O1 november
jouw donkere dagen slikken het licht
kraaien trekken krassend door de wind
miljoenen tranen sieren jouw gezicht,
november maakt mij mistig blind
een ijzeren poort zweeft
naar het schijnt in roestgewaad
de muren, onbewaakt en uitgeleefd
missen de zon, ik heb het koud
bij ’t wandelen raakt jouw kalend hout
mij, en ‘t afgevallen bruine blad ligt op mijn pad
onder de bomen, bevrijd van elke last
zwemmen de kraaien door het nevelbad
zij leven samen met de doden
*********************
sunset 01-11-2020
post corona-tijd
ik steek de straat over
versnel mijn schreden
tot waar de natuur begint
aan de eerste struiken
leunen reeds hoge bomen
zij vertragen mijn passen
hier vindt niemand mij meer
waar ik door twijgen breek
oud afgevallen lover plet
euforisch thuiskomen doe ik
wanneer ik mij een nest zoek
- eerder huisde hier een wolf
nog ruik ik zijn specifieke geur
voel op het zachte mos
nog steeds zijn verloren haren
en leef mij terug in de tijd
ontdoe mij van mijn kleren
geef hen mee aan het beekje
zonder spijt kijk ik hen na
*********************
sunset 01-11-2020
hoe harder de wind
ruw woedt de zee met over haar
diep hangende regenwolken
de zon vergaat in het bleek grijs
van een onderbelichte verte
op haar golven rijden huilende
zeehonden en brullende leeuwen
naar het frontale van haar
breekt op de steile klippen
verwaait spookachtig in nevel
hoe harder de wind om het huis
des te dichten kruipen wij samen
- in het luid wilde van de natuur
woont ook het stil zachte van liefde
*********************
sunset 02-11-2020
in al mijn oude mannen gedachten
net zoals meestal oktober, eindigt ook deze
met een drijfjacht van wolken; over velden cirkelen
ravenzwermen, proberen in duikvlucht
hun eigen schaduw te vangen
ik warm mij aan jouw nabijheid in ons bed
ook al duurt het nu zijn tijd voor het bloed
anders dan eerst, verlangend door onze aderen stroomt
ach, nog zijn er in al mijn oude mannen gedachten
veel zonnige dagen waarin ik dromend geniet van de tijd
waarin ik in een koets langs de hemel rijd
*********************
sunset 02-11-2020
slechts een dichter
ik ben slechts een dichter
schrijf de jaren in verzen
en verzoet soms de dood
terwijl ik gaten in dagen
dicht tot zij gaan slapen
zing ik voor jou mijn leven
laat de stilte spreken
verfrommel watte blaadjes
tot zij hun geduld verliezen
smijt ik gladde stenen
over het oppervalk van water
hoor ik vissen praten
schets mijn eigen wereld
met kleine penseelstreken
ben slechts een dichter
vluchtig als een wimperslag
*********************
sunset 03-11-2020
een nieuwe ochtend
jouw liefdevol zwijgen
mis ik in mijn rust
waar je gisterenwoorden
nog echoën in de nacht
traag ontwaakt
een nieuwe ochtend
knipoogt reeds vanuit een verte
laat mij nog even liggen
tot deze zonnige dag
mij weer terug heeft
*********************
sunset 03-11-2020
pas gevallen
van de bomen
scanderen bladeren
blad na blad:
wij zijn het lover
van de toekomst
de hemel kijkt
meewarig toe
*********************
sunset 04-11-2020
al onze dromen leven
in een herfst vertellen wij ons verhaaltjes onder de bomen
laten onze fantasie van appel naar appel springen;
soms valt er eentje onverwachts naar beneden
meestal wanneer wij van zoete kussen dromen
zelfs wanneer later het beekje dichtvriest
glijden wij lachend van oever naar oever
en draai ik je zolang rond tot jij mij, duizelig
In mijn armen valt, jouw lippen teder op mijn lippen drukt
en steekt er af en toe een storm op
dan sluit ik vensters en deuren
luister hoe herinneringen tegen ruiten kloppen
