
die jou te zwaar bedekken
toch blijven jouw contouren passie wekken

en ‘k zet mijn lippen
verlangend aan jouw droom
drink elke druppel van je huid
die jij als regen reflecteert

die toch eens vallen moet
*********************
sunset 05-08-2018


iets is er

iets is er dat mij duidelijk raakt
iets wat mij diep beroert
want in jouw ogen golft een zee
waarin ‘k wordt meegezogen

iets is er wat ik mij herinner
iets wat mij heimelijk ontvoert
want in jouw lachen rust een lust
wanneer ‘k jou liefdevol mag nemen

daar is iets waarmee ik ontspan
iets dat mijn innerlijk wezen stilt
want in jouw wezen bloeien weiden
waarvan ‘k niet weet of zij ooit einden

iets is er dat mij stimuleert
iets wat mijn vuur voor jou laat branden
jouw talen spreken slechts van liefde
intieme stilte waar wij zwijgen
*********************
sunset 06-08-2018


melancholie

gans innig omarmd
huid aan huid
alleen ‘t gevoel te zijn
- en ik verberg mezelf

als neergegooid
pijnigt mij d’ oude huls opnieuw
- ‘k ben enkel lente

adem komt en gaat
voeten dragen ongevraagd
- mijn hart klopt simpel verder
*********************
sunset 06-08-2018

wij blijven, jij en ik

aan rand van ’t woud het licht
op weiden omgeven door een vochtigheid
waaruit heel kleine druppels breken
als wat verloren nat op hete steen
- dat moet de dans der feeën zijn

in bijna doorzichtige avondjurken
waarin de maan zijn zilverdraden schijnt
als is ’t een glazen wand en magisch
vloeit het stromend over ’t vel
verweven met de sterren

als zoete droom uit honingschuim
met ogen die in straatlantarens kijken
als schaduwvijvers voor het schemerrijk
en wij, in deemstering slechts vederlicht

wij blijven, jij en ik
*********************
sunset 07-08-2018
 

vlinders

dromen fladderen
vlinderend
in ochtendnevel

maak jij je venster
open en laat
de zon binnen

stil en zacht
als bestaat er
enkel zij en jij

tussen kleuren
het trage slaan
van vleugels

een wonder-
mooi ballet
*********************
sunset 08-08-2018

 
jouw naakte huid
leunt tegen
de ochtend
net voor
’t ontwakend licht
jou overstroomt

dat vel op vel
doet kleven
*********************
sunset 08-08-2018

 

’s ochtends na het onweer

bijna helder wit de kleur
alsof te dik opgelegd
zó dat berkenbladeren
stralen als middaglicht
dat jij met open armen opvangt

schemerende gestalten
die vanuit weidegroen
amper zichtbaar
de nacht aftellen
om zwevend te volharden
in vroege ochtendlucht

om dan als dauwdruppels
van het ene moment op het andere
onzichtbaar worden
en plots helemaal verdwijnen
*********************
sunset 10-08-2018


waar vingers strelen

schaduw als klein gedicht op witte wand
waarvan de verzen schaduwgrenzen breken
en hen vervormen zonder tegenstand
zij zich grotesk uitvergroot tonen

tot slechts één enkele schaduwstreep op huid
waar vingers warmtelijnen strelen
in donkere nacht die al het zwarte steelt
waar wij met licht van onze ogen helen
*********************
sunset 10-08-2018

zelfs maan herinnert zich

en amper slaapt de nacht
herinnert zich de heldere maan
die alles ziet en zich omringt
met zonnebloemengeel

dat op de velden ligt, nu reeds geknakt
geplukt als oogschaduw en koolstof mat
licht-eender als jouw blank gezicht
waaruit uit ’t wit helder zijn schaduw breekt

en ik je pluk, mezelf erin kleur
in elke porie van jouw lijf, jouw hele zijn
hier op dit veld toch in een andere wereld

waar huid op naakte huid
jij hunkerend in mijn armen ligt
en ik je eindeloos liefdevol steeds min
*********************
sunset 11-08-2018


zoals ‘t eens was (uit: vroeger)

in slaap tel ‘k schapen
midden in de nacht
op een hoge berg
van duisternis en zwarte bladeren
aan rand van ‘t pad
waar ik de distels kop
bedeesd zoals die knaap:
een lam en schuchter
zoals het is geweest
*********************
sunset 11-08-2018

voor Pierre Maréchal, I.M.

