emotie en gevoel
er zijn gedichten
die af en toe verhuizen
en van woning veranderen
maar er is ook poëzie
die absoluut op zichzelf wil blijven
geen andere tolereert
zo bestaan er ook verwoordingen
die constant onderweg zijn
die het nergens lang uithouden
die uitstapjes maken
hier en daar, en overzee
sommigen zeggen dan:
rusteloos
anderen wederom:
kosmopolitisch
ik zeg:
emotie en gevoel
*********************
sunset 01-09-2024
tergend zacht
kom naar het raam, liefste
naar het nog onbeslaand glas
en laat het linnen van je lichaam glijden
steek de hel, die leeg en koud is, in brand
- je kleed, liefste, een gouden vlam -
want je moet naakt zijn als je huilt
dat je lacht, is verborgen voor je stem
die je nachten bewaakt
en toekijkt vanaf de boomtoppen:
druppels die knipperend vallen
je beeld in de aarde blazen
- het wordt nooit minder of meer
ook het kijken, dat zo zachtaardig, zo sterk is,
dat er in de kamer een stem ontstaat
die begint te draaien om donker tot licht te malen
liefste, je staat en je raast en het is nacht
en ze maakt je blind zodat jij je ogen sluit
danst terwijl je lacht, de regen oplikkend|
je laat het nachthemd niet vallen
het glijdt, druppel voor druppel,
tergend zacht naar beneden
*********************
sunset 02-09-2024
nacht in een haven
als elektrische kristallen
het geworpen licht,
- nacht in de haven
schepen liggen stil
als zwevende schaduwen
zwarte gaten
in het laken van nacht
warmte van de zon
straalt nog uit het asfalt
de gevangen dag wordt vrij
en onder mijn stappen
breekt het grind
een zoute wind
brengt geluiden met zich mee
die zacht weergalmen
tussen stelten van kranen
*********************
sunset 03-09-2024
een leeuwerik vliegt op
de avond geurt
naar natte aarde
een leeuwerik vliegt op
breekt wolken
met haar lied
ver weg, elders,
begint het te regenen
*********************
sunset 03-09-2024
laat mij je zee zijn
schaduwspel op je oogleden
hoe je de zomer vastlegt -
je huid ivoorwit
laat me de zee zijn
die op je stranden landt
de ene zon die niet dooft
en verder: laat mij zee zijn
schaduwen met golvende vingers
verdrijven, je ogen kussen
in deze nooit eindigende droom
*********************
sunset 04-09-2024
schrijf en toon
schrijf: dieren
in hoofdletters en kleine,
slakken in het gras
en vogels op twijgen
schrijf dit alles en om te eren
zowel alle grote als alle kleine
en schrijf woorden
over dat wat is
en wat je zult verliezen
wat je zoekt en doet
wat je vindt en wie je bent
schrijf met as
op de spiegel van het meer
met alles wat vergeten
en verdwenen zal zijn
en laat de splinters vallen
toon de droefheid
in je ziel
*********************
sunset 05-09-2023
zeeblauw
ik wil zee zijn
de golfslag in je ogen
met Oceanië op mijn schouders
met tere vleugels
leven in zeeblauw
en als de wind draait
wachten op de rechteroever
en op je meeuwenarmen
die de schreeuw van walvissen
met zich meedragen
in zilveren schalen schuim
*********************
sunset 06-09-2024
mijn schaduw
daar, op de bank, zal ik zitten
in de droom die je droomt
op een mooie zonnige dag
wanneer in een zachte wind
bladeren van bomen ritselen
op een promenade, zo smal
als het strand tussen de zee
neemt mijn schaduw
langzaam een vage vorm aan
*********************
sunset 07-09-2024
een kamer van stilte
waar wil je heen, vraag ik,
en bouw je verlegen
een kamer van stilte
geen gedachten aan horizonten
noch schuim op de golven,
geen mist boven het water
en niet terug naar de oerknal
ik aarzel, stel mijn vraag opnieuw,