en weet dat al onze dromen leven
*********************
sunset 04-11-2020
de mooie vogels zijn
elders dan daar waar
stilte met deuren slaat
zij leggen hun toon-
hoogtes in de lijn van het
schotveld en volgen de
woordenschat tot in het bos
ja, de mooie vogels zijn
daar waar gevoelens
vibreren in hun gezang
*********************
sunset 05-11-2020
nog is het leed niet geleden
op de ochtend van de laatste begrafenis
stond het sterrenbeeld de kleine beer
aan de hemel [en een koude wind
ademde het heelal leeg en schoon]
en alle sterren vielen naar beneden
legden zich over steden zonder licht;
schaduwen slopen van hoek naar hoek
en wurmden zich onder de huid
van waaruit zij huizen schiepen
waar knoken uitstaken en kinderen
wierpen hen achteloos omhoog
- graven waren vol en eenzaam
*********************
sunset 05-11-2020
hoger, steeds maar hoger
hier is nog amper
een woud van dennen mogelijk
in de verte
het blaffen van een waakhond
die ons de richting aangeeft
via slecht geplaveide paadjes
volgen onze ogen
een imaginaire wijsvinger
naar boven
steeds maar hoger naar boven
hoe hoger wij komen
des te meer sluipt er
koud groen in onze botten
[is dat een waterval
die een frisse geur
van vochtigheid verspreidt?]
achter de volgende top
zien wij reeds de levenloze uitlopers
van de te grote overvolle steden
*********************
sunset 06-11-2020
veraf en toch nabij
een asiel zoeken
voor een handvol
verloren woorden
in een lege ruimte
met in het midden
van het midden
het midden in
een lege ruimte
een ouderend hart
schrijdend door stil
smetteloos wit
waar het doorheen moet
tot naar het stille
druppelend leven
ver van het rumoer
van elke drukke geraas
veraf en toch nabij
*********************
sunset 06-11-2020
jouw naam weerklinkt
als hemelse gezang
echoot door ’t leven
als stroom die niet
te vloeien waagt
hoeveel een dichter
er uit drinken kan
kijk hoe een ster
stil achter bomen zinkt
die naar de hemel reiken
hoe ogen stralen
waar pure liefde
eenzaamheid laat wijken
en dat terwijl het maanlicht
aan de twijgen hangt
*********************
sunset 06-11-2020
’t was nooit de zin
stil adem jij
op mijn bloot vel
mijn leven
ik draag jouw geur
altijd
mee in mijn lijf
en niets
niet zee noch wind
vermag jouw spoor
uit mij
uit te wassen
jouw geur gaat
nimmer mij verloren
want liefde blijft
en ‘k weet
met zekerheid
dat droefheid
en ook leegte
nooit zin was van ons leven
omdat de vreugde
simpel overheerst
*********************
sunset 07-11-2020
zo ben jij mij
waar dennenbomen buigen,
zich neigen, wijl wind hen wiegt
met daarin nog een zucht van lente
als onze handen samen dromen
en akkerwinden ons een laken weeft
een donsbed op nog groene grond
waarin een grashalm traag ontspruit
en wij in onze armen liefdevol verwijlen
zo ben jij mij en ik ben jou
wij zijn ons zoveel meer
zijn ons uiteindelijk alles
en voor elkaar, nog steeds
*********************
sunset 08-11-2020
homo sapiens
teer en breekbaar
gespleten
en innerlijk verscheurd
zelfvernietigend stort hij zich in het leven
grijpt wild om zich heen
en op elke plaatst waar hij is
breken zijn oer-herinneringen
in duizend stukjes
voor hem onbereikbaar
in het universum
met hoop en inspanning
probeert hij hen weer te bereiken
maar telkens weer
valt hij terug in een diep zwart gat
al schept hij wel kracht
uit het ongewetene
ondanks dat hij
in het vacuüm waarin hij zweeft
niet ademen kan
en dus valt hij altijd weer terug
tot de dag
dat hij in en met zichzelf één is
zelf een ster
zwevend oplichtend
in een immense weidse hemel
*********************
sunset 08-11-2020