over sterven zwijgen kan ik niet
ook al breek je uit mijn waan
blaas ik je zacht uit mij uit
tot diep onder mijn hart
strooi er aarde overheen

volgende lente
leeft de weide weer in volle pracht
- ook over de doden -
zo groen als die vink
die over je graf heen
het dansen leert
*********************
sunset 12-08-2018

edoch ’s nachts nergens

schaduw, zonnerugspiegelbeeld
tussen randen van een opengebroken hemel
lichten van de wereld

week en hard en donker
zinken zij
worden schaduwen, lichter

tijden zijn er met en zonder betekenis
want soms is een woord niet meer dan een dans
van mooie kortlevende passen

behalve wanneer men vermoeid is
zoals de eerste keer leven
ook al lonkt in de verte

’s middags weelderig groen
met zachte plekjes
altijd!

edoch ’s nachts nergens
*********************
sunset 12-08-2018

teksten (die ik schrijf)

en dat teksten verhuizen, soms
hun huizen, woningen wisselen
al zijn er ook enkelen
die solitair willen blijven
geen medebewoners dulden
en anderen, die zich alleen
helemaal niet goed voelen
die naar buiten gaan
woongemeenschappen zoeken

ook zijn er enkelen
die voortdurend onderweg zijn
die nergens lang blijven
uitstapjes maken naar hier en daar,
zelfs overzee

sommigen noemen hen rusteloos
anderen zeggen:
openstaand voor de wereld

ik zwijg en schrijf
*********************
sunset 13-08-2018

liefdesdroom

kom op het balkon liefste
in de heldere open lucht
en laat je kleed vallen
naar beneden glijden
en in de aarde zinken
daar de hel aansteken
die zo leeg is, zo koud

naakt moet je zijn
wanneer je lijf zweet
want door jouw lach
blijft de stem verborgen
die jou ’s nachts bewaakt
jou vanaf twijgen bekijkt
door neervallende druppels
jouw beeld in zand tekent

jij straalt daar maar liefste
rent en rent door de nacht
die jou verblindt, jou de ogen sluit
wijl jij danst en lacht
jouw kleed niet vallen laat

toch glijdt het,
verleidelijk en altijd meer,
beetje na beetje
naar benee
**********************
sunset 13-08-2018

in het vacuüm van tijd

sommige zeggen:
alleen zijn
is het ergst

al overtreft
mijn eenzaamheid
het grenzeloze
oneindige
en is toch nooit
groter dan
de liefde

[die tapenade is
op de tong
Provence
in het hart]

want leegte
is nimmer
ruimte vullend

in het vacuüm
van de tijd
hoort niemand
het schreeuwen
van harten
*********************
sunset 14-08-2018


tig duizend handen

in dagen, maar vooral in nachten
in steden en op parkpaden
maar ook in verwilderde voortuinen:
ruwe, vergeetachtige poëzie

soms gebeurt het, het dichterlijke
tussen twee oogopslagen
gegoten als sierlijke bloemen
die niemand verwonden

ik zoek steeds het ware leven
in het gedrang dat mij omarmt
van een lijdende wereld
die naar mij wenkt

met tig duizende handen
*********************
sunset 14-08-2018

 

steeds zal ‘k weer bloeien

een deel van mij
leeft zoals jij
gewoon sporadisch

maar toch, ik voel
ik ben een boom in miniatuur
mijn ik groeit onophoudelijk
naar ‘t leven toe

zelfs wanneer zwijnen
zich aan mij wrijven
verhef ik trots mijn kroon
rust heel diep in mijn hout

