eindeloze liefde

ze pelt me uit mijn lakenhol
omhult me met haar geur van netel
terwijl ik droom van een fris briesje

is ‘t laken stijf van onze speeksel
zijn buiten de kasseien stil
druppelen onrijpe eikels in de goot

stuiteren echo's van onze vlindervlucht
en snelt de zon omhoog, dat was genoeg
wijl luid het kudderoep van afgelegen winkels

de deur uitloopt en ik traag het zand
uit mijn gewassen ogen wrijf,
baad in een stroom gezouten sappen

liefde is nog steeds eindeloos
*********************
sunset 01-08-2024


een voorspel

zich een mes
op zijn voet
laten vallen
is niet hetzelfde
als zich tequila
op de tong
druppelen

maar,
haar bloemetjes jurk
dringt er bij mij op aan om...

daarentegen bleef de nacht
gewoon buiten staan
*********************
sunset 01-08-2024


diep groen

[diep groen, mijn testament
want ik heb dit bos doorkruist
in verdwenen pracht en praal]

mijn geheugen, een omhulsel van naakte echo's
wortels zitten in door hitte geteisterde scheuren
van een verschrompelde aarde
verdroogd gebladerte vliegt in de wind
als vlokken van achteloze littekens

de woestijn marcheert naar de zee
als trots, meedogenloos leger
- ooit, niet zo lang geleden,
sprak ik nog met bomen in dit bos
en de bomen spraken met mij

diep groen
*********************
sunset 02-08-2024


terwijl ik naast je zit, ruik ik je
al verbergen je kleren wonden
toch ontspruiten door je huid
geurende magnoliabloemen
*********************
sunset 02-08-2024


enkel omwille van jou

een ieder leeft omwille van een droom
en ik omwille van jouw droom

ik draag een gevulde veldfles bij me
luister naar het ritselen van een bries
het murmelen van een beekje
en verzink in de liefdesdans van bloemen

ik laat stenen in het hart van de bergen \
groeien en bloeien door een milde regen
die het leven een nieuwe betekenis geeft
zweef tussen talloze lichten aan de hemel

iedereen leeft omwille van een droom
maar ik leef enkel omwille van jou
*********************
sunset 03-08-2024


één voet na de andere

drijfhout ligt
in slib van de oever
golven schuimen
tussen rotsen

de dag bloeit uit
vernevelt de spiegel
in de schaal van klei

in het hoofd
en in het zand
telkens één voet
na de andere
*********************
sunset 04-08-2024


ik ben een boom

in je handtas, je zakken
zoekt men naar jou
zonder je te vinden

als je me niet ziet
ben ik een boom
die zich buigt over zijn schaduw

claxons als geschreeuw van lust
en de weg,
een uitgestrekt bed
*********************
sunset 04-08-2024


dit lichaam gemaakt voor liefde

zoveel boten als er kapiteins zijn,
zeg ik, blijf staan op de oever, enkel
slechts een lege boot die zwaait
en voor niets aan de kade ligt, voor

niemand, terwijl zijn bodem nog steeds
sterk is en het ergste aan kan en de kleur
van dagen mijn flanken rondt, kijk

ik met priemende ogen

in de leegte van de ondergaande zon
is mijn lichaam gemaakt voor liefde
stroomt langzaam verder in schaduw
en tranen met een touw om het hart
*********************
sunset 05-08-2024


sterven tussen je dijen

kijk naar mij
ik sta naakt voor een groene deur
als na liefde op het gras

in de winter ben ik
tot aan de nek begraven
draag jassen, laarzen en handschoenen

ben weer dat kind
dat wordt gevoed met wolkenmelk
over mijn schouders, de rug van heuvels

ver weg van mijn wensen
mijn onverzadigbare honger
om tussen je dijen te sterven
*********************
sunset 05-08-2024


elke ochtend

[wanneer de dood thuiskomt van het kerkhof
passeert hij de keuken waar het diner wacht
loopt naar het bed, schoenen aan, uitgeput]

ik stop en houd mijn adem in, en vork en mes
heb een moment nodig voor hernieuwde eetlust
om misselijk makende ergernis te overwinnen

net zoals elke ochtend doet
wanneer de dag bovenop me klimt
en wellustig begint te kronkelen
*********************
sunset 06-08-2024


over spreken en zwijgen

zo zal een merel
nooit op een nachtegaal vallen
haar naam nooit zingen

een lelie bloeit nooit
als een roos
zij geurt nooit hetzelfde

een vis zwemt
nooit in goud
dat moet spreken

de vogel vliegt
zijn naam
bloeit als een bloem

water zwijgt zilver
*********************
sunset 06-08-2024


mijn gezicht in het kussen

in woorden van leugens valt bewustzijn uiteen
de nachtmetafoor en de misleiding overdag
windrozen zingen 's nachts en iemand,
met de stem van een uil, klaagt
raakt verstrikt in een net van gedachten

wie is het gezicht achter het masker
dat als natte sneeuw valt en smelt
wanneer handen van het leven
het voedsel ruiken en angstzweet,