die ons toekomst is
in mijn droom
zijn geesten uit het gisteren
enkel schaduwen van verleden tijden
in golven vloeien zij door dagen
die ik me niet herinner
in een andere wereld
zijn geesten simpel
opgelost in een wind
die hen als stof over de aarde blaast
in alle mogelijke hoeken
- tot bij mij
achter elke deur
gaat steeds weer een wereld open
al weet ik niet
van waar ik kom
of naar waar ik ga
toch ruik ik steeds jouw geuren
dans met jou
in de ochtend van elke nieuwe dag
die ons toekomst is
en altijd zal blijven komen
slecht muren, open poorten
vind niets of niemand
op jouw weg naar hier
anders dan leven en liefde
op uitgestoken handen
en draag hen naar mij
*********************
sunset 09-11-2020
weemoedige stemmen
in kamers
vergrijst licht
tussen boeken
het lachen
dat wegvloeit
uit de hemel
In herfst
pruimelaars
dragen nog
hun vruchten
ook wijnranken
wachten op
de eerste vorst
ik zie reeën
door het onder-
hout robben
hun ogen hebben
weemoedige stemmen
*********************
sunset 09-11-2020
mist
in de mist staand
hoor ik alles als komt het
van achter ongekende muren
zoekend naar omtrekken van huizen
herken ik auto’s op de straat
aan hun geluid – zien doe ik hen niet
anders dan twee banen gedempt licht
dat over het asfalt glijd
– gelukkig schijnt het van achteren rood
ik voel druppels in mijn nek
die zich samenvoegen tot een stroom
woorden vertellen het verhaal
onvervaard waag ik de sprong
in de nieuwe dag
*********************
sunset 10-11-2020
hopen op een ouderwetse sneeuwwinter
het kinderlachen is verstomd
de wereld heeft het nog niet koud
geen witte deken dekt haar toe
sneeuw is vandaag enkel
een beeld dat langzaam verbleekt
ook al draagt de hemel
winterse geuren naar beneden
toch is het kinderlachen verstomd
werpen sleden enkel stof op
verlang ik naar oude dagen
toen het buiten maagdelijk wit zag
maar ik ben bang dat het kinderlachen
de witte pracht, het sleeën
slechts nog maar herinnering blijft
iets vaags uit een lang geleden verleden
*********************
sunset 11-11-2020
reeds te lang
in dit duister zijn, in schemermantels
en door laat gemonkel
woordflarden in je mond gespuwd
zij kijken jou aan vanop lippen
luisterend naar eigen waan
breek de ban en word niet gek
houd je vast aan liefdeswoorden
als vaste grond om op te bouwen
wees gedeisd en stil
en volg je eigen harte-wil
fluisterzoenen vullen leegte
van je pijnvol innerlijk
het donkert reeds te lang
**********************
sunset 11-11-20202
zelfs in onze herfst
onder kalende bomen
hebben dromen
hun licht verschanst
onder een hoop
liefdeswoorden
nachten zijn stil
ik herinner mij
alle strelingen
het spreken
van vingers
dartelend
over het vel
bloemen bloeien
op onze huid
in het zweet
van ons beleven
waarin jij mij
en ik jou
ons grenzeloos geven
zelfs in onze herfst
*********************
sunset 12-11-2020
als ik ontwaak
en plots kom ik
mijn ouders tegen
hun gezichten
zijn uit hout gesneden
en uit hun ogen
sijpelt de dood
die alle woorden
tussen ons verblindt
ik pluk hen een boeket
uit bebloede scherven
en als ik ontwaak
kent mijn smart
eindelijk een stem
*********************
sunset 12-11-20-20
en wij zwijgen stil
kijk, zie de adelaar
zweeft boven het wild
het gejaagde bezweert
in duizend verhalen
geluk in de liefde
in bloei van het groen
bezongen sinds jaren
waait ons een wind
van liederlijke teksten
gevoed door de oorlog
in ontelbare lijven
verspreidt zich een duister
en wij zwijgen stil
*********************
sunset 13-11-2020
soms ben ‘ k niet meer dan huid
nog gaan gedichten naakt