‘k laat mij van herfst
en van zijn weer
tot op de laatste kleinste twijg
ontbladeren

want ‘k weet dat ik
toch telkens weer
opnieuw zal bloeien
*********************
sunset 15-08-2018



glanzend zwart
vloeit stilte
door straten,
weeft dromen

zon wiegt zich
aan de horizon
vogels slapen
op twijgen
*********************
sunset 16-08-2018
 

jij

dromen gedragen door sterren
ijlen verlangend
uit diepten van mijn hart
naar jou

liefde bevrijdt leven
uit kerkers van angstige onzekerheid
brengt mij op arendsvleugels
naar jou

als diamanten stralen
jouw ogen door warme genegenheid
waarmee je mijn pad belicht
naar jou

in hemelse stilte
mag ik in jouw hart wonen
ervaar dagelijks
oneindige tederheid

van jou
*********************
sunset 16-08-2018

ergens ver weg

wind waait door korenvelden
onder helderblauwe hemel
geelt koolzaad aan de horizon

een schuchter kind
zwerft door vochtig gras
tast de wereld
stap na stap af

de dag geurt
naar natte aarde
leeuweriken stijgen op
hun gezang scheurt wolken open

ergens ver weg
begint het
traag te regenen
*********************
sunset 17-08-2018


laat mij zee zijn

schaduwspel op jouw wimpers
waarin jij de zomer opvangt
jouw huid zandgoud gekleurd

laat mij jouw zee zijn
de branding op jouw stranden
die ene zon die nooit dooft

maar boven alles, laat mij zee zijn
jou met golvende vingers strelen
jouw ogen wakker zoenen

en jou oneindige lieven
*********************
sunset 17-08-2018

apocalyptische werkelijkheid

tijdens hemelstormen
vallen engelen
beplanten wij lanen
met stalen berken
plukken hongerig
het eerste groen

moordlustig blikken wij
naar een roedel wolven
smeden zwaarden
uit blinkende ploegen
snuiven gierig
het ochtendrood op

schreeuwende kinderen
leven op lege akkers
maar wij houden
engelen als vee
peuteren zoekend
in de storm
*********************
sunset 18-08-2018


anderzijds,

licht past zich aan,
aan schaduw
is het begin van iets
misschien ook wel
van iets helemaal anders

sneeuwstormen in augustus
of met kerst
een ware hittegolf

anderzijds, ik wens mij
een warme mond
om te zoenen
en een luisterend oor
voor mijn hart
*********************
sunset 18-08-2018


‘k wil enkel luisteren

zout, golven, zand
mijn gevouwen handen
vangen de wind
vlechten de adem
tot een simpel gebed

aan d’ oever ritselt het riet
en in het water zingen dolfijnen
een meeuw schrijft aan d’ hemel
honderdduizend zinnen
in de wolken, de verte, de zee

zou ‘k kunnen zingen
bleef ik toch stil
zelfs zwemmen deed ik niet
ook al zijn mijn gedachten zinvol
toch spreek ik niet

‘k wil enkel luisteren
naar dit levenslied
*********************
sunset 19-08-2018


‘k wil enkel luisteren

zout, golven, zand
mijn gevouwen handen
vangen de wind
vlechten de adem
tot een simpel gebed

aan d’ oever ritselt het riet
en in het water zingen dolfijnen
een meeuw schrijft aan d’ hemel
honderdduizend zinnen
in de wolken, de verte, de zee

zou ‘k kunnen zingen
bleef ik toch stil
zelfs zwemmen deed ik niet
ook al zijn mijn gedachten zinvol
toch spreek ik niet