in de sporen van een zeldzaam dier,
met verbroken boeien in de ochtend
mijn gezicht in het kussen duwt
*********************
sunset 07-08-2024


schemer sijpelt de wereld in

een zwarte zwaan op wolkeloos water
verschuift zijn vleugels en pikt naar planten
kleine concentrische rimpelingen eromheen

schemer sijpelt de wereld in vanuit zijn veren
het schommelen van silhouetten van lelie
en een geleegde, gescheurde broodzak voor hen

de nacht strekt zich tergend langzaam uit
met de snelheid van vingernagelgroei
en baggert sterrenwrakken van woorden op

een zwerm eksters rust op uitgestrekte takken
en zon en maan draaien om de slapende stad||
*********************
sunset 08-08-2024

opgepast

in de zomer zijn mensen op doorreis
blijven bloemen in je gezicht hangen
die binnenkort weer verder gaan

zwaluwen dopen vleugelpunten in je ogen
bij toeval edoch overhaast door gewoonte

maar opgepast, weldra komt er een tijd
dat je niet langer op doorreis bent
dat je het hele jaar een gevangen vlinder
of bloemen in je haar draagt

zij proberen wanhopig te vluchten
zo wanhopig,
dat hun wanhoop de jouwe lijkt
*********************
sunset 08-08-2024


mijn naam is bastaard

elke ochtend eet ik pijn
daag ‘s avonds mijn geestelijke gezondheid uit
ik wil zomer zijn
naakt over stranden lopen

[God is een waardige kameraad
Hij aanbidt mij
neemt van mijn lichaam
drinkt van mijn bloed
en zit soms aan mijn voeten]

als ik het woord vrede hoor
slaap ik met een pistool onder mijn kussen
mijn naam is bastaard
een vechter, meestal een lafaard
al weet ik altijd wie ik ben

heb vloeken verzameld van elke dichter
verduister zonnen
verraad vaderlanden;
boek mij voor het circus
of een internationaal poëziefestival

en ik schrijf in naam van alle vaganten,
ben een belofte die niemand verplicht
*********************
sunset 09-08-2024


vandaag

in de lege kerk
woont een droevige god
klaagt zijn verdriet

kaarsen branden af
zonder gelovigen.
in de lege kerk

zitten
gebed en eenzaamheid
bij elkaar

op een bank
*********************
sunset 09-08-2024


het schrijven gaat door

het wordt een gedicht
de taal gaat, de benen schrijven
in twijgen beweegt het dalende licht
in wolken het element van koelte

de windstilte stijgt
houdt de bladeren tegen
vogels ritselen onder de bomen
het beeld komt me tegemoet
als een woord zonder grenzen

het zachte van de avondlucht
weet het en ook de opgeruimde dag
zelfs het stille hameren van oogleden
weet dat de coupletten van vogels
zijn zoals het druppelen op bladeren

letters liggen op het veld
klaar om te oogsten
groene stenen worden donker
zelfs het water in de grachten
krijgt eerste scheuren

doorzichtig staan de huizen in de straten
de raamlantaarns in de ondergaande zon
het gedicht en het landschap plaatsen
zich een weinig erboven

het schrijven met alle zintuigen gaat door
alsof het duizend vogels zijn
en maar één eindeloze jacht
*********************
sunset 10-08-2024


onbevooroordeeld

regengordijnen verbergen zich
achter gedurfde landschapsschilderingen
vergiftigd paars van vingerhoeden
tussen braambessendoorns

omstandigheden verschuiven
naar nieuwe realiteiten
nu al veel te vergeetachtig
zit ik achter vlinders aan

een wolkenkasteel schommelt
in de schaduw van de avondzon
blijf ik onbevooroordeeld
tot de volgende slaap
*********************
sunset 11-08-2024


ik lief de nacht

gehuld in de mantel van de avond
cirkelen sterren om ons heen
tegen de verte geleund, het meer
als spiegelende schaal van de hemel

daaronder flikkeren steden en dorpen
als dansende ballen licht
en van over het water loert het late
dat snel opgeslokt wordt door het duister

onverhuld nu de diepte van de nacht
slechts het gefluister van bomen
sierlijk en groot in hun luister
onwerkelijk werkelijk in hun zijn

ik lief de nacht die alles heeft
van allereerste dromen
waar wij toch allen eender zijn
met om ons heen machten

die in onze zielen kijken
*********************
sunset 12-08-2024


stad vol met geesten

in een altijd weer opnieuw droom
rollen struiken over bestofte straten
vervangen zich in heggen vol doornen
waarop tranen van mijn zielehuid
gespietst die hopen op verlossing

deuren als monden knarsen troosteloos
in hun hengsels; vensters bewaren niets
anders dan donkere lege kamers
met daarachter uitgedroogde bronnen
waarin zich mijn gezicht spiegelt