maar je ogen zeggen:
nu geen woorden,
de stilte zingt zo mooi
*********************
sunset 08-09-2024
veel weet je door te ademen
op bewegende duinen van
verscheidenheid verzamelt onrust
achter de horizon is afstand
en bij God is het weer
wanneer het in ogen hagelt
of stress brandt
veel weet je door te ademen
bijvoorbeeld de omwegen links
en rechts langs standbeelden
zonder lijfelijk contact
*********************
sunset 09-09-2024
herfst komt er aan
als laatste stap ik de deur uit
ga naar beneden naar het water
onder een schaduwrijke glimlach
van de zon, (ik bemerk het niet)
ben een mens die verdwijnt
ik ga als een straal doorheen mezelf
zo langzaam snel dat tijd voor mij
blijft staan en mij omhelst
met het meest verlangende lichaam
dat plotseling niet meer telt
de herfst komt er aan
*********************
sunset 10-09-2024
zelfs aarzelend
ik wandel door je plooien
drink zout zweet en sta
telkens weer versteld
als je de hemel uitstrijkt
tussen hoge eenzame graven
mis ik de bus, de trein, de wereld
wanneer ik onder je hemel zwerf;
liefdesdronken, zelfs aarzelend
altijd en alleen maar naar jou
*********************
sunset 10-09-2024
in het hert
een keer hert zijn
met hun ogen
het bos zien
op hun hoeven bewegen
naar voren komen
en niets anders kennen
dan verliefd worden
op de prooi van een vos
hun flitsende tanden
aan je keel wensen
met bevende flanken
een geluid uitstoten
dat van het ene lichaam
naar het andere wordt gedragen
das, haas en hert
buigen hun kop
onder de kroon bladeren
het lover platgetrapt,
tegen de lievelingsboom
een gewei laten rusten
in een ander haken
de kop optillen
en burlen, burlen
naar de bosrand kijkend
zich niet laten verleiden
*********************
sunset 11-09-2024
elkaar liefhebben
wat macht is, vraag je mij
- uitgerekend een vraag
die niemand beheerst
sinds we ons kennen
is alles wat ooit kwetste
en weet ik wat nog meer,
jaren geleden
maar wat altijd blijft
zijn simpele mechanismen
om elkaar domweg
gewoon grenzeloos lief te hebben
*********************
sunset 11-04-2024
engel
voordat je achter je oogleden verdwijnt
in je eigen ogen je sporen verliest
ontvlamt je favoriete herinnering: de nacht
onder wier takken je met opgeheven hoofd
loopt omdat ze je op haar dijen
door de straten rolt
ervoor knaag je je aan haar zat,
bijt je je stevig vast
in wat je niet kunt houden:
de tedere handschoen van een mist,
je hazenslaap, wintervruchten van bomen
je staart je blind op het gelaat van je vrouw
een engel die alleen maar weet
hoe lief te hebben en, door jou heen,
ook de hele wereld
*********************
sunset 12-09-2024
dit lichaam; ook
zonder woorden wordt gezongen
terwijl je slaapt en droomt
vallen twee appels uit een boom
breken de schaal van de aarde
tot het midden door
daar rijdt ze over het veld,
die schone,
op de geur van bloemen,
en de schaduw van hun geur
louter verbeelding
terwijl je slaapt wordt de steen
die de liefelijke optilt
dauw, de dauw naar libelle
en een poort valt in het slot
een welp in de bron
de nacht (harige kant=
van het licht) geeft de wind
een stem
terwijl je slaapt gebeurt er niets
baart de wereld zich duizend keer
en meer om weer te zijn
en te schijnen tussen de dingen -
een vrouw, gehuld in haar beven,
denkt enkel aan jou
uit sprankelende liefde
is dit lichaam; ook
*********************
sunset 13-09-2024
grijs, stil en zacht
diep in de grond groeien mij haren
die het anker uitgooien en handen, twintig,
voor elke beweging één
drijven voelers uit vingers