‘k wil enkel luisteren
naar dit levenslied
*********************
sunset 19-08-2018


ontwakende geluiden

bomen staan zwijgen
als zwevende gestalten
zwarte gaten in laken
van heldere sterrennacht

op ’t asfalt ligt zonnewarmte
de nieuwe dag verspreidt zich vanaf de einder
onder mijn schreden knarst kiezel

een zwak zomerbriesje
brengt mij ontwakende geluiden
hun echo sterft snel uit
tussen façades van de huizen
*********************
sunset 20-08-2018

leven is amper maar één dag

´t is bijna tijd om heen te gaan
de wind te nemen als gezel
door wolken en in zomerregen
alleen mijn laatste pad te lopen

op wijde oceanen roeiend
in bijna heilige diepe stilte
door zon gekleurd, verweerd de huid
zwijgt weldra zelfs dit bruisend leven

een laatste wimperslag en ‘k vlieg
als vogeljong zoals in jonge jaren
toen ik nog nergens ‘t einde zag
ook al wist ik het zelf nog niet:

leven is amper maar één dag
in het onmetelijke van tijd
dus zorg bij elke harteslag
dat je nimmer sterft met spijt
*********************
sunset 20-08-2018


nooit sterker dan

spoorzoeken op open velden
bloemloze verten
als grens de rijbomen aan de horizon
de stad enkel een schimmige bewering

wars van al het andere: voetafdrukken
van een levende natuur
met in de verte
een allusie van een verte;
al het andere is zuivere speculatie

jij bent nooit zo sterk, zingen elektriciteitsdraden
dan mussen die nutteloze keramiek dragen
*********************
sunset 21-08-2018


alle badlakens zijn opgerold

zal ik herfst uitnodigen
vraag ik me af, nu zon
niet echt meer iets belooft

het is, fluisteren de golven
het is, glinstert de horizont
weldra de laatste dag

reeds trekt de zee zich terug
zijn alle badlakens opgerold
en vraag ik de herfst
stormen te sturen
mij een rustplaats te maken

van bont gekleurde bladeren
*********************
sunset 21-08-2018

kijk, kijk

’s ochtends kruipt nevel
weer over verdorde wouden
over rechthoekige akkers
waar reeën roerloos staan te kijken

fazanten vragen
naar het gewicht van licht
waar espenbladeren glimmen
regennatte steenzwaluwen
in rumoerige stilte zitten
en zich door ´t grauwe schuiven

kijk, kijk, of heb je geen ogen
jij bent hun gelijke,
en toch behoor jij jezelf toe
*********************
sunset 22-08-2018


en wellicht stervend

hoe zeldzaam deze plaats is:
zandboden begroeid
met dennenbomen
schors-droog in de ruimte
[en wellicht stervend]

en ook dennenappels liggen er
als door reuzehand uitgestrooid
- zij kraken luid
wanneer ik,
met verloren schreden
op hen trap
*********************
sunset 22-08-2018

daarbij vergeet ik God en de engelen

geef mij jouw intiem denken
jouw liefdevolle instemming
want ik voel mij een vreemde
in mijn eigen omarming
en in de stilte van het verlangen

engelen verschijnen niet
- in liefdeslust die komt en gaat
wordt enkel de afstand gemeten
tussen ons beiden

en schenk ik mij aan jou, ontvang
doordat ik jou erken
ook al voel ik mij vervolgd
door diepe eenzaamheid
- sedert mijn vroegste jeugd

keert de nacht zich af van de dag
in enkel maar de kortstondige flits
van een moment lust
waarin ik verzen schrijf
en daarbij engelen, ja zelfs God vergeet
*********************
sunset 23-08-2018

en dan zing jij

wanneer jij zingt
hoor ik mijn eigen lied
op voetpaden en op straten
met de volharding van een zoekende
wijl ik mezelf in het asfalt trap

als voetafdruk van verstomde dromen
op de Sunset-boulevard

nu in blauwe scherven
wacht op de vuilniswagen

het is te luid in de steden
te stil op de buiten
en ik luister in het lawaai
luister in de stilte
maar hoor niets