en zonder zich te schamen
over het lelijke in de wereld
die ongeschminkt zich toont
in elk moment van dag
mij blijft het woord als patch-
work waar pathos in ‘t gemoed
door winden wordt verwaaid
soms ben ‘k niet meer dan huid
op ‘t naakte vlees van d’ aarde
*********************
sunset 13-11-2020
een ochtend in november
het rolgordijn trek ik omhoog
en kijk naar buiten
het woonblok tegenover mij
knipoogt nog slaperig
en uit de schoorstenen
kringelt wat lichte rook
de klok op onze kerktoren
troont over ’t stadje
bewaakt de tijd
en het geluid van klokken
klinkt vertrouwd in elke ochtend
gaan mensen naar het werk
te voet, met bus of auto
met iedere minuut
verschijnt de dag steeds meer
de ekster die ik volg
deelt met haar vlucht mijn venster
’t is bijna acht
na stilte van de nacht
is ‘t leven er nu weer
*********************
sunset 13-11-2020
14-11, mijn lief is jarig
in ’t eeuwige groen
van weiden en wouden
de adem plukkend
bomen beklimmend
en bergen bestijgend
om uit te kijken
naar loepzuivere parels
in duinen vergeten
herinneringen uitgraven
uit woordeloze diepte
om zoenen in schemer
samen te bergen
gezworen liefdeswoorden
die tedere opwinding
toch nimmer verstikken
kies ik de warmste uit
bindt hen aan het kompas
van ons verdere leven
iets beters kan ik niet geven
*********************
sunset 14-11-2020
en niet alleen maar lust
‘k ben gek op jou
en op je naakte huid
hoe ben je mij
in hunkeren naar jou
vertrouwd
sinds ‘t eerste oogcontact
waarin mijn blik
een tel te lang rustte op jou
bestond alleen maar jij
ontwaakte innerlijk een gloed
die slechts geblust kon worden
in elkaar, heel diep, in jou
waar ‘k eindelijk gestild
de rust weer vind
en liefde, ongekende liefde
en niet alleen maar lust
*********************
sunset 15-11-2020
een plots onweer
de dondergod
stampt woedend
als een stier
in het rond
een kleine vogel
vliegt verschrikt op
van de wimpers
van een blij kind
op witte bliksem-
schichten rijden
regenreuzen
op zwarte hengsten
hun manen wapperen
wild in de wind
*********************
sunset 16-10-2020
lief mij
teder zacht
jouw adem op huid
wijl fonkelend glanst
de diepte van ogen
betoverend zoet
glijd heel traag je hand
schrijft mijn naam op mijn vel
mijn hart bonst heel luid
lief mij heel puur
en doorboor mijn verstand
in ultiem genot
willen wij beven
parelend in ‘t zweet
laat ik je nooit gaan
dus lief mij intens
tot ‘t eind van ons leven
*********************
sunset 16-11-2020
ik brand je met mijn lust
jouw naam schrijf ik in ’t duister
zo dat ik niet gezien word
schrijf en schrijf en brand hem
kras hem, streel hem
zó dat hij diep doordrukt
jouw naam,
drenkt het beven van vingers
in het vuur tussen jouw dijen
tot het sissen te horen is
ik je bedek met lust
heel scherp
aan rand reeds afgetekend
een oplichtende poort
waarvan ik niet weet
of die naar Eden leidt
of naar het onzekere
van deze tijd
*********************
sunset 17-11-2020
jij je neigt
misschien is toch jouw hand
een spinnebeen, een klos met garen
en zijn mijn sferen delen van een band
van zijde met velours
waar ons een wind van vuur naar zalen roept
de dans ons wenkt en oorlog waait
ons beiden enkel tussen hete buiken
in ‘t weten welke hand de andere losmaakt
van de altijd gloeiende zuilen
is het alsof een rots uit doornen op mijn rug
de vlammen tegenhoudt maar niet de liefde
zelfs dan wanneer wij uitgeblust
toch steeds nog verder dansen en jij voldaan
stil neigt naar dat wat na-smeult van mijn lijf
*********************
sunset 17-11-2020
november elegie
leeg staren twijgen