op verre wegen door de aarde
betasten de ondergrond van de stad
herkennen paardenbloemen en distels
boomwortels omarmen mijn grijze huid
mijn longen ademen stof en vuil
worden zwaar als zakken aardappelen
drijven door de rioleringsleidingen
en het licht breekt door het oogwit
wordt vaal en dan bruin
stof druipt uit alle poriën
onder de aarde kan ik mijn benen kronkelen
mijn voeten over elkaar slaan en mijn lippen |
duwen aarde voor zich uit
eindelijk stil, bezet de tong de mondholte
vol van grond waarop tanden zich stuk bijten
wijl het zicht verdwijnt uit de pupillen
en het eenvoudige duister is
grijs, stil en zacht als de slaap
*********************
sunset 13-09-2024
een late zomeravond
het stuifmeel dat nog overal
in gouden draden op de grond ligt;
zomeravond, delicaat rood licht
blijf niet alleen, ga nog niet naar huis
maar wandel een tijdje onder de bomen
opgemonterd door de mooie lucht
tot de nacht eraan komt
gelige schijn, een laatste koude wijn
en plots, verrassend , regen
een treurwilg lacht|
en iemand belt je, die nog langs komt
praten, drinken
en zwijgen tussen gouden draden
*********************
sunset 14-09-2024
brieven van Keats
onweersbuien met donkere koppen
galopperen als paarden over het dorp
stroom stroomt ongebreideld uit de aarde
turf trilt in de schuur
sokken lopen aan de lijn
bosarbeiders vragen wat het gaat worden;
kruisotters van licht in de haren
gesprekken stagneren -
je telt de afstand, flits!;
een jongen bleef op het voetbalveld hurken
en leest brieven van Keats
*********************
sunset 14-09-2024
ik val in de herfst
aan het einde van het laatste avonduur
tjirpen krekels de zomer vast
met schrille groeten uit een blauwe gebed
waar alles is in opgegaan
een samenzwering van vogels
de rand van de oever is gemaakt van blauwe inkt
overal ultramarijn, waarin de maan ... troont
en op zijn stralingsbaan stijgen engelen op, hemelwaarts
- geen foto: een boot is hun bed
in de boeg ligt een berg, achterin een kussen zeegras
en jaren later duwt een golf zijn prooi naar de aanlegsteiger
het ademen is moeilijk, zucht ik, wijl krekels zwijgen|
en het blauw loslaat; de maan komt niet op
terwijl ik val in de herfst
*********************
sunset 15-09-2024
stilleven
blauw vervult, zoals elke dag,
zijn verftoepassing
zwart op een gele achtergrond
staat stiller dan een boot in de avond
waar windademborstels flanken schilderen
zes uur negenveertig: een rund verliest zijn kop
terwijl hij naar de aarde zakt
- het spel wie het eerst beweegt -
wolken van spreeuwen, roedels meeuwen
nemen bruggen in beslag
een grijze vogel hoort niet bij de familie.
hij is van mij, hij is mij
ook al zijn wij vreemden
wij zijn het stilleven|
*********************
sunset 15-09-2024
er wordt je niets gevraagd
je loopt alleen, vermoedt
dat je hier zonder reden ademt
oppervlakkig, bewust, zuiniger
er wordt je niets gevraagd
ook niet te sterven; dat is er
zoals de vijandigheid van de
temperaturen; het bewijs ervan:
een vleugje warme lucht
bij de deur naar de gang
*********************
sunset 16-09-2024
vuurvliegjes delen het duister (uit: gisteren)
gebroken speelgoed, gelijmd door kundige handen
kinderen die 's avonds laat buiten spelen
zolen slijten bij het springen over stenen
met zijn schaduw verdiept het bos de duisternis
de kracht van het onzichtbare herbergt een pijn
vuurvliegjes delen de duisternis voor mijn ogen
een huis met lange gangen zonder deuren ramen
hoor je de vleugels niet branden in het kaarsvuur?