eenzaamheid houdt mij levend
maar ergens aankomen doe ik niet
dus jaag ik elk doel voorbij de horizon na
verbrand het stadsplan
en smijt mijn Tomtom weg

en dan zing jij,
en hoor ik mijn eigen lied
*********************
sunset 23-08-2018

ook elke schaduw uit mijn hart

in mij stormt het vannacht
ik kan mijn verzen niet vatten
vind geen naam voor al die dagen
waarop mijn pen blank papier vrat

morgen zal er geen gedicht meer zijn
geen liefdes- noch treurnisrijm
geen smachtend verlangen noch lust

enkel jouw zachte hand op mijn wangen
die mijn zoutige tranen wist
elke schaduw uit mijn droeve hart kust
*********************
sunset 24-08-2018

stilte klinkt zo mooi

waarheen will jij, vraag ik
en bouw schuchter
een ruimte uit zwijgen

jij: geen Wenen
noch Parijs of Venetië
geen Boedapest
en zelfs niet Rome

enkel voelen naar kleine
ik-sluiers over golven
in tijden voor deze

ik treuzel, wil opnieuw vragen
edoch jouw ogen bedelen:
nu geen woorden asjeblieft
want stilte klinkt zo mooi
*********************
sunset 24-08-2018

alsof er nimmer schaduw is

tussen ochtendkus en avondgeur
heb ‘k steeds jouw beeld voor ogen
in ieder van mijn ademteugen
leeft steeds dezelfde vreugde

ik teken heel gedachteloos
perfect jouw lichaam na
en in het zachte sterrenlicht
weef ik je mij nabij

en ook je stem die liefdevol
mij telkens weer ontroert
alsof er nimmer schaduw is
enkel het nu voor beiden
*********************
sunset 25-08-2018


niets zal mij ooit verdrijven

de nacht nog jong
droomt ’t stille land
daar buiten grijs in nevels
en voor het huis
een eik die zingt
in wind die nu
stormachtig klinkt
na diep verbrande dagen

de plassen spiegelen
de maan
in eerste witte sluiers
en in jouw haar
mijn liefde woont
zelfs ongezegd
en onbesproken
ver tot in onze herfst

het is zoals wij
‘t bonte vingen
reeds zielsverwant
kusten wij urenlang
met mond op mond
in tijd verstarde zinnen
in onze blikken al de lach
die oude pijn verzachtte

en ‘k voel jouw zijn
bij elk gestreel
en niets zal mij verdrijven
uit ’t hart van jou
uit ’t stil geluk
waarin wij nu verblijven
*********************
sunset 25-08-2018

doornen van rozen
prikken in de huid
hun geur verdooft

voel het hunkerend
verlangen in jou
als het hart weent

rood druppelt smart
*********************
sunset 26-08-2018


en wissen alles weg

wolken wenen
stenen in het hart
wind beneemt de adem
de zon verdwijnt
tussen vandaag en morgen

afscheid wenkt
van oude wonden,
vergeten,
net als het zout er in

dan komen tranen
en wissen alles weg
wat ooit zo pijnvol was

sunset 26-08-2018

een onweerachtige zondagnamiddag

asfaltzwarte wolken in een lucht
die zwaar hangen rond woonbloklijken
en oude watertoren die, nu leeg,
reeds diepe scheuren toont

zwaar legt de hemel zich op ’t land
wit dat in elke richting straalt
en hier en daar blaft zwaar een hond
zie ik nog zwermen muggen dansen

traag vaagt een wind het stof op straat
wervel het hoog naar zon
de zure druppels slaat hij neer

uit volle regenwolken
die niemand meer kan zien
nu ’t buiten donker is geworden
*********************
sunset 27-08-2018


tussen geboorte en dood

gisteren,
blootsvoets en naakt,
geboren

in diepste momenten,
blootsvoets en naakt,
geleefd
geliefd
gepraat
geschreven

morgen,
blootsvoets en naakt,
sterven
*********************
sunset 27-08-2018

sterrenhemel

jij vindt, enkel maar jij
de ingang tot mijn hart
voor jou nimmer gesloten
zo treedt dan binnen
in mijn sterrenhemel

in welke glans
een heilige stilte zweeft
die jij tot op vandaag
nog in je harte draagt
zich spiegelt in jouw ogen