zon verguldt nog haar zijn
asters bedruipen in geel
de wereld tot in de vorst
alles wat nu zich nog tooit
sterft dra in kristallen schrijn
dit is de tijd dat ’t al valt
blijf in haar nimmer alleen
*********************
sunset 18-11-2020
zachte gefluisterde zoenen (uit: vroeger)
kiss me like you want me
klinkt het luid uit de radio
en vibreert over de lijven
als spastische orgasmes
de vingertopjes spelen piano
op haar buik, circuleren
rond de blote navel
met een geur van sappig rijpe
citroenen uit haar geboorteland
in de bleke verte ranke cipressen;
mengt zich met het aroma
van de leren autostoelen
nog wordt zij maagdelijk rood
dat zich uitdijt over haar lijf
als een exploderende extase
in zachte gefluisterde zoenen
*********************
sunset 18-11-2020
tref mij
woord tot steen
breek mij
vlees tot stof
lief mij
huid tot doorn
steek mij
staal tot kling
*********************
sunset 18-11-2020
het grijze blijft
in deze nacht
ontbrak mij aan de poort
de sleutel tot dromen
en precies daar
waar zij van boven
naar beneden druppelden
brak de hemel open
zo graag had ik
mijn angel geworpen
naar die andere wereld
om daarin al het koude
voorgoed te laten verdwijnen
de nacht is opgegaan
in dagen die treuren
nu het grijs is gebleven
*********************
sunset 19-11-2020
uit zingende steen
een liggende scherf
onder de leden
verplicht elke ademteug
oogappels rijpen
en doorzien elke toon
*********************
sunset 19-11-2020
voor al het vreemde
hoge brandbare continenten uit lucht
schuiven zich over het zuiden
over al het blauwe kaarsengewas
als een kleine cent een vulkaanmeertje
tussen de dichtgeknepen lippen van bergen geklemd
verdampt voor hij bitter wordt
onder een tong van lucht
diep in het tonen
geworteld
verlangende reikende handen
origami organen van stilte
ontvouwen brandend stro
dat lijkt op een huid
net als een mateloze schaduw
voor al het vreemde
*********************
sunset 19-11-2020
voor al het vreemde
hoge brandbare continenten uit lucht
schuiven zich over het zuiden
over al het blauwe kaarsengewas
als een kleine cent een vulkaanmeertje
tussen de dichtgeknepen lippen van bergen geklemd
verdampt voor hij bitter wordt
onder een tong van lucht
diep in het tonen
geworteld
verlangende reikende handen
origami organen van stilte
ontvouwen brandend stro
dat lijkt op een huid
net als een mateloze schaduw
voor al het vreemde
sunset 19-11-2020
ik vraag het mij af
weer is een herfst voorbij, de laatste bladeren
aan de bomen vallen alsof zij de verbleekte
kleuren een laatste groet willen brengen
de kerkklokken roepen op tot de avondmis
op de kerkhofkiezel hoor ik de stappen van
misdienaars en buig onwillekeurig mijn hoofd
rillend sla ik mijn kraag omhoog wijl
wijwater op het lila van de kist valt
vraag ik af mij hoe volgend jaar zal zijn
*********************
sunset 20-11-2020
een nieuw hoopvol jaar
zo een herfst hadden wij nog nooit
tenminste, niet dat ik mij
aan een dergelijke kleurenpracht
kan herinneren
velen bleven bewonderend staan
wanneer bladeren schitterden
in het diep staande licht van de zon
en over een zacht lovertapijt viel
ik wandelde door bos en over weiden
vermoedde de eerste winterwolken
die ons koude en sneeuw zou brengen
maar ook het nieuwe hoopvolle jaar
*********************
sunset 20-11-2020
in haar zingen woont
duidelijk hoorbaar
sensueel verlangen
en laat zij haar stem klinken
sluiten zich de afgronden
van mijn wenend hart
dat zij helemaal vult
met de blues
van haar liefdevol zijn
*********************
sunset 20-11-2020
wie zijn thuis verlaat