verboden zone voor meisjes die rokken dragen
en voor jongens met blote armen en kuiten
*********************
sunset 17-09-2024
de wereld bloeit nog steeds
dat ik nog woorden kan vinden:
het ruisen van een fontein
een zonnewijzer in de twijgen
de zachte afdaling van de oever naar het meer
langs de kant van de weg:
wilde rozen, iris, sluierkruid
de zon overstroomt de tuin
in de schaduw van bomen
bloeit de wereld nog steeds
*********************
sunset 18-09-2024
zonnige herfstdag
wolken drijven door de plassen -
zand onder je stappen
met aan de rand van het veld
gebogen gras -
op weg in het bos
wacht de stilte
de geur van vochtige aarde
en gevallen bladeren
je draagt hen naar het woud
legt bladeren onder de bomen
ademt gevallen jaren
intens diep in
op deze zonnige herfstdag
*********************
sunset 18-09-2024
Onze-Lieve-Vrouw van de Zee (uit: gisteren)
een dag, vroeg in het jaar,
het licht nog vreemd in de stad,
stof bevriest op de gevels
nog weet je het niet
vermoed je het amper
wanneer ze fluistert:
‘de zee vindt je’
een windvlaag komt van de oceaan
vissen springen van de straten -
strepen op het asfalt
een gegrom, een naderbij rollen
als van dieren die hun bek open scheuren,
schoenen als boten
schommelen op golfkammen -
onder jou de blikken van verdronkenen
en je smeekt:
Santa Maria del Mar,
bid voor mij
maak de golven glad
drijf de wind terug
de zee vindt je
en met de zee
komt het zout
*********************
sunset 19-09-2024
adem van de wind
mijn lichaam steunt op zichzelf
en ik sta op, stap naar het raam
hoger dan de omliggende daken
en onder mij de stad
die in de langzaam beginnende stilte slaapt
de grote, witte maan
verlicht de veelbesmeurde zee van huizen
het is alsof zijn licht
het mysterie van de wereld ijzig verlicht
Het lijkt alles te laten zien
en alles is schaduw
hier en daar een spuit van licht
tussen valse, oneven absurde tussenruimten
inconsistenties van het zichtbare
en ergens de adem van een wind
*********************
sunset 20-04-2024
mijn favorieten
ik klemde gedichten aan mijn hart
een bundel met poëzie
van Gezelle en Vondel
was mijn favoriet
en leerde ik uit mijn hoofd
op weg naar school
kwam ik langs velden
en hoe somber ik was
ik las hun teksten
hun bewegingen prikkelden me
het onthouden was een afbeeld
van de beweging in mijn geest
al met al was het gewon grotesk
de maïs, de gedichten en de jongen
en ergens was het geweldig
nooit heb ik er complexen van gemaakt
en nooit gedroomd van toekomstige grootsheid
[ik droomde toen sowieso niet veel]
maar las over de vingers van monniken
over droevige dieren en duistere interpretaties
op school had ik een imago als excentriek:
een beetje acteur, een beetje atleet en ook rebel
en wie weet waar het nog goed voor is
*********************
sunset 21-09-2024
de stilte van wouden
er is veel liefde in de stad
en een geur boven het asfalt
alsof er buien neerkomen
waterlopen onder de pleinen
hun golven slaan zachtjes
in het geel mulle zand
boven de rode daken
stijgen de duiven op
dauw in hun verenkleed
en de stilte van wouden
*********************
sunset 21-09-2024
n die tijd
toen er nauwelijks schaduw was
omdat we schuin in de dag sliepen
met wandelschoenen door het
trotse woud liepen, watertrappend
in de beek, over de gladde stenen
keken bomen als bebaarde vrouwen
zwijgzaam op ons neer
*********************
sunset 22-09-2024
er komt een tijd
als je geur naar me toe komt
zie ik je ogen, kijk in de tijd
en voel je wanner jij
je neerlegt bij mij
ik adem hem en jou, gelukkig;
ik adem nog ook al komt er een tijd
zonder jou en zal er een tijd zijn
zonder mij voor jou
maar nu, nu ben je er, nog
*********************
sunset 23-09-2024
bij zonsondergang
nog: ademhalen, pauzeren
een parkeerplaats met panorama