[ondanks mijn duistere dieptes
ken jij mijndromen
die jij kunt zien
want jij woont in mijn hart
waarin jij bent gebed]

nooit wandel ik nog
alleen onder een sterrenhemel
die toch voor twee bestemd -
op hoge hemelsbanen
vind ik altijd jouw spoor
*********************
sunset 28-08-2018


ik lief je zonder spraak noch valse hoop
maar met een angst, jaloersheid en met smart
lief ik jou zacht en met een open hart
zoals een ieder van ons op de liefde hopen mag
*********************
sunset 28-08-2018

vurig de gloed

jij ligt als lichte, witte nevelsluier
zoals in alle donkerblauwe nachten
omarm jij mij, gezel op al jouw paden
tot in de schemer van de vroege ochtenddauw

zie jij, hoe rood rondom ons volle maan
in eenzaam-stille middernachtelijke stonden
zo ver gevorderd in dees nacht de vurige gloed
waarin wij, huid op huid, ons innig lieven
*********************
sunset 29-08-2018


een engel die slechts lieven kan

voor ik achter oogleden verdwijn
mijn eigen spoor verlies
ontvlamt de mooiste herinnering:
nachten die zich voor mijn voeten
op alle straten van dit leven ontrollen

maar eerst lief ik, uitvoerig en intens
bijt mij vast in al datgene
wat in wezen onvatbaar is:
lichte nevels en hazenslaapjes
laatste herfstvruchen op bomen

en ik verzadig mij
aan d’ aanblik van de vrouw
een engel die slechts lieven kan
en door mij, heel de wereld
*********************
sunset 29-08-2018

net voor ik slaap

liggen wij nog intiem samen
dromen stil onze verlangens
en ik verzamel wat ik weet
wat mij plots invalt en ons bindt

jou weet ik altijd tussen morgen
en het gisteren dat verdwijnt
*********************
sunset 30-08-2018

je moet wel blijven geloven

vogels hebben de kruimels opgepikt
en nu ben ik definitief in het woud verdwaald
enge schaduwen zijn mijn metgezellen

hazen en egels lopen niet meer over hun paden
hebben hun doel uit het oog verloren
de wereld kent enkel nog dode hoeken

en ik vraag de gebroeders Grimm
waar al die koninkrijken zijn gebleven
waarover zij steeds verteld hebben

al die landen in wiens rivieren
alleen maar melk en honing vloeien
*********************
sunset 30-08-2018

de mens die verdwijnt

als laatste stap ik op
wandel traag naar ‘t woud
onder een lachende zon
in stralende tranen geluk
als mens die verdwijnt

en als ik dan ga, in een flits
en toch zo treuzelend langzaam
blijft de tijd voor mij stilstaan
omarmt mij innig liefdevol
met zijn verlangend lijf
dat plots niet meer telt
*********************
sunset 31-08-2018


jij bent nooit ver van mij

[onbenoemd is de vlinder
in schuwe sepiaschemer,
blauw of zelfs zilverglans
of als een plotseling geel
in een rest wazige regen

in de kleur van bijna open vlees
is elke vlinderpop maagdelijk
en door velden en zon niet aangeraakt
alsof zij in watten is verpakt]

de vensters gesloten vanaf nu
en dicht te laten tot in de volgende lente
als botten bijna tot wit zout uit elkaar vallen
de huid enkel nog uit verrimpelde plooien bestaat

om dan vol vreugde gordijnen te openen
nevels te verjagen die op oogleden liggen
en jou het struikerige van essen te tonen
die telkens weer het voorjaar begroeten

niet verder van mij vandaan
dan slechts een enkele stap

sunset 31-08-2018