vindt het nooit meer terug
wie het niet verlaat
heeft het al verloren
*********************
sunset 20-11-2020
een ieder die gaat
veegt de beelden uit
een ieder die blijft
kadert hen in
*********************
sunset 20-11-2020
richting december
vroeg de kruising naar het waarheen
het pad voerde dat ik ‘s ochtends insloeg
langs dauwdruppelende weiden
van de kerstbomenverkoop waaide
de geur van hars en het zingen van een zaag
paste bij mijn droevige stemming
op het bosweggetje stroomde melkig de dag
dreef mij naar het kleine meertje waarop
wilde eenden heftig snaterden roeiden
*********************
sunset 21-11-2020
voor nu
wat ik denk is zuiver prozaïsch
het weinige wat nu nog te horen is
maar vooral het water in de verwarmings-
buizen is niet meer dan interpunctie
van een stilte op een nachtzwarte
beeldscherm: gedachtestreepjes
zonder zinnen maar onvervangbaar
scandeert de klok het voortschrijden
van de tijd; er rijd al lang geen bus meer
nu de stilte vertrouwde vorm aanneemt
- uiteindelijk leg ik mij neer bij jou
om ons als laatste te dichten
voor nu
*********************
sunset-21-20-2020
geef me je adem
mond op mond
en laat me je hart
voelen in je haar
ik wil jouw woorden
horen op mijn huid
vingertopjes die
strelend spreken
jij bent mij lucht
en warm leven
*********************
sunset 21-11-2020
liefde -lust
jij gloeit mij
zweetparels
op mijn huid
jouw adem
tekent mij
alle vormen
van jouw lijf
rondom ons
zwoele gloed
van onze lichamen
zelfs in herfst
sunset-22-11-2020
enkel met hetgeen ik heb
laat ons bruggen bouwen
zegt hij
van steen en staal
onverwoestbaar voor het gewicht
van pantservoertuigen
laat ons het buigzame vlechten
zegt zij
lianen en groene twijgen
houdbare steigers van oever tot oever
voor de rasse schreden van hen
die voor pantservoertuigen vluchten
ik bouw enkel met hetgeen ik heb
zeg ik
en werp mijn hart over de afgrond
bied het jullie als noodbrug aan
het trekt een spoor door het duister
en ook al is het smal,
het draagt
*********************
sunset 22-11-2020
ik wil zo graag
rode lippen kozen
mijn mond
strelend over haren
bevloeit ’t gelaat
zwaar legt jouw geur
zich op mijn huid
donker ogenlicht
dompelt mij
op witte huid
je lacht
en ik dicht jou
- en niet pas nu
broos zijn de klanken
omhullen zacht
en ‘k wil zo graag
de zuchten die
ons duizelig maken
in stilte van de nacht
*********************
sunset 23-11-2020
veilig en altijd
waar zijn de bloemen
de kransen en de sterren
de liederen
en al die duizend dingen
die zo mooi waren
waar zijn de uren
van jou en mij,
mij en jou
jouw hand een vlinder
en mijn lachen
jouw gelaat verhelderend
dat steeds breder wordt
een zonnezeil groot
een dag en jij en ik
die liefdevol ons drinken
in stilte van tijd
waar handen nooit leeg zijn
veilig en altijd dragend
*********************
sunset 23-11-2020
in hoge hallen van herfst
in hoge hallen van een herfst
wordt aan laatste kleuren gewerkt
een man sorteert zijn tenen
die hij één voor één wast
’s ochtends op een bruine handdoek
later staart hij over het water
kijkt naar de golven
achtergelaten door een passagiersboot
zijwaarts aan de randen van het achterdek
terwijl alles uit het zicht verdwijnt
in hoge hallen van een nevelige herfst
*********************
sunset 24-11-2020
in de zomer: zand
die uit een hemel valt
op het lijf [als bloes]
rustig gelegen
op een smalle zijde
van het zijn
[de linker schouder
tegen schaduw
die huizen koelte geeft
en als duinleuning
het helmgras
in hun wortels wurgt]
*********************
sunset 24-22-2020
de wereld vernieuwt