in deze stad vol met slechts geesten
*********************
sunset 13-08-2024


voor mijn (klein)kinderen

slaap mijn kind
verzoet de wereld

met je dromen

ie je die schommel,
daar,
op de locatie van gisteren

herinner jij je nog
de droevige mooie liedjes
van vlinders

je was en bent een blauw
een hemeltent, de zee
een helder groen

een stengel, een boom
was onzichtbaar
een steen, een niets

dit alles ben je
en nog veel meer

slaap mijn kind
verzoet de wereld
met je dromen

ook als je wakker
en volwassen bent
*********************
sunset 13-08-2024


verandering komt met onweer

en weer dringt het grijs-witte daglicht binnen
uitgespreid zwaaiend over leegtes
de eerste stralen van de zon
houden op alsof ze in een lucht hangen
zonder ergens aan te komen

het sombere, niet-witte, ondonkere gezicht
zuigt resten op van de dode bomen
dode grassen, dode lucht, dode aarde\
om ze weer uit te stoten;
geruisloos brult het de hele nacht

het kan niet stoppen, het is nooit begonnen
*********************
sunset 14-08-2024


de hoogste tijd

[herfst eet uit mijn hand
vrienden zullen we nooit worden]

we pellen de tijd uit noten
leren haar gaan
zij keert terug naar haar schaal

in de spiegel is het zondag
wordt er geslapen in dromen
spreken monden waarheid

mijn oog dwaalt af
naar het geslacht van mijn geliefde:
we kijken naar elkaar
zeggen dat het donker is
dat we van elkaar houden
als papavers en geheugen,
slapen als wijn in mosselen,
als de zee
in een bloedstraal
van de maan

elkaar omhelzend
staan we in het raam,
vanaf de straat
kijkt men naar ons

het is de hoogste tijd
dat steen zich comfortabel voelt
om te bloeien,
een hart te vormen

en enkel maar vrede slaat
*********************
sunset 15-08-2024

de kracht van poëzie

de kracht van poëzie
is de kracht als van een vlierbes
bitter en vol, opstijgend
door de triomf van zijn witte bloem
gegroeid aan de randen
van onedel land

wie kan de zoetheid
die hij verspreidt, weerstaan;
brengt hem hulde
die wonderbaarlijke schoonheid
tussen stof en kadavers
in verlaten woestenijen?

overal en nergens
vergezeld van armoede
verspreidt hij zijn sneeuw:
het is de kracht
van zijn dodelijke afscheidingen
het gif dat het hart onrustig maakt
als een ontketende stroom zwarte bessen
die het land onder zich begraven
*********************
sunset 16-08-2024


en leef hun wonderen

krachtig is de mildheid
van een bries in juli
die ons doet beven

alleen stap ik ’s nachts
door het raam
wat genoeg is
om mij eraan te herinneren
welk geluk het is
om te leven

voor dit doel kom ik terug
dus wees niet bang
voor het spookuur
want je houdt van me
ik weet het
ook al ben ik het
die sterft

laat de nacht
je bedwelmen
nu jij nog leeft
nog kunt leven
- ik vergeef je
omdat ik mij
de passie van je hart
herinner

in felle zon
is verweesde pijn groot
verdeel jezelf dus
tussen de twee werelden

en leef hun wonderen
*********************
sunset 17-08-2024


hun echoënde toon

‘s zondagsochtend, de wereld is nog dicht
en op de straten nog geen verkeer
alleen bladeren van de boom op de binnenplaats
ruisen als een eindeloze zee

op mijn bureaublad liggen woorden
vormen zinnen, regels, gedichten
over de wereld, over jou en mij

er zingt een merel
een andere antwoordt
en wij vermoeden, kennen al
de inhoud van hun liedjes

de wereld, hun echoënde toon
**********
sunset 18-08-2024


als ik verder kijk

vroeg licht
stroomt flauw
over velden
als onderjurk
van de dag
dorpjes broeden
onder kerktorens

als ik verder kijk
zie ik het gemaaide
een stoppelveld
met fladderend maïs
nerveus in een windvlaag,
dat zich weer neerzet
in de schemer

en in het open gehakte
ei van de maan
dottert een rest
van een geheim
druppelt in het beekje
waarlangs in elzen
zwarte veren
zich ’s nachts
hebben verzameld
*********************
sunset 18-08-2024


nu, nu zijn we weer kinderen

[weet je nog hoe het was
toen de zon de hele hemel vulde
... die dagen hielden nooit op]

kijk, de schemering|
pelt bij lichte wind
zorgvuldig de stad
uit de nacht;
plassen blinken in het licht
en het gedicht is als sneeuw
in een hevige regenbui

broos vogelgezang
voorspelt het ontwaken
van een nieuwe zon
in bloeiende vertes ;
deze dagen houden nooit op
en die, die we wilden zijn
eindigen weldra

nu, nu zijn we weer kinderen
*********************
sunset 19-08-2024

troost

ooit weet ik zeker
dat het makkelijk is,
dat in de beker voor me
de Noord- en Oostzee
samen vloeien
en stoom opstijgt
als mist in duinen

eens zal ik er zeker van zijn
dat in het hier en nu
alles en iedereen
aanwezig is
ook jij,
met je oprukkende wolken
in de blik van je ogen
en helmgras in je haar

zoals jij
met je slanke handen
zout uit de wind kamt
de zee naar ons toe roept,
zal ik weten
dat het makkelijk is
*********************
sunset 19-08-2024