en verlichte tussenruimtes
kort na middernacht
her jaar neemt een pauze
de wereld ligt stil
maar wij saboteren de regen
vegen bij zonsondergang
ons verspreid leven bijeen
*********************
sunset 23-09-2024
er zit iets in dingen
de wind ontsteekt
topvuren in de verte
schaduwen van populieren|
liggen vermoeid op de velden
beekjes dragen bladeren door weiden
hier staan zonnebloemen
met gebroken nekken
leunen reuzen uitgeput
tegen de schuurwand
alleen asters stralen
neigen hun slimme koppen
fluisteren met elkaar
in hun geheime taal
er zit iets in dingen
die ze kwetsbaar maakt
het slaapt verborgen
ontwaakt uit zichzelf
als tedere relatie
met de hele wereld
*********************
sunset 24-09-2024
verder leven
ik wil nog een keer op adem komen
en met grote stappen
ogen open en glimlachend
door een land gaan
waar niemand een bloederig ambacht heeft
waar geen schuldvraag bestaat
noch de vraag wie er is begonnen
alles wil ik nog een keer vergeten
zelfs mezelf
en door een land gaan
dat me ontwart en verwent
mijn hoofd en handen bevrijdt
en waar elke verborgenheid
in rook opgaat
en ik verder leven mag
*********************
sunset 25-09-2024
de gisteren zon
een forse wind
dwaalt rond het huis
legt mij de dag neer
als doek uit verre tuin
de laatste spreeuwen zijn er nog
en in de vroege ochtend
zitten drie ervan roerloos in een boom
staren stil in deze grijze herfst
slechts eentje bezingt vrolijk
de nieuwe dag en zoekt nog
opgewonden onder bladeren
de gisteren zon
*********************
sunset 26-09-2024
ervoor
druipnat
hangen vragen
tussen uren
vastgeklampt
aan woorden
die niets horen
niets zien
niets zeggen
alle sporen
leiden naar het midden|
ik sta ervoor
en wacht
misschien
zal ik
een ander wit
in mijn ogen hebben
daarna
********************
sunset27-09-2024
deze laatste septemberdagen
de ochtend ondergedompeld in lichtblauw
lijkt op de daken neer te vallen
op de bomen en bladeren, wervelend in de straat
kalende platanen komen voorbij
en Gods ademwolken trekken naar het noorden
vingers openen de sluiting van de grijze hemel
er valt onophoudelijk een mistroostige regen
die de wereld strelend overspoeld
op deze laatste septemberdagen
*********************
sunset 27-09-2024
ik zucht mij warmte in mijn lijf
we hebben nog steeds het asymmetrische knipperen
als letters traag op het blad vallen
en waterige licht zoekend door ramen schijnt
houdt de wereld nog zijn adem in, slaapt
en is het stil rond deze tijd
enkel bossen gooien kalende armen omhoog
overtrekkende wolken brengen met hun regen
ook de onafwendbare herfst in het land
en in de verte verzamelt zich reeds sneeuw
ik zucht mij warmte in mijn lijf
*********************
sunset 28-09-2024
de rug-slapende maan
hou gewoon je mond
het helpt niet
op geoogste velden
naar koren te zoeken
misschien als ik
mijn hoortoestel
luider zet
dat de wind
het dan leuk vindt
droge stoppels
te laten ritselen, bewegen
al zal het niet meer
voor mij zijn
op lente ligt vergif
en het zaad
van nieuwe variëteiten
is groei-arm
jekunt ze met rust laten
simpelweg van hun sap scheiden
toch komt de dood
nog steeds onverwacht
geloof me
zelfs laarzen
houden me niet levendiger
naar voren duwend
door de nacht
naar de rug-slapende maan
*********************
sunset 29-09-2024
liefde verspreidend
ik val zo graag
in je boterbloemglimlach
kijk naar je ouderdom-wijze
handen en weet:
als ik nog een beetje dieper zoek
vind ik daar jouw kern
als bescheiden warmte
die ik wens in te ademen
als een lauwe zomerwind
onder een hemel van sterren
die mij jou terugbrengen
als dat kind in die nachten
waarin we met ons tweeën
de duisternis trotseerden
en wij elkaar, warmer dan nodig,
zingend in zwijgende bossen
opnieuw uitvonden
liefde verspreidend
*********************
sunset 30-09-2024