vraag niet naar smart
want ook een nacht
breekt zonder ons
wij hoeven niets te doen
zelfs niet de tijd te vrezen
want zij verwijdert zich
van jou en mij
en heel alleen
in ’t heden wordt
alles toch nieuw
kan ik jou zeggen
hoe ik wandel
tussen velden
niets van tranen weet
die jij nu huilt
omdat ‘k met blindheid
lijk geslagen
totdat zich alles draait
wij ons in liefd’ omarmen
en ’t leven bij ons blijft
bij jou en mij
en ’t niets verdwijnt
de wereld zich vernieuwt
en altijd wel zal blijven
*********************
sunset 24-11-2020
het gaat de doden goed
wees niet bezorgd
het gaat de doden goed
zelfs een Baudet
kan mededelingen geven
en
zes miljoen vermoordde joden
verheven zich
om ons deelneming te betuigen
maak je geen zorgen
het gaat de doden goed
wij hebben hen beslist verstopt
op zolder
zo brengen zij nog rente op
en
doen alsof
zij heimelijk toch de oorlog wonnen
wees dus niet echt bezorgd
het gaat de doden goed
ik kan hen horen spreken
in naam van stille meerderheid
en om hen hun gelijk te geven
zou ‘k beter simpel zwijgen
*********************
sunset 25-11-2020
mijmering in een herfst
donkere kamer, vreemd licht
in een jas van angst
rennen zij, buiten
binnen zijn wij stil
en dan …
stiller, ’s ochtends na de daad
als in slaperig sap
droom ik mij
in het vliegend bed,
aan jou voorbij, neerwaarts
gaat men meestal slechts alleen
tot plots …
een oplichten, piepjes
en overal slangen, ’s avonds
gezichten tegen het glas
en tranen
ik huil verslapen en droom
droevige huurders in de wachtkamer
van de wereld, drink met buren
honingbloesemthee van angst
verdorstend, klagend
vind ik mij, uiteindelijk
in het land van trekkende wolken
waar, de thee opgedronken,
ik tot mezelf kom, zeg:
kijk, kijk dan
ik ben het niet
want ooit hebben zij mij
uit mezelf uitgesneden
*********************
sunset 25-11-2020
vanuit een vorige leven
vanuit een vorig leven
schemert er mij een herinnering
aan een houten trap, op naar jou
treden kreunden onder mijn gewicht
boven was alles oud en verbruikt
vuil en bestoft, met als wij twee
toen mijn pols over afscheid sprak
vielen onze blikken in stilte
aan elkaar voorbij
en dat het onder het dak ’s zomers
heet en in de winter koud was
dat wij ons het zweet en ons kippenvel
wegliefden, dat alles herinner ik mij
maar niet of ik voldoende zachtheid
in mijn woorden dwong toen ik ging
hoorde ik droom-melodieën in je ogen
de trap hulde zich in stilte
*********************
sunset 26-11-2020
herinneringen uit gisteren
regen schildert spiegels
tussen zwarte straatstenen
voor de cafés druppelt
het op verweesde stoelen
gedachten aan de zee
vloeien op kaarten
waar meeuwen op steigers
vergeten te schreeuwen
de zee ligt rustig stil
golven reeds langs ver-ebt
laten zand ordeloos achter
herinneringen uit gisteren
kleuren nostalgisch
*********************
sunset 26-11-2020
alles zien en voelen
windstil kuiert de nacht
leunt tegen de wolken
draagt moedig het hopen
doorheen de stilte
tot in de ochtendschemering
in een teveel aan maan en hemel
een liefdevol omarmen van
het geluid van een ontwakende ochtend
en het geschreeuw van wildganzen
alles wil ik zien en voelen
jou en mij in en uitademen
vóór dat het verbleekt
in een melkwitte nevel
*********************
sunset 27-11-2020
amper bemerkt
in steegjes waait een wind
stof dwarrelt tussen lamellen
ergens klapperen luiken
en in de verte klinkt geblaf
amper bemerkt groeit stilte
over het gras – kinderlachen
echoot in de takken
legt zich onder bladloze eiken
tijd hult zich in zwijgen
*********************
sunset 27-11-2020